Αναρτήσεις

Data manipulation χρησιμοποιώντας SQL statements στην R - sqldf...

Το να μάθεις μια καινούργια γλώσσα προγραμματισμού ή ένα καινούργιο framework, σημαίνει κάποιες φορές ότι πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι μέχρι τώρα... H απόφαση μου να μάθω R και να μπω στον κόσμο του statistical programming σήμαινε ότι έπρεπε να βγω από το comfort zone που βρισκόμουν τόσα χρόνια και να μάθω καινούργια κόλπα... Για εμένα και πολλούς άλλους που προερχόμαστε από ένα κόσμο γεμάτο databases και data warehouses το να γράψουμε ένα SQL script ή κάποια prodecure για να διαχειριστούμε τα δεδομένα μας είναι πολύ απλό, όταν όμως προσπαθείς να κάνεις κάτι τέτοιο μέσα από την R, τότε πρέπει να σκεφτείς και να πράξεις με διαφορετικό τρόπο... Υπάρχουν όμως στιγμές που θες να κάνεις κάτι γρήγορα και δεν έχεις χρόνο για να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται με R τρόπο και ίσως δεν θέλεις κιόλας να το κάνεις διότι θεωρείς ότι ο R τρόπος δεν είναι ούτε γρήγορος, ούτε αποδοτικός... Ευτυχώς υπάρχει το sqldf  που μας λύ

Η επιστροφή μου στα θρανία...

Δεν έκανα ποτέ μου μεταπτυχιακό και δεν κρύβω ότι υπάρχουν φορές που το μετανιώνω... Όχι τόσο για τα skills που θα μπορούσα να κερδίσω, από αυτά κέρδισα πάρα πολλά στα 10+ χρόνια που εργάζομαι, συχνά υπό πολύ αντίξοες συνθήκες, όσο για το πως να βλέπεις τα πράγματα και με μια διαφορετική οπτική, διαφορετική από αυτή που αποκτάς από το πανεπιστήμιο στο προπτυχιακό και διαφορετική από αυτή που αποκτάς από την day to day "τριβή" στη δουλειά... Η επαγγελματική αλλαγή που μου συνέβη πριν από 2 περίπου χρόνια, αν και δεν έγινε οικειοθελώς, αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κι εγώ χώρεσα πολύ καλά στο καινούργιο μου κοστούμι... Τόσο καλά που, σε συνδυασμό με κάποια τυχαία ερεθίσματα που είχα εκείνη την περίοδο, με έκαναν να αποφασίσω τον περασμένο Ιανουάριο, να επενδύσω χρόνο και χρήμα στο να παρακολουθήσω μια σειρά μαθημάτων on line από το Coursera που θα μου εξασφαλίσουν με την επιτυχή τους ολοκλήρωση ένα δίπλωμα εξειδίκευσης από το John Hopkins University και τον τίτλο

Μικρά...

Τις προάλλες μου έλεγε ο Σ. ότι όποιος κοροϊδεύει κοροϊδεύει τον εαυτό του, έτσι του λέει η δασκάλα του διότι αυτός κοροϊδεύει καμιά φορά τον φίλο του το Δ. αλλά μετά του ζητάει συγνώμη κι η δασκάλα του είπε ότι είναι πολύ πονηρό παιδάκι γιατί το έχει κάνει σύστημα, κι αυτός της απάντησε ότι δεν είναι πονηρό παιδάκι, είναι πολύ έξυπνος τύπος...  (lol) Ο Θ. όταν θυμώνει βάζει τις φωνές, χτυπάει το πόδι κάτω και μου λέει πολλές φορές ότι θα με "καρπαδώθει" ...  Αν εγώ ή η Μ. τον μαλώσουμε πάει στον άλλον κλαίγοντας να παραπονεθεί ότι   "μαμά/μπαμπάς μάλωθε"  ...  Τον ρωτάς, "είσαι μωρό;" και σου λέει "είμαι Θ. !" ... 

"Αιρετικοί" του Leonardo Padura

Εικόνα
Από το λήμμα "Αίρεση" στη Βικιπαίδεια : ...Ως αιρετικός νοείται εκείνος που είναι ικανός να εκλέγει, που δεν υιοθετεί τις παραδεδομένες αντιλήψεις και ιδέες... Στην Αβάνα του 2007 ένας Εβραίος κουβανικής καταγωγής ψάχνει να βρει ένα πίνακα που έχει σημαδέψει την ιστορία της οικογένειάς του, βοηθός του ένας πρώην αστυνομικός, ένας τύπος που δεν έκανε ποτέ γι' αυτό το επάγγελμα... Μια κοπέλα ψάχνει απεγνωσμένα μια άλλη κοπέλα πολύ ξεχωριστή, μια emo, που έχει εξαφανιστεί... Στο Άμστερνταμ του 17ου αιώνα, του Μακόμ (καλός τόπος) των Σεφαραδιτών, ένας νεαρός Εβραίος παλεύει με το πάθος του για τη ζωγραφική και τους κανόνες που του υπαγορεύει η καταγωγή του... Οι τρεις αυτές ιστορίες περιπλέκονται και καταλήγουν και οι τρεις σε φινάλε σκληρά όσο η ίδια η ζωή... Κύριο χαρακτηριστικό του βιβλίου του Leonardo Padura  είναι ότι οι ήρωες του είναι όλοι άνθρωποι που αψήφησαν νόμους και συνήθειες, εγκατέλειψαν την πεπατημένη και ακολούθησαν δρόμους μοναχικούς και δύσκο

Σταφύλια...

Προχθές το βράδυ είδα το εξής όνειρο... Γύρισα σπίτι από τη δουλειά και ανοίγοντας το ψυγείο το είδα να ξεχειλίζει από σταφύλια, όχι σουλτανίνα κόκκινα, σταφύλια μέσα σε χαρτοσακούλες και νάιλον σακούλες, παραχωμένα μέσα στα ράφια, ελαφρώς ζουληγμένα να έχουν αρχίσει να αναδύουν αυτή την γλυκόξινη μυρωδιά του ζουληγμένου σταφυλιού... Σίγουρος ότι μας τα είχε φέρει ο πεθερός μου που το έχει συνήθειο να μας πλημμυρίζει με φρούτα, πήρα τηλέφωνο την Μ., αγανακτισμένος να βάλει στην θέση της τον πατέρα της που μας έκανε το ψυγείο πατητήρι... Μετά δεν θυμάμαι τι έγινε και ξύπνησα...

Για πάντα...

Ο Σ. κοιτάζει μια φωτογραφία της Μ. από όταν ήταν μωρό... Σ: Μπαμπά, εσύ πού είσαι, στην κοιλιά της μαμάς σου; Εγώ: Όχι, εγώ είμαι μεγαλύτερος από την μαμά, δεν ημουν στην κοιλιά της μαμάς μου, απλά δεν γνωριζόμαστε τότε... Σ: Τι εννοείς δεν γνωριζόσαστε, δεν την ήξερες τότε την μαμά; Εγώ: Μπορεί να είμαστε πολλά χρόνια με την μαμά, σχεδόν από πάντα, αλλά τότε δεν γνωριζόμαστε... Σ: Ναι, αλλά θα είσαστε μαζί για πάντα! Εγώ: Ναι, αγόρι μου, για πάντα... :)

Με μπούρκα...

Σήμερα το απόγευμα στον Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, είδα για πρώτη φορά μια γυναίκα να φοράει μπούρκα... Από πάνω από την κελεμπία της φορούσε τζιν μπουφάν και είχε τσαντάκι στον ώμο της... Το βλέμμα μου την ακολούθησε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κατάλαβα ότι αν με έπαιρνε χαμπάρι θα αισθανόταν άβολα αλλά από την άλλη μπορεί να έχει συνηθίσει να την κοιτάζουν... Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί γυναίκα με μπούρκα ούτε καν όταν πήγα στο Παρίσι όπου είδα πολλές μουσουλμάνες... Στην αρχή μου φάνηκε τόσο περίεργο σαν να βλέπω τηλεόραση και να είμαι μέσα στην οθόνη... Μετά συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς αυτή είναι μια εικόνα που θα γίνει πιο συνηθισμένη όσο περνάει ο καιρός κι ότι καλό θα ήταν αυτές οι γυναίκες να θελήσουν να βγάλουν την μπούρκα μια μέρα αλλά όσο την φοράνε γιατί νιώθουν καλά με το να την φοράνε τότε πρέπει να μπορούν να το κάνουν χωρίς να τις βάζει κανένας στο περιθώριο...

2 μέρες διάλειμμα....

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για πρώτη φορά από τότε που γίναμε γονείς, εγώ κι η Μ., αφήσαμε τα παιδιά μας στους παππούδες τους και πήγαμε στην Αίγινα για να περάσουμε ένα διήμερο από τα παλιά... Πήγαμε στην παραλία, απλώσαμε τις πετσέτες μας και... αυτό ήταν! Δεν χρειαζόταν να βάλω καπελάκι κι αντηλιακό σε κανένα, να μαζέψω τα ρούχα του και να τρέξω να τον πάρω από το χέρι για να μην πνιγεί... Ένιωσα αμήχανα, έχω συνηθίσει τόσο πολύ την ζωή με τα παιδιά που ένιωσα περίεργα, ίσως και λίγο ένοχος που εγώ ήμουν στην θάλασσα και αυτοί όχι...  Η αλήθεια είναι ότι δεν με ζόρισε ιδιαίτερα αυτό το συναίσθημα, ούτε εμένα, ούτε την Μ. ... Κάτσαμε 6 ώρες στην παραλία, διαβάσαμε τα βιβλία μας με την ησυχία μας, κολυμπήσαμε, ξανακολυμπήσαμε, φάγαμε έναν ντάκο με δυο πηρούνια, μετά το βράδυ βγήκαμε για ούζα και μετά για ποτό, κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε ότι ώρα θέλαμε εμείς, κάναμε ότι θέλαμε, όταν το θέλαμε εμείς... Δεν αλλάζω τα παιδιά μου με τίποτα αλλά απόλαυσα αληθινά αυτή την ανεμελιά από

Γκαλίπ και Αϊλάν...

Θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου...  Οι δικοί μου γιοι έχουν ηλικία 5,5 και 2,5, περίπου τόσο ήταν κι αυτοί... Η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν ξαπλωμένου στην παραλία , μπρούμυτα σαν να κοιμάται, με αρρώστησε...  Χαίρομαι για την αντίδρασή μου γιατί πάει να πει ότι η καθημερινότητα δεν μου έχει πάρει όλη την ανθρωπιά και την ευαισθησία μου... Σκέφτομαι διάφορα....  Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει όσο επιτρέπουμε να πνίγονται παιδιά στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο...  Ότι μισώ τον Θεό όλο και περισσότερο, για το αίμα που χύνεται στο όνομά του, για τις διαχωριστικές γραμμές που υψώνονται στο όνομά του, για το ότι αν υπάρχει, επιτρέπει να γίνονται όλα αυτά... Τι σημασία έχει ο πολιτισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η τεχνολογία όταν ακόμα εν έτει 2015 υπάρχουν ακόμα παιδιά που τα ξεβράζει η θάλασσα νεκρά, στην προσπάθειά τους να σωθούν από τον πόλεμο; Ντροπή στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, σε κάθε ένα από εμάς...

8 χρόνια γάμου!

8 χρόνια γάμου, κι αφού περάσαμε και τα 7 της φαγούρας, δεν μας σταματάει τίποτα... Σ' αγαπώ πολύ, χρόνια μας πολλά! Υ.γ. Μόλις μου πέρασε από το μυαλό ότι θα ήταν πολύ ωραίο αν στα 10 χρόνια γάμου κάναμε μια επανάληψη εκείνου του πρώτου κοινού μας ταξιδιού στο εξωτερικό, του γαμήλιου ταξιδιού μας... :)