Ψαροκόκαλο...

Μου το πρότεινε η Κατερίνα , ο Σ. το ενέκρινε και πλέον είναι από τα αγαπημένα μας... τραβούδια ...

Ο γιος μου λατρεύει τα τραγούδια... Εγώ και η μάνα του του τραγουδάμε συνέχεια από τότε που ήταν βρέφος, το ίδιο και οι παππούδες του... Μέχρι εδώ όλα είναι απόλυτα συνηθισμένα, καμιά πρωτοτυπία, το βλαστάρι μου κάνει ότι και χιλιάδες άλλα παιδάκια της ηλικίας του και όχι μόνο... Η πρωτοτυπία βρίσκεται στο γεγονός ότι το αγαπημένο τραγούδι του γιου μου αυτή την εποχή είναι το "Αστέρι μου, φεγγάρι μου" σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη που το ερμήνευσε πρώτη φορά η Μελίνα Μερκούρη στην ταινία "Φαίδρα"   και  που ο Σ. άκουσε από τη γιαγιά του... Και όχι μόνο αυτό... Από όλες τις εκτελέσεις του κομματιού προτιμά αυτή της Χαρούλας Αλεξίου τόσο πολύ που όταν καθόμαστε να δούμε...  τραβούδια  (όπως τα λέει) στο YouTube και φτάνει η ώρα να ακούσουμε το   "Αστέρι μου, φεγγάρι μου", αν του βάλω να ακούσει άλλη εκτέλεση δυσανασχετεί!!!

Όταν βγαίνω για τρέξιμο έχω μαζί μου μόνο τα κλειδιά μου και το κινητό για να ακούω μουσική... Προτιμώ να ακούω χορευτική μουσική για να μου δίνει ρυθμό στο τρέξιμο κι επειδή δεν είμαι 18 χρονών πια, τα κομμάτια έχουν και αυτά μια ηλικία ανάλογη με τη δική μου...

Είχα δει αυτό το live σε βιντεοκασέτα πριν πολλά χρόνια και το ανακάλυψα τυχαία απόψε στο You Tube... Είναι κατατοπιστικό για το τι ήταν αυτό το συγκρότημα και της ιδιόρρυθμης περσόνας που λεγόταν Jello Biafra...Το video περιλαμβάνει ολόκληρη την εμφάνιση των Dead Kennedys, διάρκειας μιας ώρας, σε μια συναυλία που ήταν η τελευταία του club "On Broadway" το οποίο αποτέλεσε συναυλιακό χώρο για punk συγκροτήματα για πολλά χρόνια στο San Francisco...

Μεγάλη φάση λαίμε , το θυμήθηκα βλέποντας το nickname μιας follower του blog (της το αφιερώνω δικαιωματικά)... Το βλέπαμε ένα βράδυ στο MAD με φίλους μαζεμένοι σπίτι μου και δεν μας είχε μείνει άντερο...  :lol: ρεεε!!!

Άκου το αρχέγονο τύμπανο... Οα,  λαίμε ...  :-P Υ.Γ. Ξεκινάει η άδεια αύριο... :-)

Το  "La rage"  ήταν ένα από τα soundtrack των γεγονότων του Δεκεμβρίου του 2008... Εγώ δεν το είχα ακούσει, το γνώριζα μόνο ως τίτλο από διάφορα σχόλια, θετικά ή αρνητικά... Μεγάλη κομματάρα, με ωραίους στίχους (το βίντεο είναι υποτιτλισμένο στα ελληνικά), εξαιρετικά επίκαιρη και πάλι, περιέχει δε εικόνες που έχουμε δει και είμαι σίγουρος ότι θα ξαναδούμε στην Ελλάδα... Πληροφορίες για την Keny Arkana στο official site  και στη wikipedia ...

Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε ο κύριος Σ., εγώ και η Μ. βγήκαμε οι δύο μας και πήγαμε στο Γκάζι στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και άλλων καλλιτεχνών για το το "Χαμόγελο του Παιδιού"  ... Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στην Άμυνα και κατεβήκαμε με το μετρό... Στο Γκάζι ο κόσμος πολύς, χιλιάδες, και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα κέφια του με άξιους συμπαραστάτες τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μανώλη Φάμελο και άλλους καλλιτέχνες... Περάσαμε πολύ ωραία, τραγουδήσαμε, ήπιαμε μπύρες, φάγαμε βρώμικο στα όρθια, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο... Θυμήθηκα τα παλιά όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας και κάτι τέτοια ή μια βραδινή βόλτα στην πόλη χωρίς πρόγραμμα ήταν κάτι συνηθισμένο... Όταν γυρνούσαμε το βράδυ με το μετρό προς την Άμυνα για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να γυρίσουμε στο σπίτι, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ασυνήθιστοι γαρ πλέον σε νυχτερινές εξόδους, καθισμένοι με τους αγκώνες μας να αγγίζουν και να έχει γύρει ο ένας πάνω στον άλλον, σκεφτόμουν τον κύριο Σ.

Το 1981 κυκλοφόρησε η συλλογή "Strength thru Oi!" η οποία περιελάμβανε μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της Oi! μουσικής... Στο εξώφυλλό της εμφανιζόταν μια φιγούρα εμβληματική για τους Βρετανούς νεοναζί skinheads, o Nicky Crane... Ο Crane, ο οποίος όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ήταν φυλακισμένος για ρατσιστική επίθεση, ήταν διακεκριμένο στέλεχος του British Movement , οργανωτής της περιοχής του Kent... Είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ρατσιστικές επιθέσεις καθώς και σε επεισόδια σε αντιρατσιστική συναυλία... Όταν αποφυλακίστηκε άρχισε να δουλεύει σαν security στα live των Screwdriver , συνδέθηκε φιλικά κι επαγγελματικά με τον Ian Stuart και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο στήσιμο και τη δημιουργία του νεοναζιστικού δικτύου Blood and Honour το 1987... Ο Crane όμως επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη για τους θαυμαστές και τους συντρόφους του... Το 1992 εμφανίστηκε στην εκπομπή Out του Channel 4 και παραδέχθηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι ζει διπλή ζωή! Εξήγησε μάλιστα τους λόγους π

Πίνω μια Boddingtons , έχω πάρει το lap top αγκαλιά κι έχω αράξει στον καναπέ, η Μ χαζεύει το CSI... Όσα περισσότερα μου συμβαίνουν τόσο λιγότερο έχω μυαλό για να γράψω στο blog... Αυτή την περίοδο συμβαίνουν πολλά και ο χρόνος είναι λίγος, αυτό που θέλω είναι να ρίξω λίγο τις στροφές, να μειώσω το άγχος... Παρ' όλα αυτά, έχω διάθεση για δημιουργικά πράγματα, από χθες μου την κάρφωσε κι άρχισα να διαβάζω Python κι έκανα αίτηση για ένα μεταπτυχιακό!!! Ευχηθείτε μου καλή τύχη, θα την χρειαστώ... Άλλη μια γουλιά μπύρα, μην γίνει και κάτουρο, και καληνύχτα με το αγαπημένο τραγούδι του Σ. μου...

Άκουσα το καινούργιο τραγούδι των Locomondo χθες το πρωί κατά τις 7:30 που πήγαινα στη δουλειά και συγκινήθηκα καθώς κάνανε εισβολή στο μυαλό μου πάρα πολλές εικόνες... Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι, αυτό του 1986, που είδα με τον πατέρα μου στο μπαλκόνι με την τηλεόραση γυρισμένη προς τα έξω... Μια συναυλία των Locomondo στην Tεχνόπολη στο Γκάζι, ένα βράδυ με πολύ ζέστη και μερικές χιλιάδες κόσμου να χοροπηδάνε καταϊδρωμένοι... Τα μελλοντικά Μουντιάλ που θα δω κι εγώ με τον μπέμπη παρέα... Υ.Γ. Το ξέρω, έχω γίνει πολύ μελό...

Οι Dead Kennedys ήταν μια από τις δημοφιλέστερες και σημαντικότερες αμερικανικές hardcore/punk μπάντες στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετία του '80. Δημιουργήθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο το 1978 όταν ο East Bay Ray τοποθέτησε μια αγγελία σε μια μουσική εφημερίδα στην οποία απάντησε ο τραγουδιστής Jello Biafra. Σύντομα προστέθηκαν στην μπάντα ο μπασίστας Klaus Flouride, ο ντράμερ Ted και ένας δεύτερος κιθαρίστας γνωστός στο μέλλον απλά ως 6025. Ο τελευταίος αποχώρησε από το γκρουπ τον Μάρτιο του 1979, ενώ ο Ted αντικαταστάθηκε στο τέλος του 1980 από τον D.H.Peligro. Μετά από μια σύντομη περίοδο με συνεχείς πρόβες, οι Dead Kennedys έκαναν το πρώτο τους live τον Ιούλιο του 1978 στo Mabuhay Gardens. Το "Fab Mab" ήταν ένα Φιλλιπινέζικο εστιατόριο στην περιοχή North Beach του San Francisco το οποίο λειτουργούσε σαν «στέγη» για punk μπάντες, για μια περίοδο δέκα ετών, Δεν πέρασε πολύς καιρός και γρήγορα το γκρουπ απέκτησε ένα σημαντικό αριθμό πιστώ

Σήμερα το πρωί στον Nitro Fm, στην εκπομπή του Βαγγέλη Χαρισόπουλου, άκουγα το "party του κάγκουρα" , ένα tribute στα '90s, στα κομμάτια εκείνα που όταν τα ακούμε ένα ειρωνικό γελάκι σχηματίζεται στο στόμα μας... Vanilla Ice , Snap , 2 Unlimited και τράβα κορδέλα... Έχουν περάσει κοντά 20 χρόνια, γαμώτο, απ' όταν ξεκίνησαν τα '90s... Πρέπει να είμαι από τους πρώτους στην Ελλάδα που αγόρασαν το "Nevermind" και θυμάμαι την μέρα που πέθανε ο Cobain ... Στο γυμνάσιο, στα party χορεύαμε pogo με Αντίδραση ... Θυμάμαι όταν ακούσαμε για το νέο είδος ηλεκτρονικής μουσικής που έπαιζε ένας dj σε ένα club στην Φρανκφούρτη ... Έχω πάει στην περιβόητη συναυλία των Prodigy στο Βύρωνα που διακόπηκε λόγω επεισοδίων... Έχω πάει στα party του Αλίμου, στο X-Movie Theater και σε party σε γκαράζ... Ήμουνα στο Rockwave που έγινε στον Άγιο Κοσμά, όπου είχαν γίνει επεισόδια (πάλι έπαιζαν οι Prodigy !) και είχαμε μπει στη ζούλα από μια τρύπα στα κάγκελα... Έχω ζήσει ωραία

Είδα πρόσφατα σε DVD την καλή ταινία animation "Βαλς με τον Μπασίρ (Waltz with Bashir)" που πραγματεύεται τις αναμνήσεις ενός Ισραηλινού βετεράνου της εισβολής στον Λίβανο την περίοδο των γεγονότων στην Σάμπρα και την Σατίλα ... Η ταινία είναι καλή και αξίζει να τη δει κανείς, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν κάποια τραγούδια που ακούγονται στην ταινία τα οποία, προφανώς, γράφτηκαν εκείνη την περίοδο και στόχο θα είχαν, ίσως, να ανυψώσουν το "φρόνημα" των Ισραηλιτών στρατιωτών.... Να μερικά από αυτά (η μετάφρασή τους είναι αυτή της μεταγλώττισης της ταινίας): I bombed Sidon today Αmid the clouds of smoke at dawn I almost went home in a coffin I bombed Sidon today I bombed Beirut today I bombed Beirut every day If i came close to death i couldn't say I bombed Beirut every day At the pull of a trigger We can send strangers straight to hell Sure, we kill some innocent along the way If i came close to death i couldn't say I bombed Bei

Σήμερα πήγα στη δουλειά με το αυτοκίνητο αφού η Μ. δεν το χρειαζόταν...Το μεσημέρι ,γυρίζοντας σπίτι, άκουγα ραδιόφωνο όταν για πρώτη φορά πρόσεξα τον τελευταίο στίχο ενός τραγουδιού που μου αρέσει πολύ ... ...Έλα… και νυστάζω, έλα σβύσε μου το φως... Πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι πιο τρυφερό από τον άνθρωπο που αποκοιμιέται και έχει κάποιον άλλον άνθρωπο να τον νοιαστεί, να τον σκεπάσει με μια κουβέρτα, να του φέρει νερό για να έχει δίπλα του αν διψάσει μέσα στην νύχτα και να του σβήσει το φως... Όταν γύρισα σπίτι έκατσα στον καναπέ και χάζεψα λίγο το "Μεσημεριανό Express" όπου είδα την Εύη Βατίδου να θάβεται ζωντανή (στην κυριολεξία) κάτω από πανέρια με λουλούδια που της πέταξε ο συνεργάτης/αφεντικό/φίλος/μέλλοντας σύντροφος(?), κύριος Αζίζ, Σύριος έμπορος κοσμημάτων με έδρα την Θεσσαλονίκη... Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι ο κύριος Αζίζ για να διασκεδάσει με μια φίλη (...) ένα βράδυ στα μπουζούκια, ξόδεψε τόσα λεφτά σε λουλούδια όσα βγάζω εγώ σε δύο με τρεις μήνες

Τους Clash τους άκουσα πρώτη φορά πιτσιρικάς, εκεί γύρω στα 13, στην περίφημη διαφήμιση της Levi's που έπαιζε το "Should I Stay Or Should I Go" ... Γοητευμένος (sic!!!) από το κομμάτι αλλά (μεταξύ μας) κυρίως από το hype που είχε δημιουργηθεί εκείνη την περίοδο γύρω από το κομμάτι και το συγκρότημα, αγοράζω μια συλλογή των Clash , το "The Clash: The Singles" ... Δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτε άλλο δικό τους και αμέσως ξεχώρισα το "London Calling" , κάτι μου έκανε... Απόψε, χάζευα το X-Factor και η Μ. λαγοκοιμόταν στον καναπέ, όταν σε κάποια φάση έπαιξε το κομμάτι και κάτι μου έκανε κλικ, ξύπνησα από εκεί που πήγαινα να αποκοιμηθώ... Άλλη μια φορά λοιπόν... "I live by the river" ...

Η Daria αφιέρωσε ωραία μουσικούλα στους φίλους της, στο τελευταίο της post... Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός με τις αφιερώσεις αλλά επειδή έχω καλή διάθεση σήμερα είπα να το μεταδώσω και σε άλλους και θυμήθηκα ένα βίντεο που ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, με κάνει να γελάω...