Για ένα καφέ...

Η ανάρρωση προχωράει καλά (απ' ότι φαίνεται) και αύριο κόβω τα ράμματα... Θα βγω έξω από το σπίτι μετά από μια εβδομάδα... Μπορώ να κινούμαι πλέον μέσα στο σπίτι και να αυτοεξυπηρετούμαι αλλά δεν μπορώ να μένω όρθιος ή καθιστός σε καρέκλα για πολύ ώρα, πονάω... 

Περνάω την μέρα κατά κύριο λόγο ξάπλα, στο κρεβάτι ή τον καναπέ... Δεν λέω, ωραίο πράγμα η ξάπλα αλλά πρέπει να περνάει κι ευχάριστα η ώρα... Κάνω ότι μπορώ να σπρώξω τον χρόνο... Έχω "συγυρίσει" το blog μου, έχω δει ταινίες (χθες είδα το The Dark Knight Rises το οποίο είναι ΦΟΒΕΡΟ!), μελετάω C# (προσπαθώ να εκπληρώσω το resolution μου), διαβάζω τα βιβλία μου κι εξερευνώ την Wikipedia για τον Bradley Manning... 

Δόξα τον Θεό που υπάρχει το Internet και οι υπολογιστές διότι θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα από την βαρεμάρα... Αυτό που θέλω πραγματικά όμως είναι να βγω μια βόλτα έξω, να πάω να πιω ένα καφέ, να δω άλλους ανθρώπους βρε αδερφέ...

Θα μου πει κάποιος ότι είμαι υπερβολικός, ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι με πολύ σοβαρότερες επεμβάσεις και πολύ δυσκολότερη και μακρόχρονη ανάρρωση από εμένα... Θα του απαντήσω ότι έχει απόλυτο δίκιο... αλλά αν δεν γκρινιάξω λίγο στο blog μου, πού θα το κάνω...; 

Antifa: Chasseurs de Skins

Είδα προχτές το βράδυ το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ "Antifa: Chasseurs de Skins" το οποίο αναφέρεται στον τρόπο που αντέδρασε ένα κομμάτι της παρισινής νεολαίας στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου του Λεπέν και στην επιθετικότητα και τη βία που είχαν εξαπολύσει στους δρόμους του Παρισιού οι πολυάριθμες ομάδες skinhead νεοναζί, στα μέσα και τέλη της δεκαετίας του '80, σχηματίζοντας ομάδες κρούσης που κυνηγούσαν τους αντιπάλους τους στους δρόμους.... Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται μέλη των ομάδων εκείνων και περιγράφουν με λεπτομέρειες ιστορίες από τις μάχες στους δρόμους και δίνουν μια εικόνα από εκείνες τις μέρες και την υποκουλτούρα που είχε αναπτυχθεί σχετικά με τους κώδικες συμπεριφοράς, το ντύσιμο, το κούρεμα, τον "οπλισμό" που χρησιμοποιούνταν στις συγκρούσεις...

Πολλά από αυτά που περιγράφουν, flight jackets, αρβύλες Doc Martens, άσπρα κορδόνια οι φασίστες, κόκκινα οι αντιφασίστες, πεσίματα, ψειρίσματα των μπουφάν και των αρβύλων τα θυμάμαι να γίνονται και στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του '90, σε πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια, όταν το ντύσιμό σου και το κούρεμά σου δήλωναν ποιος ήσουν, τι μουσική άκουγες και τι πίστευες σε αντίθεση με την ομοιομορφία και την ισοπέδωση της διαφορετικότητας στην εμφάνιση που επικράτησε τα επόμενα χρόνια... Θυμάμαι ακόμα κάτι βόλτες στην Καλλιθέα, που διασταυρωνόσουν στο δρόμο με παρέες από skinheads με ραφτά σήματα και σημαίες πάνω στα μπουφάν τους ή και ένα καλοκαίρι στην Πάρο όπου μέσα στο "Hard Rock Cafe" είχε γίνει ένας χοντρός τσαμπουκάς με κάτι skinheads που χορεύανε pogo κάνοντας κατάληψη σε όλη την πίστα...

Η Τζούλια, η Μαριάννα και η SIRINA...

Κυκλοφόρησε την Παρασκευή το πολυαναμενόμενο ερωτικό dvd της Μαριάννας Ντούβλη... Πλέον το έθνος, κι ενώ χαλάει ο κόσμος, έχει πλέον επιλογές όταν θέλει να τον παίξει, κάτι είναι κι αυτό, με μια μαλακία ξεχνιέσαι... 

Όλο αυτό το σύστριγγλο που συμβαίνει τόσους μήνες με την Τζούλια, την Μαριάννα, τα ερωτικά dvd και δεν συμμαζεύεται είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας... Μιας κοινωνίας που δίνει κώλο για το χρήμα, την τηλεοπτική προβολή και την εφήμερη δόξα... Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι σεμνότυφος... Έχω δει αρκετή τσόντα στη ζωή μου και δεν έχω πρόβλημα με το πως διαθέτει ο καθένας το σώμα του, φτάνει να γίνεται αυτοβούλως, ούτε έχω πρόβλημα με την εταιρεία παραγωγής και τον (πανέξυπνο όντως) επιχειρηματία... Στον κάτω κάτω της γραφής ζούμε στην κοινωνία των ελεύθερων αγορών, "capitalism rocks,baby!", η SIRINA διέγνωσε μια επιχειρηματική ευκαιρία και την εκμεταλλεύτηκε... 

Αυτό που με χαλάει είναι όλο αυτό το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από την τσόντα και τις πρωταγωνίστριες της... Ότι παίζουν ασταμάτητα και κάθε μέρα σε μεσημεριανές εκπομπές (έτσι κι αλλιώς σκουπίδια) και σε δελτία ειδήσεων, λίγο πριν ή λίγο μετά από τις εξελίξεις για το Ασφαλιστικό... Ότι περιμένει μια ολόκληρη κοινωνία με το μάτι στην κλειδαρότρυπα για να μπανίσει λιγάκι και να ξυπνήσει την λίμπιντο της την ώρα που ο κώλος της καίγεται... Ότι εκπομπές μεγάλης τηλεθέασης παρουσιάζουν την μια πρωταγωνίστρια να εξιστορεί πως έφτασε στην τσόντα λόγω των παιδικών της χρόνων και της χαμηλής της αυτοεκτίμησης ενώ η άλλη πρωταγωνίστρια το έκανε για το παιδί της...

Ξαναλέω δεν είμαι σεμνότυφος αλλά αυτό που συμβαίνει δεν είναι σεξουαλική απελεθεύρωση, δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές επιλογές του καθενός είναι ξεφτιλίκι... Ξεφτιλίκι γιατί αυτό που προβάλλεται είναι το πλήρες τσαλάκωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το μήνυμα ότι για το χρήμα και την προβολή κάνεις τα πάντα, δεν πουλάς μόνο το κορμί σου αλλά κάνεις τον παλιάτσο, λες βλακείες και ηλιθιότητες απλά για να κρατήσεις πάνω σου το φως της κάμερας... 

Σκέφτομαι με τρόμο τα παιδιά εκείνα που μεγαλώνουν σήμερα, βλέπουν (κακώς) αυτές τις εκπομπές και σχηματίζουν την αντίληψη ότι το να γυρίσεις μια τσόντα είναι ένας "εύκολος" και γρήγορος τρόπος να αποκτήσεις δόξα και χρήμα... Ελπίζω κι εύχομαι, η Ελλάδα σε 10 χρόνια να μην είναι ένας ευρωπαϊκός σεξοπροορισμός, μια Ουγγαρία του ευρωπαϊκού νότου ή μια άλλη Ταυλάνδη...

Capitalism: A Love Story...

Το είδα χθες και είναι αρκετά ενδιαφέρον... Το στυλ των ταινιών του Moore είναι γνωστό και αυτή θα σε κάνει να χαμογελάσεις λίγο, να μελαγχολήσεις λίγο και θα μάθεις αρκετές λεπτομέρειες για την αμερικανική πραγματικότητα που θα σε κάνουν να γουρλώσεις τα μάτια... Οι πολιτικές αναλύσεις του Moore είναι αφελείς και αντιμετωπίζουν το παγκόσμιο πολιτικό/οικονομικό γίγνεσθαι με την λογική ότι υπάρχει καλός και κακός καπιταλισμός, παρ' όλα αυτά η ματιά του παραμένει ενδιαφέρουσα γιατί σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι αντιπροσωπεύει την ματιά του μέσου, προοδευτικού Αμερικάνου πολίτη, πάντα με μια δόση χιούμορ... Από το "Capitalism: A Love Story" θα μάθετε για την (κτηνώδη) φύση του Αμερικανικού καπιταλισμού, για την κυριαρχία της Wall Street σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, για τις ιδιωτικές φυλακές, για τα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια της Καλιφόρνια και άλλα πολλά... Στο τέλος της ταινίας θα δείτε άλλη μια δημόσια παράσταση του Moore μπροστά στα γραφεία της Goldman Sachs και της Bank of America, στο τέλος τέλος όμως είναι κάτι που περιμένεις από μια ταινία του...

Baby sitting...

Χθες το απογευματάκι η Μ. πήγε για ένα καφέ για να ξεσκάσει λίγο που την έχει φάει η κλεισούρα... Εγώ τάισα τον μπέμπη, τον κοίμισα και τον ξάπλωσα στον καναπέ δίπλα μου... Έβαλα ταινία στο dvd (το Pandorum) και έκατσα... Σε κανένα 20άλεπτο, χτύπησε συναγερμός... Ο μπέμπης είχε κολικό μάλλον κι έκλαιγε... Αγκαλίτσα και λίγο βόλτα να ηρεμήσει... Ξαναέκατσα στον καναπέ και πάτησα πάλι το Play... Τον κρατούσα στα χέρια και τον κουνούσα ελαφρά για να κοιμηθεί, είχα κλείσει τον ήχο για να μην τον ενοχλεί και του διάβαζα τους υπότιτλους με χαμηλή φωνή... Ήταν ελαφρώς γελοίο να λες με μελιστάλαχτη φωνή :

-Εξαερώθηκαν... Σαρώσαμε όλες τις συχνότητες μα είχαν εξαφανιστεί.. Την μια μέρα ήταν εκεί και την επόμενη... τίποτα.

-Σε μια μέρα;

-Θα πρέπει έγινε από τα πυρηνικά ή από έναν αστεροειδή. Δεν έχει σημασία!!

Τον στόχο μου πάντως τον πέτυχα, ο μπέμπης κοιμήθηκε, εγώ είδα την ταινία και η Μ. γύρισε και μας βρήκε και τους δύο ικανοποιημένους...

Όσο για την ταινία ήταν καλή, ωραία, σκοτεινή, είχε κι ένα ψιλοπροβληματισμό από κάτω να παίζει... Βέβαια ήταν και η πρώτη ταινία που είδα μετά από ένα μήνα, οπότε τα κριτήριά μου έχουν αμβλυνθεί ελαφρώς αλλά σε κάθε περίπτωση το πρόσημό της είναι θετικό...

Waltz with Bashir - Σήμερα βομβάρδισα τη Βηρυτό...

Είδα πρόσφατα σε DVD την καλή ταινία animation "Βαλς με τον Μπασίρ (Waltz with Bashir)" που πραγματεύεται τις αναμνήσεις ενός Ισραηλινού βετεράνου της εισβολής στον Λίβανο την περίοδο των γεγονότων στην Σάμπρα και την Σατίλα... Η ταινία είναι καλή και αξίζει να τη δει κανείς, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν κάποια τραγούδια που ακούγονται στην ταινία τα οποία, προφανώς, γράφτηκαν εκείνη την περίοδο και στόχο θα είχαν, ίσως, να ανυψώσουν το "φρόνημα" των Ισραηλιτών στρατιωτών....

Να μερικά από αυτά (η μετάφρασή τους είναι αυτή της μεταγλώττισης της ταινίας):

I bombed Sidon today
Αmid the clouds of smoke at dawn

I almost went home in a coffin
I bombed Sidon today

I bombed Beirut today
I bombed Beirut every day

If i came close to death i couldn't say
I bombed Beirut every day

At the pull of a trigger
We can send strangers straight to hell
Sure, we kill some innocent along the way

If i came close to death i couldn't say
I bombed Beirut every day

Good morning, Lebanon
Too much pain to carry on

Good morning, Lebanon
May your dreams come true

May your nightmares pass
Your existence is a blessing, Lebanon

You are torn to pieces
You bleed to death in my arms

You bleed to death in my arms
You are the love of my life
Oh, my short, short life

Tear me to pieces
I'm bleeding...

The Curious Case of Benjamin Button...

Έκατσα χθες βράδυ και είδα το "The Curious Case of Benjamin Button" ...

Μα τον Θεό, τι ωραία ταινία!!! Τι ωραία ταινία!!! Την ευχαριστήθηκα τόσο πάρα πολύ, αν και είναι λίγο οξύμωρο σχήμα να χρησιμοποιώ την λέξη "ευχαριστήθηκα" για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ταινία... Με ξετίναξε στην κυριολεξία... Μάλλον έχω γίνει πολύ ευαίσθητος τώρα που η Μ. είναι με την κοιλιά τούρλα και ο μπέμπης έχει τρελαθεί στην κλωτσιά αλλά πραγματικά την τελευταία ώρα της ταινίας με όσα έγιναν μεταξύ του Μπέντζαμιν και της Νταίζυ και με το παιδί τους, πραγματικά έγινα ράκος... Τέλος πάντων, η ταινία είναι του David Fincher, ενός πολύ αγαπημένου μου σκηνοθέτη, ο οποίος φτιάχνει μια πολύ όμορφη ιστορία που ακροβατεί διαρκώς μεταξύ της πραγματικότητας και του παραμυθιού, δημιουργώντας μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα... Ήθελα να την δω εδώ και αρκετό καιρό αλλά την "φοβόμουν", με είχανε τρομάξει κάποια αρνητικά σχόλια που είχα ακούσει και διαβάσει τόσο για το (μεγάλο όντως) μέγεθός της όσο και για την ταινία αυτή καθεαυτή... Η ταινία είναι πολύ τρυφερή (αν και λίγο πικρή) και αξίζει πραγματικά να την δεις... Είναι η ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, ενός άντρα που γεννήθηκε γέρος και που μεγαλώνοντας ξαναγινόταν παιδί... Δεν θα μπω στη διαδικασία να την κρίνω για το στυλ της ή την τεχνική της, άλλωστε δεν έχω και τα προσόντα να το κάνω, ξέρω όμως ότι αυτό που είδα συναισθηματικά με συνεπήρε και οπτικά με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο... Διάφορα tricks που χρησιμοποίησε δε ο Fincher , όπως τα flash backs ή η what-if αφήγηση, λειτούργησαν πολύ θετικά στη δημιουργία αυτής της παραμυθένιας ατμόσφαιρας... Πολύ καλή ταινία, πολλά μηνύματα, πολλές εικόνες (στο μυαλό μου κυρίως) αλλά επίσης και η υπενθύμιση του μεγαλείου του κινηματογράφου, η δυνατότητα του να οπτικοποιείται το όνειρο και το παραμύθι και αυτό είναι πολύ ωραίο πράγμα...

Gran Torino...

Το Σάββατο, είδα σε dvd το Gran Torino την τελευταία ταινία του Κλιντ Ίστγουντ... Σκασίλα σας βέβαια και "γιατί το κάνεις θέμα ρε μεγάλε" αλλά πραγματικά είχα χρόνια να δω ταινία που μου άρεσε τόσο πολύ... Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι εγγύηση, οι ταινίες του είναι καταπληκτικές αλλά αυτή η συγκεκριμένη με κράτησε στην τσίτα, με αμείωτο το ενδιαφέρον για όλο το 2-ωρο περίπου που διαρκεί... Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από ένα γεροπερίεργο, παράξενο, ρατσιστή, αγενή και βίαιο τύπο ο οποίος μένει χήρος και αποκομμένος από οικογένεια φίλους και γείτονες οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι Ασιάτες μετανάστες... Κάποια απροσδόκτητα γεγονότα τον φέρνουν σε επαφή με τους γείτονές του και παρακολουθούμε το σταδιακό δέσιμο του γεροπαράξενου Γουόλτ Κοβάλσκι με τον έφηβο γείτονά του Τάο, δέσιμο πολύ δυνατό όπως αποδεικνύεται από την δραματική κορύφωση της ταινίας... Ο Κλιντ Ίστγουντ δίνει ρεσιτάλ σαν Γουώλτ Κοβάλσκι, ενός Αμερικανού πολωνικής καταγωγής, συνταξιούχου εργάτη της Ford, που μισεί τα γιαπωνέζικα αυτοκίνητα, μασάει καπνό, φτύνει, πίνει πολύ αλλά έχει και πολλούς σκελετούς κλεισμένους στην ντουλάπα του, ενώ και το υπόλοιπο cast, άγνωστοι ηθοποιοί σε μένα, παίζει πολύ καλά... Η ταινία αγγίζει πολλά θέματα τόσο κοινωνικά όσο και προσωπικά/ψυχολογικά, όπως η μετανάστευση, η φτώχια, ο πόλεμος, τα πρότυπα, η φιλία, η παράδοση, η ανοχή στο διαφορετικό και πολλά άλλα, αλλά το κάνει με ένα τρόπο πολύ ωραίο χωρίς ίχνος διδακτισμού... Η ταινία έχει και πολλά κωμικά στοιχεία αφού ο Γουώλτ αδυνατεί να θυμηθεί ονόματα, βρίζει ακατάσχετα και μορφάζει διαρκώς ενώ η σκηνή του Γουώλτ και του Τάο στο κουρείο του Ιταλού κουρέα, όπου οι δύο μεγαλύτεροι μαθαίνουν στον Τάο πώς "να μιλάει σαν άντρας", είναι πραγματικά όλα τα λεφτά....

Το review της ταινίας μπορεί να άργησε ελαφρώς, (συγχωρήστε με, άργησα αλλά την είδα) αλλά την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους...

Περί ανέμων και υδάτων...

Ακούω τους διπλανούς και σχολιάζουν το ματς του Ολυμπιακού και του Εργοτέλη και η καζούρα πάει σύννεφο... 5 τεμάχια είναι αυτά, δεν καταπίνονται..

Βρίσκομαι σε γενικότερη φάση καταστολής κι εγρήγορσης παράλληλα, δεν μπορώ να το εξηγήσω πως μου συμβαίνει αυτό... Τις τελευταίες εβδομάδες όλα συμβαίνουν γρήγορα και όλα είναι μπάχαλο... Καλά είμαστε βέβαια, να χτυπήσω κανά ξύλο, αλλά γύρω μας υπάρχει ένα αρμονικό χάος...

Όλα κινούνται βέβαια γύρω από το "ρεβίθι" (έτσι λέμε το μωρό, μια που δεν ξέρουμε φύλο ακόμα και γιατί στον πρώτο υπέρηχο αυτό που φαινόταν ήταν μια μικρή μπαλίτσα σαν ρεβίθι...) και την Μ. φυσικά, αν κουράστηκε, αν πείνασε, αν πόνεσε η μέση της, αν έχει πονοκέφαλο και τράβα κορδέλα...Δεν βαρυγκωμώ, θέλω και την νοιάζομαι αλλά πρέπει να της σπάω τα νεύρα μερικές φορές...

Με έχει αγχώσει η γαμημένη η γρίπη, όλο λέω στον εαυτό μου να μην ασχολείται με τον πανικό που σπέρνουν τα media αλλά όλη την ώρα με πιάνω να αγχώνομαι... Την προηγούμενη εβδομάδα έβηχε ένας στο γραφείο και μου ερχόταν να βάλω τις φωνές...

Πολύ άγχος γενικά, πολύ άγχος... Πάντα είχα όμως, μην λέμε μαλακίες, απλά κάθε φορά αλλάζει η αιτία...και όταν δεν υπάρχει αιτία, ψάχνω και τη βρίσκω, για τόσο μαλάκα μιλάμε...

Σήμερα το πρωί που ξυπνήσαμε και χουζουρεύαμε στο κρεβάτι, η Μ. μου μέτραγε τις λευκές τρίχες που έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται στους κροτάφους μου... Γέρασα ρε πούστη μου, ευτυχώς που είμαι ξανθός και δεν κάνει μπαμ... Η Μ. λέει ότι θα είναι ωραία να γκριζάρω, θα είμαι λέει πιο γοητευτικός, εγώ δεν γουστάρω, θέλω να παραμείνω νεανίας...

Πρέπει να κανονίσω να πάω και κανένα γυμναστήριο, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρω κάτι να γυμνάζομαι και να κάνω και λίγο αποφόρτιση, έχω κόψει και το τσιγάρο εδώ κι ένα χρόνο και δεν έχω κάτι να ξεσπάσω...

Βλέπω πάρα πολλές ταινίες τελευταία, πάρα πολλές... Κάτι που δεν βγαίνουμε όσο παλιά, ένεκα η εγκυμοσύνη, κάτι που έτσι κι αλλιώς μου αρέσει το σινεμά, αυτή την περίοδο βλέπω πάρα πολλές ταινίες... Μέσα στο ΣΚ είδα τα "Bruno", "Νo Country For Old Men" και το "Peacemaker", χθες το βράδυ στον Ant1....

Έβλεπα τον Κωστάκη χθες στην ΔΕΘ, να δίνει συνέντευξη στο Βελίδειο, μες τα μαύρα χάλια ήταν... Αναμαλλιασμένος, γυάλιζε ολόκληρος, φαινόταν σαν άυπνος, σαν στραβωμένος... Σχεδόν τον λυπήθηκα... Με την Μ. κάναμε πλάκα και λέγαμε "Φαντάσου τώρα, που είναι σε συνέντευξη απευθείας μετάδοση και τον βλέπει όλη η Ελλάδα, να του έρθει καμιά ανακατωσούρα ή κανά κόψιμο, τι κάνει? Αφήνει σύξυλους δημοσιογράφους και τηλεθεατές και ψάχνει να βρει τουαλέτα για να μην ξεφτιλιστεί στο πανελλήνιο?"...

Προκηρύχθηκαν και οι εκλογές και δεν ξέρω τι να ψηφίσω... Δεν θα το ρίξω στους δυο μεγάλους, ούτε στο ΛΑΟΣ με καμία Παναγία... Το ΚΚΕ που ψήφιζα τόσα χρόνια δεν γουστάρω να το ψηφίσω, με έχει ξενερώσει, πολλές μαλακίες κάνουνε και οι αντοχές μου έχουν ελαττωθεί.. Έλεγα μπας και το ρίξω στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτοί πάνε να το διαλύσουν το μαγαζί από μόνοι τους... Χθες το βράδυ, σε μια σύσκεψη με τον εαυτό μου λέω, "Δε γαμιέται, να το ξαναρίξω στο ΚΚΕ, συμφωνώ σε 5 πράγματα μαζί τους, διαφωνώ σε άλλα 5, τι να κάνουμε, θα συμβιβαστούμε"... Ανοίγω την τηλεόραση, βλέπω την Κανέλλη (με την οποία μπορεί να συμφωνώ σε κάποια πράγματα αλλά με εξοργίζει ο τρόπος της), άντε πάλι από την αρχή... Μέχρι τελευταία στιγμή με βλέπω να το σκέφτομαι, απόφαση θα πάρω μέσα στο παραβάν μου φαίνεται...

Ωραία ήταν η βροχούλα χθες... Σήμερα είναι ωραία που δρόσισε λιγάκι, μου την έσπασε η ζέστη, τη βαρέθηκα... Η Μ. ταλαιπωρείται πολύ με τη ζέστη τώρα που είναι έγκυος...

Μακάρι να κρατήσει η δροσιά, να μην μας ξανακάψει πάλι, θέλω να πάμε κανένα ταξιδάκι εδώ κοντά, κανά Ναύπλιο, Καλάβρυτα ίσως, ωραία θα είναι...

Το μόνο που με έχει πειράξει από τον ερχομό του μωρού, είναι ότι δεν προβλέπεται ταξίδι στο εξωτερικό φέτος κι έχω καλομάθει, δύο χρόνια συνεχόμενα... Άντε να γεννηθεί με το καλό, να ξεπεταχτεί λίγο, να έχει περιοριστεί και αυτή η μαλακογρίπη και να μπει το "ρεβίθι" στον μάρσιπο και να ξεχυθούμε στις (αλλοδαπές) ρούγες...