Ψαροκόκαλο...

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκολεύ

Σε συνέχεια από το προηγούμενο post , χθες το πρωί επανέλαβα τις αιματολογικές εξετάσεις για το συκώτι μου και όλοι οι δείκτες είναι ξανά εντός ορίων...  Η ανακούφιση ήταν τεράστια, ψέματα δεν θα πω...  Φοβήθηκα πολύ ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει, να μην είναι η παρενέργεια του φαρμάκου ή ακόμα κι αν είναι, να μην είναι αναστρέψιμη η κατάσταση...  Αποφάσισα αυτή την ευκαιρία για αλλαγή που μου έδωσε η μοίρα, ο Θεός, όπως το βλέπει κανείς, να την εκμεταλλευτώ και να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, για την καλή μου υγεία, σωματική και ψυχική...  Είναι σημαντικό η ζωή που ζει ο καθένας μας να έχει ποιότητα, ότι σημαίνει ποιότητα για τον καθένα... Είναι ακόμα πιο σημαντικό να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε αυτό που είμαστε κι όχι να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι άλλο είτε γιατί το θέλει κάποιος άλλος είτε γιατί εμείς έχουμε χάσει τον μπούσουλα...  Δεν θέλω να ξανακάνω δίαιτες, ξέρω τι μου κάνει καλό και τι όχι, ξέρω τι μου αρέσει, θα φροντίσω εγώ τον ε

Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες για μένα και εξακολουθούν να είναι... Μια αστοχία στην φαρμακευτική αγωγή που μου είχε συστήσει ο γιατρός μου για την αντιμετώπιση της αυξημένης μου χοληστερίνης μου προκάλεσε ένα πρόβλημα στο συκώτι, οι τρανσαμινάσες μου έχουν εκτοξευτεί στον Θεό... Έχω αναπτύξει υπερευαισθησία στα θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια, το ξέρω και προσπαθώ να το δουλέψω αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πάρα πολύ και ακόμα φοβάμαι, μέχρι τουλάχιστον να βγουν τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εξετάσεων...  Ακόμη και την εποχή που έπινα πραγματικά πολύ οι εξετάσεις μου στο συκώτι ήταν μωρού παιδιού, τώρα μετά από τόση προσπάθεια, τόσο άγχος, τόση εγκράτεια, να είναι τόσο κακές, δεν το δέχομαι... Έχω θυμώσει πολύ με τον γιατρό μου, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι του... Όχι μόνο δεν ανέλαβε την ευθύνη της... μαλακίας που έκανε δίνοντας μου ένα φάρμακο που χρειαζόταν τακτική ηπατική παρακολούθηση ( "έπρεπε να έχουμε κάνει επαναληπτικές ηπατικές εξετάσεις&quo

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δεν π

Εδώ, μωρέ, όλα καλά...   Κούραση πολύ, τρέξιμο, είμαστε 5 μέρες πριν από την μετακόμιση και γίνεται χάος... Πάντα υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, το σώμα έχει παραδώσει τα όπλα, ήμουν νιος και γέρασα... Η Μάρα λέει ότι ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένος για μετακομίσεις και είναι αλήθεια, σιχαίνομαι την μετακόμιση, με αγχώνει αφάνταστα, όλο αυτό το χάος που την συνοδεύει έρχεται κόντρα με το μυαλό μου, με τον τρόπο που λειτουργεί με κουτάκια, τάξη και ασφάλεια, δεν την θέλω ρε παιδί μου...  Στην επόμενη δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, θα κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικές μέρες, θα προσλάβω και μια εταιρεία να μαζέψει τα πάντα, ακόμα και τα αλατοπίπερα και να τα πάει στο νέο σπίτι, θα πληρώσω αδρά για αυτό, δεν με νοιάζει... Όποιος διαβάζει αυτό το post να μου ευχηθεί κουράγιο και υπομονή, το Σάββατο (θεωρητικά) τα βάσανά μου τελειώνουν...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π

Ο ψυχοθεραπευτής μου ξέρει για την προσπάθεια που κάνουμε με την Μάρα εδώ και δύο χρόνια να αγοράσουμε το δικό μας σπίτι και κάθε φορά όταν κόβει την απόδειξη με ρωτάει τη διεύθυνση που μένω... Είναι το ιδιωτικό μας αστείο, την ξέρει τη διεύθυνση αλλά περιμένει την φορά που θα του πω αυτή του νέου σπιτιού...Φτάσαμε πολύ κοντά και αυτή την φορά σε αυτή την μέρα αλλά μάλλον δεν είναι της μοίρας μου γραφτό να αγοράσω σπίτι...  Ενώ σήμερα θα υπογράφαμε το προσύμφωνο και θα καπαρώναμε το σπίτι με προκαταβολή προέκυψε ότι το σπίτι που θέλουμε να αγοράσουμε το οποίο είχε περιέλθει στα χέρια της ιδιοκτήτριας κατόπιν κληρονομιάς έχει αμφισβητούμενη κυριότητα καθώς εμφανίστηκε νέα διαθήκη που αμφισβητεί την προηγούμενη και έχει οριστεί και δικάσιμος παρακαλώ για την εκδίκαση της υπόθεσης... Η δικηγόρος μας μας απαγόρευσε να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε κίνηση αν δεν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα αλλά είναι τελειωμένη ιστορία, κακά τα ψέματα... Τι να ξεκαθαρίσει, πότε θα ξεκαθαρίσει, φέξε μου και γλίστ

Με συγκλόνισε ο θάνατος του, δυσκολεύτηκα τρομερά να τον επεξεργαστώ... Αυτόν καθαυτό τον θάνατο ενός τόσο νέου ανθρώπου, νεότερου από εμένα, ενός αθλητή, με παιδάκια μικρότερα από τα δικά μου... Με συγκλόνισε ότι έγραψε τον επικήδειο του, αυτά που έγραψε στον επικήδειο του, η απόδειξη ότι ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος στην ψυχή και στο πνεύμα... Ο θάνατος του ενεργοποίησε όλες μου τις φοβίες και τα άγχη μου, ότι κάτι μπορεί να έχω κι εγώ, ότι μπορεί να πεθάνω κι εγώ που δεν είμαι κι ούτε ήμουν αθλητής και που οι συνήθειες μου και ο τρόπος ζωής μου δεν ήταν οι καλύτερες...  Θέλω να κρατήσω αυτά τα τελευταία του λόγια κι εδώ στο Ψαροκόκαλο, ένα  φόρος τιμής στην μνήμη του, μια υπενθύμιση σε μένα ότι η ζωή φεύγει γρήγορα, ότι δεν είναι δεδομένη, ότι πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο, να μην το βάζουμε κάτω και αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας να έχει πραγματική αξία ...

Δουλεύω από το σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας με παντόφλα και βερμούδα... Προσπαθώ να φτιάξω ένα data source στο Power BI για το τμήμα του Procurement αλλά τα 12GB RAM του laptop μου δεν είναι αρκετά, έχει γονατίσει... Μεταξύ των Close and Apply των αλλαγών που κρατάνε αιώνια, φτιάχνω καφέ, τσεκάρω το Instagram ή κάνω push ups και σανίδα, προσπαθώ να αναπτύξω healthy habbits... (τρομάρα μου 😄 ) Η Μάρα είναι κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά μας, κόλλησε για δεύτερη φορά COVID19 και κάνει καραντίνα, κυκλοφοράει μέσα στο σπίτι όσο λιγότερο γίνεται και φοράει μάσκα... Οι υπόλοιποι τρεις του σπιτιού, εγώ και τα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι η εταιρεία μου είπε να μείνω στο σπίτι προληπτικά, business as usual... Ούτε πρωτόκολλα υπάρχουν πια, ούτε και ασχολείται κανείς, ο κορονοϊός τελείωσε, έτσι λένε... Η υπόθεση αναζήτηση νέας στέγης φαίνεται να έχει μπει στην τελική της ευθεία... Υπάρχει μια περίπτωση που δείχνει να προχωράει όπως πρέπει, είναι καλή περίπτωση αλλά δεν θέλω να πω τί

