Ψαροκόκαλο...

Μου αρέσουν οι δυστοπίες... Από τα αγαπημένα μου βιβλία το "1984" και το "Γενναίος, Νέος Κόσμος" , από τις αγαπημένες μου ταινίες τα "Mad Max" , πρέπει να είμαι από του λίγους παγκοσμίως που τους άρεσε το "Waterworld" ... Ο Χιονάνθρωπος ζει μόνος του σε ένα πλανήτη που κάποτε ήταν η Γη... Περικυκλωμένος από μια φύση εχθρική και από άγρια ζώα πολλά εκ των οποίων είναι αποτελέσματα γενετικών πειραμάτων άλλων εποχών, προσπαθεί να επιβιώσει και θυμάται... Μέσα από τις αναμνήσεις του, μέσα από την προσωπική του ιστορία, ξετυλίγονται μπροστά μας τα γεγονότα εκείνα που οδήγησαν τον Χιονάνθρωπο και τον πλανήτη Γη στο σημείο που βρίσκονται... To "Όρυξ και Κρέικ" ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του Χιονάνθρωπου, όταν δεν λεγόταν Χιονάνθρωπος αλλά Τζίμυ, σε ένα πλανήτη Γη σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον το οποίο όμως δεν φαντάζει και πολύ μακρινό, ούτε πολύ ανοίκειο... Οι κοινωνίες καταρρέουν εξαιτίας της μόλυνσης, της βίας, της έλλειψης

Το άγχος ψάχνει και βρίσκει μέσα μου όλα τα τρωτά μου σημεία... Τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τα κρίματα μου, τα βρίσκει και μου τα τρίβει στην μούρη... Με πάει σε μέρη που δεν θέλω να πηγαίνω, με κάνει να κάνω σκέψεις που μου κάνουν κακό... Με κάνει να γίνομαι όλα όσα αντιπαθώ, όλα όσα προσπαθώ να ξεφύγω τόσα χρόνια αλλά τελικά δεν τα καταφέρνω... Είναι ο δαίμονας που με κυνηγά, η νέμεση μου...

Διαβάζω τα σχόλια αναγνωστών κάτω από άρθρα ρυπαρών φυλλάδων που περιγράφουν την εκ νέου άρνηση του Ολοκαυτώματος από την Χρυσή Αυγή και τρομάζω... Τρομάζω από το μίσος που ξεχειλίζει, από τη διαστροφή της λογικής και τα ουρλιαχτά της βίας... Άνθρωποι οχυρωμένοι πίσω από προκαταλήψεις αιώνων και με την λύσσα της απόγνωσης της καθημερινότητας για οδηγό ουρλιάζουν για τα όσα έχει τραβήξει ο ελληνισμός λες και πρέπει να βάζουμε σε κάθε κουβέντα στην ζυγαριά τις γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα... Άνθρωποι χωρίς θέση και άποψη δικής τους, με θέσεις που υιοθετούν απλά γιατί νιώθουν ότι έτσι υπερασπίζονται την εθνική τους ταυτότητα καταλήγουν τελικά να χορεύουν στον σκοπό που τους χτυπά στο ντέφι η Χρυσή Αυγή... Δεν πιστεύω στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος, είμαι εναντίον κάθε απαγόρευσης ιδεών, έστω και των πιο απεχθών... Πρέπει η κοινωνία από μόνη της να τις ξερνάει, να τις αποβάλλει, να τις ακυρώνει στην πράξη... Αν δεν το κάνει, αλίμονο αν περιμένουμε από απαγορεύσε

Όταν προσκλήθηκα να συμμετάσχω στο διιστολογικό αφιέρωμα για τον Γιώργο Κατσαμάκη aka βιβλιοθηκάριο , αρχικά ήμουν αρνητικός... Δεν ήξερα τι θα μπορούσα να γράψω για ένα άνθρωπο που δεν έχω γνωρίσει ποτέ μου από κοντά, που δεν έχω ακούσει ποτέ την φωνή του και δεν γνωρίζω την όψη του... Τι θα μπορούσα να πω για το Γιώργο;  Όσο περνούσαν οι μέρες όμως συνειδητοποίησα ότι μπορεί να μην έχουμε συναντηθεί ποτέ αλλά ξέρω πάρα πολλά γι' αυτόν... Κατ' αρχήν το όνομά του και τη δουλειά του... Ότι έχει δυο παιδάκια (όπως εγώ), ένα αγόρι κι ένα κορίτσι... Ότι αγαπάει τα βιβλία και τη δουλειά του, την πονάει τη δουλειά του... Ότι αγαπάει την μουσική... Ότι αγαπάει τα Πούλιθρα, τον μικρό του παράδεισο επί γης... Ότι αγαπάει τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, τουλάχιστον όλους όσους αγαπούν κι αυτοί τους ανθρώπους... Ότι πάντα έχει μια ιστορία να πει, μια φωτογραφία να δείξει, να σκαλίσει τις αναμνήσεις του, τις γνώσεις του, να βρει κάτι και να το χαρίσει... Στο Γιώργο, που είν

Στο ολιγοσέλιδο αυτό βιβλίο, ο Σάββας Μιχαήλ , επιχειρεί μια προσέγγιση του φαινομένου του φασισμού και του νεοναζισμού... Αναλύει τις αιτίες της εμφάνισής του ιστορικά και το συνδέει με τις περιόδους κρίσης του καπιταλισμού αναδεικνύοντάς το σαν μια από τις χρυσές του εφεδρείες... Η ανάλυση συγκεκριμενοποιείται στο ελληνικό φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και μέσα από μια λογική οδό αποδεικνύει την καταγωγή της αντιμεταναστευτικής και εθνικιστικής της ρητορείας από την πρωταρχική αντιεβραϊκή θεωρία του ναζισμού η οποία ανέκαθεν λειτουργεί σαν μέσον αποπροσανατολισμού των μαζών από τους πραγματικούς τους εχθρούς... Ο Σάββας Μιχαήλ , προσεγγίζοντας το πρόβλημα από μαρξιστική σκοπιά, θεωρεί ότι το φαινόμενο του νεοναζισμού δεν αντιμετωπίζεται με αστικού τύπου απαγορεύσεις αλλά μόνο με την ταξική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης η οποία θα ξεδοντιάσει τα νεοναζιστικά μορφώματα τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη... Το βιβλίο είναι εξαιρετικά επίκαιρο, με όλη αυτή την συζήτηση πο

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον τίτλο αυτού του μυθιστορήματος από τον vangelakas , μη γνωρίζοντάς το, τον ρώτησα αν είναι ερωτικού περιεχομένου... Από τότε πέρασε καιρός, απέκτησα μια γενική γνώση ως προς το έργο και τον δημιουργό του και έφτασε στα χέρια μου επ' αφορμής της λογοτεχνικής σειράς που δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής, "Η Λογοκρισία στην Λογοτεχνία" ... Το "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" , το magnum opus του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ , είναι ένα έργο προσωπικό αλλά και ταυτόχρονα βαθιά ρώσικο, ένα βιβλίο που βαδίζει στα χνάρια του "Φάουστ" ... Στην Μόσχα του Μεσοπολέμου, ο Σατανάς αποφασίζει να κατέβει στη γη και να αναστατώσει τους ανθρώπους αφού όσο οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Θεό, δεν πιστεύουν και στη δική του ύπαρξη... Εγκαθίσταται μαζί με την συνοδεία του σε ένα διαμέρισμα της οδού Σαντόβαγια, μεγάλου δρόμου της Μόσχας και δίνει μια παράσταση στο Βαριετέ που ταράζει ολόκληρη την πόλη...  Ο έρωτας ενός έγκλειστου σε ψυχιατρείο, του αυτο

Χθες το μεσημέρι έπεσα για ύπνο και ξύπνησα φρέσκος φρέσκος και αναζωογονημένος 2,5 ώρες μετά... Νόμιζα ότι όλα είχαν κυλήσει καλά, κανένα από τα παιδιά δεν είχε ξυπνήσει ή γκρινιάξει όταν με κατάπληξη άκουσα από την Μ. ότι ο μεγάλος είχε ξυπνήσει και γκρίνιαζε ενώ σε κάποια φάση ξύπνησε και το μωρό που κοιμάται δίπλα μας γιατί το πονούσε η κοιλιά του... Γενικά ξυπνάω εύκολα, σηκώνομαι τα βράδια και ταΐζω το μωρό αλλά η Μ. μου είπε ότι υπάρχουν κάποιες φορές που δεν ξυπνάω με τίποτα και κανόνια να βαράνε... Το αστείο είναι ότι όχι μόνο δεν ξυπνάω αλλά όσο ακούγεται ο θόρυβος/κλάμα, εξακολουθώντας να είμαι κοιμισμένος, κάνω ένα ρυθμικό και επαναλαμβανόμενο "Σσσσσσσσ" καλώντας την πηγή του θορύβου να σωπάσει... lol

Το μωρό έχει ξυπνήσει και πεινάει, αναλαμβάνω να τον ταΐσω αφού η Μ. τον κρατούσε όλο το βράδυ για να κοιμηθεί λίγο... Τον ταΐζω, τον αλλάζω και επειδή τον έχει πιάσει λόξιγκας περπατάω ξυπόλυτος μέσα στο σκοτεινό σπίτι και τον κρατάω μέχρι να του περάσει και να νανουριστεί... Μέσα στην κουζίνα φαίνεται η οθόνη υγρών κρυστάλλων του ραδιοφώνου που λέει την ώρα, 4:19 ... Μάλλον πεινάει ακόμα, ανασηκώνει το κεφάλι του από τον ώμο μου και αγγίζει με το στόμα του το μάγουλό μου σαν να μου δίνει φιλί... Ο χρόνος σταματάει, είμαστε μόνο εγώ κι αυτός... Η ζωή όταν κοιτάς προς τα πίσω είναι στιγμές, αυτή είναι μια από τις πρώτες μας...

Αντί προλόγου: Αυτή την στιγμή δεν θα έπρεπε να ποστάρω αλλά να κοιμάμαι, να ξαναγεμίζω τις μπαταρίες μου αφού η Μ. έχει αναλάβει το μεσημεριανό τάισμα και κοίμισμα του μπέμπη... Δεν το κάνω διότι νιώθω σιγά σιγά να επιστρέφει ένα αίσθημα πνιγμού το οποίο έχω νιώσει στο παρελθόν, έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να το νιώσει, και δεν θέλω να το ξανανιώσω... Το αίσθημα αυτό έχει να κάνει με την απώλεια του προσωπικού χρόνου που σου επιβάλλει ο ερχομός ενός μωρού στο σπίτι, χρόνου που πρέπει να ξαναδιεκδικήσεις για να κρατιέσαι σε μια ισορροπία... Λίγος ύπνος λιγότερος για λίγη περισσότερη ψυχική ηρεμία... Δεν ακούγεται κι άσχημα... Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι κλείσαμε ένα χρόνο στο σπίτι που ζούμε τώρα και μοιάζει σαν να έχουμε ζήσει πολλά περισσότερα... Ο χρόνος αυτός ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτος, τόσο πολύ όσο δεν χρειάζεται... Πολλές καλές και πολλές κακές στιγμές, αμέτρητα συναισθήματα, σκέτο roller coaster... Αν επιχειρήσω μια σύντομη ανασκόπηση κύλησε κάπως έτσι: Στ