Ψαροκόκαλο...

Σε κάποιο σημείο στο "Ο γιος" του Jo Nesbo λέει: "...Η ευθύνη ενός γιου δεν είναι να γίνει σαν τον πατέρα του, είναι να γίνει καλύτερος από τον πατέρα του..." Είναι πολύ εύκολο να γίνεις σαν τον πατέρα σου, το να αναπαράξεις τις συμπεριφορές που γνωρίζεις βγαίνει πολύ φυσικά... Φυσικά και θα κάνεις κάποια από τα λάθη που έκανε ο πατέρας σου μαζί με τα δικά σου... Το ζήτημα είναι να μην κάνεις όλα τα λάθη του πατέρα σου και να κάνεις τουλάχιστον ένα πράγμα καλύτερα από ότι τα έκανε αυτός... Μόνο τότε μπορείς να λες ότι πήγες ένα βήμα παρακάτω, έγινες έστω και λίγο καλύτερος από τον πατέρα σου... Όταν γίνεσαι πατέρας, μόνο τότε είσαι σε θέση να κατανοήσεις κάποια πράγματα σχετικά με τον δικό σου πατέρα... Να ερμηνεύσεις συμπεριφορές και αντιδράσεις, να καταλάβεις γιατί ήταν όπως ήταν, να  τον συγχωρέσεις για όσα του κρατάς... Είναι καλό να συγχωρείς αλλά σημαντικότερο να καταλαβαίνεις... Αν δεν έχει γίνει το ασυγχώρητο, το πολύ τραγικό ή φοβερό, όλα τα λ

Είναι αλήθεια ότι από το 2010 είχα πολλές ευκαιρίες και πολλούς λόγους να γράψω αυτό το post αλλά το ανέβαλλα διαρκώς και χρειάστηκε η προχθεσινή ψυχολογική και σωματική κατάρρευση μιας συναδέλφου και φίλης για να κάτσω στο laptop και να γράψω αυτές τις γραμμές... Να γράψω πάνω κάτω αυτά που είπα και στην ίδια όταν κουβεντιάζαμε προσπαθώντας να την ηρεμήσω...  Ότι δηλαδή δεν είναι ντροπή που την κατέβαλλε το άγχος και οι δυσκολίες της ζωής, ότι συμβαίνει σε πάρα πολλούς καθημερινά και χρειάζεται να ζητήσουν υποστήριξη, ψυχολογική κι ενδεχομένως φαρμακευτική...  Ότι  είναι normal να λυγίζεις, ότι μόνο οι πολύ δυνατοί ή οι αναίσθητοι παραμένουν αλώβητοι από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας...  Ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια αφού δεν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της, ότι είναι το καλύτερο που μπορεί να κάνει για τον εαυτό της, πρώτα από όλα, κι έπειτα για αυτούς που αγαπά...  Ότι όλα θα περάσουν, ότι μόνο ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος, ότι για όλα τα προβλή

Είμαι ο τελευταίος που θα χαϊδέψει τα αυτιά του "άγιου" λαού που έχει πάντα δίκιο και τα πάντα καλώς καμωμένα αλλά αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες με την επιτιμητική σύγκριση που γίνεται σχετικά με την αγωνιστηκότητα των Ελλήνων συγκριτικά με αυτή των Γάλλων που είναι στους δρόμους αυτές τις μέρες, είναι και άδικη και ανιστόρητη... Η μνημονιακή περιπέτεια τις Ελλάδας ξεκίνησε  το 2010 και είχε πολλά επεισόδια... Μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού αντέδρασε δυναμικά και με πολλούς τρόπους σε όλο αυτό που συνέβαινε ασχέτως του πως επικοινωνήθηκε και πως αξιολογήθηκε από τα media και τον μέσο πολίτη η κάθε δράση ξεχωριστά και στο συνολό τους... Πολύς κόσμος αντέδρασε και αυτό που βρήκε απέναντι του ήταν ξύλο, χημικά, καταστολή, ανεργία, κυνηγητό σε κάθε επίπεδο και κάθε μορφής... Δεν θα κατηγορήσω κανέναν αν κουράστηκε ή αν απελπίστηκε από αυτήν την μάχη που φαινόταν να μην καταλήγει πουθενά, είναι ανθρώπινο... Αυτό που έκανε λάθος το ελληνικό κίνημα ενάντια στα μνη

Ήταν και τότε Μεγάλη Δευτέρα, 11 χρόνια πριν, η πρώτη μέρα που έπιασα δουλειά στην Τράπεζα Κύπρου... Ήμουν 26 χρονών και 8 μηνών, junior σε όλα και στη δουλειά και σαν άνθρωπος...  Πέρασαν 11 χρόνια, άλλαξα τράπεζα με τον τρόπο που την άλλαξα , πλέον έχω οικογένεια, 2 παιδιά, μούσια και αρκετά κιλά παραπάνω...  Σε αυτά τα 11 χρόνια είχα καλές και κακές, επαγγελματικά, στιγμές, πέρασα πολλά, έμαθα πολλά, άλλαξα πολύ, πάρα πολύ, από τον 26χρονο junior developer που ανέβηκε γραβατωμένος και τέζα ψαρωμένος στον 6ο όροφο του κτιρίου στο νούμερο 170 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας...  Πολύ σημαντικό ότι δεν έμεινα ούτε ένα μήνα απλήρωτος αυτά τα 11 χρόνια, δεν μπήκα ποτέ στην στρατιά των ανέργων...  Οι συνθήκες έχουν αλλάξει πάρα πολύ από εκείνη την μέρα του Απριλίου του 2005... Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα φίλο μου ακούγοντας την είδηση της πρόσληψης μου να μου λέει ότι θα πάρω σύνταξη από την Τράπεζα Κύπρου... Πλέον η Τράπεζα Κύπρου δεν υπάρχει στην Ελλάδα και δεν ξέρω αν τελικά θα

Το χωριό της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου, της μάνας του πατέρα μου, βρίσκεται στην ορεινή Φωκίδα... Όταν ακόμα ζούσαν οι παππούδες μου πηγαίναμε το Πάσχα και το καλοκαίρι, όταν πέθαναν σιγά σιγά αραιώσαμε μέχρι που σταματήσαμε, εγώ κι ο αδερφός μου έχουμε χρόνια να πάμε, οι γονείς μου πάνε μια φορά τον χρόνο το πολύ για πολύ λίγες μέρες...  Για να πάμε παίρναμε την εθνική οδό προς Λαμία και στο ύψος της Θήβας κόβαμε μέσα και παίρναμε την παλαιά εθνική που περνάει από Αλίαρτο, Λιβαδειά και ένα κάρο χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο δικό μας... Θυμάμαι πολύ έντονα τις φορές που περνούσαμε και ήταν εποχή συγκομιδής της ντομάτας που ο δρόμος εκεί γύρω από την Αλίαρτο ήταν γεμάτος από φορτηγά μικρά και μεγάλα που κουβαλούσαν φρεσκοκομμένες ντομάτες... Εκείνη την εποχή στην συγκομιδή της ντομάτας δούλευαν κυρίως τσιγγάνοι και τους έβλεπες να πηγαινοέρχονται καβάλα στα ντάτσουν ή τα φορτηγά, οικογένειες ολόκληρες, όλοι δουλεύανε στην ντομάτα...  Μου έχει μείνει στο μυαλό μια εικόνα την

Επιστροφή στην καθημερινότητα, με λίγο ύπνο, ακόμα λιγότερη ξεκούραση και όλους να με ρωτάνε γιατί γύρισα, μεταξύ σοβαρού και αστείου... Είναι που η Ολλανδία φαντάζει και είναι σε αρκετά πράγματα, ιδανική στο μυαλό πολλών, είναι που η Ελλάδα είναι μια χώρα πρωταπριλιάτικο αστείο όλο τον χρόνο... Η Μ. πλέον μου το λέει ανοιχτά ότι θα ήθελε να φύγουμε να πάμε να ζήσουμε στην Ουτρέχτη, εγώ δεν θέλω ακόμα να σκεφτώ κάτι τέτοιο... Παρά τις δυσκολίες που πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο που περνάει, έχουμε ένα καλό επίπεδο ζωής, το να ξαναστήσουμε μια ζωή από το 0 σε μια ξένη χώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο, την στιγμή που υπάρχουν και παιδιά στην εξίσωση και ο πόνος του αποχωρισμού από τους δικούς μας ανθρώπους, τόσο για εμάς όσο και για αυτούς, μου φαίνεται αχρείαστος από την στιγμή που ευτυχώς κανένα μαχαίρι δεν μας έχει μπει στον λαιμό... Η απάντηση φυσικά στο αν είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπει κάποιο μαχαίρι στον λαιμό μου στο μέλλον είναι όχι, τίποτα δεν είναι σίγουρο αλλά δεν μπορώ να ζω

Το Σάββατο ταξιδεύουμε οικογενειακώς στην Ολλανδία... Είναι ένα ταξίδι που προγραμματίσαμε εδώ και καιρό, πολύ πριν τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες ... Δεν υποκρίνομαι ότι δεν σκέφτηκα να το ακυρώσουμε όταν έμαθα για τα συμβάντα, ούτε ότι δεν αποφεύγω εσκεμμένα να διαβάζω σχετικές ειδήσεις... Εντελώς απλοϊκά, σαν παιδάκι ή στρουθοκάμηλος, θα ήθελα να μην έχουν συμβεί όλα αυτά, να περιμένω ξένοιαστος την αναχώρηση... Φοβάμαι, ναι, αλλά θα το κάνουμε το ταξίδι... Ίσως να τροποποιήσουμε το πρόγραμμα που είχαμε καταστρώσει αλλά θα πάμε... Αν δεν πάμε, το επόμενο βήμα θα είναι να κλειστούμε σιγά σιγά στο σπίτι για να μην μας συμβεί κάτι και κάτι τέτοιο δεν το θέλω ούτε για μένα ούτε για την οικογένειά μου... Αν αφήσουμε τον φόβο να μας γονατίσει, να μας περιορίσει, χαρίζουμε μια μεγάλη νίκη σε όλους αυτούς που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν, είτε λέγονται τζιχαντιστές είτε κυβερνήσεις είτε ο νταής της γειτονιάς...  Ομολογώ βέβαια ότι και λόγω επαγγελματικής διαστροφής, αναζήτησα τις πιθανότητε

Η σκέψη όλων σήμερα είναι με τα θύματα των βομβιστικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες , με τους ανθρώπους που έχουν έντρομοι κλειστεί στα σπίτια τους... Η δική μου είναι και με αυτούς τους μουσουλμάνους που ζουν στην Ευρώπη, δεν είναι Τζιχαντιστές και συγκεντρώνουν βλέμματα γεμάτα καχυποψία και εχθρότητα καθώς μπαίνουν στο super market ή στο λεωφορείο...

Σ: Μπαμπά, πότε θα ανοίξουμε τον κουμπαρά μου; Εγώ: Πότε θες να τον ανοίξουμε, θες να τον ανοίξουμε το καλοκαίρι; Σ: Όχι, θέλω να τον ανοίξουμε τώρα. Εγώ: Εντάξει, μπορούμε να τον ανοίξουμε τώρα απλά θα πρέπει να πάμε στην τράπεζα όλα αυτά τα ψιλά που έχει ο κουμπαράς για να μας δώσουν χάρτινα λεφτά. Σ: Εγώ μπαμπά λέω να μην τα δώσουμε όλα στην τράπεζα, να πάμε τα μισά στην τράπεζα και τα άλλα μισά να τα δώσουμε στους φτωχούς (!!!) Ο Σ. είναι 6 χρονών...

Κάθε μέρα στη δουλειά καταπίνω τον εγωισμό και την περηφάνια μου, συνεργάζομαι (;;;) με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν, που δεν νιώθουν... Κάθε μέρα στο σπίτι με τα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους κάνω, οικειοθελώς, όλες αυτές τις μικρές και μεγάλες παραχωρήσεις που σημαίνουν οικογένεια... Κάθε μέρα εγώ όπως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να παλέψω με τον παραλογισμό και την σκληρότητα της πραγματικότητας... Έρχονται όμως και κάτι μέρες που δεν θέλω να προσπαθήσω για τίποτα, που θέλω να κοιτάξω μόνο την πάρτη μου, είναι οι μέρες εκείνες που η κατσαρόλα έχει πετάξει το καπάκι και ξεχειλίζει...

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από αυτές τις χώρες ξεχύθηκαν στη Δυτική Ευρώπη για να βρουν μια καλύτερη τύχη... Δεν ήταν κυνηγημένοι από τις βόμβες, έψαχναν ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους... Έκαναν ότι δουλειά βρήκαν, αυτές που δεν ήθελαν ή σνόμπαραν οι Δυτικοί, οι γυναίκες τους έγιναν καθαρίστριες και καμπαρετζούδες, κυνηγήθηκαν από νεοναζί και υπερεθνικιστές πολιτικούς... Σήμερα κάποιες από τις χώρες αυτές που τροφοδότησαν τις μεταναστευτικές ροές των ανατολικοευρωπαίων στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι χώρες του Βίσενγκραντ (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία), καθοδηγούμενες από μια απάνθρωπη, ευθυνόφοβη και εθνικιστική πολιτική κλείνουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες, αρνούνται να δώσουν χείρα βοηθείας, κατηγορούν την Ελλάδα που δεν θέλει να επωμιστεί μονάχη την φροντίδα των δυστυχισμένων... Μοιάζουν να μην διδάχτηκαν τίποτα από τη δική τους εμπειρία

Διαβάζοντας σήμερα το πρωί το πολύ καλό νέο post του Sraosha , θυμήθηκα την πασίγνωστη φωτογραφία του August Landmesser που τραβήχτηκε στις 13 Ιουνίου του 1936 κατά τη διάρκεια της καθέλκυσης του πλοίου "Horst Wessel"  σε ναυπηγείο του Αμβούργου, παρουσία του ίδιου του Χίτλερ... Η ιστορία της φωτογραφίας είναι λίγο πολύ γνωστή, έχει αναπαραχθεί πολλές φορές, αν θέλετε να τη διαβάσετε μπορείτε τόσο στο λήμμα της Wikipedia στα αγγλικά ή εδώ στα ελληνικά... Αυτό που με έκανε να "κολλήσω" με την φωτογραφία αυτή είναι το πόσο έντονος είναι η ο συμβολισμός της, μνημείο προσωπικής βούλησης και ανυπακοής, αλλά και η ανατριχίλα που προκαλεί η γνώση του μετά στη ζωή αυτού του ανθρώπου και της οικογένειάς του που ισοπεδώθηκε κυριολεκτικά...

Παρακολουθώ την θλίψη των social media για τον θάνατο του David Bowie ελαφρά αποστασιοποιημένος αφού ο μακαρίτης είχε φυσικά τον σεβασμό μου αλλά δεν μου φάνηκε ποτέ τόσο σπουδαία η μουσική του από τα λίγα (είναι αλήθεια) αλλά αρκετά pop δικά του που είχα ακούσει... Ομολογώ πάντως ότι όλη αυτή η θλίψη με έχει βάλει σε ένα trip να ακούσω λίγο παραπάνω και με περισσότερη προσοχή την μουσική του εκλιπόντος μπας και ανακαλύψω αυτό που τόσοι άλλοι λένε ότι έχουν βρει...

Ένα από τα σημάδια του γήρατος, που "ου γαρ έρχεται μόνον" , είναι η στασιμότητα στα όποια μουσικά ενδιαφέροντα σου έχουν απομείνει... Πλέον δεν βρίσκεις κάτι νέο να σε συγκινήσει και να σε πάρει μαζί του παρά μόνο κολλάς στα ακούσματα του παρελθόντος, της νιότης που έχει φύγει, τότε που όλα ήταν πρωτοποριακά και φρέσκα... Αν ανακαλύψεις κάτι νέο να σου τραβήξει την προσοχή συνήθως είναι νέο μόνο για σένα, είναι κάτι παλιό που εσύ κάποτε αγνοούσες ή και σνόμπαρες κάποτε αλλά είπαμε αλλάζουν οι άνθρωποι... Παύεις να εξερευνάς να βρεις την νέα συγκίνηση, ψάχνεις καταφύγιο και αποκούμπι, ήχους που σου είναι οικείοι για να πάρεις τζούρες από το παρελθόν σου, ψευδαίσθηση νεότητας αλλά και λευκή σημαία ...

Οι αντιφάσεις της a la carte ευαισθησίας των social media είναι τεράστιες... Από το πρωί το Facebook μας προτείνει να αλλάξουμε την εικόνα του προφίλ μας με την tricolore για συμπαράσταση στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία ... Δεν έδειξε ποτέ στο παρελθόν την ίδια ευαισθησία για τα θύματα της Συρίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, για τα εκατομμύρια πρόσφυγες που σκοτώνονται καθημερινά στην προσπάθειά τους να ζήσουν μια ζωή μακρυά από τον πόλεμο, τον φόβο και την πείνα... Ίσως γιατί κανένας από αυτούς δεν είναι λευκός και χριστιανός... Φυσικά και πονάμε και συμπαραστεκόμαστε στους αθώους που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον φανατισμό αλλά μην ξεχνάμε τι τον γέννησε... Φυσικά δεν εννοώ το Ισλάμ που μια χαρά πολιτισμένο και κοσμικό ήταν μέχρι που οι Δυτικοί αποφάσισαν να παίξουν κουκλοθέατρο με ανθρώπινες μαριονέτες και απλά τους ξέφυγε το παιχνίδι από τα χέρια... Για τις ευθύνες αυτές πάντα σιωπή κι εθνική ομοψυχία...

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ, δεν θυμάμαι, ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν πίστη σε κάτι, που το ακολουθούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους... Είτε είναι θρησκεία είτε κάποιος σκοπός, κάποια ιδεολογία, είναι "ευλογημένοι" αυτοί που έχουν ένα αστέρι να ακολουθούν και να βρίσκουν το δρόμο τους... Νιώθουν την συντροφικότητα αυτών που μοιράζονται την ίδια πίστη, έχουν ένα μπούσουλα που τους απαλλάσσει από την ευθύνη λήψης κάποιων αποφάσεων αφού έχουν παρθεί ήδη... Το να μην πιστεύεις είναι κουραστικό πολλές φορές, σημαίνει ευθύνη και μοναξιά...

Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Ινδιάνοι (ή οι Αβορίγινες; ) δεν ήθελαν να τους παίρνουν φωτογραφία γιατί πίστευαν ότι οι φωτογραφίες έκλεβαν την ψυχή τους...  Σήμερα βγάζουμε φωτογραφίες με ρυθμούς καταιγιστικούς, τις διακοπές μας, την καθημερινότητα μας, το φαγητό μας, προσπαθούμε να κρατήσουμε κάθε στιγμή ζωντανή για πάντα, ζούμε για το επόμενο photo opportunity, προσπαθούμε να γίνουμε αθάνατοι στην οθόνη ή το χαρτί... Επί της ουσίας, δεν διαφέρουμε πάρα πολύ...

Στο δρόμο της επιστροφής από το δεύτερο μέρος των φετινών διακοπών μας και ταξιδεύοντας στην Αθηνών-Πατρών, σκεφτόμουν ότι θα ήταν πρέπον στα διόδια κατά μήκος της "εθνικής οδού" όχι να πληρώνουμε εμείς οι οδηγοί αλλά να μας πληρώνουν, κάτι σαν μπόνους επιβράβευσης που φτάσαμε μέχρι εκεί... Επίσης σκεφτόμουν ότι η εικόνα του έργου είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπει να έχεις ελπίδες για γρήγορη ολοκλήρωση του μέσα σε λογικό χρονικό διάστημα και ότι πραγματικά είναι τρελοί οι Πατρινοί που τόσα χρόνια ανέχονται αυτή την κατάσταση και δεν έχουν καταλάβει νομαρχίες, δεν έχουν κλείσει λιμάνια και γέφυρες για να απαιτήσουν την άμεση περάτωση των έργων και την ασφαλή διέλευση σε αυτό το έγκλημα που κατ' ευφημισμό μόνο μπορεί να λέγεται εθνική οδός...

Δεν σε συμπαθώ...  Πιστεύω ότι είσαι παλιάνθρωπος, όσο απλοϊκό και αν ακούγεται αυτό αλλά έτσι μου βγαίνει...  Έχεις καταφέρει να τρυπώσεις σε κάθε πτυχή και κάθε γωνιά τις ζωής μας, στοιχειώνεις τα όνειρά μας, εσύ και όλοι οι άλλοι σαν κι εσένα, ντόπιοι και ξένοι...  Έχεις προσπαθήσει πολύ να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας αλλά υπάρχουν στιγμές όπως χθες στην παραλία καθισμένος κάτω από την σκιά σε μια παραθαλάσσια ταβέρνα, με τα πόδια μέσα στην άμμο, με τα παιδιά να γελάνε και τον αέρα να μας σηκώνει, να το ξέρεις, σε είχα βγάλει εντελώς από το μυαλό μου...  Το ξέρω, Βόλφγκανγκ, ότι ακούγομαι μελό αλλά αυτή είναι η αλήθεια...