Το καρπούζι μου...

Πόσες φορές δεν καταράστηκα τις επιλογές μου για το ότι δεν κατάφερα να διακριθώ όσο ήθελα και όσο φανταζόμουν στον επαγγελματικό στίβο; Πόσες φορές δεν σκεφτόμουν το πόσο καλός θα γινόμουν αν είχα ακολουθήσει την κλίση μου, την ιστορία και την αρχαιολογία; Ξέρω πλέον ότι δεν είχα δίκιο, ότι ξόδεψα υπερβολικά πολύ χρόνο να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν... Συζητώντας με την Μ. την Κυριακή στο αυτοκίνητο, καθ' οδόν για την θάλασσα και με τον Θ. να γκρινιάζει, κατάφερα να σχηματίσω στο μυαλό μου και να εκφράσω με λόγια αυτό που καιρό τώρα σκεφτόμουν... 

Δεν μπορείς να κρίνεις ή να υποθέτεις την κατάληξη ενός ανθρώπου απομονώνοντας συγκεκριμένες πτυχές του χαρακτήρα του και συγκεκριμένες επιλογές... Είναι εξαιρετικά σημαντικό να επιλέγεις αυτό που εσύ θέλεις αλλά κάθε επιλογή πρέπει να την στηρίξεις, να παλέψεις γι' αυτήν, δεν γίνεται να περιμένεις ότι απλά μια επιλογή θα σε οδηγήσει από μόνη της εκεί που θες... Ο ίδιος χωρίς αυτοπεποίθηση, λιπόψυχος άνθρωπος (που ήμουν και πιστεύω δεν είμαι πια) που έκανε συγκεκριμένες επιλογές τις οποίες μετάνιωσε πολλάκις, πώς θα μεταμορφωνόταν σε ένα δυναμικό και σίγουρο για τον εαυτό του άνθρωπο που κυνηγά να επιτύχει το όνειρο του, στον δρόμο που αυτός διάλεξε; Είναι ο δρόμος του ονείρου στρωμένος με ροδοπέταλα; Είναι εξασφαλισμένη η επιτυχία όταν διαλέγεις να ακολουθήσεις την κλίση σου; Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι αρνητική... Παρόμοια και παράλληλη πορεία με αυτή που ακολούθησα μέχρι σήμερα θα είχα αν είχα επιλέξει το δρόμο ενός ιστορικού/αρχαιολόγου και όχι του προγραμματιστή... Πώς θα μπορούσα να διακριθώ αφού πάντα θα έβλεπα τον εαυτό μου κατώτερο των περιστάσεων, χειρότερο των άλλων, ανεπαρκή, λίγο...

Σε ένα τομέα δεν λιποψύχησα, δεν έκανα πίσω όσο κι αν μπορεί να φοβήθηκα κάποιες στιγμές και αυτός είναι της οικογένειας και της προσωπικής ζωής... Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά έγινε... Έκανα επιλογές, τις στήριξα, στύλωσα τα πόδια στα ζόρικα και βγήκα νικητής... Σήμερα στα, σχεδόν, 35 μου, έχω μια γυναίκα και δυο παιδιά που υπεραγαπώ... Ξέρω ότι κάποιες από τις επιλογές που έκανα σε προσωπικό επίπεδο ίσως και να έβλαψαν την επαγγελματική μου ζωή, δεν μετανιώνω όμως, το αποτέλεσμα με δικαιώνει... Ίσως να μην είμαι φτιαγμένος να κρατάω δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη αλλά τουλάχιστον για το καρπούζι που διάλεξα βάζω κάθε μέρα τα δυνατά μου...

Σχόλια

  1. o τζομπς λίγο πριν πεθάνει ζήτησε συγνώμη από τα παιδιά του, που τα γνώρισε στα 18...
    καριέεεερα???? it sucks...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ...
      Στο δικό μου το μυαλό βέβαια η επιτυχία δεν είναι συνδεδεμένη απαραίτητα με την καριέρα όσο με την προσωπική ικανοποίηση από αυτό και για αυτό που κάνεις... Ποτέ δεν ονειρευόμουν workaholic καταστάσεις, μακρυά από μένα αυτά...

