Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Για μένα...

Στην φωλιά μου...

Τα νέα των τελευταίων ημερών είναι το ένα πιο άσχημο από το άλλο, νέα που έχουν να κάνουν με ζωή και θάνατο... Νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κρατηθώ για να μην χάσω το μυαλό μου εκτός από την οικογένεια μου, το στρες μου έχει πάει στα κόκκινα... Το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο σπίτι μου, με τα παιδιά μου και την Μάρα, να κλείσω όλον τον κόσμο, όλο το κακό, την αρρώστια και το άγχος απ' έξω, να κρυφτώ στην φωλιά μου και να πέσω σε χειμερία νάρκη...

Δεν περνάω καλά...

Κάτι μου φταίει... Είναι το στρες της καθημερινότητας το οποίο δεν μπορώ να κοντρολάρω... Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ, θυμώνω που χάνω χρόνο, τη ζωή μου, όντας μονίμως σε δυσφορία... Έχω δοκιμάσει να πολεμήσω αυτό το συναίσθημα αλλά επί της ουσίας δεν έχω πετύχει κάτι παρά μόνο να είμαι λειτουργικός,  έχω περάσει σύντομες περιόδους που δεν πετύχαινα ούτε αυτό... Φαρμακευτική βοήθεια ή ψυχοθεραπεία, τα έχω κάνει... Δεν λέω ότι δεν κάνουν δουλειά, προς Θεού, είναι όμως απλά παυσίπονα όταν πάσχεις από καρκίνο, αν με ρωτάς... Όταν δεν πολεμάς το κακό στη ρίζα του αλλά μόνο τα συμπτώματα δεν φτάνεις ποτέ στην ίαση...  Το κακό είναι ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει (ή έχει επιλεγεί για μένα) και δεν κάνω κάτι ουσιαστικό για να τον αλλάξω ή δεν μπορώ να τον αλλάξω... Είναι παρόμοια η περίπτωση με αυτούς που γκρινιάζουν για την κυβέρνηση αλλά δεν πάνε να ψηφίσουν "γιατί όλα είναι στημένα" ή που γκρινιάζουν όταν άλλοι απεργούν και κάνουν πορείες "γιατί δεν μπορούν να πάν...

Φαρμακώθηκα...

Σήμερα είδα στο LinkedIn ότι πρώην συμμαθήτρια από το Δημοτικό και συνάδελφος για κάποια χρόνια, έγινε Director AI & Data σε μια εκ των Big 4 συμβουλευτικών εταιρειών... Ο χώρος των δεδομένων και του Business Intelligence είναι ο επαγγελματικός μου χώρος εδώ και 20 χρόνια οπότε η σύγκριση επιτευγμάτων ήταν άμεση και συντριπτικά εναντίον μου...  Ζήλεψα πολύ, το παραδέχομαι, φαρμακώθηκα θα έλεγα καλύτερα, αυτή είναι η πιο σωστή λέξη...  Σύγκρινα τις σπουδές μας, εγώ Πληροφορική, αυτή Μαθηματικό και κατόπιν MBA, εγώ δεν έχω μεταπτυχιακό και βλαστήμησα για άλλη μια φορά που δεν το πήρα ποτέ γιατί νιώθω ότι αυτός είναι ο παράγοντας που μου στερεί την περαιτέρω επαγγελματική εξέλιξη που κυνηγάω τόσο καιρό και δεν τα καταφέρνω...  Είμαι 46, δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε υπομονή, ούτε λεφτά για ξόδεμα με παιδιά στην εφηβεία και ασφυκτιώ κάτω από το ταβάνι που έχει ακουμπήσει το κεφάλι μου, προς το παρόν ασφυκτιώ ψυχολογικά αλλά αυτό είναι το λιγότερο (ή και όχι), αύριο μεθαύριο πο...

Disconnect...

Μόλις έσβησα τα accounts μου στο X και το Threads...  Είμαι ένα βήμα πιο κοντά στην αποσύνδεση από την τοξικότητα και την αποχαύνωση του συνεχούς scrolling, ένα βήμα πιο κοντά στην ψυχική ηρεμία...  Έχω ενεργά accounts σε άλλα social media αλλά θα κάνω ένα βήμα την φορά, άλλωστε το να τα κόψεις νιώθω ότι θα είναι μια διαδικασία παρόμοια με αυτή της αποτοξίνωσης...  Αυτό που περιμένω να κερδίσω από αυτή την προσπάθεια είναι περισσότερο χρόνο, ποιοτικότερο χρόνο, μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία, περισσότερη ψυχραιμία...  Για να δούμε...

Τα πόδια και η κουβέρτα...

Τσεκάρω κάθε μέρα αγγελίες εργασίας ακόμα και όταν δεν είμαι σε φάση να αλλάξω δουλειά... Ψάχνω, εννοείται, το κάτι καλύτερο, καλύτερο τίτλο/αντικείμενο/μισθό...  Κάποιες αγγελίες, ακόμα και κάποιες long shots, τις στέλνω, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει, είναι μια ευκαιρία να μετρήσω τον εαυτό μου, να δω αν θα με καλέσουν πίσω, πόσο μακριά θα πάω στο hiring process... Είναι αγγελίες που ακόμα και αν είναι long shots, μπορώ να δω τον εαυτό μου σε αυτές τις θέσεις, νιώθω ότι έχω τις ικανότητες να υποστηρίξω τον ρόλο...  Είναι και άλλες που ενώ φαίνονται ωραίες, πολλά υποσχόμενες, που κάνουν upgrade το status μου ως επαγγελματία, τις γλυκοκοιτάζω αλλά δεν τις στέλνω ποτέ... Είναι ένα θετικό χαρακτηριστικό που πιστεύω ότι έχω, ότι ξέρω μέχρι πού μπορώ να απλώσω τα πόδια μου κάτω από την κουβέρτα, μέχρι πού φτάνουν οι ικανότητες/δυνατότητες μου και τι μπορώ να υποστηρίξω... Θεωρώ εφιαλτικό να "εγκλωβιστώ" σε μια δουλειά που θα υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις από εμένα κι εγώ δε...

Ανεκτίμητο...

Εικόνα
Όχι ότι θα το ξεχάσω ποτέ αλλά πρέπει να καταγραφεί, ακόμα και αν περάσανε δύο μέρες, ότι ο Ολυμπιακός κατέκτησε το UEFA Europa Conference League 2024, τον πρώτο ποδοσφαιρικό ευρωπαϊκό τίτλο που κατακτάει ποτέ ελληνική ομάδα... Θα ήθελα να καταγράψω το άγχος και την αγωνία εκείνων των 3 ημερών από το βράδυ της Κυριακής 26/5/2024 που ο Παναθηναϊκός κατακτάει την 7η κούπα της Euroleague της ιστορίας του, μέχρι την βραδιά του τελικού στις 29/5/2024 οπότε και κατακτήσαμε το τρόπαιο... Δεν θα αντεχόταν η καζούρα από τους αντιπάλους αυτό το καλοκαίρι αν χάναμε, θα πέφταμε στα ψυχοφάρμακα... Θα ήθελα να καταγράψω ότι μέσα στο άγχος και την αγωνία μου απευθύνθηκα ακόμα και στον Θεό για βοήθεια, εγώ ένας ενσυνείδητος άθρησκος, στην λογική "δεν χάνω τίποτα" και τώρα έχω μια υποχρέωση να εκπληρώσω... Θα ήθελα να έχω καταγράψει σε ηχητικό την κραυγή μου στο γκολ μέσα στην νύχτα και το βαθύ ξεφύσημα μου όταν το VAR το επικύρωσε, χρειάστηκα να βγω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα, ο Σπύρος μ...

Μικροπράγματα...

Τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αρχίσει και πάλι να ασχολούμαι με τα αθλητικά και να παρακολουθώ την ομάδα μου τον Ολυμπιακό, κατά κύριο λόγο την ομάδα του μπάσκετ... Σίγουρα έχει παίξει ρόλο ότι και τα δυο μου αγόρια ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι το άθλημα που τους ενδιαφέρει, που τους αρέσει να βλέπουν, μου ζητάνε και τους πάω στο γήπεδο... Σήμερα ετοιμαζόμαστε να δούμε τον ημιτελικό με την Ρεάλ, έχω ήδη αγοράσει το Final Four Pass για την Euroleague TV, θα κάνουμε μπάρμπεκιου και θα έρθει ο αδελφός μου να το δούμε όλοι μαζί...  Τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι... Δεν είδα ποτέ τα Final Four του 2012 και 2013 που κατακτήσαμε τον τίτλο back to back, τότε δεν ήξερα καν ότι συμμετείχαμε, όπως δεν ήξερα μέχρι χθες ότι συμμετείχαμε στο προηγούμενο Final Four του Βερολίνου το 2009 κι ότι χάσαμε από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό... Δεν είδα επίσης ποτέ τους χαμένους τελικούς του 2015 και του 2017, ούτε τον χαμένο ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2022 με το buzzer beater του Mici...

Για τη βία και την τοξικότητα στα σπορ...

Κανένα παιδί όταν ξεκινάει να παρακολουθεί τα σπορ, να αγαπάει μια ομάδα, δεν έχει στο μυαλό του να γίνει χούλιγκαν... Η ενασχόληση αυτή ξεκινάει από την αγάπη για το άθλημα, από την ανάγκη να ανήκεις κάπου, να έχεις κοινά με άλλους όμοιους ή και όχι τόσο όμοιους με σένα...  Η αδρεναλίνη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η έξαψη της νίκης, η οργή ή η απελπισία της ήττας, είναι δυνατά συναισθήματα που σου χαρίζουν τα ομαδικά αθλήματα, το πόσο πολύ αφήνεις να σε καθορίζουν αυτά τα συναισθήματα και τα σπορ είναι θέμα και μιας άλλης κουβέντας που έχει να κάνει με την παιδεία αλλά δεν θα την κάνουμε τώρα...  Το ζήτημα είναι ότι τα σπορ για πολύ κόσμο και εμένα συμπεριλαμβανομένου είναι ένας τρόπος για να απολαύσεις μικρές νίκες μέσα σε μια καθημερινότητα που έχει να σου προσφέρει μόνο ήττες, προσωπικές, επαγγελματικές, οικονομικές, ηθικές... Αυτές τις νίκες τις χρειάζεσαι, τις έχεις ανάγκη, είναι αυτές οι δύο ώρες μέσα στην εβδομάδα που το μυαλό σου ξεφεύγει και σημασία έχουν μόνο μερικο...

Απολογισμός και το legacy που θέλω να αφήσω πίσω μου...

Η δημόσια παραδοχή μου στο προηγούμενο post ότι πέρασε από το μυαλό μου να κλείσω το Ψαροκόκαλο σόκαρε περισσότερο εμένα τον ίδιο... Πώς είναι δυνατόν να κλείσει ένας κύκλος τόσων χρόνων; Θα χαθεί η δυνατότητα των παιδιών μου να κρyφοκοιτάξουν μέσα στο μυαλό του πατέρα τους όσο αυτός και αυτά μεγάλωναν; Σπάω το κεφάλι μου να βρω κάτι να γράψω, να κάνω μαγικά να με ξεπεράσω που λέει κι ο Λεξ, αλλά ως συνήθως οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι ένα κουβάρι...  Θα προσπαθήσω να το ξεμπερδέψω... Ζω μια περίοδο που προσπαθώ ακόμα να προσαρμοστώ στις αλλαγές που μου έχουν συμβεί... Κάτι το σπίτι και όσα προηγήθηκαν, κάτι οι αναποδιές με την υγεία μου, κάτι κάποιες επαγγελματικές απογοητεύσεις, κάτι τα χρόνια που περνάνε, κάτι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν και χρειάζονται διαφορετικά πράγματα με έχουν κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα σχετικά με τη ζωή μου και να φτάσω σε κάποιες παραδοχές άλλες εύκολες και άλλες δύσκολες... Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους κι ούτε αυτοί με καταλαβαίνουν... Δυσκ...

Resolutions...

Σε συνέχεια από το προηγούμενο post , χθες το πρωί επανέλαβα τις αιματολογικές εξετάσεις για το συκώτι μου και όλοι οι δείκτες είναι ξανά εντός ορίων...  Η ανακούφιση ήταν τεράστια, ψέματα δεν θα πω...  Φοβήθηκα πολύ ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει, να μην είναι η παρενέργεια του φαρμάκου ή ακόμα κι αν είναι, να μην είναι αναστρέψιμη η κατάσταση...  Αποφάσισα αυτή την ευκαιρία για αλλαγή που μου έδωσε η μοίρα, ο Θεός, όπως το βλέπει κανείς, να την εκμεταλλευτώ και να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, για την καλή μου υγεία, σωματική και ψυχική...  Είναι σημαντικό η ζωή που ζει ο καθένας μας να έχει ποιότητα, ότι σημαίνει ποιότητα για τον καθένα... Είναι ακόμα πιο σημαντικό να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε αυτό που είμαστε κι όχι να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι άλλο είτε γιατί το θέλει κάποιος άλλος είτε γιατί εμείς έχουμε χάσει τον μπούσουλα...  Δεν θέλω να ξανακάνω δίαιτες, ξέρω τι μου κάνει καλό και τι όχι, ξέρω τι μου αρέσε...

Μου έπρηξε το συκώτι...

Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες για μένα και εξακολουθούν να είναι... Μια αστοχία στην φαρμακευτική αγωγή που μου είχε συστήσει ο γιατρός μου για την αντιμετώπιση της αυξημένης μου χοληστερίνης μου προκάλεσε ένα πρόβλημα στο συκώτι, οι τρανσαμινάσες μου έχουν εκτοξευτεί στον Θεό... Έχω αναπτύξει υπερευαισθησία στα θέματα υγείας τα τελευταία χρόνια, το ξέρω και προσπαθώ να το δουλέψω αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πάρα πολύ και ακόμα φοβάμαι, μέχρι τουλάχιστον να βγουν τα αποτελέσματα των επαναληπτικών εξετάσεων...  Ακόμη και την εποχή που έπινα πραγματικά πολύ οι εξετάσεις μου στο συκώτι ήταν μωρού παιδιού, τώρα μετά από τόση προσπάθεια, τόσο άγχος, τόση εγκράτεια, να είναι τόσο κακές, δεν το δέχομαι... Έχω θυμώσει πολύ με τον γιατρό μου, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου απέναντι του... Όχι μόνο δεν ανέλαβε την ευθύνη της... μαλακίας που έκανε δίνοντας μου ένα φάρμακο που χρειαζόταν τακτική ηπατική παρακολούθηση ( "έπρεπε να έχουμε κάνει επαναληπτικές ηπατικές εξετάσεις...

Airbnb...

Η μετακόμιση ολοκληρώθηκε το ΣΚ που μας πέρασε, κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας αλλά τα καταφέραμε...  Το σπίτι είναι πολύ όμορφο, δεν θέλω να φλεξάρω που λένε και τα παιδιά μου αλλά δεν το πιστεύω ότι ζω σε ένα τέτοιο σπίτι... Έχω μονίμως την αίσθηση ότι μένω σε κάποιο πολύ καλό Airbnb και σήμερα αύριο θα πρέπει να κάνω ckeck out και να γυρίσω στο σπίτι μου... Όλη η οικογένεια ζει σε παρόμοια φάση σοκ και δέους, μέχρι και τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους, τις τσάντες και τα παπούτσια τους, βάζουν τα πιάτα τους στον νεροχύτη, κανένας δεν θέλει να χαλάσει την όμορφη εικόνα του καινούργιου μας σπιτιού... Κάθομαι και γράφω αυτό το post στο νέο γραφείο που αγοράσαμε για να δουλεύω από το σπίτι και έχω στην μύτη μου την "καινουργίλα" του ξύλου...  Χθες το βράδυ που πήγα να πάρω τον Σπύρο από τα αγγλικά  περάσαμε έξω από το παλιό μας σπίτι και με ρώτησε το παιδί αν μου λείπει καθόλου, σε αυτόν του λείπει... Του είπα ότι δεν μου λείπει καθόλου... Τα τελευταία 2χρόνια δ...

Έλα, πού 'σαι;

Εδώ, μωρέ, όλα καλά...   Κούραση πολύ, τρέξιμο, είμαστε 5 μέρες πριν από την μετακόμιση και γίνεται χάος... Πάντα υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, το σώμα έχει παραδώσει τα όπλα, ήμουν νιος και γέρασα... Η Μάρα λέει ότι ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένος για μετακομίσεις και είναι αλήθεια, σιχαίνομαι την μετακόμιση, με αγχώνει αφάνταστα, όλο αυτό το χάος που την συνοδεύει έρχεται κόντρα με το μυαλό μου, με τον τρόπο που λειτουργεί με κουτάκια, τάξη και ασφάλεια, δεν την θέλω ρε παιδί μου...  Στην επόμενη δεν θα κάνω τίποτα απολύτως, θα κλείσω ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικές μέρες, θα προσλάβω και μια εταιρεία να μαζέψει τα πάντα, ακόμα και τα αλατοπίπερα και να τα πάει στο νέο σπίτι, θα πληρώσω αδρά για αυτό, δεν με νοιάζει... Όποιος διαβάζει αυτό το post να μου ευχηθεί κουράγιο και υπομονή, το Σάββατο (θεωρητικά) τα βάσανά μου τελειώνουν...

Νέα ξεκινήματα...

Δουλεύω άλλη μια φορά από το σπίτι, η τηλεργασία καλά κρατεί παρόλο που η εταιρεία δεν λέει να τη θεσμοθετήσει επίσημα...  Κάθομαι στο κρεβάτι με το lap top στα γόνατά μου και μαξιλάρια να στηρίζουν την μέση μου που με κάνει να υποφέρω μετά από την Κυριακή που πήγα για μπάσκετ με τον Θάνο... Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να αγοράσω στο καινούργιο σπίτι είναι μια καλή καρέκλα γραφείου... Έγραψα "καινούργιο σπίτι" και είναι αλήθεια, δεν θα αγοράσουμε αλλά θα νοικιάσουμε... Βρήκαμε ένα πολύ καλό σπίτι, μεγαλύτερο, πολύ πιο καινούργιο, πλήρως εξοπλισμένο, πιο ακριβό αλλά συνειδητά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε, το θέλουμε, μπορούμε να το κάνουμε, το χρωστάμε στον εαυτό μας... Τώρα βρισκόμαστε στην άχαρη φάση που περιμένουμε να βαφτεί το σπίτι και να γίνει η μετακόμιση, μου προκαλεί λίγο εκνευρισμό αυτή η αναμονή αλλά είναι ελεγχόμενος... Πιστεύω πολύ σημαντικό λόγο σε αυτή την "λογική" διαχείριση του άγχους και του εκνευρισμού έχει να κάνει ότι έχω σταματήσει να π...

Προκαταβολή...

Ο ψυχοθεραπευτής μου ξέρει για την προσπάθεια που κάνουμε με την Μάρα εδώ και δύο χρόνια να αγοράσουμε το δικό μας σπίτι και κάθε φορά όταν κόβει την απόδειξη με ρωτάει τη διεύθυνση που μένω... Είναι το ιδιωτικό μας αστείο, την ξέρει τη διεύθυνση αλλά περιμένει την φορά που θα του πω αυτή του νέου σπιτιού...Φτάσαμε πολύ κοντά και αυτή την φορά σε αυτή την μέρα αλλά μάλλον δεν είναι της μοίρας μου γραφτό να αγοράσω σπίτι...  Ενώ σήμερα θα υπογράφαμε το προσύμφωνο και θα καπαρώναμε το σπίτι με προκαταβολή προέκυψε ότι το σπίτι που θέλουμε να αγοράσουμε το οποίο είχε περιέλθει στα χέρια της ιδιοκτήτριας κατόπιν κληρονομιάς έχει αμφισβητούμενη κυριότητα καθώς εμφανίστηκε νέα διαθήκη που αμφισβητεί την προηγούμενη και έχει οριστεί και δικάσιμος παρακαλώ για την εκδίκαση της υπόθεσης... Η δικηγόρος μας μας απαγόρευσε να προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε κίνηση αν δεν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα αλλά είναι τελειωμένη ιστορία, κακά τα ψέματα... Τι να ξεκαθαρίσει, πότε θα ξεκαθαρίσει, φέξε μου και γ...

Αλέξανδρος Νικολαΐδης (1979 - 2022)...

Με συγκλόνισε ο θάνατος του, δυσκολεύτηκα τρομερά να τον επεξεργαστώ... Αυτόν καθαυτό τον θάνατο ενός τόσο νέου ανθρώπου, νεότερου από εμένα, ενός αθλητή, με παιδάκια μικρότερα από τα δικά μου... Με συγκλόνισε ότι έγραψε τον επικήδειο του, αυτά που έγραψε στον επικήδειο του, η απόδειξη ότι ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος στην ψυχή και στο πνεύμα... Ο θάνατος του ενεργοποίησε όλες μου τις φοβίες και τα άγχη μου, ότι κάτι μπορεί να έχω κι εγώ, ότι μπορεί να πεθάνω κι εγώ που δεν είμαι κι ούτε ήμουν αθλητής και που οι συνήθειες μου και ο τρόπος ζωής μου δεν ήταν οι καλύτερες...  Θέλω να κρατήσω αυτά τα τελευταία του λόγια κι εδώ στο Ψαροκόκαλο, ένα  φόρος τιμής στην μνήμη του, μια υπενθύμιση σε μένα ότι η ζωή φεύγει γρήγορα, ότι δεν είναι δεδομένη, ότι πρέπει να προσπαθούμε για το καλύτερο, να μην το βάζουμε κάτω και αυτό που θα αφήσουμε πίσω μας να έχει πραγματική αξία ...

Status report...

Δουλεύω από το σπίτι, καθισμένος στο τραπέζι της τραπεζαρίας με παντόφλα και βερμούδα... Προσπαθώ να φτιάξω ένα data source στο Power BI για το τμήμα του Procurement αλλά τα 12GB RAM του laptop μου δεν είναι αρκετά, έχει γονατίσει... Μεταξύ των Close and Apply των αλλαγών που κρατάνε αιώνια, φτιάχνω καφέ, τσεκάρω το Instagram ή κάνω push ups και σανίδα, προσπαθώ να αναπτύξω healthy habbits... (τρομάρα μου 😄 ) Η Μάρα είναι κλεισμένη στην κρεβατοκάμαρά μας, κόλλησε για δεύτερη φορά COVID19 και κάνει καραντίνα, κυκλοφοράει μέσα στο σπίτι όσο λιγότερο γίνεται και φοράει μάσκα... Οι υπόλοιποι τρεις του σπιτιού, εγώ και τα παιδιά, αν εξαιρέσεις ότι η εταιρεία μου είπε να μείνω στο σπίτι προληπτικά, business as usual... Ούτε πρωτόκολλα υπάρχουν πια, ούτε και ασχολείται κανείς, ο κορονοϊός τελείωσε, έτσι λένε... Η υπόθεση αναζήτηση νέας στέγης φαίνεται να έχει μπει στην τελική της ευθεία... Υπάρχει μια περίπτωση που δείχνει να προχωράει όπως πρέπει, είναι καλή περίπτωση αλλά δεν θέλω να πω τί...

Η υπομονή είναι αρετή...

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεκινήσει μια περίοδος που κόστισε πολύ και σε μένα και στην Μάρα... Μια σχέση φιλική είχε λήξει (δεν το ξέραμε ακόμα αυτό τότε) και όλος ο περίγυρος μας, εμμέσως πλην σαφώς έριχνε την ευθύνη σε εμένα/εμάς... Εγώ όμως ήμουν σίγουρος για όσα είχα πει και όσα είχα κάνει, υποστήριξα τις πράξεις μου και τα λεγόμενά μου μέχρι τέλους και περίμενα... Άκουσα πολλά από τον κοινωνικό μας περίγυρο, άλλα λιγότερα και άλλα περισσότερο καλοπροαίρετα αλλά η κύρια στάμπα που μου είχε κολλήσει  ήταν το "χαριτωμένος παράξενος" ... Εγώ όμως περίμενα, μπορεί σε άλλα θέματα να μην έχω υπομονή αλλά σε κάτι τέτοια η υπομονή μου είναι γαϊδουρινή Ένα χρόνο μετά, ο ένας μετά τον άλλο, οι "φίλοι" που με θεωρούσαν "χαριτωμένο παράξενο" , που με/μας έκαναν πέρα για να μην χαλάσουν την παρέα τους, που με παρότρυναν να μην είμαι υπερβολικός, να δώσω τόπο στην οργή, να τείνω χείρα συμβιβασμού, ένιωσαν στο πετσί τους αυτό που είχα νιώσει εγώ και για αυτό προκάλεσ...

44 χρόνια...

Έφτασα αισίως τα 44 και στατιστικά αν το δεις έχω φτάσει στο μέσο του προσδόκιμου ζωής μου, άντε κάτι παραπάνω... Έχω ζήσει μια καλή ζωή και είναι μεγάλο επίτευγμα για μένα να το λέω πριν μου το υπενθυμίσει κάποιος άλλος, παρόλες τις πολλές δυσκολίες των τελευταίων 4 ετών... Τα χρόνια από το 2018 μέχρι σήμερα ήταν εξαιρετικά δύσκολα για μένα, ταλαιπωρήθηκα πολύ από θέματα οικογενειακά, υγείας (σωματικής και ψυχικής), οικονομικά, προσωπικά και τράβα κορδέλα... Ο τελευταίος χρόνος από τα μέσα του 2021 μέχρι το φετινό καλοκαίρι περιλάμβανε την κορύφωση (όχι του Θείου Δράματος 😆) της έντασης με αποτέλεσμα την κατάρρευση που ήρθε πολύ φυσιολογικά...  Τώρα που βρίσκομαι σε ένα καλό σημείο όσον αφορά την διαχείριση των καταστάσεων και των συναισθημάτων μου, προσπαθώ να αξιολογήσω προς όφελός μου όλη αυτή την περίοδο... Παρόλες τις δυσκολίες έχω καταφέρει να έχω μια οικογένεια που αγαπώ και με αγαπά και που στάθηκε όρθια και στην θέση της παρ' όλα τα δύσκολα... Κατάφερα μέσα στον πανικό ν...

Training...

Όπως έχω πει σε προηγούμενο post, είμαι 44 χρονών κι επί της ουσίας δεν ξέρω ποια είναι τα όρια μου... Ποιο είναι το σημείο που πρέπει όντως να πιέσω τον εαυτό μου για να πάω στο επόμενο level και που πρέπει να κάνω πίσω γιατί απλά έφτασα το όριο των αντοχών και των ικανοτήτων μου... Αυτή η "πάθηση" με έχει οδηγήσει στο να υπερεκτιμήσω πολλάκις τις δυνάμεις μου και να φάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά και ξανά...  Η γυμναστική είναι ένα τομέας που πρέπει να ξεπεράσεις τα όριά σου, να πιέσεις τον εαυτό σου να βγει από το comfort zone και να ξεπεράσει τα όρια που έχεις βάλει ο ίδιος τον εαυτό σου... Στην περίπτωση μου το ζήτημα γίνεται αυτομάτως πολύπλοκο για τους λόγους που προανέφερα... Στην περίπτωσή μου η έμφυτή τεμπελιά μου δεν βολέβει καθόλου και επιπλέον προσθέτει και τις τύψεις στο μείγμα... Ακριβώς επειδή είμαι τεμπέλης είμαι και ανυπόμονος, θέλω αποτελέσματα και τα θέλω τώρα και για αυτό ποτέ δεν έχω μέτρο... Ή που θα σαπίζω όλη μέρα ή που θα προσπαθώ να ανέβω τον Υμηττ...