Ψαροκόκαλο...

Καταγγελίες από εκπαιδευτικούς για λιποθυμίες παιδιών από ασιτία σε σχολεία Δραματική και σοκαριστική η κατάσταση που περιγράφει στο δελτίο τύπου ο Α' Σύλλογος Εκπαιδευτικών Αθηνών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στα σχολεία αφού, όπως αναφέρει, υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία . Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση που δημοσιεύει η Lifo, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών, γονέων και κατοίκων στην περιοχή Αμπελοκήπων – Ερυθρού – Πολυγώνου διοργανώνουν εκδήλωση διαμαρτυρίας στις 15 Οκτωβρίου, στις 11:00 το πρωί στην πλατεία Πανόρμου για να διαμαρτυρηθούν. Όλη η είδηση στο tvxs

Stencil που βρίσκεται στην έξοδο της Κηφισίας προς την Παπανικολή, κάτω από τη γέφυρα... Η φωτογραφία τραβήχτηκε από μένα, με το κινητό μου, όταν ήμουν σταματημένος στο φανάρι...

Την Παρασκευή το απόγευμα ανεβαίνω, εγώ η Μ. και ο κύριος Σ., με το αυτοκίνητο από Κηφισιά προς Κεφαλάρι... Στην Κολοκοτρώνη, στη διασταύρωση με την Χλόης, νομίζω, βλέπω ένα νεαρό μελαχρινό, με μαύρη μπλούζα με κουκούλα και βερμούδα να είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στην άσφαλτο... Σταματάω το αυτοκίνητο και τον κοιτάζω, γυρίζει το κεφάλι και με κοιτάζει κι αυτός...(?) Επειδή έρχονταν αυτοκίνητα από πίσω πάω 10 μέτρα πιο πάνω, βάζω το αυτοκίνητο στην άκρη και κατεβαίνω να δω τι γίνεται ενώ η Μ. παίρνει τηλέφωνο το 166...  Πλησιάζω και βλέπω ότι ένας περαστικός έχει ήδη σηκώσει τον πεσμένο νεαρό, ο οποίος φαίνεται να χαίρει άκρας υγείας... Ο δε περαστικός, μάλλον κάτοικος της περιοχής, δείχνει να μην έχει θορυβηθεί από το συμβάν... Επιστρέφω στο αυτοκίνητο να διηγηθώ στην Μ. τι έγινε η οποία μου λέει κατευθείαν να φύγουμε... Την ρωτάω τι έγινε απορημένος και μου περιγράφει την συνομιλία της με το τηλεφωνικό κέντρο του 166... Μ. : Καλησπέρα, υπάρχει ένας νεαρός άντρας ξαπλωμέν

Το απόλυτο κενό... :lol:

Δεν έχω αγοράσει ποτέ ούτε ένα από τα προϊόντα που κατασκευάζει η εταιρεία του... Έχω έντονες ενστάσεις για το hype που τα συνοδεύει και το marketing που επελέγη για την προώθησή τους παγκοσμίως καθώς και για την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθεί η Apple... Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω όμως ότι ήταν ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος με όραμα και επιμονή... Διαβάζοντας τον παρακάτω λόγο/αυτοβιογραφία που έβγαλε το 2005 στην τελετή αποφοίτησης του Stanford μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι άνθρωπος ήταν ο Steve Jobs ο οποίος πέθανε σε ηλικία 56 ετών χθες από καρκίνο... Καλό ταξίδι, κύριε Jobs... Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία.

Πρωτοανέβηκε στο http://instagr.am/p/O_oZv/ , εγώ το είδα στις ακυβέρνητες πολιτείες και μου το έστειλαν και με mail... Υ.Γ. Ο Joe είναι η Μέρκελ...

Το  "Μπλέηζ" είναι μια ιστορία που ο Stephen King έγραψε πριν το "Carrie" αλλά δεν του έμελε να δημοσιευτεί παρά πολλά χρόνια αργότερα... Ο ίδιος θεωρούσε ότι παραείναι μελό... Η ιστορία αφορά τον Μπλέηζ, ένα γιγαντόσωμο μικροεγκληματία με νοητική στέρηση, λόγω ενός ατυχήματος όταν ήταν παιδί, και την προσπάθειά του να κάνει την μεγάλη "μπάζα"... Παράλληλα παρακολουθούμε με flashback την ιστορία της ζωής του από όταν ήταν παιδί μέχρι το παρόν... O  King , πίσω από τον τρόμο και την φαντασία κρύβει ένα βαθιά τρυφερό χαρακτήρα... Η ιστορία του Μπλέηζ είναι στενάχωρη, είναι ένας άνθρωπος που η μοίρα του επιφυλλάσει μόνο πόνο, θάνατο και απώλεια με τον πιο σαδιστικό τρόπο... Δεν μπορείς να αντιπαθήσεις τον Μπλέηζ, όχι γιατί δεν είναι σοβαρά τα εγκλήματά του αλλά γιατί νιώθεις ότι ο Μπλέηζ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παίζει απλά ένα παιχνίδι που είναι προδιαγεγραμμένο από πριν και αυτός δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει τις παραμέτρους του...

Αν κάτι συντέλεσε καταλυτικά στο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, τόσο σαν χώρα όσο και σαν μονάδες, είναι το γεγονός ότι σαν κοινωνία κι εγώ προσωπικά, επιλέξαμε τους ρόλους που θα παίξουμε στη ζωή μας αγνοώντας ή παραμελώντας εσκεμμένα, γιατί έτσι μας βόλευε, κάποιους άλλους ρόλους... Επιλέξαμε να παίξουμε τους ρόλους που θέλαμε, που πιστεύαμε ότι μας ταίριαζαν, του πατέρα, του φίλου, του συντρόφου, του επαγγελματία αλλά αμελήσαμε να παίξουμε τον ρόλο του ενεργού πολίτη... Είτε γιατί δεν ξέραμε πώς να το κάνουμε, είτε γιατί φοβόμασταν τις ευθύνες που απορρέουν από τον ρόλο μας, τις παραδώσαμε εκούσια ή ακούσια στα χέρια επιτήδειων, σαφώς πιο συνειδητοποιημένων από εμάς στο τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν, πιστεύοντας/ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά,ότι θα μας φροντίσουν, θα μας προσέξουν...Όταν αυτό δεν συνέβη αλλά αντίθετα τα πράγματα έφτασαν σε απελπιστικό σημείο, ο κόσμος γκρεμίστηκε κι εμείς μείναμε να κοιτάμε τα συντρίμμια αποχαυνωμένοι...

Συζητώντας πριν μερικές μέρες με μια γνωστή,στην ερώτηση τι κάνει και πώς τα περνάει μου απάντησε ότι είναι καλά αν εξαιρέσεις την "εθνική μας κατάθλιψη" που δεν την αφήνει ανεπηρρέαστη... Η "εθνική μας κατάθλιψη"... Προσπαθώ να καταλάβω γιατί η αγανάκτηση αντί να εξελιχθεί σε οργή έχει οδηγήσει στην παραίτηση και την μεμψιμοιρία... Είναι ο φόβος; Είναι οι ενοχές ( "Μαζί τα φάγαμε" ); Υπάρχει ακόμα λίπος να καεί ή μήπως παρακολουθούμε την ηρεμία πριν την καταιγίδα;

... κι άλλα μέτρα , βουίζει το κεφάλι μου... Και stress, πολύ stress... Τα όνειρα για κάτι καλύτερο είναι απαγορευμένα, όνειρο θα είναι να διατηρήσεις τη ζωή σου, όσο γίνεται περισσότερο, στα επίπεδα και τα στάνταρ που είναι σήμερα... Πρέπει να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις, με επιβαρύνουν φοβερά... Τις είχα κόψει για πολύ καιρό αλλά  τον τελευταίο καιρό παρακολουθούσα και πάλι... Λάθος... Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι κάθε φορά ... Παράδειγμα προχθές το βράδυ ο Άρης Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΙ αγανάκτησε που οι μαθητές που διαδήλωσαν έξω από τη βουλή για το χάλι της παιδείας πέταξαν DVD στον άγνωστο στρατιώτη διότι "απαξιώνουν το μέσο και την τεχνολογία" ... Μα δεν μας χέζεις ρε Ρανταπλάν Άρη.... Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ#@νί χτενίζεται... Πάλι καλά που δεν άρχισε τίποτε κορώνες περί ανακύκλωσης των DVD... Κι εμείς καθόμαστε και ανεχόμαστε... Κυβερνήσεις, κανάλια, δημοσιογράφους... Δεν είναι δυνατόν να συγκεντρώνουν κοντά στο 50% τα κόμματα εξουσίας στις δημοσκοπήσε