Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Φίλοι

Η υπομονή είναι αρετή...

Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεκινήσει μια περίοδος που κόστισε πολύ και σε μένα και στην Μάρα... Μια σχέση φιλική είχε λήξει (δεν το ξέραμε ακόμα αυτό τότε) και όλος ο περίγυρος μας, εμμέσως πλην σαφώς έριχνε την ευθύνη σε εμένα/εμάς... Εγώ όμως ήμουν σίγουρος για όσα είχα πει και όσα είχα κάνει, υποστήριξα τις πράξεις μου και τα λεγόμενά μου μέχρι τέλους και περίμενα... Άκουσα πολλά από τον κοινωνικό μας περίγυρο, άλλα λιγότερα και άλλα περισσότερο καλοπροαίρετα αλλά η κύρια στάμπα που μου είχε κολλήσει  ήταν το "χαριτωμένος παράξενος" ... Εγώ όμως περίμενα, μπορεί σε άλλα θέματα να μην έχω υπομονή αλλά σε κάτι τέτοια η υπομονή μου είναι γαϊδουρινή Ένα χρόνο μετά, ο ένας μετά τον άλλο, οι "φίλοι" που με θεωρούσαν "χαριτωμένο παράξενο" , που με/μας έκαναν πέρα για να μην χαλάσουν την παρέα τους, που με παρότρυναν να μην είμαι υπερβολικός, να δώσω τόπο στην οργή, να τείνω χείρα συμβιβασμού, ένιωσαν στο πετσί τους αυτό που είχα νιώσει εγώ και για αυτό προκάλεσ

Ο καθρέφτης...

Δύσκολο να κοιτάς τον καθρέφτη...  Πολλές φορές βλέπεις κάτι που δεν σου αρέσει, κάτι που σε απογοητεύει, κάτι που δεν ταιριάζει με το αφήγημα που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου για τον εαυτό σου...  Πολλοί τον αποφεύγουν και κάνουν πως δεν τον κοιτάνε, υποκρίνονται ότι δεν υπάρχει, προτιμούν την εικόνα του εαυτού τους μέσα στο κεφάλι τους κι όχι αυτή που βλέπουν τα μάτια τους...  Υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε ένα καθρέφτη ψηλά, τον κοιτάνε συχνά και τον δείχνουν και στους άλλους για να καθρεφτιστούν κι αυτοί... Αυτοί οι άνθρωποι έχουν φανατικούς φίλους ή φανατικούς εχθρούς, οι περισσότεροι είναι οι εχθροί...  Λίγοι εκτιμούν το κοίταγμα στον καθρέφτη, οι περισσότεροι προτιμούν να κοιτάνε το πορτρέτο τους που έχουν βάλει σε βάθρο...  Στο τέλος αναγκάζεσαι να πεις ένα "Δεν βαριέσαι" και πας παρακάτω...  

Δεν υπάρχουν λόγια...

Δεν υπάρχουν πολλά να γράψεις για την εμπειρία που βιώνεις εσύ ως τουρίστας ενώ χιλιάδες κόσμου χάνουν τις ζωές τους ή τις περιουσίες τους, την ψυχική τους γαλήνη... Νιώθω σαν να βρισκόμαστε σε πόλεμο, τα καράβια με τους πυρόπληκτους που εκκενώνονται μου θύμισαν κατευθείαν τους πρόσφυγες που καραβοπνίγονται χρόνια τώρα στις ακτές της Μεσογείου...  Να μιλήσω εγώ για τις διακοπές μας που τελείωσαν πρόωρα μετά από μια νύχτα τρόμου που βλέπαμε τις λάμψεις από τις φωτιές μέσα στην νύχτα κι ενώ εκκενώνονταν τα χωριά το ένα μετά το άλλο μέχρι που το πρωί ο άνεμος γύρισε από την άλλη και σώθηκε πρόσκαιρα το χωριό που ήμασταν εμείς...  Να μιλήσω για την φίλη και πρώην συνάδελφο που ζει στην Βαρυμπόμπη, στην αγωνία και τον τρόμο εδώ και 4-5 μέρες και είδε παράλληλα από την τηλεόραση το εξοχικό στις Ροβιές να καίγεται...  Για την άλλη πρώην συνάδελφο που είδα τις κόρες της Live στην τηλεόραση να εκκενώνονται με καΐκια από την Αγία Άννα, τα κορίτσια είναι ασφαλή τώρα στην Χαλκίδα...  Για τους αγαπ

Balance...

Κάπου διάβασα ότι τα μοναχοπαίδια κάνουν τους φίλους οικογένεια για να βιώσουν αυτό που τους έλειψε...Εγώ που δεν ήμουν μοναχοπαίδι πήρα τόσο μεγάλη δόση οικογένειας μεγαλώνοντας που δεν έμαθα ουσιαστικά να κάνω φίλους και τώρα στα γεράματα όταν κάνω απαιτώ από αυτούς να είναι οικογένεια, να με προσέχουν και να με νταντεύουν... Όταν δεν το κάνουν ή νιώθω εγώ ότι δεν το κάνουν εξοργίζομαι όπως ακριβώς και με τα μέλη της βιολογικής μου οικογένειας με τη μόνη διαφορά ότι με αυτούς έχω την επιλογή της διακοπής των σχέσεων ενώ με τη βιολογική οικογένεια δεν μπορώ κι ούτε θέλω να κόψω εντελώς τον ομφάλιο λώρο... Σκέφτομαι ότι δεν είναι δίκαιο αυτό για τους φίλους, να είμαι τόσο αυστηρός κι απόλυτος αλλά πού ακριβώς υπάρχει ισορροπία στο κεφάλι μου για να βρεθεί κι εδώ;

Όχι άλλη ανοχή...

Πολλοί από εμάς το έχουμε κάνει... Κουνήσαμε το κεφάλι χαμογελώντας αμήχανα, κάναμε ότι δεν ακούσαμε για να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας με "δικούς" μας ανθρώπους, αλλάξαμε θέμα συζήτησης...  Το μόνο που καταφέραμε αφήνοντας το κάθε κατακάθι να διασπείρει τις μισάνθρωπες ιδέες του είναι να πάρουν θάρρος τα κατακάθια, να πιστέψουν ότι επειδή φωνάζουν δυνατά έχουν δίκιο, ότι η σκατίλα που έχουν μέσα στο μυαλό τους είναι η κανονικότητα...  Χρέος του κάθε ενός από εμάς που πιστεύει σε ένα κόσμο χωρίς  διαχωρισμούς που ορίζονται από εθνικότητες, θρησκείες και χρώμα δέρματος είναι να στέκεται απέναντι σε κάθε ρατσιστικό/θρησκόληπτο/φασιστικό/εθνικιστικό κατακάθι, να το εμποδίζει να διασπείρει τον βόθρο των ιδεών του, να το ξεφτιλίζει μπροστά σε όποιον ακούει ή παρακολουθεί την αντιπαράθεση...  Όχι άλλη ανοχή στον πνευματικό/πολιτικό βόθρο,  ακόμα κι αν μιλάμε για συγγενείς ή "φίλους"...

Απελπισία...

Από τους ανθρώπους του κόσμου όλου έχει βρει εμένα να ξαλαφρώνει την σκέψη του... Είναι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και πίσω στην Ελλάδα αυτό που έλεγε κάποτε οικογένεια έχει διαλυθεί...  Δεν θέλει να φορτώνει τον πατέρα κι την μάνα του γιατί είναι γέροι άνθρωποι κι έχει δίκιο, τι να τους πει;  Ότι η πρώην γυναίκα του προσπαθεί να δηλητηριάσει την σχέση του με την κόρη του, ότι είπε επί λέξη στη δικηγόρο ότι θα τον κάψει με το παιδί αν δεν κάνει αυτά που αυτή θέλει; Ότι η επικοινωνία του με το παιδί γίνεται τηλεφωνικά με την αυστηρή εποπτεία και παρέμβαση της πρώην γυναίκας του;  Ότι δημιούργησε πρόβλημα και απείλησε πρώην κοινούς οικογενειακούς φίλους όταν θεώρησαν λογικό να του στείλουν μια φωτογραφία των παιδιών τους μαζί με την κόρη του από την ημέρα του αγιασμού;  Ότι του ζητάει και του ξαναζητάει λεφτά, δήθεν για το παιδί, ότι τον κατηγορεί ότι κάνει την αμερικανική dolce vita ενώ αυτός δουλεύει 12ωρα στις οικοδομές και κάνει 2 ώρες να πάει και 2 ώρες να γυρίσε

Στο βουνό ψηλά εκεί - Μέρος 3ο (Η Νεκρά Θάλασσα)...

(Συνέχεια από το 2ο μέρος)   Το πρωινό της Τρίτης ήταν και πάλι ηλιόλουστο, τίποτα δεν θύμιζε την κοσμοχαλασιά της προηγούμενης μέρας... Ξύπνησα με ένα άγχος να δω αν το αυτοκίνητο παίρνει μπρος καθώς υπήρχε πάντα ο κίνδυνος η μπαταρία να έχει "ξελιγωθεί" από το ταξίδι της χθεσινής ημέρας από τη Δημητσάνα στην Τρίπολη χωρίς καθόλου ηλεκτρικά και δυναμό... Ευτυχώς το αυτοκίνητο πήρε κατευθείαν εμπρός... Ήταν βέβαια μέσα στην υγρασία τα πάντα ενώ υπήρχε ακόμα νερό στο δάπεδο και γι΄αυτό άνοιξα όλες τις πόρτες και το πορτ μπαγκάζ για να εκμεταλλευτώ την λιακάδα και να στεγνώσει ότι γινόταν να στεγνώσει μέχρι να ξεκινήσουμε... Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν ήσυχη και χωρίς απρόοπτα... Τίποτα δεν μας ταλαιπώρησε, ευτυχώς, και τα παιδιά κάνανε χάζι που βλέπανε το νερό που πήγαινε κι ερχόταν κάτω από τα πόδια τους αναλόγως με την κλίση του αυτοκινήτου... Το μεσημέρι σταματήσαμε για φαγητό στον Σ.Ε.Α. Μεγάρων, τα αγόρια (κι όχι μόνο) θέλανε να φάνε Goodys... Φεύγοντας ο Σ. είχε π

Στο βουνό ψηλά εκεί - Μέρος 2ο...

(Συνέχεια από το 1ο μέρος) Το πρωινό της Δευτέρας του Πάσχα ήταν λαμπρό όπως και της προηγούμενης μέρας παρά το γεγονός ότι υπήρχε πρόγνωση για βροχή... Ένας ελαφρύς πονοκέφαλος μου θύμιζε το μεθύσι της προηγούμενης ημέρας και μου είχε "χαρίσει" μια ραθυμία αλλά ήμουν έτοιμος να απολαύσω την τελευταία μέρα της εκδρομής μας... Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε Δημητσάνα  ... Φτάνοντας στο χωριό επισκεφτήκαμε το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης  ... Η επίσκεψη μας ήταν εξαιρετική και συναρπαστική για όλους μας, τόσο τους μεγάλους όσο και τα παιδιά... Το Μουσείο προσφέρει μαι απόλυτα εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον και την παράδοση διαδραστική εμπειρία η οποία περιλαμβάνει εκθέματα, βιντεοπαρουσιάσεις και live επιδείξεις της μπαρουτοποιίας, της βυρσοδεψίας και της απόσταξης... Μοναδική παραφωνία, κατά την ταπεινή μου άποψη, αλλά ουσιαστικά ασήμαντη, είναι ότι η βιντεοπαρουσίαση σχετικά με την τέχνη της βυρσοδεψίας ήταν γυρισμένη στην Άμφισσα, πόλη επίσης με παράδοση στην β

Στο βουνό ψηλά εκεί - Μέρος 1ο...

Εικόνα
Υπάρχουν περίοδοι που τα posts βγαίνουνε με το τσιγκέλι, η έμπνευση πάει περίπατο και όλα μοιάζουν βαρετά κι αδιάφορα για να εμφανιστούν στο blog... Υπάρχουν και κάποιες άλλες όμως που ένα και μόνο γεγονός φτάνει να γεμίσει σελίδες επί σελίδων με posts ποικίλα κι ενδιαφέροντα (τουλάχιστον για μένα)... Το μόνο σίγουρο είναι ότι το Πάσχα του 2017 δεν θα ξεχαστεί εύκολα καθώς τα είχε όλα, καλή παρέα, διασκέδαση, γέλιο, εξερευνήσεις, γνωριμίες, περιπέτειες κι αναποδιές, ήταν γεμάτο ιστορίες που θα τις θυμηθώ και θα τις διηγηθώ πολλές φορές στο μέλλον... Η ιδέα έπεσε στο πάρτυ γενεθλίων του Σ., το Σάββατο 4/3... Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μας μια παρέα που συναντιέται συχνά τον τελευταίο καιρό, φιλενάδες της Μ. από τη δουλειά με τους άντρες τους και τα παιδιά τους οπότε και μας πρότεινε η Σ. να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα στο χωριό της, την "ηρωική"  Αλωνίσταινα , γενέτειρα της μητέρας του Κολοκοτρώνη, γεγονός για το οποίο είναι εξαιρετικά υπερήφανη η Σ. και σύσσωμη η Αλωνιστι

Αναμνήσεις πολέμου...

Χθες το απόγευμα έπινα καφέ με δυο φίλους κι άκουσα την παρακάτω ιστορία: Φίλος φίλου, Ισραηλίτης, που έχει πολεμήσει στον Λίβανο το 1982 κατά την πρώτη εισβολή του Ισραήλ εκεί, υπηρετώντας την θητεία του, αντιμετωπίζει πρόβλημα να κοιμηθεί πολλά βράδια και βλέπει σε εφιάλτη την ίδια σκηνή που την έζησε τότε... Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν μαζέψει άνδρες, γυναίκες και παιδιά και τους έχουν κλείσει σε ένα τζαμί... Επικρατεί ταραχή, κάποιος από τους αιχμαλώτους παρακαλάει για λίγο νερό και τότε εκείνος προσφέρει το παγούρι του... Η χειρονομία του εξοργίζει κάποιον συνάδελφό του που τον χτυπάει στο κεφάλι με τον υποκόπανο του όπλου και τον ρίχνει αναίσθητο... Όταν ανοίγει τα μάτια του είναι ξαπλωμένος ανάμεσα σε πτώματα, όλοι οι αιχμάλωτοι μέσα στο τζαμί έχουν εκτελεστεί... Η όλη ιστορία μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό την πολύ καλή ταινία "Walz whith Bashir" για την οποία είχα γράψει το 2010 όταν την πρωτοείδα ( link )... 

Κυρ-Παντελής...

Όταν σου είπα το πόσο καλά πέρασα σε μια έξοδο με παλιούς συμμαθητές που έγινα σταφίδα από το ποτό μου είπες μισοσοβαρά μισοαστεία (περισσότερο μισοσοβαρά) ότι δεν μπορώ να κάνω τέτοια διότι είμαι πατέρας και οικογενειάρχης... Τον τελευταίο μήνα με έχεις ζαλίσει με τις αγορές που μας βλέπουν σαν μπατίρηδες, την αξιοπρέπεια του οφειλέτη και τις κωλοτούμπες... Έχεις γίνει σαν τον κυρ Παντελή του τραγουδιού και στο έχω πει αλλά δεν ακούς...

Χωρίς δίχτυ ασφαλείας...

Όταν έπιασα για πρώτη φορά δουλειά πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, είχα την τύχη να έχω για συνάδελφο και άμεσο συνεργάτη έναν άνθρωπο, τον Β., στον οποίο οφείλω πολύ μεγάλο κομμάτι της (όποιας) επαγγελματικής μου επιτυχίας και της εξέλιξης μου σαν προγραμματιστής... Έμαθα πολλά τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί και κυρίως έμαθα να σκέφτομαι με συγκεκριμένο τρόπο... Ήξερα ότι όπου και αν κολλούσα, ότι στραβή και να γινόταν αυτός αυτός θα έβρισκε την λύση, θα έκανε το λάθος να χαθεί, όπως και έκανε σε δεδομένη στιγμή όταν χρειάστηκε, ψύχραιμα και αβίαστα, χωρίς να αναφέρει το θέμα ξανά ποτέ από τότε... Ο άνθρωπος αυτός ήταν το δίχτυ ασφαλείας μου... Εδώ και μισό χρόνο περίπου δεν είμαστε άμεσοι συνεργάτες, εξακολουθούμε να είμαστε συνάδελφοι αλλά πλέον δουλεύουμε σε ξεχωριστές ομάδες... Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν αρχικά συνειδητοποίησα αυτό που συνέβαινε πανικοβλήθηκα διότι πια δεν θα ήταν εκεί ο Β. για να με στηρίζει στην στραβή, να με βοηθάει εκεί που τα έβρισκα μπαστούνια, έπρεπε να

Δεν είμαι εγώ ρατσιστής...

...αυτοί φταίνε που είναι αράπηδες... Αυτό το παλιό αστείο μου θύμισε η χθεσινή μας συζήτηση... Η πλάκα είναι ότι μου φάνηκε ότι σε πείραξε κιόλας που σε είπα "ρατσιστή" ... Φάνηκε να σε απασχολεί περισσότερο η ταμπέλα παρά η ουσία αλλά αν άκουγες πραγματικά αυτά που έλεγες σαν τρίτος ακροατής δεν θα μπορούσες να δώσεις άλλη στον εαυτό σου... Σκέψου μόνο αυτά που έλεγες αντικαθιστώντας όπου μαύροι κάποιους άλλους, τους Σέρβους που τους συμπαθείς ας πούμε, κι έλα να το ξανασυζητήσουμε...

Διακοπές στην Αίγινα - The extended version...

Είναι πολύ ωραίο πράγμα να εκπλήσσεσαι θετικά, όταν κάτι, κάποιος ή μια κατάσταση, ξεπερνούν τις προσδοκίες σου και σου δίνουν πολλά περισσότερα από ότι περίμενες... Κάτι τέτοιο συνέβη με τις φετινές διακοπές στην Αίγινα από τις οποίες γυρίσαμε χθες το μεσημέρι με τις καλύτερες εντυπώσεις και μια μελαγχολία... Η Αίγινα επελέγη διότι θέλαμε ένα μέρος που δεν είχαμε πάει εγώ και η Μ., που θα είχε κάποια αξιοθέατα να δούμε, που θα ήταν "parent friendly", δεν θα μας ταλαιπωρούσε δηλαδή τόσο το ταξίδι όσο και η μετακίνηση εκεί... Επίσης η χαμηλή τιμή των εισιτηρίων από και προς το νησί έπαιξε και αυτή τον ρόλο της... Η επιλογή του ξενοδοχείου έγινε με το ίδιο σκεπτικό και με τη διάθεση να κακομάθουμε λίγο τον εαυτό μας... Επιλέξαμε το καλύτερο... Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι κάνω διαφήμιση... Έχουν δίκιο... Κάνω διαφήμιση γιατί οι Φιστικιές είναι το πιο όμορφο, πιο καθαρό, πιο βολικό ως προς το σημείο που βρίσκεται, με τους πιο συμπαθητικούς εργαζομένους και διεύθυνσ

Κανόνισε...

... να σου την πέσουν τίποτα Τσέτνικς εκεί που θα πας και να σε αρχίσουν πάνω χέρι κάτω χέρι που είσαι σκούρος μετανάστης από το νότο και τους τρως τις δουλειές... Αν κι είσαι αδερφός, ομόδοξος οπότε μάλλον δεν παίζει κάτι τέτοιο... Στην τελική αν σε ζορίσει και κανένας, φτάνει να είναι κάτω από 30, μην είναι κανένα βετεράνος του πολέμου, πέτα του ένα πίτσκου μάτερι, του Έλληνα ο τράχηλος ζοριλίκια δεν υπομένει ρε μουνιά!!! Καλό ταξίδι, μωρή γίδα, όλα καλά να πάνε και είμαι σίγουρος ότι θα πάνε... Κοίτα να περάσεις καλά και να γουστάρεις και βρες και μια γυναίκα πάνω από 1.80 να νοικοκυρευτείς, να κάνεις ψηλά, ξανθά παιδιά που θα σε γηροκομήσουν κι εσένα αφού κανά μπασκετάκι ή πόλο θα το παίζουν!!!  Στο επανιδείν!

Φοβάμαι...

Χθες το πρωί, μέσα σε ένα ήλιο με δόντια βαφτίσαμε τον Σ. μου... Μετά το νταβαντούρι στην εκκλησία, οι λίγοι καλεσμένοι μας ήρθαν από το σπίτι να πιούμε ένα ποτήρι κρασί για τον μπέμπη... Πέρασα αρκετά καλά, ο Σ. μου ήταν ήσυχος, η διάθεση ήταν καλή, ο καιρός μας την χάρισε και μπορούσαμε έστω φορώντας το παλτό να καθίσουμε στη βεράντα να κάνουμε κι ένα τσιγάρο... Το πρόβλημα είναι ότι δυσκολεύομαι να χαρώ αυτόν τον καιρό γιατί φοβάμαι.... Φοβάμαι αυτό που έρχεται αύριο και δεν μπορώ να το κουμαντάρω, δεν μπορώ να το προβλέψω... Κάποτε υπήρχαν σταθερές στο μυαλό και στη ζωή μου (μας) τώρα όλα είναι στον αέρα...  Δεν ξέρω τι λεφτά θα παίρνω τον επόμενο μήνα, πόσος θα είναι ο μισθός μου, αν θα έχω μισθό, αν θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι... Πάω στο βενζινάδικο και στο super market και καταθέτω μικρές περιουσίες για να ψωνίσω τι ρε γαμώτο; Κοιτάζω τον Σ. και δεν ξέρω τι ζωή θα μπορέσω και θα με αφήσουν να του προσφέρω, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ζήσει όπως έζησα εγώ στα παιδικά χρόνια που

Σήμερα γιορτάζω...

Σήμερα γιορτάζω και έχω πολύ δουλειά και τρέχω και βαριέμαι και νομίζω ότι όλα είναι μάταια και γενικά δεν είμαι στα καλύτερά μου, έχω αρχίσει πάλι να "παίρνω τη δουλειά στο σπίτι" και πρέπει να το σταματήσω και ασχολούμαι πολύ με το νέο blog, πειράζω το template του (νομίζω το έχω κάνει όμορφο) και μίλησα με φίλους που είχα να μιλήσω πολύ καιρό που με πήραν να μου πουν χρόνια πολλά και χάρηκα, ειδικά για έναν που νόμιζα ότι έχουμε χαθεί και...αυτά!

Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Οι φίλοι μου είναι εργένηδες... Άλλοι έχουν σχέσεις κι άλλοι όχι, άλλοι είναι "snippers" και άλλοι "αγκαλίτσες" ... Είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους, δουλεύουν πολύ και βγαίνουν πολύ, κινούνται σε ρυθμούς γρήγορους... Εγώ πλέον δεν μπορώ να κινηθώ σε αυτούς τους ρυθμούς... Κινούμαι στους ρυθμούς του γιου μου, ιλιγγιώδεις και αυτοί αλλά διαφορετικοί... Δεν βαρυγκωμώ, πως θα μπορούσα, θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά μου λείπουν καμιά φορά... Δεν μπορώ να τους ακολουθήσω στην ζωή που κάνουνε, να βγούμε να τα πιούμε, να αλητέψουμε, είτε γιατί δεν έχω τις αντοχές, είτε γιατί δεν θέλω να αφήσω την Μ. μόνη με το παιδί... Δεν έχω κανένα παράπονο από αυτούς, είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζομαι, συχνά με μεγαλύτερη συνέπεια και επιμονή απ' ότι εγώ που χάνω συχνά τον μπούσουλα και ξεχνάω και τηλέφωνο να πάρω (καλή ώρα...) αλλά μερικές φορές νιώθω ότι εγώ έχω ανέβει σε άλλο τρένο και αυτοί σε άλλο και αυτά τα τρένα πάνε αντίθετα....  Σκέφτομαι καμιά φορά τι ωραία που

Θα ήθελα να ευχαριστήσω...

Εικόνα
...την Ακαδημία, τη γυναίκα μου και τους γονείς μου που με υποστήριξαν όταν ακόμα δεν με ήξερε κανείς και δεν πίστευε κανείς σε μένα, τον προπονητή μου, τον Πανάγαθο Θεό και φυσικά την Σοφία από το Bloggertricks που με επέλεξε για την απονομή του βραβείου... Συνεχίζω κι εγώ με την σειρά μου τις απονομές κι επιλέγω 10 blogs, τόσο από το Blogger όσο και από το Wordpress, από τα πολλά αξιόλογα που παρακολουθώ, για να βραβεύσω και να προτείνω σε όλους εσάς που μπορεί να δείτε αυτή την ανάρτηση... Το κριτήρια της επιλογής τους είναι το πάθος για τα θέματα που γράφουν, η πρωτοτυπία τους, η άποψη που καταθέτουν ή ότι απλά...μου αρέσουν... Δικοί σας... Ιστορίες μέσα από τη γυάλα Εκτός καρέ Athnesville Έγκλημα και τιμωρία Solaris Locus Blogus Blogging for nothing O Antista/Chef προτείνει… [υπό κατασκευή] Ιχνηλασίες Πολίτης της Μπανανίας

Πρωτομαγιά 2010...

Εικόνα
Μετά από χρόνια, κι αφού είδα κι απόειδα και το πήρα απόφαση ότι ΕΕ, ΔΝΤ και Γιωργάκης ο Β' ο Ελάχιστος θα μας τον... "επενδύσουν" , το πήρα απόφαση και κατέβηκα στην πορεία... Πήγα στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς γιατί εκεί προσταζαν να πάμε οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί αν κι εγώ δεν θα χαλιόμουν να πηγαίναμε στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ, το οποίο βέβαια έκανε πάλι το κουλό και έκανε πορεία στην...αμερικανική πρεσβεία!!! Συναντήθηκα με ένα φίλο στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα και μετά βρέθηκα με κάποιους διαδικτυακούς φίλους, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, την dame31 και τον Vlaxos (στα πεταχτά γνώρισα και το Κόκκινο Μπαλόνι) ... Τα παιδιά ήταν μια χαρά, πολύ ζεστοί άνθρωποι, μια χαρά πέρασα μαζί τους... Παιδιά χάρηκα πολύ που σας γνώρισα, να τα ξαναπούμε!!! Συμμετείχαμε στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία ξεκίνησε από το Μουσείο και κατευθύνθηκε στη Βουλή... Κόσμος αρκετός, θα μπορούσε και έπρεπε να είναι περισσότερος... Η π