Ψαροκόκαλο...

Έχω γενέθλια σήμερα... Αισίως 31... Η Μ. μου έφτιαξε τη γαμάτη τούρτα με nutella που μου έφτιαξε και πέρυσι, την είχαμε δοκιμάσει στη βάφτιση του παιδιού μιας φίλης στην Κάλυμνο... Θα την κόψουμε σε κλειστό κύκλο και μετά έξοδος για φαΐ.. Ωραία θα περάσουμε...

Την Παρασκευή "ανακάλυψα" το πολύ καλό blog ΥΟ!Reeka's Place το οποίο "ξεφυλλίζοντας", έπεσα πάνω σε αυτή την ιστορία η οποία μου θύμισε μια παρόμοια που έζησα κι εγώ πολλά πολλά χρόνια πριν, δεν υπήρχε ακόμα το ευρώ, φανταστείτε... Ήταν καλοκαίρι, ντάλα ζέστη, ήμουνα ακόμα φοιτητής και ο αδερφός μου το ίδιο...Ήμασταν στην Αθήνα, βαριόμασταν, ζεσταινόμασταν, καταριόμασταν την μαύρη μας την τύχη που δεν βρισκόμασταν κάπου αλλού και όχι στην τσιμεντούπολη και αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο... Ο τόπος? Πλαζ ΕΟΤ Βούλας... Είναι Σάββατο ή Κυριακή, δεν καλοθυμάμαι, και γίνεται πανικός τόσο στην αμμουδιά όσο και μέσα στην θάλασσα... Νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά όλοι έχουν κατέβει για μπάνιο στη Βούλα, πλατσουρίζουν στα νερά ή λιάζονται στην παραλία... Βρίσκουμε ομπρέλα και ξαπλώστρα μετά χιλίων βασάνων και επιτέλους κάνουμε την πολυπόθητη βουτιά... Ενώ εμείς (και μερικές ακόμα χιλιάδες Αθηναίοι) μουλιάζουμε στα ρηχά, σε βάθος μέχρι εκεί που το νερό

... Δεκαπενταύγουστος έρχεται, να σχωρεθεί η ψυχούλα του...

Πρώτη μέρα στη δουλειά μετά την άδεια, βαριέμαι και ακούω την ηχώ της σκέψης μου στο άδειο γραφείο (τι ποιητικός που γίνομαι ο πούστης ώρες ώρες...). Βρίσκομαι σε καταστολή εδώ και μέρες και δεν ξέρω τι να ποστάρω, το πιο ενδιαφέρον πράγμα που σκέφτομαι είναι να φάω το νεκταρίνι μου για να πιω την αντιβίωση μου στις 10:30... Αααα, αυτό δεν το έχω πει... Λοιπόν... Ήμουν 10 μέρες στην Νάξο, παραλίες, βουνά, λαγκάδια, άγρια φύση και γύρισα μια χαρά, ούτε μια καλοκαιρινή διάρροια δεν έπαθα... Την ημέρα που γύρισα στην Αθήνα κάτι με τσίμπησε στο μπράτσο και τουμπάνιασε και όχι μόνο τουμπάνιασε αλλά άρχισε να επεκτείνεται προς την μασχάλη κάνοντας μια κατακόκκινη λωρίδα καυτού δέρματος... Έψαχνα δερματολόγο τη Δευτέρα, όλοι ήταν διακοπές, τελικά βρήκα μια από το doctors , μου είπε ότι έχω λεμφαγγειακή μόλυνση, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, σε απλά ελληνικά ότι το γαμημένο έντομο που με τσίμπησε ήταν μολυσμένο και ότι το οίδημα κινείται προς τον πλησιέστερο λεμφαδένα και ότι αν το άφηνα

Γύρισα σήμερα, κατά τις 3:30 έδεσε το καράβι στον Πειραιά... 10 μέρες στην αγαπημένη Ναξούλα, καλά πέρασα, θα μπορούσα και καλύτερα αλλά δεν έφταιγε ούτε το (αγαπημένο) νησάκι, ούτε η παρέα...Η άδεια δεν έχει τελειώσει ακόμα, θα χαλαρώσω λίγο και στο σπίτι και στη δουλειά θα γυρίσω από την Πέμπτη... Προς το παρόν πάρτε λίγες φωτογραφίες από το νησί... Καλώς σας (ξανα)βρήκα!!! Υ.Γ. Το παγωτό είναι...lucky cup!!! !-)

Το "μαγαζί" κλείνει για διακοπές, ήταν ώρα επιτέλους και για μας... Αύριο το πρωί σαλπάρουμε και για κανένα δεκαήμερο θα λιαζόμαστε κάπου εκεί γύρω ... Καλά να περάσουμε εμείς που φεύγουμε, καλά να περάσετε εσείς που θα φύγετε, καλά να περνάτε κι εσείς που θα μείνετε στην πόλη, η Αθήνα τον Αύγουστο είναι όμορφη... Σε δέκα μέρες Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, τα ξαναλέμε...

Στην αρχή το σενάριο ήταν ότι λόγω οικονομικής κρίσης δεν θα παίξουνε...Μετά η "μεγαλόκαρδη" Διεύθυνση ανακοίνωσε ότι θα δοθούν υπό προϋποθέσεις.. Οι προαγωγές ανακοινώθηκαν σήμερα και το όνομά μου δεν ήταν μεταξύ των ονομάτων των προαχθέντων και φέτος την περίμενα την προαγωγή, είχα δουλέψει γι' αυτήν... Οι αυξήσεις δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη αλλά τα κακά χαμπέρια έχουν αρχίσει ήδη να φτάνουν είτε σαν κουτσομπολιά, είτε σαν επιβεβαιωμένες ειδήσεις από τα υπόλοιπα τμήματα... Νιώθω ξενερωμένος αλλά δεν σκάω ιδιαίτερα... Μερικές φορές είναι καλά κάτι τέτοια σκηνικά, σε βοηθάνε να πάρεις ευκολότερα κάποιες αποφάσεις που φαίνονται δύσκολες υπό άλλες συνθήκες... Υγεία να έχουμε, σε μια ώρα ξεκινάει η άδειά μου και θέλω και θα περάσω καλά... Απλά φέτος έχω λίγη σκέψη παραπάνω να κάνω...

Η Daria αφιέρωσε ωραία μουσικούλα στους φίλους της, στο τελευταίο της post... Εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός με τις αφιερώσεις αλλά επειδή έχω καλή διάθεση σήμερα είπα να το μεταδώσω και σε άλλους και θυμήθηκα ένα βίντεο που ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, με κάνει να γελάω...

Επ' αφορμής κάποιων συζητήσεων που είχα το τελευταίο δεκαπενθήμερο με διαφορετικούς ανθρώπους που είχαν πανομοιότυπες αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της κουβέντας θα ήθελα να υπογραμμίσω το εξής: Η συνεχής άρνηση, απόρριψη και απαξίωση των πάντων, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις άποψη όταν δεν έχεις κάτι εναλλακτικό και ρεαλιστικό να προτείνεις... Φανερώνεις ίσως ότι ζεις στον κόσμο σου, ότι είσαι περισσότερο φοβισμένος απ' όσο θες να δείχνεις ή απ΄όσο είναι οι υπόλοιποι αλλά άποψη το "δεν" , το "όχι" και το "μην" , δεν το λες... Όταν θες να γκρεμίσεις κάτι πρέπει να είσαι έτοιμος να χτίσεις κάτι άλλο στα ερείπια που θα αφήσεις αλλιώς θα γεμίσεις τον τόπο συντρίμμια, και αυτό το κάτι πρέπει να στηρίζεται πάνω σε ρεαλιστικά επιχειρήματα και όχι τι ξινίζει και τι βρωμάει σε σένα...