Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Κοίτα τι έγινε

Μεγάλη η χάρη του...

Ξεκίνησα σήμερα να διαβάζω το πολλά υποσχόμενο "Getting Started with Data Science: Making Sense of Data with Analytics" του Murtaza Haider  αλλά ομολογώ ότι το παρακάτω quote σχετικά με τον ορισμό του τι είναι μηχανικός (engineer) με άφησε άναυδο για μερικά δευτερόλεπτα... Η μορφοποίηση του κειμένου είναι δική μου... ...Professor Rajan is an engineer. So are Xi Jinping , the President of the People’s Republic of China, and Alexis Tsipras, the Greek Prime Minister who is forcing the world to rethink the fundamentals of global economics . They might not be designing new circuitry, distillation equipment, or bridges, but they are helping build better societies and economies ...

Διακοπές στο Πήλιο...

Εικόνα
Πρώτη μέρα στο γραφείο σήμερα, η άδεια τελείωσε, και όπως αναμενόταν τα πράγματα είναι υποτονικά... Τα τηλέφωνα δεν χτυπάνε, όλοι μοιάζουν να θέλουν να παρατείνουν τις διακοπές τους λίγο ακόμα ή σκέφτονται αυτές που θα ξεκινήσουν σε λίγες μέρες... Επιστρέψαμε από το Πήλιο το Σάββατο το απόγευμα... Το βουνό μας έκανε "εύκολη" την αναχώρηση αφού ξυπνήσαμε με βροχή και κρύο, το θερμόμετρο έγραφε 15 βαθμούς, ενώ περνώντας από τα Χάνια, στην επιστροφή, έπεσε μέχρι τους 11... Οι διακοπές μας ήταν ωραίες, θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες για διάφορους λόγους, αλλά και αρκετά κουραστικές... Ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας που προσφέρει το Πήλιο απαιτεί πολύ οδήγηση σε δύσκολους για τον οδηγό δρόμους, οι παραλίες στην πλειοψηφία τους απαιτούν περπάτημα ή κατάβαση από μονοπάτια και την κατοχή και κουβάλημα εξοπλισμού θαλάσσης αφού στις περισσότερες δεν υπάρχουν ξαπλώστρες ή αν υπάρχουν είναι πολύ λίγες... Το τελευταίο είναι πολύ καλό κατά την άποψή μου αλλά σε συνδυασμό με τ

Μια ιστορία οδηγικής τρέλας...

Αυτό το post είναι σχόλιο που έκανα σε άλλο  post μου από το μακρινό 2010 το οποίο διάβασα ξανά κατά τύχη σήμερα... Μια μικρή ιστορία οδηγικής τρέλας ταιριαστή, πιστεύω, στο πνεύμα της καλοκαιρινής ραστώνης που με έχει κυριεύσει... Μία και σήμερα...  Είμαι στο Χαλάνδρι, σε εμπορικό δρόμο με πολλά αυτοκίνητα και όλοι ψάχνουν πάρκινγκ... Μπροστά μου κινείται αυτοκίνητο με γυναίκα οδηγό και γυναίκα συνοδηγό (θα το λέμε female mobile για λόγους ευκολίας), μεγάλης σχετικά ηλικίας, σίγουρα άνω των 55... Κάποια στιγμή, το αυτοκίνητο μπροστά από αυτό με τις δύο γυναίκες βρίσκει πάρκινγκ, ανάβει αλάρμ εγκαίρως και αρχίζει να παρκάρει... Πριν περάσουν 10 δευτερόλεπτα ακούγεται η συνοδηγός του female mobile να φωνάζει από το ανοικτό παράθυρο: "Άντε μαλάκα, τελείωνε"... Ο οδηγός του αυτοκινήτου που παρκάρει δεν απαντά όλως περιέργως (μάλλον είναι κουφός) αλλά ένας πεζός που περνούσε από εκεί λέει στην "κυρία" που συνεχίζει να βρίζει: "Γιατί κάνετε

Ο χρόνος που φεύγει...

Συναρμολόγησα την κούνια που ήταν το πρώτο κρεβατάκι και των δυο παιδιών μου κάποια στιγμή το Δεκέμβρη του 2009... Χθες την αποσυναρμολόγησα και την πακετάρισα για να πάει στη αποθήκη αφού την Τετάρτη έρχονται οι κουκέτες που αγοράσαμε για τα παιδιά... Στην αποσυναρμολόγηση με βοήθησε ο Σ., την έκανε σχεδόν μόνος του... Ένιωθα λίγο περίεργα, λίγο συγκινημένος ειδικά με τον Σ. που αποσυναρμολόγησε το κρεβάτι που κοιμήθηκε όντας βρέφος... Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μου δεν είναι πια μωρά, όλα αλλάζουν κι εγώ γερνάω...

Οι δυο δεκάρες μου (my two cents)...

Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω...  Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική...  Ότι  είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας...  Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά...  Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλή

Στιγμές ευτυχίας ...

Σάββατο βράδυ γύρω στις 9:20 κάνουμε περίπατο στην παραλία εγώ, τα αγόρια μου κι ένα φίλος τους συνομήλικος του Σ. ... Το φως είναι θαμπό, ο ήλιος κοντεύει να πέσει, είμαστε με τα μαγιό και περπατάμε πάνω στην υγρή άμμο, πετάμε πέτρες στη θάλασσα, τους κυνηγάω και ξεκαρδίζονται... Στιγμές απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης, ο κόσμος πέρα από εμάς μπορεί να πάει να κουρεύεται...

Η μέρα μου εν τάχει...

Αγία Παρασκευή - Άνω Λιόσια και πίσω, Αγία Παρασκευή - Ταύρος και μετά  Ξυλόκαστρο, μπάνιο στην θάλασσα για καμιά ώρα, φαγητό και πίσω στην Αγία Παρασκευή, Αγία Παρασκευή - Ταύρος και πίσω  (επιτέλους)... Δύο ΙΧ, δύο ταξί, ένας κομμένος ιμάντας δυναμό, δύο ζωγραφιές κι ένα βραχιολάκι, πέντε παιδάκια, έξι ενήλικες, μια συζήτηση που ξεκίνησε από τα λουκάνικα με πορτοκάλι και κατέληξε στις προφητείες του παππούλη για τον Γιάννη που θα σώσει την Ελλάδα...

Για τα μαθητικά χρόνια...

Σχόλιο μου στο Facebook σε συζήτηση που γινόταν σχετικά με τις αναμνήσεις των μαθητικών μας χρόνων και το πόσο θετικοί ή όχι είμαστε στην προοπτική ενός reunion με τους συμμαθητές μας... Νομίζω ότι παίζει ρόλο ακριβώς αυτό που είπες, ότι πήγαινες σε θηλέων,ιδιωτικό... Εγώ πήγα σε δημόσιο, μεικτό σχολείο από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο... Ήμασταν όλοι παιδιά από την ίδια περιοχή, με τις ίδιες αναφορές, τις ίδιες εικόνες, την ίδια πάνω κάτω οικονομική κατάσταση... Οι περισσότεροι γνωριζόμαστε πριν και κατά τη διάρκεια των μαθητικών μας χρόνων και από την παιδική χαρά, το φροντιστήριο, τις ομάδες που αθλούμασταν, τις κοινωνικές συναναστροφές των γονιών μας κτλ... Όλα αυτά δημιουργούν, θέλεις δεν θέλεις, ένα δεσμό και μια συντροφικότητα έστω και στα πλαίσια ενός τοπικού σωβινισμού, οι Ταυριώτες υποστηρίζαμε πάντα ο ένας τον άλλο σε καυγάδες με άτομα από άλλες περιοχές... Όταν τελείωσα το σχολείο ήθελα να ξεφύγω όσο περισσότερο γινόταν από τον Ταύρο και να γίνω κάτι άλλο αλλά περ

Στην υπηρεσία του πολίτη...

Σήμερα το απόγευμα, κατά τις 7:00, ο Θ. αποφάσισε ότι έπρεπε να βάλει ένα μακαρόνι  (άβραστο) στην κλειδαριά της εξώπορτας... Δεν το πήραμε χαμπάρι κατευθείαν παρά μόνο όταν έβαλα το κλειδί στην πόρτα και συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν αδύνατο... Ρωτώντας τα παιδιά έμαθα τι είχε συμβεί κι αποφάσισα να βγάλω τον αφαλό της κλειδαριάς μήπως και καταφέρω και αφαιρέσω το μακαρόνι που είχε κολλήσει μέσα όπως κι έγινε... Όταν δοκίμασα να ξαναβάλω την κλειδαριά στην πόρτα αυτό ήταν αδύνατο οπότε, έπειτα από την συμβουλή της Μ., αποφάσισα να πάω μέχρι το κλειδαράδικο για να πάρω τις κατάλληλες οδηγίες ή να αγοράσω καινούργια κλειδαριά... Η ώρα ήταν ήδη 8 και φεύγα, το κλειδαράδικο είναι στην πλατεία και είχε απίστευτη κίνηση ενώ ένα περιπολικό ήταν παρκαρισμένο έξω από το κλειδαράδικο κι έκοβε κλήσεις σε παράνομα παρκαρισμένα.... Δεν βρήκα να παρκάρω οπότε ανέβασα το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο λίγο παρακάτω και το άφησα με alarm... Πλησίασα στο περιπολικό που ήταν σταματημένο μπροστά σ

Κοίτα μαμά, τα κατάφερα, είμαι Data Scientist...

Εικόνα
17 μήνες μετά, με ξενύχτια, με διάβασμα, με κούραση, με πολλές ώρες πάνω από τον υπολογιστή, είτε στο σπίτι είτε στα Starbucks της πλατείας όπου κατέφευγα για λίγη ησυχία για να μπορέσω να μελετήσω... Αυτό που ξεκίνησε το Γενάρη του 2015 τελείωσε σήμερα το πρωί, κατάφερα και ολοκλήρωσα το Data Sciense Specialization που προσφέρεται από το Coursera και το JHU με βαθμό 95% , όχι κι άσχημα νομίζω... :) Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, το ευχαριστήθηκα πολύ, έμαθα καινούργια πράγματα, απέκτησα μια διαφορετική οπτική πάνω στην έννοια της πληροφορίας όπως την γνώριζα από την μέχρι τώρα επαγγελματική μου εμπειρία, ήταν η επίτευξη ενός στόχου που είχα θέσει στον εαυτό μου για να αναπληρώσω (ως ένα βαθμό τουλάχιστον) το μεταπτυχιακό που δεν έκανα ποτέ μου... Υ.Γ. Το πιστοποιητικό, προφανώς, έχει τροποποιηθεί λιιιιιίγο... :)

Σε μια καρότσα φορτωμένη ντομάτες...

Το χωριό της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου, της μάνας του πατέρα μου, βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα... Όταν ακόμα ζούσαν οι παππούδες μου πηγαίναμε το Πάσχα και το καλοκαίρι, όταν πέθαναν σιγά σιγά αραιώσαμε μέχρι που σταματήσαμε, εγώ κι ο αδερφός μου έχουμε χρόνια να πάμε, οι γονείς μου πάνε μια φορά τον χρόνο το πολύ για πολύ λίγες μέρες...  Για να πάμε παίρναμε την εθνική οδό προς Λαμία και στο ύψος της Θήβας κόβαμε μέσα και παίρναμε την παλαιά εθνική που περνάει από Αλίαρτο, Λιβαδειά και ένα κάρο χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας... Θυμάμαι πολύ έντονα τις φορές που περνούσαμε και ήταν εποχή συγκομιδής της ντομάτας που ο δρόμος εκεί γύρω από την Αλίαρτο ήταν γεμάτος από φορτηγά μικρά και μεγάλα που κουβαλούσαν φρεσκοκομμένες ντομάτες... Εκείνη την εποχή στην συγκομιδή της ντομάτας δούλευαν κυρίως τσιγγάνοι και τους έβλεπες να πηγαινοέρχονται καβάλα στα ντάτσουν ή τα φορτηγά, οικογένειες ολόκληρες, όλοι δουλεύανε στην ντομάτα...  Μου έχει μείνει στο μυαλό μια εικόνα την

Ολλανδική επιχειρηματικότητα ή τέχνη...;

Γυρνώντας στους δρόμους της Ουτρέχτης σε αυτό το ταξίδι, παρατήρησα σε κάποια κεντρικά σημεία της πόλης ότι υπήρχαν κάποια φορητά ραδιοκασετόφωνα (έτσι τουλάχιστον τα λέγαμε παλιά όσοι τα προλάβαμε) τα οποία έπαιζαν στο repeat μια ανδρική φωνή η οποία έλεγε κάτι σε μονότονο ρυθμό... Πάνω στα ραδιοκασετόφωνο ήταν πάντα ένα άσπρο πιατάκι μέσα στο οποίο συχνά υπήρχαν κάποια λίγα νομίσματα... Όταν ρώτησα τον κουνιάδο μου περί τίνος πρόκειται και τι ακριβώς έλεγε η μαγνητοφωνημένη φωνή, μου απάντησε ότι η φωνή λίγο πολύ ζητούσε ελεημοσύνη την οποία αν και όποιος ήθελε να την δώσει, την άφηνε στο άσπρο πιατάκι... Μου είπε ότι αυτά τα ραδιοκασετόφωνα έκαναν την εμφάνισή τους τους τελευταίους κάνα δυο μήνες στην Ουτρέχτη και ότι κανένας δεν ήξερε ποιος τα τοποθετούσε... Αστειευόμενοι λέγαμε ότι μπορεί να είναι μια πολύ καλή επιχειρηματική ιδέα όπου με μια πολύ μικρή αρχική επένδυση μπορεί ενδεχόμενα να βγάζεις ένα καλό εισόδημα αν κάθε πρωί τοποθετείς μερικά τέτοια κασετόφωνα σε σημεία της π

Περηφάνια...

Φουσκώνω από περηφάνια σαν το παγόνι, πριν από λίγη ώρα έκλεισα το τηλέφωνο σε μια κλήση απο το Redmond, από τα κεντρικά της Microsoft, όπου κλήθηκα να καταθέσω τις εμπειρίες μου και τις απόψεις μου έτσι ώστε να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα που θα βοηθήσουν στην βελτίωση του SQL Server... Ζητήθηκε η άποψη από 100 περίπου προγραμματιστές από όλο τον κόσμο κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς...

Για σένα μπαμπά...

Μπαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Σ. να έχει φτιάξει ένα σάντουιτς... Εγώ : Τι είναι αυτό αγόρι μου, έφτιαξες σάντουιτς; Σ : Ναι, είναι σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, το έφτιαξα για σένα που σου αρέσει... Εγώ : Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου! Σ : Το έφτιαξα για να σου πω ευχαριστώ που έπαιξες μαζί μου... Ο Σ. μου είναι 6 χρονών, είναι ένα παιδί πολύ ώριμο συναισθηματικά για την ηλικία του που κάθε μέρα μου δίνει λόγους να είμαι περήφανος που είμαι πατέρας του...

Ορθοπεταλιά...

Κάνω απογευματινό περίπατο στην Ουτρέχτη και βλέπω να έρχεται από απέναντι τύπος πάνω στο ποδήλατο με τσιγάρο στο χέρι... "Τι ανθυγειηνό πράγμα!" σκέφτομαι... Όταν περνάει από δίπλα μου καταλαβαίνω από την μυρωδιά... Μπάφος...

Κάτι σωστό έχουμε κάνει...

Σ: Μπαμπά, πότε θα ανοίξουμε τον κουμπαρά μου; Εγώ: Πότε θες να τον ανοίξουμε, θες να τον ανοίξουμε το καλοκαίρι; Σ: Όχι, θέλω να τον ανοίξουμε τώρα. Εγώ: Εντάξει, μπορούμε να τον ανοίξουμε τώρα απλά θα πρέπει να πάμε στην τράπεζα όλα αυτά τα ψιλά που έχει ο κουμπαράς για να μας δώσουν χάρτινα λεφτά. Σ: Εγώ μπαμπά λέω να μην τα δώσουμε όλα στην τράπεζα, να πάμε τα μισά στην τράπεζα και τα άλλα μισά να τα δώσουμε στους φτωχούς (!!!) Ο Σ. είναι 6 χρονών...

Είμαι τίγηθ...

Απόγευμα Κυριακής, ο Θ. ζωγραφίζει καθισμένος στο τραπεζάκι του με τους μαρκαδόρους του... Τον αφήνω για 2 λεπτά και φεύγω από το δωμάτιο... Όταν επιστρέφω τον βλέπω να κάθεται με τους αγκώνες ακουμπισμένους πάνω στο τραπεζάκι με το πρόσωπο μέσα στα χέρια του τα οποία είναι καταζωγραφισμένα... "Τι έκανες Θ.;" του λέω, κι αυτός κατεβάζει τα χεράκια και βλέπω ότι έχει βάψει ρίγες στο πρόσωπό του... Σηκώνει τα χέρια, κάνει την σχετική κίνηση και μου λέει: "Γκρρρ, είμαι τίγηθ (=τίγρης)..." !!!

Αποχαιρετισμός στα όπλα...

Εικόνα
Όλοι μου λέγανε ότι δεν μου φαίνεται αλλά εγώ ήξερα και απλά δεν το έπαιρνα απόφαση... Όταν η ζυγαριά έγραψε 98,4 δεν υπήρχε άλλη επιλογή... Από σήμερα το πρωί είμαι κι επισήμως σε δίαιτα... Πριν την ξεκινήσω όμως, πήγα χθες στα TGI Friday's κι αποχαιρέτησα τις γαστρονομικές κραιπάλες (για αρκετό καιρό τουλάχιστον) με έναν εμφατικό τρόπο...

Hey! Teacher! Leave them kids alone!

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο η ιδέα του να διδάξω με τρόμαζε και με απωθούσε ταυτόχρονα, πίστευα ότι δεν κάνει για μένα η διδασκαλία κι εγώ δεν κάνω γι' αυτήν...  Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου χρειάστηκε αρκετές φορές να εκπαιδεύσω συναδέλφους στην χρήση εφαρμογών, γεγονός που δεν μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο αλλά μπορούσα να το διαχειριστώ, ήταν η δουλειά μου...  Πριν από ούτε δύο εβδομάδες μπήκα επίσημα για πρώτη φορά σε κανονική αίθουσα με μαθητές για να δώσω μια διάλεξη σχετικά με το επαγγελματικό αντικείμενο, μια εμπειρία ευχάριστη για την οποία έχω γράψει στο σχετικό post ...  Χθες το μεσημέρι έλαβα μια πρόσκληση να διδάξω ένα course για Βάσεις Δεδομένων σε ολόκληρο το εαρινό εξάμηνο, στο New York College , μια κανονική δουλειά, έμμισθη, απογευματινή, παράλληλα με την πρωινή μου δουλειά... Η πρόκληση είναι μεγάλη κι όχι τόσο για τα επιπλέον χρήματα που θα μπούνε στο σπίτι όσο για την εμπειρία και την έμπρακτη εκτίμηση των άλλων σε αυτό που είμαι κι αυτό που έ

Visiting lecture @ New York College, 25/01/2016...

Χθες το απόγευμα είχα την χαρά και την τιμή να δώσω μια διάλεξη μπροστά στους φοιτητές του τμήματος "Internet Engineering and Web Management" του New York College , ως προσκεκλημένος ομιλητής... Η πρόσκληση έγινε από το καθηγητή του συγκεκριμένου τμήματος,  Δημήτρη Δημητρέλο , ο οποίος ήταν και δικός μου εκπαιδευτής στο σεμινάριο Scrum που παρακολούθησα πριν από 1,5 μήνα ... Αντικείμενο της διάλεξης ήταν η εισαγωγή στις έννοιες του Data Warehouse και του Business Intelligence , το αντικείμενο της δουλειάς μου δηλαδή εδώ και 11 χρόνια...  Ήταν η πρώτη φορά που θα έδινα μια τέτοια διάλεξη και δεν κρύβω ότι στην αρχή όταν μου έγινε η πρόταση ήμουν λίγο διστακτικός... Έχω κάνει στο παρελθόν εκπαιδεύσεις σε μικρές ομάδες χρηστών για την εκμάθηση συγκεκριμένων εφαρμογών αλλά η ιδέα του να μιλάω μπροστά σε ένα κοινό σχεδόν νεανικό εξηγώντας θεωρητικές έννοιες και μεθοδολογίες μου φαινόταν κάπως τρομακτικό... Από την άλλη όμως η ιδέα του να δώσω μια τέτοιου είδους διάλεξη με