Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2018

Η θάλασσα φάρμακο...

Σήμερα το πρωί κάναμε σεφτέ στα καλοκαιρινά μπάνια... Φύσαγε διαολεμένα, η θάλασσα ήταν παγωμένη αλλά εμείς πήγαμε, βουτήξαμε και το ευχαριστηθήκαμε... Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα... Μια βουτιά στο νερό, μια βόλτα στην αμμουδιά για ανεύρεση κοχυλιών με τα αγόρια, η σιωπηλή ενατένιση του συνεχούς πέρα δώθε του κύματος, μπορεί να μου αδειάσει το μυαλό... Δεν χρειάζεται να είμαι στην σούπερ παραλία, την εξωτική, πριβέ και απόλυτα γαμάτη, ακόμα και η μικροαστική Λούτσα δουλεύει μια χαρά για τον δικό μου ψυχισμό... Αν μπορούσα να διαλέξω θα ήθελα να έμενα σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα... 

Απολογισμός Μαίου...

Ο Μάιος ήταν/είναι ένας μήνας πλήρης γεγονότων, συναισθημάτων και προσωπικών αποκαλύψεων... Τα περισσότερα από όσα έχουν συμβεί δεν μπορώ να τα περιγράψω γιατί είναι ακόμα κουβάρι μέσα στο κεφάλι μου, κάποια από αυτά δεν είμαι έτοιμος να τα μοιραστώ... Το απόσταγμα αυτής της περιόδου μπορεί να συνοψιστεί στα παρακάτω: Οι μόνες βεβαιότητες σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος και η αγάπη... Κάθε μακροπρόθεσμη σκέψη είναι καταδικασμένη σε ένα τεράστιο ρίσκο, βάλε μικρούς και βραχυπρόθεσμους στόχους... Αυτά που ενδεχομένως χρειαστεί να κάνεις κάποια στιγμή στη ζωή σου για να αντιμετωπίσεις διάφορες καταστάσεις (οικονομικής φύσεως στην περίπτωση που έχω στο μυαλό μου) είναι μερικές φορές στα όρια του κωμικοτραγικού... Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τα λάθη του παρελθόντος... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει δυνατότητες που δεν μπορείς να τις φανταστείς... Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ευαίσθητα σημεία που δεν μπορείς να τα φανταστείς... Η σκληρή δουλειά μπορεί να είναι φάρμακο για το μυαλό......

Χωρίς τίτλο...

Υπάρχουν τόσα πολλά για τα οποία μπορώ να γράψω αλλά όλα έχουν μπουκώσει το μέσα μου και τίποτα δεν μπορεί να βγει προς τα έξω... Τα γεγονότα της περιόδου σπρώχνονται το ένα με το άλλο για το ποιο θα είναι το πιο σημαντικό, το πιο επιτακτικό, αυτό που σε αγχώνει περισσότερο, αυτό που σε μαυρίζει λίγο ακόμα... Κάνω υπομονή και περνάω μέρα την μέρα, χωρίς σχέδια και πλάνα, πού χρόνος άλλωστε για τέτοια, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ξεκλέβω λίγο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι... Το 2018 είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο και το δυσκολότερο από όλα είναι  ότι κλυδωνίζονται σχεδόν όλες οι βεβαιότητες μου, αν δεν υπήρχε και η άγκυρα μου που λέγεται οικογένεια, η γυναίκα και τα δυο μου παιδιά, δεν ξέρω πραγματικά αν θα ήμουν σε θέση να bloggάρω έτσι απλά τον πόνο μου και να μην βρίσκομαι σε έξαλλη κατάσταση...