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεκινήσει μια περίοδος που κόστισε πολύ και σε μένα και στην Μάρα... Μια σχέση φιλική είχε λήξει (δεν το ξέραμε ακόμα αυτό τότε) και όλος ο περίγυρος μας, εμμέσως πλην σαφώς έριχνε την ευθύνη σε εμένα/εμάς... Εγώ όμως ήμουν σίγουρος για όσα είχα πει και όσα είχα κάνει, υποστήριξα τις πράξεις μου και τα λεγόμενά μου μέχρι τέλους και περίμενα... Άκουσα πολλά από τον κοινωνικό μας περίγυρο, άλλα λιγότερα και άλλα περισσότερο καλοπροαίρετα αλλά η κύρια στάμπα που μου είχε κολλήσει  ήταν το "χαριτωμένος παράξενος" ... Εγώ όμως περίμενα, μπορεί σε άλλα θέματα να μην έχω υπομονή αλλά σε κάτι τέτοια η υπομονή μου είναι γαϊδουρινή Ένα χρόνο μετά, ο ένας μετά τον άλλο, οι "φίλοι" που με θεωρούσαν "χαριτωμένο παράξενο" , που με/μας έκαναν πέρα για να μην χαλάσουν την παρέα τους, που με παρότρυναν να μην είμαι υπερβολικός, να δώσω τόπο στην οργή, να τείνω χείρα συμβιβασμού, ένιωσαν στο πετσί τους αυτό που είχα νιώσει εγώ και για αυτό προκάλεσ

Έφτασα αισίως τα 44 και στατιστικά αν το δεις έχω φτάσει στο μέσο του προσδόκιμου ζωής μου, άντε κάτι παραπάνω... Έχω ζήσει μια καλή ζωή και είναι μεγάλο επίτευγμα για μένα να το λέω πριν μου το υπενθυμίσει κάποιος άλλος, παρόλες τις πολλές δυσκολίες των τελευταίων 4 ετών... Τα χρόνια από το 2018 μέχρι σήμερα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για μένα, ταλαιπωρήθηκα πολύ από θέματα οικογενειακά, υγείας (σωματικής και ψυχικής), οικονομικά, προσωπικά και τράβα κορδέλα... Ο τελευταίος χρόνος από τα μέσα του 2021 μέχρι το φετινό καλοκαίρι περιλάμβανε την κορύφωση (όχι του Θείου Δράματος 😆) της έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση που ήρθε πολύ φυσιολογικά...  Τώρα που βρίσκομαι σε ένα καλό σημείο όσον αφορά την διαχείριση των καταστάσεων και των συναισθημάτων μου, προσπαθώ να αξιολογήσω προς όφελός μου όλη αυτή την περίοδο... Παρόλες τις δυσκολίες έχω καταφέρει να έχω μια οικογένεια που αγαπώ και με αγαπά και που στάθηκε όρθια και στην θέση της παρ' όλα τα δύσκολα... Κατάφερα μέσα στον πανικό ν

Όπως έχω πει σε προηγούμενο post, είμαι 44 χρονών κι επί της ουσίας δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου... Ποιο είναι το σημείο που πρέπει όντως να πιέσω τον εαυτό μου για να πάω στο επόμενο level και που πρέπει να κάνω πίσω γιατί απλά έφτασα το όριο των αντοχών και των ικανοτήτων μου... Αυτή η "πάθηση" με έχει οδηγήσει στο να υπερεκτιμήσω πολλάκις τις δυνάμεις μου και να φάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά και ξανά...  Η γυμναστική είναι ένα τομέας που πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου, να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από το comfort zone και να ξεπεράσει τα όρια που έχεις βάλει ο ίδιος τον εαυτό σου... Στην περίπτωση μου το ζήτημα γίνεται αυτομάτως πολύπλοκο για τους λόγους που προανέφερα... Στην περίπτωσή μου η έμφυτή τεμπελιά μου δεν βολέβει καθόλου και επιπλέον προσθέτει και τις τύψεις στο μείγμα... Ακριβώς επειδή είμαι τεμπέλης είμαι και ανυπόμονος, θέλω αποτελέσματα και τα θέλω τώρα και για αυτό ποτέ δεν έχω μέτρο... Ή που θα σαπίζω όλη μέρα ή που θα προσπαθώ να ανέβω τον Υμηττ

Περνάω μια φάση ανασκόπησης και αναθεώρησης... Εξετάζω κάθε παράμετρο και κάθε πιθανότητα, τίποτα μέσα στο μυαλό μου δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο... Προσπαθώ να βρω ένα νέο τρόπο να ζω γιατί ο προηγούμενος απέτυχε, δεν είμαι χαρούμενος, το πρωί για να σηκωθώ από το κρεβάτι και το βράδυ για να κοιμηθώ καλά, χρειάζομαι βοήθεια.. Είμαι πολύ εριστικός σε κάποιες περιπτώσεις, κάνω το minimum των συμβιβασμών σε καταστάσεις και καθημερινότητα... Προφανώς ψάχνω τρόπο να εκτονώσω την εσωτερική μου πίεση μοιράζοντας ευθύνες και σίγουρα δεν είναι δίκαιο για κάποιους από αυτούς που ζούνε γύρω μου αλλά από την άλλη έχω σηκώσει πολύ βάρος στην πλάτη μου τόσα χρόνια για να μην το κάνω...  Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι που μένω, δεν το θεωρώ "σπίτι μου", το θεωρώ κατάλυμα από το οποίο θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα περάσω άλλα Χριστούγεννα εδώ μέσα... Δυστυχώς στο "μέτωπο" τα πράγματα δεν πάνε καλά... Σπίτι που να μας αρέσει και να είναι εντός το

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, παρά μόνο όταν είμαι με τα παιδιά μου που κάθε βράδυ θέλουν να μπαστακωνόμαστε και οι τρεις στον καναπέ και να βλέπουμε ότι θέλουν μαζί, εγώ κρυφοκοιτάζω το κινητό μου, αυτοί γκρινιάζουν αλλά δουλεύει το πράγμα...  Θέλω να κοιμάμαι νωρίς και μεσημέρι όποτε μπορώ, απολαμβάνω την ανάπαυλα της συνειδητής εγκεφαλικής δραστηριότητας, ξενερώνω όταν βλέπω όνειρα...  Έχω ελαττώσει πάρα πολύ τα social media, δεν διαβάζω ειδήσεις και όταν το κάνω κάτι θα συμβεί και θα αρρωστήσω κυριολεκτικά από τα νεύρα και την αηδία όπως χθες με την αποφυλάκιση του Λιγνάδη...  Προσέχω τι τρώω και κυρίως προσέχω τι πίνω και αυτό φαίνεται πιστεύω...  Το τελευταίο breακ down ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για μένα... Συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή όλη μου τη ζωή θεωρούσα τον εαυτό μου αδύναμο σαν χαρακτήρα, από πείσμα προσπαθούσα πάντα να ξεπερνάω τα όριά μου με αποτέλεσμα ποτέ να μην με προστατέψω... Είμαι 44 χρονών και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου, πού είναι η

Γράφω αυτό το post σε μια πολύ κακή περίοδο για μένα, ίσως την χειρότερη που έχω ζήσει... Είμαι σε αδιέξοδο με τον εαυτό μου, με τη ζωή που ζω, δεν στέκομαι πουθενά... Γράφω το post για να ζητήσω από όσους βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα ή και χειρότερη να ζητήσουν βοήθεια, να μιλήσουν σε επαγγελματίες, να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους... Μερικές φορές η ζωή είναι αβάσταχτη, είτε γιατί είναι όντως πολύ δύσκολη είτε γιατί γεννήθηκες λίγο πιο ευαίσθητος από ότι θα έπρεπε (;) για να αντέξεις την καθημερινή ασχήμια... Με ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι πόσα να αντέξεις, μερικές φορές χρειάζεται και βοήθεια... Εγώ καταφέρνω σιγά σιγά να είμαι λειτουργικός και πάλι αλλά έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμα, αν δεν ξεκινούσα ποτέ όμως δεν θα έφτανα ποτέ πουθενά, το πρώτο βήμα είναι το σημαντικότερο...

Δέκα χρόνια μετά όλα ξανασυμβαίνουν από την αρχή...  Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζω ενώ πληρώνεται πλουσιοπάροχα και στην ώρα του πάντα αξιώνει να πληρώνω από την τσέπη μου τα έξοδα των ιδιοκτητών...  Ακούω για ανθρώπους που νοικιάζουν σπίτι και έχουν ανθρώπινους ιδιοκτήτες που εκτιμάνε τον καλό νοικάρη, εγώ έχω αξιωθεί να γνωρίσω μόνο εγωιστικά καθίκια που αξιώνουν από το δυστυχή φουκαρά που νοικιάζει το σπίτι τους να στέκεται στο ένα πόδι μπροστά τους και να κάνουν ότι θέλουν...  Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτές τις συμπεριφορές, τα νεύρα μου δεν αντέχουν...  Βγαίνω ξανά μετά από 10 χρόνια στην αναζήτηση κατοικίας κι όπου μας βγάλει, με μια αγορά ακινήτων στα άκρα, με τιμές που δεν ανταποκρίνονται στους μισθούς και την ακρίβεια του σήμερα... Το παράπονό μου είναι ότι δουλεύω πολύ και παίρνω καλό μισθό αλλά σαν να μην φτάνει ποτέ για να πετύχω αυτά που ονειρεύομαι, τα παλιότερα χρόνια με μικρότερο μισθό κατάφερνα πολλά περισσότερα από ότι σήμερα...  

Ο Μάρτης που μας πέρασε ήταν ένας επώδυνος μήνας... Άγχος, στενοχώριες, καυγάδες, έξοδα (πολλά έξοδα!)... Το χειρότερο νέο για μένα ήταν τα αποτελέσματα ενός triplex καρωτίδων που έκανα τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ λέγανε ότι δεν έχω κάτι που χρήζει άμεσης αντίδρασης αλλά ότι η κλινική μου εικόνα θυμίζει 60άρη κι όχι άντρα 43 στα 44... Θα πρέπει να πάρω στα σοβαρά την προσπάθεια να αλλάξω διατροφικές και άλλες συνήθειες έτσι ώστε να κρατήσω τον εαυτό μου όσο δυνατόν περισσότερο υγιή... Η όλη ιστορία ξεκίνησε τον Δεκέμβρη όταν και αποφάσισα να κάνω ένα check up αφού λόγω COVID και αμέλειας έφτασα στο σημείο να έχουν περάσει 3 χρόνια και να μην έχω κάνει ούτε εξέταση αίματος... Ο γιατρός μου μου έγραψε πλήρεις αιματολογικές και ουρολογικές εξετάσεις καθώς και κάποιες απεικονιστικές εξετάσεις (υπερήχους) ... Πριν καν βγουν τα αποτελέσματα μου είπε ότι πρέπει να χάσω κιλά καθώς τα 102 κιλά που έγραψε η ζυγαριά με τοποθετούσαν στην κατηγορία της παχυσαρκίας και να προσέξω το αλάτι στη διατρ

Παίρνω ένα πολύ καλό μισθό...  Είμαι από εκείνους τους τυχερούς που ναι μεν δουλεύουν πολύ αλλά αμείβονται πολύ καλά για τη δουλειά τους... Η Μάρα παίρνει επίσης ένα καλό μισθό, δεδομένων των συνθηκών, πολύ πάνω από τον μέσο όρο... Εν ολίγοις μπαίνουν αρκετά λεφτά στο σπίτι μας, πολλά παραπάνω από την μέση ελληνική οικογένεια, για το ελληνικό κράτος είμαστε προνομιούχοι, συγκριτικά με πολλές άλλες ελληνικές οικογένειες με την ίδια σύνθεση με τη δική μας, σίγουρα είμαστε... Εμείς οι προνομιούχοι λοιπόν, μένουμε στο νοίκι, στην Αγία Παρασκευή, όπου μέναμε πάντα κι έχουμε δύο παιδιά, 12 και 9 ετών...  Εμείς οι προνομιούχοι που ούτε τα ταξίδια κάνουμε, ούτε τα θέατρα και τις διασκεδάσεις, ούτε τα παιδιά μας κάνουν δραστηριότητες που απαιτούν μεγάλη οικονομική συνεισφορά, ΖΟΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ....  Οι τελευταίοι μήνες απαιτούν προγραμματισμό και αυστηρή διαχείριση, έξοδα που μετατίθενται στους επόμενους και έξοδα που δεν μπορούν να καλυφθούν από το μηνιαίο εισόδημα και αναγκαζόμαστε να βάλ

Αυτό το timeline ξεκινάει στις 7/2 και λήγει σήμερα... Πριν την 7/2 είχε προηγηθεί ο τριπλός εμβολιασμός ο δικός μου και την Μάρας ενώ τα παιδιά είχαν κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου... Τη Δευτέρα 7/2 , το απόγευμα μάθαμε από το Viber group της τάξης του Σπύρου ότι εντοπίστηκε κρούσμα συμμαθητή του... Αυτό αποτελεί ρουτίνα την φετινή χρονιά οπότε δεν προβληματιστήκαμε ιδιαίτερα, έτσι κι αλλιώς την επομένη έπρεπε να προσκομίσουν στο σχολείο αρνητικό self test, θα μαθαίναμε άμεσα τι συνέβαινε... Την Τρίτη 8/2 τα παιδιά κάνουν self test και βγαίνουν αμφότερα αρνητικά, οπότε πάνε κανονικά στο σχολείο, η Μάρα κι εγώ στο γραφείο, κάθε Τρίτη και Παρασκευή δουλεύω on-site, τις υπόλοιπες μέρες στο σπίτι... Την Τετάρτη 9/2 τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, έχουμε προγραμματίσει την δεύτερη δόση του εμβολιασμού, όλα πάνε καλά... Την Πέμπτη 10/2 τα παιδιά πάλι δεν πάνε στο σχολείο... Για κανένα λόγο, απλά κάνανε κοπάνα... Το βράδυ βάζοντας τους για ύπνο παρατηρώ ότι ο Σπύρος έχει καταρροή αλλά

Η παρακάτω ιστορία δεν έχει άμεση σχέση με την οπαδική βία, έχει όμως σίγουρα να κάνει με την εγκληματικότητά και την βία μεταξύ ανηλίκων και νέων... Την θυμήθηκα λόγω της δολοφονίας του Άλκη Καμπανού στην Θεσσαλονίκη και επειδή σκέφτηκα ότι υπό δεδομένες συνθήκες θα μπορούσε να έχει πολύ διαφορετική κατάληξη από αυτή που είχε, ίσως μια κατάληξη σαν αυτή που είχε για τον Άλκη... Μεγάλωσα στον Ταύρο και μεγαλώνοντας αφού δεν υπήρχαν καφετέριες και μπαρ στην γειτονιά μας όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε με τους φίλους μου πηγαίναμε στην Καλλιθέα που είναι εξαιρετικά κοντά, πηγαίνεις με τα πόδια... Εγώ κι ο Γιώργος, ο μακαρίτης πλέον κολλητός μου τότε, δεν είχαμε μηχανάκι οπότε έτσι κι αλλιώς οι μετακινήσεις μας γίνονταν ποδαράτο... Συνηθισμένη διαδρομή, είτε πηγαίνοντας για βόλτα είτε γυρνώντας, ήταν να περάσουμε από τον Σταθμό του Ηλεκτρικού στον Ταύρο, να περπατήσουμε παράλληλα με το ποτάμι και να βγούμε στη Σιβιτανίδου και από εκεί στην Πλατεία Κύπρου... Η διαδρομή ήταν κακοφωτισμένη σε μεγ