Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Ο γιος μου

The greek way...

Ο Σ. κάνει προπόνηση, εγώ κάθομαι στην κερκίδα και κάνω ότι κάνει ο Έλληνας πατέρας που σέβεται τον εαυτό του: Πίνω freddo espresso γλυκό σε σουπιέρα και χαζεύω στο Facebook...

Για σένα μπαμπά...

Μπαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Σ. να έχει φτιάξει ένα σάντουιτς... Εγώ : Τι είναι αυτό αγόρι μου, έφτιαξες σάντουιτς; Σ : Ναι, είναι σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, το έφτιαξα για σένα που σου αρέσει... Εγώ : Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου! Σ : Το έφτιαξα για να σου πω ευχαριστώ που έπαιξες μαζί μου... Ο Σ. μου είναι 6 χρονών, είναι ένα παιδί πολύ ώριμο συναισθηματικά για την ηλικία του που κάθε μέρα μου δίνει λόγους να είμαι περήφανος που είμαι πατέρας του...

Κάτι σωστό έχουμε κάνει...

Σ: Μπαμπά, πότε θα ανοίξουμε τον κουμπαρά μου; Εγώ: Πότε θες να τον ανοίξουμε, θες να τον ανοίξουμε το καλοκαίρι; Σ: Όχι, θέλω να τον ανοίξουμε τώρα. Εγώ: Εντάξει, μπορούμε να τον ανοίξουμε τώρα απλά θα πρέπει να πάμε στην τράπεζα όλα αυτά τα ψιλά που έχει ο κουμπαράς για να μας δώσουν χάρτινα λεφτά. Σ: Εγώ μπαμπά λέω να μην τα δώσουμε όλα στην τράπεζα, να πάμε τα μισά στην τράπεζα και τα άλλα μισά να τα δώσουμε στους φτωχούς (!!!) Ο Σ. είναι 6 χρονών...

Art...

Εικόνα

Μικρά...

Τις προάλλες μου έλεγε ο Σ. ότι όποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τον εαυτό του, έτσι του λέει η δασκάλα του διότι αυτός κοροϊδεύει καμιά φορά τον φίλο του το Δ. αλλά μετά του ζητάει συγνώμη κι η δασκάλα του είπε ότι είναι πολύ πονηρό παιδάκι γιατί το έχει κάνει σύστημα, κι αυτός της απάντησε ότι δεν είναι πονηρό παιδάκι, είναι πολύ έξυπνος τύπος...  (lol) Ο Θ. όταν θυμώνει βάζει τις φωνές, χτυπάει το πόδι κάτω και μου λέει πολλές φορές ότι θα με "καρπαδώθει" ...  Αν εγώ ή η Μ. τον μαλώσουμε πάει στον άλλον κλαίγοντας να παραπονεθεί ότι   "μαμά/μπαμπάς μάλωθε"  ...  Τον ρωτάς, "είσαι μωρό;" και σου λέει "είμαι Θ. !" ... 

Για πάντα...

Ο Σ. κοιτάζει μια φωτογραφία της Μ. από όταν ήταν μωρό... Σ: Μπαμπά, εσύ πού είσαι, στην κοιλιά της μαμάς σου; Εγώ: Όχι, εγώ είμαι μεγαλύτερος από την μαμά, δεν ημουν στην κοιλιά της μαμάς μου, απλά δεν γνωριζόμαστε τότε... Σ: Τι εννοείς δεν γνωριζόσαστε, δεν την ήξερες τότε την μαμά; Εγώ: Μπορεί να είμαστε πολλά χρόνια με την μαμά, σχεδόν από πάντα, αλλά τότε δεν γνωριζόμαστε... Σ: Ναι, αλλά θα είσαστε μαζί για πάντα! Εγώ: Ναι, αγόρι μου, για πάντα... :)

Μικρά και μεγάλα...

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους...  Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Ταξίδι στας Ευρώπας...

Έχω να ταξιδέψω στο εξωτερικό από το Γενάρη του 2009 οπότε και πήγα με την Μ. στην Ρώμη, νέο, φρεσκοπαντρεμένο ζευγαράκι τότε...  Αύριο, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα ταξιδέψουμε ξανά στο εξωτερικό, εγώ κι η Μ., μαζί με τα αγόρια και θα πάμε στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη όπου μένει ο αδερφός της Μ. μόνιμα τα τελευταία 2 χρόνια... Δεν κρύβω ότι έχω άγχος καθώς τόσα χρόνια εντός των συνόρων είναι σαν να ταξιδεύω και πάλι για πρώτη φορά και έχει ξυπνήσει ο βλάχος (με την κακή έννοια) μέσα μου αλλά και γιατί φοβάμαι ότι ένα τρίωρο ταξίδι με το αεροπλάνο και τα παιδιά μπορεί να είναι πολύ κουραστικό...  Θέλω κι ελπίζω όλα στο τέλος να είναι τέλεια και καταπληκτικά... Καλό μας ταξίδι!

Μια φέτα ευτυχίας...

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Να χορέψουμε κιόλας...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

5 χρονών...

Εικόνα
Σήμερα ο Σ. μου έγινε 5 χρονών, ένας άντρας μεγάλος που έκανε και πάρτυ σε παιδότοπο όπου κάλεσε τους φίλους του και το κορίτσι του...

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Εγώ : Σ. τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Σ : Δήμαρχος! Εγώ : Πώς σου ήρθε αυτό αγόρι μου, γιατί θες να γίνεις δήμαρχος; Σ : Δεν ξέρω μπαμπά, πιστεύω ότι θα είναι ωραία... Χρόνια σου πολλά αγόρι μου!

Όσα μαθαίνεις στο σχολείο...

Δεν πιστεύω στον Θεό ή τουλάχιστον είμαι ακραία σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε θρησκεία... Αρνούμαι πολλούς από τους εθνικούς μύθους, είμαι απόλυτα αντίθετος με οποιοδήποτε μιλιταρισμό, οποιοδήποτε ολοκληρωτισμό, οποιοδήποτε φασισμό...  Επέλεξα, μετά από συζήτηση με τη Μ., να μην προπαγανδίσω τις όποιες ιδέες μου, είτε για την θρησκεία είτε για την πολιτική, στα παιδιά μου, να τους δώσω/δώσουμε μια γενική κατεύθυνση και να βρουν μόνα τους το δρόμο τους, να αποφασίσουν ελεύθερα...  Γνωρίζω ότι το σχολείο θα περάσει στα παιδιά μου ιδέες κι εικόνες που ενδεχομένως εγώ διαφωνώ αλλά έχω επιλέξει στα περισσότερα να κάνω πως δεν καταλαβαίνω... Δεν μπορείς να τα βάλεις με όλο τον κόσμο και θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα πάρουν ένα δρόμο που θα τον υποδείξουν οι πράξεις και η ανατροφή που θα πάρουν...  Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα αφήσω να περάσουν έτσι... Δεν μπορώ να επιτρέψω το παιδί μου, 4,5 ετών, να συμμετέχει σε γιορτές με στρατιωτικά εμβατήρια, ν

Home is where your heart is...

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ

Γλυκόλογα...

Την Κυριακή το μεσημέρι, είμαστε καλεσμένοι για φαγητό... Ο Σ. βαριέται, δεν έχουν έρθει οι άλλοι καλεσμένοι που έχουν παιδάκια και θέλει να δει YouTube στο κινητό μου... Εγώ προσπαθώ να το αρνηθώ διπλωματικά... Εγώ: Δεν παίζει το YouTube  αγόρι μου, χάλασε... Σ. : Γιατί χάλασε; Εγώ: Δεν παίζει το Internet... Σ. : Γιατί δεν παίζει; Εγώ: Γιατί δεν ξέρω τον κωδικό του WiFi... Σ. : Φτιάξτο!!! Εγώ:  Πώς να το φτιάξω αφού δεν ξέρω τον κωδικό; Σ. : Πες του κανένα γλυκόλογο και θα φτιάξει... (!!!)

Αίγινα - Αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι...

Στο καράβι της επιστροφής την Κυριακή το απόγευμα, μετά από μίνι διακοπές τριών ημερών στην Αίγινα, ρώτησα τον Σ. που του άρεσε περισσότερο φέτος, στον Πόρο ή στην Αίγινα...  "Στην Αίγινα" , μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί... Από μωρό πάει κάθε καλοκαίρι στην Αίγινα, στο ίδιο ξενοδοχείο, το νησί είναι το χωριό που δεν έχουμε...  Όταν είπαμε φέτος ότι θα φύγουμε για διακοπές ρώτησε πότε θα πάμε στην Αίγινα... Δεν γινόταν να μείνει το παιδί με τον καημό ότι φέτος δεν πήγαμε στο νησάκι μας αλλά ούτε κι εμείς...  Πήγαμε από την Παρασκευή και γυρίσαμε την Κυριακή το απόγευμα, ήταν ο καλύτερος τρόπος να αποχαιρετίσουμε αυτό το καλοκαίρι και να θυμηθούμε γιατί πρέπει να επιστρέψουμε και του χρόνου...

Διακοπές στον Πόρο...

Post πρωινό αλλά παρ' όλα αυτά καθυστερημένο, έχουμε επιστρέψει από τον Πόρο πριν μια εβδομάδα... Ο λόγος είναι ότι αν και πλέον στην Αθήνα οι διακοπές συνεχίζονται για την οικογένεια Snowball αφού πάμε κάθε μέρα για μπάνιο, για βόλτες, για φαγητό, κώλο δεν βάζουμε κάτω... Οι φετινές μας διακοπές στον Πόρο μας φάνηκαν λίγες, επτά ημέρες, αλλά ήταν πολύ καλές... Έχω καταλήξει στο ότι είναι καλύτερο να φεύγεις από κάπου και να έχεις την αίσθηση ότι θα ήθελες κι άλλο παρά να φεύγεις με την σκέψη αμάν πότε να γυρίσω σπίτι μου... Μετά από τρία συνεχόμενα καλοκαίρια στην Αίγινα, όπου το τελευταίο δεν το λες κι ιδανικό, χρειαζόμουν/χρειαζόμασταν μια αλλαγή κι έτσι επιλέξαμε τον Πόρο, ένα νησί στο οποίοι εγώ δεν είχα ξαναπάει, η Μ. είχε ξαναπάει πριν παντρευτούμε και φαινόταν βολικό για τα σχέδια μιας οικογένειας με μικρά παιδιά...  Οφείλω να το πω εξ αρχής ότι ο Πόρος μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη... Ένα νησί προικισμένο με υπέροχη φυσική ομορφιά αλλ

Το φως της ζωής...

Γυρνάω χθες το απόγευμα από τη δουλειά και βρίσκω τον Σ. μουτρωμένο, η Μ. τον έχει μαλώσει για κάτι που έκανε... Λίγο αργότερα ενώ βγάζω τα παπούτσια μου τον βλέπω στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας μου να με κοιτάζει με παράπονο... Τον παίρνω αγκαλιά και του εξηγώ ότι η μαμά είχε δίκιο που τον μάλωσε γιατί έκανε κάτι άσχημο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάμε αφού αυτός είναι το φως της ζωής μας... Το σκέφτεται για λίγο και μετά μου λέει : Σ. : Μα μπαμπά, δεν έχω φάει λάμπα... Εγώ : Τι εννοείς Σ. ; Σ. : Είπες ότι είμαι το φως της ζωής σας, δεν έχω φάει λάμπα...

Κατιρίνα, χυμό!!!

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο

Ο γκρίζος...

Το πρωί του Σαββάτου κατά τις 10 , πίνουμε οικογενειακώς καφέ στο Χαλάνδρι... Ο Σ. είναι γκρινιάρης και προσπαθεί να μας πείσει να του πάρουμε παγωτό... Η Μ. του λέει ότι δεν γίνεται να φάει παγωτό πρωί πρωί χωρίς να έχει φάει πρωινό κι ο Σ. από τα νεύρα του σφίγγει τα δόντια και μουγκρίζει... Μ.: Μην μουγκρίζεις παιδί μου και μίλα... Σ.: Θα σου γκρίζω όσο θέλω!