Ψαροκόκαλο...

Χθες κάναμε την εξέταση Β' Επιπέδου και είδαμε το μπεμπάκι.... Όλα πάνε καλά, ο μπόμπιρας είναι super... Λέω μπόμπιρας διότι επιτέλους κάθισε ήσυχος και είδαμε το φύλο του, θα κάνουμε σετάκι τα αγοράκια, αλίμονό μας αν είναι τόσο ζωηρός όσο είναι μέσα στην κοιλιά... Προσθέτω λοιπόν καινούργιο tag, δεν γίνεται να έχει ο ένας γιος και ο άλλος να μην έχει, θα παρεξηγηθεί...

Ο Μπαλτάσαρ Μπούστος είναι ένας νεαρός Αργεντινός, γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού και οπαδός του Πολίτη της Γενεύης ... Ζει στο Μπουένος Άυρες στις αρχές του ταραγμένου 19ου αιώνα και το πάθος του για ελευθερία και ισότητα  τον οδηγεί ένα βράδυ στο να απαγάγει ένα λευκό μωρό, γιου του προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου, και να το αντικαταστήσει με το μαύρο μωρό μιας συφιλιδικής πόρνης... Μια κλεφτή ματιά στην μητέρα του παιδιού που απήγαγε και τον έκανε να την ερωτευτεί, μια πυρκαγιά, μια τραγωδία και κάπως έτσι ξεκινά η δεκάχρονη ιστορία της εκστρατείας του Μπαλτάσαρ Μπούστος, μιας εκστρατείας προσωπικής αλλά και πέρα από αυτόν... Στο υπέροχο αυτό βιβλίο ο Carlos Fuentes  αφηγείται, μέσα από την ιστορία του Μπαλτάσαρ Μπούστος, την ιστορία της γέννησης των εθνών της Λατινικής Αμερικής... Περιγράφει τα ταραγμένα εκείνα χρόνια της Λατινοαμερικανικής επανάστασης και αναλύει τους λόγους που οδήγησαν στην έκρηξή της αλλά και τις συνθήκες εκείνες που την υπονόμευσαν και δεν την άφησαν ν

Ο χρόνος τελειώνει κι εγώ είμαι στη δουλειά και βλέπω το inbox μου να γεμίζει με email αποχωρήσεων... Από την Τετάρτη τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά και το μέλλον σίγουρα θολό... Δεν μπορώ να κάνω κάτι αυτή την στιγμή, προσπαθώ να σταματήσω να σκέφτομαι την χρονιά που έρχεται διότι μπαίνω σε ένα loop κακών σκέψεων και άγχους... Όλα είναι αβέβαια και δυσοίωνα αλλά πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να την παλέψουμε αν όχι για μας αλλά γι' αυτούς που αγαπάμε... Καλή χρονιά με υγεία εύχομαι σε όλους... Μακάρι το 2013 αν δεν μπορεί να μας χαρίσει περισσότερες χαρές από το 2012, να μας χαρίσει τουλάχιστον περισσότερη ελπίδα... Στον εαυτό μου εύχομαι να συνεχίσει να περπατάει στο μονοπάτι που έχει ήδη ανοίξει και που μακάρι να γίνει δρόμος... Καλά να είμαστε όλοι!

Το 2012 ήταν μια γεμάτη, αναγνωστικά, χρονιά από κάθε άποψη... Διάβασα 20 βιβλία, κάποια καλά, κάποια όχι και τόσο, κάποια αριστουργήματα και κάποιες απογοητεύσεις... Τα διάβασα σε λεωφορεία, μετρό, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, κάποιες φορές στην παραλία και κάποιες σε αίθουσες αναμονής πάσης φύσεως... Μου κράτησαν παρέα, τις περισσότερες φορές καλή, με συνάρπασαν, με συγκίνησαν, με μελαγχόλησαν, με διασκέδασαν, με κάνανε να προβληματιστώ και κάποιες φορές με τσάντισαν ή με έκαναν να βαρεθώ... Επιχειρώντας μια κατηγοριοποίηση τους καταλήγω στα παρακάτω: Τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς "Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά" του Leonardo Padura "Το χαστούκι" του Χρήστου Τσιόλκα "Ο βασιλιάς των αρουραίων" του James Clavell Τα χειρότερα βιβλία της χρονιάς "Σκοτεινή Παλίρροια" του A.Roseberg "Πέρα από την Σκοτεινή Πύλη" των A.Rosenberg και C.Golden "Ο Εκλεκτός" του Thomas Mann Ευχάριστη έκπληξη

Φέτος υπήρξε συνεννόηση μεταξύ της Μ. και των δικών μου και αγοράστηκε η τριλογία του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" , να καλύψω επιτέλους αυτό το τεράστιο κενό που είχα στα fantasy αναγνώσματα μου.... Το άλλο βιβλίο είναι πολιτικά και τεχνολογικά επίκαιρο, ειδικά τώρα που μελετάω την Python ... (μου χα χα!!!)

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραίο μαζί με τις ευχές μου να μπορούσα να έκανα κι ένα δωράκι σε όσους διαβάζουν αυτό το blog, για το καλό, μήπως έβρισκα κάποιο freebie ή κάποιο γουστόζικο video από το You Tube αλλά δεν ήξερα τι.... Το δώρο μου τελικά είναι μια εικόνα και ένα συναίσθημα...  Κατά τις 8:00 απόψε, ετοιμάζω hot dogs στην κουζίνα για να φάμε μαζί με τον αδερφό της Μ. (και νονό του Σ. ) και την κοπέλα του... Ο Σ. παίζει με τον νονό του, την μαμά του και την Κ. στο δωμάτιό του όταν τον ακούω να τραγουδάει τον "Ρούντολφ το ελαφάκι" με την αδέξια μισομωρουδιακή, μισοπαιδική φωνούλα του, να θυμάται όλους τους στίχους απ' έξω και να χοντραίνει την φωνή του όταν ο Άη Βασίλης μιλάει στον Ρούντολφ... Μπήκα στο δωμάτιο του και τον είδα να κάθεται στο καρεκλάκι του και να απολαμβάνει την λατρεία στα μάτια των υπολοίπων στο δωμάτιο, τον αγκάλιασα και του έδωσα δυο φιλιά στα μάγουλα, προσέχοντας να μην τον γρατζουνίσω με τα γένια μου καθώς έχω αρκετές μέρες αξύριστος και ήμο

Ένα barbeque σε ένα σπίτι με κήπο μια ηλιόλουστη μέρα... Ετερόκλητοι άνθρωποι μαζί με τα παιδιά τους μαζεμένοι, συζητούν, πίνουν και τρώνε... Όλα φαίνονται φυσιολογικά και τετριμμένα μέχρι που κάποιος καλεσμένος χαστουκίζει ένα ξένο παιδί... Το γεγονός προκαλεί αναστάτωση, αμηχανία, οργή και αποτελεί τον καταλύτη για την αλυσιδωτή αντίδραση των γεγονότων που ακολουθούν... Αυτή είναι εν τάχει η υπόθεση του βιβλίου του Χρήστου Τσιόλκα , "Το χαστούκι"  αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό... Δεν κατάφερα να το συμπαθήσω από την αρχή αλλά κλείνοντας την τελευταία σελίδα του με είχε κερδίσει ολοκληρωτικά... Επειδή λογικά αυτό θα είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάζω μέσα στο 2012, χαίρομαι που αυτός ο καλός (από την αναγνωστική πλευρά) χρόνος κλείνει με ένα εξαιρετικό βιβλίο... Αρχικά όπως είπα δεν κατάφερα να το συμπαθήσω... Η κοφτερή γλώσσα του Τσιόλκα και οι συνεχείς αναφορές σε σκηνές σεξ και οι βωμολοχίες με έκαναν να θεωρώ ότι προβοκάρει απλά χωρίς να έχει τίποτα να

Έμαθα χθες ότι ένας γνωστός από τον Ταύρο πέθανε από κάποια αρρώστια, πιθανότατα καρκίνο... Ο εκλιπών ήταν άρρωστος οπαδός της ΑΕΚ, την ακολουθούσε παντού, γνωστός στους οπαδικούς κύκλους... Κάποτε, αν τα θυμάμαι σωστά, του την είχαν πέσει αντίπαλοι οπαδοί, παναθηναϊκοί ήταν νομίζω, και τον σάπισαν στο ξύλο... Όταν τον αφήσανε, σηκώθηκε πάνω κουτσά στραβά, κρατώντας ακόμα το κασκόλ της ΑΕΚ και είπε : "Μουνόπανα, δεν μου το πήρανε το κασκόλ" ... Η ατάκα έμεινε και συζητιόταν στον Ταύρο για χρόνια... Σκεφτόμουν ότι είμαι μόλις 34 αλλά ξέρω πάρα πολλούς νεκρούς και δεν μιλάω για παππούδες, γιαγιάδες και γονείς αλλά για ανθρώπους που θα είχαν πάνω κάτω την ηλικία μου σήμερα... Για την ακρίβεια δεν ξέρω και κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην Ταυριωτών της ηλικίας μου, που να ξέρει κι αυτός τόσους νεκρούς... Αυτοκινητιστικά, ναρκωτικά, αρρώστιες έχει απ' όλα ο κατάλογος... Οι αναμνήσεις μου περιέχουν λίστα πεσόντων...

Κλείνοντας την τελευταία σελίδα του βιβλίου, άλλος ένας αναγνωστικός μαραθώνιος είχε φτάσει στο τέλος του... Το δεύτερο βιβλίο του George R.R. Martin για την saga του "A song of Ice and Fire" είναι ένα βιβλίο γνώριμο σε ύφος και ήθος για όσους έχουν διαβάσει και το πρώτο και εξίσου καλό... Ένα βιβλίο που ξεκινάει αργά, σχεδόν νωχελικά και πώς να μην το κάνει όταν το συνολικό του μέγεθος εκτείνεται σε 940 σελίδες μεγάλου μεγέθους, το οποίο "ζωντανεύει" όσο αυξάνεται ο αριθμός των σελίδων και κορυφώνεται στο φινάλε... Σε αυτό το βιβλίο παρακολουθούμε την ιστορία να συνεχίζεται από εκεί που την αφήσαμε στο πρώτο μέρος της ιστορίας... Η μάχη για τον Σιδερένιο Θρόνο κορυφώνεται, το Westeros φλέγεται καθώς αντίπαλες στρατιές αλληλοεξοντώνεται σκορπίζοντας τον τρόμο και τον θάνατο... Παράλληλα υπάρχει η σκιά της απειλής που έρχεται από το βορρά και κρύβεται στους παγωμένους βόρειους ανέμους... Αν η κινητήριος δύναμη που κινούσε τα πάντα στο "Παιχνίδι του

Το μποστανάκι μου τα παράγει σε αφθονία και δεδομένου ότι αυτή την περίοδο διαβάζω το "Σύγκρουση Βασιλέων" του George R. R. Martin , θα μπορούσα να πάρω τον τίτλο του... Ιππότη των Κρεμμυδιών !!!