Ενδοσκόπηση...

Ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω το άγχος, την ασχήμια του κόσμου που με περιβάλλει, τις μικρές καθημερινές κηδείες, τα προβλήματα που δεν τελειώνουν και διαρκώς διαφοροποιούνται σαν τους ιούς που προσαρμόζονται στα αντιβιοτικά, ήταν να κλείσω τον κόσμο απ' έξω, να γίνω αναίσθητος σε πολλά πράγματα...

 Αυτό ο τρόπος απέτυχε να με βοηθήσει... 

Αφενός δεν είμαι ευχαριστημένος που πολλές φορές είμαι και συμπεριφέρομαι σαν ένα εγωιστικό καθίκι, αφετέρου ο τρόπος αυτός δεν δούλεψε, το άγχος, η ένταση, τα αρνητικά συναισθήματα με έχουν νικήσει... 

Πολύ άσχημο είναι ότι συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπά στους πρόχειρους μπόσικους που βρίσκω μπροστά μου που στις 99,9% των περιπτώσεων είναι μέλη της οικογένειάς μου και ειλικρινά φοβάμαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας σχέση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω... Η συνειδητοποίηση αυτή γεννά περισσότερα άσχημα συναισθήματα και ο κύκλος ξαναρχίζει... 

Κάποιος θα μου πει, κι ενδεχομένως κι εγώ αυτό θα συμβούλευα κάποιον άλλο σε αντίστοιχη περίπτωση, να μιλήσω σε κάποιον ειδικό... Το έχω κάνει σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής μου και δεν νιώθω ότι το χρειάζομαι... Πώς μπορείς να "θεραπευτείς" με μία ώρα κουβέντα την εβδομάδα όταν οι παράγοντες που γεννούν τη δυσφορία παραμένουν ζωντανοί στην καθημερινότητά σου; Είναι σαν να κάνεις μια τρύπα στο νερό... 

Πόσο γενναίες αποφάσεις μπορώ να πάρω για να αντιδράσω ουσιαστικά σε αυτά που με ταλανίζουν και τι κόστος έχουν αυτές οι αποφάσεις, μπορώ να το αντέξω; Αυτό είναι το ουσιαστικό ερώτημα που οφείλω να απαντήσω στον εαυτό μου...