Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Οικογένεια

Ταξιδεύοντας την εποχή του φόβου...

Το Σάββατο ταξιδεύουμε οικογενειακώς στην Ολλανδία... Είναι ένα ταξίδι που προγραμματίσαμε εδώ και καιρό, πολύ πριν τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες ... Δεν υποκρίνομαι ότι δεν σκέφτηκα να το ακυρώσουμε όταν έμαθα για τα συμβάντα, ούτε ότι δεν αποφεύγω εσκεμμένα να διαβάζω σχετικές ειδήσεις... Εντελώς απλοϊκά, σαν παιδάκι ή στρουθοκάμηλος, θα ήθελα να μην έχουν συμβεί όλα αυτά, να περιμένω ξένοιαστος την αναχώρηση... Φοβάμαι, ναι, αλλά θα το κάνουμε το ταξίδι... Ίσως να τροποποιήσουμε το πρόγραμμα που είχαμε καταστρώσει αλλά θα πάμε... Αν δεν πάμε, το επόμενο βήμα θα είναι να κλειστούμε σιγά σιγά στο σπίτι για να μην μας συμβεί κάτι και κάτι τέτοιο δεν το θέλω ούτε για μένα ούτε για την οικογένειά μου... Αν αφήσουμε τον φόβο να μας γονατίσει, να μας περιορίσει, χαρίζουμε μια μεγάλη νίκη σε όλους αυτούς που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν, είτε λέγονται τζιχαντιστές είτε κυβερνήσεις είτε ο νταής της γειτονιάς...  Ομολογώ βέβαια ότι και λόγω επαγγελματικής διαστροφής, αναζήτησα τις πιθανότητε

Για πάντα...

Ο Σ. κοιτάζει μια φωτογραφία της Μ. από όταν ήταν μωρό... Σ: Μπαμπά, εσύ πού είσαι, στην κοιλιά της μαμάς σου; Εγώ: Όχι, εγώ είμαι μεγαλύτερος από την μαμά, δεν ημουν στην κοιλιά της μαμάς μου, απλά δεν γνωριζόμαστε τότε... Σ: Τι εννοείς δεν γνωριζόσαστε, δεν την ήξερες τότε την μαμά; Εγώ: Μπορεί να είμαστε πολλά χρόνια με την μαμά, σχεδόν από πάντα, αλλά τότε δεν γνωριζόμαστε... Σ: Ναι, αλλά θα είσαστε μαζί για πάντα! Εγώ: Ναι, αγόρι μου, για πάντα... :)

Μια φωτεινή Κυριακή...

Κυριακή από το πρωί σε ένα σκιερό κήπο ψηλά στην Παλλήνη, έξι οικογένειες, δέκα παιδιά...  Κουβαδάκια στα χώματα, ποδήλατα στο δρόμο, ποδόσφαιρο...  Μια φουσκωτή πισίνα κάτω από τα δέντρα, τα παιδιά να μπαινοβγαίνουν, γέλια και νερά και λάσπες παντού...  Φαγητό κάτω από τα δέντρα, πλαστικά πιάτα, χωρίς μαχαίρια, κεφτεδάκια και παστίτσιο και φέτα και ντοματοσαλάτα, μετά παγωτό σε χωνάκια, μετά πάλι παιχνίδι... Οι μεγάλοι πίνουν μπύρες και κρασιά παγωμένα στην κατάψυξη, ο Θ. κοιμάται στο καρότσι, τα μεγαλύτερα ταράζουν την μεσημεριανή ησυχία με τις φωνές τους κι ενίοτε με τα κλάματα τους... Η ώρα περνάει, πλησιάζει το απόγευμα, τα πρώτα φραπέ κάνουν την εμφάνισή τους, ο Θ. ξυπνάει και θέλει να σκουπίσει την αυλή με την σκούπα ενώ οι αλλαξιές που έχουν φέρει οι μαμάδες μαζί τους εξαντλούνται... Η ζέστη υποχωρεί, περασμένες 6:30, αρχίζουν οι σταδιακές αποχωρήσεις συνοδεία των απαραίτητων οδυρμών των παιδιών που θεωρούν ότι δεν έπαιξαν αρκετά, παρ' όλα αυτά θα

Γονιός, τι δύσκολο πράγμα...

Το πιο δύσκολο πράγμα στο να είσαι γονιός δεν είναι ούτε η κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε οι λερωμένες πάνες, ούτε ακόμα η οικονομική επιβάρυνση για κάθε μέλος της οικογένειας... Το πιο δύσκολο πράγμα είναι ότι το μυαλό σου δεν ξεκουράζεται ποτέ, δουλεύει ασταμάτητα, ακόμα και στον ύπνο σου... Για το αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένοι, αν τρώνε, αν πίνουν, αν κοιμούνται, αν παίρνουν όλα όσα χρειάζονται, αν θα γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση, αν, αν, αν... Είναι δύσκολο αλλά δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και ζεις με αυτό το βουητό μέσα στο κεφάλι και στο τέλος, μετά από καιρό, σου γίνεται δεύτερη φύση, μαθαίνεις τόσο πολύ να ζεις έτσι που γίνεσαι σαν τους γονείς σου που σε ρωτάνε κάθε μέρα, τώρα που είσαι κοντύτερα στα 40 πια παρά στα 30, αν έχεις φάει κι αν ντύθηκες καλά...

Πρωτομαγιάτικα παραλειπόμενα...

Εικόνα
Αυτό είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάξαμε προχθές στην Πεντέλη... Το πήρα φωτογραφία να το θυμόμαστε γιατί είναι το πρώτο που φτιάχνουμε κι οι τέσσερις μας...  Υπήρχαν κι άλλα πράγματα στο περιβάλλον που ίσως θα έπρεπε κι αυτά να αποθανατιστούν αλλά μου έφτανε μια φορά το πόσο "φούντωσα"...  Δίπλα σε μια παιδική χαρά, έξω από τον οικισμό, εκεί που σταματήσαμε το αυτοκίνητο, εμείς κι άλλοι σαν κι εμάς, υπήρχαν διάσπαρτα από αποτσίγαρα, κουτιά αναψυκτικών,  κόπρανα και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας μέχρι σελοφάν από συσκευασίες προφυλακτικών καθώς το σημείο, προφανώς, θεωρείται καλή "καβάντζα"...  Είναι τόσο ευδιάκριτο το αποτύπωμα από το πέρασμα του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον που σοκάρει, κανένας άλλος έμβιος οργανισμός επί της γης δεν πλησιάζει τα  "κατορθώματα" του... Ο άνθρωπος και δη ο νεοέλληνας, είναι μια ανοιχτή πληγή για την ισορροπία και την καλή λειτουργία του πλανήτη ο οποίος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς αυτόν...

Μια γεμάτη μέρα...

Χθες το πρωί ξύπνησα στις 7:30, με ξύπνησαν τα παιδιά μου... Σηκώθηκα, πλύθηκα, πήρα τον καφέ μου στο χέρι και πήγα super market... Γύρισα, τακτοποίησα τα πράγματα και πήρα τα παιδιά και την Μ. και πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα Αγίας Παρασκευής για να κάνουμε αίτηση διαβατηρίου για τον Θ. ... Μετά το τμήμα πήγα στο ΚΕΠ της Αγίας Παρασκευής για να επικυρώσω κάποια αντίγραφα... Μετά πήγα σε κατάστημα οπτικών για να επιδιορθώσω τον βραχίονα των γυαλιών μυωπίας μου που μου κατέστρεψε ο Θ. το πρωί όταν ήρθε να με ξυπνήσει... Μετά πήγα γυμναστήριο... Μετά ξαναπήγα super market για να πάρω κάποια πράγματα που δεν υπήρχαν στην λίστα το πρωί όταν πήγα για πρώτη φορά... Γύρισα στο σπίτι (ήμουν μόνος, η Μ. είχε πάρει τα παιδιά για κάτι δουλειές), έβαλα το μεσημεριανό των παιδιών στον φούρνο να ετοιμάζεται και έκανα μπάνιο... Η Μ. και τα παιδιά γύρισαν, έφαγαν, έβαλαν τις πυτζάμες και έπεσαν για ύπνο... Έφαγα στα όρθια (κυριολεκτικά) και βοήθησα λίγο την Μ. να τ

Απολογισμός 2014...

Η χρονιά τελειώνει σιγά σιγά και ως είθισται τέτοιες μέρες, μπαίνω στη διαδικασία να την αξιολογήσω και να την κατατάξω... Μια πρώτη σκέψη που μου έρχεται άμεσα στο μυαλό είναι ότι το 2014 ήταν για μένα μια δύσκολη αλλά πολύ καλή χρονιά... Συνέβησαν πολλά, άλλαξαν πολλά, κατάλαβα πολλά και το τελικό πρόσημο είναι θετικό... Μετά το το πολύ δύσκολο δεύτερο μισό του 2012 και το απαίσιο 2013, το 2014 ήταν μια γεμάτη χρονιά, με πολλές προκλήσεις και πολλές δυσκολίες... Επαγγελματικά το 2014 ήταν για μένα ένα βήμα μπροστά... Μπορεί αυτό να φανεί περίεργο σε κάποιους που με ξέρουν αλλά έτσι είναι... Πολλές φορές στην πορεία λιποψύχησα και απελπίστηκα αλλά στο τέλος στάθηκα στα πόδια μου και τα κατάφερα μόνος μου χωρίς δίχτυα ασφαλείας... Η επαγγελματική μου αυτοπεποίθηση έχει ανέβει πάρα πολύ και τώρα ξέρω με αποδείξεις τι και πόσο "μετράω" τόσο μέσα στον χώρο εργασίας μου όσο και εκτός αυτού... Μέσα στο 2014 η οικογένειά μου πέρασε από διάφορα σκαμπανεβάσματα... Ο περιορι

Home is where your heart is...

Κάποτε μέσα σε ένα ταξί, ένας ταρίφας μου έλεγε ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, όταν παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά, τα έζησε μέσα σε ένα ισόγειο δυαράκι στην Καλλιθέα με έξοδο στον ακάλυπτο, όπου όπως μου έλεγε, ψήνανε και μαζεύονταν οι φίλοι τους... "Εκεί κάναμε τα καλύτερα γλέντια της ζωής μας", μου είπε... Κάποτε κατάφερε να αγοράσει δικό του σπίτι, μεγάλο, καινούργιο αλλά τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι για να σπουδάσουν... Τα γλέντια σταματήσανε γιατί τα χρόνια πέρασαν και γέρασε κι αυτός και οι φίλοι του και όπως μου έλεγε, "Μείναμε εγώ κι η γυναίκα μου να κοιτιόμαστε μέσα σε ένα άδειο σπίτι" ...  Στο πρώτο σπίτι που μείναμε μαζί με την Μ. θυμάμαι το πρώτο φιλί που δώσαμε όταν μείναμε μόνοι μας μέσα στο σπίτι με το κλειδί στο χέρι πια, χωρίς έπιπλα, με τις φωνές μας να κάνουν αντίλαλο... Εκεί γεννήθηκε ο Σ. μου, περπάτησε, μεγάλωσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που φύγαμε από εκεί, που ξαναείδα το σπίτι άδειο και έρ

Το προλεταριακό μαύρισμα...

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών...  Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος

Διακοπές στον Πόρο...

Post πρωινό αλλά παρ' όλα αυτά καθυστερημένο, έχουμε επιστρέψει από τον Πόρο πριν μια εβδομάδα... Ο λόγος είναι ότι αν και πλέον στην Αθήνα οι διακοπές συνεχίζονται για την οικογένεια Snowball αφού πάμε κάθε μέρα για μπάνιο, για βόλτες, για φαγητό, κώλο δεν βάζουμε κάτω... Οι φετινές μας διακοπές στον Πόρο μας φάνηκαν λίγες, επτά ημέρες, αλλά ήταν πολύ καλές... Έχω καταλήξει στο ότι είναι καλύτερο να φεύγεις από κάπου και να έχεις την αίσθηση ότι θα ήθελες κι άλλο παρά να φεύγεις με την σκέψη αμάν πότε να γυρίσω σπίτι μου... Μετά από τρία συνεχόμενα καλοκαίρια στην Αίγινα, όπου το τελευταίο δεν το λες κι ιδανικό, χρειαζόμουν/χρειαζόμασταν μια αλλαγή κι έτσι επιλέξαμε τον Πόρο, ένα νησί στο οποίοι εγώ δεν είχα ξαναπάει, η Μ. είχε ξαναπάει πριν παντρευτούμε και φαινόταν βολικό για τα σχέδια μιας οικογένειας με μικρά παιδιά...  Οφείλω να το πω εξ αρχής ότι ο Πόρος μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη... Ένα νησί προικισμένο με υπέροχη φυσική ομορφιά αλλ

Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή...

Η καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου είναι από την Κύπρο... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μου είχε κάνει εντύπωση μια ιστορία που μου έλεγε η Κύπρια γιαγιά μου, όταν στα παλιά χρόνια κάποιοι χωρικοί για να σωθούν από μια επιδρομή Τούρκων (έλεγε η γιαγιά) κρύφτηκαν σε μια σπηλιά και το κλάμα ενός μωρού κόντεψε να τους προδώσει... Ένας βιολιστής Κύπριος που είχαν πάρει μαζί τους οι επιδρομείς, σκάρωσε ένα αυτοσχέδιο τραγουδάκι, όταν άκουσε τα κλάματα του μωρού, στο οποίο επαναλάμβανε διαρκώς το δίστιχο "Πνίξε μάνα το παιδί να γλυτώσεις τη ζωή..." για να προειδοποιήσει τους φυγάδες... Στην προσπάθεια να του κλείσουν το στόμα το παιδί όντως πνίγηκε αλλά οι χωρικοί σώθηκαν... Η ιστορία αυτή ήταν κρυμμένη πολλά χρόνια μέσα στο μυαλό μου όταν χωρίς σημαντικό λόγο και αιτία την ξαναθυμήθηκα... Έψαξα λίγο στο internet και ανακάλυψα ότι η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μια λαϊκή παράδοση ενός χωριού στα ορεινά της Λευκωσίας, τον Άγιο Θεόδωρο Σολέας, από την ιστοσελίδα του χωριο

Η αγάπη των αδερφών...

Σε μια κουβέντα που έκανα χθες ειπώθηκε η σωστή κατά την άποψή μου γνώμη ότι η αγάπη του παιδιού προς τον γονιό [*] είναι δεδομένη, η αγάπη του αδερφού προς τον αδερφό διδάσκεται από τους γονείς... Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις είναι αν ενδεχόμενη απόρριψη των γονιών από το παιδί, για λόγους προφανώς που έχουν τραυματίσει το παιδί, οδηγεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και σε απόρριψη των αδερφών... Αφού δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις τους γονείς σου μήπως αυτόματα δεν εμπιστεύεσαι και απορρίπτεις αυτούς που οι γονείς σου σού έμαθαν να αγαπάς; Δεν είμαι παθών, κουβέντα κάνουμε... [*] Όπου γονιός αυτός που μεγαλώνει το παιδί, όχι απαραίτητα ο βιολογικός γονέας...

And i wonder...

Σκέφτομαι ότι πολλές φορές όταν είμαι με παρέα, είτε στο σπίτι είτε εκτός, ακόμα και αν είμαι κουρασμένος ή μόλις έχω σχολάσει από τη δουλειά, είμαι πολύ πιο υπομονετικός και ευχάριστος με τα παιδιά μου από ότι αν είμαστε εμείς κι εμείς... Ίσως να συμβαίνει και σε άλλους... Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν αυτή η διαφοροποίηση στην συμπεριφορά μου οφείλεται σε ένα μικροαστικό εγωισμό που πασχίζει να επιβεβαιώσει την έξωθεν καλή μαρτυρία της ιδανικής οικογένειας ή στην πιο ανάλαφρη διάθεση που όντως σου χαρίζει η παρέα...  

Ενημέρωση...

Συμβαίνουν πολλά αλλά εγώ δεν μπορώ να βάλω δυο σκέψεις στην σειρά και να τις γράψω στο blog... Είμαι σε εγρήγορση όλο κάτι κάνω, όλο κάπου τρέχω... Καλώς ή κακώς ( κακώς ), ο κόσμος μου είναι αυτός στον οποίο κινούμαι, η οικογένεια, η δουλειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όσα με αφορούν, ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ερμητικά κλεισμένος απ' έξω είτε από επιλογή είτε λόγω έλλειψης χρόνου...  Στη δουλειά έχω μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο και κάνω πολλά πράγματα καινούργια... Έχει προβλήματα η φάση, υπάρχουν διαδικασίες και συμπεριφορές που ενίοτε με εξοργίζουν αλλά από την άλλη το βλέπω σαν πρόκληση, γουστάρω ρε παιδί μου... Τις προάλλες έγραψα ένα πρόγραμμα που παίρνει αυτόματα backup κάποιων αρχείων και τα μεταφέρει σε ένα άλλο server την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα και αφού τσεκάρει ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο δίσκο, αν όχι ή αν κάτι πάει στραβά, στέλνει mail για ενημέρωση σε συγκεκριμένους χρήστες... Όσο το έγραφα, αφοσιώθηκα 100% σε αυτό... Πρώτη φορά ασχολήθηκα με 

Τι χρειάζονται τα παιδιά...

Η μάνα μου λέει ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη... Χρειάζονται όρια, χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται σεβασμό... Χρειάζονται να τους λες την αλήθεια, να μοιράζεσαι μαζί τους ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, να τους δίνεις ευθύνες... Το σπίτι πρέπει να είναι μια απλοϊκή ρεπλίκα του έξω κόσμου που θα τους προετοιμάσει για την ζωή εκεί έξω...  Τα παιδιά χρειάζονται να τους δώσεις ένα μοντέλο ζωής, να τους το διδάξεις έτσι ώστε να έχουν ένα μπούσουλα μεγαλώνοντας αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι ευαγγέλιο, ότι πρέπει να το αμφισβητήσουν, να το αποδομήσουν και να κρατήσουν μόνο που αυτά χρειάζονται και θέλουν...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη, χρειάζονται και την αυστηρότητα και την τιμωρία (όχι την σωματική φυσικά)... Πρέπει να προετοιμαστούν ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν θα τους αγαπά όπως οι γονείς και οι παππούδες, ότι η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται από τους ξένους, δεν είναι δεδομένοι όπως μέ

Οι φετινές μου διακοπές...

"Ένα παιδί ίσον κανένα" , μου είχαν πει πολλοί... Εγώ, αιώνιος ξερόλας, έλεγα, "Σιγά, δεν έχετε δίκιο" ... Ότι έχω κοροϊδέψει το έχω λουστεί... Οι φετινές διακοπές δεν ήταν κακές αλλά ήταν δύσκολες... Ξεκίνησαν αργοπορημένα, με πολύ κούραση και πολύ άγχος και μεγάλη ανάγκη για ξεκούραση... Αυτοί οι παράγοντες θόλωσαν την σκέψη πολλές φορές και έγιναν λάθη, λάθη που στοίχισαν και σε μας και στα παιδιά, νεύρα και κούραση... Ο μπεμπούλης δεν προσαρμόστηκε ποτέ στην Αίγινα και στο ξενοδοχείο, άσε που αρρώστησε κιόλας... Ο μεγάλος που έτσι κι αλλιώς περνάει την κρίση της προσαρμογής στα νέα δεδομένα της οικογένειας, χρειαζόταν περισσότερη βόλτα, περισσότερο παιχνίδι κι εμείς είτε δεν μπορούσαμε είτε δεν αντέχαμε να του το παρέχουμε... Πάλι καλά που υπήρχε και η πισίνα στο ξενοδοχείο και του δώσαμε και κατάλαβε...  Φέτος, περισσότερο από τις άλλες χρονιές, χρειαζόμασταν την παρέα φίλων στις διακοπές μας (όπως έγινε πέρυσι και πρόπερσι) αλλά δυστυχώς όλα ήρθα

35...

Σήμερα έγινα 35... Είμαι στην Αίγινα, διακοπές και προσπαθώ να ξανακερδίσω τον χρόνο που έχασα την χρονιά που μας πέρασε... Η Μ. κοιμίζει τον Σ., ο Θ. κοιμάται, ανήσυχα, βγάζει δοντάκια, εγώ κάθομαι στην βεράντα με το tablet και πίνω κρασί...  Καληνύχτα...

Αύριο γεννάμε...

Από αύριο, Θεού θέλοντος, η οικογένειά μας γίνεται τετραμελής... Έχουμε ραντεβού πρωί πρωί στο μαιευτήριο, καισαρική όπως και στον Σ... Η εγκυμοσύνη της Μ. μου φτάνει στο τέλος της, μια εγκυμοσύνη πιο δύσκολη και κουραστική από την πρώτη αφού σε αυτούς τους 9 μήνες έγιναν τόσα πολλά, μέχρι και στο χειρουργείο μπήκα, αφήνοντας την Μ. με την κοιλιά στο στόμα να τρέχει μέσα στο σπίτι να φροντίσει και μένα και τον Σ. ...  Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης" όπως τον λέει η Μ. γιατί δεν είναι τόσο βαρύς όσο ο Σ. όταν γεννήθηκε... Αύριο έρχεται ο "τοσοδούλης"κι εγώ είμαι άρρωστος, βήχω, τρέχει η μύτη μου, τα αυτιά μου είναι βουλωμένα κι έχω πονοκέφαλο, θα πάρω χειρουργική μάσκα για να φοράω όταν τον δω...

Η πιο μεγάλη στιγμή...

Χθες το απόγευμα είχε έρθει ο αδερφός από το σπίτι και συζητούσαμε διάφορα οικογενειακά μας, άλυτα και αιώνια, που ευτυχώς πλέον κι εγώ κι αυτός καταφέρνουμε να τα παρακολουθούμε αρκετά αποστασιοποιημένοι...  Μέσα από αυτή την κουβέντα, σκέφτηκα κάποια πράγματα για μένα... Οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου, με μεγάλωσαν προσπαθώντας να τονώνουν διαρκώς την αυτοπεποίθησή μου... Ήμουν πάντα ο καλύτερος, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός... Αντικειμενικά, δεν χρειαζόμουν αυτό το "ντοπάρισμα", είχα όλα τα φόντα να νιώθω καλά με τον εαυτό μου... Ήμουν ένα παιδάκι εσωστρεφές και ντροπαλό και ίσως γι' αυτό να θεώρησε ότι έπρεπε να με στηρίζει περισσότερο, αλλά φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα παιδικά μου μάτια ότι ήμουν πάνω από τον μέσο όρο σε αρκετούς τομείς... Λέγε, λέγε το πίστεψα ότι όντως ήμουν ο καλύτερος σε όλα, ο γιος του ανέμου... Το περίεργο στην περίπτωσή μου ήταν ότι αντί να γίνω ένα αυτάρεσκο κωλόπαιδο, αυτή η αντίληψη της υποτιθέμενης υ

Ο γάμος είναι cool... !!!

Μια συνάδελφος μου έλεγε ότι διάβασε κάπου μια μελέτη που έλεγε ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί της ζωής "ευνοούν" την εργένικη ζωή, τους ανθρώπους να ζουν χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς να κάνουν οικογένεια...  Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι όντως έτσι είναι...  Αν κοιτάξω ένα γύρω τον κοινωνικό μου περίγυρο, τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, όλο και περισσότεροι καθυστερούν την απόφαση του "νοικοκυρέματος" ή την αναβάλλουν επ' αόριστον... Είναι ατομιστική η εποχή μας, οι άνθρωποι νοιάζονται κυρίως για το τομάρι τους αλλά εδώ που τα λέμε έχουν επιχειρήματα όσοι "φοβούνται" να κάνουν οικογένεια...  Σε μια χώρα που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αν θα έχεις αύριο δουλειά και μέλλον, σε μια χώρα που θεωρεί τα παιδιά τεκμήριο φορολόγησης και σε εκδικείται που τα έχεις κάνει, σε μια χώρα που τα εισοδήματα άνω των 30.000 Ευρώ τον χρόνο (σιγά τα λεφτά...) έχει προταθεί να φορολογούνται με 45%, σε αυτή την χώρα είναι αρκετά λογικό να το διπλοσκ