Ψαροκόκαλο...

To blogging έχει πεθάνει, ότι έχει απομείνει από αυτό λίγο θυμίζει τις μέρες της νιότης του... Όσοι έχουν/έχουμε απομείνει να ασχολούνται/ασχολούμαστε με αυτό είναι/είμαστε τελειωμένοι, παλιομοδίτες ή προπαγανδιστές και πωλητές...  Παρ' όλα αυτά το "Ψαροκόκαλο" μεγάλωσε άλλη μια χρονιά αφού χθες είχε γενέθλια, αν ήταν παιδάκι θα πήγαινε πια τρίτη δημοτικού και συνεχίζει την πορεία του όντας το πλέον πεθαμένο στυλ blog, ένα προσωπικό ημερολόγιο... Όχι μόνο συνεχίζει αλλά την περασμένη χρονιά για πρώτη φορά κατέγραψε αύξηση στο post rate για πρώτη φορά στην 8-χρονη ιστορία του...  Χθες γιόρταζε επίσης κι ο Θ. μου που μεγάλωσε πια, τον Απρίλη κλείνει τα 4, που όσο και να θέλω να τον βλέπω μπέμπη ακόμα έχει γίνει παιδάκι, γλύκας και πανέξυπνος... Χθες γιορτάσαμε συντηρητικά με παππούδες και την Κυριακή έχουμε το μεγάλο event, το party του που θα έρθουν οι φίλοι του... Χρόνια πολλά και καλά και στους δύο!

Δευτέρα βράδυ, ο Θ. έχει πυρετό και βήχα, είναι ζαβλακωμένος και τον κρατάω αγκαλιά: Εγώ: Θ. απόψε που είσαι άρρωστος να σε πάρω στο μεγάλο κρεβάτι να κοιμηθούμε μαζί; Θ. : Δεν πρέπει να κοιμηθώ μαδί θου μπαμπά γιατί θα θε κολλήθω... (!!!)

Ο Θ. είναι φοβερά γλυκατζής, ειδικά με την σοκολάτα έχει μανία, αν δεν του βάλεις φρένο θα μπορούσε να τρέφεται μόνο με αυτήν... Προσπαθούμε να του βάζουμε κάποιο μέτρο στο πόσα γλυκά θα φάει και πότε θα τα φάει αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο αφενός λόγω του "εκρηκτικού" και πεισματάρη χαρακτήρα του κι αφετέρου λόγω του ότι δεχόμαστε πραγματική υπονόμευση από τους παππούδες που όποτε έρχονται πάντα θα φέρουν κάποιο γλυκό ή σοκολάτα για τα παιδιά... Τις τελευταίες ημέρες ο Θ, ήταν εν εξάλλω καταστάση αφού ο πεθερός μου είχε φροντίσει να γεμίσει το σπίτι κουραμπιέδες, μελομακάρονα και κάθε είδους σοκολατάκι... Μετά από ένα απόγευμα που είχαμε μαλώσει με τον Θ. επειδή του απαγόρευα να φάει κι άλλο γλυκό, φτάνει η ώρα του μπάνιου και πάω να τον μπανιάρω... Καθώς τον πλένω του λέω: Εγώ: Φίλε, φάε, φάε γλυκά θα γίνεις χοντρός, έχεις κάνει κοιλίτσα και μπουτάκια... Θ: Δεν είμαι χοντρόθ, μπαμπά... Εγώ: Και τι είσαι; Θ: Είμαι μαλακόθ... (!!!)  

Όταν ήτανε μωρό ο Σ. παίζαμε το εξής παιχνιδάκι όταν ήταν γκρινιάρης... Λέγαμε ότι όλη αυτή η γκρίνια και το κλάμα δεν είναι του Σ. γιατί ο Σ. είναι το καλύτερο παιδάκι κι ότι για όλα αυτά φταίει ο "μοχθηρός μουσαφίρης" που παίρνει την θέση του Σ. ... Ψάχναμε τον μοχθηρό μουσαφίρη μέσα στο σπίτι μέχρι που φτάναμε στον καθρέφτη και τον βρίσκαμε στην αντανάκλαση του Σ. οπότε αυτός ξεκαρδιζόταν και του πέρναγαν (συνήθως) οι γκρίνιες... Όταν μεγάλωσε σιγά σιγά και άρχισε να μιλάει, το παιχνίδι άλλαξε και ο Σ. αποφάσισε ότι δεν είναι αυτός ο μοχθηρός μουσαφίρης αλλά εγώ οπότε κυνηγιόμασταν μέσα στο σπίτι απαντώντας στο ερώτημα "Ποιος είναι ο μοχθηρός μουσαφίρης;" ... Το παιχνίδι αυτό δεν το παίξαμε με τον Θ. παρά πολύ λίγο διότι δεν τον ενθουσίασε ποτέ, για την ακρίβεια τον άφηνε αδιάφορο...  Θυμήθηκα τον  μοχθηρό μουσαφίρη χθες το πρωί κάνοντας την προπόνηση μου στο τρέξιμο, τον τελευταίο μήνα ακολουθώ ένα πολύ συνεπές πρόγραμμα προπονήσεων... Πολλές φορές η προπό

Σάββατο απόγευμα, βρισκόμαστε στο πατρικό μου στον Ταύρο, ο Θ. ζωγραφίζει στο σαλόνι... Κάποια στιγμή έρχεται μέσα στην κουζίνα όπου κάθομαι με τους γονείς μου... Θ: Μπαμπά, να θου δείκθω μια δωγραφιά που έκανα... Εγώ: Ναι αγόρι μου... Εγώ: Τι είναι αυτό, αγόρι μου...; Θ: Το πουλί μου!!! Εγώ: !!!

Αυτό το blog επιβίωσε 7 χρόνια και θέλω να επιβιώσει πολλά ακόμα... Άλλωστε ένας από τους κυριότερους λόγους ύπαρξής του είναι μια καταγραφή σκέψεων και εικόνων που θα λειτουργήσει σαν παρακαταθήκη για τα παιδιά μου, μια ευκαιρία να πάρουν μια γεύση του τι σκεφτόμουν και ποιος ήμουν σε εποχές που αυτοί δεν με έχουν ζήσει ή που δεν θυμούνται και ίσως δεν θα θυμάμαι κι εγώ από ένα σημείο και μετά... Αυτό το post γράφεται για εσένα Θ. και σκέφτηκα να το γράψω καθώς έγραφα το προηγούμενο... Το γράφω γιατί περνάει συχνά από το μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί να ζηλέψεις κάποτε γιατί τα posts για τον αδερφό σου είναι περισσότερα ή γιατί βλέπω τόσο πολύ τον εαυτό μου στον αδερφό σου...  Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι αρκετά απλή... Ο Σ. είναι μεγαλύτερος από εσένα, είμαστε περισσότερα χρόνια μαζί... Ήταν το πρώτο μου παιδάκι και υπήρξε εποχή που προσπαθούσα να καταγράφω κάθε ανάμνηση διότι φοβόμουν μην τις ξεχάσω... Δεν σημαίνει ότι οι δικές σου αναμνήσεις είναι λιγότερο πολύτιμες

Χθες είχαμε την επέτειο του γάμου μας με την Μ., 9 χρόνια έγγαμου βίου, 9 πολύ όμορφα χρόνια, παρά τις δυσκολίες που περάσαμε κατά καιρούς... Κανονικά ένα αγαπημένο ζευγάρι όπως εμείς θα έπρεπε να περάσει το βράδυ με ένα ρομαντικό δείπνο, μόνο του, χωρίς κάτι ή κάποιον να του αποσπά την προσοχή, έλα όμως που χθες ήταν η πρεμιέρα του "Finding Dory" στην Ελλάδα και τα αγόρια το περιμένανε πως και πως όλο το καλοκαίρι... Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε να γιορτάζουμε την επέτειό μας σε ένα κατάμεστο από πιτσιρίκια θερινό σινεμά στη γειτονιά μας παρέα με τα αγόρια μας... Γιατί οι καιροί αλλάζουν, εμείς αλλάζουμε, οι προτεραιότητές μας αλλάζουν... :) Παρεμπιπτόντως, η ταινία εξαιρετική τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγάλους, προτείνεται ανεπιφύλακτα...

Σάββατο βράδυ γύρω στις 9:20 κάνουμε περίπατο στην παραλία εγώ, τα αγόρια μου κι ένα φίλος τους συνομήλικος του Σ. ... Το φως είναι θαμπό, ο ήλιος κοντεύει να πέσει, είμαστε με τα μαγιό και περπατάμε πάνω στην υγρή άμμο, πετάμε πέτρες στη θάλασσα, τους κυνηγάω και ξεκαρδίζονται... Στιγμές απόλυτης ευτυχίας και γαλήνης, ο κόσμος πέρα από εμάς μπορεί να πάει να κουρεύεται...

Σήμερα το απόγευμα, κατά τις 7:00, ο Θ. αποφάσισε ότι έπρεπε να βάλει ένα μακαρόνι  (άβραστο) στην κλειδαριά της εξώπορτας... Δεν το πήραμε χαμπάρι κατευθείαν παρά μόνο όταν έβαλα το κλειδί στην πόρτα και συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν αδύνατο... Ρωτώντας τα παιδιά έμαθα τι είχε συμβεί κι αποφάσισα να βγάλω τον αφαλό της κλειδαριάς μήπως και καταφέρω και αφαιρέσω το μακαρόνι που είχε κολλήσει μέσα όπως κι έγινε... Όταν δοκίμασα να ξαναβάλω την κλειδαριά στην πόρτα αυτό ήταν αδύνατο οπότε, έπειτα από την συμβουλή της Μ., αποφάσισα να πάω μέχρι το κλειδαράδικο για να πάρω τις κατάλληλες οδηγίες ή να αγοράσω καινούργια κλειδαριά... Η ώρα ήταν ήδη 8 και φεύγα, το κλειδαράδικο είναι στην πλατεία και είχε απίστευτη κίνηση ενώ ένα περιπολικό ήταν παρκαρισμένο έξω από το κλειδαράδικο κι έκοβε κλήσεις σε παράνομα παρκαρισμένα.... Δεν βρήκα να παρκάρω οπότε ανέβασα το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο λίγο παρακάτω και το άφησα με alarm... Πλησίασα στο περιπολικό που ήταν σταματημένο μπροστά σ

Σε αγαπώ πολύ αγοράκι μου, χρόνια σου πολλά!

Απόγευμα Κυριακής, ο Θ. ζωγραφίζει καθισμένος στο τραπεζάκι του με τους μαρκαδόρους του... Τον αφήνω για 2 λεπτά και φεύγω από το δωμάτιο... Όταν επιστρέφω τον βλέπω να κάθεται με τους αγκώνες ακουμπισμένους πάνω στο τραπεζάκι με το πρόσωπο μέσα στα χέρια του τα οποία είναι καταζωγραφισμένα... "Τι έκανες Θ.;" του λέω, κι αυτός κατεβάζει τα χεράκια και βλέπω ότι έχει βάψει ρίγες στο πρόσωπό του... Σηκώνει τα χέρια, κάνει την σχετική κίνηση και μου λέει: "Γκρρρ, είμαι τίγηθ (=τίγρης)..." !!!

Ήταν βραδάκι πριν από 7 χρόνια, ήμουν 31 ετών και σε ένα μήνα και κάτι θα γεννιόταν ο μεγάλος μου γιος... Είχαμε γυρίσει από τον πεθερό μου που μας είχε τραπέζι για τη γιορτή του και κυλιόμασταν από κρεβάτι σε καναπέ, ανεύθυνοι για τα πάντα πλην του σαρκίου μας και του περιεχόμενου της κοιλάρας της Μ., το οποίο εκτός από κάποιες κλωτσιές που της έδινε, δεν ήταν απαιτητικό... Εκείνο το βράδυ λοιπόν γεννήθηκε το "Ψαροκόκαλο" , με άλλο όνομα, με άλλο url αλλά με το ίδιο mentality, πάνω κάτω τουλάχιστον...  Είναι ο καθρέφτης όλων αυτών που είμαι κι έγινα μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια και πραγματικά συνέβησαν πάρα πολλά...  Πλέον, εν έτει 2016, όντας πλέον πατέρας δυο αγοριών, 37,5 ετών στα 38, με 15 επιπλέον κιλά στο κορμί και πολλά περισσότερα στο μυαλό, θέλω να ελπίζω, συνεχίζω να θεωρώ το "Ψαροκόκαλο" ένα φίλο καλό, έναν πιστό υποστηρικτή, έναν εξομολόγο...   Πλέον εκτός από τα γενέθλια του "Ψαροκόκαλου" , εδώ και λίγα χρόνια, γιορτάζω και τη γιορτή ε

Ο Θ. έχει τις μαύρες του και γκρινιάζει... Προσπαθούμε να τον βάλουμε για μπάνιο κι αυτός αντιστέκεται,  τσιρίζει, χτυπιέται... Η Μ. τον παίρνει αγκαλιά και προσπαθεί να τον καλμάρει... Μ: Πού είναι το μωρό μου, πού είναι το καλό μου το παιδάκι, τι του έκανες; Θ: Το 'φαγα... !!!

Τις προάλλες μου έλεγε ο Σ. ότι όποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τον εαυτό του, έτσι του λέει η δασκάλα του διότι αυτός κοροϊδεύει καμιά φορά τον φίλο του το Δ. αλλά μετά του ζητάει συγνώμη κι η δασκάλα του είπε ότι είναι πολύ πονηρό παιδάκι γιατί το έχει κάνει σύστημα, κι αυτός της απάντησε ότι δεν είναι πονηρό παιδάκι, είναι πολύ έξυπνος τύπος...  (lol) Ο Θ. όταν θυμώνει βάζει τις φωνές, χτυπάει το πόδι κάτω και μου λέει πολλές φορές ότι θα με "καρπαδώθει" ...  Αν εγώ ή η Μ. τον μαλώσουμε πάει στον άλλον κλαίγοντας να παραπονεθεί ότι   "μαμά/μπαμπάς μάλωθε"  ...  Τον ρωτάς, "είσαι μωρό;" και σου λέει "είμαι Θ. !" ... 

2 χρόνια πριν τέτοια μέρα, γύρω στις 9 το πρωί, γεννήθηκες... Στις πρώτες μας κοινές φωτογραφίες φοράω χειρουργική μάσκα γιατί ήμουν λίγο άρρωστος και φοβόμουν ότι θα σε κολλήσω... Σαν μωράκι ήσουν το πιο ήσυχο μωρό του κόσμου, καθόσουν στην αγκαλιά ή στο καρεκλάκι με τις ώρες και δεν ακουγόσουν, μόνο ύπνο, φαΐ και γέλιο...  Τώρα έχεις μεγαλώσει κι είσαι ένα παιδάκι/κεφτεδάκι γεμάτο ζωή κι ενέργεια που όλοι ξέρουν κι αγαπούν, είσαι η μασκότ του παιδικού σταθμού, ένας "αήτης μεγάλος"(=αλήτης μεγάλος) , η χαρά της ζωής, της δική μου, της μαμάς σου, του αδελφού σου που υπεραγαπάς περισσότερο απ' όλους σε αυτό τον κόσμο...  Σε αγαπώ πολύ, Θ. μου, χρόνια σου πολλά!

Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα στην πράξη ότι το να μιλάς χαμηλόφωνα με σταθερό τόνο φωνής εκπέμπει μια ηρεμία η οποία είναι μεταδοτική... Το δοκιμάζω και στα παιδιά μου τις τελευταίες μέρες και είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι επιδρά θετικά στην συμπεριφορά τους...  Σκέφτομαι ήδη ταξίδια και διακοπές, έξω από το παράθυρο ο ήλιος λάμπει κι εγώ σκέφτομαι το πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι σε μια παραλία και να πίνω τον καφέ μου... Οι υποχρεώσεις έχουν μαζευτεί η μια πάνω στην άλλη τον τελευταίο καιρό και ο χρόνος είναι είδος πολυτελείας... Ο λόγος είναι ότι τα μαθήματα που παρακολουθώ on line για να πάρω ένα δίπλωμα εξειδίκευσης απαιτούν προσπάθεια και χρόνο... Νιώθω σαν ξεφούσκωτο λάστιχο (πάλι), νομίζω ότι θα πατήσω λίγο φρένο, ας καθυστερήσει η απόκτηση του διπλώματος, δεν χάθηκε κι ο κόσμος...(;) Αλήθεια, δεν χάθηκε; Δεν θα χαθεί μέχρι τις 30 Ιουνίου; Θα πτωχεύσει η χώρα ή θα την σώσει ο Γιάνης με το ένα ν; Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια, πάντα βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή.

Έχω να ταξιδέψω στο εξωτερικό από το Γενάρη του 2009 οπότε και πήγα με την Μ. στην Ρώμη, νέο, φρεσκοπαντρεμένο ζευγαράκι τότε...  Αύριο, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα ταξιδέψουμε ξανά στο εξωτερικό, εγώ κι η Μ., μαζί με τα αγόρια και θα πάμε στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη όπου μένει ο αδερφός της Μ. μόνιμα τα τελευταία 2 χρόνια... Δεν κρύβω ότι έχω άγχος καθώς τόσα χρόνια εντός των συνόρων είναι σαν να ταξιδεύω και πάλι για πρώτη φορά και έχει ξυπνήσει ο βλάχος (με την κακή έννοια) μέσα μου αλλά και γιατί φοβάμαι ότι ένα τρίωρο ταξίδι με το αεροπλάνο και τα παιδιά μπορεί να είναι πολύ κουραστικό...  Θέλω κι ελπίζω όλα στο τέλος να είναι τέλεια και καταπληκτικά... Καλό μας ταξίδι!

Τα αγόρια έχουν ξυπνήσει αργά από τον μεσημεριανό τους ύπνο, φοράνε τις πυτζάμες τους κι είναι ξυπόλυτοι...  Έχουμε πάρει το ραδιόφωνο στο δωμάτιο του Σ., ακούμε μουσική και χορεύουμε... Ο Θ. ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα μπαλόνια μέσα στο συρτάρι του Σ., φουσκώνουμε δύο μεγάλα και κάνουμε κεφαλιές...  Τα παιδια γελάνε και ξεφωνίζουν... Είμαστε μόνοι μας πάνω στον κόσμο, μόνο οι τρεις μας...  Η ευτυχία είναι στιγμές...

Απόγευμα Παρασκευής, γυρνάω από το γυμναστήριο και αφήνω το κινητό με τα ακουστικά πάνω στο τραπέζι...  Ο Σ. βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει γιατί θέλει να ακούσει μουσική και να φορέσει τα ακουστικά την ίδια επιθυμία όμως έχει κι ο Θ. (ότι θέλει ο μεγάλος, θέλει κι ο μικρός... ) και για να αποφύγω την "αιματοχυσία", προτείνω στον Σ. , και το δέχεται, να βγάλει τα ακουστικά και να ακούσουμε μουσική όλοι μαζί από το μεγάφωνο...  "Να χορέψουμε κιόλας, μπαμπά" , μου λέει, "αυτά που χόρευες όταν ήσουν μικρούλης" (τα ξέρει γιατί τα βλέπαμε κάποτε μαζί στο YouTube), όπερ και εγένετο...  Ο Θ. ακολουθεί πιστά, φυσικά, έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να "μπιστάμε" κι οι τρεις μέσα στην κρεβατοκάμαρα με το κινητό να παίζει, με όσο περισσότερη ένταση του επέτρεπε το μεγάφωνο του, Astral Projection - "People Can Fly" , σχεδόν 20 χρόνια μετά που τους άκουσα live για πρώτη φορά στο Battery...  Το τι φιγούρες κάνανε και οι δύο δεν περιγράφετ

Πέρασαν 6 χρόνια από την 18η Ιανουαρίου 2009 οπότε και ανέβηκε για πρώτη φορά το "Ψαροκόκαλο" στον αέρα... Κάθε του post κι ένα  bookmark της ζωής μου... Φέτος για πρώτη φορά, δεν γιορτάζω μόνο τα γεννέθλια του "Ψαροκόκαλου" αλλά και τη γιορτή του Θ. μου, εκτός από το πνευματικό παιδί μου και το βιολογικό.... Χρόνια πολλά και καλά και στους δύο... :)