Ψαροκόκαλο...

Η καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι από την Κύπρο... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μου είχε κάνει εντύπωση μια ιστορία που μου έλεγε η Κύπρια γιαγιά μου, όταν στα παλιά χρόνια κάποιοι χωρικοί για να σωθούν από μια επιδρομή Τούρκων (έλεγε η γιαγιά) κρύφτηκαν σε μια σπηλιά και το κλάμα ενός μωρού κόντεψε να τους προδώσει... Ένας βιολιστής Κύπριος που είχαν πάρει μαζί τους οι επιδρομείς, σκάρωσε ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι, όταν άκουσε τα κλάματα του μωρού, στο οποίο επαναλάμβανε διαρκώς το δίστιχο "Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή..." για να προειδοποιήσει τους φυγάδες... Στην προσπάθεια να του κλείσουν το στόμα το παιδί όντως πνίγηκε αλλά οι χωρικοί σώθηκαν... Η ιστορία αυτή ήταν κρυμμένη πολλά χρόνια μέσα στο μυαλό μου όταν χωρίς σημαντικό λόγο και αιτία την ξαναθυμήθηκα... Έψαξα λίγο στο internet και ανακάλυψα ότι η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μια λαϊκή παράδοση ενός χωριού στα ορεινά της Λευκωσίας, τον Άγιο Θεόδωρο Σολέας, από την ιστοσελίδα του χωριο

Σε μια κουβέντα που έκανα χθες ειπώθηκε η σωστή κατά την άποψή μου γνώμη ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονιό [*] είναι δεδομένη, η αγάπη του αδερφού προς τον αδερφό διδάσκεται από τους γονείς... Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις είναι αν ενδεχόμενη απόρριψη των γονιών από το παιδί, για λόγους προφανώς που έχουν τραυματίσει το παιδί, οδηγεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και σε απόρριψη των αδερφών... Αφού δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις τους γονείς σου μήπως αυτόματα δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις αυτούς που οι γονείς σου σού έμαθαν να αγαπάς; Δεν είμαι παθών, κουβέντα κάνουμε... [*] Όπου γονιός αυτός που μεγαλώνει το παιδί, όχι απαραίτητα ο βιολογικός γονέας...

Σκέφτομαι ότι πολλές φορές όταν είμαι με παρέα, είτε στο σπίτι είτε εκτός, ακόμα και αν είμαι κουρασμένος ή μόλις έχω σχολάσει από τη δουλειά, είμαι πολύ πιο υπομονετικός και ευχάριστος με τα παιδιά μου από ότι αν είμαστε εμείς κι εμείς... Ίσως να συμβαίνει και σε άλλους... Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν αυτή η διαφοροποίηση στην συμπεριφορά μου οφείλεται σε ένα μικροαστικό εγωισμό που πασχίζει να επιβεβαιώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία της ιδανικής οικογένειας ή στην πιο ανάλαφρη διάθεση που όντως σου χαρίζει η παρέα...  

Συμβαίνουν πολλά αλλά εγώ δεν μπορώ να βάλω δυο σκέψεις στην σειρά και να τις γράψω στο blog... Είμαι σε εγρήγορση όλο κάτι κάνω, όλο κάπου τρέχω... Καλώς ή κακώς ( κακώς ), ο κόσμος μου είναι αυτός στον οποίο κινούμαι, η οικογένεια, η δουλειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όσα με αφορούν, ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ερμητικά κλεισμένος απ' έξω είτε από επιλογή είτε λόγω έλλειψης χρόνου...  Στη δουλειά έχω μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο και κάνω πολλά πράγματα καινούργια... Έχει προβλήματα η φάση, υπάρχουν διαδικασίες και συμπεριφορές που ενίοτε με εξοργίζουν αλλά από την άλλη το βλέπω σαν πρόκληση, γουστάρω ρε παιδί μου... Τις προάλλες έγραψα ένα πρόγραμμα που παίρνει αυτόματα backup κάποιων αρχείων και τα μεταφέρει σε ένα άλλο server την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα και αφού τσεκάρει ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο δίσκο, αν όχι ή αν κάτι πάει στραβά, στέλνει mail για ενημέρωση σε συγκεκριμένους χρήστες... Όσο το έγραφα, αφοσιώθηκα 100% σε αυτό... Πρώτη φορά ασχολήθηκα με 

Η μάνα μου λέει ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη... Χρειάζονται όρια, χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται σεβασμό... Χρειάζονται να τους λες την αλήθεια, να μοιράζεσαι μαζί τους ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, να τους δίνεις ευθύνες... Το σπίτι πρέπει να είναι μια απλοϊκή ρεπλίκα του έξω κόσμου που θα τους προετοιμάσει για την ζωή εκεί έξω...  Τα παιδιά χρειάζονται να τους δώσεις ένα μοντέλο ζωής, να τους το διδάξεις έτσι ώστε να έχουν ένα μπούσουλα μεγαλώνοντας αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι ευαγγέλιο, ότι πρέπει να το αμφισβητήσουν, να το αποδομήσουν και να κρατήσουν μόνο που αυτά χρειάζονται και θέλουν...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη, χρειάζονται και την αυστηρότητα και την τιμωρία (όχι την σωματική φυσικά)... Πρέπει να προετοιμαστούν ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν θα τους αγαπά όπως οι γονείς και οι παππούδες, ότι η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται από τους ξένους, δεν είναι δεδομένοι όπως μέ

"Ένα παιδί ίσον κανένα" , μου είχαν πει πολλοί... Εγώ, αιώνιος ξερόλας, έλεγα, "Σιγά, δεν έχετε δίκιο" ... Ότι έχω κοροϊδέψει το έχω λουστεί... Οι φετινές διακοπές δεν ήταν κακές αλλά ήταν δύσκολες... Ξεκίνησαν αργοπορημένα, με πολύ κούραση και πολύ άγχος και μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση... Αυτοί οι παράγοντες θόλωσαν την σκέψη πολλές φορές και έγιναν λάθη, λάθη που στοίχισαν και σε μας και στα παιδιά, νεύρα και κούραση... Ο μπεμπούλης δεν προσαρμόστηκε ποτέ στην Αίγινα και στο ξενοδοχείο, άσε που αρρώστησε κιόλας... Ο μεγάλος που έτσι κι αλλιώς περνάει την κρίση της προσαρμογής στα νέα δεδομένα της οικογένειας, χρειαζόταν περισσότερη βόλτα, περισσότερο παιχνίδι κι εμείς είτε δεν μπορούσαμε είτε δεν αντέχαμε να του το παρέχουμε... Πάλι καλά που υπήρχε και η πισίνα στο ξενοδοχείο και του δώσαμε και κατάλαβε...  Φέτος, περισσότερο από τις άλλες χρονιές, χρειαζόμασταν την παρέα φίλων στις διακοπές μας (όπως έγινε πέρυσι και πρόπερσι) αλλά δυστυχώς όλα ήρθα

Σήμερα έγινα 35... Είμαι στην Αίγινα, διακοπές και προσπαθώ να ξανακερδίσω τον χρόνο που έχασα την χρονιά που μας πέρασε... Η Μ. κοιμίζει τον Σ., ο Θ. κοιμάται, ανήσυχα, βγάζει δοντάκια, εγώ κάθομαι στην βεράντα με το tablet και πίνω κρασί...  Καληνύχτα...

Από αύριο, Θεού θέλοντος, η οικογένειά μας γίνεται τετραμελής... Έχουμε ραντεβού πρωί πρωί στο μαιευτήριο, καισαρική όπως και στον Σ... Η εγκυμοσύνη της Μ. μου φτάνει στο τέλος της, μια εγκυμοσύνη πιο δύσκολη και κουραστική από την πρώτη αφού σε αυτούς τους 9 μήνες έγιναν τόσα πολλά, μέχρι και στο χειρουργείο μπήκα, αφήνοντας την Μ. με την κοιλιά στο στόμα να τρέχει μέσα στο σπίτι να φροντίσει και μένα και τον Σ. ...  Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης" όπως τον λέει η Μ. γιατί δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο Σ. όταν γεννήθηκε... Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης"κι εγώ είμαι άρρωστος, βήχω, τρέχει η μύτη μου, τα αυτιά μου είναι βουλωμένα κι έχω πονοκέφαλο, θα πάρω χειρουργική μάσκα για να φοράω όταν τον δω...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

Μια συνάδελφος μου έλεγε ότι διάβασε κάπου μια μελέτη που έλεγε ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής "ευνοούν" την εργένικη ζωή, τους ανθρώπους να ζουν χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να κάνουν οικογένεια...  Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι όντως έτσι είναι...  Αν κοιτάξω ένα γύρω τον κοινωνικό μου περίγυρο, τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, όλο και περισσότεροι καθυστερούν την απόφαση του "νοικοκυρέματος" ή την αναβάλλουν επ' αόριστον... Είναι ατομιστική η εποχή μας, οι άνθρωποι νοιάζονται κυρίως για το τομάρι τους αλλά εδώ που τα λέμε έχουν επιχειρήματα όσοι "φοβούνται" να κάνουν οικογένεια...  Σε μια χώρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αν θα έχεις αύριο δουλειά και μέλλον, σε μια χώρα που θεωρεί τα παιδιά τεκμήριο φορολόγησης και σε εκδικείται που τα έχεις κάνει, σε μια χώρα που τα εισοδήματα άνω των 30.000 Ευρώ τον χρόνο (σιγά τα λεφτά...) έχει προταθεί να φορολογούνται με 45%, σε αυτή την χώρα είναι αρκετά λογικό να το διπλοσκ

Τα πόδια μου πονάνε και η μέση μου έχει "ανοίξει"... Τα Σαββατοκύριακα όταν δεν δουλεύω 18-άωρες βάρδιες κάνω συναρμολογήσεις επίπλων και μετακομίσεις... Έρχεται βλέπεις κι άλλο μπεμπάκι και ετοιμάζουμε το σπίτι... Νέο δωμάτιο στον μεγάλο, ετοιμασίες για τον/την μικρό/ή... Έπιπλα που μεταφέρονται, ρούχα και παιχνιδάκια που πλένονται και ετοιμάζονται... Πόσο τυχερό είναι το πρώτο παιδί... Όλα αυτά όταν γίνονται την πρώτη φορά έχουν μια διαφορετική αίγλη, αποκτούν ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις του γονιού... Στα επόμενα παιδιά όλα αυτά γίνονται λίγο μηχανικά, been there done that φάση... Έχω να ποστάρω πάνω από 10 μέρες... Συμβαίνουν διάφορα γύρω μας, στην κοινωνία, τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω... γι' αυτό λέω να μην σχολιάσω τίποτα... Περνάω την κάθε μέρα όπως έρχεται και δεν πολυ κάνω σχέδια διότι ότι σχέδια έκανα τελευταία δεν μου βγήκαν... Ξέρεις τι λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά.... Ενίοτε κάνει και κωλοδάχτυλα θα πρόσθετα εγώ...

Είναι πολλές οι φορές που έχω γκρινιάξει για πράγματα που δεν έκανα ή που τα έκανα με διαφορετικό τρόπο απ' ότι θα ήθελα, που έβαλα νερό στο κρασί μου ή που το έχυσα στο πάτωμα... Έκανα πολλά λάθη και πήρα και λάθος δρόμους και υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να είχα κάνει και δεν έκανα... Όλα αυτά που έκανα όμως και όλα αυτά που δεν έκανα, είναι τα συστατικά που δημιούργησαν εμένα, αυτόν που είμαι τώρα, αισίως 34, ποιος να μου το λεγε...  Αν δεν είχα επιλέξει να σπουδάσω Πληροφορική δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Σ. και αυτός δεν θα μου είχε γνωρίσει ποτέ την Μ. και τώρα δεν θα υπήρχε ο γιόκας μου... Δεν θα είχα γνωρίσει τους φίλους μου, δεν θα είχα ζήσει την ζωή που έζησα και δόξα τον Θεό ήταν και είναι μια καλή ζωή...  Ναι, θα μπορούσα να έχω ακολουθήσει άλλους δρόμους, να έχω ακολουθήσει την καρδιά μου, αυτό που αγαπούσα... Ναι, θα μπορούσα αλλά αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα είχα αυτή την ζωή που έζησα, δεν θα είχα την Μ. μου, τον Σ. μου, τους φίλους μου, δεν θα ήμουν εγώ

Μετά από τις γιορτές και τα γενέθλια της προηγούμενης εβδομάδας, καινούργια βιβλία μπήκαν στο σπίτι μας και είτε διαβάστηκαν ήδη είτε πήραν την θέση τους στα κομοδίνα και περιμένουν να διαβαστούν... Πήρα στην Μ. το "Χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα (το διάβασε ήδη και ενθουσιάστηκε), ο αδερφός μου πήρε σε εμένα το "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura και στην Μ. το "Ο Σικελός" του Mario Puzo και ο κουνιάδος μου μού πήρε το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R.R. Martin, το δεύτερο μέρος της saga του "A song of Ice and Fire" ...

Πίσω στην Αθήνα και πάλι... Διακοπές τέλος όχι όμως και άδεια, επιστροφή στη δουλειά στις 16... Και φέτος όπως και πέρυσι οι διακοπές ήταν εξαιρετικές... Η επιστροφή στην Αίγινα και στις Fistikies για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με είχε προβληματίσει λίγο διότι πίστευα ότι δεν θα μπορούσαμε με τίποτε να περάσουμε τόσο καλά όσο την πρώτη χρονιά αλλά ευτυχώς για μένα διαψεύστηκα... Η επιστροφή στο νησί και στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν σαν να πήγαινα στο εξοχικό μου, στο χωριό μου όπως έλεγα στην Μ. ... Είδα πάλι ανθρώπους από πέρυσι, πελάτες του ξενοδοχείου και προσωπικό, την μανάβισσα που ψωνίζαμε φρούτα και λαχανικά, τα γκαρσόνια στο ουζερί που τρώγαμε που φωνάζανε τον Σ. από το απέναντι πεζοδρόμιο... Ένιωσα πολύ ωραία, like home που λένε και στο χωριό μου...  Οι διακοπές μας ήταν πολύ easy going (που λένε πάλι στο χωριό μου) ... Μπάνιο στην θάλασσα ή την πισίνα πρωί και απόγευμα, σουλάτσο στην πόλη, πολύ φαΐ (αλλά πολύ λέμε), ύπνος, διάβασμα και ωραία χαλαρωτικά βράδια στο

Η μετακόμιση τελείωσε... Το σπίτι είναι απόλυτα λειτουργικό πλέον και η σύνδεση του τηλεφώνου την Τετάρτη θα ολοκληρώσει τις βασικές εκκρεμότητες, από εκεί και πέρα θα μείνουν ψιλοπράγματα... Η μετακόμιση ήταν από τις πιο κουραστικές εμπειρίες που έχω ζήσει από πάσης απόψεος... Όπως χαρακτηριστικά είπε και η Μ., δεν θέλω να ξανακάνω μετακόμιση πριν τα 55 μου... Το νέο μας σπίτι είναι πιο όμορφο από ότι το φανταζόμουν, το μόνο που μένει τώρα είναι να βρούμε τα ίσα μας στο νέο μας χώρο και να τον γεμίσουμε κι αυτόν με τη ζωή μας και να φτιάξουμε κι εδώ την καθημερινότητά μας... Ο Σ. μου έχει βγει από τα νερά του κι είναι νευρικός, η μετακόμιση τον έχει επηρρεάσει... Εδώ ταραζόμαστε εμείς οι μεγάλοι, δεν θα ταραχτεί το μωρό; Άσχετα αν η αλλαγή σπιτιού ήταν για το καλύτερο από κάθε άποψη, η επί της ουσίας εκδίωξή μας από το προηγούμενό μας σπίτι πραγματικά με σόκαρε, είναι ένα συναίσθημα που ακόμα δεν το έχω κουμαντάρει...

Αν υπάρχει μια κατηγορία γονέων που με εκνευρίζει εξίσου με αυτή εκείνων των γονέων που δεν λένε να πάρουν απόφαση ότι έχουν γίνει γονείς και ότι το παιδί έχει ανάγκες και συνήθειες διαφορετικές από αυτές ενός ενήλικα, είναι οι πολιτικά ορθοί γονείς... Είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι σε συζητήσεις με άλλους γονείς θεωρούν χρέος τους να υποκριθούν τους απόλυτα αφοσιωμένους στην ευτυχία των παιδιών τους τόσο που καμιά κατάσταση και καμιά κούραση δεν τους κάνει να βαρυγκομήσουν... μέχρι να αντιληφθούν ότι και ο απέναντι έχει παιδιά και κουράζεται και βαρυγκομάει καμιά φορά οπότε ξεσπαθώνουν, δειλά στην αρχή αλλά με ανακούφιση στην συνέχεια...  Είναι οι γονείς εκείνοι που "ντρέπονται" να πουν ότι κουράζονται, ότι ίσως θα ήθελαν να έχουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους και χτίζουν μια περσόνα γονιού/Δαλάι - Λάμα/οσιομάρτυρα ο οποίος υπομένει/κάνει τα πάντα για το παιδί του αγόγγυστα... Η περσόνα αυτή καλύπτει όλα τα στερεότυπα του γονιού-θυσία με τα οποία μεγαλώσαμε οι περισ

Γέννησε σήμερα η ξαδέρφη μου ένα γλύκα μπέμπη και όταν με πήρανε τηλέφωνο να μου το πούνε γιατί εγώ ήμουνα στη δουλειά, μου ήρθε φλασιά όταν πριν από 20 χρόνια και βάλε, μας έπαιρναν οι γονείς μου εμένα, τον αδερφό μου, την ξαδέρφη μου και τον ξάδερφο μου και πηγαίναμε διακοπές στη Ζάκυνθο, τότε ακόμα που δεν είχε γίνει προάστιο του Μπράιτον... Τότε λοιπόν είχαμε ένα τεράστιο φουσκωτό που ήταν λέει νησί με φοίνικα και μπανάνες κανονικά, όλα κομπλέ, που ήταν τόσο μεγάλο που ανεβαίναμε και οι τέσσερις επάνω και γινόταν τεράστιο σόου στην παραλία... Όταν φεύγαμε, επειδή μέναμε κοντά στην θάλασσα κι επειδή βαριόμασταν το φούσκωνε-ξεφούσκωνε το μεταφέραμε όπως ήταν φουσκωμένο κι αν μας έβλεπε κάποιος από μακρυά έβλεπε ένα φουσκωτό φοίνικα να μετακινείται στην άκρη του δρόμου... Κοίτα τώρα που πέρασαν τα χρόνια και κάναμε δικά μας παιδιά...

Αναδημοσιεύω το σχόλιο που άφησα στο blog της mama 35+ που περιμένει το πρώτο της παιδάκι... Είναι κάποιες σκέψεις που ίσως τις έχω ξανακαταγράψει αλλά ήθελα να τις έχω κι εδώ: Όταν κάνεις παιδί για πρώτη φορά ο κόσμος θα έρθει τούμπα... Η προσαρμογή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, όχι λόγω του ότι δεν αγαπάς το παιδί σου ή συνειδητοποίησες ότι κουράζεσαι περισσότερο από όσο πίστευες αλλά γιατί είσαι υποχρεωμένος να ξαναστήσεις τη ζωή σου, την καθημερινότητα δηλαδή, από την αρχή... Όταν το καταφέρεις αυτό όμως θα ανοίξουν μπροστά στα μάτια σου και την καρδιά σου εικόνες και συναισθήματα που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φανταστείς ότι υπήρχαν... Από τότε που έγινα πατέρας, ο γιος μου μου έχει χαρίσει απίστευτη ευτυχία, που δεν φανταζόμουν ότι θα έβρισκα ποτέ, μου έδωσε την μεγαλύτερη στενοχώρια και απελπισία της ζωής μου όταν πέρσυ το καλοκαίρι αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και ήταν ο καταλύτης για μια μεγάλη αλλαγή που έκανα στη ζωή μου και την αντίληψη των σχέ

Είναι πολύ ωραίο πράγμα να εκπλήσσεσαι θετικά, όταν κάτι, κάποιος ή μια κατάσταση, ξεπερνούν τις προσδοκίες σου και σου δίνουν πολλά περισσότερα από ότι περίμενες... Κάτι τέτοιο συνέβη με τις φετινές διακοπές στην Αίγινα από τις οποίες γυρίσαμε χθες το μεσημέρι με τις καλύτερες εντυπώσεις και μια μελαγχολία... Η Αίγινα επελέγη διότι θέλαμε ένα μέρος που δεν είχαμε πάει εγώ και η Μ., που θα είχε κάποια αξιοθέατα να δούμε, που θα ήταν "parent friendly", δεν θα μας ταλαιπωρούσε δηλαδή τόσο το ταξίδι όσο και η μετακίνηση εκεί... Επίσης η χαμηλή τιμή των εισιτηρίων από και προς το νησί έπαιξε και αυτή τον ρόλο της... Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε με το ίδιο σκεπτικό και με τη διάθεση να κακομάθουμε λίγο τον εαυτό μας... Επιλέξαμε το καλύτερο... Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι κάνω διαφήμιση... Έχουν δίκιο... Κάνω διαφήμιση γιατί οι Φιστικιές είναι το πιο όμορφο, πιο καθαρό, πιο βολικό ως προς το σημείο που βρίσκεται, με τους πιο συμπαθητικούς εργαζομένους και διεύθυνσ

Χθες το βράδυ, για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε ο κύριος Σ., εγώ και η Μ. βγήκαμε οι δύο μας και πήγαμε στο Γκάζι στη συναυλία του Νίκου Πορτοκάλογλου και άλλων καλλιτεχνών για το το "Χαμόγελο του Παιδιού"  ... Πήραμε το αυτοκίνητο, το αφήσαμε στην Άμυνα και κατεβήκαμε με το μετρό... Στο Γκάζι ο κόσμος πολύς, χιλιάδες, και ο Νίκος Πορτοκάλογλου στα κέφια του με άξιους συμπαραστάτες τον Νίκο Ζιώγαλα, τον Μανώλη Φάμελο και άλλους καλλιτέχνες... Περάσαμε πολύ ωραία, τραγουδήσαμε, ήπιαμε μπύρες, φάγαμε βρώμικο στα όρθια, ανακατευτήκαμε με τον κόσμο... Θυμήθηκα τα παλιά όταν ήμασταν μόνο οι δυο μας και κάτι τέτοια ή μια βραδινή βόλτα στην πόλη χωρίς πρόγραμμα ήταν κάτι συνηθισμένο... Όταν γυρνούσαμε το βράδυ με το μετρό προς την Άμυνα για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να γυρίσουμε στο σπίτι, νυσταγμένοι και κουρασμένοι, ασυνήθιστοι γαρ πλέον σε νυχτερινές εξόδους, καθισμένοι με τους αγκώνες μας να αγγίζουν και να έχει γύρει ο ένας πάνω στον άλλον, σκεφτόμουν τον κύριο Σ.