Γολγοθάς...

Στο καράβι της επιστροφής από Αίγινα, καθόμαστε στο σαλόνι... Έχω βάλει μια ταινία στα παιδιά στο laptop γιατί δεν έχω κουράγιο να τους κυνηγάω, πονάει η μέση μου, κάθομαι δίπλα τους και απαντάω σε ευχετήρια μηνύματα στο Facebook από το κινητό μου, είναι τα γενέθλιά μου...

Παραδίπλα κάθεται μια παρέα από δύο οικογένειες που μιλούν αγγλικά... Έχουν, κι οι δυο μαζί, αρκετά παιδάκια που κάνουν την σχετική φασαρία αλλά τίποτα το ιδιαίτερο... Το ένα παιδάκι από όλα έχει μια δυσμορφία στο πρόσωπο πολύ έντονη που του αλλοιώνει εντελώς το δεξί μισό του προσώπου του... Δεν φαίνεται να έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, νοητικό ή κάτι άλλο ας πούμε αλλά το πρόσωπό του είναι μαγνήτης για το βλέμμα... Ο Σ. το προσέχει και μου τον δείχνει ρωτώντας με τι έχει αυτό το παιδάκι και είναι έτσι... Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι κάτι έπαθε και δεν είναι ωραίο να το δείχνουμε με το δάχτυλο διότι θα αισθανθεί άσχημα... Σκέφτομαι πόσες φορές θα έχει ήδη και πόσες ακόμα θα αντιμετωπίσει αυτό το αγοράκι και οι γονείς του αυτά τα βλέμματα της συμπόνοιας/έκπληξης/απέχθειας/κτλ , πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς ότι οι άλλοι άνθρωποι κατά κανόνα στην πρώτη επαφή μαζί σου θα σε αντιμετωπίζουν σαν αξιοπερίεργο... Δεν ξέρω τι θα μου κόστιζε σαν άνθρωπο, συναισθηματικά, ένας τέτοιος Γολγοθάς, να μεγαλώνω ένα παιδί με πρόβλημα... Προφανώς θα είχε όλη την αγάπη μου και την συμπαράστασή μου αλλά δεν ξέρω τι θα χρειαζόταν να κάνω για να διατηρήσω μια άλφα συναισθηματική και ψυχική ισορροπία μέσα μου, για το παιδί πρώτα απ' όλα και για μένα...

Όσο κάνω αυτές τις σκέψεις είμαι σκυμμένος στην οθόνη του κινητού μου και στέλνω ευχαριστήρια μηνύματα...  Χωρίς να το αντιληφθώ, ένα κοριτσάκι από τα παιδάκια της διπλανής μας παρέας, το οποίο μέχρι εκείνη την ώρα καθόταν αμίλητο στην θέση του, έρχεται δίπλα μου και με το δάχτυλο του χτυπάει σχετικά δυνατά την οθόνη του κινητού μου... Ξαφνιάζομαι, αρχικά νομίζω ότι θέλει να παίξει με το τηλέφωνό μου αλλά το κοριτσάκι δείχνει να είναι σε ένταση, ξαναχτυπάει με το δάχτυλο την οθόνη του κινητού μου και σηκώνει τα χέρια του στα πλάγια του κεφαλιού του (μου έρχονται φλασιές από το "Rainman") ενώ η μαμά του έχει ήδη σηκωθεί από την θέση της, την έχει πάρει αγκαλιά και προσπαθεί να την ηρεμήσει... Η δεύτερη κυρία της παρέας, μου λέει με σπαστά ελληνικά ότι την ενοχλεί που καθόμαστε όλοι προσηλωμένοι σε οθόνες, καλά κάνει το παιδί της λέω, προσπαθώντας να είμαι όσο πιο χαμογελαστός γίνεται και βάζω το κινητό στην τσέπη... Σε λίγο ο μπαμπάς της μικρούλας που βρισκόταν κάπου έξω με τα υπόλοιπα παιδάκια, επιστρέφει και παίρνει στην βόλτα μαζί και το κοριτσάκι που ακολουθεί ήρεμα, κρατώντας το χέρι του πατέρα της... Όταν φεύγουν η μαμά του κοριτσιού, κι αυτή με σπαστά ελληνικά, μου ζητάει συγνώμη για το συμβάν... Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι δεν πρέπει να στενοχωριέται κι ότι δεν συνέβη τίποτε σημαντικό...

Σχόλια