Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά...
Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε:
"O Θ. μου έσπασε το δόντι!"
Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν...
Θόλωσα...
Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλωνα το χέρι μου τον τράβηξα από τον αστράγαλο και τον έβγαλα... Η Μ. μπήκε στην μέση και τον βούτηξε από τα χέρια μου αλλά ακόμα κι έτσι του έδωσα δυο-τρεις γερές μπάτσες στον κώλο... Εξακολουθούσα να ωρύομαι, να ουρλιάζω ότι θα τον σκοτώσω αν ξανακάνει κακό στον αδερφό του, ότι θα τον πετάξω από το σπίτι... Ο Θ. έκλαιγε και φώναζε τρομαγμένος...
Όταν του είπα ότι θα τον πετάξω από το σπίτι είδα στο πρόσωπο του ένα φόβο διαφορετικό από τον προηγούμενο, τον φόβο του να μην της φάει, ένα φόβο ατόφιο και χειροπιαστό και τότε πάγωσα... Είχα κάνει το παιδί μου να με φοβάται, του είχα δημιουργήσει μια ανάμνηση που ποτέ δεν θα φύγει από το μυαλό του, όπως δεν έφυγαν ποτέ κι οι δικές μου αναμνήσεις από τον πατέρα μου να ωρύεται και να αφρίζει... Ήμουν περήφανος για τον εαυτό μου ότι το μικρό μου παιδί δεν με είχε δει ποτέ εκτός εαυτού γιατί είχα δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου, είχα πολεμήσει την παρόρμηση του να αντιδρώ ενστικτωδώς, να είμαι αυτό που γνωρίζω καλά από την δική μου παιδική ηλικία... Ο Σ. είχε δει κάποτε αυτή την πλευρά μου και το φέρω βαρέως, είναι το κρίμα μου, η προδοσία του εαυτού μου και του παιδιού μου, ήθελα τουλάχιστον ο Θ. να μην έχει μια τέτοια εμπειρία και τώρα όλα είχαν γίνει σκατά...
Τα παιδιά σιγά σιγά ηρέμησαν, με τις προσπάθειες της Μ. κυρίως, κι εγώ βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο... Πνιγόμουν... Ήθελα να διορθώσω αυτό που έγινε και δεν μπορούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ πια... Πήγα στο σαλόνι όπου τα παιδιά έβλεπαν μια ταινία και τους ζήτησα να βάλουν μια παύση για να τους μιλήσω...
Απευθύνθηκα και στους δύο και τους είπα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο... Ότι ο Θ. έκανε κάτι πολύ άσχημο για το οποίο έπρεπε να τον μαλώσουμε αλλά ότι ο τρόπος που τον μάλωσα ήταν απαράδεκτος... Τους είπα ότι δεν θέλω να με φοβούνται, ότι θα είμαι δυστυχισμένος αν με φοβούνται όπως φοβόμουνα εγώ τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί... Με πήραν τα κλάματα, άρχισε να κλαίει κι ο Σ. και με πήρε αγκαλιά ενώ ο Θ. καθόταν στον απέναντι καναπέ με μάτια βουρκωμένα... Τους είπα ότι θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ να μην με ξαναδούν ποτέ έτσι αλλά αν ποτέ ξανά συμβεί θα έχουν δικαίωμα να μου ορίσουν αυτοί μια τιμωρία, ότι αυτοί καταλαβαίνουν... Αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις για να επισφραγίσουμε την συμφωνία μας...
Το βράδυ πήγα και κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Θ. ...
Νιώθω ακόμα απαίσια, ότι εκτός από την εμπιστοσύνη του μεγάλου μου, πρόδωσα και την εμπιστοσύνη του μικρού μου γιου, του χαϊδεμένο μου, με τον οποίο είχα προσπαθήσει πάρα πολύ να μην επαναλάβω λάθη που είχα με τον Σ. ... Νιώθω απαίσια που ο χειρότερος εαυτός μου ακόμα παραμονεύει να βγει στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία, παρά την τόση προσπάθεια που έχω κάνει...
