Μικρές κηδείες...

Η ζωή είναι γεμάτη από αυτές... 

Είναι οι σχέσεις που κηδεύεις, ηθελημένα κι αθέλητα, το παρελθόν που μοιάζει ανακόλουθο με το παρόν, τα τηλέφωνα που σβήνεις / πρέπει να σβήσεις από το τηλέφωνό σου, οι αναμνήσεις που μένουν σκονισμένες στο ντουλάπι χωρίς ελπίδα να εμπλουτισθούν με άλλες ίδιες, οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου ότι κάποιοι άνθρωποι βγήκαν από τη ζωή τους και δεν θα τους ξαναδούν... 

Μετά από χρόνια θα σου φέρνουν κάποτε τις φωτογραφίες που στέκονται πάνω στα ράφια του σαλονιού και θα σε ρωτάνε ποια είναι αυτή η κοπέλα μαζί με τον νονό κι εσύ θα προσπαθείς να τους την θυμίσεις γιατί κάποτε υπήρξε κομμάτι της ζωής μας, μπήκε στην οικογένειά μας, την αγαπήσαμε και μας αγάπησε και τώρα πια είναι αλλού, γιατί η ζωή είναι περίεργη, η ζωή είναι καριόλα, και οι ζωές των ανθρώπων χωρίζουν γιατί πόσο να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά τον εαυτό του... 

Αλλά η ζωή συνεχίζεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όπως σίγουρο είναι ότι η επόμενη μικρή ή μεγάλη κηδεία βρίσκεται πάντα μπροστά μας... 

Σχόλια

  1. MIA TEXNH

    Την τέχνη της απώλειας εύκολα τη μαθαίνεις.
    Τόσο πολλά μοιάζουν να θέλουν να χαθούν
    που η απώλειά τους δεν είναι καμιά καταστροφή.

    Να χάνεις κάτι κάθε μέρα. Να δέχεσαι τη σύγχυση
    για τα κλειδιά της ξώπορτας που έχασες, για τη χαμένη ώρα.

    Την τέχνη της απώλειας εύκολα τη μαθαίνεις.
    Έπειτα να εξασκηθείς χάνοντας περισσότερα, χάνοντας γρηγορότερα:
    τόπους και ονόματα και όπου λογάριαζες να ταξιδέψεις.
    Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φέρνει την καταστροφή.

    Έχασα το ρολόι της μητέρας. Και να! πάει και το τελευταίο,
    ή, προτελευταίο από τρία αγαπημένα σπίτια.
    Την τέχνη της απώλειας εύκολα τη μαθαίνεις.

    Έχασα δυο ωραίες πόλεις. Και κάποια βασίλεια,
    πιο αχανή, που είχα, δυο ποταμούς, μια ήπειρο.
    Μου λείπουν, αλλά δεν ήταν μια καταστροφή.

    -Ακόμα και η δική σου απώλεια (η εύθυμη φωνή,
    το χάδι που αγαπώ) δεν θα πω ψέματα. Είναι προφανές πως τελικά
    την τέχνη της απώλειας εύκολα τη μαθαίνεις
    αν και μπορεί να μοιάζει σαν (γράψ’ το!) σαν καταστροφή.

    Ελίζαμπεθ Μπίσοπ (1911-1979) Μετ: Κλαίρη Σωτηριάδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου