Ιδρυματισμός στην εποχή του COVID2019...

Σήμερα βρίσκομαι στο γραφείο μετά από ένα ολόκληρο χρόνο... 

Είχα αρχίσει να δουλεύω από το σπίτι στις 12 Μαρτίου του 2020 με μια μικρή διακοπή μέσα στον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2020 οπότε και πήγαινα στο γραφείο μια φορά την εβδομάδα, η επόμενη φορά είναι σήμερα...

Περίμενα αυτή την ημέρα πολύ καιρό... Εξακολουθώ να μου αρέσει η δουλειά από το σπίτι αλλά ήθελα να βγω έξω να δω άλλους ανθρώπους, ήθελα λίγη ανθρώπινη επαφή... Όταν μου το ανακοίνωσαν ότι την Τρίτη και την Παρασκευή θα δουλέψω από το γραφείο, πραγματικά τρόμαξα... 

Πού θα πάω, τι θα κάνω, μήπως κολλήσω κάτι;
Φυσικά και σκέφτομαι μαλακίες... 

Η συνήθεια είναι φοβερό πράγμα, καλό και κακό, μαθαίνεις να νιώθεις οικειότητα και ασφάλεια ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, μετά από καιρό ακόμα και το κελί της φυλακής μοιάζει οικείο... 

Θα συνηθίσουμε και πάλι στη ζωή με άλλους ανθρώπους, ελπίζω...

Το αγχολυτικό μου...

Το μοναδικό πράγμα που ευχαριστιέμαι το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι το μπάνιο στην θάλασσα και (κυρίως) το τρέξιμο... Στο παρελθόν είχα ασχοληθεί ξανά αλλά δεν ένιωθα αυτή την ικανοποίηση που νιώθω τώρα, την ανυπομονησία για την επόμενη προπόνηση... Αν δεν φοβόμουν τον τραυματισμό που θα μου το στερήσει εντελώς, θα έτρεχα κάθε μέρα αλλά το έχω περιορίσει στις τρεις προπονήσεις την εβδομάδα... 

Χθες για παράδειγμα είχα περάσει μια πολύ κακή μέρα, με νεύρα και άγχος και στο καπάκι μετά τη δουλειά πήγα super market... Στην επιστροφή, φορτωμένος σαν το γαϊδούρι, ήμουν έτοιμος να αρχίσω να ουρλιάζω από τα νεύρα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έφυγα κατευθείαν για το πάρκο Παπάγου (εκεί που είναι το Verde) όπου πάω για προπόνηση κι εκεί συνέβη η μαγεία που συμβαίνει κάθε φορά που πάω εκεί για τρέξιμο... Τα ξέχασα όλα, έκανα μια καλή διαλειμματική προπόνηση για 40 λεπτά, τα έδωσα όλα και πέτυχα και πολύ καλούς χρόνους για τα μέτρα μου... Στο τέλος της προπόνησης ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα, ξέπνοος αλλά τόσο καλοδιάθετος ρε φίλε, πραγματικά ανεκτίμητο συναίσθημα! 

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχει αλλάξει μέσα μου και με έχει κάνει τόσο addicted με το τρέξιμο, εύχομαι μόνο να παραμείνει αυτό το feeling για πολύ καιρό ακόμα, χωρίς τραυματισμούς, μου κάνει απίστευτο καλό (πρωτίστως) ψυχικά και σωματικά...

Στον αστερισμό της AstraZeneca / Παιδιά, εμβολιαστείτε!

Ο Μάιος έχει φτάσει στην μέση του κι εγώ δεν έχω βρει τίποτα να γράψω στο ρημάδι τούτο blog... Παρά τα σημαντικά που συμβαίνουν τον τελευταίο αρκετό καιρό τόσο στον πλανήτη ολόκληρο όσο και προσωπικά, πνευματικά είμαι αρκετά νωθρός, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω ανοίξει βιβλίο εδώ και μήνες... 

Το πιο σημαντικό γεγονός των ημερών που πέρασαν ήταν ότι εμβολιάστηκα με το εμβόλιο της AstraZeneca και πλέον περιμένω την δεύτερη δόση στις 6/7... Όλα κύλησαν πολύ ομαλά, οι παρενέργειες ήταν ασήμαντες, απλά μια ατονία για δύο με τρεις μέρες, παρόλα αυτά δεν κρύβω ότι αγχώθηκα... Παρά το γεγονός ότι είμαι ορθολογιστής, παρά το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει στην επιστήμη, τους αριθμούς και την στατιστική, παρά το γεγονός ότι δουλεύω σε φαρμακευτική κι έχω εξοικείωση με το φάρμακο σαν προϊόν, έχω δουλέψει πάνω στο κομμάτι του pharmacovigilance, όλη αυτή η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το συγκεκριμένο εμβόλιο (κατευθυνόμενα κατά την προσωπική μου άποψη) με επηρέασε... Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην το κάνω αλλά επηρεάστηκα κι αν επηρεάστηκα εγώ φαντάσου τι έπαθε κόσμος που δεν έχει το δικό μου background... Το είδα να συμβαίνει σε φίλους μου, ανθρώπους που πιστεύουν στα νούμερα και τις στατιστικές αλλά όταν άνοιξε η πλατφόρμα για αυτούς κάνανε πίσω, είπαν ότι θα περιμένουν το Pfizer ... 

Τι αστείο όμως, στην αρχή που αρχίσαμε να ακούμε για τα εμβόλια, οι περισσότεροι έτρεμαν στο εμβόλιο της Pfizer και της Moderna τα οποία χρησιμοποιούν την τεχνολογία της πρωτεϊνικής ακίδας, οι ψεκασμένοι διατυμπάνιζαν ότι θα μας αλλάξουν το DNA, και τώρα μετά από τόσους μήνες πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών μεταξύ εταιρειών και Ε.Ε. και της λάσπης που έφαγε το εμβόλιο της AstraZeneca, οι περισσότεροι βλέπουν τα m-RNA εμβόλια σαν ξερολούκουμα... 

Ας κάνει ο καθένας όποιο εμβόλιο θέλει στο τέλος τέλος, να εμβολιαστεί όμως όπως και να έχει... Στα δικά μου μάτια αν υπάρχει μια ελπίδα να γυρίσει η ζωή μας σε μια κανονικότητα που να θυμίζει τα παλιά, το εμβόλιο φαντάζει ως μόνη λύση για αυτό παιδιά, εμβολιαστείτε να τελειώνουμε!

Το πρώτο ένσημο...

Μετά από μια μακριά (και ευχάριστη) φοιτητική ζωή,τον στρατό και σχεδόν ένα χρόνο προσπάθειας για εύρεση εργασίας, 16 χρόνια πριν σαν σήμερα έγραφα το πρώτο μου ένσημο... Στην BOC (Τράπεζα Κύπρου) που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε, εκεί που ξεκίνησα μια καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αρκετή επιτυχία τολμώ να πω κι όπου γνώρισα ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κρατάω στη ζωή μου μέχρι σήμερα...

Όταν είχα ανακοινώσει την πρόσληψή μου σε ένα πολύ καλό μου φίλο τότε μου είχε πει χαρακτηριστικά, "Καλά, μαλάκα θα πάρεις σύνταξη από εκεί"... Η ζωή δεν τα έφερε ακριβώς έτσι αλλά πάλι καλά είμαι, αξιώθηκα να δουλέψω και σε άλλους χώρους και να γνωρίσω εξίσου σημαντικούς και σπουδαίους ανθρώπους που ο κάθε ένας, ακόμα και αυτοί που δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας, έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους, μου διδάξανε πολύτιμα μαθήματα... 

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν 16 χρόνια πριν, ήταν Μεγάλη Δευτέρα, δεν πέρναγα πρωί πρωί την κεντρική είσοδο του κτιρίου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, γραβατωμένος και τρακαρισμένος όσο δεν παίρνει... 🙂

Η ψυχολογία της πανδημίας...

Πέραν του φόβου και της ανασφάλειας λόγω της ασθένειας αυτής καθαυτής, αυτή η περίοδος του COVID2019 έφερε στην επιφάνεια πολλά ψυχικά και συναισθηματικά ζητήματα σε πολλούς από εμάς... Όταν στερείσαι της ανθρώπινης παρουσίας και αλληλεπίδρασης, όταν έχεις ελεύθερο χρόνο/άδειο χρόνο στον οποίο δεν είσαι συνηθισμένος, κοιτάς προς τα μέσα, στον προσωπικό σου καθρέφτη και πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν σου αρέσει και σε τρομάζει... Όπως λέει και αυτό το quote του Νίτσε:

Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα.

Όλα αυτά που θάψαμε και παραμερίσαμε τόσα χρόνια βρήκαν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και αυτό είναι αβάσταχτο πολλές φορές και όντως μπορεί να σε ρίξει στην άβυσσο αλλά είναι και μια ευκαιρία να λύσεις λογαριασμούς και να τακτοποιήσεις επιτέλους κάποια πράγματα... 

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι έχω ξεμπερδέψει με την άβυσσο μέσα μου αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης έχω μπορέσει να κάνω κάποια βήματα προς τα εμπρός, όπως το να είμαι ικανός πλέον να συγκεκριμενοποιώ την αιτία της δυσφορίας μου και της στενοχώριας μου και να μην παίρνει τους πάντες η μπάλα χωρίς διάκριση... Να μπορώ να εκφράζω με λέξεις την στενοχώρια μου και τη δυσφορία μου και να την επικοινωνώ στους άλλους χωρίς να είναι απαραίτητο να γίνει καυγάς όποτε το κάνω... Προσπαθώ πάντα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι στη ζωή έχουν σημασία οι μικρές καθημερινές νίκες κι όχι οι συγκλονιστικοί θρίαμβοι που συμβαίνουν μια ή δυο φορές στην ζωή σου αν είσαι τυχερός...και συνεχίζω 😊

Το τραγούδι του Χιλμπίλη...

Είδα το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" χθες το βράδυ και στράγγισα στο κλάμα... 

Χρόνια είχε μια ταινία να με επηρεάσει έτσι, πατήθηκαν μέσα μου τόσα πολλά κουμπιά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτό που έβλεπα που ταράχτηκα πραγματικά... Όχι γιατί η ζωή η δική μου και της οικογένειας μου μοιάζει τόσο πολύ με αυτή της οικογένειας του J.D. Vance, κάθε άλλο... Αυτό που με σόκαρε γιατί μου ήταν πολύ οικείο ήταν το στοιχείο της παραίτησης, της ζωής που σε παίρνει από κάτω, το αίσθημα της ματαιότητας, ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις... 

Το ξέρω αυτό το συναίσθημα, το έχω δει στους οικείους μου και παλεύω καθημερινά μαζί του, μέρα την μέρα, ξέρω ότι είμαι επιρρεπής σε αυτό, ότι είναι εύκολο για μένα να αφεθώ στην παραίτηση και την αυτολύπηση όχι τόσο γιατί έχω τους λόγους να το κάνω αλλά γιατί μεγάλωσα έτσι, το έβλεπα παντού, στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους μου... Το μόνο πράγμα που με έσωσε από αυτό που είμαι είναι η Μάρα και τα παιδιά μου... 

Ευτυχώς για μένα, γνώρισα την Μάρα πολύ νέος και μεγάλωσα μαζί της, μου έμαθε ότι πρέπει να προσπαθείς, να μην τα παρατάς, να χαίρεσαι με τις μικρές νίκες της ζωής... Περάσαμε τις δυσκολίες μας αλλά ήταν πάντα αυτή που χρειαζόμουν, αυτό που είχα ανάγκη από παιδί, να βρω ένα αντίβαρο στο σκοτάδι που είχα και έχω μέσα μου... Όταν ήρθαν στη ζωή τα παιδιά μου για διάφορους λόγους, γενικότερους αλλά και προσωπικούς, η ζωή έγινε πολύ πιο δύσκολη αλλά η έγνοια τους και η αγάπη τους δεν με άφηναν ποτέ να κατρακυλήσω εντελώς, είχα πάντα ακόμα ένα λόγο εκτός της Μάρας που σηκωνόμουν πάντα στα πόδια μου... 

Δεν τα καταφέρνω πάντα καλά, σίγουρα κάνω πολλά λάθη στην πορεία και περιμένω να μου τα χρεώσουν τα παιδιά μου και η Μάρα κάποτε αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι ασυγχώρητα κι ότι πάντα στο πίσω μέρος τους μυαλού τους θα ξέρουν ότι και τους τρεις τους, τους αγάπησα όσο δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου ποτέ...

Για την ταινία δεν θέλω να πω πολλά περαιτέρω, έχουν ήδη ειπωθεί πολλά, άλλα θετικά κι άλλα αρνητικά, εγώ ξέρω ότι με συγκλόνισε, δείτε τη και βγάλτε τα συμπεράσματά σας... Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι είναι συγκλονιστική η μεταμόρφωση και η ερμηνεία της Glenn Close στην γιαγιά του  J.D. Vance κι ότι πρέπει επιτέλους αυτή η μεγάλη ηθοποιός να πάρει ένα Oscar!

Σούκα...

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου...

Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται...

Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική... 

Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γίνεται ένας γάμος, εμείς πάμε να αγοράσουμε παγωτό για τα παιδιά... Ο Θάνος παίρνει ένα πύραυλο 4x4 ο οποίος είναι διπλάσιος από το φυσιολογικό του μέγεθος και μοιραία κάποια στιγμή πέφτει πάνω στην μπλούζα του... Εμφανίζεται ξαφνικά ο Αλέξανδρος Συνοδινός (!!!) ο οποίος μας ενημερώνει ότι κολλάει η 4η στο αυτοκίνητό του και θέλεις να μας το δώσει για να το...τρέξουμε και να την...ξεκολλήσουμε !!! Βρισκόμαστε όλη η οικογένεια σε ένα ανοιχτό Nissan Discovery και οδηγάμε τσίτα τα γκάζια σε μια τεράστια παραλία με το αυτοκίνητο να σχίζει τα νερά στα ρηχά ενώ η εικόνα έρχεται σε μένα σαν να παρακολουθώ την λήψη ενός drone από ψηλά...

Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα βρισκόμαστε σε ένα χωριό που μοιάζει φοβερά με το Πυργί στη Χίο, τα κτίρια έχουν τις ίδιες διακοσμήσεις στους τοίχους... Αυτό που είναι εξαιρετικά παράδοξο είναι ότι οι δρόμοι μέσα στο χωριό δεν έχουν στροφές, για την ακρίβεια οι στροφές είναι ευθείες γωνίες, θυμίζει κουίζ λαβύρινθο σαν αυτούς που παίζουμε στα περιοδικά με σταυρόλεξα... Το μόνο θολό σημείο του ονείρου είναι ότι θυμάμαι πολύ αχνά ότι πιάνω την κουβέντα με ένα ασπρομάλλη γέροντα που φοράει ζακέτα μέσα στο κατακαλόκαιρο και το όνειρο καταλήγει μπροστά σε ένα μπαρ στο χωριό, τυπικό κωλόμπαρο της ελληνικής επαρχίας, κλειστό με βαριά πόρτα και καρακίτς διακόσμηση στον εξωτερικό χώρο (συνήθως ίδιας αισθητικής είναι και το μέσα αλλά δεν μπήκα μέσα, το όνειρο τελειώνει κάπου εδώ αλλά έτσι κι αλλιώς είχα και τα παιδιά μαζί μου... 

Όταν ξύπνησα γκούγκλαρα το όνομα Σούκα από περιέργεια, λέω πώς μου ήρθε, υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο, κάπου; Βρήκα λοιπόν ότι στις Φιλιππίνες υπάρχει ένα νησί που λέγεται Suka Suka Dacula ...

Ρε, λες;

Χάσμα γενεών...

Έχω ασχοληθεί πολύ με τη μουσική μεγαλώνοντας... Άκουγα πάντα πολύ μουσική, παρακολουθούσα τις τάσεις, ήξερα κάθε καινούργιο συγκρότημα, κάθε καινούργιο μουσικό στυλ... Περνώντας τα χρόνια έχασα αυτό το touch... Είναι ο περιορισμένος χρόνος, η συντηρητικοποίηση που έρχεται με τα χρόνια, η ανικανότητα να ακούσεις αυτό που ακούν σήμερα οι νέοι; Τα playlists μου για χρόνια περιείχαν μουσική που βγήκε στο παρελθόν... Πάντα πίστευα ότι είναι σημάδι ότι γερνάς όταν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την μουσική που ακούν οι νέοι...

Εδώ και κάνα δυο χρόνια με χτύπησε αστροπελέκι... Το ελληνικό hip hop, εκ Θεσσαλονίκης κατά κύριο λόγο, με όλα τα sub genres του, trap, drill, κτλ...  Όχι δεν τρελάθηκα... Ξεκίνησα να ακούω ότι έβρισκα μπροστά μου, κατανάλωνα με μανία... Ok, άκουσα πολλές μαλακίες αλλά μέσα στον ορυμαγδό του swag και των gangsta wannabes υπάρχουν εξαιρετικά πράγματα, όπως η μουσική του ΛΕΞ αλλά το τεράστιο κόλλημα μου τον τελευταίο καιρό είναι ο WANG...

Νονός...

Χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι πήγαινα ξανά στον στρατό, η διαφορά ήταν ότι αυτή την φορά δεν παρουσιαζόμουν με τον αδερφό μου όπως έγινε στην πραγματικότητα αλλά με τα παιδιά μου...Μην τον ψάχνεις... Πήγαινα λέει στους συγγενείς μου και με χαρτζιληκώνανε για το φανταρικό μου κι είδα ότι πήγα και στον νονό μου... 

Ο νονός μου πέθανε από ανεύρυσμα το καλοκαίρι του 2010 και ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους μας και κυρίως για την νονά μου, την αδερφή της μάνας μου... Όταν πέθανε ήταν γύρω στα 60 με 65 αλλά ήταν πολύ καλοβαλμένος, τα μαλλιά του και το παχύ μουστάκι του ήταν ακόμα κατάμαυρα... Χθες το βράδυ στο όνειρό μου, τον είδα με ασπρισμένα μαλλιά και μουστάκι και σαφώς πιο γερασμένο από ότι τον είδα την τελευταία φορά, δεν προλάβαμε ποτέ να τον δούμε γέρο... 

Σκέφτηκα να πάρω την νονά μου να της το πω αλλά μετά το μετάνιωσα... Θα στενοχωριόταν που δεν τον είδε ποτέ της να γερνάει...

Balance...

Κάπου διάβασα ότι τα μοναχοπαίδια κάνουν τους φίλους οικογένεια για να βιώσουν αυτό που τους έλειψε...Εγώ που δεν ήμουν μοναχοπαίδι πήρα τόσο μεγάλη δόση οικογένειας μεγαλώνοντας που δεν έμαθα ουσιαστικά να κάνω φίλους και τώρα στα γεράματα όταν κάνω απαιτώ από αυτούς να είναι οικογένεια, να με προσέχουν και να με νταντεύουν... Όταν δεν το κάνουν ή νιώθω εγώ ότι δεν το κάνουν εξοργίζομαι όπως ακριβώς και με τα μέλη της βιολογικής μου οικογένειας με τη μόνη διαφορά ότι με αυτούς έχω την επιλογή της διακοπής των σχέσεων ενώ με τη βιολογική οικογένεια δεν μπορώ κι ούτε θέλω να κόψω εντελώς τον ομφάλιο λώρο... Σκέφτομαι ότι δεν είναι δίκαιο αυτό για τους φίλους, να είμαι τόσο αυστηρός κι απόλυτος αλλά πού ακριβώς υπάρχει ισορροπία στο κεφάλι μου για να βρεθεί κι εδώ;

Ημέρα ζυγίσματος #8...

 

Not too bad, not too good...

Μετά από τρεις εβδομάδες χωρίς ζύγισμα έχω χάσει ένα κιλό...

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν τυπικός και τις τρεις αυτές εβδομάδες, ακολουθώ μια συνεπή διατροφή χωρίς πολλές υπερβολές μόνο τις 4 με 5 τελευταίες μέρες... Προσπαθώ να περπατάω κάθε μέρα και να μην πίνω αλκοόλ όταν είμαι το σπίτι χωρίς παρέα... 

Δεν άλλαξε κάτι φοβερά τις τελευταίες μέρες που να σηματοδοτεί την αλλαγή στο mentality μου... Το μυαλό μου λειτουργεί με μεθόδους που ακόμα δεν καταλαβαίνω, κάνει κάποια κλικ σαν διακόπτης που μου αλλάζουν τη διάθεση, αυτές τις μέρες είμαι σε καλό mood, με θετικές σκέψεις, ενέργεια και καλή διάθεση... Αυτό είναι καλό, δεν το ψειρίζω, γιατί και πως, προχωράμε ως έχει...

Μέχρι το επόμενο ζύγισμα... 💪😉

Έκλεψα...

 ... αυτή την εβδομάδα και δεν ζυγίστηκα τη Δευτέρα κι ούτε θα ξανά ζυγιστώ Δευτέρα... 

Το Σαββατοκύριακο θα πιω και θα φάω κάτι παραπάνω γιατί θα βρεθώ με φίλους, θα είμαι χαλαρός, δεν θέλω να έχω τύψεις για το τι θα δείξει η ζυγαριά...

Σκέφτομαι να ζυγίζομαι Παρασκευή πρωί, λίγο πριν την έναρξη του weekend να ξέρω που έχω φτάσει και να κάνω τις παρασπονδίες μου ελαφρά την καρδία, να τρώω να μην με τρώνε...

Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα ως προς την απώλεια κιλών αλλά επειδή πιστεύω ότι οι δίαιτες είναι πάνω από όλα ψυχολογία πιστεύω ότι θα δω καλύτερα αποτελέσματα...

Ημέρα ζυγίσματος #7...

 

No comments... 😞

Για να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά...

Όταν γεννήθηκα ζήσαμε στην Σάμο μέχρι τα τρία μου χρόνια... 

Ζούσαμε στο Βαθύ, σε ένα σημείο έξω από το χωριό, στην εξοχή και απέναντι μας έμενε η κυρία Στέλλα που είχε τον Έκτορα, τον πρώτο μου φίλο, ένα κυνηγόσκυλο... 

Ο καλύτερος μου άνθρωπος φίλος ήταν ο Λαζαρής, ένα πολύ ξανθό αγοράκι από το Αγρίνιο και αυτού οι γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι σε μετάθεση... 

Η ζωή μου εκεί πρέπει να ήταν πάρα πολύ ωραία ή τουλάχιστον εγώ να περνούσα τέλεια γιατί ακόμα και σήμερα στα 42 μου θυμάμαι το σπίτι μας, το δρόμο μας, το χωράφι με τις παπαρούνες που μάζευα με την μαμά μου, τους φίλους μου, έχω ακόμα στο μυαλό μου πολλές εικόνες από τη καθημερινότητά μας... 

Εδώ να πω ότι γεννήθηκα πολύ μεγαλόσωμος (5,1 κιλά) και συνέχισα να είμαι "εύσωμος" και τα επόμενα χρόνια μέχρι που ήρθε η μετάθεση του πατέρα μου και επιστρέψαμε στην Αθήνα... 

Τότε έχασα όλα τα επιπλέον κιλά και ακόμα παραπάνω και από στρουμπουλός, ροδομάγουλος επαρχιώτης έγινα ένα παιδάκι πολύ λεπτό και χλωμό... 

Η μάνα μου λέει ότι με πείραξε η αλλαγή του περιβάλλοντος, ότι φύγαμε από την εξοχή και τον καθαρό αέρα της Σάμου και πήγαμε να ζήσουμε σε ένα διαμέρισμα στον Ταύρο, στο κέντρο της Αθήνας, με το νέφος στα καλύτερά του και το γειτονικό εργοστάσιο στο Γκάζι ακόμα ανοιχτό... 

Μπορεί να έχει δίκιο η μάνα μου, κάτι θα ξέρει κι αυτή όσα και αν της έχω σούρει, η ερμηνεία που δίνω εγώ όμως σε αυτή την ιστορία είναι ότι δεν έφταιγε μόνο η αλλαγή περιβάλλοντος που άλλαξε την εμφάνισή μου αλλά και η ταραχή που ένιωσα χάνοντας τους φίλους μου, τους ανθρώπους που είχα δεδομένους, την επαφή με την φύση... 

Η δική μου ερμηνεία δίνει μια εξήγηση στην διστακτικότητα που είχα και έχω έκτοτε να δεθώ με ανθρώπους, να κάνω φίλους και ο τρόμος που έχω για την όποια μετακόμιση που την νιώθω σαν ξερίζωμα... 

Συνειδητοποιώ γράφοντας αυτές τις γραμμές ότι η φυγή από την Σάμο είναι εντελώς διαγραμμένη από την μνήμη μου ενώ θυμάμαι παλιότερα γεγονότα λες και το μυαλό μου δεν ήθελε να θυμάται αυτή την ημέρα που φύγαμε από το νησιωτικό σπίτι μας, λες και ήθελε να την ξεχάσει... 

Σκέφτομαι να κάνω μια προσπάθεια να διασταυρώσω την ερμηνεία μου με τους γονείς μου με την πρώτη ευκαιρία αν και δεν ξέρω αν είναι σε θέση να με διαφωτίσουν αφού μιλάμε για τα συναισθήματα ενός τρίχρονου που ήδη από τότε ήταν master στο να τα κρύβει... 

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να εξακριβώσω αν έχει βάση η ερμηνεία μου, δεν ξέρω τελικά αν έχει περισσότερη αξία η "αλήθεια" ή μια ιστορία που να δείχνει λογική για να ερμηνεύσω την μετέπειτα ζωή μου, που να βοηθάει να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά... 

Ημέρα ζυγίσματος #6...

 

Ένα μικρό, αναμενόμενο Βατερλό... 

Αναμενόμενο διότι την εβδομάδα που μας πέρασε δεν έκανα απολύτως τίποτα για να πετύχω τον στόχο που έχω βάλει εδώ και 6 εβδομάδες, να χάσω κιλά... Λόγω του ότι η εβδομάδα ήταν πιεστική στη δουλειά και τα ωράρια μεγάλα, καμία απολύτως μέρα δεν έκανα κάποια άσκηση, ούτε κι έκανα κάποια προσπάθεια να είμαι συνεπής στη διατροφή μου... Αφού είχα τόση πίεση από εξωτερικούς παράγοντες δεν ήθελα επιπλέον πίεση, ήθελα είμαι χαλαρός στο θέμα φαγητό, να το απολαμβάνω... Ξέρω ότι είναι προς προβληματισμό ότι το φαγητό είναι παρηγοριά για μένα αλλά  δεν είναι της παρούσης, τα έχουμε ξαναπεί.... Χάρηκα τουλάχιστον ότι το ζύγισμα δεν είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από το maximum ζύγισμα (102,8) που είχα από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα αυτή την καταγραφή...

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉

Ημέρα ζυγίσματος #5...

 

Ομολογώ ότι βλέποντας τη ζυγαριά ανακουφίστηκα... 

Η προηγούμενη εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά από την άποψη της διατροφικής συνέπειας με λίγες μόνο παρασπονδίες... Ξέρω ότι δεν θα αντέξω να κάνω μια σκληρή δίαιτα και γι΄αυτό έχω επικεντρωθεί στο να προσέχω τι τρώω αλλά κυρίως το τι ποσότητες τρώω... Επίσης συνέχισα για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα την καθημερινή άσκηση... Είτε στον διάδρομο είτε με μετακίνηση αριθμός 6 καθημερινά περπατούσα τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα... Ήθελα πραγματικά να δω αν θα δουλέψει αυτός ο τρόπος απώλειας κιλών που διάλεξα για τον εαυτό μου και πραγματικά με είχε αγχώσει αν το αποτέλεσμα θα είναι το επιθυμητό οπότε η απώλεια ενός κιλού αυτή την εβδομάδα, δεδομένου κιόλας ότι χθες έγινε η πιο γενναία παρασπονδία των ημερών, με έκανε πραγματικά να χαρώ... Χρειαζόμουν αυτή την επιβεβαίωση για να πάρω τα πάνω μου και να συνεχίσω και να προσπαθήσω πιο πολύ...

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα....💪😉 

Ημέρα ζυγίσματος #4...

Δεν πήγε καλά...

Ήξερα ότι η εβδομάδα που πέρασε δεν πήγε καλά ούτε από άποψη διατροφής, ούτε από άποψη γυμναστικής αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό... Με προβληματίζει πολύ η ευκολία που ξαναπαίρνω τα κιλά, όχι μόνο τώρα αλλά και σε παλιότερες προσπάθειες αδυνατίσματος... Η αλήθεια είναι ότι είμαι εξαιρετικά κουρασμένος από τη διαδικασία του να σκέφτομαι διαρκώς το πόσο τρώω και πίνω και δεν αντέχω την στέρηση, όχι πια... 

Πρέπει να δουλευτεί το θέμα των ποσοτήτων, δεν βρίσκω καμία άλλη λογική λύση πια κι ούτε άλλη διέξοδο... Η προσπάθεια αυτή γίνεται κυρίως για θέμα υγείας και κατόπιν για θέμα αυτοπεποίθησης αλλά το σώμα μου δεν μου επιτρέπει να εντείνω την προσπάθεια στον τομέα της γυμναστικής, αν θεωρήσω ότι ήταν στο στυλ μου να το κάνω, το μόνο που μένει είναι το ζήτημα του φαγητού... 

Όταν ήμουν νεότερος σκεφτόμουν ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να έχουν για τον πατέρα τους την εικόνα που έχει το μέσο ελληνόπουλο για τον μπαμπά του, του αγύμναστου, χοντρού, "απόμαχου της ζωής"... Νιώθω ότι είμαι αυτή ακριβώς η εικόνα...και έχω αληθινά στενοχωρηθεί...

Ημέρα ζυγίσματος #3...

 

Εκ πρώτης όψεως δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από την προηγούμενη εβδομάδα, είμαι ακριβώς όσα κιλά ήμουν και στο προηγούμενο ζύγισμα... Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εβδομάδα δεν ήμουν τόσο συνεπής ως προς το φαγητό και το ποτό όσο ήμουν την προηγούμενη εβδομάδα... Έκανα αρκετές παρασπονδίες που θα μπορούσα να έχω αποφύγει... Το μεγάλο "πρόβλημα" με μένα είναι ότι αγαπάω το φαγητό... Αγαπάω τις γεύσεις, αγαπάω το να καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι, αγαπάω την λαχτάρα για αυτό, από την προετοιμασία του ακόμα... Έχω ένα θείο ο οποίος τρώει μόνο για να επιβιώσει, δεν τον ενδιαφέρει καμία άλλη διάσταση του φαγητού και φυσικά είναι πετσί και κόκκαλο... Εγώ δεν είμαι έτσι και καθόλου δεν στενοχωριέμαι γι αυτό αλλά όπως και να το κάνεις όταν κάνεις δίαιτα και θες να χάσεις κιλά είναι πρόβλημα...

Από την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησα και αφιερώνω μια ώρα την ημέρα για να κάνω διάδρομο ή να βγω έξω μια βόλτα να περπατήσω... Πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει ακόμα και όταν βαριέμαι γιατί είναι ίσως το μοναδικό αντίβαρο στην διατροφική μου ασυνέπεια κι επειδή με χαλαρώνει πολύ και ψυχολογικά... Έχω συνέχεια στο μυαλό μου αυτό που έγραψε κάποτε η Άδα Σταματάτου που διατηρεί την σελίδα "Η ζωή μου με τον Γιάννη" ότι το μοναδικό πράγμα που τη βοήθησε ουσιαστικά να σταθεί στα πόδια μας και να αντιμετωπίσει τις πολλές δυσκολίες που της επιφύλασσε η ζωή της, ήταν ο αθλητισμός... Αν η σωματική άσκηση βοήθησε μια μάνα που είχε να μεγαλώσει ένα αυτιστικό γιο να σταθεί στα πόδια της τότε προφανώς μπορεί να βοηθήσει κι ένα υπέρβαρο 42άρη με ανεξέλεγκτο άγχος... 😃

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά παρόλο που τα κιλά μου δεν μειώθηκαν νιώθω μεγαλύτερη ευεξία από ότι πριν από δύο εβδομάδες... Δεν έχω τόσους πόνους στα γόνατα και στην μέση όσο παλιότερα και γενικά νιώθω μεγαλύτερη ενεργητικότητα... Στόχος μου για αυτή την εβδομάδα είναι να καταφέρω να διατηρήσω μια σχετική συνέπεια ως προς τη διατροφή μου, τουλάχιστον τις καθημερινές, και να συνεχίσω την καθημερινή προπόνηση, χωρίς όμως να πιέζω (ακόμα) τον εαυτό μου πέρα από τα όριά του, δεν θέλω το σώμα μου να "κλατάρει" από την υπερπροσπάθεια, το αριστερό μου γόνατο που είναι χτυπημένο από το καλοκαίρι χθες το πρωί "διαμαρτυρήθηκε"...

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα... 💪😉

Ημέρα ζυγίσματος #2...

Τέλος πρώτης εβδομάδας... 

Βλέποντας τη ζυγαριά απογοητεύτηκα λίγο αλλά μετά σκέφτηκα ότι είναι μια πρόοδος όπως και να το δεις... Σίγουρα μπορούσα καλύτερα αλλά τουλάχιστον έκανα ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση... Θα προσπαθήσω σε αυτή την προσπάθεια να μην μαστιγώνω διαρκώς τον εαυτό μου κι έχω υπερβολικές απαιτήσεις διότι το σύνηθες στο παρελθόν ήταν να θέτω πολύ ψηλούς στόχους, να μην τους πετυχαίνω, να απογοητεύομαι και να τα παρατάω... Αυτή την φορά θα προσπαθήσω να θέσω πιο ρεαλιστικούς στόχους, σήμερα μάλιστα το πρωί έκανα 45 λεπτά διάδρομο μετά από πολύ καιρό... Αν καταφέρω να το κάνω τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, σίγουρα θα είναι κάτι πολύ θετικό...

Η εβδομάδα κύλησε σχετικά καλά... Σε γενικές γραμμές ήμουν συνεπής και προσεκτικός στο φαγητό και στο ποτό πλην Τετάρτης και Παρασκευής που έφαγα και κυρίως ήπια πολύ... Κάποια επαγγελματικά θέματα που μου προκαλούν πολύ άγχος και κάποια προσωπικά ζητήματα μου έριξαν τη διάθεση στο ναδίρ με αποτέλεσμα να ξεσπάσω στο φαΐ και το ποτό... Το γνωρίζω εδώ και χρόνια ότι οι συναισθηματικές εντάσεις μου ξεσπούν πάντα σε αυτούς τους δύο τομείς και είναι κάτι που πρέπει να δουλέψω πολύ... Πιστεύω ότι αν καταφέρω να ελέγξω αυτό το στοιχείο της συμπεριφοράς μου θα έχω κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα προς την συνολικότερη ευημερία μου, σωματική και ψυχολογική... Το Σάββατο το βράδυ έκανα ένα μεγάλο cheat, βγήκαμε με την Μάρα και τα παιδιά και φάγαμε και το απόλαυσα, απόλυτα συνειδητά και με επίγνωση... Το Σαββατοκύριακο ήταν γενικά πολύ ωραίο, περάσαμε χρόνο όλοι μαζί και με τα παιδιά και ήταν εξαιρετικά καλό για τον Θάνο ο οποίος έκανε πολύ παρέα με τους φίλους του κάτι που το χρειαζόταν πολύ...  

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα... 💪😉

Ημέρα ζυγίσματος #1...

Όλοι μου λένε ότι δεν σου φαίνεται κι εγώ πολλές φορές δεν το καταλαβαίνω, το σώμα μου όμως το καταλαβαίνει... Μπορεί να είμαι 1,85 αλλά το να κουβαλάς τόσα κιλά είναι πολλά ειδικά όταν αυτά τα κιλά δεν είναι μυικά, δεν είναι προϊόντα γυμναστικής... 

Από το 2014 που πέρασα το κατώφλι των 90 κιλών πλην μιας πολύ σύντομης περιόδου δεν έχω βρεθεί ποτέ στα κιλά που θα έπρεπε να είμαι και πια το σώμα μου διαμαρτύρεται... Πρέπει να κάνω και αυτή την προσπάθεια γιατί δεν πάει άλλο, δεν νιώθω εγώ καλά με τον εαυτό μου... Δοκίμασα πολλές μεθόδους αλλά καμία δεν πέτυχε, δεν κατάφερε να έχει ένα αποτέλεσμα πιο μακροπρόθεσμο... Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να λειτουργήσει για μένα, να με βάλει σε μια σειρά και να με βοηθήσει να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και τους στόχους μου...

Ξεκινάω λοιπόν από σήμερα, από τα 102,2 κιλά, να κάνω την προσπάθεια για άλλη μια φορά, να χάσω τα παραπάνω κιλά, να νιώσω καλύτερα με τον εαυτό μου, να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό τρόπο ζωής... Δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου αλλά και σε όποιον τύχει και διαβάσει αυτές τις γραμμές ότι θα επαναλαμβάνω αυτό το post μια φορά την εβδομάδα για να ζυγίζομαι, να παρακολουθώ την πρόοδό μου, να κάνω μια ανασκόπηση της εβδομάδας που πέρασε, το πως επηρέασαν τα γεγονότα των ημερών την ψυχολογία μου και το σχέδιο που έχω καταστρώσει, την σχέση μου με το φαγητό και το ποτό... 

Είμαι άνθρωπος που από παιδί είχα ανάγκη να έχω ένα μπούσουλα, ένα διακριτό στόχο, ίσως αυτή η διαδικασία που ξεκινάω σήμερα να λειτουργήσει, να μου δώσει την ώθηση που χρειάζομαι και γιατί όχι να αποτελέσει έμπνευση και για κάποιον άλλο που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση...