Η χρυσή τομή...

Στο post της 29ης Δεκεμβρίου 2011 έγραφα κάνοντας ένα απολογισμό της χρονιάς που τελείωνε:

Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)...
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις... 

Κάτι το αβέβαιο αύριο για μένα, τους άλλους και την χώρα, κάτι που την εβδομάδα που μας πέρασε μας ανακοίνωσαν περικοπές, κάτι κάποιες οικογενειακές προστριβές και καυγάδες, κάτι που βρήκα ένα εξωτερικό πελάτη και κλείσαμε μια δουλειά και έτρεχα να προετοιμαστώ καλά γιατί θέλω να τον κρατήσω και για το μέλλον, κάτι που ο Σ. έχει γίνει σκέτος διάολος και αρνείται να κοιμηθεί με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία μέσα στο σπίτι... 

Αγχώθηκα... Με πήρε από κάτω, ένιωθα σαν να ήμουν εγκλωβισμένος κάπου και δεν μπορούσα να βγω, παράλυτος, ανίκανος να διαχειριστώ και την πιο απλή κατάσταση... 

Σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα, αν και αντιμετώπισα μια mini κρίση ερχόμενος στο γραφείο, βγήκα παλικάρι...

Με προβληματίζει κάτι πάντοτε όταν έρχονται και φεύγουν τέτοιες φάσεις... Την ώρα της έντασης κάνω πάντα σκέψεις οι οποίες σίγουρα έχουν μια μεγάλη δόση υπερβολής αλλά φαίνονται, ακόμα και όταν τις "ξεψαχνίζω" μετά με την ηρεμία μου, να έχουν αρκετή αλήθεια μέσα τους... Είναι συνήθως σκέψεις που ρίχνουν μια ξεκάθαρη ματιά πάνω στα πράγματα και δεν χαρίζουν κάστανα, ούτε σε μένα ούτε στους άλλους... Ξαναλέω, σίγουρα περιέχουν πολύ υπερβολή, διάθεση για καυγά και αυτομαστίγωμα αλλά δεν μπορώ να κάνω ότι δεν βλέπω την αλήθεια τους, έστω και αν είναι λιγοστή... 

Στην φάση της ηρεμίας και της ευδαιμονίας στρογγυλεύω τις γωνιές, είμαι γενναιόδωρος με τον εαυτό μου και τους άλλους, αποφεύγω τις κακοτοπιές (=σκέψεις και καταστάσεις που θα μου χαλάσουν την ηρεμία) αλλά είμαι ψυχραιμότερος, μπορώ να κρίνω ανθρώπους και καταστάσεις χωρίς συναισθηματική φόρτιση...

Και στις δύο καταστάσεις (ηρεμία - ένταση) υπάρχει υπερβολή και παραμόρφωση της αλήθειας αλλά υπάρχει αλήθεια!!! 

Το ζήτημα είναι να βρεθεί η χρυσή τομή, μια κατάσταση μεταξύ ηρεμίας και έντασης που θα επιτρέπει την αντικειμενικότερη θεώρηση των πραγμάτων με τον πιο ειλικρινή τρόπο...

Σχόλια

  1. Καταλαβαίνω πολύ καλά το θέμα.
    Θα μπορούσε να έχει υπότιτλο "Μέτρον άριστον".

    Όλοι περνάμε τέτοιες φάσεις...
    Όμως όταν είμαστε "μέσα" σε μια κατάσταση, μας φαίνεται αδιανόητο το ότι στο τέλος θα την αποδεχτούμε.
    Γι' αυτό πάντα χρειαζόμαστε μια απόσταση από τα πράγματα, για να δούμε πιο καθαρά, με τη σωστή δόση νηφαλιότητας, τη στάση που θα κρατήσουμε.
    Το κακό είναι ότι συνήθως μας πιέζει υπερβολικά
    ο χρόνος.
    Και η πίεση γενικά είναι κακός σύμβουλος στις αποφάσεις μας.
    Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα κι εμείς προχωράμε μαζί τους...


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σαφώς και έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα γράφεις...
      Η αποστασιοποίηση από μια κατάσταση οδηγεί σε ασφαλέστερα συμπεράσματα...

      Από την άλλη με προβληματίζει αυτό ακριβώς, η αποδοχή...
      Είναι αποδοχή ή υποχώρηση, μια αποδοχή/παραδοχή χάριν της πολυπόθητης ηρεμίας?

      Κάθε απόφαση έχει ένα κόστος, άλλοτε την ηρεμία άλλοτε την αλήθεια, η χρυσή τομή μάλλον πρέπει να αναζητείται στο πόσο και τι κόστος μπορείς να αντέξεις...

      Διαγραφή
  2. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι το "όσα μπορείς ν' αντέξεις" είναι το κλειδί για την επιβίωσή μου.
    Προσωπικά, ζω με όσα μπορώ να αντέξω.
    Και με όσα αυτό συνεπάγεται...
    Καλώς ή κακώς...


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό κάνουμε όλοι τελικά...
      Η διαφορά βρίσκεται στο πόσο καλά τα καταφέρνει ο καθένας...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου