Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Βιβλίο

"Το τέλος όλων των δρόμων" του John Killian

Εικόνα
Είχα καιρό να αγοράσω βιβλία... Βολευόμουν με δανεικά βιβλία ή με βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή εδώ και πολύ καιρό αλλά μια μέρα χωρίς πολύ σκέψη μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα τρία μονοκοπανιά... Το "Τέλος όλων των δρόμων" του John Killian ήταν ένα από αυτά και αυτό που διάβασα πρώτο από την τριάδα και πρώτο από τα βιβλία του που ανήκει στην σειρά "Black label" ... Το πρώτο βιβλίο του Killian που είχα διαβάσει, ο "Αγριότοπος" , με είχε ενθουσιάσει οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ μεγάλες και για αυτό... Η γη έχει καταστραφεί από ένα ολέθριο πυρηνικό πόλεμο που έχει εξοντώσει την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων... Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν έχουν να αντιμετωπίσουν την μόλυνση από την ραδιενέργεια, την πείνα, τις ομάδες των κανιβάλων και των περιπλανώμενων, τις τερατογενέσεις που προκάλεσε η ραδιενέργεια και τους μολυσμένους, ανθρώπους που μολύνθηκαν από έναν ιό που χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο κι έχουν μετατραπεί σε άνοα τέρατα, σαν ζόμπι, τα οπο

"Αδύνατος" του Richard Bachman / Stephen King

Εικόνα
Σκέφτομαι εδώ και αρκετή ώρα μια εισαγωγή που να έχει νόημα, που να ιντριγκάρει τον αναγνώστη του blog (τον ποιον; 😂) να διαβάσει και παρακάτω το post... Δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, στο τέλος μπορεί να μην ενδιαφέρει και κανένα, μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ψητό... Ο Μπίλυ Χάλεκ είναι ένας λευκός, ευκατάστατος, υπέρβαρος δικηγόρος που ζει σε μια μικρή πόλη φτιαγμένη για λευκούς και ευκατάστατους, το Φέρβιου του Κονέκτικατ... Η ζωή του, τυπική των ανερχόμενων, λευκών στελεχών της 80's Αμερικής, διαταράσσεται όταν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σκοτώνει μια γριά τσιγγάνα που διασχίζει το δρόμο... Δεν έχει νομικά προβλήματα διότι οι διασυνδέσεις του στην μικρή πόλη αλλά και ο ρατσισμός απέναντι στους τσιγγάνους, θα τον κάνουν να τη "βγάλει καθαρή", όμως τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα όταν ο Μπίλυ συναντιέται με ένα γέρο τσιγγάνο που τον αγγίζει στο μάγουλο και του ψιθυρίζει μια και μοναδική λέξη στο αυτί: "Αδύνατος" ... Από εκεί και πέρα ο Μπίλυ

"Το φοβερό βιβλίο" του Jason Mott

Εικόνα
Πώς είναι να είσαι μαύρος στην Αμερική; Να είσαι μετανάστης από μουσουλμανική χώρα στην Ευρώπη; Πώς είναι να είσαι γυναίκα, LGBTQ+ σε πατριαρχικές κοινωνίες; Πώς είναι η ταυτότητα σου είτε είναι φυλετική, εθνική, θρησκευτική, σεξουαλική, κτλ, να σε καταδικάζει σε μια ζωή προδιαγεγραμμένη, επισφαλή, μέσα στον φόβο και την απόρριψη;  Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας του "Φοβερού βιβλίου" του Jason Mott , διαπραγματεύεται το συλλογικό τραύμα των μαύρων Αμερικανών οι οποίοι ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια σε μια χώρα που τους κάνει να νιώθουν ανεπιθύμητοι και απειλούμενοι με πολλούς τρόπους... Ο ήρωας του βιβλίου, ο ανώνυμος συγγραφέας, είναι ένας νέος μαύρος άντρας που έχει γράψει ένα βιβλίο, "Το φοβερό βιβλίο" , το οποίο είναι best seller και βρίσκεται σε περιοδεία προώθησης του... Ο ήρωάς μας είναι ένας άνθρωπος που καταδιώκεται από τους δαίμονες του, τον θάνατο της μητέρας του από καρκίνο και τον φόνο του πατέρα του από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια μιας εξακρίβω

Τα βιβλία του 2023...

Εικόνα
Ακόμα μια χρονιά φτάνει στο τέλος της και ήρθε η ώρα για τον αναγνωστικό απολογισμό της... Ενώ το blog δεν μπορείς να πεις ότι είναι αμιγώς βιβλιοφιλικό, το label "Βιβλίο" είναι αυτό με τα περισσότερα posts ετησίως και αυτό που κρατάει το blog στη ζωή , εν τέλει... Τα βιβλία του 2023 λοιπόν δεν ήταν ούτε και φέτος πολλά αλλά ήταν περισσότερα από αυτά του 2022 (🎉🎉🎉)...  Επίσης τα βιβλία του 2022 είχαν μια ποικιλία, δύο από αυτά ήταν comic albums και άλλα δεν ανήκαν στις συνήθεις κατηγορίες που εγώ διαβάζω... Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο η αναγνωστική "φρενίτιδα" της Μάρας από το καλοκαίρι και μετά και τα πολλά βιβλία που μπήκαν στο σπίτι μας... Κάποια από αυτά ήταν καλά, κάποια επιβεβαίωσαν τις διαφορές στα αναγνωστικά μας γούστα και κάποια ήταν εξαιρετικά! Στο σύνολο της η χρονιά ήταν καλύτερη αναγνωστικά από ότι φαινόταν ότι θα είναι, τα βιβλία, με αντίστροφη χρονολογική σειρά, είναι τα παρακάτω: "Αγριότοπος" του John Killian "Ξέρω γιατί κελαηδάει

"Αγριότοπος" του John Killian

Εικόνα
Ό Ντέμιαν Τζόουνς είναι ένας εσωστρεφής, χωρίς φίλους και κοινωνικές συναναστροφές, συγγραφέας βιβλίων τρόμου με ζόμπι... Αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια εκδρομή στον Αγριότοπο του Μέιν, μια παρθένα περιοχή άγριας φύσης, μαζί με άλλους πέντε αγνώστους για χάρη της Άμπερ, μιας γυναίκας που γνώρισε on line και τον έκανε να θελήσει να βγει από το καβούκι της μοναχικής ζωής που ζει... Η εκδρομή περιλαμβάνει πεζοπορία και διαβίωση μέσα στην φύση και προορίζεται να κρατήσει δέκα ημέρες, είναι μια δοκιμασία και για τον πιο σκληραγωγημένο φυσιολάτρη... Οι πρώτες δύο μέρες κυλούν ομαλά αλλά μετά εμφανίζονται οι άνθρωποι πουλιά... Άγνωστοι άνθρωποι που φορούν μάσκες πουλιών, είναι οπλισμένοι με τόξα, βαλλίστρες, μασέτες και φαίνεται να έχουν ένα και μοναδικό σκοπό... Να κυνηγήσουν και να εξοντώσουν όλους τους εκδρομείς, συμπεριλαμβανομένου του Ντέμιαν, ως τον τελευταίο...  Ο John Killian  είναι το συγγραφικό alter ego ενός γνωστού Έλληνα συγγραφέα, όπως μας πληροφορεί το sitε του εκδοτικού οίκο

"Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί" της Maya Angelou

Εικόνα
Ξεκινάω δηλώνοντας ότι δεν κάνω χιούμορ όταν λέω ότι εγώ δεν ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί... Προσωπικά δεν κατάφερα να νοηματοδοτήσω τον τίτλο του βιβλίου αλλά μικρή σημασία έχει...  Το εν λόγω βιβλίο είναι μία από τις πολλές βιογραφίες (η πρώτη χρονικά) που συνέγραψε η Maya Angelou  και περιγράφει τη ζωή της μέχρι τα 17 της χρόνια οπότε και ήρθε στη ζωή ο γιος της... Η καταγραφή της ζωής της μικρής  Maya  γίνεται μέσα από διάφορες ματιές, άλλες φορές του αθώου παιδιού, άλλες της νέας κοπέλας που γίνεται γυναίκα, πάντα από την ματιά της μαύρης γυναίκας που μεγαλώνει στον Αμερικάνικο Νότο κι όχι μόνο... Η ζωή της  Maya  είναι κινηματογραφική, γεμάτη περιπέτειες άλλοτε καλές και άλλοτε κακές, κάποιες πολύ κακές όπως ο βιασμός της από τον εραστή της μητέρας της όταν ήταν 8 χρονών... Αγαπήθηκε πολύ αλλά ταυτόχρονα της έλειψε η αγάπη, προσπάθησε να μάθει να ζει με ότι μπορούσε να πάρει από τους γύρω της και κυρίως από τους γονείς της που σίγουρα είναι ακατανόητοι στα δικά μας, τ

"Νυχτερινός δρόμος" του Laird Hunt

Εικόνα
Μια καλοκαιρινή μέρα με αφόρητη ζέστη...  Ένα λιντσάρισμα...  Δύο διαφορετικές γυναίκες και μια τρίτη κάπου στο τέλος... Αυτό είναι πάνω κάτω το σκηνικό για το βιβλίο του Laird Hunt το οποίο είναι βασισμένο σε ένα λιντσάρισμα που έγινε στην πολιτεία της Ιντιάνα και ενέπνευσε το εμβληματικό τραγούδι "Strange Fruit" που ερμήνευσε η Billie Holiday ... Είναι μια ιστορία από τρεις διαφορετικές pov, μια ιστορία για τη βία, την ρατσιστική βία πάνω από όλα, τη βία της φτώχειας, της ανέχειας, των προσωπικών και κοινωνικών αδιεξόδων...  Η Ότι Λι είναι μια εντυπωσιακή, ερωτική λευκή γυναίκα, σε ένα γάμο που καταρρέει και μια περίεργη εξωσυζυγική σχέση με κίνητρο το χρήμα ενώ κουβαλάει μια ιστορία τραυματικής παιδικής ηλικίας... Η Κάλα είναι μια νεαρή μαύρη κοπέλα, αγοροκόριτσο και σκληρό καρύδι, αγρίμι αλλά και ένα φοβισμένο ορφανό παιδί που ψάχνει αγάπη και ασφάλεια, μερικές φορές σε λάθος μέρη... Αυτές είναι οι βασικές ηρωίδες, τις δικές τους σκέψεις παρακολουθούμε, τις δικές τους

"Η υπόσχεση" του Damon Galgut

Εικόνα
Το post αυτό γράφεται στον θάλαμο που θα φέρουν την Μάρα μου μετά την προγραμματισμένη ορθοπεδική επέμβαση που θα κάνει... Την πήρανε πριν 5 λεπτά για το χειρουργείο κι εγώ άνοιξα το laptop για να γράψω το post και να σκοτώσω την ώρα μου μέχρι να την φέρουν στο δωμάτιο... Μου προκαλούν ένα ελαφρό εκνευρισμό τα οικογενειακά δράματα... First world problems ανθρώπων που έχουν λύσει τα βασικά προβλήματά τους και ψάχνουν αιτίες να είναι δυστυχισμένοι... Είναι κωμικοτραγικό το πόσο πολύ αναλώνεται ο δυτικός/λευκός άνθρωπος στα συναισθήματα του, στο τί τον πείραξε, ποιος τον πείραξε, πόσο τον πλήγωσε, πόσο δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει... Μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για περιπτώσεις που το τραύμα είναι υπαρκτό αλλά αν ο μπαμπάς σου δεν ήταν αρκετά υποστηρικτικός ας πούμε ή δεν ταιριάζατε σαν χαρακτήρες και είσαι πια ενήλικος, ξεπέρασέ το αδερφέ, είναι δική σου ευθύνη πια κι όχι του μπαμπά σου... Ο Damon Galgut έγραψε ένα τέτοιο βιβλίο και μάλιστα κέρδισε το βραβείο Booker για αυτό... Μια λευκή οι

"Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες" της Dellia Owens

Εικόνα
Στην φωτογραφία του post, το sticker στο εξώφυλλο αναφέρει ότι το τιράζ της έκδοσης έχει φτάσει στην 55η χιλιάδα... Στο αντίτυπο που διάβασα εγώ το sticker έγραφε ότι βρίσκεται στην 90η χιλιάδα, οπότε one way or another μιλάμε για ένα ευπώλητο βιβλίο, με ότι σημαίνει αυτό... Πολλές φορές ο χαρακτηρισμός ενός βιβλίου ως "ευπώλητο" είναι υποτιμητικός για πολλούς από τους Έλληνες αναγνώστες, εγώ προτιμώ να μην κολλάω σε χαρακτηρισμούς και ταμπέλες, στην τελική δεν μπορεί να έχουν τόσο πολλοί άνθρωποι άδικο, πάντα... Το βιβλίο της Delia Owens είναι ένα μυθιστόρημα για τον Αμερικάνικο Νότο, μια περιοχή αυτής της χώρας που μοιάζει να είναι μια ανεξάντλητη πηγή ιστοριών... Είναι η ιστορία της, οι σκλάβοι, ο πόνος, η φτώχεια, η μουσική, το φαγητό, η φύση που οργιάζει, όλα αυτά συνθέτουν ένα καμβά που μπορεί ο κάθε συγγραφέας να "ζωγραφίσει" ότι θέλει... Η Κάια είναι ένας κοριτσάκι 6 χρονών που ζει στους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας, ολομόναχη... Εγκαταλειμμένη από την οι

