Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Σκέψεις

Τον έχω;

Τον Αύγουστο κλείνω τα 40, είμαι ένας άνθρωπος σχετικά ήρεμος, δεν μπλέκω σε καυγάδες, έχω να παίξω ξύλο από το λύκειο... Παρ' όλα αυτά για κάποιο περίεργο λόγο πιάνω συχνά τον εαυτό μου να κάνει την εξής σκέψη όταν διασταυρώνομαι με άλλους άντρες στο δρόμο: "Τον έχω;" Τους μετράω αν θα μπορούσα να τους κερδίσω αν παίζαμε ξύλο, πόσες θα έδινα και πόσες θα έτρωγα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,  κι εμένα εντύπωση μου κάνει... Δεν έχω υπάρξει θύμα bullying ή ξυλοδαρμού και το παρουσιαστικό μου στην εφηβική μου ηλικία ενέπνεε τον σεβασμό αν όχι τον φόβο, εν ολίγοις δεν έχω απωθημένα... Παρ' όλα αυτά έχει πλάκα να σκέφτομαι το αποτέλεσμα πιθανών "μονομαχιών" μου... Έχω κατηγοριοποιήσει τους αντιπάλους με καθαρά θεωρητικά κριτήρια δικής μου λογικής... Οι νευρώδεις τύποι μου φαίνονται δυσκολότεροι αντίπαλοι από τους ογκώδεις, οι παχύσαρκοι μου φαίνονται pieces of cake, με μικρόσωμους δεν με φαντάζομαι ποτέ να μαλώνω... Χθες το απόγευμα είδα ένα

Για πάντα μπέμπης...

Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό ο Θ. μου έλεγε ότι δεν θέλει να μεγαλώσει, ότι θα ήθελε να μείνει για πάντα μπέμπης... Εγώ του έλεγα δεν γίνεται αυτό, το συζητούσαμε λίγο και η κουβέντα τελείωνε εκεί...  Χθες το βράδυ, τον έκανα μπάνιο και κάπως ήρθε πάλι η κουβέντα στο ίδιο θέμα... Τότε γύρισε ο μικρός και μου είπε ότι ο λόγος που δεν θέλει να μεγαλώσει και θέλει να μείνει για πάντα μπέμπης είναι ότι φοβάται ότι θα μεγαλώσει και θα πεθάνει και κατευθείαν άρχισε να κλαίει... Προσπάθησα να τον παρηγορήσω ότι είναι πολύ μικρός, ότι δεν πρέπει να τα σκέφτεται αυτά, ήταν απαρηγόρητος...  Με σάστισε αυτό το σκηνικό δεν ήξερα τι να του πω, πώς να εξηγήσεις σε ένα πεντάχρονο τον κύκλο της ζωής, είναι αδύνατον!!! Μέχρι και τον Παράδεισο του ανέφερα για να τον ηρεμήσω, ότι δεν θα πεθάνει ποτέ, ότι θα είμαστε όλοι εκεί ευτυχισμένοι για πάντα, καμία από τις παρηγορίες μου δεν έπιασε τόπο, σταμάτησε το κλάμα απλά μόνος του κάποια στιγμή, τόσο απότομα όσο το ξεκίνησε...  Ανέφερα το περ

Η θάλασσα φάρμακο...

Σήμερα το πρωί κάναμε σεφτέ στα καλοκαιρινά μπάνια... Φύσαγε διαολεμένα, η θάλασσα ήταν παγωμένη αλλά εμείς πήγαμε, βουτήξαμε και το ευχαριστηθήκαμε... Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα... Μια βουτιά στο νερό, μια βόλτα στην αμμουδιά για ανεύρεση κοχυλιών με τα αγόρια, η σιωπηλή ενατένιση του συνεχούς πέρα δώθε του κύματος, μπορεί να μου αδειάσει το μυαλό... Δεν χρειάζεται να είμαι στην σούπερ παραλία, την εξωτική, πριβέ και απόλυτα γαμάτη, ακόμα και η μικροαστική Λούτσα δουλεύει μια χαρά για τον δικό μου ψυχισμό... Αν μπορούσα να διαλέξω θα ήθελα να έμενα σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα... 

Απολογισμός Μαίου...

Ο Μάιος ήταν/είναι ένας μήνας πλήρης γεγονότων, συναισθημάτων και προσωπικών αποκαλύψεων... Τα περισσότερα από όσα έχουν συμβεί δεν μπορώ να τα περιγράψω γιατί είναι ακόμα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου, κάποια από αυτά δεν είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ... Το απόσταγμα αυτής της περιόδου μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω: Οι μόνες βεβαιότητες σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος και η αγάπη... Κάθε μακροπρόθεσμη σκέψη είναι καταδικασμένη σε ένα τεράστιο ρίσκο, βάλε μικρούς και βραχυπρόθεσμους στόχους... Αυτά που ενδεχομένως χρειαστεί να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου για να αντιμετωπίσεις διάφορες καταστάσεις (οικονομικής φύσεως στην περίπτωση που έχω στο μυαλό μου) είναι μερικές φορές στα όρια του κωμικοτραγικού... Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τα λάθη του παρελθόντος... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει δυνατότητες που δεν μπορείς να τις φανταστείς... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ευαίσθητα σημεία που δεν μπορείς να τα φανταστείς... Η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι φάρμακο για το μυαλό...

Χωρίς τίτλο...

Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία μπορώ να γράψω αλλά όλα έχουν μπουκώσει το μέσα μου και τίποτα δεν μπορεί να βγει προς τα έξω... Τα γεγονότα της περιόδου σπρώχνονται το ένα με το άλλο για το ποιο θα είναι το πιο σημαντικό, το πιο επιτακτικό, αυτό που σε αγχώνει περισσότερο, αυτό που σε μαυρίζει λίγο ακόμα... Κάνω υπομονή και περνάω μέρα την μέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα, πού χρόνος άλλωστε για τέτοια, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ξεκλέβω λίγο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι... Το 2018 είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και το δυσκολότερο από όλα είναι  ότι κλυδωνίζονται σχεδόν όλες οι βεβαιότητες μου, αν δεν υπήρχε και η άγκυρα μου που λέγεται οικογένεια, η γυναίκα και τα δυο μου παιδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν θα ήμουν σε θέση να bloggάρω έτσι απλά τον πόνο μου και να μην βρίσκομαι σε έξαλλη κατάσταση...

40...

Είμαι από τους λίγους εναπομείναντες χωρίς κανένα τατουάζ όμως εδώ και λίγες μέρες έχει αρχίσει να γυρνάει στο μυαλό μου η ιδέα να κάνω το πρώτο μου... Στις 18 Αυγούστου έχω τα γενέθλια μου και θα γίνω 40 χρονών, θα έχω φτάσει στο θεωρητικό μέσον της ζωής μου, σκέφτομαι λοιπόν ότι θα είναι ωραίος τρόπος να το γιορτάσω "χτυπώντας" τον αριθμό 40 πάνω μου... Το concept είναι ότι αν αξιωθώ να φτάσω τα 80 θα ήταν ωραίο να χτυπήσω άλλο ένα τατουάζ 40, δεδομένου βέβαια ότι θα με αφήσουν τα παιδιά μου και δεν θα θεωρήσουν ότι ο πατέρας τους ξεμωράθηκε τελείως... Από σήμερα μέχρι τον Αύγουστο βέβαια μπορεί να έχω αλλάξει γνώμη...

Όλα καλά... :)

Εικόνα
Γράφω συχνά για τα ζόρικα και τους προβληματισμούς μου, αυτή την φορά όμως γράφω γιατί τα πράγματα πάνε καλά και θέλω να πω ένα ευχαριστώ στο κάρμα μου και στον εαυτό μου...  Πέρασα μια εβδομάδα κουραστική μεν αλλά γεμάτη δημιουργική ορμή... Τα παιδιά μου είναι μια χαρά, με την Μ. διανύουμε μια εξαιρετική περίοδο της σχέσης μας και στη δουλειά πήρα μια μικρή αλλά σημαντική για μένα αναγνώριση της μέχρι τώρα δουλειάς μου ενώ ενδιαφέροντα πραγματα φαίνονται να έρχονται στο μέλλον... Αύριο έχω άδεια κι εγώ κι η Μ. και θα πάμε, μαζί κι ο Σ. , να καμαρώσουμε τον Θ. να "ερμηνεύει" τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο στο σκετς του παιδικού σταθμού για την 25η Μαρτίου... Δικαιωματικά έχω κάθε λόγο να νιώθω καλά και να 'μαι ευτυχισμένος! 😊😊😊

Εργασιακός εγωισμός...

Χθες πέρασα μια απόλυτα αντιπαραγωγική, ατελείωτη μέρα, ψάχνοντας να βρω λύση σε ένα πρόβλημα η οποία τελικά ήταν πολύ απλούστερη από ότι πίστευα και βρέθηκε μόνο μετά την σημαντική βοήθεια που μου δόθηκε από συνάδελφο sys admin... Μου έχει ανατεθεί ένα CRM project, η πρώτη μου φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, και  πάω στα τυφλά... Με ενοχλεί η αίσθηση του να μην έχω γνώση και έλεγχο της δουλειάς μου, να είμαι junior και να ρωτάω διαρκώς τους άλλους... Η δουλειά που κάνω απαιτεί διαρκή επιμόρφωση, να ζεις σε ένα διαρκή κύκλο εξέλιξης από junior σε senior και πάλι πίσω αλλά η υπομονή μου ελαττώνεται όσο τα χρόνια περνάνε, ο εγωισμός μου προφανώς χρειάζεται χαλιναγώγηση αφού στο πίσω μέρος του μυαλού μου θεωρώ ότι "ρίχνω" τα μούτρα μου όταν δεν γνωρίζω κάτι και πρέπει να ρωτήσω...

Το τεκμήριο της ενοχής...

Μένω σε μια αποστροφή από την ομιλία του Άδωνι Γεωργιάδη χθες το απόγευμα στην Βουλή... Ούτε λίγο ούτε πολύ ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είπε ότι ενώ για όλους τους πολίτες ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, για τους πολιτικούς ισχύει το τεκμήριο της ενοχής, όλοι πιστεύουν εξ αρχής ότι ο πολιτικός "τα έφαγε" , ακόμα και αν αθωωθεί τελικά, η ρετσινιά θα μείνει... Φυσικά και δεν είναι άμοιρο ευθυνών το πολιτικό προσωπικό της χώρας για την απαξίωση της πολιτικής ζωής αλλά αυτού του είδους ο συμψηφισμός οδηγεί κατ' ουσία στην ποινικοποίηση της και κατ' επέκτασή απαξιώνει την ίδια τη δημοκρατία... Καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους όλοι οι πολιτικοί φορείς που θέλουν να λένε ότι ανήκουν στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο (με όλες τις παραλλαγές του) ότι από μια συνολική απαξίωση της πολιτικής ζωής και του πολιτεύματος οι μόνοι που κερδίζουν είναι αυτοί που στοχεύουν στην τελική κατάλυσή του και στην αντικατάσταση της δημοκρατίας από απολυταρχικά καθεστώτα...

Breaking Bad...

Εικόνα
Χθες το βράδυ, γύρω στη μία, ολοκλήρωσα την πρώτη σεζόν του Breaking Bad , την είδα όλη μέσα στο σαββατοκύριακο... Ok, είναι παλιό αλλά εγώ δεν το είχα δει ποτέ, ούτε μισό επεισόδιο και άκουγα θριαμβευτικά σχόλια τόσα χρόνια... Δεν θα κάτσω να περιγράψω το story, το 9,5/10 στο rating του IMDB τα λέει όλα, η σειρά είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!  Θέλω να σταθώ σε δυο σημεία που σε εμένα έκαναν τρομερή εντύπωση... Το πρώτο είναι η καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ που υπάρχει, ένα χιούμορ πικρόχολο, κωμικοτραγικό, σαρκαστικό που δεν αφήνει την σειρά να διολισθήσει ούτε σε politically corect, διδακτική ιστοριούλα ούτε σε δακρύβρεχτη μελούρα...  Το δεύτερο και κυριότερο όμως είναι το ότι αληθινά μπορώ να νιώσω και να καταλάβω τον Γουόλτερ Γουάιτ... Όλη σου τη ζωή την έχεις ζήσει by the book, έχεις κάνει ότι χρειάζεται για να συμμορφωθείς με όλους τους κανόνες που σου έχει επιβάλλει η κοινωνία, ηθικούς και νομικούς, και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μάταια, ότι η ζωή σου κρέμεται από

Όταν το ενδιαφέρον στερεύει...

