Ψαροκόκαλο...

Της είπες ότι πίνεις 3 με 4 ποτήρια κρασί κάθε βράδυ για να χαλαρώσεις κι αυτή σου είπε ότι πρέπει να το ελαττώσεις γιατί δεν κάνει καλό ούτε στην ψυχική υγεία ούτε και στην σωματική... Σε άκουσε και σου είπε ότι ίσως πρέπει να ξανακάνεις ψυχοθεραπεία αφού η αιτία της δυστυχίας σου είναι πάντα επαναλαμβανόμενη, ότι δεν είσαι αρκετά καλός... Αυτό που σε κυνηγάει πάντα είναι ότι η σχέση που είχες με τον πατέρα σου δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι, εσύ νόμιζες ότι αυτός σε απέρριπτε και κατά πως φαίνεται, ρίχνεις όλο το φταίξιμο στον εαυτό σου... Αυτό που σου στοιχειώνει την σκέψη όμως είναι να μην γίνει ο Σ. ότι ήσουν εσύ, να είναι σίγουρος για τον εαυτό του και να νιώθει ότι τον αγαπούν... Προσπαθείς υπερβολικά όμως και πρέπει να σταματήσεις διότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να πληγώσεις ένα παιδί...  Αποφάσισες πάλι να κάνεις restart (ποιο είναι άραγε αυτό, έχεις χάσει το μέτρημα), να σταματήσεις να πίνεις πολύ, να το πάρεις αλλιώς και προσπαθείς να σκεφτείς όσο πιο

Κι έτσι αθόρυβα κι απλά τα χρόνια περνάνε κι εκεί που τον κράταγες στα χέρια και τον έκανες κούπεπε, τώρα τον συνοδεύεις στην πρώτη του μέρα στο σχολείο... Με την υπερμεγέθη τσάντα Avengers στην πλάτη (σαν χελωνονιντζάκι όπως λέει ένας φίλος), να τον βλέπεις ότι είναι αγχωμένος για το άγνωστο κι όταν προσπαθείς να τον καθησυχάσεις να σου λέει "Εντάξει μπαμπά, όλα καλά, σταμάτα να με ενθαρρύνεις!!!"  κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού... Καλή χρονιά, υπομονή και κουράγιο σε γονείς και παιδιά!

Χθες είχαμε την επέτειο του γάμου μας με την Μ., 9 χρόνια έγγαμου βίου, 9 πολύ όμορφα χρόνια, παρά τις δυσκολίες που περάσαμε κατά καιρούς... Κανονικά ένα αγαπημένο ζευγάρι όπως εμείς θα έπρεπε να περάσει το βράδυ με ένα ρομαντικό δείπνο, μόνο του, χωρίς κάτι ή κάποιον να του αποσπά την προσοχή, έλα όμως που χθες ήταν η πρεμιέρα του "Finding Dory" στην Ελλάδα και τα αγόρια το περιμένανε πως και πως όλο το καλοκαίρι... Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε να γιορτάζουμε την επέτειό μας σε ένα κατάμεστο από πιτσιρίκια θερινό σινεμά στη γειτονιά μας παρέα με τα αγόρια μας... Γιατί οι καιροί αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, οι προτεραιότητές μας αλλάζουν... :) Παρεμπιπτόντως, η ταινία εξαιρετική τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγάλους, προτείνεται ανεπιφύλακτα...

Συναρμολόγησα την κούνια που ήταν το πρώτο κρεβατάκι και των δυο παιδιών μου κάποια στιγμή το Δεκέμβρη του 2009... Χθες την αποσυναρμολόγησα και την πακετάρισα για να πάει στη αποθήκη αφού την Τετάρτη έρχονται οι κουκέτες που αγοράσαμε για τα παιδιά... Στην αποσυναρμολόγηση με βοήθησε ο Σ., την έκανε σχεδόν μόνος του... Ένιωθα λίγο περίεργα, λίγο συγκινημένος ειδικά με τον Σ. που αποσυναρμολόγησε το κρεβάτι που κοιμήθηκε όντας βρέφος... Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μου δεν είναι πια μωρά, όλα αλλάζουν κι εγώ γερνάω...

Σάββατο βράδυ γύρω στις 9:20 κάνουμε περίπατο στην παραλία εγώ, τα αγόρια μου κι ένα φίλος τους συνομήλικος του Σ. ... Το φως είναι θαμπό, ο ήλιος κοντεύει να πέσει, είμαστε με τα μαγιό και περπατάμε πάνω στην υγρή άμμο, πετάμε πέτρες στη θάλασσα, τους κυνηγάω και ξεκαρδίζονται... Στιγμές απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης, ο κόσμος πέρα από εμάς μπορεί να πάει να κουρεύεται...

Ο Σ. κάνει προπόνηση, εγώ κάθομαι στην κερκίδα και κάνω ότι κάνει ο Έλληνας πατέρας που σέβεται τον εαυτό του: Πίνω freddo espresso γλυκό σε σουπιέρα και χαζεύω στο Facebook...

Μπαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Σ. να έχει φτιάξει ένα σάντουιτς... Εγώ : Τι είναι αυτό αγόρι μου, έφτιαξες σάντουιτς; Σ : Ναι, είναι σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, το έφτιαξα για σένα που σου αρέσει... Εγώ : Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη μου! Σ : Το έφτιαξα για να σου πω ευχαριστώ που έπαιξες μαζί μου... Ο Σ. μου είναι 6 χρονών, είναι ένα παιδί πολύ ώριμο συναισθηματικά για την ηλικία του που κάθε μέρα μου δίνει λόγους να είμαι περήφανος που είμαι πατέρας του...

Σ: Μπαμπά, πότε θα ανοίξουμε τον κουμπαρά μου; Εγώ: Πότε θες να τον ανοίξουμε, θες να τον ανοίξουμε το καλοκαίρι; Σ: Όχι, θέλω να τον ανοίξουμε τώρα. Εγώ: Εντάξει, μπορούμε να τον ανοίξουμε τώρα απλά θα πρέπει να πάμε στην τράπεζα όλα αυτά τα ψιλά που έχει ο κουμπαράς για να μας δώσουν χάρτινα λεφτά. Σ: Εγώ μπαμπά λέω να μην τα δώσουμε όλα στην τράπεζα, να πάμε τα μισά στην τράπεζα και τα άλλα μισά να τα δώσουμε στους φτωχούς (!!!) Ο Σ. είναι 6 χρονών...

Τις προάλλες μου έλεγε ο Σ. ότι όποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τον εαυτό του, έτσι του λέει η δασκάλα του διότι αυτός κοροϊδεύει καμιά φορά τον φίλο του το Δ. αλλά μετά του ζητάει συγνώμη κι η δασκάλα του είπε ότι είναι πολύ πονηρό παιδάκι γιατί το έχει κάνει σύστημα, κι αυτός της απάντησε ότι δεν είναι πονηρό παιδάκι, είναι πολύ έξυπνος τύπος...  (lol) Ο Θ. όταν θυμώνει βάζει τις φωνές, χτυπάει το πόδι κάτω και μου λέει πολλές φορές ότι θα με "καρπαδώθει" ...  Αν εγώ ή η Μ. τον μαλώσουμε πάει στον άλλον κλαίγοντας να παραπονεθεί ότι   "μαμά/μπαμπάς μάλωθε"  ...  Τον ρωτάς, "είσαι μωρό;" και σου λέει "είμαι Θ. !" ... 

Ο Σ. κοιτάζει μια φωτογραφία της Μ. από όταν ήταν μωρό... Σ: Μπαμπά, εσύ πού είσαι, στην κοιλιά της μαμάς σου; Εγώ: Όχι, εγώ είμαι μεγαλύτερος από την μαμά, δεν ημουν στην κοιλιά της μαμάς μου, απλά δεν γνωριζόμαστε τότε... Σ: Τι εννοείς δεν γνωριζόσαστε, δεν την ήξερες τότε την μαμά; Εγώ: Μπορεί να είμαστε πολλά χρόνια με την μαμά, σχεδόν από πάντα, αλλά τότε δεν γνωριζόμαστε... Σ: Ναι, αλλά θα είσαστε μαζί για πάντα! Εγώ: Ναι, αγόρι μου, για πάντα... :)

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους...  Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Έχω να ταξιδέψω στο εξωτερικό από το Γενάρη του 2009 οπότε και πήγα με την Μ. στην Ρώμη, νέο, φρεσκοπαντρεμένο ζευγαράκι τότε...  Αύριο, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα ταξιδέψουμε ξανά στο εξωτερικό, εγώ κι η Μ., μαζί με τα αγόρια και θα πάμε στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη όπου μένει ο αδερφός της Μ. μόνιμα τα τελευταία 2 χρόνια... Δεν κρύβω ότι έχω άγχος καθώς τόσα χρόνια εντός των συνόρων είναι σαν να ταξιδεύω και πάλι για πρώτη φορά και έχει ξυπνήσει ο βλάχος (με την κακή έννοια) μέσα μου αλλά και γιατί φοβάμαι ότι ένα τρίωρο ταξίδι με το αεροπλάνο και τα παιδιά μπορεί να είναι πολύ κουραστικό...  Θέλω κι ελπίζω όλα στο τέλος να είναι τέλεια και καταπληκτικά... Καλό μας ταξίδι!

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

Σήμερα ο Σ. μου έγινε 5 χρονών, ένας άντρας μεγάλος που έκανε και πάρτυ σε παιδότοπο όπου κάλεσε τους φίλους του και το κορίτσι του...

Εγώ : Σ. τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Σ : Δήμαρχος! Εγώ : Πώς σου ήρθε αυτό αγόρι μου, γιατί θες να γίνεις δήμαρχος; Σ : Δεν ξέρω μπαμπά, πιστεύω ότι θα είναι ωραία... Χρόνια σου πολλά αγόρι μου!

Δεν πιστεύω στον Θεό ή τουλάχιστον είμαι ακραία σκεπτικιστής απέναντι σε κάθε θρησκεία... Αρνούμαι πολλούς από τους εθνικούς μύθους, είμαι απόλυτα αντίθετος με οποιοδήποτε μιλιταρισμό, οποιοδήποτε ολοκληρωτισμό, οποιοδήποτε φασισμό...  Επέλεξα, μετά από συζήτηση με τη Μ., να μην προπαγανδίσω τις όποιες ιδέες μου, είτε για την θρησκεία είτε για την πολιτική, στα παιδιά μου, να τους δώσω/δώσουμε μια γενική κατεύθυνση και να βρουν μόνα τους το δρόμο τους, να αποφασίσουν ελεύθερα...  Γνωρίζω ότι το σχολείο θα περάσει στα παιδιά μου ιδέες κι εικόνες που ενδεχομένως εγώ διαφωνώ αλλά έχω επιλέξει στα περισσότερα να κάνω πως δεν καταλαβαίνω... Δεν μπορείς να τα βάλεις με όλο τον κόσμο και θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά μου θα πάρουν ένα δρόμο που θα τον υποδείξουν οι πράξεις και η ανατροφή που θα πάρουν...  Υπάρχουν όμως και πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα αφήσω να περάσουν έτσι... Δεν μπορώ να επιτρέψω το παιδί μου, 4,5 ετών, να συμμετέχει σε γιορτές με στρατιωτικά εμβατήρια, ν

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ

Την Κυριακή το μεσημέρι, είμαστε καλεσμένοι για φαγητό... Ο Σ. βαριέται, δεν έχουν έρθει οι άλλοι καλεσμένοι που έχουν παιδάκια και θέλει να δει YouTube στο κινητό μου... Εγώ προσπαθώ να το αρνηθώ διπλωματικά... Εγώ: Δεν παίζει το YouTube  αγόρι μου, χάλασε... Σ. : Γιατί χάλασε; Εγώ: Δεν παίζει το Internet... Σ. : Γιατί δεν παίζει; Εγώ: Γιατί δεν ξέρω τον κωδικό του WiFi... Σ. : Φτιάξτο!!! Εγώ:  Πώς να το φτιάξω αφού δεν ξέρω τον κωδικό; Σ. : Πες του κανένα γλυκόλογο και θα φτιάξει... (!!!)