Ο Χάρυ Χάλερ θέλει να πεθάνει... Μέσα του παλεύουν ο εαυτός του, ένας άνθρωπος του πνεύματος και των ιδεών και ο Λύκος της Στέπας ένα αγρίμι που τον σπρώχνει να είναι άγριος και μόνος... Ψάχνει να βρει την ευτυχία αλλά δεν τα καταφέρνει, ο θάνατος μοιάζει λύση αλλά λύση τρομερή που την φοβάται, που δειλιάζει μπροστά της... Η γνωριμία του με την Ερμίν, ένα κορίτσι που γνωρίζει σε ένα μπαρ μια νύχτα απελπισίας, αλλάζει τη ζωή του και τον βάζει σε ένα κόσμο όλο εκπλήξεις...
Μέχρι εδώ μπορώ να περιγράψω το βιβλίο πριν αρχίσω τα spoilers, κάπως έτσι ξεκινάει και εκτυλίσσεται η νουβέλα του Hermann Hesse, μια από τις ευχάριστες αναγνωστικές εκπλήξεις αυτής της χρονιάς, λόγω του ότι το "Σιντάρτα" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει στο παρελθόν δεν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση...
Ο "Λύκος της στέπας" είναι μια μελέτη πάνω στην αστική κοινωνία και τις αρχές της... Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο στοιχείο της υποκρισίας το οποίο χαρακτηρίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις και την διαμόρφωση της ηθικής της κοινωνίας... Ο Χάρυ Χάλερ που μισεί αυτή την κοινωνία είναι βαθιά υποκριτής καθώς υποδύεται ότι είναι κάτι άλλο αλλά στην ουσία είναι και αυτός παράγωγο της ίδιας υποκριτικής κοινωνίας και της ανατροφής που έλαβε από τους αυστηρούς και καθώς πρέπει γονείς του, ένα "ριζοσπαστικό" άλλοθι μιας κοινωνίας που γνωρίζει από πριν το πόσο ακίνδυνος είναι... Μια γνώση που κατά βάθος την έχει και ο ίδιος ο Χάρυ και γι' αυτό βιώνει αυτή την εσωτερική σύγκρουση διότι το πρόβλημα του Χάρυ στην ουσία είναι ότι δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει πέρα από τους όρους και τους κανόνες που του έχει θέσει η κοινωνία και η ανατροφή του...
Ο "Λύκος της στέπας" θέτει μια σειρά ερωτημάτων εξαιρετικά επίκαιρων ακόμα και σήμερα, παρουσιάζει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου να ανακαλύψει τον εαυτό του και να τον οδηγήσει στην τελείωση ... Η γραφή του είναι σουρεαλιστική μερικές φορές, χαμένη σε αναθυμιάσεις οπιούχων και οράματα, χωρίς όμως να χάνει το νεύρο της ή να κουράζει τον αναγνώστη... Αυτό που μου φάνηκε κάπως κουραστικό ήταν ότι το κείμενο δεν ήταν χωρισμένο σε κεφάλαια αλλά ολοκληρώθηκε σχεδόν απνευστί από την άλλη όμως η έκδοση που έχω εγώ είναι από το 1993 οπότε αυτό μπορεί να έχει αλλάξει πλέον... Σε κάθε περίπτωση το βιβλίο είναι εξαιρετικό και αξίζει να διαβαστεί...
Υ.Γ. Η πρώτη φορά που άκουσα για τον "Λύκο της στέπας" ήταν πριν πολλά χρόνια όταν ο πατέρας μου, του οποίου ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα της νεότητάς του ήταν οι Steppenwolf, μου εξήγησε ότι το όνομα της μπάντας ήταν εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Hesse...