Χεράκια...

Παρατηρώ τον Θ. μου, ειδικά όταν τον ταΐζω και κάθεται ήσυχος... Είναι ένα στρουμπουλό μωράκι με πολλά παχάκια που μπορείς να ζουλήξεις αλλά αυτό που με λιγώνει περισσότερο σε αυτόν, όπως και με τον Σ. μου, είναι τα χεράκια του... Μικρά, μελαχρινά, στρουμπουλά χεράκια, που γραπώνουν και χαϊδεύουν και θέλουν να κρατάνε πάντα κάτι και να το κοπανάν, χεράκια με τον δείκτη συνήθως τεντωμένο να εξερευνούν, είτε το μουσάκι στο πηγούνι μου είτε την πρίζα δίπλα στο μπάνιο (είναι ασφαλείας) κι εγώ να τρέχω να τον μαλώνω... Χεράκια που μαϊμουδίσια μιμούνται τις χειρονομίες των μεγάλων, που τα απλώνει με ανοιχτά δάχτυλα για να τον πάρεις αγκαλιά, που ξέρουν να κάνουν γεια σου-γεια σου και κούκου τσα, χεράκια που κάνουν αγκαλιές, που λένε όσα ακόμα το στόμα του δεν λέει, χεράκια γλυκά και αγαπημένα... 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου