Ότι έγινε, έγινε...

Αν ξεκινούσα να μιλάω/γράφω για την παιδική μου ηλικία και τα γεγονότα που με έχουν κάνει αυτό που είμαι σήμερα δεν θα τελείωνα ποτέ, φαίνεται αυτό άλλωστε στο γεγονός ότι επιστρέφω διαρκώς από καιρού εις καιρό σε αυτό το θέμα... Πάντα κάτι περισσεύει , πάντα κάτι μένει να ειπωθεί, πάντα η διήγηση είναι λειψή... 

Αυτό συμβαίνει γιατί κάποια πράγματα δεν μπορείς, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ, να τα μοιραστείς με τον άλλον αν δεν τα έχει ζήσει, αν δεν έχει περπατήσει ο άλλος στους ίδιους δρόμους, δεν έχει μυρίσει τις ίδιες μυρωδιές, δεν έχει δει καταπρόσωπο τα ίδια πρόσωπα, αυτά που ζούνε στις αναμνήσεις σου...  Κάποιες φορές, πολλές φορές, η αλήθεια δεν κρύβεται σε τραγικές ιστορίες κακοποίησης, βίας και απώλειας, κρύβεται στις αμήχανες σιωπές, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στις ήττες της καθημερινότητας που σμιλεύουν χαρακτήρες και ζωές και ενίοτε τις οδηγούν στον κάλαθο των αχρήστων... 

Για πάρα πολλά χρόνια πίστεψα ότι η φυγή θα τακτοποιούσε τα όποια ανοιχτά ζητήματα υπήρχαν μέσα μου, η φυγή από ανθρώπους και τοποθεσίες αλλά δεν είχα δίκιο... Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα αν δεν το αποδεχθείς, δεν το αναλύσεις μαζί με ανθρώπους που μπορούν να σε καταλάβουν, να έχουν ζήσει ότι έζησες, ανθρώπους που δεν χρειάζεται να τους εξηγήσεις την παραμικρή λεπτομέρεια γιατί την ξέρουν ήδη... Η ερμηνεία ενός άλλου ανθρώπου σε μια κατάσταση, μια εμπειρία, σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις πολλαπλές οπτικές γωνίες πάνω στην ίδια κατάσταση και να την κατανοήσεις καλύτερα... 

Δεν έχω καταλήξει αν η αιτία της όποιας δυσλειτουργίας οφειλόταν περισσότερο σε προσωπικές αδυναμίες και λάθη των πρωταγωνιστών των εμπειριών μου ή στην περιρρέουσα, τοξική ατμόσφαιρα μιας περιοχής και μια εποχής που, στην κυριολεξία, άφησε πίσω της θύματα... Αυτό είναι κάτι που μένει να απαντηθεί, ξεκάθαρα απολογιστικά όμως, όχι με διάθεση απόδοσης ευθυνών απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε... 

Ότι έγινε, έγινε...