Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Ζόρια

Status update...

Περνάω δεύτερο τραπεζικό διαγνωστικό έλεγχο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, από Pimco σε Black Rock, ενδιάμεσα ένας επιπλέον έλεγχος από την Clayton, συν μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου... Δουλεύω πάλι σε καταιγιστικούς ρυθμούς, δεν υπάρχουν ωράρια, ούτε σαββατοκύριακα, ίσως ούτε και άδεια αν επαληθευτεί το worst case σενάριο... Είμαι πια μπαρουτοκαπνισμένος, βετεράνος αυτών των projects, έχω εμπειρία που γράφει πολύ καλά στο cv μου, το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να την πουλήσω, δεν θέλω να γίνει καθημερινότητα όλη αυτή η τρέλα... Ο χρόνος που περνάει δεν εξαγοράζεται κι εγώ θέλω ξεκούραση και διακοπές... Υ.Γ. Εννοείται πως ποστάρω από το γραφείο...

Νέμεση...

Το άγχος ψάχνει και βρίσκει μέσα μου όλα τα τρωτά μου σημεία... Τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τα κρίματα μου, τα βρίσκει και μου τα τρίβει στην μούρη... Με πάει σε μέρη που δεν θέλω να πηγαίνω, με κάνει να κάνω σκέψεις που μου κάνουν κακό... Με κάνει να γίνομαι όλα όσα αντιπαθώ, όλα όσα προσπαθώ να ξεφύγω τόσα χρόνια αλλά τελικά δεν τα καταφέρνω... Είναι ο δαίμονας που με κυνηγά, η νέμεση μου...

Τέλος εποχής...

Η αυριανή ημέρα θα είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας μου ζωής... Η επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες συνοδεύεται από πολλά ερωτηματικά... Ότι γνώριζα για 8 χρόνια δεν υπάρχει πια... Το τι υπάρχει στην θέση του δεν το ξέρω ακόμα ή μάλλον το ξέρω αλλά μόνο στην θεωρία, σαν λεζάντα... Τι θα γίνει αύριο, τι θα μας πούνε, τι θα γίνει με τις δουλειές μας, με τους μισθούς μας, με τα δικαιώματά μας, πού θα δουλεύουμε, πάνω σε τι θα δουλεύουμε, είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που γυρνάνε στο μυαλό μου...Το φοβάμαι το αύριο, δεν το κρύβω, γιατί είναι άγνωστο...  Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που δεν έχουν προλάβει να κάτσουν μέσα μου... Προσπαθώ να αυξήσω τα skills μου, τον ελεύθερο χρόνο αυτών των ημερών τον αξιοποίησα, όταν δεν έτρεχα με τον σύλλογο μας, διαβάζοντας πυρετωδώς, γράφοντας κώδικα και επεξεργαζόμενος διάφορα προσωπικά projects... Παρά το γεγονός ότι προτιμώ την ανωνυμία που απολαμβάνω αυτή την στιγμή ως blogger σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να την απωλέσω εκούσια, σ

Για το κυπριακό ΟΧΙ...

Δεν μπορώ να μην φουσκώσω από υπερηφάνεια για την εξ ημισείας κυπριακή καταγωγή μου και να μην χαιρετίσω το ΟΧΙ της κυπριακής βουλής στο πρωτάκουστο σχέδιο "διάσωσης" που θέλησε να επιβάλλει το Eurogroup και η Γερμανία... Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πως το πολιτικό σύστημα συμπορεύεται με την λαική βούληση σε καταστάσεις κρίσης και δεν πάει κόντρα σε αυτή... Οι Κύπριοι βουλευτές και τα κυπριακά πολιτικά κόμματα δεν "μάσησαν" από εκβιαστικά διλλήματα και καταστροφολογικές θεωρίες και επέλεξαν, έστω και από πολιτικό τακτικισμό, να εισακούσουν τον κυπριακό λαό που στάθηκε εξαρχής ενάντιος στην συμφωνία της Παρασκευής... Δεν μπορεί να μην σκεφτεί κάποιος το πόσο διαφορετική στάση κράτησε το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε παρόμοιες καταστάσεις που ζήσαμε πριν από τρία χρόνια εδώ στην Ελλάδα και το πως μπέρδεψε εσκεμμένα την έννοια της τυφλής υποταγής με αυτή της διαπραγμάτευσης... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμα καλοπροαίρετοι υποστηρικτές της ιδέας της ε

Αναμονή...

Από χθες το πρωΐ,  αν εργάζεσαι σε κυπριακή τράπεζα, όπως εγώ,  δεν βρίσκεις ύπνο... Παρακολουθείς τις ειδήσεις, ψάχνεις στο internet, μιλάς με συναδέλφους στο τηλέφωνο και περιμένεις... Σκέφτεσαι ότι ήρθε ίσως η ώρα να ζήσεις αυτό που εκατομμύρια άλλοι έζησαν πριν από σένα... Ζυγίζεις την κατάσταση, υπολογίζεις, σκέφτεσαι εναλλακτικές, παρακαλάς να κερδίσει το δελτίο του ΤΖΟΚΕΡ που έχεις κολλημένο με μαγνητάκι στο ψυγείο και τρέμεις για το τι θα γίνει από την Τρίτη το πρωΐ στη δουλειά...

Αν είχε η μέρα περισσότερες ώρες...

Πόσο βολικό θα ήταν αν η μέρα δεν είχε 24 ώρες αλλά περισσότερες, 36 ας πούμε ή 48... Πώς να χωρέσω όλα αυτά που πρέπει και θέλω να κάνω σε 24 μόνο ώρες; Ακόμα δεν το έχω καταφέρει...  Μέσα στο 24ώρο πρέπει να στριμώξω 8 ώρες το λιγότερο που βρίσκομαι στη δουλειά και 5 με 6 ώρες ύπνου για να μπορώ να λειτουργώ χωρίς να κουτουλάω στα ντουβάρια από την νύστα...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μην χάσω τις στιγμές μαζί του που δεν ξαναγυρνάνε πίσω...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με την Μ., την σύντροφο, τον άνθρωπό μου, την φίλη μου, γιατί πριν και πάνω απ' όλα η ζωή μας ξεκίνησε από εμας τους δυο μαζί μόνους μας κι εκεί θα καταλήξει, φτάνει να προσπαθούμε για αυτή...  Πρέπει να βρω χρόνο για μένα, για τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου, να διαβάσω το βιβλίο μου, να δω κάποια ταινία, να γυμναστώ... Πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω, να αποκτήσω επιπλέον skills που ίσως να με βοηθήσουν και να μην μείνω άνεργος ή αν μείνω άνε

Η ποδηλατάδα έμεινε στην μέση...

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα , σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου... Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές... Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Κ

Twitter-like posts #3...

Έκπληξη!!!  Είμαι στη δουλειά πάλι Σαββατιάτικο... Φεύγοντας (ποιος ξέρει τι ώρα) λέω να πάω να πάρω το HOT DOC, να συμμετάσχω κι εγώ στο έγκλημα ...

Twitter-like posts #2...

Ποστάρω από τη δουλειά... Το date και το time του post είναι πραγματικό...

Twitter-like posts #1...

Σάββατο στο γραφείο από τις 9, μέχρι πότε άγνωστο... Θα έρθω και αύριο... Γρουμφ...

Η χρυσή τομή...

Στο post της 29ης Δεκεμβρίου 2011 έγραφα κάνοντας ένα απολογισμό της χρονιάς που τελείωνε: Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)... Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις...  Κάτι το αβέβαιο αύριο για μένα, τους άλλους και την χώρα, κάτι που την εβδομάδα που μας πέρασε μας ανακοίνωσαν περικοπές, κάτι κάποιες οικογενειακές προστριβές και καυγάδες, κάτι που βρήκα ένα εξωτερικό πελάτη και κλείσαμε μια δουλειά και έτρεχα να προετοιμαστώ καλά γιατί θέλω να τον κρατήσω και για το μέλλον, κάτι που ο Σ. έχει γίνει σκέτος διάολος και αρνείται να κοιμηθεί με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία μέσα στο σπίτι...  Αγχώθηκα... Με πήρε από κάτω, ένιωθα σαν να ήμουν εγκλωβισμένος κάπου και δεν μπορούσα να βγω, παράλυτος, ανίκανος να διαχειριστώ και την πιο απλή κατάσταση...  Σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα, αν και αντιμετώπισα μια mini κρίση ερχόμενος στο γραφείο, βγήκα παλικάρι... Με πρ

Κοκομπλόκο...

Να δω πως θα ξεμπλέξω με το μπαλάκι που μου ήρθε... Δεν είναι report αυτό μανούλα μου, κόλαση είναι... :(

Ηρεμία, τάξη και... ανασφάλεια!

Έτσι απάντησα στην ερώτηση που μου έκανε η μάνα μου πριν καμιά ώρα στο τηλέφωνο όταν μιλήσαμε... Παλιά το έλεγα χάριν αστεϊσμού, τώρα το εννοώ...

Λίγες μέρες "ξεκούρασης"...

Λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελά... Μπορεί η συγκεκριμένη ατάκα να ανήκει στην λίστα με τα χίλια πιο ειπωμένα κλισέ αλλά μερικές φορές περιγράφει πολύ καλά την πραγματικότητα... Κόλλησα μια μέρα άδεια την Παρασκευή για να κάτσω τέσσερις μέρες συνεχόμενες με την Μ. και το μωρό, να περάσουμε λίγο χρόνο οι τρεις μας... Χρόνο περάσαμε αρκετό οι τρεις μας αλλά δεν ήταν και τόσο "καλός" ... Ο μικρός αρρώστησε από το δίχως κι έβηχε σαν γαϊδούρι και είχε καταρροή κι ενώ συνεννοηθήκαμε κατευθείαν με τη γιατρό και πήρε φαρμακευτική αγωγή δεν καταφέραμε να ξεμπερδεύουμε εύκολα και γρήγορα, ο μικρός δεν καλυτέρευε και όχι μόνο αυτό αλλά φαινόταν να χειροτερεύει και να το γυρνάει σε λαρυγγίτιδα με αποτέλεσμα να τρέχω μέσα στο Σαββατοκύριακο να βρω φαρμακείο για να αγοράσω άλλα φάρμακα... Σίγουρα η αρρώστια έπαιξε ρόλο αλλά ο μικρός αποφάσισε να εξαντλήσει τα όρια της υπομονής μας και από εκεί που ήταν το πιο ήσυχο και συνεργάσιμο μωρό του κόσμου μεταμορφώθηκε μέσα σε

Τρίτωσε το κακό...(;)

Μετά από τις λαχτάρες με τον μπέμπη και τον απροσδόκητο θάνατο του νονού μου (δείτε εδώ , εδώ κι εδώ ) το κακό φαίνεται ότι τρίτωσε πια και σήμερα κηδεύεται η γιαγιά της Μ. ... Ελπίζω και θέλω η αλυσίδα των δυσάρεστων γεγονότων που μας συμβαίνουν από την αρχή αυτού του καλοκαιριού να πάρει ένα τέλος εδώ...

Χους ην και εις χουν απελεύσητω...

Αντίο, μάστορα...

6 μέρες και 5 νύχτες - Διακοπές στην "Άκουιλα"

Δεν πήγα διακοπές στην Άκουιλα... Αυτό είναι απλά το αστείο του φετινού καλοκαιριού... Το "πέταξε" η πεθερά μου σε μια φίλη της όταν την ρώτησε πού θα πάμε διακοπές και αυτή όχι μόνο απάντησε Άκουιλα μπερδεύοντας την σεισμοχτυπημένη ιταλική πόλη με την Άκολη, το χωριό του Αιγίου όπου κάναμε τις διακοπές μας, αλλά επέμενε κιόλας όταν η φιλενάδα της της επεσήμανε ότι η Άκουιλα είναι στην Ιταλία... Anyway, οι διακοπές στην Άκολη ή στην Άκουιλα, όπως αγαπάτε, άρχισαν και τέλειωσαν και διήρκεσαν 6 μέρες και 5 νύχτες... Το γιατί δεν υπήρξε 6η νύχτα θα το πούμε παρακάτω... Η Άκολη είναι ένα συμπαθέστατο χωριουδάκι 5 λεπτά από την πόλη του Αιγίου... Έχει μια ωραία βοτσαλάτη παραλία με νερά βαθιά και καθαρά... Έχει αρκετά καλές υποδομές, δημοτικά πάρκινγκ και πάρκα, ένα ωραίο παραλιακό πεζόδρομο κλειστό για τα αυτοκίνητα και πάρα πολλά ποδήλατα!!! Δεν έχει πολύ τουρισμό, δουλεύει κυρίως με ντόπιους, και από ότι μας λέγανε και οι μαγαζάτορες τα πράγματα φέτος είναι εντελώς ψόφι

