Ψαροκόκαλο...

Αγάπησα το διάβασμα γιατί πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες... Μια καλή ιστορία μπορεί να σου μάθει πράγματα, να σου χαρίσει συναισθήματα, να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν είχες ποτέ φανταστεί... Ο σκοπός της ιστορίας είναι να ταξιδέψει από στόμα σε αυτί και από μυαλό σε μυαλό, να δουλευτεί μέσα στις σκέψεις, τότε μόνο ζει πραγματικά... Τι νόημα έχει μια ιστορία που καταλαβαίνει μόνο ο συγγραφέας της ή πολύ λίγοι άνθρωποι, τι νόημα έχει μια ιστορία αν δεν ταξιδέψει... Το αμερικάνικο μυθιστόρημα έχει πολλές δυνατές ιστορίες να επιδείξει, ιστορίες ευθείς και απλοϊκές με την πρώτη επαφή αλλά που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό... Το αγαπώ πολύ το αμερικάνικο μυθιστόρημα ακριβώς για αυτή την ευθύτητα και τον συναισθηματισμό του και το  "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"   ίσως είναι το καλύτερο που διάβασα ποτέ μου... Στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του 1930, δύο παιδιά, η Scout και ο Jem, μεγαλώνουν σε μια μικρή πόλη και ζουν μαζί με τον πατέρα τους Atticus Finch που είναι δι

Μια πόλη πνιγμένη στη διαφθορά, την ανεργία και την εγκληματικότητα που ο ήλιος δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ... Ένας ικανότατος αξιωματικός της αστυνομίας με σκοτεινό παρελθόν και δίψα για εξουσία, χωρίς κανένα ηθικό ή άλλο φραγμό... Ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γραμμένο από τον William Shakespeare , διαχρονικό σχόλιο πάνω στην διαφθορά της εξουσίας και την καταστροφική δύναμη που έχει ενίοτε η αγάπη, για να αποτελέσει βάση και εφαλτήριο...Η συνταγή είχε όλα τα κατάλληλα υλικά για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο βιβλίο αλλά κάτι δεν πήγε εντελώς καλά και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που έπρεπε...  Είναι γνωστό για όποιον διαβάζει το blog εδώ και καιρό ότι μόνο αμερόληπτος δεν είμαι όταν μιλάμε για τα βιβλία του  Jo Nesbo  αλλά  στο "Μάκβεθ" κάτι δεν δούλεψε όπως έπρεπε... Το αποτέλεσμα ήταν αμήχανο και μερικές φορές αφελές, ειδικά στο πρώτο μισό του βιβλίου... Ο ήδη έτοιμος σκελετός του βιβλίου που βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του  Shakespeare  φαινόταν κάποι

Τα σπουδαιότερα πράγματα τα είπαμε στα αστεία, τραγουδούσε πριν αρκετά χρόνια ο Χρήστος Θηβαίος και είναι μια κουβέντα που δεν πρέπει να την πάρουμε ελαφριά όταν μιλάμε για τον Stephen King , ένα συγγραφέα που μέσα από τα βιβλία του μίλησε για τα πιο σημαντικά πράγματα μέσα από το "ευτελές" format της λογοτεχνίας της φαντασίας και του τρόμου...  Τι είναι το Αυτό; Τι είναι αυτό που παραμονεύει τα παιδιά μέσα στους υπονόμους και στοιχειώνει τον ύπνο τους; Επτά παιδιά, έξι αγόρια κι ένα κορίτσι, θα σταθούν απέναντί του το καλοκαίρι του 1958 για να το πολεμήσουν και θα κάνουν ένα ταξίδι ζωής και ενηλικίωσης που θα τους φέρει πιο κοντά και θα τους κάνει να ωριμάσουν... Εικοσιεπτά χρόνια μετά θα επιστρέψουν στην πόλη που ζούσαν όταν ήταν παιδιά και συγκρούστηκαν με το Αυτό για να τελειώσουν ότι είχε μείνει ημιτελές...  Αριστουργηματικό δείγμα λογοτεχνίας του τρόμου, το Αυτό είναι ένα αληθινά τρομακτικό βιβλίο με συμπαγέσταστη πλοκή και πολλαπλά επίπεδα ανάπτυξης... Η απ

Περνάω φάση σοβαρού αναγνωστικού black out... Ξεκίνησα το "Μάκβεθ" του Nesbo και το παράτησα (άκουσον, άκουσον) διότι δεν μπορούσα να συγκεντρωσω το μυαλό μου... Σκέφτηκα ότι μόνη λύση για την αντιμετώπιση του black out αφού ακόμα και ο αγαπημένος Nesbo δεν κατάφερε να με συνεπάρει, είναι η επιστροφή στο αναγνωστικό μου comfort zone, σε ένα συγγραφέα που ποτέ δεν με απογοητεύει, ένα ικανότατο παραμυθά και προέκυψε ο Κούτζο... Στο (πολύπαθο) Castle Rock του Maine, την φανταστική κωμόπολη που διαδραματίζονται αρκετά από τα βιβλία του Stephen King , οι κάτοικοι είναι διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο αλλά όλοι έχουν σκελετούς κρυμμένους στις ντουλάπες τους (μεταφορικά το λέω)... Ιστορίες ανθρώπινων αδυναμιών, παθών και ανομολόγητων πόθων, φόβων που τους κρατούν άγρυπνους τη νύχτα... Σε αυτή την πόλη ζει κι ο Κούτζο , ένα θηριώδες αλλά ήρεμο και φιλικό σκυλί του Αγίου Βερνάρδου, κατοικίδιο στο σπίτι των Κάμπερ... Το σκυλί αυτό είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας καθ

Το λέει ξεκάθαρα στην σύνοψη του βιβλίου (αντιγράφω από  την Πολιτεία): Όσοι από σας που έχετε απολαύσει τις ιστορίες του Τόλκιν και δεν είστε από τους αναγνώστες που κυνηγούν μόνο την πλοκή , προσπερνώντας γρήγορα τις σκηνές με τους γνωστούς σας ήρωες, θα βρείτε ενδιαφέρον εδώ γνωρίζοντας τις λεπτομέρειες για τους λόγους που καθόρισαν τις συμπεριφορές όλων αυτών των ηρώων, γνωρίζοντας ιστορικά και γεωγραφικά τη Μέση-γη και το Νούμενορ, γνωρίζοντας τους βασιλιάδες του Νούμενορ, γνωρίζοντας περισσότερα για τις μάχες και τους σχηματισμούς διαφόρων πολεμιστών, για τα Ξωτικά, τους Παρανόμους, τους Άγριους Ανθρώπους, τους Πούκελ, τους Ιστάρι, τα παλαντίρι και όλα όσα συνθέτουν τη μαγεία του κόσμου του Τόλκιν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Στον  Tolkien ανέκαθεν αγαπούσα την πλοκή, την ιστορία αυτή καθεαυτή, το παραμύθι, πάντα αυτό είχε, πάντα αυτό θα έχει προτεραιότητα... Μου αρέσει να ερευνώ το "παρασκήνιο" κάθε ιστορίας αλλά αφού ολοκληρωθεί η ανά

Η λέξη "Νυχτερίτες" δεν υπάρχει... Πρόκειται για μια λεξιπλασία του μεταφραστή του αυθεντικού τίτλου του βιβλίου "The Tommyknockers" ο οποίος με την σειρά του είναι ένα "δάνειο" από την λαική παράδοση της Ουαλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών ...   Το βιβλίο αφορά τα παραφυσικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο Χέιβεν, μια φανταστική κωμόπολη του Μέην, το καλοκαίρι του 1988, όταν μια από τις κατοίκους, η συγγραφέας βιβλίων γουέστερν Μπόμπι Άντερσον, ανακαλύπτει κάτι τυχαία θαμμένο στο δάσος και αποφασίζει να το ξεθάψει... Αυτό το κάτι φαίνεται να μην προέρχεται από αυτόν τον πλανήτη κι επίσης η έναρξη της ανασκαφής πυροδοτεί μια σειρά από περίεργα γεγονότα στην μικρή επαρχιακή πόλη... Η πόλη ολόκληρη αλλάζει, οι κάτοικοί της σιγά σιγά αποκτούν ικανότητες και δεξιότητες πέρα από κάθε φαντασία ενώ και η όψη τους σταδιακά αλλάζει... Παρατηρητής των δραματικών γεγονότων και βασικός πρωταγωνιστής ο Γκαρντ, φίλος και πρώην εραστής της Μπόμπι, αλκοολικός και

Ο Σπύρος είναι 9 χρονών και είναι ένα τυπικό παιδάκι της ηλικίας του... Δεν τον λες βιβλιοφάγο αλλά διαβάζει περισσότερο από τον μέσο όρο και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ και η κοπέλα που τον παίρνει από το σχολείο εδώ και 3 χρόνια, η Κατερίνα, η οποία πάει και αυτόν και τον Θάνο κάθε εβδομάδα στην δημοτική βιβλιοθήκη...  Τελευταία, ο Σπυράκος ψάχνει να βρει πιο ενδιαφέροντα πράγματα γι' αυτόν να διαβάσει, τα καθαρά παιδικά αναγνώσματα του φαίνονται βαρετά... Στην βιβλιοθήκη του σπιτιού μας, ανακάλυψε κάποια από τα παιδικά βιβλία μου που έφερα μαζί μου από το πατρικό μου, Πηνελόπη Δέλτα, Στρατή Μυριβήλη, και άλλα... Διάλεξε να διαβάσει τον "Αργοναύτη" και τον πήρε στο κρεβάτι του πριν κοιμηθεί... Διάβαζε μια ώρα πριν κοιμηθεί και μου είπε σήμερα το πρωί ότι δεν μπορούσε να σταματήσει να το διαβάζει!  Χάρηκα πάρα πολύ, μου θύμισε την δική μου παιδική ηλικία όταν ο  "Αργοναύτης"  ήταν ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα και με έκανε να κολλήσω

Η πρώτη εμπειρία ανάγνωσης βιβλίου με την υπογραφή του  Paco Ignacio Taibo II  μου είχε αφήσει θετικά συναισθήματα οπότε δεν δίστασα να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... Η δεύτερη εμπειρία χωρίς να είναι κακή δεν ήταν αυτή που ήθελα εγώ να είναι... Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει ούτε με την ποιότητα της γραφής του Μεξικανού συγγραφέα ούτε με την δική μου αντιληπτική ικανότητα ή το λογοτεχνικό μου κριτήριο, πιστεύω απλά ότι ο  Paco Ignacio Taibo II   δεν μου ταιριάζει κι ούτε εγώ σε αυτόν...  Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή... Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντετέκτιβ, μονόφθαλμος, κάτοικος της Πόλης του Μεξικό, επιστρέφει από τους νεκρούς... Η τόσο κοντινή ματιά που έριξε με το μοναδικό του μάτι στο υπερπέραν του έχουν προκαλέσει απίστευτη ταραχή και φόβους που τον καθηλώνουν... Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει αν θέλει να συνεχίσει την ζωή του ντετέκτιβ, για την ακρίβεια δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το μέλλον του... Στο δρόμο του εμφανίζεται μια επίμονη κοπέλα που προσπαθεί

Ήθελα το πρώτο βιβλίο του 2019 να είναι ένα καλό βιβλίο, να κάνω ένα αναγνωστικό ποδαρικό με το δεξί... Τι καλύτερο από το να διαβάσω ένα βιβλίο ενός συγγραφέα αγαπημένου όσο λίγοι... Αποφάσισα να διαβάσω το "Κάρυ" το βιβλίο που αποτέλεσε την ουσιαστική έναρξη της μεγαλειώδους καριέρας του  Stephen King , αυτό που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του και πιστέψτε με κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία... Η Κάρυ είναι μια ντροπαλή κοπέλα που ζει μόνη με την θρησκόληπτη, στα όρια της παραφροσύνης, μητέρα της, σε  μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μέην... Είναι ο στόχος των πειραγμάτων όλου του σχολείου, ένας κοινωνικός παρίας που ζει μια ζωή μέσα στην χλεύη και τον εξευτελισμό με αποκορύφωμα ένα περιστατικό που συμβαίνει στα αποδυτήρια των κοριτσιών όταν έχει την πρώτη της περίοδο... Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι ότι η Κάρυ έχει τηλεκινητικές δυνάμεις, των οποίων ούτε και η ίδια έχει αντίληψη της ισχύος τους... Η Σου Σνελ, μια συμμαθήτριά της που νιώθει ντροπή για την κοροϊδ

