Αναρτήσεις

10 χρόνια Ψαροκόκαλο!

10 χρόνια...  Απίστευτο μου φαίνεται... Πόσα πράγματα έχουν συμβεί μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, πόσα έχουν αλλάξει...  Το Ψαροκόκαλο την Παρασκευή 18/12 ολοκλήρωσε το δικό του #10YearChallenge... Επέζησε της οικονομικής κρίσης, των πολλαπλών αλλαγών εργοδοτών, της δημιουργίας οικογένειας, των πολλαπλών συναισθηματικών ups and downs, το πολύ δύσκολο (να πάει και να μην ξαναγυρίσει) 2018... Είναι ακόμα εδώ, το πνευματικό μου παιδί, το ψηφιακό μου alter ego... Στην επέτειο των 10 χρόνων ζωής του Ψαροκόκαλου, τι πιο ταιριαστό να θυμηθώ τις διαχρονικά, 10 πιο δημοφιλείς αναρτήσεις αυτής της δεκαετίας... Κάποιες από αυτές με κάνουν περήφανο, κάποιες απλά αποδεικνύουν τη σημασία της επιλογής σωστών keywords σχετικά με τα αποτελέσματα που επιστρέφουν οι μηχανές αναζήτησης... Θα ήθελα σε αυτή την λίστα να υπήρχαν και κάποια άλλα posts, αυτά που εγώ αγάπησα, αυτά στα οποία κατέθεσα την ψυχή και το συναίσθημά μου αλλά από ότι φαίνεται τόσο οι αναγνώστες (;;;) όσο και οι μηχανές αναζήτ

"Κάρυ" του Stephen King

Εικόνα
Ήθελα το πρώτο βιβλίο του 2019 να είναι ένα καλό βιβλίο, να κάνω ένα αναγνωστικό ποδαρικό με το δεξί... Τι καλύτερο από το να διαβάσω ένα βιβλίο ενός συγγραφέα αγαπημένου όσο λίγοι... Αποφάσισα να διαβάσω το "Κάρυ" το βιβλίο που αποτέλεσε την ουσιαστική έναρξη της μεγαλειώδους καριέρας του  Stephen King , αυτό που εκτόξευσε τη δημοτικότητα του και πιστέψτε με κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία... Η Κάρυ είναι μια ντροπαλή κοπέλα που ζει μόνη με την θρησκόληπτη, στα όρια της παραφροσύνης, μητέρα της, σε  μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μέην... Είναι ο στόχος των πειραγμάτων όλου του σχολείου, ένας κοινωνικός παρίας που ζει μια ζωή μέσα στην χλεύη και τον εξευτελισμό με αποκορύφωμα ένα περιστατικό που συμβαίνει στα αποδυτήρια των κοριτσιών όταν έχει την πρώτη της περίοδο... Αυτό που κανείς δεν ξέρει είναι ότι η Κάρυ έχει τηλεκινητικές δυνάμεις, των οποίων ούτε και η ίδια έχει αντίληψη της ισχύος τους... Η Σου Σνελ, μια συμμαθήτριά της που νιώθει ντροπή για την κοροϊδ

Τα βιβλία του 2018 / Επίλογος της χρονιάς...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για το 2018 αλλά δεν θα το κάνω... Θέλω να αφήσω αυτή την χρονιά να χαθεί στην λήθη και να μην την ξανασκεφτώ ποτέ ξανά... Φέτος κουράστηκα και στεναχωρήθηκα τόσο όσο ποτέ, γέρασα στο κορμί και στην ψυχή... Το μόνο που κρατώ από την χρονιά αυτή είναι φυσικά τα παιδιά και η γυναίκα μου και δυο καλοί φίλοι, ήταν αυτοί που μπόρεσαν να μου χαρίσουν τις στιγμές ευτυχίας και ξεγνοιασιάς που με κράτησαν όρθιο... Τα βιβλία του 2018 θα ήθελα να μου έχουν χαρίσει συγκινήσεις που θα έκαναν το μυαλό μου να ταξιδέψει και να ξεχαστεί περισσότερο, δυστυχώς δεν το έκαναν... Κανένα, πλην ενός, δεν ήταν κακό, κάποια ήταν πολύ καλά, κανένα όμως δεν ήταν και το αριστούργημα που θα μου μείνει αξέχαστο... Το συναίσθημα κινήθηκε σε ρηχά νερά, ίσως όμως να έφταιξα κι εγώ, να μην μπορούσα να δοθώ στο βιβλίο που διάβαζα κάθε φορά λόγω της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας... Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα από αυτά ως το καλύτερο της χρονιάς αυτό θα ήταν το "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκε

"Η σκιά της σκιάς" του Paco Ignacio Taibo II

Εικόνα
Η γραφή κάθε συγγραφέα προδίδει την καταγωγή του, τα βιώματά του, τις πεποιθήσεις του... Το ίδιο θέμα αναπτύσσεται διαφορετικά στα διάφορα μήκη και πλάτη της γης γιατί αυτό που διαφοροποιεί τελικά τον κάθε γραφιά είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του και όχι η δεξιοτεχνία της πένας... Ο  Paco Ignacio Taibo II είναι ο κύριος εκφραστής του νοτιοαμερικανικού noir, ένας συγγραφέας με δάφνες και πένα χαρακτηριστική... Η πρώτη μου επαφή με το έργο του,  "Η σκιά της σκιάς"  , μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα με το θετικό πρόσημο πιο ισχυρό αλλά και ερωτηματικά.... 1922 στην Πόλη του Μεξικού, 4 ετερόκλητοι φίλοι, φανατικοί παίκτες του εθνικού σπορ, όπως σημειώνει ο συγγραφέας, του ντόμινο, μπλέκονται σε μια περίεργη ιστορία με δολοφονίες, κλεμμένα κοσμήματα, κοινωνικές αναταραχές και συνωμοσίες, μια ιστορία με βαθιές ρίζες στο ιστορικό παρελθόν του Μεξικό που βγαίνει κουτσά στραβά από την επαναστατική θύελλα που το συντάραξε αλλά και στις ατομικές ιστορίες του κάθε ένα εκ των 4

Αυτό...

Εικόνα
Ίσως είναι λίγο νωρίς για New Year's Resolutions, ίσως είναι και μάταια, τα περισσότερα New Year's Resolutions τα τελευταία χρόνια πήγαν άκλαφτα, το συγκεκριμένο όμως είναι just to the point, απόλυτα ρεαλιστικό κι επίκαιρο... Link 

Ου γαρ έρχεται μόνον...

Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για να νιώσουμε καλύτερα... Ότι τα 40 είναι τα νέα 20, ότι δείχνουμε μια χαρά στον καθρέφτη, ότι καθόλου δεν αλλάξαμε... Εγώ ένα πράγμα ξέρω... 'Οτι τον κύριο που με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του κουρέα χθες το απόγευμα, με τις ρυτίδες δίπλα από το στόμα, τα κρεμασμένα μάγουλα, το κουρασμένο βλέμμα,  το προκοίλι  και τα βυζάκια που διαγράφονταν κάτω από το πουκάμισο, μου πήρε ένα δυο δευτερόλεπτα να τον αναγνωρίσω, περισσότερο γιατί δεν ήθελα να τον αναγνωρίσω όχι γιατί δεν μπορούσα...

Ζήλεια...

Είναι ζήλεια; Ναι, είναι...  Δεν είναι όμως κακοπροαίρετη, δεν συνοδεύεται από φθόνο για τον άλλο... Είναι μια λαχτάρα για αυτό που θα ήθελα να έχω καταφέρει κι εγώ, να έχω τον διαθέσιμο χρόνο, το σθένος και τους πόρους για να το φέρω εις πέρας... Το παθαίνω συχνά για διάφορους λόγους και αιτίες...  Φταίει που δεν μπορώ να βάλω όριο στις φιλοδοξίες και στα σχέδια μου, που προσπαθώ πάντα να κατακτήσω στόχους, πολλές φορές ανέφικτους και μη ρεαλιστικούς... Προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πάντα όλες τις αντικειμενικές παραμέτρους που με εμποδίζουν να πετύχω ένα στόχο, να μην νιώθω "λίγος" και ανεπαρκής... Δυσκολεύομαι να το κάνω, πρέπει πάντα να έχω στόχους να κυνηγάω, νιώθω ότι αν σταματήσω να έχω στόχους θα καταπέσω, θα γεράσω... Πρέπει προφανώς να θέτω πιο ρεαλιστικούς στόχους και να μην τους θέτω όλους μαζί... Υ.Γ. Αιτία του post αυτού ήταν το χαρούμενο νέο ότι ένας πολύ καλός μου φίλος κατάφερε να αποκτήσει ένα πολύ καλό επαγγελματικό

Πληγή...

Σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου οφείλω να στο πω... Νομίζω ότι αυτό που δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ είναι μόνο το γεγονός ότι αναγκάστηκα να συμμετέχω σε ένα χωρισμό από τόσο κοντά, εγώ που είμαι 21 χρόνια με την Μ., εγώ που δένομαι με τα άψυχα αντικείμενα που συνδέω με αναμνήσεις, πόσο μάλλον με ανθρώπους... Οτιδήποτε άλλο μπορώ να στο συγχωρήσω, οτιδήποτε άλλο έβλαψε πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο, μπορώ να το βάλω πίσω μου αφού μπορείς κι εσύ, αυτό όμως είναι μια πληγή δικιά μου, μια πληγή που δεν χρειαζόμουν και δεν ήθελα να έχω...  Χρόνια σου πολλά κι ευτυχισμένα, σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις...

"Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" του Olivier Guez

Εικόνα
Μετά από μια σειρά βιβλίων του Stephen King , αποφασίζω να διαβάσω κάτι διαφορετικό... Επιθεωρώ την συλλογή του αδερφού μου που την έχει αφήσει στο πατρικό μου αφού βρίσκεται κάπου μακρυά (αλλά και πολύ κοντά) αυτή την περίοδο... Διαλέγω τρία βιβλία και το  "Η εξαφάνιση του Γιόζεφ Μένγκελε" είναι το πρώτο που πιάνω στα χέρια μου... Πρόκειται για ένα βιβλίο του  Olivier Guez , του οποίου το όνομα δεν είχα ξανακούσει ποτέ, το οποίο επιχειρεί μια μυθιστορηματική αναδόμηση της ζωής του Γιόζεφ Μένγκελε μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τον θάνατό του... Ο Μένγκελε , ένας από τους πλέον διαβόητους εγκληματίες πολέμου που παρέμεινε ασύλληπτος μέχρι και τον θάνατό του, ενσάρκωσε σε πολλά επίπεδα την απτή απόδειξη της διαστροφής απέναντι στην φύση και την ανθρωπότητα που προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί ο ναζισμός...  Το βιβλίο είναι δομημένο με μορφή χρονικού και στηριγμένο σε μια πληθώρα ιστορικών και επιστημονικών ντοκουμέντων μεταξύ των οποίω

Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι...

Post παραγγελιά από την Μ., να το γράψεις, να λέμε και τα καλά καμιά φορά, ότι υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, ευγενικοί... Έχει δίκιο αλλά και να μην είχε γυναίκα μου είναι, πώς να της χαλάσω χατήρι...  ☺ Συνήθως πηγαίνουμε στη δουλειά με δυο αυτοκίνητα αφού ποτέ σχεδόν δεν συμπίπτουν οι ώρες που σχολάμε... Η Μ. φεύγει λίγο πιο νωρίς αφού πάει τα παιδιά στο σχολείο κι εγώ λίγο πιο αργά αφού επιστρέφω και πιο αργά στο σπίτι... Την ώρα που ξεπαρκάριζα το αυτοκίνητο πέρασε η Μ. με τον Θ., να τον πάει στο νηπιαγωγείο και πήγα μαζί τους, τους ακολούθησα... Πήγαμε τον Θ. στο σχολείο και μετά ξεκινήσαμε και με τα δύο αυτοκίνητα να πάμε στις δουλειές μας... Λίγο μετά με παίρνει η Μ. τηλέφωνο και μου λέει να σταματήσουμε να πάρουμε καφέ από το Coffe Island στην Χαλανδρίου...  Πηγαίνω μπροστά από την Μ. και παρκάρω πρώτος μπροστά στο μαγαζί αφήνοντας χώρο για να παρκάρει κι η Μ. μεταξύ εμού και ενός Renault Clio... Μέχρι να βρω το πορτοφόλι μου και να κλειδώσω το αυτοκίνητο, βλέπω την