Τι κάνεις όταν ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάτι στο οποίο έχεις επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα δεν σε ενδιαφέρει πια; Σφίγγεις τα δόντια και ολοκληρώνεις την προσπάθεια έτσι ώστε να αποκτήσεις έστω τα certifications για τα οποία έχεις μοχθήσει για να τα έχεις έστω στο cv σου ή τα παρατάς όλα εκεί που έμειναν ανολοκλήρωτα; Ασχολούμαι με τον χώρο και το γνωστικό αντικείμενο που έχει επικρατήσει να λέγεται Data Sciense από το 2015, έχω παρακολουθήσει αμέτρητα tutorials, έχω γράψει πολύ κώδικα, έχω πάρει σχετικό certification και τώρα που μιλάμε βρίσκομαι στην διαδικασία απόκτησης ενός δεύτερου... Το πρόβλημα είναι, παρά το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι το απόλυτο buzz word στον χώρο της πληροφορικής, εγώ απλά βαρέθηκα... Δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα όταν ξεκίνησα, η Στατιστική μου φαίνεται πιο βαρετή από ότι μου φαινόταν παλιότερα και η σχετική μελέτη μου φαίνεται αγγαρεία... Σίγουρα παίζει ρόλο το ότι στην καθημερινή μου εργασία δεν έχουν εφαρμογή όλες αυτές οι τεχνολογίες κ

35000 και μία, στραβάδια...απολύθηκε!

Εικόνα
Κοπιάρω τον τίτλο που έχει παίξει πολύ από χθες αλλά είναι πολύ επιτυχημένος, η αλήθεια να λέγεται... Έφυγε κι ο Πανούσης, έκανε σεφτέ στις επώνυμες απώλειες του 2018... Μια φίλη στα 50 κάτι, έγραψε στο Facebook, "Καλούν την κλάση μας πλέον" ... Κλαίνε και θα κλάψουν πολλοί ακόμα πάνω από το πτώμα του Τζιμάκου, άλλοι με ειλικρίνεια άλλοι λόγω του ότι είναι πρώτο trend στα social media... εκεί καταντήσαμε... Δεν ήμουν πιστός του οπαδός αλλά λάτρευα την τρομερή οξύτητα του πνεύματός του, την μοναδική του ικανότητα να αντιμετωπίζει κάθε κατάσταση με απίστευτη ωμότητα μεν και ταυτόχρονα με βιτριολικό χιούμορ... Είπε απίστευτα σοβαρά πράγματα με πολύ κωμικό τρόπο... Για μένα ενσάρκωσε το σωκρατικό πρότυπο, της μύγας που τσιμπούσε διαρκώς κι ενοχλούσε το νωθρό άλογο που αντιπροσώπευε την κοινωνία μας και δεν το άφηνε ποτέ σε ησυχία... Ένα αντίο κι από μένα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι που είπε για μια ταινία που τα παιδιά μου λάτρεψαν, το Toy Story ...  Καλό ταξίδι

Στο δρόμο που χάραξε ο Vito Corleone...

Εικόνα
Χθες το βράδυ, ολοκληρώνοντας την 4η σεζόν του καταπληκτικού  "Peaky Blinders"  σκεφτόμουν το πόσο πολύ έχει στοιχειώσει τον κόσμο του θεάματος η ερμηνεία του Marlon Brando στον "Νονό" που τόσα χρόνια μετά πολλοί ηθοποιοί αναπαράγουν είτε ολόκληρη είτε τμήματα της μανιέρας που δημιουργήθηκε το 1972 για να απεικονίσει τον Vito Corleone ... Χωρίς να είναι κακός στον ρόλο του αν το δεις συνολικά, είχε πλάκα να βλέπεις τον συμπαθέστατο Adrien Brody να μιμείται τη βραχνιασμένη φωνή του  Marlon Brando  /  Vito Corleone  για να ενσαρκώσει τον χαρακτήρα του Ιταλού μαφιόζου σε βαθμό πολλές φορές που έμοιαζε με σάτιρα... Θεωρείται safe να περπατάς την πεπατημένη αλλά μερικές φορές δεν είναι και τόσο, ειδικά όταν αυτός που έχει ανοίξει ένα δρόμο θεωρείται αξεπέραστος και εμβληματικός, μερικές φορές καλύτερα να δοκιμάζεις νέους δρόμους κι όπου σε βγάλει...

Ότι έγινε, έγινε...

Αν ξεκινούσα να μιλάω/γράφω για την παιδική μου ηλικία και τα γεγονότα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα δεν θα τελείωνα ποτέ, φαίνεται αυτό άλλωστε στο γεγονός ότι επιστρέφω διαρκώς από καιρού εις καιρό σε αυτό το θέμα... Πάντα κάτι περισσεύει , πάντα κάτι μένει να ειπωθεί, πάντα η διήγηση είναι λειψή...  Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, να τα μοιραστείς με τον άλλον αν δεν τα έχει ζήσει, αν δεν έχει περπατήσει ο άλλος στους ίδιους δρόμους, δεν έχει μυρίσει τις ίδιες μυρωδιές, δεν έχει δει καταπρόσωπο τα ίδια πρόσωπα, αυτά που ζούνε στις αναμνήσεις σου...  Κάποιες φορές, πολλές φορές, η αλήθεια δεν κρύβεται σε τραγικές ιστορίες κακοποίησης, βίας και απώλειας, κρύβεται στις αμήχανες σιωπές, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στις ήττες της καθημερινότητας που σμιλεύουν χαρακτήρες και ζωές και ενίοτε τις οδηγούν στον κάλαθο των αχρήστων...  Για πάρα πολλά χρόνια πίστεψα ότι η φυγή θα τακτοποιούσε τα όποια ανοιχτά ζητήματα υπήρχ

Αίθουσες αφίξεων...

Χθες το βράδυ γύρω στις 8, βρίσκομαι στης αφίξεις του Ελ. Βενιζέλος για να παραλάβω την Μ. και τα παιδιά που επιστρέφουν από Ολλανδία... Αφού κάνω πως δεν βλέπω ένα πρώην συνάδελφο στον οποίο βαριόμουνα να μιλήσω, παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Οι αίθουσες αφίξεων των αεροδρομίων έχουν ένα θετικό ισοζύγιο συναισθήματος... Η προσμονή για τον ερχομό του αγαπημένου, για τις κοινές μέρες ζωής που απλώνονται μπροστά στο μέλλον, έστω κι αν είναι μόνο για τις γιορτές, χρωματίζει με χαμόγελα τα πρόσωπα των ανθρώπων... Χθες το βράδυ στην πύλη Β Intra Shengen επέστρεφαν πολλοί φοιτητές για Χριστούγεννα... Μια κυρία δίπλα μου υποδέχτηκε την κόρη της με πράσινη ταμπέλα με την επιγραφή "Welcome Back" ... Μια άλλη άρχισε να χοροπηδάει όταν είδε το γιο της στο βάθος της αίθουσας όταν ανοιγόκλεισε η συρόμενη πόρτα, ο άντρας της με χαμόγελο της κατέβαζε τα χέρια κάτω, "ρεντίκολο γίναμε" ... Τον κοίταξα χαμογελαστά και με την επόμενη ματιά που έριξα προς την πόρτα των Αφίξεων είδα

Χάρτινο ή πλαστικό, εμείς διαλέγουμε...

Έχετε σκεφτεί πόσες χιλιάδες πλαστικά ποτήρια μιας χρήσεως καταναλώνονται καθημερινά, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες; Πόσες χιλιάδες φραπέ/φρέντο/αναψυκτικά έχουν σερβιριστεί μέσα σε πλαστικά ποτήρια και μετά έχουν καταλήξει στις χωματερές στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη στους δρόμους ή σε κάποια παραλία/εξοχή; Το πλαστικό δεν είναι βιοδιασπώμενο, θα παραμείνει για χρόνια και χρόνια εκεί να μας θυμίζει την ύπαρξή του...  Ok, δεν είναι βολικό να χρησιμοποιούμε επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια όταν βρισκόμαστε στο δρόμο και θέλουμε να πιούμε ένα καφέ στο πόδι, ούτε είναι βολικό να κουβαλάς το δικός σου ποτήρι, μήπως όμως θα ήταν καλύτερο αν τα ποτήρια που μας σερβίριζαν τον καφέ/αναψυκτικό μας ήταν χάρτινα; Το χαρτί είναι βιοδιασπώμενο υλικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί παραπάνω από μια φορές αφού ανακυκλώνεται... Επίσης αν ο μη γένοιτο βρεθεί πεταμένο σε μια παραλία ή εξοχή, τα φυσικά φαινόμενα θα το εξαφανίσουν σύντομα, πολύ συντομότερα από ένα αντίστοιχο πλαστικό... Las

Τι σε τράβηξε στην Πληροφορική;

Διάβασα στο Facebook την ερώτηση που τέθηκε σε ένα community για προγραμματιστές το οποίο παρακολουθώ, τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην πληροφορική και τον προγραμματισμό;  Για μένα η απάντηση είναι η τύχη...  Μέχρι τα 18 δεν ήξερα να κάνω τίποτε άλλο να κάνω στον υπολογιστή από το να παίζω παιχνίδια και αυτά εξαιρετικά σπάνια καθώς δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Η επιλογή μου έγινε σε μια εποχή που η Πληροφορική σαν κλάδος φαινόταν να ανεβαίνει πολύ κι εγώ ήμουν παντελώς αναποφάσιστος για το μέλλον μου, οπότε ήταν μια λογική/συμφεροντολογική επιλογή... Η προσαρμογή μου στον χώρο και ο εγκλιματισμός μου ήταν μακρύς και δύσκολος, ειδικά τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια αλλά τελικά έγινε με αρκετά μεγάλη επιτυχία θα τολμήσω να πω...  Μετά από τόσο χρόνια στον χώρο της Πληροφορικής, όντας όχι μόνος επαγγελματίας της Πληροφορικής αλλά και χομπίστας πιστεύω ότι αυτό που μου έδωσε πέρα από τα όποια skills και τα λεφτά που έχω κερδίσει είναι η μεθοδικότητα στην αντιμετώπιση προβλ

Περί post rate και blogging...

Το 2017 τελειώνει κι εγώ παρατηρώ το συρρικνωμένο σε σχέση με πέρσι post rate του Ψαροκόκαλου... Κι αν συνέβησαν διάφορα μέσα σε αυτή την χρονιά, το post rate του blog, όπως όλα δείχνουν, θα καταγράψει ιστορικό χαμηλό, παρά το γεγονός ότι το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά από την ίδρυση του που εμφάνισε αύξηση στον αριθμό των posts συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά... Αφενός δεν μπορώ να εξηγήσω την μείωση στην ποσότητα, αφετέρου προσωπικά είμαι ικανοποιημένος από την ποιότητα του υλικού που εμφανίστηκε στο blog την χρονιά που μας πέρασε... Πολύ ενθαρρυντικό είναι κατά την άποψή μου και δεν είναι μόνο δική μου αίσθηση, μια δειλή αλλά εμφανής αναβίωση του blogging τους τελευταίους μήνες σε πείσμα του ανεμοστρόβιλου των social media που σαρώνει χρόνια τώρα το ελληνικό (κι όχι μόνο) internet... Ας υπάρχει να διαβάζουμε και κάτι πιο ουσιαστικό από την επόμενη φοβερή ατάκα ή το επόμενο ξεκαρδιστικό meme... Πολλά posts ή λίγα, το Ψαροκόκαλο μεγαλώνει μαζί με μένα, σε 1,5 μήνα κλείνει τα 8 και

Για μια σφραγίδα...

Άλλη μια ιστορία καθημερινής τρέλας, τόσο γελοία και τραγική ταυτόχρονα, χαρακτηριστική όμως της χώρας/κράτους ανέκδοτου στο οποίο ζούμε... Αν εργάζεσαι σε τράπεζα η ασφάλιση υγείας σου είναι στο ΤΑΥΤΕΚΩ...  Αν πάψεις να εργάζεσαι σε τράπεζα για να έχεις βιβλιάριο υγείας από το ΙΚΑ πρέπει πρώτα να προχωρήσεις σε διαγραφή από το ΤΑΥΤΕΚΩ... Το γιατί χρειάζεται μια τέτοια διαδικασία από την στιγμή που παύεις να έχεις ένσημα από τράπεζα και πλέον τα ένσημα σου είναι από άλλου τύπου εταιρεία, το αφήνω ασχολίαστο... Τα γραφεία του ΤΑΥΤΕΚΩ που πας να κάνεις την αίτηση διαγραφής βρίσκονται στην Χαρίλαου Τρικούπη... Πας εκεί με το βιβλιάριο υγείας, την ταυτότητα σου, κάνεις την αίτηση και σου δίνουν τη βεβαίωση διαγραφής... η οποία ΟΜΩΣ δεν έχει καμία ισχύ αν δεν πας από τα ΑΛΛΑ γραφεία του ΤΑΥΤΕΚΩ ( Upd : Είναι γραφεία του ΕΦΚΑ τελικά ) που βρίσκονται στην Πατησίων για να σου βάλουν μια σφραγίδα στη βεβαίωσή σου ... Είναι περιττό να πω το πόσο παράλογο είναι όλο αυτό, το τι κού

When all the people do all day is stare into a phone...

Εικόνα
Δεν είναι φρέσκο θέμα αλλά με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, η (κακή) χρήση των smartphones και το πως αυτή ενισχύει την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων κι ενδεχομένως επηρεάζει αρνητικά σε καταστάσεις όπως το stress, η κατάθλιψη και άλλα... Τα παρακάτω δύο τραγούδια ασχολούνται με αυτό τον προβληματισμό και είναι αγαπημένα...