Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά...

Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε:

"O Θ. μου έσπασε το δόντι!" 

Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν...

Θόλωσα...

Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλωνα το χέρι μου τον τράβηξα από τον αστράγαλο και τον έβγαλα... Η Μ. μπήκε στην μέση και τον βούτηξε από τα χέρια μου αλλά ακόμα κι έτσι του έδωσα δυο-τρεις γερές μπάτσες στον κώλο... Εξακολουθούσα να ωρύομαι, να ουρλιάζω ότι θα τον σκοτώσω αν ξανακάνει κακό στον αδερφό του, ότι θα τον πετάξω από το σπίτι... Ο Θ. έκλαιγε και φώναζε τρομαγμένος... 

Όταν του είπα ότι θα τον πετάξω από το σπίτι είδα στο πρόσωπο του ένα φόβο διαφορετικό από τον προηγούμενο, τον φόβο του να μην της φάει, ένα φόβο ατόφιο και χειροπιαστό και τότε πάγωσα... Είχα κάνει το παιδί μου να με φοβάται, του είχα δημιουργήσει μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό του, όπως δεν έφυγαν ποτέ κι οι δικές μου αναμνήσεις από τον πατέρα μου να ωρύεται και να αφρίζει... Ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου ότι το μικρό μου παιδί δεν με είχε δει ποτέ  εκτός εαυτού γιατί είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολεμήσει την παρόρμηση του να αντιδρώ ενστικτωδώς, να είμαι αυτό που γνωρίζω καλά από την δική μου παιδική ηλικία... Ο Σ. είχε δει κάποτε αυτή την πλευρά μου και το φέρω βαρέως, είναι το κρίμα μου, η προδοσία του εαυτού μου και του παιδιού μου, ήθελα τουλάχιστον ο Θ. να μην έχει μια τέτοια εμπειρία και τώρα όλα είχαν γίνει σκατά...

Τα παιδιά σιγά σιγά ηρέμησαν, με τις προσπάθειες της Μ. κυρίως, κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πνιγόμουν... Ήθελα να διορθώσω αυτό που έγινε και δεν μπορούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πια... Πήγα στο σαλόνι όπου τα παιδιά έβλεπαν μια ταινία και τους ζήτησα να βάλουν μια παύση για να τους μιλήσω...

Απευθύνθηκα και στους δύο και τους είπα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο... Ότι ο Θ. έκανε κάτι πολύ άσχημο για το οποίο έπρεπε να τον μαλώσουμε αλλά ότι ο τρόπος που τον μάλωσα ήταν απαράδεκτος... Τους είπα ότι δεν θέλω να με φοβούνται, ότι θα είμαι δυστυχισμένος αν με φοβούνται όπως φοβόμουνα εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί... Με πήραν τα κλάματα, άρχισε να κλαίει κι ο Σ. και με πήρε αγκαλιά ενώ ο Θ. καθόταν στον απέναντι καναπέ με μάτια βουρκωμένα... Τους είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ να μην με ξαναδούν ποτέ έτσι αλλά αν ποτέ ξανά συμβεί θα έχουν δικαίωμα να μου ορίσουν αυτοί μια τιμωρία, ότι αυτοί καταλαβαίνουν... Αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις για να επισφραγίσουμε την συμφωνία μας...

Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Θ. ...

Νιώθω ακόμα απαίσια, ότι εκτός από την εμπιστοσύνη του μεγάλου μου, πρόδωσα και την εμπιστοσύνη του μικρού μου γιου, του χαϊδεμένο μου, με τον οποίο είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μην επαναλάβω λάθη που είχα με τον Σ. ...  Νιώθω απαίσια που ο χειρότερος εαυτός μου ακόμα παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία, παρά την τόση προσπάθεια που έχω κάνει...

Σε αυτή την στάση κατεβαίνω...

Εκεί στα τέλη του 2014, επηρεασμένος από το hype που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί ακόμα) και από τη θέληση μου για εξέλιξη, προσωπική κι επαγγελματική, αποφάσισα να ανέβω στο τρένο που λέγεται Data Sciense... Μέχρι τότε είχα μια δεκαετή καριέρα ως DWH/ETL Developer, είχα μόλις εισέλθει στον κόσμο των Analytics (βλέπε Qlikview) και είχα διάθεση για κάτι νέο και μεγάλο, κατάλληλο για την νέα επαγγελματική αρχή που είχα κάνει από την αρχή εκείνης της χρονιάς στην Τράπεζα Πειραιώς...Είχαν προηγηθεί άρθρα που ανακήρυτταν την δουλειά του Data Scientist ως την πιο sexy του 21ου αιώνα, καινούργια buzzwords που συναντούσες όλο και συχνότερα όπως Big Data, Hadoop, MapReduce και η υπόσχεση ότι το Data Sciense θα διαμορφώσει το μέλλον τόσο σε προσωπικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο... 

Ασχολήθηκα πολύ με αυτό, επένδυσα και χρήμα και χρόνο... Ξόδεψα τουλάχιστον 2 χρόνια από τη ζωή μου σε αυτή την υπόθεση προσπαθώντας να γίνω όσο καλύτερος γινόταν... Ήξερα από την αρχή ότι η Στατιστική, ένα βασικό όπλο στο οπλοστάσιο ενός Data Scientist, όχι δεν ήταν απλά το δυνατό μου σημείο αλλά είχα μια βασική αντιπάθεια σε αυτή, πίστευα όμως ότι θα καταφέρω να προσεγγίσω τον ρόλο δίνοντας βάρος στο programming, το άλλο βασικό skill ενός Data Scientist... Έκανα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος (link, link) και σίγουρα έμαθα να σκέφτομαι και με τρόπους που ως τότε αγνοούσα... 

Προσπάθησα να φέρω αυτή τη νέα γνώση στον χώρο εργασίας μου αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα... Δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση, το γιατί δεν τα κατάφερα... Ίσως δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες στον οργανισμό που εργαζόμουν τότε, ίσως εγώ δεν κατάφερα να πείσω τους σωστούς ανθρώπους για την χρησιμότητα της γνώσης μου, τα social και communication skills δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο... Η αλήθεια είναι ότι ήδη από τότε είχα δεύτερες σκέψεις για αυτό που προσπαθούσα να εξελίξω σαν μια νέα καριέρα... Το αντικείμενο μου φαινόταν υπέρ το δέον ακαδημαϊκό σε πολλά πράγματα ενώ στηριζόταν σε ένα mindset αρκετά διαφορετικό από αυτό που μου ήταν οικείο... Ο ρόλος του Data Scientist είναι ένας ρόλος που ακροβατεί μεταξύ του business και του IT αλλά πατάει πιο γερά στην business πλευρά του... Αυτό δεν μου άρεσε... Ξέρω τι είμαι, τι θέλω να είμαι και αυτό δεν είναι ακόμα ένας χαρτογιακάς... Πιστεύω ακράδαντα ότι η ουσία βρίσκεται κυρίως στη δημιουργία του προϊόντος, είτε αυτό λέγεται software είτε αυτοκίνητο, και όχι στην διαχείριση του, παρόλα αυτά συνέχισα να προσπαθώ... 

Η αλλαγή χώρου εργασίας και industry πριν από 1,5 χρόνο ήταν μια δεύτερη ευκαιρία να παίξω ξανά με το χαρτί που λεγόταν Data Sciense, το είδος της εταιρείας που εργάζομαι πλέον είναι από τα ιδανικότερα για την ανάπτυξη αυτού του ρόλου... Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως έλπιζα να εξελιχθούν για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε, ίσως να είναι ίδιοι και με αυτούς που δεν μου επέτρεψαν να ασκήσω τον ρόλο του Data Scientist και στην Τράπεζα, ίσως και όχι... Η ουσία είναι ότι το Data Sciense και η R μπήκαν στον ράφι, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες μου να κρατήσω την γνώση μου και το ενδιαφέρον  μου ζωντανό παρακολουθώντας κι άλλα courses (επί πληρωμή) και στοχεύοντας σε νέα certifications... Είμαι τύπος learn by doing κι επίσης τύπος που χρειάζεται να ασχολείται με κάτι για να μην το χάσει/ξεχάσει, η μνήμη μου σε πολλά πράγματα είναι μνήμη χρυσόψαρου... 

Παρά τις προσπάθειές μου να κρατήσω την φλόγα αναμμένη, όλα μου φώναζαν παραίτηση κι έτσι συνεπικουρούμενος και από τις δύσκολες καταστάσεις που ζω από το Πάσχα και μετά, πήρα την απόφαση να ξεγράψω τα λεφτά που έχω δώσει μέχρι τώρα και να διακόψω το δεύτερο certification μου το οποίο έκανα εδώ κι ένα χρόνο, στην κυριολεξία μια στροφή πριν το τέλος... Ξέρω πολύ καλά ότι για αυτή την περίοδο τουλάχιστον δεν θέλω να ξανά ασχοληθώ με predictive models, machine learning, recommendation systems και τράβα κορδέλα... Κάνω μια επιλογή, ενδεχομένως λανθασμένη, αφού στον χώρο που κινούμαι όντως το Data Sciense και το Machine Learning είναι τα απόλυτα trends αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν το σηκώνει ο οργανισμός μου για να το πω απλά, στο μέλλον ίσως να το ξαναπροσπαθήσω, τώρα δεν θέλω... 

