Ψαροκόκαλο...

Πριν από μια ώρα περίπου απέρριψα μια επαγγελματική πρόταση... Οι κυριότεροι λόγοι ήταν το ότι δεν ήθελα να διαταράξω την καθημερινότητα της οικογένειάς μου η οποία δοκιμάστηκε σε κάποιον βαθμό τον τελευταίο καιρό και το ότι η προσφορά δεν με κάλυπτε οικονομικά... Ο λόγος που το καταγράφω στο blog μου είναι γιατί θέλω να θυμάμαι ότι ο χρόνος είναι πολύ πολύτιμος για να τον πουλήσεις σε χαμηλότερη τιμή από αυτή που σκοπεύεις όταν μάλιστα θα τον στερήσεις από την οικογένειά σου και τον εαυτό σου... Πάμε για άλλα, καλύτερα και πιο μεγάλα και δεν μιλάω μόνο για το ύψος των απολαβών...

Κυριακάτικο ξύπνημα και ξαφνικά μου έρχονται μες τα μούτρα η υποκρισία και η μικροαστική "ηθική"...  Των ανθρώπων εκείνων που εκκλησιάζονται ανελλιπώς κάθε Κυριακή, είναι "αξιοσέβαστοι" και με οικονομική επιφάνεια αλλά κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια στα δράματα που συντελούνται στην διπλανή πόρτα διότι δεν μπορούν να επέμβουν, διότι είναι λεπτή η θέση τους, διότι δεν τους πέφτει λόγος...  Είναι οι ίδιοι που θα κλάψουν με κροκοδείλια δάκρυα όταν η τραγωδία κορυφωθεί και θα αποδώσουν ευθύνες επί δίκαιων και αδίκων χωρίς ντροπή...  Είναι οι ίδιοι που κρύβουν καλά τα δικά τους δράματα, τα μικρά και μεγάλα τους εγκλήματα πίσω από τις κλειστές τους πόρτες και τα προσωπεία της σοβαροφάνειας τους...  Είναι συνένοχοι τόσο όσο οι φυσικοί αυτουργοί διότι ξέρουν και δεν μιλούν, από μια υποσυνείδητη αλληλεγγύη που υπαγορεύεται από την σιωπηρή συμφωνία του δεν μιλάω για να μην μιλήσει κι ο άλλος εναντίον μου όταν έρθει η ώρα μου...  Μόνο σιχασιά και μίσος γι

Το post αυτό αφιερώνεται σε εσένα αγαπητέ ποδηλάτη που χθες το βράδυ στις 7:30 περίπου, μπήκες ανάποδα στην Έαρος, στην Αγία Παρασκευή, σε κακοφωτισμένο σημείο, χωρίς να φοράς κανένα διακριτικό και με στραβοκοίταξες όταν έπεσα στα φρένα τελευταία στιγμή για να μην σε σκοτώσω...  Υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι ποδηλάτες που δεν είναι σαν και σένα... Είναι αυτοί που ενδεχομένως διαμαρτύρονται, και καλά κάνουν, για την κακή κατάσταση των δρόμων, για την απουσία ποδηλατόδρομων από την πόλη, για την έλλειψη σεβασμού των οδηγών απέναντι στους ποδηλάτες...  Είναι αυτοί που σέβονται πάντα τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και την σήμανση των δρόμων, αυτοί που δεν κινούνται ανάποδα στους μονόδρομους ούτε πάνω στα πεζοδρόμια...  Είναι αυτοί που σέβονται πρώτα απ΄ όλα τη ζωή τους, φορούν κράνος, κατάλληλα διακριτικά και συντηρούν τακτικά το ποδήλατό τους...  Είναι αυτοί που διεκδικούν τον χώρο τους στο δρόμο έχοντας πλήρη επίγνωση για το που σταματούν τα δικαιώματά τους και που ξε

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ

Τέτοια είναι αυτή που έχει κάνει η νέα δημοτική αρχή στην Αγία Παρασκευή... Δεν έφτανε το αφάνταστο μπάχαλο που προκλήθηκε με τις επιλογές των παιδιών που γράφτηκαν στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς το οποίο αναστάτωσε ολόκληρη την πόλη με τον παραλογισμό που επικράτησε και τον γελοίο τρόπο που τελικά πήγαν να το μπαλώσουν...   Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα τα παιδιά στην πλατεία να παίξουν, την κεντρική πλατεία της πόλης, αυτή με την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής πάνω στη Μεσογείων, τη βιτρίνα της πόλης... Ήταν γεμάτη σκουπίδια και σπασμένα γυαλιά παντού, αναγκάστηκα να απαγορεύσω στον Σ. να κάνει ποδήλατο για να μην χτυπήσει ή να σκίσει τα λάστιχά του... Καταμεσής της πλατείας, μπροστά στο θεατράκι για όποιους γνωρίζουν, ήταν πεταμένο μέχρι κι ένα τάπερ! Το συντριβάνι δεν λειτουργούσε, ως συνήθως, το νερό του είχε ένα χρώμα βαθύ πράσινο, κλαδιά και σκουπίδια ήταν πεταμένα μέσα, σκέτη χαβούζα... Η παιδική χαρά της πλατείας ήταν γεμάτη σκουπίδια (τι πρωτότυπο ε;), κούνιες ήταν

Την Κυριακή το μεσημέρι, είμαστε καλεσμένοι για φαγητό... Ο Σ. βαριέται, δεν έχουν έρθει οι άλλοι καλεσμένοι που έχουν παιδάκια και θέλει να δει YouTube στο κινητό μου... Εγώ προσπαθώ να το αρνηθώ διπλωματικά... Εγώ: Δεν παίζει το YouTube  αγόρι μου, χάλασε... Σ. : Γιατί χάλασε; Εγώ: Δεν παίζει το Internet... Σ. : Γιατί δεν παίζει; Εγώ: Γιατί δεν ξέρω τον κωδικό του WiFi... Σ. : Φτιάξτο!!! Εγώ:  Πώς να το φτιάξω αφού δεν ξέρω τον κωδικό; Σ. : Πες του κανένα γλυκόλογο και θα φτιάξει... (!!!)

Η πρώτη δουλειά που έλεγα ότι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω ήταν... να φτιάχνω τραπεζάκια! Μετά ήθελα να έχω δικό μου video club... Κατόπιν είπα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας... Τότε η μαμά μου μου είπε ότι αυτό δεν είναι δουλειά κι ότι δεν μπορείς να ζήσεις από την συγγραφή και ότι πρέπει να κάνω και κάτι άλλο... Τελικά έγινα προγραμματιστής και ίσως τελικά ήταν το καλύτερο αλλά η πετριά δεν μου έφυγε εντελώς ποτέ, ίσως και γι' αυτό να έγινα blogger...  Μεγαλώνοντας ήξερα ότι δεν το είχα... Δεν μπορούσα να δομήσω μια ιστορία, να της δώσω σάρκα και οστά, βέβαια δεν διδάχτηκα ποτέ τον τρόπο... Κατά καιρούς έκανα διάφορες απόπειρες είτε με μικρές ιστορίες οι οποίες όμως έβριθαν κλισέ και κατά κανόνα δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα, είτε με ποιηματάκια που άνετα θα μπορούσαν να γίνουν καψουροτράγουδα... Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα γράφτηκαν την περίοδο που ήμουν στρατιώτης για την Μ. ... Της τα διάβαζα από το τηλέφωνο και σίγουρα της φαίνονταν σαχλά αλλά δεν μου είπε ποτέ τί

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών...  Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος

Γυρνάω χθες το απόγευμα από τη δουλειά και βρίσκω τον Σ. μουτρωμένο, η Μ. τον έχει μαλώσει για κάτι που έκανε... Λίγο αργότερα ενώ βγάζω τα παπούτσια μου τον βλέπω στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας μου να με κοιτάζει με παράπονο... Τον παίρνω αγκαλιά και του εξηγώ ότι η μαμά είχε δίκιο που τον μάλωσε γιατί έκανε κάτι άσχημο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάμε αφού αυτός είναι το φως της ζωής μας... Το σκέφτεται για λίγο και μετά μου λέει : Σ. : Μα μπαμπά, δεν έχω φάει λάμπα... Εγώ : Τι εννοείς Σ. ; Σ. : Είπες ότι είμαι το φως της ζωής σας, δεν έχω φάει λάμπα...

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο

Το πρωί του Σαββάτου κατά τις 10 , πίνουμε οικογενειακώς καφέ στο Χαλάνδρι... Ο Σ. είναι γκρινιάρης και προσπαθεί να μας πείσει να του πάρουμε παγωτό... Η Μ. του λέει ότι δεν γίνεται να φάει παγωτό πρωί πρωί χωρίς να έχει φάει πρωινό κι ο Σ. από τα νεύρα του σφίγγει τα δόντια και μουγκρίζει... Μ.: Μην μουγκρίζεις παιδί μου και μίλα... Σ.: Θα σου γκρίζω όσο θέλω!

Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι τα παιδιά μου θα πέσουν και θα χτυπήσουν και θα αρρωστήσουν και θα πάθουν ότι παθαίνουν όλα τα παιδάκια γιατί είναι...παιδάκια! Στην θεωρία πάντα ήμουν έτοιμος στην πράξη όμως όχι...  Το Σάββατο το απόγευμα ο Θ. έφαγε την πρώτη του τούμπα... Καθισμένος ανάμεσα σε μένα και την νύφη μου στο καναπέ έκανε μακροβούτι με το κεφάλι... Το γεγονός ότι είναι αφράτος και ζυμαρένιος βγήκε σε καλό γιατί προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλό του και το μόνο που έπαθε ήταν ότι γρατζούνισε το ρουθούνι του αλλά έτρεξε αίμα!!! ... Η εικόνα του να πέφτει, το αίμα στο μυτάκι του, το κλάμα του και ο φόβος του μου έφταναν για να με ταράξουν σε υπερθετικό βαθμό... Ηρέμησα μόνο μετά από μερικά ποτήρια κρασί και 6-7 τσιγάρα (έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και καιρό) το ένα πάνω στο άλλο...  

Η τελευταία φορά που πήγα στο σινεμά ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009... Η Μ. ήταν έγκυος στον Σ., υπήρχε πανικός με τον SARS κι εμείς είδαμε κάποιο από τα Χάρυ Πότερ σε προβολή που ξεκίναγε στις 12 το μεσημέρι για να είμαστε σε όσο γινόταν πιο άδεια αίθουσα... Τα χρόνια πέρασαν, κάτι το ένα κάτι το άλλο και δεν ξαναπήγα σινεμά εγώ που κάποτε έβλεπα στο σινεμά 25 ταινίες τον χρόνο... Ξαναπήγα σήμερα το απόγευμα με τον Σ., ήταν η πρώτη φορά που πήγε ποτέ σινεμά στη ζωή του... Είδαμε το "Rio 2"   και περάσαμε πολύ ωραία... Φάγαμε όλα όσα δεν πρέπει αν τρώνε τόσο τα παιδάκια όσο και οι μεγάλοι, ξεχάσαμε το μπουφάν του στο μπαρ όταν πήγαμε να αγοράσουμε ποπ κορν και τρέχαμε να το βρούμε, συζητούσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και ακόμα και όταν ο Σ. βαρέθηκε λίγο όλα πήγαν καλά και είδαμε την ταινία με καλή διάθεση μέχρι το τέλος... Υ.Γ. Ωραίο και το ταινιάκι...

Πριν από μερικές μέρες κοιμήθηκε η βαφτιστήρα μου στο σπίτι μας... Η Α. είναι 1,5 χρόνο μεγαλύτερη από τον Σ. που την αγαπάει πολύ... Το βράδυ η Μ. κάνει μπάνιο τα παιδιά και ξεκινάει από την Α.... Ο Σ. μπουκάρει στο μπάνιο ενώ η Α. είναι στην μπανιέρα... Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Σ: Μαμά, η Α. δεν έχει πουλάκι!!! Μ: Έχει αγάπη μου απλά δεν είναι σαν το δικό σου το πουλάκι, τα κορίτσια έχουν διαφορετικό πουλάκι από τα αγόρια.. ... (Ο Σ. έχει γείρει το κεφάλι του στο πλάι και παρατηρεί με ενδιαφέρον) ... Σ: Μαμά, η Α. έχει δύο πουλάκια!!! Μ: Όχι, αγάπη μου, ένα έχει, το πουλάκι της είναι διαφορετικό από το δικό σου... Σ: Μαμά, θέλω να πιάσω το πουλάκι της! Μ: Όχι αγόρι μου, δεν γίνεται να πιάσεις το πουλάκι της!!! Σ: Καλά... τότε θα πιάσω το δικό μου!!! ... (Χώνει το χέρι μέσα στο βρακί του) ...

Έχουμε κατέβει οικογενειακώς το απόγευμα στην πλατεία... Ο Σ. κάνει ποδήλατο κι εμείς χειροκροτούμε, για κάποιο λόγο αρνιόταν πεισματικά να κάνει πετάλι μέχρι σήμερα... Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι... Η Μ. ρίχνει το σύνθημα, μια, δυο, τρεις φορές, ο Σ. κάνει του κεφαλιού του... Στο τέλος ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Μ : Άντε αγόρι μου, έλα να πάμε στην ευχή της Παναγίας... Σ : Δεν  μπορούμε να πάμε στην ευχή της Παναγίας, μαμά... Μ : Γιατί αγόρι μου; Σ : Γιατί, η ευχή της Παναγίας είναι... κλειστή !!!

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά: Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για

Χθες το απόγευμα στο Public του Mall ένας πιτσιρικάς γύρω στα 15 με 16 έπαιζε σε μια κονσόλα PS3 που έχουν στήσει για το κοινό... Κρατούσε ένα χειριστήριο χωρίς καλώδια, μια λαβή με μια φωτεινή σφαίρα στην κορυφή και έπαιζε εικονικό τένις, οι κινήσεις του αντανακλούνταν στις κινήσεις του παίκτη του στην οθόνη... Πάσχιζε στα σερβίς, επιχειρούσε δυνατά ρεβέρ, προσπαθούσε σκληρά να κατακτήσει τον κάθε πόντο ενώ παράλληλα απειλούσε να χτυπήσει (άθελά του) τους υπόλοιπους πελάτες του μαγαζιού που κινούνταν κοντά του...  Είναι αλήθεια θαύμα το τι επιτεύγματα έχει επιτύχει η τεχνολογία αλλά είναι γελοίο και ίσως και λίγο μελαγχολικό να βλέπεις κάποιον να χτυπιέται μπροστά σε μια οθόνη... Το ξέρω ότι είναι απλά ένα παιχνίδι για να σκοτώνεις την ώρα σου αλλά η συγκεκριμένη εικόνα, ειδικά για κάποιον που μπορεί να μην έχει προσέξει κατευθείαν την οθόνη μπροστά στον "παίχτη", θύμιζε μεθυσμένο ή κάποιον άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα... 

Αν υπήρχε κάποιος να αποθανατίσει σε video το συγκεκριμένο περιστατικό και το ανέβαζε στο YouTube τότε το video αυτό σίγουρα θα μπορούσε να γίνει viral ... Χθες το απόγευμα, κάθομαι στον καναπέ και κρατάω τον Θ. στα χέρια μου... Παίζω μαζί του, προσπαθώ να τον κάνω να γελάσει... Τον σηκώνω ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου και αυτός κοιτάει προς τα κάτω και κακαρίζει...  Ξαφνικά και χωρίς κανένα προηγούμενο σημάδι, ενώ τον έχω σηκώσει ψηλά και κοιταζόμαστε, μου εκτοξεύει μια ρουκέτα με τα περιεχόμενα του στομαχιού του, η οποία λούζει το πρόσωπό μου και το στήθος μου...  Ευτυχώς, χθες το απόγευμα είχε φάει μόνο γάλα και ακόμα πιο ευτυχώς πρόλαβα να κλείσω το στόμα και τα μάτια μου... Ο Θ., μετά την ρουκέτα, εξακολουθεί να γελάει...

Γύρω στις 9:30 σήμερα το πρωί αφού έχω πάει τον Σ. στον παιδικό σταθμό, βρίσκομαι στο πάρκινγκ του Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, έχω παρκάρει και κατευθύνομαι πεζός στην είσοδο...  Λίγο πριν κάθεται μια έφηβη κοπέλα, τσιγγάνα, μαζί με ένα μικρό αγοράκι σε ένα καροτσάκι... Σηκώνεται και με πλησιάζει, την βλέπω και σκέφτομαι ότι το πορτοφόλι μου είναι άδειο, πρέπει να πάω στο ATM για να ψωνίσω και ότι δεν είναι σπάνιο ένας τσιγγάνος να στέκεται στην είσοδο ενός super market και να ζητάει λεφτά...  Ναι το ξέρω, είναι κλισέ και υποτιμητικό για τους τσιγγάνους συνολικά αλλά το σκέφτηκα...  Για να αισθανθώ εντελώς μαλάκας, μου λέει: "Καλημέρα, δεν θέλω να μου δώσεις λεφτά... Μπορείς να μου πάρεις κανένα λάδι, κανένα ρύζι για να μαγειρέψω να φάνε τα αδέρφια μου; Να σε περιμένω;" ...  Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, λίγο πριν βγω, έδειχνε 8,5 βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος και ψιχάλιζε, σχεδόν χιονόνερο...  Αυτή όμως με περίμενε...

Είναι κάτι μέρες που η διάθεσή μου μπορεί να τουμπάρει από την μια στιγμή στην άλλη, από το γέλιο, στον θυμό, στο κλάμα και πάλι από την αρχή.... Χθες είχα μια καλή μέρα στη δουλειά, παραγωγική τόσο για τον εργοδότη μου όσο και για μένα... Είχα σχολάσει στην ώρα μου γιατί όλα είχαν πάει ρολόι, είχα καλή διάθεση, όλα καλά μέχρι που μπήκα στο λεωφορείο... Κάθισα απέναντι από ένα πιτσιρίκο , 7 με 8 χρονών και τον πατέρα του... Ο πιτσιρικάς μια χαρά αγοράκι της ηλικίας του, καλοντυμένος, καθαρός, ωραίος... Ο πατέρας του δίπλα, του κρατούσε την τσάντα από το σχολείο, άντρας γύρω στα 45, όψη κουρασμένη και σοβαρή, με μουστάκι... Όταν κάθισα στην θέση μου ο πιτσιρίκος σήκωσε τα μάτια δειλά και μου έριξε ένα βλέμμα με αμηχανία και μια υποψία χαμόγελου... Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά και άρχισα να ακούω μουσική και τον παρατηρούσα πως έπλεκε τα δάχτυλά του νευρικά έτσι όπως ήταν καθισμένος, κοιτώντας στο κενό, αμίλητος κι αυτός κι ο πατέρας του... Όταν ήρθε η ώρα να κατέβουν στην στάσ