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το 2018 αλλά δεν θα το κάνω... Θέλω να αφήσω αυτή την χρονιά να χαθεί στην λήθη και να μην την ξανασκεφτώ ποτέ ξανά... Φέτος κουράστηκα και στεναχωρήθηκα τόσο όσο ποτέ, γέρασα στο κορμί και στην ψυχή... Το μόνο που κρατώ από την χρονιά αυτή είναι φυσικά τα παιδιά και η γυναίκα μου και δυο καλοί φίλοι, ήταν αυτοί που μπόρεσαν να μου χαρίσουν τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που με κράτησαν όρθιο... Τα βιβλία του 2018 θα ήθελα να μου έχουν χαρίσει συγκινήσεις που θα έκαναν το μυαλό μου να ταξιδέψει και να ξεχαστεί περισσότερο, δυστυχώς δεν το έκαναν... Κανένα, πλην ενός, δεν ήταν κακό, κάποια ήταν πολύ καλά, κανένα όμως δεν ήταν και το αριστούργημα που θα μου μείνει αξέχαστο... Το συναίσθημα κινήθηκε σε ρηχά νερά, ίσως όμως να έφταιξα κι εγώ, να μην μπορούσα να δοθώ στο βιβλίο που διάβαζα κάθε φορά λόγω της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας... Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από αυτά ως το καλύτερο της χρονιάς αυτό θα ήταν το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκε

Η γραφή κάθε συγγραφέα προδίδει την καταγωγή του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του... Το ίδιο θέμα αναπτύσσεται διαφορετικά στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης γιατί αυτό που διαφοροποιεί τελικά τον κάθε γραφιά είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του και όχι η δεξιοτεχνία της πένας... Ο  Paco Ignacio Taibo II είναι ο κύριος εκφραστής του νοτιοαμερικανικού noir, ένας συγγραφέας με δάφνες και πένα χαρακτηριστική... Η πρώτη μου επαφή με το έργο του,  "Η σκιά της σκιάς"  , μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα με το θετικό πρόσημο πιο ισχυρό αλλά και ερωτηματικά.... 1922 στην Πόλη του Μεξικού, 4 ετερόκλητοι φίλοι, φανατικοί παίκτες του εθνικού σπορ, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, του ντόμινο, μπλέκονται σε μια περίεργη ιστορία με δολοφονίες, κλεμμένα κοσμήματα, κοινωνικές αναταραχές και συνωμοσίες, μια ιστορία με βαθιές ρίζες στο ιστορικό παρελθόν του Μεξικό που βγαίνει κουτσά στραβά από την επαναστατική θύελλα που το συντάραξε αλλά και στις ατομικές ιστορίες του κάθε ένα εκ των 4

Μετά από μια σειρά βιβλίων του Stephen King , αποφασίζω να διαβάσω κάτι διαφορετικό... Επιθεωρώ την συλλογή του αδερφού μου που την έχει αφήσει στο πατρικό μου αφού βρίσκεται κάπου μακρυά (αλλά και πολύ κοντά) αυτή την περίοδο... Διαλέγω τρία βιβλία και το  "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" είναι το πρώτο που πιάνω στα χέρια μου... Πρόκειται για ένα βιβλίο του  Olivier Guez , του οποίου το όνομα δεν είχα ξανακούσει ποτέ, το οποίο επιχειρεί μια μυθιστορηματική αναδόμηση της ζωής του Γιόζεφ Μένγκελε μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τον θάνατό του... Ο Μένγκελε , ένας από τους πλέον διαβόητους εγκληματίες πολέμου που παρέμεινε ασύλληπτος μέχρι και τον θάνατό του, ενσάρκωσε σε πολλά επίπεδα την απτή απόδειξη της διαστροφής απέναντι στην φύση και την ανθρωπότητα που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ο ναζισμός...  Το βιβλίο είναι δομημένο με μορφή χρονικού και στηριγμένο σε μια πληθώρα ιστορικών και επιστημονικών ντοκουμέντων μεταξύ των οποίω

Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου και φαντασίας και μάλιστα με επιμονή σε συγκεκριμένους συγγραφείς, μαθαίνεις να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές, πίσω από τα προφανή, να διακρίνεις τους προβληματισμούς και τους κρυφούς προσωπικούς φόβους του συγγραφέα τους οποίους μασκαρεύει με ευφάνταστες πλοκές και απόκοσμα όντα γιατί αυτός είναι ο τρόπος του να επικοινωνήσει με τους άλλους...Ίσως επειδή κι εσύ ζορίζεσαι μερικές φορές να επικοινωνήσεις ευθέως με τους ανθρώπους και όλο αυτό σου μοιάζει οικείο... Όταν μια πολύ δυνατή καταιγίδα προκαλεί καταστροφές και διακοπή της ηλεκτροδότησης στην περιοχή του Μπρίτζτον στο (πολύπαθο) Maine, μια περίεργη, γαλακτερή ομίχλη απλώνεται πάνω από την λίμνη... Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον παίρνει τον μικρό του γιο Μπίλυ και πηγαίνουν στον κοντινό super market για να προμηθευτούν εφόδια ενώ η ομίχλη εξαπλώνεται... Όταν είναι πλέον εκεί και ψωνίζουν η ομίχλη έχει καταπιεί πλέον όλη την πόλη και έχει γίνει κατανοητό ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, ότι αυτή η ομίχλη κρύβε

Στα βόρεια των ΗΠΑ, στην πολιτεία του Maine, υπάρχει μια μικρή, επαρχιακή πόλη που λέγεται Castle Rock... Είναι μια όμορφη πόλη, με πολύ πράσινο, με λίγους κατοίκους που όλοι γνωρίζουν όλους, ήσυχη και ειδυλλιακή, εκ πρώτης όψεως, που όμως δεν είναι... Σε αυτή την πόλη, πολύ συχνά, συμβαίνουν πράγματα που οι άνθρωποι προτιμούν να μην γνωρίζουν γιατί δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, η λογική τους δυσκολεύεται να τα ερμηνεύσει... Είναι συμβάντα που αμφισβητούν την αντίληψη που έχει ο μέσος άνθρωπος για την πραγματικότητα, την αλήθεια και το ψέμα και αυτό είναι πολύ τρομακτικό, η απώλεια των βεβαιοτήτων είναι σίγουρα πολύ τρομακτικό πράγμα... Ξέχασα να πω προηγουμένως ότι αυτή η πόλη, το Castle Rock, δεν θα το βρείτε σε κανένα χάρτη των ΗΠΑ γιατί υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του  Stephen King και είναι ο τόπος που διαδραματίζονται πολλές από τις ιστορίες του και τα  "Χρήσιμα Αντικείμενα" είναι μια από αυτές... Τα εγκαίνια ενός νέου καταστήματος με την επωνυμία  "Χρήσιμ

Επιστροφή στην αγκαλιά ενός αγαπημένου συγγραφέα, ενός από τους λίγους που φέρουν τον χαρακτηρισμό του παραμυθά χωρίς να υπάρχει έστω και στο ελάχιστο ειρωνική ή αρνητική χροιά στον τίτλο αυτό... Ο Stephen King είναι από εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν εύκολα να με μεταφέρουν στο αναγνωστικό μου happy place... Ο συγγραφέας από το Μέιν δημιούργησε τον Bachman  το 1977 από μια σκέψη της στιγμής, ίσως επειδή ήθελε να μετρήσει την αξία των βιβλίων του χωρίς να φέρουν το ήδη διάσημο όνομά του, ίσως επειδή ήθελε να ξεπεράσει τους περιορισμούς που του έθετε ο εκδοτικός του οίκος, ίσως επειδή ήθελε να ξεφύγει από την μανιέρα του επιτυχημένου συγγραφέα ιστοριών τρόμου... Έγραψε βιβλία που στην εποχή τους διοχετεύθηκαν κυρίως στην paper back αγορά, χωρίς promotion, που δεν έκαναν τις πωλήσεις των βιβλίων που υπέγραφε με το όνομά του αλλά (φυσικά) δεν πέρασαν απαρατήρητα... Το "Ο δρομέας" γράφτηκε το 1982 και η ιστορία του περιγράφει μια μελλοντική, αμερικανική κοινωνί

Η Don't Ever Read Me το έθαψε και ομολογώ ότι η κριτική της με προβλημάτισε γιατί τα υπόλοιπα σχόλια που είχα ακούσει μέχρι τότε ήταν διθυραμβικά... Όταν έφτασε στα χέρια ως δώρο γεννεθλίων, την ξαναθυμήθηκα αλλά συναισθηματικά σκεπτόμενος αφού το δώρο ήταν "από χέρι", δεν ήθελα να καταλήξω σε αρνητικά συμπεράσματα, ήθελα να μου αρέσει... Κατά τη (σύντομη) διάρκεια της ανάγνωσής του προσπάθησα να διατηρήσω μια αντικειμενικότητα στη κρίση μου και νομίζω ότι το κατάφερα... Σίγουρα δεν συμφωνώ με την Don' t Ever Read Me κι επίσης κάποια από τα σχόλια της με παραξενεύουν τώρα που το έχω διαβάσει αλλά τι να γίνει, έτσι είναι είναι με τις γνώμες, όλοι έχουν από μία... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Η ψυχίατρος Έμα Στάιν πέφτει θύμα βιασμού. Από τότε νιώθει ασφαλής μόνο στο σπίτι της. Μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος την παρακαλά να παραλάβει ένα δέμα για τον γείτονά της. Ένα μοναδικά εθιστικό ψυχολογικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια του ανθρώπινου μυαλού

Ψάχνω να βρω την εναρκτήρια ατάκα του post και δεν τα καταφέρνω... Θέλω να πω μια εξυπνάδα που να ακούγεται πολύ ψαγμένη σχετικά με τα βιβλία που είναι γραμμένα εξ αρχής με απώτερο στόχο την μεταφορά στον κινηματογράφο και το κατά πόσον αυτό μειώνει την λογοτεχνική τους αξία... Δεν έχω αποφασίσει ακόμα... Η ατάκα δεν μου βγαίνει οπότε πάμε από την αρχή... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Είναι ένα συνηθισμένο προφίλ σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών. Γιατί τότε η αστυνομικός Κατ Ντόνοβαν καταρρέει όταν παρατηρεί τη φωτογραφία που το συνοδεύει; Ο άνδρας δεν είναι άλλος από τον πρώην αρραβωνιαστικό της τον Τζεφ, που της ράγισε την καρδιά πριν από δεκαοχτώ χρόνια. Ο κόσμος της εκρήγνυται και συναισθήματα που επί χρόνια αγνοούσε ξυπνούν και τη συγκλονίζουν. Υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη σχέση τους; Καθώς η Κατ διαπιστώνει πως μια δεύτερη ευκαιρία με τον Τζεφ είναι όλο και πιο φευγαλέα, μπλέκεται σε μιαν έρευνα που θέτει σε αμφισβήτηση τις πιο βαθιές της βεβαιότητες. Ζωές κινδυνεύουν,

Τρίτο συνεχόμενο post για βιβλίο και επί της ουσίας αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μου καθώς εδώ και καιρό, όχι μόνο τώρα που είμαι διακοπές και ποστάρω  από ένα μπαλκόνι που βλέπει θάλασσα, είναι το μόνο δημιουργικό πράγμα που κάνω... Το υπερφορτωμένο μου μυαλό βρίσκει ξανά στο διάβασμα το καταφύγιο που χρειάζεται για να μην γυρνάει εναντίον μου και να μου επιτίθεται... Το βιβλίο του Arne Dahl εκ πρώτης όψεως είναι ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα... Το οπισθόφυλλο μας ενημερώνει ότι: Με ένα ποτήρι μπίρας κάποιος ανοίγει το κεφάλι ενός νεαρού οπαδού ποδοσφαιρικής ομάδας σε ένα εστιατόριο της Στοκχόλμης. Ο νεαρός πεθαίνει. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα περιστατικό της συνηθισμένη γκρίζας και ωμής καθημερινότητας στο κέντρο της πόλης. Την έρευνα αναλαμβάνει ένα ζευγάρι τιμωρημένων ερευνητών, ο Πολ Γελμ και η Σέρστιν Χολμ, που προέρχονται από την Ομάδα Άλφα. Και κάτι συμβαίνει. Πίσω από το σπασμένο ποτήρι μπίρας αρχίζει να διαφαίνεται μια διαφορετική αλληλουχία γεγονότω

Δεν σκοπεύω να προκαταβάλλω κανέναν αλλά οφείλω να πω ότι το πράγμα που μου έρχεται διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου είναι ότι εγώ αυτό το κήρυγμα δεν το πολυάκουσα... Έφτασε στα αυτιά μου αλλά δεν με εντυπωσίασε, δεν μου άφησε κάτι αξέχαστο και σίγουρα δεν με έψησε να αναζητήσω τα υπόλοιπα βιβλία της τριλογίας εκτός και αν πέσω σε αναγνωστικές/οικονομικές ξηρασίες και βρεθούν στα χέρια μου όπως βρέθηκε και το παρόν βιβλίο...δανεικό... Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο την υπόθεση: Τετρακόσια χρόνια στο μέλλον, η Γη έχει επιστρέψει σε πρωτόγονη κατάσταση ύστερα από μια πυρηνική φωτιά που εξαφάνισε τον πολιτισμό και τη φύση. Αν και οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας έχουν σταματήσει, για κάποιον άγνωστο λόγο, στον κόσμο γεννιούνται μόνο δίδυμα παιδιά. Σε κάθε ζεύγος, το ένα παιδί είναι Άλφα, σωματικά τέλειο από κάθε άποψη, και το άλλο Ωμέγα, και κουβαλάει το βάρος κάποιας παραμόρφωσης, μικρής ή μεγάλης. Με το Συμβούλιο να διοικεί μία κοινωνία που θυμίζει απα

Μια βιβλιοθήκη ασύλητη από παλαιοβιβλιοπώλες και αετονύχηδες... Ένα δίσκος με ένα μπολέρο ικανό να στοιχειώσει την σκέψη αυτού που το ακούει... Μια αυτοκτονία που μπορεί να μην ήταν αυτοκτονία πριν πολλά χρόνια κι ένας φόνος που είναι σίγουρα φόνος... Κάπου ανάμεσα ο Μάριο Κόντε, ο ήρωας του   Leonardo Padura , ψάχνει να βρει τις άκρες από τα νήματα που συνθέτουν και διαπλέκουν αυτές τις ιστορίες και παράλληλα να βρει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασανίζουν πολλά χρόνια τώρα, για την αγάπη, την φιλία, τον έρωτα, το παρελθόν, την πίστη, την αυταπάρνηση...   Για άλλη μια φορά ο  Leonardo Padura , με πρόσχημα το αστυνομικό μυθιστόρημα, στήνει μια ιστορία καταγραφή της κουβανικής ψυχής και πραγματικότητας... Η Αβάνα που περιγράφει είναι μια πόλη στην κόψη του ξυραφιού, που ακροβατεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, χωρίς ταυτότητα και προσανατολισμό... Η ματαίωση των προσδοκιών, η χρόνια στέρηση των αγαθών και της ελπίδας, η διαφθορά, η παρακμή, η βία είναι στοιχεία αυτής της κο