Αυτό που κάνω τώρα αυτές τις μέρες είναι να παρακολουθώ το curriculum του freeCodeCamp και όπου με βγάλει... Πολλοί ίσως να σκεφτούν ότι αργά θυμήθηκα να κάνω καριέρα web developer, αφενός ποτέ δεν ξέρεις κι αφετέρου με βοηθάει να κρατάω το μυαλό μου σε εγρήγορση (θα μου ήταν χρήσιμο να μάθω λίγη Javascript) χωρίς να με αγχώνει αφού είναι self paced και δωρεάν.... Άσε που ότι και να μάθεις είναι πάντα για καλό ...

Τα είχες πει εσύ...

Το ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσεις από εκεί που είσαι εγώ όμως θελω να στα πω, να τα αφήσω εδώ να υπάρχουν για να τα δεις όταν θα βγεις... Τα είχες πει εσύ ότι τώρα θα επωμιστώ όλο το βάρος τους, όλη την τρέλα και την μαυρίλα κι εγώ σου είχα πει ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι και να κάνουν ότι καταλαβαίνουν γιατί έχω και δική μου οικογένεια να κοιτάξω... Είχες δίκιο όμως... Πόσο ανεπηρρέαστο να σε αφήσει μια τόσο επιβαρρυμένη ατμόσφαιρα, αυτή η νοσηρή ηρεμία; Δεν την παλεύω, αυτό σου λέω μόνο, μόλις 2 εβδομάδες που έφυγες και θέλω να ουρλιάξω... Όταν γυρίσεις με το καλό πρέπει να κανονίσεις να μείνεις μακρυά τους, έχε το στον νου σου... Φιλιά...

Καμπανάκι...

Χθες το μεσημέρι, ο οργανισμός μου μου χτύπησε για πρώτη φορά ένα δυνατό καμπανάκι... Με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κάνω καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πριν αποκτήσω πραγματικό πρόβλημα... 

Στα καλά καθούμενα και αφού είχα κατέβει να πάρω ένα καφέ, επιστρέφοντας στο γραφείο ένιωσα πολύ έντονη δυσφορία, να μουδιάζουν τα χέρια μου, τα γόνατά μου να λύνονται, το κεφάλι μου να είναι ελαφρύ και να με λούζει κρύος ιδρώτας... Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος στομαχικός ίλιγγος αλλά παρόλο που η ώρα περνούσε, η "ρουκέτα" δεν ερχόταν, η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν και έγινε μάλιστα και αντιληπτή στους συναδέλφους που κάθονται κοντά μου παρ' ότι δεν είχα πει τίποτα... Μου φέρανε νερό, μου δώσανε να πιω ένα Depon, να φάω κάτι γλυκό, μου πήρανε την πίεση... Η πίεση δεν έδειχνε να είναι το πρόβλημα κι ευτυχώς η εταιρεία λόγω του αντικειμένου της δεν έχει μόνο το γιατρό εργασίας ως οφείλει (ο οποίος χθες δεν ήταν παρών) αλλά και άλλους γιατρούς οπότε πήγα σε έναν και με εξέτασε, πάντοτε συνοδεία των συναδέλφων που φοβόντουσαν μην σωριαστώ κάτω...  Ο γιατρός με ρώτησε διάφορα σχετικά με το ιστορικό μου, με εξέτασε και κατέληξε ότι κατά 99,99% έπαθα κρίση πανικού λόγω αυξημένου στρες...Η διάγνωσή του δεν με εξέπληξε, περνάω δύσκολα αυτούς τους τελευταίους μήνες και ξέρω ότι ο εαυτός μου αργά ή γρήγορα πάντα εκτονώνει την πίεση που συσσωρεύει απλά δεν το περίμενα ότι η εκτόνωση θα πάρει αυτή την μορφή... 

Όσο πέρναγε η ώρα η κατάστασή μου βελτιωνόταν κι ένιωθα πολύ καλύτερα, το απόγευμα μάλιστα γύρισα στο σπίτι με τα πόδια για να ξεσκάσω και να εκτονώσω λίγη πίεση ακόμα, ομολογώ όμως ότι με στενοχώρησε το περιστατικό αυτό και με προβλημάτισε...

Τον έχω;

Τον Αύγουστο κλείνω τα 40, είμαι ένας άνθρωπος σχετικά ήρεμος, δεν μπλέκω σε καυγάδες, έχω να παίξω ξύλο από το λύκειο... Παρ' όλα αυτά για κάποιο περίεργο λόγο πιάνω συχνά τον εαυτό μου να κάνει την εξής σκέψη όταν διασταυρώνομαι με άλλους άντρες στο δρόμο:

"Τον έχω;"

Τους μετράω αν θα μπορούσα να τους κερδίσω αν παίζαμε ξύλο, πόσες θα έδινα και πόσες θα έτρωγα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,  κι εμένα εντύπωση μου κάνει... Δεν έχω υπάρξει θύμα bullying ή ξυλοδαρμού και το παρουσιαστικό μου στην εφηβική μου ηλικία ενέπνεε τον σεβασμό αν όχι τον φόβο, εν ολίγοις δεν έχω απωθημένα... Παρ' όλα αυτά έχει πλάκα να σκέφτομαι το αποτέλεσμα πιθανών "μονομαχιών" μου...