Δύσκολες εποχές...

Δύσκολες εποχές για όλους και για κάποιους ακόμα πιο δύσκολες... Ένα επιπόλαιο, κατά πως φαίνεται, πρόβλημα υγείας του μικρού, μας ταλαιπωρεί εδώ και μια εβδομάδα και μας έχει γεμίσει άγχος και σαν να μην έφτανε αυτό, χθες ήρθαν τα άσχημα νέα ότι πολύ δικό μου συγγενικό πρόσωπο, ο νονός μου, υπέστη ισχυρό εγκεφαλικό και βρίσκεται στην εντατική διασωληνωμένος... Σήμερα περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του μικρού και είμαστε σε ανοιχτή τηλεφωνική επικοινωνία για να μαθαίνουμε νέα του νονού μου... Ελπίζω κι εύχομαι όλα να πάνε καλά και να μην τριτώσει το κακό...

Όλα καλά...

Οι τελευταίες μέρες είναι αρκετά έντονες, λόγω της κούρασης και του άγχους που συσσωρεύεται τώρα που ο μπέμπης πλησιάζει να γεννηθεί... Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η αιφνίδια, χθεσινή εισαγωγή του πεθερού μου στο νοσοκομείο λόγω αδιαθεσίας και μια μικρή επέμβαση η οποία έγινε με επιτυχία, γεγονός που μας ταρακούνησε λίγο διότι τα συμπτώματα δεν ήταν καθόλου καθησυχαστικά αλλά τελικά δεν ήταν κάτι σοβαρό... Αυτό που με προβλημάτισε πολύ ήταν πώς θα το ανακοίνωνα στην υπερευαίσθητη και υπεραγχωτική, τελευταία, Μ. αλλά τελικά όλα καλά...

Για φίλους που "φύγαν", που χαθήκαν και που δεν έχω δει ποτέ...

Δεν είμαι ο πιο ανοιχτός άνθρωπος του κόσμου, δεν ήμουν και ποτέ... Επιτρέπω σε κάποιους να "βλέπουν" λίγο παραμέσα μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και υπό συγκεκριμένες συνθήκες... Μόνο η Μ. "βλέπει" περισσότερα από εμένα και αυτό οφείλεται σε αυτήν... Όταν σκοτώθηκε ο Γ., όταν ήμουν 20 χρονών, πλάνταξα στο κλάμα... Με τον Γ. ήμασταν φίλοι από 10 χρονών, αυτοκόλλητοι... Στην κηδεία του έκλαιγα με λυγμούς και δεν πήγα στο νεκροταφείο, πήγα την άλλη μέρα με τον Δ. που έλειπε σε διακοπές την ημέρα της ταφής, και την Χ. ... Από τότε και για πολλά χρόνια, δεν ξαναέκλαψα, λες και το είχα απαγορέψει στον εαυτό μου μέχρι που ένα βράδυ, μια εποχή που περνούσα κάποια ζόρια, γύριζα με ταξί στο σπίτι και καθόμουν στο πίσω κάθισμα... Το ταξί πέρασε από το σημείο που σκοτώθηκε ο Γ. (είχα ξαναπεράσει εκατοντάδες φορές) και σκέφτηκα "Πού είσαι ρε μαλάκα;" ... Λίγο μετά συνειδητοποίησα ότι τρέχανε τα μάτια μου και σκουπίστηκα γρήγορα μην με δει ο ταρίφας... Όλα α