Αναρτήσεις

Η δυναμική των social media / R.I.P. @Contrabbando...

Λίγες μόνο μέρες μετά την είδηση ότι ο γνωστός blogger Allu Fan Marx έφυγε από τη ζωή, ένας άλλο θάνατος έρχεται να ταράξει τα ελληνικά social media και είναι αυτός του @Contrabbando  , κατά κόσμον Πάνου Οικονόμου... Η είδηση δεν ξάφνιασε ιδιαίτερα όσους γνώριζαν την μάχη που έδινε με την ασθένεια εδώ και χρόνια ο εκλιπών σίγουρα όμως σκόρπισε θλίψη και συγκίνηση σε όλους...  Μπορεί τα social media να έχουν κατακριθεί και επικριθεί από πολλούς, δικαιολογημένα, για το γεγονός ότι πολλές φορές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και αλλοιώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις, ταυτόχρονα όμως έχουν εξελίξει την αλληλεπίδραση του ανθρώπου σε άνθρωπο... Δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσεις ανθρώπους, σκέψεις και συναισθήματα ανθρώπων όχι επωνύμων, να ταυτιστείς, να συγκινηθείς, να προβληματιστείς, να εξοργιστείς μαζί τους... Πριν την εμφάνιση των social media το προνόμιο της δημόσιας έκθεσης της σκέψης τους το είχαν μόνο όσοι ήταν άνθρωποι του πνεύματος ή του "πνεύματος", άνθρωποι που ζο

Τα απόνερα του τελικού του Mundial...

Πολύ κουβέντα έγινε εδώ και λίγες μέρες σχετικά με το ποιον εκ των δύο φιναλίστ του Μουντιάλ "έπρεπε" να υποστηρίξουμε... Ως Έλληνες έχουμε την τάση να παθιαζόμαστε υπερβολικά με το οποιοδήποτε θέμα και φτάσανε στο σημείο κάποιοι να αντιδράσουν έντονα στο post του Σωκράτη Παπασταθόπουλου στο facebook με το οποίο "τόλμησε" να συγχαρεί τη Γερμανία και ειδικά τους συμπαίκτες του στην Μπορούσια Ντόρτμουντ για την κατάκτηση του τροπαίου... Προσωπικά υποστήριζα την Αργεντινή και η χθεσινή της ήττα από τη Γερμανία στον τελικό του Μουντιάλ με στενοχώρησε... Ο λόγος που την υποστήριζα πέραν του γεγονότος ότι προτιμώ πολύ περισσότερο την αργεντίνικη σχολή ποδοσφαίρου από τη γερμανική είναι ότι νιώθω πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για την Αργεντινή σαν λαό και ψυχοσύνθεση παρά για την Γερμανία... Αν θέλετε, ο τελικός του Μουντιάλ, είχε και μια διάσταση οικονομικοπολιτική, από την μια οι χρεοκοπημένοι, η άρνηση χρέους και από την άλλη το ΔΝΤ και οι δανειστές...  Είμαι σίγ

Κατιρίνα, χυμό!!!

Προχθές κλείσαμε τις διακοπές μας, θα πάμε μια βδομάδα στον Πόρο, κι έχω μπει σε καλοκαιρινό mood παρά το γεγονός ότι ο Θ. είναι λίγο αρρωστούλης και εξαιρετικά νευρικός και με αποσυντονίζει... Μου έρχονται φλασιές από διακοπές των περασμένων χρόνων με τον Σ. στην Αίγινα κι έχω αποφασίσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος να διασώσω όλες αυτές τις αναμνήσεις και κάθε ευτράπελο (ή όχι) που συμβαίνει με τα παιδιά είναι αυτό εδώ το blog... Είναι το καλοκαίρι του 2012, η δεύτερη χρονιά που κάναμε διακοπές στην Αίγινα... Ο Σ. είναι 2,5 χρονών και έχουν έρθει να περάσουμε κάποιες μέρες μαζί ο αδερφός της Μ., ο Χ., και η κοπέλα του η Κατερίνα... Είναι απόγευμα, η Μ. με τον Σ., τον Χ. και την Κατερίνα είναι στην πισίνα (στις Φυστικιές ) και περνάνε καλά, εγώ κοιμάμαι στο δωμάτιο... Ο Σ. με τον Χ. είναι μέσα στο νερό και παίζουν, οι κοπέλες κάθονται απ' έξω στις ξαπλώστρες... Κάνουνε πλάκα, ο Χ. παίρνει δήθεν μου αυταρχικό ύφος και διατάζει την Κατερίνα να του φέρει τον καφέ του που είναι στο

Ο γκρίζος...

Το πρωί του Σαββάτου κατά τις 10 , πίνουμε οικογενειακώς καφέ στο Χαλάνδρι... Ο Σ. είναι γκρινιάρης και προσπαθεί να μας πείσει να του πάρουμε παγωτό... Η Μ. του λέει ότι δεν γίνεται να φάει παγωτό πρωί πρωί χωρίς να έχει φάει πρωινό κι ο Σ. από τα νεύρα του σφίγγει τα δόντια και μουγκρίζει... Μ.: Μην μουγκρίζεις παιδί μου και μίλα... Σ.: Θα σου γκρίζω όσο θέλω!

Χωρίς δίχτυ ασφαλείας...

Όταν έπιασα για πρώτη φορά δουλειά πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, είχα την τύχη να έχω για συνάδελφο και άμεσο συνεργάτη έναν άνθρωπο, τον Β., στον οποίο οφείλω πολύ μεγάλο κομμάτι της (όποιας) επαγγελματικής μου επιτυχίας και της εξέλιξης μου σαν προγραμματιστής... Έμαθα πολλά τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί και κυρίως έμαθα να σκέφτομαι με συγκεκριμένο τρόπο... Ήξερα ότι όπου και αν κολλούσα, ότι στραβή και να γινόταν αυτός αυτός θα έβρισκε την λύση, θα έκανε το λάθος να χαθεί, όπως και έκανε σε δεδομένη στιγμή όταν χρειάστηκε, ψύχραιμα και αβίαστα, χωρίς να αναφέρει το θέμα ξανά ποτέ από τότε... Ο άνθρωπος αυτός ήταν το δίχτυ ασφαλείας μου... Εδώ και μισό χρόνο περίπου δεν είμαστε άμεσοι συνεργάτες, εξακολουθούμε να είμαστε συνάδελφοι αλλά πλέον δουλεύουμε σε ξεχωριστές ομάδες... Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν αρχικά συνειδητοποίησα αυτό που συνέβαινε πανικοβλήθηκα διότι πια δεν θα ήταν εκεί ο Β. για να με στηρίζει στην στραβή, να με βοηθάει εκεί που τα έβρισκα μπαστούνια, έπρεπε να

Τα μπαμπόθρεφτα...

Πολλές φορές, ειδικά όταν τον μαλώνω για κάτι που έκανε, η Μ. μου λέει ότι μιλάω στον Σ. σαν είναι μεγάλο παιδί κι όχι 4,5, κι ούτε, χρονών... Όταν αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πού θα πάμε βόλτα, σε ποιο εστιατόριο θα φάμε, τον ρωτάω τι θέλει αυτός... Τον αφήνω να διαλέξει τα ρούχα του, τι θα φάει, τι θα πιει, τι παραμύθι θα διαβάσουμε... Η Μ. μου λέει ότι τον κακομαθαίνω, ότι τον έχω κάνει μπαμπόθρεφτο κι ότι τα ίδια κάνω (κατ' αντιστοιχία) και με τον Θ... Ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να έχουν τόσες επιλογές, ότι τα αποσυντονίζει να παίρνουν τόσες αποφάσεις... Κατά πάσα πιθανότητα έχει δίκιο αλλά κι εγώ έχω τους λόγους μου...  Από την μια θέλω να κανακέψω τα παιδιά μου, να είναι ευτυχισμένα και να έχουν ότι μπορούν να ζητήσουν κι ότι μπορώ να τους προσφέρω... Από την άλλη θέλω να έχουν επιλογές και άποψη, το γεγονός ότι τους ρίχνω 30 χρόνια και βάλε δεν σημαίνει ότι αυτά δεν έχουν γνώμη ή άποψη ή ότι η δική μου είναι καλύτερη από τη δική τους και πρέπει a priori να υπερισχύει

"Το βιβλίο της Κατερίνας" του Αύγουστου Κορτώ

Εικόνα
Το να γράψεις ένα βιβλίο σαν το  "Το βιβλίο της Κατερίνας" είναι κάτι πολύ δύσκολο... Είναι ένα δημόσιο ξεβράκωμα, μια έκθεση του εαυτού σου και της οικογενειακής σου ιστορίας που είναι νομοτελειακό ότι θα δημιουργήσει συγκρούσεις και αντιπάθειες, πολλοί από τους "πρωταγωνιστές" είναι εν ζωή και ο τρόπος που τους περιγράφει ο Κορτώ δεν τους κολακεύει... Ίσως όμως στο τέλος τέλος αυτός να είναι και ο στόχος του συγγραφέα, η σύγκρουση... Με το παρελθόν του, με τους άλλους, για να ξεκαθαρίσει όλους τους ανοιχτούς λογαριασμούς του... Το  "Βιβλίο της Κατερίνας" είναι η βιογραφία της μητέρας του συγγραφέα (το Κατερινάκι)... Έχει την μορφή μιας διήγησης από την ίδια ενώ έχει ήδη αυτοκτονήσει και ξεκινάει με ακριβώς αυτό το γεγονός... Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που πάλεψε με την μανιοκατάθλιψη όλη της τη ζωή και στο τέλος νικήθηκε από αυτήν...  Μέσα από την ιστορία της παρακολουθούμε και την ιστορία της οικογένειάς της, μιας ιστορίας γεμάτη από πολλές μ

"Ο φαντομάς" του Jo Nesbo

Εικόνα
Θα μπορούσα αντί για κριτική στο βιβλίο να μουγκρίσω από ευχαρίστηση ή να κραυγάσω από ενθουσιασμό... Δεν θα το κάνω διότι κάτι τέτοιο θα στερούσε το "Ψαροκόκαλο" από την όση σοβαρότητα διαθέτει άσε που είναι δύσκολο να ποστάρεις μουγκρητά... Παίρνουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή... Ο Jo Nesbo είναι ο πάπας τους σκανδιναβικού noir και ο Harry Hole είναι ο κεντρικός ήρωας του... Ένας ήρωας καταραμένος, κυνηγημένος από φαντάσματα και δαίμονες στους οποίους έχει ο ίδιος δώσει ζωή με το παρελθόν του και τις επιλογές του... Επιστρέφει στο Όσλο μετά από την τριετή αυτοεξορία του στο Χονγκ Κονγκ για να ερευνήσει τον φόνο ενός νεαρού τοξικομανή, του Γκούστο Χάνσεν, για τον οποίο κατηγορείται ο Όλεγκ, ο γιος της μεγάλης του αγάπης και ότι κοντινότερο είχε ποτέ ο ίδιος σε γιο... Κατά την πορεία της έρευνας του θα βουτήξει στα βαθιά του υποκόσμου των ναρκωτικών του Όσλο στην προσπάθειά του να βρει τη αλήθεια, η οποία συχνά δεν είναι αυτή που περιμένουμε ή ευχόμαστε να

Χωρίς την βοήθειά σου...

Εικόνα

Προστατεύοντας τα κεκτημένα μου...

Βρίσκομαι σε μια περίεργη κατάσταση όσον αφορά τα επαγγελματικά μου... Η τοποθέτησή μου στο νέο πόστο από αρχές Ιανουαρίου, από την μία μου άνοιξε ένα καινούργιο κόσμο, τόσο τεχνολογικά όσο και σαν τρόπος δουλειάς, από την άλλη όμως με ξανάφερε στο επίπεδο του junior developer καθώς πλέον δεν κάνω σχεδόν τίποτα από όσα έκανα στα προηγούμενα 9 χρόνια επαγγελματικής πορείας... Δεν κρύβω ότι αυτό με έχει ρίξει πολύ καθώς είναι δυσβάσταχτο για μένα να ξεκινήσω πάλι από το μηδέν στα 36, να αποδείξω τι είμαι από την αρχή ενώ το επαγγελματικό παρελθόν μου απουσιάζει από την εξίσωση, φαίνεται να μην αφορά και να μην ενδιαφέρει αυτούς που βρίσκονται στις θέσεις πιο πάνω από εμένα... Οι καιροί είναι περίεργοι, ο κλάδος που εργάζομαι πρωταγωνιστεί σε κάθε δυσοίωνη φημολογία κι εγώ νιώθω ότι πρέπει να προστατευτώ από πιθανές επαναλήψεις όσων έζησα πριν από ένα χρόνο και κάτι... Πρέπει να κρατήσω επαφή με τα όσα έχω κάνει τόσα χρόνια, να τα πιστοποιήσω και να τα χρησιμοποιήσω υπέρ μου, να