Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols....

Το ομολογώ...

Μου αρέσουν οι ταινίες "κοινωνικού προβληματισμού" που γύρισε ο Δαλιανίδης, ο Φώσκολος, ο Δαδήρας τη δεκαετία του '80...Τις παλιές καλές εποχές που η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και τις πρόβαλλε συχνά τις παρακολουθούσα με μανία... Διασκέδαζα πάρα πολύ με την, και καλά, σοβαρότητα τους, άσε που σε αυτές τις ταινίες έχουν παίξει μερικές από τις πιο γαμάτες ατάκες του ελληνικού σινεμά, άντερο δεν μου έμενε...

Πλέον τα κανάλια δεν τις προβάλλουν και μου έχουν λείψει, οφείλω να πω, οπότε κάνοντας ένα μικρό αφιέρωμα σε αυτή την "χρυσή" εποχή του ελληνικού σινεμά θα παρουσιάσω μερικά βίντεο από τις ταινίες εκείνης της εποχής...

  • Ο Γιώργος Πετρόχειλος ανακαλύπτει την αλήθεια στους Sex Pistols, χορεύει με το σλιπάκι και περνάει στην αιωνιότητα... (Ίσως η πιο cult σκηνή ever...)




  • Η ελληνική κινηματογραφία αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέμα της βίας στα γήπεδα και δημιουργεί μεγαλειώδεις σκηνές συγκρούσεων, που συνοδεύονται από εξίσου μεγαλειώδεις διαλόγους, και πραγματικά μας κόβει την ανάσα... Guest star στην σκηνή ο Τάκης Τσουκαλάς...




  • Άλλη μια κοινωνική καταγγελία από τον Ντίμη Δαδήρα, οι "Φυλακές Ανηλίκων", ηθική παρακμή, εφηβική εγκληματικότητα, κοινωνική σήψη, διαφθορά, βία και άλλη μια ερμηνεία που σημάδεψε για πάντα την ψυχή μας...




  • Ο Σταμάτης Γαρδέλης μας αναλύει τα μελλοντικά του σχέδια και ταυτίζεται με τους αντιεξουσιαστές ενώ η Βάσια Παναγοπούλου προσπαθεί να τον πείσει ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι η λύση...




  • Ροκ το ελληνικόν... (Ο πληκτράς με το μαγιό βρακάκι όλα τα λεφτά...)


Σχόλια

  1. Οι ταινίες του '80 είναι άντελώς άγνωστη περιοχή για μένα. Ήταν η εποχή που δεν είχα τηλεόραση (πέρασα τέτοια φάση από το 1978 έως το 1991). Βλέπεις οι φοιτητές εκείνα τα χρόνια δεν την θεωρούσαν απαραίτητο αξεσουάρ του σπιτιού τους. Όσο για τον κινηματογράφο πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα αλλά κόλλαγα κουλτουρόσημα, άρα αυτές οι ταινίες ήταν εκτός προδιαγραφών. Αλήθεια, παίζονταν σε κινηματογράφους ή ήταν γυρισμένες για βίντεο; Τα μόνα cult φιλμ που βλέπαμε μετά μανίας ήταν γουέστερν β,γ, δ κατηγορίας σε θερινά. Και μετά συγκρίναμε τους σκοτωμούς. Όποιου το φιλμ είχε περισσότερους κέρδιζε.
    Εγώ με νοσταλγία βλέπω τις πιο παλιές, ασπρόμαυρες, ταινίες. Μ' αυτές γελάω όποτε τις πετύχω στην τηλεόραση ανεξάρτητα αν πρόκεοται για κωμωδία ή δράμα.

    Αυτό λες να είναι το περιβόητο "χάσμα γενεών"; :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άσε με να σε ξεναγήσω Daria...

    Οι ταινίες αυτές ήταν όλες κινηματογραφικές... Η ελληνική κινηματογραφία ασχολιόταν με τα δύο άκρα αντίθετα, είτε με την πολύ βαριά κουλτούρα είτε με το trash...Είχανε τρελή επιτυχία, κόβανε εισητήρια και οι πρωταγονιστές ήταν stars...(Αθάνατε Σταμάτη Γαρδέλη!!!)...Εγώ δεν τις είδα στο σινεμά, δεν τις πρόλαβα, ήμουν πολύ πιτσιρίκος (γεννηθείς το 1978) και όταν με πήγαινε σινεμά ο πατέρας μου βλέπαμε κανένα Βέγγο και κανένα Στάθη Ψάλτη... Τις είδα πολύ αργότερα στην ιδιωτική τηλεόραση η οποία για κάποια χρόνια τις πρόβαλλε ανελλιπώς... Πραγματικά ήταν για μένα οι καλύτερες κωμοδίες, άντερο δεν μου έμενε...Ήταν θέμα συζήτησης και πλάκας την επόμενη μέρα που προβαλλόταν μια τέτοια ταινία στην τηλεόραση με κάτι άλλους καμμένους φίλους μου...

    Μπορεί να φαίνονται και να είναι ευτελείς και γελοίες αλλά εγώ πραγματικά έχω φοβερά θετικές αναμνήσεις από αυτές τις ταινίες κι έχω ρίξει τόσο γέλιο που πραγματικά τις νοσταλγώ...

    Κάποια στιγμή τους ξίζει να γίνει ένα εκτενές αφιέρωμα... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πω ρε συ!!! Γεννήθηκες τη χρονιά που εγώ έγινα φοιτήτρια!!! (καλά εντάξει, κέρδισα και χρονιά...).
    Ούτε που τις θυμάμαι να παίζονται σε σινεμά. Είπαμε, κόλλαγα κουλτουρόσημα αν και όχι τόσο με ελληνικές κουλτουροταινίες γιατί τις περισσότερες δεν τις άντεχαν ούτε οι κουλτουριαραίοι. Υπήρξαν όμως μερικές που ήταν σταθμός και παραμένουν αγαπημένες. Όχι πολλές, δυο τρεις.
    Εμένα δώσε μου Φωτόπουλο, Βασιλειάδου, Αυλωνίτη και πάρε μου την ψυχή. Και Ξανθόπουλο, Βούρτση κλπ, με τους οποίους πάλι γελάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για όλους όσοι γεννήθηκαν το 78 (η εκεί κοντά) οι ταινίες αυτές χτυπούν διάφορα καμπανάκια στο μυαλό. Είναι το πρώτο σινεμά με γονείς ή φίλους. Είναι η μεσημεριανή μυσταγωγία μετά το Γυμνάσιο (-ρε μλκ θα έρθεις για μπάλα; Τι λε ρε, έχει Ψάλτη). Αν ήσουν μεγαλύτερος ευκολα διέκρινες το κιτσαριό. Αν ήσουν μικρότερος δεν μπορούσες να μπεις στο κλίμα της εποχής. Οι σημερινοί 30ρηδες νομίζω ότι μπορούν να καταλάβουν ότι ανεξάρτητα των μετέπειτα κιν/κων επιλογών τους, οι βιντεοταινίες του 80, είναι το λατρεμένο άρωμα της παιδικοτητάς τους.

    Το κακό είναι ότι δεν μπορώ να δω τα βιντεάκια από εδώ που είμαι. Το καλό είναι ότι ούτως ή άλλως από την αναφορά καταλαβαίνω περί τίνος πρόκειται. Δυο ευφημούς μνείες λοιπόν:

    1. Στην αναφορά σου στον απόλυτο villain, τον μοναδικό Ελληνά ηθοποιό για τον οποίο με ασφάλεια μπορεείς να πεις "Κρίμα που δεν γεννήθηκε στο LA". Τον "Θεό" Νίκο Τσαχιρίδη.

    2. Στην αναφορά σου στο "Όταν οι ρόδες χορεύουν", στο ελληνικό "Grease" μια από τις πιο αδικημένες ταινίες στην ιστρία του κιν/φου.

    Γεια σου "Χιονόμπαλα"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ Daria

    Είδες τι έχανες για να βλέπεις μόνο κουλτούρα? Γυρίζονταν διαμάντια τη δεκαετία του '80!!! :-P

    Πέραν της πλάκας, εγώ έχω κι ένα θέμα με το trash, παλιά ήμουνα μανιακός σε βαθμό υπερβολικό λέμε...
    Ταινίες, μουσική, τηλεοπτικές εκπομπές...

    "Ερωτοδικείο", "Αυτόφωρο" και "Παιδιά της Νύχτας" ήταν light για μένα, είχα εντρυφήσει σε πιο underground θεάματα, "Πρωτόπλαστοι" στο High Channel με την Λίλα Αλιφραγκή και "Το Εθνικό Φτυάρι" με Ανδρέα Ευαγγελόπουλο στο τότε TV Magic, για λίγες εκπομπές δυστυχώς, ήταν τόσο avant guarde που κόπηκε γρήγορα... :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Vaskos

    Καλώς ήρθες στο φτωχικό μου!!!

    Ο Τσαχιρίδης είναι τεράστια περσόνα, δεν υπήρχε ατάκα του που να μην έμεινε στην ιστορία... Ειδικά στις "Φυλακές Ανηλίκων" κλέβει την παράσταση...

    "Κουβαλάτε και σπαθιά, πουσταριά?"

    :))))))))

    Το "Οταν οι Ρόδες Χορεύουν" είναι άλλο τεράστιο παρεξηγημένο αριστούργημα... Όταν πας σπίτι, ψάξε στο you tube να δεις τα τραγούδια της ταινίας... Εκτός από το "Εγώ δεν θέλω μεροκάματο" που είναι εμβληματικό κομμάτι, σου συτήνω ιδιαίτερα "Το Μαχαίρι" και το "Δούλεψε"...

    Θα με θυμηθείς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Phorum.gr < Αρχική Κοινότητας ‹ Πολιτισμός ‹ Έβδομη τέχνη <
    Όταν οι ρόδες χορεύουν (το ελληνικό Grease)!!!

    Σε πρόλαβα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κάθαρμα με αντιγράφεις!!!! :-)

    Υ.Γ. Δεν μπορώ (ούτε εγώ) να δω τα βίντεο του you tube από τη δουλειά αλλά έτσι κι αλλιώς "μελέτησα" τα βίντεο του "Όταν οι ρόδες χορεύουν" χθες το απόγευμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Κι εγώ έχω θέμα με το trash. Από την ανάποδη όμως. Δεν το αντέχω ούτε για 2 λεπτά. Ίσως φταίει που δεν εντρύφησα στο light των ταινιών του '80 και των βιντεοταινιών. Βίντεο απέκτησα το 1997 (για να καταλάβεις χάλι δλδ...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις ρε Daria...
    H avant guarde τέχνη απαιτεί ανοιχτά μυαλά... :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. η σκηνή με τον Πετροχείλο είναι μακράν από τις top-ever του ελληνικού σινεμά...

    προσπαθώ να θυμηθώ τον τίτλο της ταινίας, με Πάνο Μιχαλόπουλο (..) να κατεβάζει μονοκοπανιά ουϊσκούμπα και να αναφωνίζει "δε γαμιέται το σύμπαν"...

    τα είπε όλα - τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ dpat

    Φίλε με πιάνεις (σχετικά) αδιάβαστο αλλά νομίζω ότι το slang.gr θα μας δώσει την απάντηση:

    "Ιαπωνική νεανική έκφραση, (απόδοση με λατινικούς χαρακτήρες: gamo-toshiba-n), η εισαγωγή της οποίας αποδίδεται μάλλον εις τον μελετητήν της νεότητος Γιάννη Δαλιαννίδη (ή Ζαν Ντάλ για τους παλαιότερους ή «Πρόξενο» για τους παροικούντας εφήβους το πάρκον των Ιλισίων), διά στόματος Πάνου Μιχαλόπουλου στην ταινία «Τα τσακάλια» (1981)."

    http://www.slang.gr/lemma/show/gamo_to_sumpan!_11852

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου