Η πρώτη τούμπα...

Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με την ιδέα ότι τα παιδιά μου θα πέσουν και θα χτυπήσουν και θα αρρωστήσουν και θα πάθουν ότι παθαίνουν όλα τα παιδάκια γιατί είναι...παιδάκια! Στην θεωρία πάντα ήμουν έτοιμος στην πράξη όμως όχι... 

Το Σάββατο το απόγευμα ο Θ. έφαγε την πρώτη του τούμπα... Καθισμένος ανάμεσα σε μένα και την νύφη μου στο καναπέ έκανε μακροβούτι με το κεφάλι... Το γεγονός ότι είναι αφράτος και ζυμαρένιος βγήκε σε καλό γιατί προσγειώθηκε πάνω στο μάγουλό του και το μόνο που έπαθε ήταν ότι γρατζούνισε το ρουθούνι του αλλά έτρεξε αίμα!!! ... Η εικόνα του να πέφτει, το αίμα στο μυτάκι του, το κλάμα του και ο φόβος του μου έφταναν για να με ταράξουν σε υπερθετικό βαθμό... Ηρέμησα μόνο μετά από μερικά ποτήρια κρασί και 6-7 τσιγάρα (έχω κόψει το κάπνισμα εδώ και καιρό) το ένα πάνω στο άλλο...  

Σχόλια

  1. πώς είναι η ζωή ε????
    όταν τα παθαίναμε εμείς δεν μας ένοιαζε, ή, για να το βελτιώσω, δεν καταλαβαίναμε γρι την αγωνία των γονιών...
    αλλά έτσι είναι η ζωή: σε ξεφτιλίζει...
    πόσο σε καταλαβαίνω, πόσο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σοφή κουβέντα αυτό το "...αλλά έτσι είναι η ζωή: σε ξεφτιλίζει..." ...

      Πραγματικά, σε ότι έχει να κάνει με την οικογένεια και τις σχέσεις μέσα σε αυτήν, ότι χλεύασα το λούστηκα... :(

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου