Ψαροκόκαλο...

Πολλές φορές, ειδικά όταν τον μαλώνω για κάτι που έκανε, η Μ. μου λέει ότι μιλάω στον Σ. σαν είναι μεγάλο παιδί κι όχι 4,5, κι ούτε, χρονών... Όταν αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πού θα πάμε βόλτα, σε ποιο εστιατόριο θα φάμε, τον ρωτάω τι θέλει αυτός... Τον αφήνω να διαλέξει τα ρούχα του, τι θα φάει, τι θα πιει, τι παραμύθι θα διαβάσουμε... Η Μ. μου λέει ότι τον κακομαθαίνω, ότι τον έχω κάνει μπαμπόθρεφτο κι ότι τα ίδια κάνω (κατ' αντιστοιχία) και με τον Θ... Ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να έχουν τόσες επιλογές, ότι τα αποσυντονίζει να παίρνουν τόσες αποφάσεις... Κατά πάσα πιθανότητα έχει δίκιο αλλά κι εγώ έχω τους λόγους μου...  Από την μια θέλω να κανακέψω τα παιδιά μου, να είναι ευτυχισμένα και να έχουν ότι μπορούν να ζητήσουν κι ότι μπορώ να τους προσφέρω... Από την άλλη θέλω να έχουν επιλογές και άποψη, το γεγονός ότι τους ρίχνω 30 χρόνια και βάλε δεν σημαίνει ότι αυτά δεν έχουν γνώμη ή άποψη ή ότι η δική μου είναι καλύτερη από τη δική τους και πρέπει a priori να υπερισχύει

Η τελευταία φορά που πήγα στο σινεμά ήταν τον Σεπτέμβριο του 2009... Η Μ. ήταν έγκυος στον Σ., υπήρχε πανικός με τον SARS κι εμείς είδαμε κάποιο από τα Χάρυ Πότερ σε προβολή που ξεκίναγε στις 12 το μεσημέρι για να είμαστε σε όσο γινόταν πιο άδεια αίθουσα... Τα χρόνια πέρασαν, κάτι το ένα κάτι το άλλο και δεν ξαναπήγα σινεμά εγώ που κάποτε έβλεπα στο σινεμά 25 ταινίες τον χρόνο... Ξαναπήγα σήμερα το απόγευμα με τον Σ., ήταν η πρώτη φορά που πήγε ποτέ σινεμά στη ζωή του... Είδαμε το "Rio 2"   και περάσαμε πολύ ωραία... Φάγαμε όλα όσα δεν πρέπει αν τρώνε τόσο τα παιδάκια όσο και οι μεγάλοι, ξεχάσαμε το μπουφάν του στο μπαρ όταν πήγαμε να αγοράσουμε ποπ κορν και τρέχαμε να το βρούμε, συζητούσαμε καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και ακόμα και όταν ο Σ. βαρέθηκε λίγο όλα πήγαν καλά και είδαμε την ταινία με καλή διάθεση μέχρι το τέλος... Υ.Γ. Ωραίο και το ταινιάκι...

Πριν από μερικές μέρες κοιμήθηκε η βαφτιστήρα μου στο σπίτι μας... Η Α. είναι 1,5 χρόνο μεγαλύτερη από τον Σ. που την αγαπάει πολύ... Το βράδυ η Μ. κάνει μπάνιο τα παιδιά και ξεκινάει από την Α.... Ο Σ. μπουκάρει στο μπάνιο ενώ η Α. είναι στην μπανιέρα... Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Σ: Μαμά, η Α. δεν έχει πουλάκι!!! Μ: Έχει αγάπη μου απλά δεν είναι σαν το δικό σου το πουλάκι, τα κορίτσια έχουν διαφορετικό πουλάκι από τα αγόρια.. ... (Ο Σ. έχει γείρει το κεφάλι του στο πλάι και παρατηρεί με ενδιαφέρον) ... Σ: Μαμά, η Α. έχει δύο πουλάκια!!! Μ: Όχι, αγάπη μου, ένα έχει, το πουλάκι της είναι διαφορετικό από το δικό σου... Σ: Μαμά, θέλω να πιάσω το πουλάκι της! Μ: Όχι αγόρι μου, δεν γίνεται να πιάσεις το πουλάκι της!!! Σ: Καλά... τότε θα πιάσω το δικό μου!!! ... (Χώνει το χέρι μέσα στο βρακί του) ...

Έχουμε κατέβει οικογενειακώς το απόγευμα στην πλατεία... Ο Σ. κάνει ποδήλατο κι εμείς χειροκροτούμε, για κάποιο λόγο αρνιόταν πεισματικά να κάνει πετάλι μέχρι σήμερα... Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι... Η Μ. ρίχνει το σύνθημα, μια, δυο, τρεις φορές, ο Σ. κάνει του κεφαλιού του... Στο τέλος ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος: Μ : Άντε αγόρι μου, έλα να πάμε στην ευχή της Παναγίας... Σ : Δεν  μπορούμε να πάμε στην ευχή της Παναγίας, μαμά... Μ : Γιατί αγόρι μου; Σ : Γιατί, η ευχή της Παναγίας είναι... κλειστή !!!

Σαν σήμερα πριν από 4 χρόνια, γύρω στις 9 το πρωί γεννήθηκες...  Πότε πέρασαν 4 χρόνια; Πότε ήσουν μωρό που τσίριζε εξοργισμένο και τώρα έχεις γίνει ολόκληρος άντρας; Πότε έγινες μάρκα από τις λίγες, θεομπαίχτης και θεατρίνος, ανήλικος εγκληματίας;  Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν όλοι λένε πόσο πολύ μοιάζουμε, εσύ θέλω να γίνεις όμως καλύτερος από μένα και να ξεπεράσεις τα όσα έχω καταφέρει στη ζωή μου, με σημαντικότερα εσένα και τον αδερφό σου...  Με κάνεις πολύ περήφανο κάθε μέρα που περνάει και σε αγαπώ πολύ...  Χρόνια σου πολλά, αγόρι μου!

Συμβαίνουν πολλά αλλά εγώ δεν μπορώ να βάλω δυο σκέψεις στην σειρά και να τις γράψω στο blog... Είμαι σε εγρήγορση όλο κάτι κάνω, όλο κάπου τρέχω... Καλώς ή κακώς ( κακώς ), ο κόσμος μου είναι αυτός στον οποίο κινούμαι, η οικογένεια, η δουλειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όσα με αφορούν, ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ερμητικά κλεισμένος απ' έξω είτε από επιλογή είτε λόγω έλλειψης χρόνου...  Στη δουλειά έχω μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο και κάνω πολλά πράγματα καινούργια... Έχει προβλήματα η φάση, υπάρχουν διαδικασίες και συμπεριφορές που ενίοτε με εξοργίζουν αλλά από την άλλη το βλέπω σαν πρόκληση, γουστάρω ρε παιδί μου... Τις προάλλες έγραψα ένα πρόγραμμα που παίρνει αυτόματα backup κάποιων αρχείων και τα μεταφέρει σε ένα άλλο server την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα και αφού τσεκάρει ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο δίσκο, αν όχι ή αν κάτι πάει στραβά, στέλνει mail για ενημέρωση σε συγκεκριμένους χρήστες... Όσο το έγραφα, αφοσιώθηκα 100% σε αυτό... Πρώτη φορά ασχολήθηκα με 

Ο μεγάλος μου ο γιος έχει τη γιορτή του αυτές τις μέρες κι η μαμά του σκέφτηκε ότι θα ήταν ωραίο να του κάνουμε ένα μικρό πάρτυ, κυρίως παιδάκια από τον παιδικό σταθμό που κάνει παρέα... Όπως σε κάθε πάρτυ έτσι και στου Σ., είναι απαραίτητες οι προσκλήσεις έτσι λοιπόν η μαμά του ανασκουμπώθηκε και αντί να αγοράσει έτοιμες προσκλήσεις τις έφτιαξε μόνη της και τους έδωσε χριστουγεννιάτικο concept μια που είμαστε κοντά στις γιορτές... Από υλικά απλά, κάποια υφάσματα που υπήρχαν στο σπίτι και κυρίως πολύ φαντασία και διάθεση έφτιαξε τις προσκλησούλες του πάρτυ δυο από τις οποίες βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες... Οι φωτογραφίες τις αδικούν βέβαια γιατί αφενός δεν είμαι ο καλύτερος φωτογράφος του κόσμου κι αφετέρου για να αποκρύψω κάποια προσωπικά δεδομένα αναγκάστηκα να τις "μουτζουρώσω" πιστεύω όμως ότι παίρνετε μια γεύση του περί τίνος πρόκειται... Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται η Μ. με την χειροτεχνία και τις κατασκευές... Οι προσκλήσεις του γάμου

Απόψε, για πρώτη φορά πλην μιας νύχτας πριν μερικούς μήνες που διανυκτέρευσα στο Ασκληπιείο της Βούλας, εγώ κι ο Σ. δεν θα κοιμηθούμε κάτω από την ίδια στέγη... Πήγε με την μαμά του για έξι μέρες στον νονό του κι αδερφό της Μ, στην Ολλανδία... Αυτές οι έξι μέρες θα είναι οι περισσότερες μέρες που μείναμε χώρια εγώ και η Μ από τον Ιούλιο του 2004 οπότε και απολύθηκα από στρατιώτης... Στην Αθήνα έχει μείνει μαζί μου ο Θ. αλλά μου λείπουν ήδη οι άλλοι δυο και ζηλεύω πολύ που ταξίδεψαν στο εξωτερικό κι εγώ όχι...

"Ένα παιδί ίσον κανένα" , μου είχαν πει πολλοί... Εγώ, αιώνιος ξερόλας, έλεγα, "Σιγά, δεν έχετε δίκιο" ... Ότι έχω κοροϊδέψει το έχω λουστεί... Οι φετινές διακοπές δεν ήταν κακές αλλά ήταν δύσκολες... Ξεκίνησαν αργοπορημένα, με πολύ κούραση και πολύ άγχος και μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση... Αυτοί οι παράγοντες θόλωσαν την σκέψη πολλές φορές και έγιναν λάθη, λάθη που στοίχισαν και σε μας και στα παιδιά, νεύρα και κούραση... Ο μπεμπούλης δεν προσαρμόστηκε ποτέ στην Αίγινα και στο ξενοδοχείο, άσε που αρρώστησε κιόλας... Ο μεγάλος που έτσι κι αλλιώς περνάει την κρίση της προσαρμογής στα νέα δεδομένα της οικογένειας, χρειαζόταν περισσότερη βόλτα, περισσότερο παιχνίδι κι εμείς είτε δεν μπορούσαμε είτε δεν αντέχαμε να του το παρέχουμε... Πάλι καλά που υπήρχε και η πισίνα στο ξενοδοχείο και του δώσαμε και κατάλαβε...  Φέτος, περισσότερο από τις άλλες χρονιές, χρειαζόμασταν την παρέα φίλων στις διακοπές μας (όπως έγινε πέρυσι και πρόπερσι) αλλά δυστυχώς όλα ήρθα

Σήμερα έγινα 35... Είμαι στην Αίγινα, διακοπές και προσπαθώ να ξανακερδίσω τον χρόνο που έχασα την χρονιά που μας πέρασε... Η Μ. κοιμίζει τον Σ., ο Θ. κοιμάται, ανήσυχα, βγάζει δοντάκια, εγώ κάθομαι στην βεράντα με το tablet και πίνω κρασί...  Καληνύχτα...

Χθες το πρωί, χαστούκισα για πρώτη φορά τον Σ. ...  Ευτυχώς όχι δυνατά, η κίνηση όμως έφτανε για να τον παγώσει, το βλέμμα του μου έριξε ένα χαστούκι πολύ πιο δυνατό... Με κοίταξε λίγο αμίλητος και μετά έβαλε τα κλάματα, λέγοντάς μου ότι ο κανόνας στα Χελωνάκια λέει ότι δεν πρέπει να χτυπάμε...  Τον πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να τον ηρεμήσω, ζητώντας του συγνώμη, ένιωθα ότι είμαι ο μεγαλύτερος μαλάκας του κόσμου... Όταν ηρέμησε μου είπε να κάνουμε μια συμφωνία, και μου έδωσε το χέρι του για να την επισφραγίσουμε, μου είπε ότι από εδώ και πέρα θα είναι καλό παιδάκι...  Δεύτερο χαστούκι, δυνατότερο από το πρώτο που μου έριξε το βλέμμα του... Δεν θέλω το παιδί μου να γίνει ενοχικό, να νομίζει ότι πάντα φταίει... Του είπα ότι θα κάνουμε συμφωνία να μην τον χτυπήσω ποτέ ξανά, ότι ήταν λάθος αυτό που έγινε... Περάσαμε όλη την ημέρα οι δυο μας, το μεσημέρι κοιμηθήκαμε μαζί, το βράδυ το ίδιο...  Σήμερα το πρωί φεύγοντας για δουλειά μου είπε, "Άντε ciao!" ... Χαίρομ

Έχω στο μυαλό μου μια εικόνα εδώ και μέρες...  Διακοπές, μεσημέρι, μετά από το μπάνιο στην θάλασσα, είμαστε κι οι τρεις ξαπλωμένοι στο διπλό κρεβάτι, το air condition αναμμένο γιατί έξω σκάει ο τζίτζικας... Το δέρμα μας λείο και καθαρό, απαλλαγμένο από ιδρώτα και αλάτια, δροσερό και ελαφρά ξηρό λόγω του air condition, ταυτόχρονα εκπέμπει ζέστη ελαφρά από τον ήλιο που το έκαιγε όλη την ημέρα στην θάλασσα... Κάθε κίνηση πάνω στα κολλαρισμένα σεντόνια κάνει ένα ήχο σαν να τρίβονται χαρτιά μεταξύ τους... Ο Σ. προσπαθεί να βολευτεί και στριφογυρίζει, η Μ. διαβάζει το βιβλίο της ανάσκελα κι εγώ κάνω τάχα μου τον κοιμισμένο για να παρασύρω τον Σ. να κοιμηθεί αλλά τελικά αποκοιμιέμαι πρώτος... Τρεις μέρες μείνανε...

Χθες δούλευα μέχρι τις 21:45...  Γυρνώντας στο σπίτι βρήκα τον Σ. αφηνιασμένο και την Μ. εξουθενωμένη... Ο μικρός βρίσκεται σε φοβερή υπερένταση κι έχει εκρήξεις εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά... Ίσως να φταίει και που λείπω τόσο πολύ από το σπίτι...  Η Μ. έχει επωμιστεί όλο το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό είναι δύσκολο, οι αντοχές της λιγοστεύουν μέρα με την μέρα...  Εν τέλει, ο Σ. κοιμάται, ο Θ. κοιμόταν ήδη, καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεραθώ στον ύπνο... Στις 4:30 ο Θ. ξυπνάει... Είναι το δεύτερο συνεχόμενο βράδυ εκεί που κοιμόταν σερί όλο το βράδυ εδώ και μια εβδομάδα... Τάισμα, άλλαγμα, κοίμισμα, ξανακοιμήθηκα στις 5:45 και ξύπνησα τελικά στις 7:15 όταν ξύπνησε κι ο Σ. ...  Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά σφίγγω τα δόντια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 15... Ξέρω ότι όλη αυτή η πίεση κάπου θα μου βγει και θα κάνει κρότο... Πονάει η μέση μου, πονάει η ουλή της κοίλης μου, πονάει το αριστερό μου πόδι... Κάνω υπομονή, η άλλη επιλογή

Χθες το απόγευμα, γύρω στις 8:00, στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, ο Σ. κάνει κούνια στην παιδική χαρά... Σ. : Μπαμπά, πότε θα ανάψει το κοτσάνι; Εγώ: ... Ποιο κοτσάνι, αγόρι μου; Σ. : Αυτό που γίνεται μπλε στο σκοτάδι... Εγώ: Πού είναι αυτό το κοτσάνι, αγόρι μου;;; Σ. : Πάνω στην εκκλησία, μπαμπά... Εγώ: (Γελάω) Δεν είναι κοτσάνι αυτό, αγόρι μου, είναι ο σταυρός της εκκλησίας! Σ. : Ναι, σωστά... το κοτσάνι!

Αντί προλόγου: Αυτή την στιγμή δεν θα έπρεπε να ποστάρω αλλά να κοιμάμαι, να ξαναγεμίζω τις μπαταρίες μου αφού η Μ. έχει αναλάβει το μεσημεριανό τάισμα και κοίμισμα του μπέμπη... Δεν το κάνω διότι νιώθω σιγά σιγά να επιστρέφει ένα αίσθημα πνιγμού το οποίο έχω νιώσει στο παρελθόν, έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το νιώσει, και δεν θέλω να το ξανανιώσω... Το αίσθημα αυτό έχει να κάνει με την απώλεια του προσωπικού χρόνου που σου επιβάλλει ο ερχομός ενός μωρού στο σπίτι, χρόνου που πρέπει να ξαναδιεκδικήσεις για να κρατιέσαι σε μια ισορροπία... Λίγος ύπνος λιγότερος για λίγη περισσότερη ψυχική ηρεμία... Δεν ακούγεται κι άσχημα... Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι κλείσαμε ένα χρόνο στο σπίτι που ζούμε τώρα και μοιάζει σαν να έχουμε ζήσει πολλά περισσότερα... Ο χρόνος αυτός ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτος, τόσο πολύ όσο δεν χρειάζεται... Πολλές καλές και πολλές κακές στιγμές, αμέτρητα συναισθήματα, σκέτο roller coaster... Αν επιχειρήσω μια σύντομη ανασκόπηση κύλησε κάπως έτσι: Στ

Από αύριο, Θεού θέλοντος, η οικογένειά μας γίνεται τετραμελής... Έχουμε ραντεβού πρωί πρωί στο μαιευτήριο, καισαρική όπως και στον Σ... Η εγκυμοσύνη της Μ. μου φτάνει στο τέλος της, μια εγκυμοσύνη πιο δύσκολη και κουραστική από την πρώτη αφού σε αυτούς τους 9 μήνες έγιναν τόσα πολλά, μέχρι και στο χειρουργείο μπήκα, αφήνοντας την Μ. με την κοιλιά στο στόμα να τρέχει μέσα στο σπίτι να φροντίσει και μένα και τον Σ. ...  Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης" όπως τον λέει η Μ. γιατί δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο Σ. όταν γεννήθηκε... Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης"κι εγώ είμαι άρρωστος, βήχω, τρέχει η μύτη μου, τα αυτιά μου είναι βουλωμένα κι έχω πονοκέφαλο, θα πάρω χειρουργική μάσκα για να φοράω όταν τον δω...

Πόσο βολικό θα ήταν αν η μέρα δεν είχε 24 ώρες αλλά περισσότερες, 36 ας πούμε ή 48... Πώς να χωρέσω όλα αυτά που πρέπει και θέλω να κάνω σε 24 μόνο ώρες; Ακόμα δεν το έχω καταφέρει...  Μέσα στο 24ώρο πρέπει να στριμώξω 8 ώρες το λιγότερο που βρίσκομαι στη δουλειά και 5 με 6 ώρες ύπνου για να μπορώ να λειτουργώ χωρίς να κουτουλάω στα ντουβάρια από την νύστα...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μην χάσω τις στιγμές μαζί του που δεν ξαναγυρνάνε πίσω...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με την Μ., την σύντροφο, τον άνθρωπό μου, την φίλη μου, γιατί πριν και πάνω απ' όλα η ζωή μας ξεκίνησε από εμας τους δυο μαζί μόνους μας κι εκεί θα καταλήξει, φτάνει να προσπαθούμε για αυτή...  Πρέπει να βρω χρόνο για μένα, για τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου, να διαβάσω το βιβλίο μου, να δω κάποια ταινία, να γυμναστώ... Πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω, να αποκτήσω επιπλέον skills που ίσως να με βοηθήσουν και να μην μείνω άνεργος ή αν μείνω άνε

Το ρολόι έδειχνε εννέα και κάτι όταν γεννήθηκες πριν από τρία χρόνια... Πώς περάσανε αυτά τα τρία χρόνια... Από ένα μικρό, κόκκινο, πασαλειμμένο με αίμα μωρό που τσιρίζει με όλη του την ψυχή έγινες ολόκληρος άντρας... Η τσιρίδα παρέμεινε ίδια όμως όταν σε πιάνουν τα διαόλια σου... Αυτά τα τρία χρόνια ήταν τα πιο γεμάτα και τα πιο ουσιαστικά της ζωής μου... Όχι μόνο γιατί γεννήθηκες εσύ, που σε λατρεύω και που ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί αλλά γιατί εσύ ήσουν η αιτία να μου συμβούν τόσες αλλαγές, να καταλάβω τόσα πράγματα για τον εαυτό μου και τους γύρω που δεν θα τα κατάφερνα ποτέ αν δεν υπήρχες εσύ... Πόσα πολλά θα μπορούσα να σου γράψω αλλά και πάλι να μην λέω τίποτα που να αξίζει τόσο όταν σε κοιτάζω και μου γελάς ή όταν κοιμόμαστε μαζί τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ή όταν παίζουμε "ποιος είναι το αφεντικό" ... Το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό έχεις τα νεύρα σου διότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν σε σηκώνουν στην αγκαλιά τους και ότι έχεις μπερδευτεί με το καινού

... έτσι έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία   "Οι θαλασσιές οι χάντρες" για να τον προειδοποιήσει ότι η Ζωή Λάσκαρη τον σέρνει από την μύτη... Εγώ μουστάκι δεν έχω αλλά όταν μου είπε ο Σ., ότι τα γένια μου (τα άφησα για πρώτη φορά στην ζωή μου) τον τσιμπάνε όταν τον φιλάω, εγώ τα ξύρισα και άφησα μόνο ένα μικρό στο πηγούνι... Ο Σ. με είδε, με έλεγξε αλλά μου είπε ότι και αυτό τον τσιμπάει... Έτσι, σήμερα πρωί-πρωί, το ξύρισα κι αυτό...

Ο καλύτερος φίλος του γιου μου στον παιδικό σταθμό είναι ο Άμπι και είναι από την  Ιορδανία... Στα μυαλά των παιδιών σε αυτές τις ηλικίες δεν υπάρχουν έθνη, θρησκείες ή πολιτικές ιδεολογίες... Αυτές είναι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργούνται αργότερα, κάποιοι μεγάλοι τις διδάσκουν και μαθαίνουν τα παιδιά να ζουν με αυτές... Η κατάσταση με τους φασίστες έχει εκτροχιαστεί...  Όταν δεν φωτογραφίζονται με τους "φίλους" τους μέσα στη Βουλή , ιδρύουν φιλανθρωπικές οργανώσεις - ρατσιστικές καρικατούρες , σκοτώνουν , τραμπουκίζουν ... Σκέφτομαι πολλές φορές πως μπορεί να μην είναι μακρυά η μέρα εκείνη που θα βρεθούν έξω από τον παιδικό σταθμό που πάει ο γιος μου και θα ζητήσουν να φύγουν τα παιδιά των μεταναστών... Και μετά από αυτή  την ημέρα μπορεί να έρθει μια άλλη μέρα που θα έρθουν για τα παιδιά των άθεων, των αριστερών, για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες που δεν πληρούν το πρότυπο του Σπαρτιάτη οπλίτη...  Δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθουν αυτές οι μέρες... Το αυγό