Έχω κατηγοριοποιήσει τους αντιπάλους με καθαρά θεωρητικά κριτήρια δικής μου λογικής... Οι νευρώδεις τύποι μου φαίνονται δυσκολότεροι αντίπαλοι από τους ογκώδεις, οι παχύσαρκοι μου φαίνονται pieces of cake, με μικρόσωμους δεν με φαντάζομαι ποτέ να μαλώνω...

Χθες το απόγευμα είδα ένα πιτσιρικά στο δρόμο γύρω στα 20, πιο κοντό από μένα, με ξυρισμένο κεφάλι, σαν και μένα, και λεπτοκαμωμένο και νευρώδη όσο δεν παίρνει, ο τυπάκος ξεχείλιζε ενέργεια, ήταν σαν ελατήριο που το έχεις συμπιέσει και αν το αφήσεις θα εκτιναχθεί... Είμαι σίγουρος ότι αν παίζαμε ξύλο θα τις "μάζευα"...

Η θάλασσα φάρμακο...

Σήμερα το πρωί κάναμε σεφτέ στα καλοκαιρινά μπάνια... Φύσαγε διαολεμένα, η θάλασσα ήταν παγωμένη αλλά εμείς πήγαμε, βουτήξαμε και το ευχαριστηθήκαμε... Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα... Μια βουτιά στο νερό, μια βόλτα στην αμμουδιά για ανεύρεση κοχυλιών με τα αγόρια, η σιωπηλή ενατένιση του συνεχούς πέρα δώθε του κύματος, μπορεί να μου αδειάσει το μυαλό... Δεν χρειάζεται να είμαι στην σούπερ παραλία, την εξωτική, πριβέ και απόλυτα γαμάτη, ακόμα και η μικροαστική Λούτσα δουλεύει μια χαρά για τον δικό μου ψυχισμό... Αν μπορούσα να διαλέξω θα ήθελα να έμενα σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα... 

Απολογισμός Μαίου...

Ο Μάιος ήταν/είναι ένας μήνας πλήρης γεγονότων, συναισθημάτων και προσωπικών αποκαλύψεων... Τα περισσότερα από όσα έχουν συμβεί δεν μπορώ να τα περιγράψω γιατί είναι ακόμα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου, κάποια από αυτά δεν είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ... Το απόσταγμα αυτής της περιόδου μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω:

• Οι μόνες βεβαιότητες σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος και η αγάπη...
• Κάθε μακροπρόθεσμη σκέψη είναι καταδικασμένη σε ένα τεράστιο ρίσκο, βάλε μικρούς και βραχυπρόθεσμους στόχους...
• Αυτά που ενδεχομένως χρειαστεί να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου για να αντιμετωπίσεις διάφορες καταστάσεις (οικονομικής φύσεως στην περίπτωση που έχω στο μυαλό μου) είναι μερικές φορές στα όρια του κωμικοτραγικού...
• Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τα λάθη του παρελθόντος...
• Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει δυνατότητες που δεν μπορείς να τις φανταστείς...
• Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ευαίσθητα σημεία που δεν μπορείς να τα φανταστείς...
• Η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι φάρμακο για το μυαλό...
• Η σκληρή δουλειά μπορεί να τρελάνει το μυαλό...
• Το μόνο πράγμα στο οποίο καταφέρνω πλέον να έχω απόλυτο έλεγχο είναι η δίαιτα που κάνω, έχω χάσει 5 κιλά σε ένα μήνα...
• Επέτρεψα στον εαυτό μου να διολισθήσει σε μια βλαβερή συνήθεια του παρελθόντος, ξανάρχισα το κάπνισμα...  

Χωρίς τίτλο...

Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία μπορώ να γράψω αλλά όλα έχουν μπουκώσει το μέσα μου και τίποτα δεν μπορεί να βγει προς τα έξω... Τα γεγονότα της περιόδου σπρώχνονται το ένα με το άλλο για το ποιο θα είναι το πιο σημαντικό, το πιο επιτακτικό, αυτό που σε αγχώνει περισσότερο, αυτό που σε μαυρίζει λίγο ακόμα... Κάνω υπομονή και περνάω μέρα την μέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα, πού χρόνος άλλωστε για τέτοια, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ξεκλέβω λίγο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι... Το 2018 είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και το δυσκολότερο από όλα είναι  ότι κλυδωνίζονται σχεδόν όλες οι βεβαιότητες μου, αν δεν υπήρχε και η άγκυρα μου που λέγεται οικογένεια, η γυναίκα και τα δυο μου παιδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν θα ήμουν σε θέση να bloggάρω έτσι απλά τον πόνο μου και να μην βρίσκομαι σε έξαλλη κατάσταση...

Έχουν τρελαθεί και τα ρολόγια...

Για κάποιο λόγο μεταφυσικό που μόνο αυτό γνωρίζει, το widget ρολόι/καιρός στο τηλέφωνο μου επιμένει να δείχνει, χωρίς να το έχω επιλέξει εγώ, τον καιρό της Αίγινας...

Σαν να προσπαθεί να με μεταφέρει στο happy place μου, να μου υπενθυμίσει ότι τα δύσκολα που περνάμε σαν οικογένεια θα τελειώσουν, ότι μπροστά μας υπάρχει ένα αύριο καλύτερο από το σήμερα, κάτι χαρούμενο να περιμένεις όπως περιμένεις με λαχτάρα τις καλοκαιρινές διακοπές...

Αμήν...

Το πλήρωμα του χρόνου...

Το Σάββατο το βράδυ, δεν θυμάμαι πώς το έφερε η κουβέντα, ο Σ. με ρώτησα πώς ένιωσα όταν γεννήθηκε... Του απάντησα ότι θα του δώσω κάτι να διαβάσει και του έδωσα να διαβάσει το post που είχα γράψει στα πρώτα του γενέθλια... Το διάβασε στο κινητό μου και όταν τον ρώτησα πώς του φάνηκε μου είπε ότι είναι καλό αλλά το βλέμμα του και το χαμόγελό του μαρτυρούσαν ότι δεν το βρήκε απλά καλό (έτσι νομίζω τουλάχιστον)...

Το blog αυτό από τα πρώτα βήματα της ύπαρξής του σαν πρωταρχικό του σκοπό ύπαρξης είχε και έχει να είναι ένα παράθυρο μέσα στο μυαλό και την ψυχή του ιδιοκτήτη του, κυρίως για τα παιδιά μου, για να έχουν αυτά και μια άλλη εικόνα του τι σκεφτόταν ή ένιωθε ο πατέρας τους που ίσως δεν κατάφερα να τους το εκφράσω ποτέ με λόγια... Το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα από τα παιδιά μου διαβάζει ένα δικό μου post και πόσο μάλλον ένα τόσο σημαντικό για μένα post που γράφτηκε πριν από τόσα χρόνια με κάνει πολύ ευτυχισμένο... 😊

40...

Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες χωρίς κανένα τατουάζ όμως εδώ και λίγες μέρες έχει αρχίσει να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω το πρώτο μου... Στις 18 Αυγούστου έχω τα γενέθλια μου και θα γίνω 40 χρονών, θα έχω φτάσει στο θεωρητικό μέσον της ζωής μου, σκέφτομαι λοιπόν ότι θα είναι ωραίος τρόπος να το γιορτάσω "χτυπώντας" τον αριθμό 40 πάνω μου... Το concept είναι ότι αν αξιωθώ να φτάσω τα 80 θα ήταν ωραίο να χτυπήσω άλλο ένα τατουάζ 40, δεδομένου βέβαια ότι θα με αφήσουν τα παιδιά μου και δεν θα θεωρήσουν ότι ο πατέρας τους ξεμωράθηκε τελείως... Από σήμερα μέχρι τον Αύγουστο βέβαια μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη...

Όλα καλά... :)

Γράφω συχνά για τα ζόρικα και τους προβληματισμούς μου, αυτή την φορά όμως γράφω γιατί τα πράγματα πάνε καλά και θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο κάρμα μου και στον εαυτό μου... 

Πέρασα μια εβδομάδα κουραστική μεν αλλά γεμάτη δημιουργική ορμή... Τα παιδιά μου είναι μια χαρά, με την Μ. διανύουμε μια εξαιρετική περίοδο της σχέσης μας και στη δουλειά πήρα μια μικρή αλλά σημαντική για μένα αναγνώριση της μέχρι τώρα δουλειάς μου ενώ ενδιαφέροντα πραγματα φαίνονται να έρχονται στο μέλλον... Αύριο έχω άδεια κι εγώ κι η Μ. και θα πάμε, μαζί κι ο Σ. , να καμαρώσουμε τον Θ. να "ερμηνεύει" τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο στο σκετς του παιδικού σταθμού για την 25η Μαρτίου... Δικαιωματικά έχω κάθε λόγο να νιώθω καλά και να 'μαι ευτυχισμένος! 😊😊😊

Εργασιακός εγωισμός...

Χθες πέρασα μια απόλυτα αντιπαραγωγική, ατελείωτη μέρα, ψάχνοντας να βρω λύση σε ένα πρόβλημα η οποία τελικά ήταν πολύ απλούστερη από ότι πίστευα και βρέθηκε μόνο μετά την σημαντική βοήθεια που μου δόθηκε από συνάδελφο sys admin... Μου έχει ανατεθεί ένα CRM project, η πρώτη μου φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, και  πάω στα τυφλά... Με ενοχλεί η αίσθηση του να μην έχω γνώση και έλεγχο της δουλειάς μου, να είμαι junior και να ρωτάω διαρκώς τους άλλους... Η δουλειά που κάνω απαιτεί διαρκή επιμόρφωση, να ζεις σε ένα διαρκή κύκλο εξέλιξης από junior σε senior και πάλι πίσω αλλά η υπομονή μου ελαττώνεται όσο τα χρόνια περνάνε, ο εγωισμός μου προφανώς χρειάζεται χαλιναγώγηση αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μου θεωρώ ότι "ρίχνω" τα μούτρα μου όταν δεν γνωρίζω κάτι και πρέπει να ρωτήσω...

Διπλή ταρίφα...

Την εποχή που ήμασταν ζευγάρι με την Μ. και δεν είχα ακόμα αυτοκίνητο, πολλά βράδια για να γυρίσω στο σπίτι μου στον Ταύρο από την Αγία Παρασκευή έπαιρνα ταξί... Έχω ξοδέψει τόσα χρήματα στα ταξί εκείνα τα χρόνια που θα μπορούσα να έχω αγοράσει διαμέρισμα... 

Τις περισσότερες φορές πήγαινα κι έπαιρνα το ταξί από την πλατεία του Άη Γιάννη που συνήθως είχε μια αυτοσχέδια πιάτσα... Πολύ συχνά η κούρσα μου ήταν ένα κύριος που τότε πρέπει να ήταν γύρω στα 60, εγώ 20 χρονών,  με τον οποίο είχαμε γνωριστεί κανονικά, χαιρετιόμασταν σαν παλιοί φίλοι, ήξερε και το όνομά μου... Πάντα μου έλεγε αστειευόμενος ότι για να ξοδεύω τόσα λεφτά στο ταξί, την έχω πατήσει με την κοπέλα που τραβιέμαι και ότι στο τέλος θα την παντρευτώ... Εγώ χασκογέλαγα και κοκκίνιζα αλλά λίγο μέσα μου το ένιωθα ότι ήταν αλήθεια αυτό που μου έλεγε ο ταξιτζής... 

Τον θυμήθηκα σήμερα το πρωί ξανά, μετά από τόσα χρόνια, μέσα στο ταξί που με μετέφερε από το συνεργείο στην δουλειά, δεν ξέρω γιατί...

Breaking Bad...

Χθες το βράδυ, γύρω στη μία, ολοκλήρωσα την πρώτη σεζόν του Breaking Bad, την είδα όλη μέσα στο σαββατοκύριακο... Ok, είναι παλιό αλλά εγώ δεν το είχα δει ποτέ, ούτε μισό επεισόδιο και άκουγα θριαμβευτικά σχόλια τόσα χρόνια... Δεν θα κάτσω να περιγράψω το story, το 9,5/10 στο rating του IMDB τα λέει όλα, η σειρά είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! 

Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία που σε εμένα έκαναν τρομερή εντύπωση... Το πρώτο είναι η καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που υπάρχει, ένα χιούμορ πικρόχολο, κωμικοτραγικό, σαρκαστικό που δεν αφήνει την σειρά να διολισθήσει ούτε σε politically corect, διδακτική ιστοριούλα ούτε σε δακρύβρεχτη μελούρα... 

Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι το ότι αληθινά μπορώ να νιώσω και να καταλάβω τον Γουόλτερ Γουάιτ... Όλη σου τη ζωή την έχεις ζήσει by the book, έχεις κάνει ότι χρειάζεται για να συμμορφωθείς με όλους τους κανόνες που σου έχει επιβάλλει η κοινωνία, ηθικούς και νομικούς, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια, ότι η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή, μια ζωή που τελικά δεν την έζησες όπως θα ήθελες και φτάνει στο τέλος της πιο σύντομα από ότι περίμενες... και τότε είναι που λες, θα τα γαμήσω όλα, θα τα κάνω όλα με τον δικό μου τρόπο κι ας γίνει ότι είναι να γίνει... Αλήθεια σε νιώθω αδερφέ Γουόλτερ και σε ζηλεύω απλά δεν έχω ακόμα τα παπάρια, όχι να μαγειρέψω meth, αλλά να ζήσω εκτός πλαισίων...

Όταν το ενδιαφέρον στερεύει...

Τι κάνεις όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάτι στο οποίο έχεις επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα δεν σε ενδιαφέρει πια; Σφίγγεις τα δόντια και ολοκληρώνεις την προσπάθεια έτσι ώστε να αποκτήσεις έστω τα certifications για τα οποία έχεις μοχθήσει για να τα έχεις έστω στο cv σου ή τα παρατάς όλα εκεί που έμειναν ανολοκλήρωτα;

Ασχολούμαι με τον χώρο και το γνωστικό αντικείμενο που έχει επικρατήσει να λέγεται Data Sciense από το 2015, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα tutorials, έχω γράψει πολύ κώδικα, έχω πάρει σχετικό certification και τώρα που μιλάμε βρίσκομαι στην διαδικασία απόκτησης ενός δεύτερου... Το πρόβλημα είναι, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι το απόλυτο buzz word στον χώρο της πληροφορικής, εγώ απλά βαρέθηκα... Δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα όταν ξεκίνησα, η Στατιστική μου φαίνεται πιο βαρετή από ότι μου φαινόταν παλιότερα και η σχετική μελέτη μου φαίνεται αγγαρεία... Σίγουρα παίζει ρόλο το ότι στην καθημερινή μου εργασία δεν έχουν εφαρμογή όλες αυτές οι τεχνολογίες και οι μεθοδολογίες αλλά ποτέ δεν είχαν κι εγώ συνέχιζα, απλά τώρα βαρέθηκα, δεν θέλω άλλο...

Κλίνω προς της σκέψη να σφίξω τα δόντια και να ολοκληρώσω την προσπάθεια για το δεύτερο certification που έχω ξεκινήσει εδώ και μήνες, λυπάμαι τα λεφτά και τον χρόνο που επένδυσα και είμαι από τους τύπους που δεν αφήνουν κάτι στην μέση αλλά ακόμα κι έτσι η αλήθεια είναι ότι ήδη βαρυγκομώ την προσπάθεια...

Ότι έγινε, έγινε...

Αν ξεκινούσα να μιλάω/γράφω για την παιδική μου ηλικία και τα γεγονότα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα δεν θα τελείωνα ποτέ, φαίνεται αυτό άλλωστε στο γεγονός ότι επιστρέφω διαρκώς από καιρού εις καιρό σε αυτό το θέμα... Πάντα κάτι περισσεύει , πάντα κάτι μένει να ειπωθεί, πάντα η διήγηση είναι λειψή... 

Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, να τα μοιραστείς με τον άλλον αν δεν τα έχει ζήσει, αν δεν έχει περπατήσει ο άλλος στους ίδιους δρόμους, δεν έχει μυρίσει τις ίδιες μυρωδιές, δεν έχει δει καταπρόσωπο τα ίδια πρόσωπα, αυτά που ζούνε στις αναμνήσεις σου...  Κάποιες φορές, πολλές φορές, η αλήθεια δεν κρύβεται σε τραγικές ιστορίες κακοποίησης, βίας και απώλειας, κρύβεται στις αμήχανες σιωπές, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στις ήττες της καθημερινότητας που σμιλεύουν χαρακτήρες και ζωές και ενίοτε τις οδηγούν στον κάλαθο των αχρήστων... 

Για πάρα πολλά χρόνια πίστεψα ότι η φυγή θα τακτοποιούσε τα όποια ανοιχτά ζητήματα υπήρχαν μέσα μου, η φυγή από ανθρώπους και τοποθεσίες αλλά δεν είχα δίκιο... Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα αν δεν το αποδεχθείς, δεν το αναλύσεις μαζί με ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν, να έχουν ζήσει ότι έζησες, ανθρώπους που δεν χρειάζεται να τους εξηγήσεις την παραμικρή λεπτομέρεια γιατί την ξέρουν ήδη... Η ερμηνεία ενός άλλου ανθρώπου σε μια κατάσταση, μια εμπειρία, σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις πολλαπλές οπτικές γωνίες πάνω στην ίδια κατάσταση και να την κατανοήσεις καλύτερα... 

Δεν έχω καταλήξει αν η αιτία της όποιας δυσλειτουργίας οφειλόταν περισσότερο σε προσωπικές αδυναμίες και λάθη των πρωταγωνιστών των εμπειριών μου ή στην περιρρέουσα, τοξική ατμόσφαιρα μιας περιοχής και μια εποχής που, στην κυριολεξία, άφησε πίσω της θύματα... Αυτό είναι κάτι που μένει να απαντηθεί, ξεκάθαρα απολογιστικά όμως, όχι με διάθεση απόδοσης ευθυνών απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε... 

Ότι έγινε, έγινε...

Αίθουσες αφίξεων...

