Καμπανάκι...

Χθες το μεσημέρι, ο οργανισμός μου μου χτύπησε για πρώτη φορά ένα δυνατό καμπανάκι... Με προειδοποίησε ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν κάνω καλά, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει πριν αποκτήσω πραγματικό πρόβλημα... 

Στα καλά καθούμενα και αφού είχα κατέβει να πάρω ένα καφέ, επιστρέφοντας στο γραφείο ένιωσα πολύ έντονη δυσφορία, να μουδιάζουν τα χέρια μου, τα γόνατά μου να λύνονται, το κεφάλι μου να είναι ελαφρύ και να με λούζει κρύος ιδρώτας... Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος στομαχικός ίλιγγος αλλά παρόλο που η ώρα περνούσε, η "ρουκέτα" δεν ερχόταν, η κατάστασή μου δεν βελτιωνόταν και έγινε μάλιστα και αντιληπτή στους συναδέλφους που κάθονται κοντά μου παρ' ότι δεν είχα πει τίποτα... Μου φέρανε νερό, μου δώσανε να πιω ένα Depon, να φάω κάτι γλυκό, μου πήρανε την πίεση... Η πίεση δεν έδειχνε να είναι το πρόβλημα κι ευτυχώς η εταιρεία λόγω του αντικειμένου της δεν έχει μόνο το γιατρό εργασίας ως οφείλει (ο οποίος χθες δεν ήταν παρών) αλλά και άλλους γιατρούς οπότε πήγα σε έναν και με εξέτασε, πάντοτε συνοδεία των συναδέλφων που φοβόντουσαν μην σωριαστώ κάτω...  Ο γιατρός με ρώτησε διάφορα σχετικά με το ιστορικό μου, με εξέτασε και κατέληξε ότι κατά 99,99% έπαθα κρίση πανικού λόγω αυξημένου στρες...Η διάγνωσή του δεν με εξέπληξε, περνάω δύσκολα αυτούς τους τελευταίους μήνες και ξέρω ότι ο εαυτός μου αργά ή γρήγορα πάντα εκτονώνει την πίεση που συσσωρεύει απλά δεν το περίμενα ότι η εκτόνωση θα πάρει αυτή την μορφή... 

Όσο πέρναγε η ώρα η κατάστασή μου βελτιωνόταν κι ένιωθα πολύ καλύτερα, το απόγευμα μάλιστα γύρισα στο σπίτι με τα πόδια για να ξεσκάσω και να εκτονώσω λίγη πίεση ακόμα, ομολογώ όμως ότι με στενοχώρησε το περιστατικό αυτό και με προβλημάτισε...

Σχόλια