Ψαροκόκαλο...

Οι Dead Kennedys ήταν μια από τις δημοφιλέστερες και σημαντικότερες αμερικανικές hardcore/punk μπάντες στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετία του '80. Δημιουργήθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο το 1978 όταν ο East Bay Ray τοποθέτησε μια αγγελία σε μια μουσική εφημερίδα στην οποία απάντησε ο τραγουδιστής Jello Biafra. Σύντομα προστέθηκαν στην μπάντα ο μπασίστας Klaus Flouride, ο ντράμερ Ted και ένας δεύτερος κιθαρίστας γνωστός στο μέλλον απλά ως 6025. Ο τελευταίος αποχώρησε από το γκρουπ τον Μάρτιο του 1979, ενώ ο Ted αντικαταστάθηκε στο τέλος του 1980 από τον D.H.Peligro. Μετά από μια σύντομη περίοδο με συνεχείς πρόβες, οι Dead Kennedys έκαναν το πρώτο τους live τον Ιούλιο του 1978 στo Mabuhay Gardens. Το "Fab Mab" ήταν ένα Φιλλιπινέζικο εστιατόριο στην περιοχή North Beach του San Francisco το οποίο λειτουργούσε σαν «στέγη» για punk μπάντες, για μια περίοδο δέκα ετών, Δεν πέρασε πολύς καιρός και γρήγορα το γκρουπ απέκτησε ένα σημαντικό αριθμό πιστώ

Μετά από χρόνια, κι αφού είδα κι απόειδα και το πήρα απόφαση ότι ΕΕ, ΔΝΤ και Γιωργάκης ο Β' ο Ελάχιστος θα μας τον... "επενδύσουν" , το πήρα απόφαση και κατέβηκα στην πορεία... Πήγα στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς γιατί εκεί προσταζαν να πάμε οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί αν κι εγώ δεν θα χαλιόμουν να πηγαίναμε στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ, το οποίο βέβαια έκανε πάλι το κουλό και έκανε πορεία στην...αμερικανική πρεσβεία!!! Συναντήθηκα με ένα φίλο στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα και μετά βρέθηκα με κάποιους διαδικτυακούς φίλους, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, την dame31 και τον Vlaxos (στα πεταχτά γνώρισα και το Κόκκινο Μπαλόνι) ... Τα παιδιά ήταν μια χαρά, πολύ ζεστοί άνθρωποι, μια χαρά πέρασα μαζί τους... Παιδιά χάρηκα πολύ που σας γνώρισα, να τα ξαναπούμε!!! Συμμετείχαμε στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία ξεκίνησε από το Μουσείο και κατευθύνθηκε στη Βουλή... Κόσμος αρκετός, θα μπορούσε και έπρεπε να είναι περισσότερος... Η π

Όλα τριγύρω αλλάζουν, η διάθεσή μου αλλάζει, οι εποχές αλλάζουν, οι κυβερνήσεις αλλάζουν (οι πολιτικές δεν αλλάζουν), καιρός να αλλάξει και ο τίτλος του blog... Εμπνευσμένος από το νέο template του blog, αντανακλά το πνεύμα αισιοδοξίας της εποχής... Αυτά που δεν θα αλλάξουν είναι τα RSS Feeds του blog οπότε όσοι έχετε subscriptions σε αυτά δεν χρειάζεται να αλλάξετε κάτι παρά μόνο (αν θέλετε) τον τίτλο του feed στον reader σας... Μην βιαστείτε πάντως διότι μπορεί μέχρι αύριο ο τίτλος να έχει αλλάξει πάλι...

Κάθε Πέμπτη έχει λαϊκή αγορά στο δρόμο που είναι η δουλειά μου και γι' αυτό παρκάρω στο πάρκινγκ του πλησιέστερου σταθμού του μετρό, πέντε λεπτά ποδαρόδρομο από το γραφείο... Στο πάρκινγκ έχει θέσεις για αναπήρους που βρίσκονται κοντά στην έξοδο για προφανέστατους λόγους διευκόλυνσης αυτών των ανθρώπων αλλά παρ' όλα αυτά κάθε φορά οι θέσεις είναι κατειλημμένες από αυτοκίνητα που κάθε άλλο παρά αναπηρικά φαίνονται... Ανήκουν προφανώς σε ανθρώπους συναισθηματικά και ηθικά ανάπηρους που αδιαφορούν για τον διπλανό τους και θεωρούν απόλυτα λογικό να καταλαμβάνουν την θέση στάθμευσης ενός ανθρώπου με πρόβλημα απλά και μόνο για να μην κουνήσουν την κωλάρα τους και περπατήσουν 50 μέτρα παραπάνω... Σήμερα, μεταξύ των αυτοκινήτων που είχαν παρκάρει στις θέσεις αναπήρων του πάρκινγκ, ήταν ένα Smart κι ένα ταξί τα οποία κάθε άλλο παρά αναπηρικά φαίνονταν, το δε ταξί είχε παρκάρει σχεδόν διαγώνια στην θέση στάθμευσης καταλαμβάνοντας και την διπλανή... Δεν γνωρίζω αν μπορείς να καλέσεις την

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο William Gibson δημοσίευσε τον "Νευρομάντη" , το μυθιστόρημα που εγκαινίασε το λογοτεχνικό ρεύμα του κυβερνοπάνκ, περιέγραφε ένα μελλοντικό κόσμο όπου ο έλεγχος των κρατών έχει περάσει στα χέρια μεγάλων εταιρικών κοινοπραξιών, των ζαιμπάτσου, οι οποίες είναι παντοδύναμες, απρόσωπες και αιώνιες... Τα πρόσωπα και τα διοικητικά συμβούλια αλλάζουν, άνθρωποι χάνουν τις ζωές του, εξαφανίζονται, αυτές όμως ζουν για πάντα... Σήμερα, με τα γεγονότα των ημερών να αποκαλύπτουν την ανυπαρξία της ΕΕ και την αδυναμία των κρατών της Ευρωζώνης να προστατευτούν από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων και τις απανωτές υποβαθμίσεις των επενδυτικών οίκων και να φαίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολο να προστατέψουμε την ποιότητα ζωής μας, ο κύριος Gibson μοιάζει προφητικός...

Σαν σήμερα πριν από 69 χρόνια αυτοκτονεί η Πηνελόπη Δέλτα... Η συγγραφέας των παιδικών μου χρόνων τα βιβλία της οποίας διάβασα και ξαναδιάβασα, τα είδα με άλλο μάτι μεγαλώνοντας αλλά δεν έπαψα ποτέ να τα αγαπώ... Η "Σιωπή" της Πηνελόπης Δέλτα... Απρίλης 1941. Στις 27 του μηνός, τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα και η Πηνελόπη Δέλτα μπαίνει στη λίστα με τους «ιδανικούς αυτόχειρες». Παίρνει δηλητήριο και πέντε μέρες αργότερα ξεψυχάει αφήνοντας ένα λιτό σημείωμα για τα παιδιά της. «Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα». Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Επάνω στον τάφο της χαράχτηκε μόνο η λέξη «Σιωπή». Όσοι έχουν διαβάσει τον «Τρελαντώνη» δεν μπόρεσαν παρά να αναγνωρίσουν στη αδερφή του, τη μικρή Πουλουδιά, μία από τις πιο σημαντικές Ελληνίδες συγγραφείς, την

Είμαι ο μέσος Έλληνας μισθωτός... Είμαι παντρεμένος κι έχω ένα παιδάκι... Πληρώνω ενοίκιο και δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα... Έχω πανεπιστημιακή μόρφωση και εργάζομαι στο αντικείμενο σπουδών μου... Ζω μια καλή ζωή, δουλεύει και η γυναίκα μου και κάνουμε το κουμάντο μας... Δεν έχω πολλές πολυτέλειες αλλά δεν παραπονιέμαι... Το καλοκαίρι μπορούμε να πάμε διακοπές και πριν γεννηθεί το μωρό μπορούσαμε να κάνουμε κι ένα ταξίδι στο εξωτερικό μια φορά τον χρόνο, αυτή ήταν η πιο μεγάλη μας πολυτέλεια... Όλα αυτά μέχρι τώρα διότι φαίνεται ότι τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο... Το ΔΝΤ και ο μηχανισμός στήριξης θέλουν να βάλουν χέρι στα επιδόματά μου, να περικόψουν τον μισθό μου, να μου πάρουν τον 13ο και τον 14ο μισθό, να με βάλουν να δουλεύω μέχρι να πεθάνω... Όλα για να σωθεί η πατρίδα... Αλήθεια ποια πατρίδα; Τι σημαίνει πατρίδα για μένα και τι σημαίνει πατρίδα για τον τραπεζίτη; Ποια πατρίδα θα σωθεί και ποια θα πεθάνει; Με έχουν βάλει στην πρέσα του λαδιού και με ξεζουμίζουν... Δεν ξέ

Του Γιάννη Ιωάννου .

Κάποιοι φίλοι που ξέρουν τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το nickname Snowball μπορεί να εκπλαγούν διαβάζοντας αυτό το post... Είμαι καλός ηθοποιός και κρύβομαι καλά αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω τα χάλια μου... Για την ακρίβεια βρίσκομαι σε αδιέξοδο, δεν πάω ούτε μπρος, ούτε πίσω, το μυαλό μου έχει μπλοκάρει... Συνέβησαν και συμβαίνουν τόσα πολλά που ζορίζομαι πολύ να τα βάλω σε τάξη στο μυαλό μου, οπότε δεν το κάνω και στοιβάζονται όλα το ένα πάνω στο άλλο... Υπάρχουν καταστάσεις που τις έκρυβα κάτω από το χαλί αλλά φτάσανε στο νυν και αεί πλέον, πράγματα που περίμενα ότι θα ήταν αλλιώς, συμπεριφορές δικές μου και άλλων που με εκπλήσσουν δυσάρεστα τις περισσότερες φορές... Μετά είναι κι ο Φόβος... Ο φόβος για τα πάντα, για το παιδί, αν είναι καλά, αν του δίνω αυτό που χρειάζεται, οι σχέσεις με τους άλλους, με την Μ., οι λεπτές ισορροπίες... Ο φόβος για το αύριο, για τη δουλειά που έχεις και αύριο μπορεί να μην έχεις, για τα λεφτά που φτάνουν δεν φτάνουν (?), για τα δικαιώματα που χάν

...να κάνεις τέτοια μαλακία... Δεν χωράνε άλλα παιχνιδάκια και πειράματα με "μαθητευόμενους μάγους" και πρωτάρηδες που μαθαίνουν στην καμπούρα του Ολυμπιακού και το μεγαλύτερο προσόν τους είναι ότι δεν θα σου ζητήσουν λεφτά για μεταγραφές και όταν θα έρθει η ώρα να απολυθούν θα σου πουν κι ευχαριστώ... Σοβαρός προπονητής με όραμα και πρόγραμμα τώρα!!! Όχι το καλοκαίρι τελευταία στιγμή... Όχι αχυράνθρωπος... Για να ξαναδούμε λίγο μπάλα γιατί ο φετινός Ολυμπιακός δεν παλευόταν με τίποτα.... και η υπομονή έχει εξαντληθεί...