Χθες το βράδυ γύρω στις 8, βρίσκομαι στης αφίξεις του Ελ. Βενιζέλος για να παραλάβω την Μ. και τα παιδιά που επιστρέφουν από Ολλανδία... Αφού κάνω πως δεν βλέπω ένα πρώην συνάδελφο στον οποίο βαριόμουνα να μιλήσω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Οι αίθουσες αφίξεων των αεροδρομίων έχουν ένα θετικό ισοζύγιο συναισθήματος... Η προσμονή για τον ερχομό του αγαπημένου, για τις κοινές μέρες ζωής που απλώνονται μπροστά στο μέλλον, έστω κι αν είναι μόνο για τις γιορτές, χρωματίζει με χαμόγελα τα πρόσωπα των ανθρώπων... Χθες το βράδυ στην πύλη Β Intra Shengen επέστρεφαν πολλοί φοιτητές για Χριστούγεννα... Μια κυρία δίπλα μου υποδέχτηκε την κόρη της με πράσινη ταμπέλα με την επιγραφή "Welcome Back"... Μια άλλη άρχισε να χοροπηδάει όταν είδε το γιο της στο βάθος της αίθουσας όταν ανοιγόκλεισε η συρόμενη πόρτα, ο άντρας της με χαμόγελο της κατέβαζε τα χέρια κάτω, "ρεντίκολο γίναμε" ... Τον κοίταξα χαμογελαστά και με την επόμενη ματιά που έριξα προς την πόρτα των Αφίξεων είδα την Μ. και τα αγόρια μου... 

Τι σε τράβηξε στην Πληροφορική;

Διάβασα στο Facebook την ερώτηση που τέθηκε σε ένα community για προγραμματιστές το οποίο παρακολουθώ, τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην πληροφορική και τον προγραμματισμό; 

Για μένα η απάντηση είναι η τύχη... 

Μέχρι τα 18 δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο να κάνω στον υπολογιστή από το να παίζω παιχνίδια και αυτά εξαιρετικά σπάνια καθώς δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Η επιλογή μου έγινε σε μια εποχή που η Πληροφορική σαν κλάδος φαινόταν να ανεβαίνει πολύ κι εγώ ήμουν παντελώς αναποφάσιστος για το μέλλον μου, οπότε ήταν μια λογική/συμφεροντολογική επιλογή... Η προσαρμογή μου στον χώρο και ο εγκλιματισμός μου ήταν μακρύς και δύσκολος, ειδικά τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια αλλά τελικά έγινε με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω... 

Μετά από τόσο χρόνια στον χώρο της Πληροφορικής, όντας όχι μόνος επαγγελματίας της Πληροφορικής αλλά και χομπίστας πιστεύω ότι αυτό που μου έδωσε πέρα από τα όποια skills και τα λεφτά που έχω κερδίσει είναι η μεθοδικότητα στην αντιμετώπιση προβλημάτων που προκύπτουν κι ένα never give up attitude το οποίο με έχει βοηθήσει γενικά στη ζωή μου...

Ο βατήρας...

Διάβασα πρόσφατα το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay «Ο Δρόμος της Συνάντησης» :

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου. Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Το σπίτι που εγώ έζησα την παιδική μου ζωή και οι άνθρωποι που μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή δεν ήταν αυτός ο βατήρας... Μου έδωσαν αγάπη, δεν το αμφισβήτησα ποτέ αυτό, αλλά δεν μου έδωσαν κανένα από τα απαραίτητα εφόδια που χρειάζεται ένα παιδί για να βγει έξω και να αντιμετωπίσει τον κόσμο... Ούτε πως να αγαπάς και να σέβεσαι πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου, ούτε το πως να κυνηγάς τα όνειρά σου, ούτε το να μην φοβάσαι την αλήθεια και να την αντιμετωπίζεις κατάματα, ούτε το πως να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, ούτε πως να φτιάχνεις σχέσεις με άλλους ανθρώπους... 

Νιώθω και με συντρίβει να το σκέφτομαι, ότι οι άνθρωποι που με μεγάλωσαν χρησιμοποίησαν, άθελά τους, εμένα και τον αδερφό μου σαν συναισθηματικά σωσίβια μιας ζωής και μιας σχέσης που την κατάπιε και την ξεζούμισε η καθημερινότητα καθιστώντας την άνευρη και ανούσια... Αναπόφευκτα, από αυτή την οικογένεια μεγάλωσαν δύο άντρες σε αρκετά πράγματα δυσλειτουργικοί με προβλήματα επαναλαμβανόμενα με κοινή πάντοτε αιτία... 

Η ζωή όμως προχώρησε, εγώ κοντεύω τα 40 κι αδερφός μου τα 36, φτιάξαμε δικές μας οικογένειες και αυτές έχουν σημασία, αυτές μόνο μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή μας... Ήμουν πολύ τυχερός ότι γνώρισα πολύ νέος την Μ. και μεγάλωσα μαζί της και με βοήθησε πολύ να αλλάξω σε πολλά πράγματα, αυτό της το χρωστάω... Νιώθω ότι έχει έρθει η ώρα να κλείσω κάποια θέματα στο μυαλό μου για πάντα και να βοηθήσω όσο μπορώ και τον αδερφό μου να κάνει το ίδιο γιατί ξέρω πως το θέλει κι αυτός... Είναι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στην γη που μπορεί να καταλάβει και να νιώσει όλα όσα έχω μέσα στο μυαλό μου και να ερμηνεύσει τις αναμνήσεις του κοινού μας παρελθόντος...

(*) Αυτό το post είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου και την Μ. ...