Αναρτήσεις

Ορθοπεταλιά...

Κάνω απογευματινό περίπατο στην Ουτρέχτη και βλέπω να έρχεται από απέναντι τύπος πάνω στο ποδήλατο με τσιγάρο στο χέρι... "Τι ανθυγειηνό πράγμα!" σκέφτομαι... Όταν περνάει από δίπλα μου καταλαβαίνω από την μυρωδιά... Μπάφος...

Ταξιδεύοντας την εποχή του φόβου...

Το Σάββατο ταξιδεύουμε οικογενειακώς στην Ολλανδία... Είναι ένα ταξίδι που προγραμματίσαμε εδώ και καιρό, πολύ πριν τις επιθέσεις στις Βρυξέλλες ... Δεν υποκρίνομαι ότι δεν σκέφτηκα να το ακυρώσουμε όταν έμαθα για τα συμβάντα, ούτε ότι δεν αποφεύγω εσκεμμένα να διαβάζω σχετικές ειδήσεις... Εντελώς απλοϊκά, σαν παιδάκι ή στρουθοκάμηλος, θα ήθελα να μην έχουν συμβεί όλα αυτά, να περιμένω ξένοιαστος την αναχώρηση... Φοβάμαι, ναι, αλλά θα το κάνουμε το ταξίδι... Ίσως να τροποποιήσουμε το πρόγραμμα που είχαμε καταστρώσει αλλά θα πάμε... Αν δεν πάμε, το επόμενο βήμα θα είναι να κλειστούμε σιγά σιγά στο σπίτι για να μην μας συμβεί κάτι και κάτι τέτοιο δεν το θέλω ούτε για μένα ούτε για την οικογένειά μου... Αν αφήσουμε τον φόβο να μας γονατίσει, να μας περιορίσει, χαρίζουμε μια μεγάλη νίκη σε όλους αυτούς που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν, είτε λέγονται τζιχαντιστές είτε κυβερνήσεις είτε ο νταής της γειτονιάς...  Ομολογώ βέβαια ότι και λόγω επαγγελματικής διαστροφής, αναζήτησα τις πιθανότητε

Και με αυτούς και με τους άλλους...

Η σκέψη όλων σήμερα είναι με τα θύματα των βομβιστικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες , με τους ανθρώπους που έχουν έντρομοι κλειστεί στα σπίτια τους... Η δική μου είναι και με αυτούς τους μουσουλμάνους που ζουν στην Ευρώπη, δεν είναι Τζιχαντιστές και συγκεντρώνουν βλέμματα γεμάτα καχυποψία και εχθρότητα καθώς μπαίνουν στο super market ή στο λεωφορείο...

Καβαλώντας το "άλογο"...

Εικόνα
Ιδρώνω, αγκομαχάω, σπρώχνω, τεντώνομαι... Καβαλάω το "άλογο" και το φτάνω στα άκρα του κι εγώ στα δικά μου, η κρεβατοκάμαρα γίνεται στίβος μάχης...  Όχι δεν περιγράφω τις σεξουαλικές μου επιδόσεις αν και μου αρέσει ο τρόπος που (ενδεχομένως) σκέφτεστε... Περιγράφω την προσπάθειά που ξεκίνησα από το Σάββατο να κάψω τα κιλά που μου έχουν προσθέσει τα χρόνια και οι κακές μου συνήθειες... Ιδού και το "άλογο":

Κάτι σωστό έχουμε κάνει...

Σ: Μπαμπά, πότε θα ανοίξουμε τον κουμπαρά μου; Εγώ: Πότε θες να τον ανοίξουμε, θες να τον ανοίξουμε το καλοκαίρι; Σ: Όχι, θέλω να τον ανοίξουμε τώρα. Εγώ: Εντάξει, μπορούμε να τον ανοίξουμε τώρα απλά θα πρέπει να πάμε στην τράπεζα όλα αυτά τα ψιλά που έχει ο κουμπαράς για να μας δώσουν χάρτινα λεφτά. Σ: Εγώ μπαμπά λέω να μην τα δώσουμε όλα στην τράπεζα, να πάμε τα μισά στην τράπεζα και τα άλλα μισά να τα δώσουμε στους φτωχούς (!!!) Ο Σ. είναι 6 χρονών...

Mood of the day...

Κάθε μέρα στη δουλειά καταπίνω τον εγωισμό και την περηφάνια μου, συνεργάζομαι (;;;) με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν, που δεν νιώθουν... Κάθε μέρα στο σπίτι με τα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους κάνω, οικειοθελώς, όλες αυτές τις μικρές και μεγάλες παραχωρήσεις που σημαίνουν οικογένεια... Κάθε μέρα εγώ όπως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να παλέψω με τον παραλογισμό και την σκληρότητα της πραγματικότητας... Έρχονται όμως και κάτι μέρες που δεν θέλω να προσπαθήσω για τίποτα, που θέλω να κοιτάξω μόνο την πάρτη μου, είναι οι μέρες εκείνες που η κατσαρόλα έχει πετάξει το καπάκι και ξεχειλίζει...

Τα διδάγματα της μνήμης...

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στην Ανατολική Ευρώπη και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από αυτές τις χώρες ξεχύθηκαν στη Δυτική Ευρώπη για να βρουν μια καλύτερη τύχη... Δεν ήταν κυνηγημένοι από τις βόμβες, έψαχναν ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους... Έκαναν ότι δουλειά βρήκαν, αυτές που δεν ήθελαν ή σνόμπαραν οι Δυτικοί, οι γυναίκες τους έγιναν καθαρίστριες και καμπαρετζούδες, κυνηγήθηκαν από νεοναζί και υπερεθνικιστές πολιτικούς... Σήμερα κάποιες από τις χώρες αυτές που τροφοδότησαν τις μεταναστευτικές ροές των ανατολικοευρωπαίων στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι χώρες του Βίσενγκραντ (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία), καθοδηγούμενες από μια απάνθρωπη, ευθυνόφοβη και εθνικιστική πολιτική κλείνουν τα σύνορά τους στους πρόσφυγες, αρνούνται να δώσουν χείρα βοηθείας, κατηγορούν την Ελλάδα που δεν θέλει να επωμιστεί μονάχη την φροντίδα των δυστυχισμένων... Μοιάζουν να μην διδάχτηκαν τίποτα από τη δική τους εμπειρία

Είμαι τίγηθ...

Απόγευμα Κυριακής, ο Θ. ζωγραφίζει καθισμένος στο τραπεζάκι του με τους μαρκαδόρους του... Τον αφήνω για 2 λεπτά και φεύγω από το δωμάτιο... Όταν επιστρέφω τον βλέπω να κάθεται με τους αγκώνες ακουμπισμένους πάνω στο τραπεζάκι με το πρόσωπο μέσα στα χέρια του τα οποία είναι καταζωγραφισμένα... "Τι έκανες Θ.;" του λέω, κι αυτός κατεβάζει τα χεράκια και βλέπω ότι έχει βάψει ρίγες στο πρόσωπό του... Σηκώνει τα χέρια, κάνει την σχετική κίνηση και μου λέει: "Γκρρρ, είμαι τίγηθ (=τίγρης)..." !!!

"Το πέμπτο παιδί" της Doris Lessing

Εικόνα
Η Χάριετ και ο Ντέιβιντ θέλουν το ίδιο πράγμα... Μια μεγάλη οικογένεια με πολλά παιδιά, φίλους και συγγενείς γύρω από μεγάλα τραπέζια, ευτυχία... Για κάποια χρόνια το πετυχαίνουν... Το ένα υγιές μωρό έρχεται μετά το άλλο, το σπίτι είναι σχεδόν πάντα γεμάτο από συγγενείς και φίλους, κάθε μέρα μοιάζει με μια εκδρομή στην εξοχή... Όταν η Χάριετ μένει έγκυος στο πέμπτο παιδί τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν... Το έμβρυο είναι υπερδραστήριο και βίαιο και κάνει την εγκυμοσύνη μαρτύριο... Η γέννησή του κάνει ακόμα πιο πολύπλοκα τα πράγματα καθώς το παρουσιαστικό του, η αλλόκοτη δύναμη και βιαιότητα που εμφανίζει και η συναισθηματική απουσία που αντιμετωπίζει τους πάντες, διαλύουν σιγά σιγά την οικογένεια και το αποξενώνουν από τα αδέρφια του...  Το πρώτο βιβλίο της  Doris Lessing που πέφτει στα χέρια μου είναι ένα βιβλίο το οποίο είχα στο μάτι εδώ και καιρό καθώς η θεματολογία του με ενδιέφερε πολύ όντας γονιός ο ίδιος... Είναι ένα μικρό υπέροχο λογοτεχνικό διαμάντι, ένα βιβλίο πο

Η δύναμη μιας φωτογραφίας: August Landmesser...

Εικόνα
Διαβάζοντας σήμερα το πρωί το πολύ καλό νέο post του Sraosha , θυμήθηκα την πασίγνωστη φωτογραφία του August Landmesser που τραβήχτηκε στις 13 Ιουνίου του 1936 κατά τη διάρκεια της καθέλκυσης του πλοίου "Horst Wessel"  σε ναυπηγείο του Αμβούργου, παρουσία του ίδιου του Χίτλερ... Η ιστορία της φωτογραφίας είναι λίγο πολύ γνωστή, έχει αναπαραχθεί πολλές φορές, αν θέλετε να τη διαβάσετε μπορείτε τόσο στο λήμμα της Wikipedia στα αγγλικά ή εδώ στα ελληνικά... Αυτό που με έκανε να "κολλήσω" με την φωτογραφία αυτή είναι το πόσο έντονος είναι η ο συμβολισμός της, μνημείο προσωπικής βούλησης και ανυπακοής, αλλά και η ανατριχίλα που προκαλεί η γνώση του μετά στη ζωή αυτού του ανθρώπου και της οικογένειάς του που ισοπεδώθηκε κυριολεκτικά...