      Διαγραφή
  2. Λοιπόν στην τελική θα συμφωνήσω με όλα. Μοιάζουν εντυπωσιακά οι επιλογές μας, οι επαγγελματικές, οι οικογενειακές, κι ίσως στην κι εγώ να μην ήμουν ο άνθρωπος που είμαι αν είχα ακολουθήσει φοβισμένη την "σωστή επαγγελματική επιλογή". Όλα τα πράγματα συμβαίνουν γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα διαλέξαμε την δεδομένη στιγμή. Για να μας οδηγήσουν κάθε φορά σε αυτό που τελικά είμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην ηλικία που είμαστε αλλά κυρίως όταν έχους άλλους ανθρώπους να εξαρτώνται από εσένα, οφείλεις να κάτσεις να κάνεις τον λογαριασμό με τον εαυτό σου και να τα βρεις μαζί του... Σίγουρα έχουμε κάνει πολλά λάθη αλλά αν δεν τα κάναμε εκτός ίσως απο πράγματα που αναγκαζόμαστε να υπομένουμε θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και την έλλειψη άλλων που αγαπούμε...

      Ένα πολύ απλό παράδειγμα... Αν δεν είχα διαλέξει "ορθολογικά", δεν είχα μπει στην σχολή που μπήκα, δεν είχα γνωρίσει τον Σ. που μου γνώρισε την Μ., δεν θα την είχα στη ζωή μου, δεν θα είχα τα παιδιά μου... Θα είχες γνωρίσει άλλες γυναίκες θα είχες κάνει άλλα παιδιά, θα πει ο δικηγόρος του διαβόλου...

      α) Δεν είναι σίγουρο ότι θα είχα ευτυχήσει με τις γνωριμίες και τις επιλογές μου...
      β) Δεν θέλω άλλη γυναίκα, δεν θέλω άλλα παιδιά, θέλω τα δικά μου...

      Διαγραφή
  3. Κάθε φορά που επιλέγει κανείς κάτι, αποκλείει αυτόματα κάτι άλλο.
    Λογικό το βρίσκω να σέβεσαι τις επιλογές σου, άρα, και τον εαυτό σου που τις έκανε.
    Δεν μπορείς να ζήσεις με το "αν". Όλα γίνονται τώρα. Τώρα είσαι 35, τώρα έχεις τρία λατρεμένα πρόσωπα στη ζωή σου, εκ των οποίων τα δύο, έχεις συνειδητοποιήσει ότι θα είναι μαζί σου μέχρι τα 18;

    «Ένα- ένα φεύγουν τα παιδιά από κοντά μας/Να 'ναι γιατί μεγάλωσαν/και δεν τα βάζει πια το σπίτι...Σκύβοντας/όλο και πιο πολύ απ" το βάρος/των φύλλων που αφαιρούμε/απ' τον ημεροδείχτη». ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ

    Ο εξομολογητικός σου τόνος θα μπορούσε ενίοτε να λειτουργήσει και ως ψυχοθεραπεία.
    Αυτός είναι, με κάποιον τρόπο, απολογισμός των 35 σου χρόνων. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Να είσαι έτοιμος να τα ακούσεις και μάλιστα, έξω από τα δόντια.

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι εξομολόγηση είναι φωναχτές σκέψεις... σίγουρα όμως είναι ψυχοθεραπευτικές... Έχω κάνει πολλούς απολογισμούς τα τελευταία χρόνια και έχω περάσει από αρκετά κανάλια... Τους πιο επώδυνους, όχι τόσο για μένα όσο για άλλους, τους επεξεργάζομαι ακόμαι στο μυαλό μου...

      Διαγραφή
  4. Πόσο δίκιο έχεις! Και πόσο όμορφο και ταυτόχρονα σημαντικό είναι να βλέπεις καθαρά και να δέχεσαι τον εαυτό σου έτσι όπως είναι.
    Εγώ νομίζω ότι στην τελική μετράει πόσο έχουμε «βελτιωθεί» στο πέρασμα των χρόνων και πόσο πραγματικά αγαπάμε και εκτιμάμε τον εαυτό μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν έχουμε βελτιωθεί αλλά σίγουρα έχουμε αποδεχτεί τον εαυτό μας... :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου