Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Κοίτα τι έγινε

Μέχρι μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις...

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Εγώ κι E.Σ.Y. ....

Η διάγνωση έλεγε αριστερή βουβωνοκήλη, η απόφαση να την εγχειρίσουμε πάρθηκε άμεσα και η επέμβαση έγινε την Τετάρτη... Δεν είχα ξανακάνει ποτέ μου εγχείριση, ούτε είχα προσωπική εμπειρία αυτού που λέγεται δημόσιο νοσοκομείο...Γράφω από το κρεβάτι του σπιτιού μου, ξαπλωμένος διότι πονάω πολύ όταν στέκομαι όρθιος ή κάθομαι... Δεν ξέρω από πού να αρχίσω... Η εγχείριση έγινε στο Ασκληπιείο της Βούλας...Η πρώτη εντύπωση για τις κτιριακές εγκαταστάσεις ήταν επιεικώς αρνητική...Διάφορα παραπήγματα και παραγκάκια, κατασκευασμένα εδώ και 100 χρόνια κάποια από αυτά, συνθέτουν το συγκρότημα των υπηρεσιών και των κλινικών του νοσοκομείου... 'Αβαφτοι και μουχλιασμένοι τοίχοι, ελλιπείς εγκαταστάσεις υγιεινής, θάλαμοι με καμένες λάμπες ή χωρίς πρίζες, βουλωμένοι νιπτήρες... Η χειρουργική πτέρυγα (στο πολυώροφο μεγάλο κτίριο για όσους γνωρίζουν τη γεωγραφία του Ασκληπιείου) φάνταζε υπέρ λουξ μπροστά στα άθλια παραπήγματα στα οποία έγινε η εισαγωγή μου... Μέσα σε αυτό το "ειδυλλιακό&qu

Η ποδηλατάδα έμεινε στην μέση...

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα , σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου... Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές... Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Κ

Καλά Χριστούγεννα με μια εικόνα...

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραίο μαζί με τις ευχές μου να μπορούσα να έκανα κι ένα δωράκι σε όσους διαβάζουν αυτό το blog, για το καλό, μήπως έβρισκα κάποιο freebie ή κάποιο γουστόζικο video από το You Tube αλλά δεν ήξερα τι.... Το δώρο μου τελικά είναι μια εικόνα και ένα συναίσθημα...  Κατά τις 8:00 απόψε, ετοιμάζω hot dogs στην κουζίνα για να φάμε μαζί με τον αδερφό της Μ. (και νονό του Σ. ) και την κοπέλα του... Ο Σ. παίζει με τον νονό του, την μαμά του και την Κ. στο δωμάτιό του όταν τον ακούω να τραγουδάει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι" με την αδέξια μισομωρουδιακή, μισοπαιδική φωνούλα του, να θυμάται όλους τους στίχους απ' έξω και να χοντραίνει την φωνή του όταν ο Άη Βασίλης μιλάει στον Ρούντολφ... Μπήκα στο δωμάτιο του και τον είδα να κάθεται στο καρεκλάκι του και να απολαμβάνει την λατρεία στα μάτια των υπολοίπων στο δωμάτιο, τον αγκάλιασα και του έδωσα δυο φιλιά στα μάγουλα, προσέχοντας να μην τον γρατζουνίσω με τα γένια μου καθώς έχω αρκετές μέρες αξύριστος και ήμο

Λίστα πεσόντων...

Έμαθα χθες ότι ένας γνωστός από τον Ταύρο πέθανε από κάποια αρρώστια, πιθανότατα καρκίνο... Ο εκλιπών ήταν άρρωστος οπαδός της ΑΕΚ, την ακολουθούσε παντού, γνωστός στους οπαδικούς κύκλους... Κάποτε, αν τα θυμάμαι σωστά, του την είχαν πέσει αντίπαλοι οπαδοί, παναθηναϊκοί ήταν νομίζω, και τον σάπισαν στο ξύλο... Όταν τον αφήσανε, σηκώθηκε πάνω κουτσά στραβά, κρατώντας ακόμα το κασκόλ της ΑΕΚ και είπε : "Μουνόπανα, δεν μου το πήρανε το κασκόλ" ... Η ατάκα έμεινε και συζητιόταν στον Ταύρο για χρόνια... Σκεφτόμουν ότι είμαι μόλις 34 αλλά ξέρω πάρα πολλούς νεκρούς και δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αλλά για ανθρώπους που θα είχαν πάνω κάτω την ηλικία μου σήμερα... Για την ακρίβεια δεν ξέρω και κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην Ταυριωτών της ηλικίας μου, που να ξέρει κι αυτός τόσους νεκρούς... Αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, αρρώστιες έχει απ' όλα ο κατάλογος... Οι αναμνήσεις μου περιέχουν λίστα πεσόντων...

Πόσο κοστίζει ο ελεύθερος χρόνος;

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δουλεύω με εξαντλητικούς ρυθμούς σε ατελείωτα ωράρια... Κάποιοι θα σκεφτούν ότι είμαι τυχερός που έχω ακόμα δουλειά αλλά δεν είναι της παρούσης... Πιάνω δουλειά στις 7:45 και σχολάω κατά μέσο όρο μετά τις 19:00...  Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα, ούτε για μένα, ούτε για το παιδί, ούτε για την Μ., καλύπτονται απλά οι βιολογικές μου ανάγκες, φαΐ, ύπνος, ξεκούραση... Το δυστύχημα είναι ότι κατά 99% όλη αυτή η δουλειά δεν θα πληρωθεί, υπερωρίες δεν θα δοθούν (κανονικά δίνονται), αν πληρώνονταν θα μιλούσαμε για σχεδόν άλλο ένα μισθό... Θα ήταν καλά αυτά τα επιπλέον λεφτά, ειδικά τώρα και τους μήνες που έρχονται... Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, μια χαρά την ενισχύουν και την στηρίζουν... Χθες το πρωί όμως όταν πηγαίναμε με το αυτοκίνητο επίσκεψη στον μικρό του ξάδελφο, ο Σ. με ρώτησε αν θα φύγω και θα τον αφήσω και αν θα φάμε μαζί το μεσημέρι... Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν μπορώ να μη

Ο φασισμός της διπλανής πόρτας...

Σάββατο βράδυ, παρκάρω στην πυλωτή... Το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου είναι χαμηλό, είναι καθισμένοι διάφοροι στο μπαλκόνι και συζητάνε δυνατά... Το θέμα γνωστό και συνηθισμένο στις μέρες μας, τα λεφτά που δεν φτάνουν, ποιοι τα φάγανε, τι θα γίνει αύριο...  Όσο είμαι από κάτω και περιμένω τον Σ. να κατέβει από το αυτοκίνητο, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τους βουλευτές και τους πολιτικούς, που τα φάγανε, που μας κοροϊδέψανε... Μιλάει μια φωνή που ανήκει σε άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, άνω των 65, και λέει με παρρησία : "Θα τους στρώσει όλους αυτούς η Χρυσή Αυγή " ... Ο Σ. ακούει τις φωνές και με ρωτάει: "Τι λένε μπαμπά;" ... "Βλακείες λένε αγόρι μου..."

Κυριακή στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ...

Ο Θοδωρής είναι ένα σοκολατένιο, στρουμπουλό αγοράκι από την Νιγηρία που χθες το απόγευμα στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ , στο πάρκο Γουδή, όλοι ήθελαν να το πάρουν αγκαλιά και να βγουν φωτογραφία μαζί του... Πήγαμε οι τρεις μας κατά τις 7, ο ήλιος ακόμα έκαιγε, ο αδερφός μου ήταν εκεί από τις 5:30 για το στήσιμο... Ο κόσμος ήταν λίγος στην αρχή αλλά όσο έπεφτε η νύχτα, πλήθαινε και στις 10:00 που φύγαμε εμείς για να πάμε να βάλουμε τον Σ. για ύπνο, υπήρχαν παντού ουρές από τα μπαρ και τα φαγάδικα, μέχρι την είσοδο και τις τουαλέτες... Πολλοί άνθρωποι, πολλά χρώματα, πολλές γεύσεις (ωραιότατες γεύσεις!!!), πολλές γλώσσες, μουσική, θέατρο, ωραίο σουλάτσο μέσα στον κόσμο... Ο Σ. έπαιξε και έτρεξε (πάρα πολλά παιδάκια στο φεστιβάλ) μέχρι που ξεθεώθηκε... Δεν πιστεύω ότι λύνεται το πρόβλημα της μετανάστευσης όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα μόνο με φεστιβάλ, είναι όμως ένα θετικό βήμα... Είναι καλό να γνωρίζεις τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο, να βλέπεις ότι δεν έχει κέρατα

Αστέρι μου, φεγγάρι μου...

Εικόνα
Ο γιος μου λατρεύει τα τραγούδια... Εγώ και η μάνα του του τραγουδάμε συνέχεια από τότε που ήταν βρέφος, το ίδιο και οι παππούδες του... Μέχρι εδώ όλα είναι απόλυτα συνηθισμένα, καμιά πρωτοτυπία, το βλαστάρι μου κάνει ότι και χιλιάδες άλλα παιδάκια της ηλικίας του και όχι μόνο... Η πρωτοτυπία βρίσκεται στο γεγονός ότι το αγαπημένο τραγούδι του γιου μου αυτή την εποχή είναι το "Αστέρι μου, φεγγάρι μου" σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη που το ερμήνευσε πρώτη φορά η Μελίνα Μερκούρη στην ταινία "Φαίδρα"   και  που ο Σ. άκουσε από τη γιαγιά του... Και όχι μόνο αυτό... Από όλες τις εκτελέσεις του κομματιού προτιμά αυτή της Χαρούλας Αλεξίου τόσο πολύ που όταν καθόμαστε να δούμε...  τραβούδια  (όπως τα λέει) στο YouTube και φτάνει η ώρα να ακούσουμε το   "Αστέρι μου, φεγγάρι μου", αν του βάλω να ακούσει άλλη εκτέλεση δυσανασχετεί!!!

Μικρές αλητείες...

Μεγάλωσα στον Ταύρο, μια γειτονιά που συνορεύει με την Καλλιθέα και τους χωρίζει η γραμμή του ηλεκτρικού... Οι πρώτες βόλτες για καφέ ήταν στην πλατεία Κύπρου επί της οδού Δαβάκη, αφού στον Ταύρο καφετέριες δεν υπήρχαν και αν υπήρχε καμιά, δεν ήταν για εμάς... Πηγαίναμε στην Καλλιθέα ποδαράτοι από την γέφυρα που περνούσε πάνω από τις γραμμές του τρένου...  Σε εκείνο το σημείο από την πλευρά της Καλλιθέας υπάρχει(?) ένα μπουζουξίδικο, στο οποίο γίνονταν γάμοι και σχολικοί χοροί και είχε μια μεγάλη ταμπέλα νέον... Η ταμπέλα αυτή ήταν παιχνίδι για εμάς πολλές φορές όταν επιστρέφαμε από τον καφέ... Την σημαδεύαμε με νεράντζια, εμείς στον Ταύρο, η ταμπέλα στην Καλλιθέα, οι γραμμές του τρένου ανάμεσά μας, ασφαλείς από τους πορτιέρηδες του μπουζουξίδικου που σίγουρα δεν διασκέδαζαν εξίσου με εμάς...  Ένα βράδυ, μετά τον καφέ, επιστρέφοντας στο σπίτι, είπαμε να παίξουμε πάλι το παιχνίδι της σκοποβολής με την ταμπέλα... Οι βολές ήταν επιτυχημένες, τόσο πολύ που ένα γράμμα της ταμπέλας

Απορρώ με το θράσος τους...

Χθες το απόγευμα, με την νεροποντή, πήγαμε στο ΙΚΕΑ του αεροδρομίου... Όπως ίσως δεν γνωρίζετε όσοι δεν έχετε πάει ποτέ, σε αυτό το IKEA το parking είναι υπαίθριο και με την χθεσινή βροχή μια θέση κοντά στην είσοδο του καταστήματος ήταν το ζητούμενο για όλους τους επισκέπτες... Κάποια γυφτοελληναριά βέβαια είχαν λύσει αυτό το πρόβλημα... Ο μοναδικός χώρος με υπόστεγο στο parking του IKEA είναι ο χώρος φόρτωσης των εμπορευμάτων στα αυτοκίνητα ο οποίος όμως δεν προορίζεται για στάθμευση αλλά για στάση λίγων λεπτών, φόρτωση του αυτοκινήτου και άμεση αναχώρηση... Αρκετοί πιθηκάνθρωποι, που θέλουν να λέγονται συμπολίτες μας, θεώρησαν σωστό για να μην ταλαιπωρηθούν σαν εμάς τους μαλάκες που παρκάραμε πιο έξω και βραχήκαμε μέχρι να μπούμε στο μαγαζί, να παρκάρουν στον στεγασμένο χώρο φόρτωσης των εμπορευμάτων... Αποτέλεσμα της "εξυπνάδας" τους ήταν να έχουν απομείνει 2 θέσεις όλες κι όλες για όλους εμάς τους υπόλοιπους που απλά θέλαμε να φορτώσουμε τα αυτοκίνητά μας και να π

Ζωή σε μιάμιση ίντσα...

Το μήκος διαγωνίου μιας οθόνης κινητού τηλεφώνου ποικίλει από μία με μιάμιση ίντσα μέχρι και τις πέντε... Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να χωρέσουν εκεί μέσα μια ολόκληρη ζωή... Την παρακάτω ιστορία μου τη διηγήθηκε η Μ. εδώ και καιρό....  Ήταν μια μέρα στο μετρό, καθιστή στην τετράδα των καθισμάτων που είναι αντικριστά ανά δύο... Σε κάποιο σταθμό έρχεται και κάθεται διαγώνια απέναντί της ένας μετανάστης ο οποίος από την εξωτερική του εμφάνιση έμοιαζε να είναι από Πακιστάν ή Ινδία... Βγάζει το κινητό του και κοιτάει την οθόνη... Σε λίγο η Μ. παρατηρεί ότι ο μετανάστης δακρύζει, φαίνεται συγκινημένος... Στην επόμενη στάση η Μ. κατεβαίνει και όπως σηκώνεται με την άκρη του ματιού της βλέπει ότι αυτό που κοιτάζει ο μετανάστης και δακρύζει στην οθόνη του κινητού του είναι μια φωτογραφία μιας γυναίκας από Πακιστάν ή Ινδία, όπως κι αυτός... Η γυναίκα αυτή προφανώς ήταν η γυναίκα του, η αρραβωνιαστικιά του ή η αδερφή του που είχε μείνει πίσω... Η εικόνα αυτή είμαι σίγουρος ότι επαναλα

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

Μεγάλωσα στην πολυκατοικία που έχτισε ο παππούς μου... Στο ισόγειο το μαγαζί, στον πρώτο όροφο η θεία μου, στον δεύτερο εμείς, στον τρίτο ο θείος μου με τους παππούδες... Υπήρχαν και άλλα διαμερίσματα στην πολυκατοικία, εκτός από αυτά που μέναμε το σόι, τα οποία ενοικιάζονταν από τον παππού, το σύνολο έξι... Κάθε χρόνο λέγαμε τα κάλαντα μαζί με τα ξαδέρφια μου, τα παιδιά της θείας μου από τον πρώτο όροφο και οι πρώτοι "πελάτες" που τα ακούγανε ήταν όσοι μένανε στην πολυκατοικία... Χτυπούσαμε τις πόρτες των διαμερισμάτων, των δικών μας και των νοικάρηδων, όλοι άνοιγαν, όλοι ακούγανε τα κάλαντα και όλοι μας έδιναν χαρτζιλίκι, άλλος λίγο άλλος πολύ, ότι μπορούσε ο καθένας... Σήμερα συνειδητοποίησα ότι εκτός των περιπτώσεων των ανθρώπων που δουλεύανε εκείνη την μέρα, οπότε δεν υπήρχε κανείς να ανοίξει την πόρτα, η πόρτα άνοιγε πάντα στο χτύπημα του κουδουνιού μας και όλοι είχαν πάντα διάθεση να ακούσουν τα κάλαντα από εμάς... Ούτε ένας , ούτε μια φορά δεν μας είπε, &quo

30 φορές την ημέρα...

Την Παρασκευή το απόγευμα ανεβαίνω, εγώ η Μ. και ο κύριος Σ., με το αυτοκίνητο από Κηφισιά προς Κεφαλάρι... Στην Κολοκοτρώνη, στη διασταύρωση με την Χλόης, νομίζω, βλέπω ένα νεαρό μελαχρινό, με μαύρη μπλούζα με κουκούλα και βερμούδα να είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο... Σταματάω το αυτοκίνητο και τον κοιτάζω, γυρίζει το κεφάλι και με κοιτάζει κι αυτός...(?) Επειδή έρχονταν αυτοκίνητα από πίσω πάω 10 μέτρα πιο πάνω, βάζω το αυτοκίνητο στην άκρη και κατεβαίνω να δω τι γίνεται ενώ η Μ. παίρνει τηλέφωνο το 166...  Πλησιάζω και βλέπω ότι ένας περαστικός έχει ήδη σηκώσει τον πεσμένο νεαρό, ο οποίος φαίνεται να χαίρει άκρας υγείας... Ο δε περαστικός, μάλλον κάτοικος της περιοχής, δείχνει να μην έχει θορυβηθεί από το συμβάν... Επιστρέφω στο αυτοκίνητο να διηγηθώ στην Μ. τι έγινε η οποία μου λέει κατευθείαν να φύγουμε... Την ρωτάω τι έγινε απορημένος και μου περιγράφει την συνομιλία της με το τηλεφωνικό κέντρο του 166... Μ. : Καλησπέρα, υπάρχει ένας νεαρός άντρας ξαπλωμέν

Είναι τραγικό...

Σπρώχνω το καρότσι του Σ. στον ανήφορο της Αγίου Ιωάννου... Σε αντίθετη κατεύθυνση με εμένα κινείται χαριτόβρυτος δεσποινίς μεταξύ 25 και 30 που μιλάει στο hands-free και δείχνει πολύ σοβαρή... Κρυφακούω την συνομιλία: Κοίτα, έχει γίνει κάτι... ... Εεεε...βασικά μου τελείωσε το... make up (!!!) Σκέφτομαι: "Αχ, δύσμοιρη τι σε βρήκε..."

Τσόλια στο τιμόνι...

Επιβιβάζομαι στο αυτοκίνητο με Μ. και μπέμπη και βγαίνω αργά αργά από την πυλωτή... Ελέγχω τον δρόμο προσεκτικά και δεν τολμώ να ξεμυτίσω πριν βεβαιωθώ ότι δεν φαίνεται άλλο αυτοκίνητο στον ορίζοντα... Δεν προλαβαίνω να κάνω μισό μέτρο και ακούω κόρνα αυτοκινήτου λες και κάποιος έχει γονατίσει επάνω της... Γυρνάω απορημένος και βλέπω ένα μαύρο αυτοκίνητο, Citroen C1 νομίζω, σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων να έρχεται επιταχύνοντας και κορνάροντας... Όταν αυτό πλησιάζει και περνά από μπροστά μου, βλέπω απορημένος μια κοπέλα (το εν λόγω τσόλι), βία 25 χρονών, να με κοιτάζει περιφρονητικά και αγανακτισμένα με ένα ύφος, "Μα πόσο μαλάκας είσαι; "... O θυμός έχει αρχίσει να βράζει μέσα μου αλλά δεν βρίζω, δεν μιλάω, απλά κορνάρω κι εγώ καθώς περνάει από μπροστά μου και τότε, το τσόλι βγάζει το χέρι από το παράθυρο και μου κάνει την γνωστή χειρονομία της μαλακίας... Θόλωσα και από το στόμα μου βγήκε κάτι σαν "Γμτ$ρ%ηδβ#ργκ@@@ρρρρρρ" κι ενώ η πρώτη μου σκέψη ήταν να πατ

6 μέρες και 5 νύχτες - Διακοπές στην "Άκουιλα"

Δεν πήγα διακοπές στην Άκουιλα... Αυτό είναι απλά το αστείο του φετινού καλοκαιριού... Το "πέταξε" η πεθερά μου σε μια φίλη της όταν την ρώτησε πού θα πάμε διακοπές και αυτή όχι μόνο απάντησε Άκουιλα μπερδεύοντας την σεισμοχτυπημένη ιταλική πόλη με την Άκολη, το χωριό του Αιγίου όπου κάναμε τις διακοπές μας, αλλά επέμενε κιόλας όταν η φιλενάδα της της επεσήμανε ότι η Άκουιλα είναι στην Ιταλία... Anyway, οι διακοπές στην Άκολη ή στην Άκουιλα, όπως αγαπάτε, άρχισαν και τέλειωσαν και διήρκεσαν 6 μέρες και 5 νύχτες... Το γιατί δεν υπήρξε 6η νύχτα θα το πούμε παρακάτω... Η Άκολη είναι ένα συμπαθέστατο χωριουδάκι 5 λεπτά από την πόλη του Αιγίου... Έχει μια ωραία βοτσαλάτη παραλία με νερά βαθιά και καθαρά... Έχει αρκετά καλές υποδομές, δημοτικά πάρκινγκ και πάρκα, ένα ωραίο παραλιακό πεζόδρομο κλειστό για τα αυτοκίνητα και πάρα πολλά ποδήλατα!!! Δεν έχει πολύ τουρισμό, δουλεύει κυρίως με ντόπιους, και από ότι μας λέγανε και οι μαγαζάτορες τα πράγματα φέτος είναι εντελώς ψόφι

Η οπτική ίνα μας μάρανε...

Εδώ και καμιά εβδομάδα μια ανακοίνωση που είχε αναρτηθεί στις κολώνες τις ΔΕΗ και σε κορδέλες μεταξύ των δέντρων του πεζοδρομίου ενημέρωνε ότι στις 13 και 14 Ιουλίου θα γίνουν εργασίες στο δρόμο μας για την τοποθέτηση οπτικών ινών... Πουθενά δεν αναφερόταν το όνομα του φορέα που είχε "διατάξει" το έργο... Επιστρέφω χθες το μεσημέρι από τη δουλειά και συνειδητοποιώ ότι...δεν έχουμε νερό!!! Όλες οι βρύσες έχουν στερέψει... Η Μ. ρώτησε τη γειτόνισσα η οποία μας ενημέρωσε ότι το συνεργείο που τοποθετεί τις οπτικές ίνες έσπασε τον αγωγό του νερού... Βγήκα κατευθείαν για να αγοράσω μερικά μπουκάλια εμφιαλωμένο για να έχουμε τουλάχιστον για το γάλα του μωρού και λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου είδα το σημείο του "εγκλήματος" , εκεί που είχε σπάσει η σωλήνα η οποία ήταν όντως "κουρεμένη" άγρια... Είχε έρθει ήδη η ΕΥΔΑΠ και γύρω από το βανάκι της είχαν μαζευτεί διάφοροι περίοικοι που λέγανε το κοντό τους και το μακρύ τους... Όταν ρώτησα κάποιον από το

Μικρή ξεφτίλα...

Με αφορμή μια συζήτηση που γίνεται στο phorum και το post της dame , μια ιστοριούλα μικρής, προσωπικής ξεφτίλας... Πριν από δύο χρόνια, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από μεγάλη εταιρεία του χώρου της πληροφορικής που μου ζητάνε να πάω για συνέντευξη... Εγώ ήδη δούλευα αλλά σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω τίποτα και κανονίσαμε ραντεβού... Τα γραφεία της εταιρείας είναι πολύ κοντά στην Κηφισίας, σε ένα παράλληλο δρόμο, στο ύψος του Ιππικού Ομίλου. Δεν ήξερα πως να πάω, χάθηκα στο δρόμο, καθυστέρησα, αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο να τους ενημερώσω ότι θα αργήσω, όταν βρήκα την εταιρεία δε, έψαχνα πάρκινγκ 20 λεπτά... Με τα πολλά, καταφθάνω στα γραφεία εκνευρισμένος και ελαφρώς αγχωμένος και με μια υποψία ανάγκης για κατούρημα, επειδή όμως ντράπηκα να καθυστερήσω κι άλλο το ήδη καθυστερημένο μου interview κι επειδή μου φάνηκε άκομψο να πάω στην τουαλέτα μόλις πατήσω το πόδι μου, δεν είπα τίποτα... "Σιγά" , σκέφτηκα... "Μισή ωρίτσα το interview, θα γυρίσω σπίτι να κατουρήσω, μένω κα

"Τι λες ρε μάνα, δίδυμα έκανε φέτος η Παναγία;"

Πήγα χθες στο πατρικό μου να βοηθήσω την μάνα μου στο χριστουγεννιάτικο στόλισμα... Η Μ. της είχε πάρει φιγουρίτσες για την φάτνη γιατί μέχρι πέρυσι είχε ελλείψεις και την είχε διακοσμήσει με... "μπαλώματα" !!! Ο Χριστούλης ήταν μια κατασκευή από ζυμάρι,κάτι μεταξύ του Ζυμαρούλη της Pillsbury και του Pirelli... Πέρυσι που είχαμε πάει στην Ιταλία της είχαμε πάρει ένα ωραίο Χριστούλη ξαπλωμένο στο παχνί, οπότε φέτος, μετά και από την αγορά του πλήρες σετ από φιγούρες φάτνης, οι Χριστούληδες ήταν δύο... Η μητέρα μου στήνει τις φιγούρες μέσα στην φάτνη όταν συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται και οι δύο Χριστούληδες εντός της!!!! Snowball : "Τι είναι αυτό ρε μάνα;" Μάνα-Snowball : "Έλα μωρέ, τον έβαλα κι αυτόν εκεί..." Snowball : "Τι λες ρε μάνα, δίδυμα έκανε φέτος η Παναγία;" Πατέρας-Snowbal l: (Η φωνή ακούγεται από το δίπλα δωμάτιο όπου ο πατέρας μου βλέπει τηλεόραση) "Καλά σου λέει το παιδί!!!" Μάνα-Snowball : (Με ύφος και καλά θυμωμ