Ψαροκόκαλο...

Έχω διαβάσει δύο βιβλία του Dennis Lehane , το "Σκοτεινό Ποτάμι" και το " Νησί των Καταραμένων" ... Και στις δύο περιπτώσεις είδα πρώτα την ομώνυμη ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο... Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για εξαιρετικές κινηματογραφικές μεταφορές... Το " Νησί των Καταραμένων" ξεκινάει πάνω σε ένα φέρι που μεταφέρει σε ένα νησί/άσυλο φρενοβλαβών  εγκληματιών δυο μάρσαλς που θα ερευνήσουν μια εξαφάνιση... Ο Τέντι, ο ένας εκ των δύο μάρσαλς, έχει πολλούς δαίμονες που τον κυνηγούν ενώ ο Τσακ φαίνεται να είναι ένας πρόσχαρος άνθρωπος... Η άφιξη και η παραμονή τους στο νησί θα πυροδοτήσει μια αλυσίδα γεγονότων και ανατροπών που διαδραματίζονται εν μέσω μιας τρομερής καταιγίδας και όλα αυτά θα συνθέσουν τη δραματική κορύφωση του φινάλε... Ο  Lehane  πλέκει μια υπέροχη,  noir ατμόσφαιρα όπου κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η καχυποψία... Όλα σε αυτό το νησί φαίνονται να είναι διαφορετικά από αυτό που δείχνουν αλλά η ανεύρεση της αλήθειας μοιάζει εξαιρε

Χθες το μεσημέρι ο κύριος Σ., το μικρό αφεντικό, βγήκε για πρώτη φορά για φαγητό σε εστιατόριο... Δεν είναι ακριβώς η πρώτη φορά, έχει ξαναβγεί για φαγητό, αλλά χθες έκατσε για πρώτη φορά στο τραπέζι μαζί μας, χάρη στο νέο καθισματάκι-γκατζετάκι  (όχι ακριβώς αυτό αλλά δεν το έβρισκα το δικό μας)... Είχαμε μαζί μας και το δικό του φαΐ, αλλά λίγο έφαγε από αυτό καθώς προτίμησε να φάει ψωμί, πατάτες τηγανητές, ελιές (!!!) και κολοκυθάκια τηγανητά... Όταν χόρτασε δε, άρχισε να παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι: Να πιάνει το φαγητό (πατάτα και κολοκυθάκι στην προκειμένη περίπτωση) να το λιώνει στο χέρι του και να ακούει τον ήχο... Προκαλέσαμε ένα μικρό χαμό αλλά δεν ενοχλήσαμε και όταν τελειώσαμε το φαγητό μαζέψαμε μόνοι μας την ακαταστασία μας... Στο τέλος βγάλαμε και φωτογραφίες με το κινητό (γιατί ξεχάσαμε την φωτογραφική μας στο σπίτι) και ρίξαμε και κάτι γελάκια πονηρά!!!

Εν τω μεταξύ τα φαρμακεία αρνούνται να εξυπηρετήσουν συνταγές από τα ταμεία του Δημοσίου ενώ πολλοί συμβεβλημένοι γιατροί αρνούνται να δεχτούν βιβλιάρια Δημοσίου... Η πεθερά μου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, αναγκάζεται να πληρώσει από την τσέπη της τα φάρμακα και τους γιατρούς που μέχρι χθες καλύπτονταν από το βιβλιάριό της... Το ίδιο μου είπε συνάδελφος ότι συνέβη στον πατέρα του, συνταξιούχο δημοτικό υπάλληλο, όταν πήγε χθες σε συμβεβλημένο, υποτίθεται, οφθαλμίατρο... Ουσιαστικά μιλάμε για στάση πληρωμών των ασφαλιστικών ταμείων του Δημοσίου... Παρ' όλα αυτά συνεχίζονται κανονικά οι κρατήσεις σε συντάξεις...  Τα ΜΜΕ τι κάνουν; Μα φυσικά σφυρίζουν κλέφτικα... Το θέμα φαίνεται δεν είναι αρκετά σοβαρό για να τα απασχολεί άσε που η επικαιρότητα (Ιαπωνία, Λιβύη, εμμονή Πάγκαλου με ΣΥΡΙΖΑ) προσφέρει πλούσιο ειδησεογραφικό υλικό, λιγότερο "δυσάρεστο" από την πραγματικότητα των ασφαλιστικών ταμείων...

... τα γιαουρτάκια σου πάντως τα έφαγες μόνος σου ... και γουστάραμε πολύ... Υ.Γ. Τι μανία καταδίωξης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή ρε Θόδωρα, παντού βλέπεις φαύλους ΣΥΡΙΖΑίους που σε καταδιώκουν... Να το κοιτάξεις γιατί δεν σε βλέπω καλά, σου έχει γίνει εμμονή...

Πιθανότατα οι ορκισμένοι οπαδοί του King θα φρίξουν με αυτό που θα πω αλλά αν έχω αναπτύξει μια σχέση αγάπης με τον συγγραφέα από το Maine αυτό οφείλεται στο "Κινητό". .. Μέχρι τότε είχα διαβάσει μόνο το "Πράσινο Μίλι" και τίποτε άλλο, το "Κινητό" όμως έκανε αυτό το κλικ μέσα στο μυαλό μου και με "ανάγκασε" να το διαβάσω μέσα σε δύο μέρες και κλείνοντας το, όταν είχα διαβάσει και την τελευταία σελίδα, να νιώσω μια θλίψη επειδή το είχα τελειώσει... Αν αυτό δεν σημαίνει ότι ένα βιβλίο τα "σπάει" πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς... Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στις 3, αρχίζει να εκπέμπεται ο Παλμός μέσα από τα κινητά τηλέφωνα και όποιος τον ακούει μετατρέπεται σε ένα αιμοδιψές, άμυαλο κτήνος... Υπάρχουν και αυτοί που δεν άκουσαν τον Παλμό, οι επιζώντες οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν και να σωθούν... Ένας από αυτούς είναι ο Clayton ο οποίος θα προσπαθήσει μέσα στο χάος και την καταστροφή να γυρίσει στην πόλη το

Το είχα γράψει παλιότερα ότι αλίμονο σε αυτούς που περιμένουν το εντυπωσιακό και το μεγάλο για να χαρούν γιατί η ευτυχία βρίσκεται στις στιγμές και στις λεπτομέρειες τις καθημερινότητας... Τότε το έγραφα έχοντας στο μυαλό μου κάποιους άλλους αλλά τελικά εγώ ο ίδιος έπρεπε να πιστέψω περισσότερο αυτά που έγραφα... Μετά από μια περίοδο έντονης ενδοσκόπησης που δεν έχει τελειώσει ακόμα νομίζω ότι έχω καταφέρει να εντοπίζω ξανά αυτές τις στιγμές ευτυχίας στα απλά πράγματα όπως μια βόλτα στην παραλία ή την εικόνα της χιονισμένης Πεντέλης μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου...

Είναι κρίμα όταν ένα καλό βιβλίο χαντακώνεται από την κακή μετάφραση... Αυτό συνέβη στην πολύ ωραία έρευνα που έκανε η Lauren Carter στο βιβλίο της  "Οι 15 πιο αδίστακτοι μαφιόζοι όλων των εποχών" που όμως δεν ευτύχησε στην ελληνική του έκδοση από την Intro Books ... Το βιβλίο αποπειράται να παρουσιάσει τον βίο και την πολιτεία 15 από τις μεγαλύτερες εγκληματικές προσωπικότητες του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική... Προσπαθεί να παρουσιάσει το έγκλημα και την ιστορία αυτών των ανθρώπων απογυμνωμένη από τη γοητεία που του χάρισαν οι παραγωγές του Χόλιγουντ, εστιάζοντας στο γεγονός ότι το έγκλημα παρά τις όποιες κοινωνικές αιτίες που το προκαλούν δεν έχει γοητεία, είναι ένας κόσμος γεμάτος βία, πλεονεξία και βαναυσότητα... Η συγγραφέας έχει κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να συγκεντρώσει στοιχεία από μια πλούσια βιβλιογραφία, το φωτογραφικό υλικό είναι πολύ και ενδιαφέρον... Είμαι σίγουρος ότι αν είχα διαβάσει το βιβλίο στο πρωτότυπο θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος, αυτό όμως

Είχα σκοπό να γράψω κάτι και για το δεύτερο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου αλλά με πρόλαβε ο ΝΟ14ΜΕ που τα λέει μια χαρά... Εγώ απλά θα συμπληρώσω δυο πραγματάκια... Όπως και στο "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" , ο συγγραφέας αφηγείται σε κάποιον την ζωή του... Ο αναγνώστης μπορεί να υποθέσει ότι είναι κάποιος σύντροφος που χάθηκε στο πεδίο της μάχης αλλά εγώ είμαι πεπεισμένος, όπως υποπτεύεται και ο ΝΟ14ΜΕ, ότι τα βιβλία του δεν είναι αφηγήσεις αλλά προσωπικοί μονόλογοι, ο τρόπος που βρήκε ο Μίσσιος  να εκλογικεύσει και να ξορκίσει τους δαίμονες που τον βασανίζουν είτε αυτοί είναι με την μορφή του μπάτσου που τον βασανίζει και του πρωινού που περιμένει την εκτέλεση του είτε με την μορφή του σαρακιού της απογοήτευσης για τη ζωή που ξόδεψε για ένα όνειρο που δεν επαληθεύτηκε ... Ο τίτλος του βιβλίου "Χαμογέλα ρε... Τι σου ζητάνε;" προέρχεται από το διάλογο του συγγραφέα με ένα αστυνομικό όταν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης κι ενώ προσπαθούν να τον πείσουν για κάτ

Αναδημοσιεύω δύο κείμενα που διάβασα σήμερα σε δύο διαφορετικά blogs και αφορούν και τα δύο τους 300 μετανάστες απεργούς πείνας... Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι... Ανεξαρτήτως των απόψεων του καθενός για την μετανάστευση είναι και ηθικό και δίκαιο να ζητάς την νομιμοποίησή σου σε μια χώρα που έζησες κι εργάστηκες για χρόνια... ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ – ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Από τις 25 Ιανουαρίου τριακόσιοι μετανάστες, που ζουν και εργάζονται για χρόνια στη χώρα μας, θύματα οικονομικής εκμετάλλευσης και κοινωνικού αποκλεισμού, ξεκίνησαν απεργία πείνας, διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη ζωή. Αγωνίζονται με το μόνο όπλο που τους έχει απομείνει, με το ίδιο τους το σώμα, για τη νομιμοποίησή τους. Την εποχή αυτή της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, οι τριακόσιοι δείχνουν με τη στάση τους ότι υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι έτοιμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμη για ηθικές αξίες. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στο συγκλονιστικό

Μια φίλη με την οποία συζητάμε πολύ και ουσιαστικά τον τελευταίο καιρό μου είπε ότι μπορεί σε κάποιους να φαίνεται εγωιστικό αλλά το να φροντίζεις τον εαυτό σου πρώτα απ' όλα, την σωματική και την ψυχική σου υγεία, είναι η μέγιστη πράξη αλτρουισμού, διότι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι καλά τότε δεν μπορείς να προσφέρεις και στους γύρω σου, στους ανθρώπους που αγαπάς, αυτά  που χρειάζονται από εσένα...  Πιστεύω ακράδαντα ότι έχει απόλυτο δίκιο, ότι αυτό πρέπει να κάνω και αυτό κάνω ήδη... Αφαιρώ από την ζωή μου ανθρώπους και καταστάσεις "τοξικές" για την ηρεμία μου και την καλή μου διάθεση και επικεντρώνομαι σε μένα και σε αυτούς που αγαπώ και νοιάζομαι, οικογένεια, φίλους και συγγενείς... Η ζωή είναι πολύ σύντομη και δύσκολη για να την κάνουμε δυσκολότερη και πιο δυσάρεστη απ' όσο μπορεί να γίνει... Όσοι εννοούν να ζουν στην μιζέρια, με το καλό... απλά εγώ δεν σκοπεύω να παίξω άλλο το παιχνίδι, τελικά με αγαπάω πολύ περισσότερο απ' όσο πίστευα...  :)