"Η οικογένεια" της Sara Mesa

Εικόνα
Όταν διαβάζω ένα βιβλίο περιμένω συνήθως δύο πράγματα... Το πρώτο είναι να είναι ευδιάκριτος ο στόχος του βιβλίου... Ο συγγραφέας θέλει να διασκεδάσει τον αναγνώστη, να τον σοκάρει, να τον προβληματίσει; Το δεύτερο είναι κάτι που έχει να κάνει με το προσωπικό μου γούστο, περιμένω μια κορύφωση στην πλοκή, σταδιακή ή όχι... Στο δικό μου μυαλό αυτό το στυλ γραφής λειτουργεί καλύτερα, όπως στην αρχαία τραγωδία έρχεται η κάθαρση και λυτρώνει τον θεατή από το συναίσθημα και το άγχος της παρακολούθησης της πλοκής... Κανένα από τα δύο αυτά στοιχεία δεν βρήκα στο βιβλίο της Sara Mesa και για αυτό το τέλος της ανάγνωσης του με βρήκε μπερδεμένο και με ένα απροσδιόριστα δυσάρεστο συναίσθημα μέσα μου... Η οικογένεια είναι εξαμελής: ο Πατέρας, η Μητέρα, ο Νταμιάν, η Ρόσα, ο Άκι και η υιοθετημένη ξαδέρφη Μαρτίνα... Η μικρή αυτή κοινότητα λειτουργεί βάση των αρχών και των ιδανικών που επιβάλλει ο Πατέρας... Δεν υπάρχει παρέκκλιση από αυτά για κανένα λόγο ακόμα και αν αυτά οδηγούν τα μέλη τους να ζουν

"Πάρανταις" της Fernanda Melchor

Εικόνα
  Η κυρία Μαρόνιο είναι μια sexy σύζυγος ενός επιτυχημένου τηλεοπτικού στελέχους και μητέρα δύο κακομαθημένων μικρών αγοριών... Ο Φράνκο Ανδράδε ένας χοντρός, σπυριάρης, έφηβος με εμμονή με την κυρία Μαρόνιο, που μένει με τους ευκατάστατους παππούδες του... Ο Πόλο είναι ένας φτωχοδιάβολος, λίγο πιο μεγάλος από τον Φράνκο που εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ σαν κηπουρός και παιδί για όλα τα θελήματα... Όλα αυτά στο Πάρανταις, ένα συγκρότημα πολυτελών κατοικιών όπου στο τέλος όλα θα πάνε κατά διαόλου... Το βιβλίο της Fernanda Melchor  είναι μια γροθιά στο στομάχι... Παρά το πολύ μικρό του μέγεθος καταφέρνει να συμπυκνώσει μέσα στις 120 σελίδες του μια ιστορία όπου πρωταγωνιστής είναι η βία... Η βία που εκφράζεται με κάθε τρόπο είτε μιλάμε για λεκτική, φυσική, ψυχολογική, σεξουαλική... Η γλώσσα του βιβλίου είναι σκληρή, είτε μιλάμε για τις περιγραφές των σεξουαλικών φαντασιώσεων του Φράνκο με την κυρία Μαρόνιο, στα όρια του πορνογραφήματος, είτε μιλάμε για τους καυγάδες του Πόλο με την

"Επτά μείον ένα" του Arne Dahl

Εικόνα
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ... Σε κάθε εγκαταλελειμμένη σκηνή εγκλήματος υπάρχει ένα κρυμμένο στοιχείο: ένα μικρός οδοντωτός τροχός που σχεδόν δεν διακρίνεται με γυμνό μάτι. Κάποιος στέλνει στον επιθεωρητή Σαμ Μπέργερ ένα μήνυμα, κάποιος που ξέρει ότι μόνο αυτός θα καταλάβει το κρυπτογραφημένο χνάρι. ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ... Όταν άλλη μια έφηβη εξαφανίζεται, ο Σαμ πρέπει να πείσει τους ανωτέρους του ότι έχουν να κάνουν με έναν σίριαλ κίλερ. Καθώς η αστυνομία συνεχίζει το κυνήγι για να εντοπίσει το τελευταίο θύμα, ο Σαμ είναι αναγκασμένος να φέρει στο φως βαθιά θαμμένους προσωπικούς δαίμονες. Δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει να καταλάβει το ζοφερό προσωπικό μήνυμα του δολοφόνου πριν εκπνεύσει ο χρόνος. ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ... Στο οπισθόφυλλο έγραφε επίσης ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς του Arne Dahl αλλά εγώ δεν το πρόσεξα παρά μόνο όταν διάβασα το βιβλίο και... ΞΕΝΕΡΩΣΑ με το cliffhanger φινάλε του που ήταν πολύ λογικό αλλά εγώ ήμουν out of c

"Αντίλαλοι Νεκρών" του Johan Theorin

Εικόνα
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...  Τα posts έχουν αραιώσει επικίνδυνα κι εγώ οφείλω να πω ότι για πρώτη φορά στα 14 χρόνια ζωής αυτού του blog, πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να του βάλω λουκέτο... Δεν ξέρω αν είναι μια φάση που περνάω ή απλά να έκλεισε ο κύκλος της ζωής του αλλά σίγουρα δεν νιώθω όπως ένιωθα παλιά... Μέχρι να πάρω την τελική απόφαση, θα "μιλήσουμε" για ένα βιβλίο που ευχαριστήθηκα πολύ, το "Αντίλαλοι Νεκρών" του Johan Theorin ...  Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ένα αγοράκι, ο Γενς, εξαφανίζεται από το σπίτι των παππούδων του στο Έλαντ, ένα σουηδικό νησί στη Βαλτική... Παρά τις αγωνιώδεις έρευνες όλης της νησιωτικής κοινότητας, το παιδί παραμένει άφαντο... Μετά από 20 χρόνια, η μαμά του Γενς, η Γιούλια, που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ την εξαφάνιση του παιδιού της, επιστρέφει στο Έλαντ μετά από πρόσκληση του αποξενωμένου, υπερήλικα πατέρα της ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία για την εξαφάνιση του εγγονού του... Έχει παραλάβει με το ταχυδρομείο ένα πα

"1984" του George Orwell σε εικονογράφηση του Fido Nesti

Εικόνα
Υπάρχουν κάποια βιβλία που έχουν διαμορφώσει τις απόψεις μου και την σκέψη μου, που παίξανε πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα... Το "1984" είναι ίσως το σημαντικότερο από όλα... Το διάβασα σε ηλικία 18 χρονών, όταν το είχα δανειστεί από τον φίλο μου τον Στέλιο, στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου και σίγουρα δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος μετά την ανάγνωσή του... Ήταν το βιβλίο που έθεσε τις ρίζες μέσα μου στις πολιτικές απόψεις μου περί ελευθερίας και επανάστασης, ήταν το βιβλίο που μου σύστησε για πρώτη φορά τις λογοτεχνικές δυστοπίες που τόσο λάτρεψα και λατρεύω έκτοτε, ήταν μια εμπειρία συνολικά πρωτόγνωρη και συγκλονιστική όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και κάποιος σε παίρνει από το χέρι και σε οδηγεί στο φως... Την αγάπη μου για το βιβλίο δεν έκαμψαν ούτε οι αποκαλύψεις για τoν George Orwell  , ούτε τα χρόνια που πέρασαν, το μήνυμα του βιβλίου παρέμεινε ισχυρό και αναλλοίωτο μέσα μου... Δεν ξαναδιαβάζω βιβλία, ακόμα και τα πιο αγαπημένα μου, αλλά ότ

"Che" των A. Breccia, E. Breccia, Hector Oesterheld

Εικόνα
Έπεσε στα χέρια μου από σπόντα και το διάβασα και αν δεν γινόταν αυτό δεν θα το επέλεγα... Όχι γιατί δεν είμαι fan των comic albums ούτε για πολιτικούς λόγους, απλά γιατί την ιστορία και το πολιτικό και ιστορικό περιεχόμενο της ιστορίας της ζωής του Che μου είναι κάτι παραπάνω από οικείο...  Το εν λόγω comic δημιουργήθηκε το 1968, πολύ λίγο μετά τον θάνατο του, έγινε ανάρπαστο σε όλη την Αργεντινή και κατόπιν απαγορεύτηκε από την δικτατορία του Videla το 1976... Οι δημιουργοί του Alberto Breccia , Enrique Breccia και Hector Oesterheld ανήκουν στην πρωτοπορία των Λατινοαμερικανών που ασχολήθηκαν με την τέχνη του comic κι έχουν γράψει το όνομά τους δίπλα σε μεγαθήρια του είδους... Το "Che" είναι μια εικονογραφημένη αφήγηση της ζωή του Hernesto Che Guevara από την γέννηση του στην Αργεντινή μέχρι τον θάνατό του στα βουνά της Βολιβίας... Προσπαθεί να "εξηγήσει" στον αναγνώστη την κοινωνική πραγματικότητα της Λατινικής Αμερικής που ώθησε ένα νεαρό, φιλάσθενο, ιδεαλι

"Οι Άλλοι Άνθρωποι" της C.J. Tudor

Εικόνα
Έψαχνα να βρω ένα βιβλίο για να έχω μαζί μου στο πενθήμερο που περάσαμε οικογενειακώς στις Γούβες κι όταν το είδα στο ράφι το πήρα και έφυγα κατευθείαν για το ταμείο χωρίς να διαβάσω την υπόθεση στο οπισθόφυλλο... Διάβασα πριν 3 χρόνια το πρώτο βιβλίο της C.J. Tudor , το "Ο άνθρωπος κιμωλία"  και το απόλαυσα οπότε πίστευα ότι έπαιζα στα σίγουρα... και δικαιώθηκα! Το οπισθόφυλλο που δεν διάβασα ποτέ στο βιβλιοπωλείο γράφει τα εξής: Ένα βράδυ, καθώς επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, ο Γκέιμπ βλέπει στο πίσω τζάμι του προπορευόμενου αυτοκινήτου το πρόσωπο ενός κοριτσιού. Τα χείλη του ανοιγοκλείνουν σαν να φωνάζει «μπαμπά». Είναι η Ίζι, η πεντάχρονη κόρη του. Και είναι η τελευταία φορά που την αντικρίζει. Επί τρία χρόνια, ο Γκέιμπ οργώνει τον αυτοκινητόδρομο πάνω κάτω, αναζητώντας το αυτοκίνητο που απήγαγε την κόρη του. Η Φραν ταξιδεύει επίσης στον αυτοκινητόδρομο μαζί με την κόρη της την Άλις. Όμως η Φραν δεν ψάχνει κάτι. Τρέχει να κρυφτεί από τους ανθρώπους που τις καταδιώκ

Τα βιβλία του 2022...

Δεν ήταν πολλά και δεν ήταν σπουδαία... Δεν συγκλονίστηκα με κανένα αλλά η αλήθεια είναι ότι χαμήλωσα πολύ τον πήχη των απαιτήσεων μου... Aς είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, πόσο θα μπορούσε να με συγκλονίσει ένα βιβλίο του Χάρι Πότερ εν έτη 2022;  Τα αναγνώσματα αυτής της χρονιάς που πέρασε ήταν αμήχανα, αποσπασματικά και διεκπαιρεωτικά στην πλειοψηφία τους, δεν έγιναν με χαρά και λαχτάρα αλλά γιατί συνηθίζω να διαβάζω τα βράδια πριν κοιμηθώ... Ελπίζω τώρα που τα πράγματα ρολλάρουν σιγά σιγά μετά την μετακόμιση, να επιστρέψει και η πραγματική χαρά της ανάγνωσης... Τα βιβλία του 2022 με αντίστροφη σειρά ανάγνωσης είναι τα παρακάτω: "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη "Ο τρόφιμος" του Sebastian Fitzek "Οι κόρες" του Alex Michaelides "Η εξαφάνιση της Στέφανι Μέιλερ" του Joël Dicker "Αϋπνία" του Stephen King "Γιάννης - Εκτόξευση στα αστέρια" της Mirin Fader "Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου" της J.K. Rowling &q

"Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη

Εικόνα
Η μετακόμιση ανακατεύει τα βιβλία μιας βιβλιοθήκης, τα φέρνει πάνω κάτω και αυτά που ήταν καταχωνιασμένα πίσω πίσω ξαναβγαίνουν μπροστά, εξώφυλλα ξεχασμένα τα ξαναβλέπει το φως και μπορεί μεταξύ αυτών να ανήκει και ένα από κάποιο βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει... Ένα τέτοιο ήταν το  "Τώρα θα δεις..." του Δημήτρη Γκιώνη , ένα αφήγημα σκάρτων 140 σελίδων που βρήκα κατά το ξεπακετάρισμα των βιβλίων της βιβλιοθήκης μου και διάβασμα μέσα σε δύο βράδια, τόσο όσο για να με πάρει ο ύπνος... Ο αφηγητής είναι ο Δημήτρης Κούκος, ένα παιδί πολύτεκνης οικογένειας από κάποιο χωριό, υποθέτω της Πελοποννήσου, που περιγράφει με την παιδική του αφέλεια και αθωότητα την ζωή του χωριού στην μετεμφυλιακή Ελλάδα... Οι αφηγήσεις είναι σύντομες και αφορούν διάφορα θέματα, όπως το σχολείο, το παιχνίδι, την θρησκεία, τις οικογενειακές σχέσεις, τον θάνατο, την πολιτική κατάσταση, κτλ.... Όλες δοσμένες με αφέλεια και χιούμορ, πολλές φορές, ακόμα και όταν περιγράφονται σκληρά πράγματα, δίνουν μια εικόνα

"Ο τρόφιμος" του Sebastian Fitzek

Εικόνα
Η καραντίνα έχει αυξήσει του ρυθμούς ανάγνωσής μου ιλιγγιωδώς... Κάνω και κάποια διαλείμματα για να δω τίποτα στο Netflix αλλά κατά βάση διαβάζω... Το  "Ο τρόφιμος"   το τελείωσα μέσα σε ένα 24ωρο και η αιτία δεν ήταν μόνο η καραντίνα... Ο Fitzek είναι ένας καλός συγγραφέας, ξέρει να χειρίζεται την πένα του καλά και να στήνει ενδιαφέρουσες ιστορίες με επιβλητική ατμόσφαιρα... Ο Μαξ, ένα εξάχρονο αγόρι, έχει εξαφανιστεί εδώ και ένα χρόνο και όλα δείχνουν ότι έχει πέσει πέσει θύμα ενός κατά συρροή δολοφόνου που βρίσκεται πλέον στα χέρια των αρχών, του Γκουίντο Τράμνιτς ... Ο Τράμνιτς αρνείται να ομολογήσει την δολοφονία του παιδιού και κρατείται σε κρατικό ψυχιατρικό ίδρυμα υψίστης ασφαλείας... Ο Τιλ, ο πατέρας του Μαξ, ο οποίος έχει καταρρεύσει ψυχολογικά μετά την εξαφάνιση του παιδιού του, αποφασίζει να παρεισφρήσει μέσα στο ίδρυμα υποδυόμενος έναν ασθενή για να μπορέσει να πλησιάσει τον Τράμνιτς και να του αποσπάσει την ομολογία που θα βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο της αβεβα

"Οι κόρες" του Alex Michaelides

Εικόνα
Από χθες το πρωί είμαι καραντίνα μέσα στο υπνοδωμάτιό μου, κόλλησα COVID19 για πρώτη φορά... Δεν μου αρέσει να βλέπω ταινίες ή Netflix στο laptop, με κουράζει, οπότε το έχω ρίξει στο διάβασμα... Είχα ξεκινήσει το "Οι κόρες" πριν καμιά εβδομάδα και είχα διαβάσει καμιά εκατοστή από τις 446 σελίδες του, χθες το βράδυ γύρω στις 9 το είχα τελειώσει και δεν το έκανα μόνο γιατί δεν είχα κάτι άλλο να κάνω... Μια ελληνοαγγλίδα ψυχολόγος, η Μαριάννα, η οποία προσπαθεί να ξεπεράσει τον απροσδόκητο θάνατο του συζύγου της, επιστρέφει στο Κέιμπριτζ, όπου σπούδασε και η ίδια, όταν μια φίλη της ανιψιάς της Ζόι, δολοφονείται... Εκεί θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει καθώς ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τον φόνο αλλά και τον αινιγματικό καθηγητή Έντουαρντ Φόσκα που διδάσκει αρχαία τραγωδία και φαίνεται να είναι μέντορας ενός κλειστού κύκλου από επιφανείς φοιτήτριες που ονομάζεται οι Κόρες... Η Μαριάννα υποψιάζεται ότι ο Φόσκα κρύβεται πίσω από τον φόνο και η σκέψη αυτή της γίνετ