"Ο λύκος της στέπας" του Hermann Hesse

Ο Χάρυ Χάλερ θέλει να πεθάνει... Μέσα του παλεύουν ο εαυτός του, ένας άνθρωπος του πνεύματος και των ιδεών και ο Λύκος της Στέπας ένα αγρίμι που τον σπρώχνει να είναι άγριος και μόνος... Ψάχνει να βρει την ευτυχία αλλά δεν τα καταφέρνει, ο θάνατος μοιάζει λύση αλλά λύση τρομερή που την φοβάται, που δειλιάζει μπροστά της... Η γνωριμία του με την Ερμίν, ένα κορίτσι που γνωρίζει σε ένα μπαρ μια νύχτα απελπισίας, αλλάζει τη ζωή του και τον βάζει σε ένα κόσμο όλο εκπλήξεις...

Μέχρι εδώ μπορώ να περιγράψω το βιβλίο πριν αρχίσω τα spoilers, κάπως έτσι ξεκινάει και εκτυλίσσεται η νουβέλα του Hermann Hesse, μια από τις ευχάριστες αναγνωστικές εκπλήξεις αυτής της χρονιάς, λόγω του ότι το "Σιντάρτα" του ίδιου συγγραφέα που είχα διαβάσει στο παρελθόν δεν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση...

Ο "Λύκος της στέπας"  είναι μια μελέτη πάνω στην αστική κοινωνία και τις αρχές της... Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στο στοιχείο της υποκρισίας το οποίο χαρακτηρίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις και την διαμόρφωση της ηθικής της κοινωνίας... Ο Χάρυ Χάλερ που μισεί αυτή την κοινωνία είναι βαθιά υποκριτής καθώς υποδύεται ότι είναι κάτι άλλο αλλά στην ουσία είναι και αυτός παράγωγο της ίδιας υποκριτικής κοινωνίας και της ανατροφής που έλαβε από τους αυστηρούς και καθώς πρέπει γονείς του, ένα "ριζοσπαστικό" άλλοθι μιας κοινωνίας που γνωρίζει από πριν το πόσο ακίνδυνος είναι... Μια γνώση που  κατά βάθος την έχει και ο ίδιος ο Χάρυ και γι' αυτό βιώνει αυτή την εσωτερική σύγκρουση διότι το πρόβλημα του Χάρυ στην ουσία είναι ότι δεν επιτρέπει στον εαυτό του να ζήσει πέρα από τους όρους και τους κανόνες που του έχει θέσει η κοινωνία και η ανατροφή του...

Ο "Λύκος της στέπας" θέτει μια σειρά ερωτημάτων εξαιρετικά επίκαιρων ακόμα και σήμερα, παρουσιάζει την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου να ανακαλύψει τον εαυτό του και να τον οδηγήσει στην τελείωση ... Η γραφή του είναι σουρεαλιστική μερικές φορές, χαμένη σε αναθυμιάσεις οπιούχων και οράματα, χωρίς όμως να χάνει το νεύρο της ή να κουράζει τον αναγνώστη... Αυτό που μου φάνηκε κάπως κουραστικό ήταν ότι το κείμενο δεν ήταν χωρισμένο σε κεφάλαια αλλά ολοκληρώθηκε σχεδόν απνευστί από την άλλη όμως η έκδοση που έχω εγώ είναι από το 1993 οπότε αυτό μπορεί να έχει αλλάξει πλέον... Σε κάθε περίπτωση το βιβλίο είναι εξαιρετικό και αξίζει να διαβαστεί...

Υ.Γ. Η πρώτη φορά που άκουσα για τον  "Λύκο της στέπας" ήταν πριν πολλά χρόνια όταν ο πατέρας μου, του οποίου ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα της νεότητάς του ήταν οι Steppenwolf, μου εξήγησε ότι το όνομα της μπάντας ήταν εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του  Hesse...

Αλλαγή url...

Κάποιοι παρατηρητικοί ίσως να το έχουν ήδη προσέξει, για τους υπόλοιπους λοιπόν, αν ρίξετε μια ματιά αυτή την στιγμή στη γραμμή διευθύνσεων του browser σας θα δείτε ότι το url του Ψαροκόκαλου άλλαξε, δεν είναι πια sub-domain του blogspot... Το καινούργιο url είναι το www.psarokokalo.info και εκεί θα βρίσκονται από εδώ και πέρα οι "σοφίες" μου... 

Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα παλιότερα posts χάνονται ούτε ότι χρειάζεται κάποιος που παρακολουθεί το Ψαροκόκαλο να κάνει update τα links σε αυτό ή τα bookmarks του ή ακόμα και το RSS subscription του... Όλα τα παλιότερα links του Ψαροκόκαλου θα κάνουν αυτόματη ανακατεύθυνση στο καινούργιο url, κι εγώ μπήκα στο blog χρησιμοποιώντας το παλιό bookmark που είχα φτιάξει εδώ και τρία χρόνια... 

Παρ' όλα αυτά επειδή λάθη γίνονται, αν κάποιος παρατηρήσει κάποιο πρόβλημα είτε με dead links είτε με το RSS Feed, παρακαλώ να με ενημερώσει...

Οι πιο δυνατές αναμνήσεις...

Τι άλλο είναι το παρελθόν εκτός από ένα κολάζ αναμνήσεων; Έχω ζήσει μια καλή ζωή γεμάτη εικόνες και συναισθήματα, δόξα τον Θεό...  Αν προσπαθούσα να περιγράψω τις πιο ευτυχισμένες μου αναμνήσεις, αυτές που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό, θα μιλούσα για δυο συγκεκριμένες...

Η πρώτη  χρονικά είναι από το πρώτο πρωινό του γαμήλιου ταξιδιού μας... Ξύπνησα πολύ πρωί γύρω στις 6:30, κάθισα στο παράθυρο και χάζεψα τον ήλιο να ανεβαίνει πάνω από τον Τάγο και τον Βοτανικό Κήπο... Χωρίς να την καταλάβω, η Μ. ξύπνησε, ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε...Η ευτυχία εκείνων των στιγμών είχε ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου το οποίο και να ήθελα δεν μπορούσα να αφαιρέσω...

Η δεύτερη ανάμνηση είναι αυτή της πρώτης μας συνάντησης με τον νεογέννητο γιο μου... Έχω περιγράψει παλιότερα αυτή την συνάντηση, η εμπειρία ήταν σχεδόν μεταφυσική... Ο κόσμος όλος είχε παγώσει, είχε μπει σε slow motion, τίποτα δεν υπήρχε εκτός από εμένα και αυτόν... Το συναίσθημα της στιγμής ήταν φοβερά δυνατό, σίγουρα ευτυχία αλλά κυρίως συγκίνηση και δέος για αυτό το πλασματάκι που έκλαιγε πασαλειμμένο ακόμα με αίματα, ζωντανό κομμάτι του εαυτού μου και της Μ. ...

Καινούργια βιβλία...

Μετά από τις γιορτές και τα γενέθλια της προηγούμενης εβδομάδας, καινούργια βιβλία μπήκαν στο σπίτι μας και είτε διαβάστηκαν ήδη είτε πήραν την θέση τους στα κομοδίνα και περιμένουν να διαβαστούν...

Πήρα στην Μ. το "Χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα (το διάβασε ήδη και ενθουσιάστηκε), ο αδερφός μου πήρε σε εμένα το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura και στην Μ. το "Ο Σικελός" του Mario Puzo και ο κουνιάδος μου μού πήρε το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R.R. Martin, το δεύτερο μέρος της saga του "A song of Ice and Fire"...

"Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Pascal Quignard

Επιστρέφοντας από την Αίγινα έκανα μια λίστα με τα αδιάβαστα βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη μου και έβαλα κάποια από αυτά στο κομοδίνο μου με σκοπό να τα διαβάσω... Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το "Όλα τα πρωινά του κόσμου" του Pascal Quignard, μια νουβέλα 117 σελίδων που διαβάστηκε μέσα σε δυο ώρες...

Το "Όλα τα πρωινά του κόσμου"  είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα που έχει ύφος εποχής αλλά διαβάζεται με μεγάλη άνεση... Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στον σεβασμό, στη μουσική, τη δημιουργία, τη ζωή... Η αγάπη σαν ζωοποιός δύναμη που δεν γνωρίζει φραγμούς και τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, η αγάπη (η απουσία της) που οδηγεί στο θάνατο... Η μουσική σαν υπέρτατη έκφραση των συναισθημάτων, της ζωής, ο ήχος του σύμπαντος που σπάει τις γραμμές της παρτιτούρας και αποκτά υπόσταση και συναίσθημα... Ο σεβασμός που οικοδομείται πάνω στην αναγνώριση του μεγαλείου, του συναισθηματικού αλλά και του δημιουργικού, που αγνοεί και παραμερίζει τις διαφορές των χαρακτήρων και των επιλογών...

Εξαιρετικό βιβλίο το "Όλα τα πρωινά του κόσμου" , αποτέλεσε μια εκλεπτυσμένη παρένθεση στα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα και μια καλή αφετηρία των φθινοπωρινών/χειμερινών αναγνωσμάτων...

"Το αδιέξοδο" του George Pelecanos

Όλοι έχουμε κάνει χοντράδες στην ζωή μας, μικρές ή μεγάλες... Κάποιες από αυτές σε ακολουθάνε μια ολόκληρη ζωή και σε καθορίζουν... Κάτι τέτοιο συνέβη όταν το 1972, τρεις έφηβοι από μια λευκή γειτονιά μπαίνουν σε μια συνοικία μαύρων στην Ουάσινγκτον για να δείξουν ότι δεν φοβούνται τους "αράπηδες" και "να τους την πουν"...

Κάπως έτσι ξεκινάει το καταπληκτικό αυτό βιβλίο του ελληνοαμερικανού συγγραφέα, George Pelecanos, σεναριογράφου και παραγωγού του πολυαγαπημένου "The Wire"...

Το "Αδιέξοδο" είναι ένα υπέροχο βιβλίο από αυτά που δεν αφήνεις από τα χέρια σου και στενοχωριέσαι όταν τελειώσουν... Το αγόρασε η Μ. στην Αίγινα και το τέλειωσε σε μια μέρα κι όταν το πήρα κι εγώ στα χέρια μου έκανα το ίδιο... Το βιβλίο είναι γεμάτο εικόνες, ο Pelecanos σαν σε ταινία ξετυλίγει τους χαρακτήρες και τις περιγραφές με μαεστρία... Δεν προσπαθεί να φτιάξει στερεοτυπικά καλούς ή κακούς ήρωες, τους παρουσιάζει από κάθε πλευρά, ακόμα και τους πιο αντιπαθείς, και αφήνει τον αναγνώστη να κρίνει... Δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να ρίξει μια κλεφτή ματιά στην Αμερικανική κοινωνία του 1972 και του σήμερα και να πάρει μια πραγματική γεύση για την ζωή των καθημερινών ανθρώπων που δεν έχει πολύ σχέση με αυτό που βλέπουμε στον κινηματογράφο... Στο σύμπαν του "Αδιεξόδου" η αγάπη, η οικογένεια, η τιμή (ή η απουσία τους) είναι αυτά που καθορίζουν τους ανθρώπους και τις ζωές τους, έστω και αν τους οδηγούν σε μονοπάτια που δεν τους άξιζαν ή δεν τα είχαν ονειρευτεί...

Το "Αδιέξοδο"  είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους για το οποίο μόνο μια παρατήρηση έχω να κάνω... Η επιμονή του Pelecanos να αναφέρει διαρκώς συγκεκριμένες μάρκες ρούχων, παπουτσιών, κινητών τηλεφώνων και άλλων gadgets έχει νόημα ως ένα σημείο διότι αποτελούν μέρος της υποκουλτούρας διαφόρων κοινωνικών ομάδων αλλά η υπερβολή που φτάνει σε κάποια σημεία καθώς η αναφορά σε αυτές δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στην πλοκή, μυρίζει γκρίζα διαφήμιση... 

Αυτό δεν σημαίνει ότι το βιβλίο χάνει πόντους αλλά ακριβώς επειδή μου άρεσε τόσο πολύ πιστεύω ότι οφείλω να αναφέρω αυτό που με ενόχλησε, αυτήν μου την υποψία...

"Πίκρα..." του Nick Hornby

Το αγόρασα από το κέντρο τύπου της Αίγινας, όταν τελείωσα τα δυο βιβλία του Warcraft που είχα φέρει μαζί μου από την Αθήνα... Μπήκα βιαστικά με τον Σ. στο καρότσι (μια από τις λίγες φορές που τον κατάφερα να κάτσει) και το βρήκα σχεδόν πρώτο όπως χάζευα το ράφι... Το όνομα του Hornby μου θύμισε ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο του, ήταν και σε προσφορά (7,5 €) και το πήρα...

Η υπόθεση έχει να κάνει με τον Σαμ, ένα έφηβο που στην ηλικία των δεκαέξι ετών αφήνει έγκυο την κοπέλα του και αναγκάζεται να κάνει μια βουτιά στον κόσμο των μεγάλων... Σχεδόν μοναδικό του στήριγμα μια αφίσα του ειδώλου του, Tony Hawk στην οποία μιλάει και αυτή του απαντάει... Εμείς παρακολουθούμε την αφήγηση του Σαμ, δύο χρόνια μετά...

Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο με ρυθμό γρήγορο, όπως θα μίλαγε ένας έφηβος και γι' αυτό απουσιάζουν οι διάφορες φόρμες του γραπτού λόγου που συνήθως διαβάζουμε στα βιβλία, γεγονός που σε κάποια σημεία κουράζει και αποσυντονίζει... Το μυθιστόρημα αυτό είναι εφηβικό χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν διαβάζεται άνετα και από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας... Είναι ευχάριστο, έχει χιούμορ και κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να προσεγγίσει ένα θέμα αρκετά "δύσκολο"...

Το διάβασα ευχάριστα μέσα σε δυο μέρες αλλά στο φινάλε μου άφησε μια αίσθηση αφέλειας, ότι ο κόσμος όλος κάθεται πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι, καθώς παρουσιάζει ένα γλυκερό happy end, απόλυτα κινηματογραφικό (γιατί άραγε?) όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι και όλα είναι τέλεια, σχέσεις, δουλειές, σπουδές, εικόνα που δεν έχει και πολύ σχέση με την πραγματικότητα των έφηβων γονιών...

Κάποιος βέβαια θα μου πει ότι δεν πρέπει να έχω πάρα πολλές απαιτήσεις, ο Nick Hornby έχει ένα συγκεκριμένο ύφος και στυλ που είναι γνωστό, διάβασα το βιβλίο μέσα σε δυο μέρες εύκολα και ευχάριστα και το πήρα και φτηνά...

Θα του απαντήσω ότι έχει δίκιο και θα σωπάσω...

"Σκοτεινή Παλίρροια" του A.Roseberg και "Πέρα από την Σκοτεινή Πύλη" των A.Rosenberg και C.Golden

Είναι ok να είσαι geek και να σου αρέσουν geeky πράγματα... Πολλοί ίσως να σκέφτονται ότι το να διαβάζεις βιβλία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες δεν φανερώνει ώριμο αναγνώστη, ούτε καν ώριμο άνθρωπο αλλά όλοι αυτοί μπορούν να βάλουν τη γνώμη τους εκεί που ξέρουν (???) και να με αφήσουν ήσυχο και μένα και όλους του υπόλοιπους geeks που μας πωρώνει μια ακόμα ιστορία για μάγους, δράκους, ξωτικά και δαίμονες...

Παρά το πάθος μου να υπερασπιστώ την fantasy λογοτεχνία το σημερινό review δεν θα ενισχύσει σημαντικά τις προσπάθειές μου... Κατά την περίοδο των διακοπών διάβασα δυο βιβλία της σειράς Warcraft, τα οποία αποτελούν το δεύτερο και τρίτο μέρος μιας τριλογίας σχετικά με τη γέννηση και τους πολέμους που προκάλεσε η Ορδή, το πρώτο μέρος της οποίας ήταν το "Η Γέννηση της Ορδής"... Ενώ το πρώτο μέρος της τριλογίας ήταν εξαίρετο δείγμα fantasy λογοτεχνίας, δεν ισχύει το ίδιο με τις δυο συνέχειες...

Το βιβλίο "Σκοτεινή Παλίρροια" είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας της Ορδής και περιλαμβάνει τα γεγονότα της πρώτης εισβολής των Ορκ στο Άζεροθ... 

Εν συντομία, ήταν απαράδεκτο...

Ο Rosenberg κατάφερε να πάρει ένα πολύ αβανταδόρικο story για fantasy βιβλίο και να το μετατρέψει σε μια άνευρη και βαρετή σούπα με απλοϊκές έως βλακώδεις περιγραφές μαχών, κωμικοτραγικούς διαλόγους και γραφή που θύμιζε 16-χρονο επίδοξο συγγραφέα που γράφει για τον σχολικό διαγωνισμό διηγήματος... Εντάξει είπαμε εμείς οι fans του fantasy γουστάρουμε ξόρκια και μάγους και πολεμιστές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι λογοτεχνικές μας απαιτήσεις είναι μικρές ούτε ότι θα τσιμπήσουμε με την πρώτη ξιφομαχία που θα διαβάσουμε... Σίγουρα στο μέλλον για μένα η ύπαρξη του ονόματος του Aaron Rosenberg στο εξώφυλλο κάποιου βιβλίου δεν θα αποτελεί θετικό στοιχείο αν και οφείλω εδώ να πω ότι υποπτεύομαι εντόνως ότι το λάθος δεν είναι όλο του Αμερικανού συγγραφέα αλλά ότι τον κρέμασε και ο μεταφραστής... 

Στο τρίτο μέρος της τριλογίας, το "Πέρα από την Σκοτεινή Πύλη" τα πράγματα ευτυχώς καλυτέρεψαν αισθητά... Αποδίδω την βελτιωμένη ποιότητα του συγκεκριμένου βιβλίου στο γεγονός ότι πλέον εδώ δεν "ζωγραφίζει" μόνος του ο Aaron Rosenberg αλλά έχει προστεθεί στο συγγραφικό team η Christie Golden, που είναι εγγύηση, σίγουρα το πιο δυνατό χαρτί της ομάδος των συγγραφέων που ασχολούνται με το σύμπαν του Warcraft...

Σε αυτό το βιβλίο περιγράφονται τα γεγονότα του δεύτερου πολέμου της Συμμαχίας με την Ορδή που ακολούθησε το άνοιγμα της Σκοτεινής Πύλης για άλλη μια φορά μετά την ήττα των Ορκ στον πρώτο πόλεμο εναντίον του Άζεροθ... Εδώ, επιτέλους, έχουμε να κάνουμε με ένα αξιοπρεπές δείγμα fantasy λογοτεχνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο δρέπει δάφνες... Απλά στο "Πέρα από την Σκοτεινή Πύλη" παρακολουθούμε μια στοιχειώδη ανάπτυξη των χαρακτήρων, ένα σφιχτό ρυθμό αφήγησης που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία και ένα σαφώς πιο ενήλικο και σκοτεινό story το οποίο καταλήγει σε ένα πολύ δυνατό φινάλε... Ενδιάμεσα φυσικά και διαβάζουμε για ξόρκια και μάχες και δράκους και φρικαλέα τέρατα αλλά γαμώτο μου fantasy διαβάζουμε!!! 

Το βιβλίο ρίχνει και ένα eco friendly μηνυματάκι απ' έξω απ' έξω για το οποίο κόβω το χέρι μου ότι υπεύθυνη είναι η Golden και η ανάγνωση της τριλογίας της Ορδής τελειώνει με ένα ευχάριστο συναίσθημα καθώς το "Πέρα από την Σκοτεινή Πύλη" μου επέστρεψε κάποια από τα λεφτά που έκλαιγα για την αγορά του "Σκοτεινή Παλίρροια" ...

Κάτι είναι κι αυτό...

Διακοπές στην Αίγινα Season 2...

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16...

Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου... 

Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου)... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο μπαλκόνι με τον Σ. να κοιμάται και εμείς (μόνοι μας ή και με παρέα) είτε να τσιμπολογάμε με κρασιά και μπύρες είτε να πειραματιζόμαστε στην παρασκευή του καλύτερου Mojito στραγγίζοντας την μπουκάλα Havana Club που μας έφερε ο αδερφός της Μ. και η κοπέλα του όταν ήρθαν για λίγες μέρες...

Ο Σ. έδωσε ρέστα σε αυτές τις διακοπές... Είναι πια 2,5 χρονών και η ενεργητικότητα του και (ενίοτε) τα νεύρα του χτυπάνε κόκκινο... Το στόμα του πάει ροδάνι, η μία ατάκα διαδέχεται την άλλη, είναι ένα μωρό με χιούμορ όπως λέει και ο νονός του... Ο καλύτερος πελάτης των ουζερί της παραλίας και όχι μόνο, μόνο ουζάκι δεν έπινε και αυτό γιατί του το απαγορεύαμε... Έτρωγε όλα τα θαλασσινά και είχε ιδιαίτερη προτίμηση στο τηγανητό γαριδάκι... Τα γκαρσόνια τον κάνανε χάζι και ξεκαρδιζόντουσαν μαζί του... 

Ψόφαγε για βόλτα με "αλογκάκι" (για κάποιο λόγο αδιευκρίνιστο λέει τα γ, γκ) και όταν τον ξαμόλαγες έτρεχε σαν δαιμονισμένος τόσο που σε όλη την παραλία ακούγονταν οι κραυγές μου και της μάνας του που τρέχαμε αλλόφρονες από πίσω του... Το πολύ τρέξιμο δεν του βγήκε σε καλό διότι ένα βράδυ έφαγε τα μούτρα του και έγδαρε το πρόσωπό του αρκετά... Τίποτε το σοβαρό ευτυχώς αλλά η τσιρίδα που έμπηξε και η εικόνα του μέσα στα αίματα μου αφαίρεσαν κάποια χρόνια ζωής και μου πρόσθεσαν κάποιες επιπλέον άσπρες τρίχες... 

Δόξα τον Θεό/Βούδα/Αλλάχ, πέρασα τέλεια σε αυτές τις διακοπές... Τόσο πολύ που σκέφτομαι ήδη την επόμενη φορά που θα επιστρέψω στην Αίγινα... Το ξέρω ότι μπορεί να μην φαίνεται αρκετά εντυπωσιακός ή εξωτικός σαν προορισμός αλλά σε μένα (και την Μ.) κάτι έχει κάνει κλικ με αυτό το νησί... 

Μέχρι του χρόνου, την υγεία μας να έχουμε, κανένα φράγκο στην τσέπη και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, ο χειμώνας που έρχεται θα είναι ζόρικος...