Καραντίνα ημέρα 34η...

Οι μέρες κυλάνε η μια πίσω από την άλλη με πολύ μικρές παραλλαγές... Συνηθίζω αυτό που ζω από ανάγκη για να μην σαλτάρω αλλά στην σκέψη και μόνο ότι ίσως δεν θα μπορώ να κάνω ένα μπάνιο στην θάλασσα όταν ανοίξει ο καιρός, μου έρχεται τρέλα, είναι το σενάριο που δεν θέλω να σκέφτομαι... Ψυχολογικά είμαι κουρασμένος αλλά είμαι όρθιος, δεν με έχει ρίξει από κάτω, όχι πολύ τουλάχιστον και όχι κάθε μέρα... 

Το έχω ρίξει στη γυμναστική, ο διάδρομος αναστενάζει κάθε μέρα, ήταν η πιο καλή αγορά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια... Ευελπιστώ ότι θα χάσω και κανένα κιλό, ακόμα δεν έχει δείξει κάτι η ζυγαριά και δεν τρώω πιο πολύ από προ καραντίνας αλλά επιμένω... Με τα αγόρια πάμε βόλτες και πεζοπορίες στο βουνό, στέλνουμε ένα μήνυμα για μετακίνηση νούμερο 6 και ξεκινάμε...

Έβαλα Netflix την πιο σωστή στιγμή, 5 μόλις ημέρες πριν την έναρξη του εγκλεισμού, και του έχω δώσει κι έχει καταλάβει και τα παιδιά κι η Μάρα το ίδιο... 

Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου, οι φίλοι μου... Σήμερα θα έρθουν ο πατέρας μου κι η μάνα μου κάτω από το σπίτι για να φέρουν στα εγγόνια τους τα πασχαλινά δωράκια τους... Θα σταθούν κάτω στην πυλωτή κι εμείς σε δύο μέτρα απόσταση... Ξέρω ότι θα δώσει μεγάλη χαρά και στους μεν και στους δε αλλά μου φαίνεται πολύ στενάχωρο που θα παίξουμε τα "Πέτρινα Χρόνια" σε COVID2019 version...

Το πιο άσχημο συναίσθημα από όλα αυτή την περίοδο είναι ότι όποτε βγαίνω έξω και συναντώ κάποιον άλλο άνθρωπο, έστω και από το απέναντι πεζοδρόμιο, άμεσα και μηχανιστικά ο εγκέφαλός μου τον αντιλαμβάνεται σαν απειλή, σαν πιθανό φορέα του ιού, σαν κάποιον που δυνητικά μπορεί να αποτελέσει αιτία για να υποφέρουν ή να χάσουν τη ζωή τους δικοί μου άνθρωποι... Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι... Αυτό πιστεύω είναι το χειρότερο κουσούρι που θα μας αφήσει αυτή η ιστορία...

Σχόλια