Αναρτήσεις

Love boat...

Εικόνα

Τα είχες πει εσύ...

Το ξέρω ότι δεν θα τα διαβάσεις από εκεί που είσαι εγώ όμως θελω να στα πω, να τα αφήσω εδώ να υπάρχουν για να τα δεις όταν θα βγεις... Τα είχες πει εσύ ότι τώρα θα επωμιστώ όλο το βάρος τους, όλη την τρέλα και την μαυρίλα κι εγώ σου είχα πει ότι είναι μεγάλοι άνθρωποι και να κάνουν ότι καταλαβαίνουν γιατί έχω και δική μου οικογένεια να κοιτάξω... Είχες δίκιο όμως... Πόσο ανεπηρρέαστο να σε αφήσει μια τόσο επιβαρρυμένη ατμόσφαιρα, αυτή η νοσηρή ηρεμία; Δεν την παλεύω, αυτό σου λέω μόνο, μόλις 2 εβδομάδες που έφυγες και θέλω να ουρλιάξω... Όταν γυρίσεις με το καλό πρέπει να κανονίσεις να μείνεις μακρυά τους, έχε το στον νου σου... Φιλιά...

Καμπανάκι...

Χθες το μεσημέρι, ο οργανισμός μου μου χτύπησε για πρώτη φορά ένα δυνατό καμπανάκι... Με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κάνω καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πριν αποκτήσω πραγματικό πρόβλημα...  Στα καλά καθούμενα και αφού είχα κατέβει να πάρω ένα καφέ, επιστρέφοντας στο γραφείο ένιωσα πολύ έντονη δυσφορία, να μουδιάζουν τα χέρια μου, τα γόνατά μου να λύνονται, το κεφάλι μου να είναι ελαφρύ και να με λούζει κρύος ιδρώτας... Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος στομαχικός ίλιγγος αλλά παρόλο που η ώρα περνούσε, η "ρουκέτα" δεν ερχόταν, η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν και έγινε μάλιστα και αντιληπτή στους συναδέλφους που κάθονται κοντά μου παρ' ότι δεν είχα πει τίποτα... Μου φέρανε νερό, μου δώσανε να πιω ένα Depon, να φάω κάτι γλυκό, μου πήρανε την πίεση... Η πίεση δεν έδειχνε να είναι το πρόβλημα κι ευτυχώς η εταιρεία λόγω του αντικειμένου της δεν έχει μόνο το γιατρό εργασίας ως οφείλει (ο οποίος χθες δεν ήταν παρών) αλλά και άλλους γιατρούς οπότε πήγα

"Αμαρτωλό" της Γαλάτειας Καζαντζάκη

Πολλαπλών ερμηνειών ανάλογα με τα όσα κουβαλάει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του... Αμαρτωλό της Γαλάτειας Καζαντζάκη Στη Σμύρνη Μέλπω, Ηρώ στη Σαλονίκη στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα ο τόπος μου ποιος ήταν, ποιοι οι δικοί μου αν ξέρω ανάθεμά με σπίτι, πατρίδα, έχω τα μπουρδέλα. Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου θολές, σβησμένες ζωγραφιές κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε γλέντια, καβγάδες ως να φέξει αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού κι ενέσεις 606 πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι όλ’ η ζωή μου του χαμού μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…

Αφιερωμένο...

Εικόνα
Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που όταν πέφτουν κάτω προσπαθούν να ξανασηκωθούν στα πόδια τους...

"Τα κυνηγόσκυλα" του Jorn Lier Horst

Εικόνα
Διαβάζω στο οπισθόφυλλο: "Το Σάββατο, 15 Ιουλίου, με απήγαγε ένας άντρας, ενώ ήμουν στον δρόμο και έκανα τζόγκιγκ στη διασταύρωση κοντά στη φάρμα Γκούμσερε. Είχε ένα παλιό άσπρο αυτοκίνητο. Τώρα είμαι μέσα στο πορτμπαγκάζ του…" Πριν από δεκαεπτά χρόνια, ο Βίλιαμ Βίστιν διερευνούσε μία από τις πλέον διαβόητες εγκληματικές υποθέσεις, τη δολοφονία της νεαρής Σεσίλια Λίντε. Ύστερα από την αποκάλυψη παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων, που καταδίκασαν τον ύποπτο, ο επιθεωρητής Βίλιαμ Βίστιν τίθεται σε διαθεσιμότητα. Αυτός που πέρασε όλη την επαγγελματική του ζωή ως «θηρευτής» τώρα γίνεται το «θήραμα». Για να ανακαλύψει τι πραγματικά έγινε τότε, πρέπει να δράσει παρασκηνιακά, έχοντας όμως τη βοήθεια της δημοσιογράφου κόρης του Λίνε αλλά και κάποιων άλλων απρόσμενων συνεργατών. Όταν εξαφανίζεται ακόμα μία νεαρή γυναίκα, αρχίζει ένας εξοντωτικός αγώνας δρόμου… Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά άργησα πάρα πολύ να το τελειώσω, χωρίς να σημαίνει ότι δεν με ικανοποίησε, απλ

Αυτοπροσδιορισμοί (που είναι της μόδας) - αναδημοσίευση από το Solaris...

Αναδημοσίευση από το Solaris ενός εξαιρετικού post... Χωρίς περαιτέρω σχόλια... Αυτοπροσδιορισμοί (που είναι της μόδας) Γεννήθηκα στη Σαλονίκη (όπως λέει και ο Σαββόπουλος). Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 33 χρόνια κι έζησα και στην Πάτρα άλλα οκτώ χρόνια. Όταν με ρωτούν από που είμαι απαντώ πως είμαι μια σαλονικιά σε εσωτερική μετανάστευση. Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μου γεννήθηκαν στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρασία. Οι δύο από τους τέσσερις ήρθαν στην Ελλάδα πρόσφυγες το ’22, η μια γιαγιά έφτασε στη Θεσσαλονίκη, πρόσφυγας κι αυτή το ’12 κι ο άλλος παππούς ήρθε κι αυτός το ’12 να πολεμήσει εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους, ξαναγύρισε στον τόπο του και μετά ήρθε πάλι πρόσφυγας το ’22. Οι δύο τελευταίοι έμειναν στη Θεσσαλονίκη και οι δύο πρώτοι πήγαν σ’ ένα χωριό του νομού Πέλλας, κοντά στα φρεσκοφτιαγμένα σύνορα με…… αλήθεια, δεν ξέρω πως τον έλεγαν εκείνο τον τόπο τότε και μέχρι να φτιάξει ο Τίτο την ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Αν ρωτούσες τη γιαγιά σου απαντούσε πως είναι Θ

Τι προβλέπει η σημφωνία Ελλάδος - FYROM για την Μακεδονία...

Αναδημοσιεύω το σχετικό άρθρο από την Huffington Post σχετικά με την συμφωνία για το Μακεδονικό... Εδώ και πολύ καιρό επέλεγα να μην ασχολούμαι με θέματα της επικαιρότητας και συγκεκριμένα της πολιτικής αλλά από χθες το βράδυ έχω εξοργιστεί με την ηλιθιότητα που δέρνει τους περισσότερους που έχουν άποψη για την συμφωνία χωρίς να έχουν καν διαβάσει το κείμενο της... Θέλω να τους δώσω μια ευκαιρία να το κάνουν... Οι Πρέσπες και τα επόμενα βήματα: Τι προβλέπει η συμφωνία Παρουσία του ΟΗΕ και της Ύπατης Εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας Φεντερίκα Μοργκερίνι, θα υπογραφεί στις Πρέσπες η συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ. Οι υψηλόβαθμες διεθνείς παρουσίες (θα υπάρχει εκπροσώπηση και από τις ΗΠΑ) στις δύο γραφικές λίμνες σηματοδοτούν τη νέα περίοδο που ανοίγει όχι μόνο στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος – ΠΓΔΜ, αλλά συνολικά στη Βαλκανική. Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ θα ολοκληρωθεί «εν πομπαίς και οργ

Τον έχω;

Τον Αύγουστο κλείνω τα 40, είμαι ένας άνθρωπος σχετικά ήρεμος, δεν μπλέκω σε καυγάδες, έχω να παίξω ξύλο από το λύκειο... Παρ' όλα αυτά για κάποιο περίεργο λόγο πιάνω συχνά τον εαυτό μου να κάνει την εξής σκέψη όταν διασταυρώνομαι με άλλους άντρες στο δρόμο: "Τον έχω;" Τους μετράω αν θα μπορούσα να τους κερδίσω αν παίζαμε ξύλο, πόσες θα έδινα και πόσες θα έτρωγα... Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,  κι εμένα εντύπωση μου κάνει... Δεν έχω υπάρξει θύμα bullying ή ξυλοδαρμού και το παρουσιαστικό μου στην εφηβική μου ηλικία ενέπνεε τον σεβασμό αν όχι τον φόβο, εν ολίγοις δεν έχω απωθημένα... Παρ' όλα αυτά έχει πλάκα να σκέφτομαι το αποτέλεσμα πιθανών "μονομαχιών" μου... Έχω κατηγοριοποιήσει τους αντιπάλους με καθαρά θεωρητικά κριτήρια δικής μου λογικής... Οι νευρώδεις τύποι μου φαίνονται δυσκολότεροι αντίπαλοι από τους ογκώδεις, οι παχύσαρκοι μου φαίνονται pieces of cake, με μικρόσωμους δεν με φαντάζομαι ποτέ να μαλώνω... Χθες το απόγευμα είδα ένα

Για πάντα μπέμπης...

Πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό ο Θ. μου έλεγε ότι δεν θέλει να μεγαλώσει, ότι θα ήθελε να μείνει για πάντα μπέμπης... Εγώ του έλεγα δεν γίνεται αυτό, το συζητούσαμε λίγο και η κουβέντα τελείωνε εκεί...  Χθες το βράδυ, τον έκανα μπάνιο και κάπως ήρθε πάλι η κουβέντα στο ίδιο θέμα... Τότε γύρισε ο μικρός και μου είπε ότι ο λόγος που δεν θέλει να μεγαλώσει και θέλει να μείνει για πάντα μπέμπης είναι ότι φοβάται ότι θα μεγαλώσει και θα πεθάνει και κατευθείαν άρχισε να κλαίει... Προσπάθησα να τον παρηγορήσω ότι είναι πολύ μικρός, ότι δεν πρέπει να τα σκέφτεται αυτά, ήταν απαρηγόρητος...  Με σάστισε αυτό το σκηνικό δεν ήξερα τι να του πω, πώς να εξηγήσεις σε ένα πεντάχρονο τον κύκλο της ζωής, είναι αδύνατον!!! Μέχρι και τον Παράδεισο του ανέφερα για να τον ηρεμήσω, ότι δεν θα πεθάνει ποτέ, ότι θα είμαστε όλοι εκεί ευτυχισμένοι για πάντα, καμία από τις παρηγορίες μου δεν έπιασε τόπο, σταμάτησε το κλάμα απλά μόνος του κάποια στιγμή, τόσο απότομα όσο το ξεκίνησε...  Ανέφερα το περ