Σούκα...

Τρελός κοιμήθηκε, τρελό όνειρο είδε, έτσι λέει η μάνα μου...
Εγώ το είχα από παλιά το κουσούρι, δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα με τον κορωνοϊό απόγινε η κατάσταση, ο εγκλεισμός έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου φαίνεται...

Τις προάλλες, πρέπει να ήταν το Σάββατο, είδα ένα απίστευτο όνειρο, τόσο ζωντανό και ξεκάθαρο που ήταν σαν να βλέπω ταινία... Είναι καλοκαίρι και βρισκόμαστε διακοπές στο νησί Σούκα (!) το οποίο δεν ξέρω που βρίσκεται αλλά μοιάζει εντελώς ελληνικό... Μένουμε πάνω σε μια φανταστική παραλία με πλατιά αμμουδιά και βράχια στο δεξί άκρο που σχηματίζουν ένα μικρό κόλπο... Κολυμπάμε και ευχαριστιόμαστε την θάλασσα κι εγώ και η Μάρα και τα παιδιά, απόλυτη ευτυχία και ανεμελιά... Έχουμε ένα φουσκωτό το οποίο έχει ως κινητήριο δύναμη ένα ποδήλατο δρόμου προσαρμοσμένο πάνω στο φουσκωτό του οποίου η πίσω ρόδα έχει αντικατασταθεί με μηχανισμό όπως αυτός που έχουν τα ποταμόπλοια στην Αμερική... 

Το σκηνικό αλλάζει και βρισκόμαστε σε ένα κέντρο με φοβερή θέα πάνω από την παραλία που γίνεται ένας γάμος, εμείς πάμε να αγοράσουμε παγωτό για τα παιδιά... Ο Θάνος παίρνει ένα πύραυλο 4x4 ο οποίος είναι διπλάσιος από το φυσιολογικό του μέγεθος και μοιραία κάποια στιγμή πέφτει πάνω στην μπλούζα του... Εμφανίζεται ξαφνικά ο Αλέξανδρος Συνοδινός (!!!) ο οποίος μας ενημερώνει ότι κολλάει η 4η στο αυτοκίνητό του και θέλει να μας το δώσει για να το...τρέξουμε και να την...ξεκολλήσουμε !!! Βρισκόμαστε όλη η οικογένεια σε ένα ανοιχτό Nissan Discovery και οδηγάμε τσίτα τα γκάζια σε μια τεράστια παραλία με το αυτοκίνητο να σχίζει τα νερά στα ρηχά ενώ η εικόνα έρχεται σε μένα σαν να παρακολουθώ την λήψη ενός drone από ψηλά...

Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα βρισκόμαστε σε ένα χωριό που μοιάζει φοβερά με το Πυργί στη Χίο, τα κτίρια έχουν τις ίδιες διακοσμήσεις στους τοίχους... Αυτό που είναι εξαιρετικά παράδοξο είναι ότι οι δρόμοι μέσα στο χωριό δεν έχουν στροφές, για την ακρίβεια οι στροφές είναι ευθείες γωνίες, θυμίζει κουίζ λαβύρινθο σαν αυτούς που παίζουμε στα περιοδικά με σταυρόλεξα... Το μόνο θολό σημείο του ονείρου είναι ότι θυμάμαι πολύ αχνά ότι πιάνω την κουβέντα με ένα ασπρομάλλη γέροντα που φοράει ζακέτα μέσα στο κατακαλόκαιρο και το όνειρο καταλήγει μπροστά σε ένα μπαρ στο χωριό, τυπικό κωλόμπαρο της ελληνικής επαρχίας, κλειστό με βαριά πόρτα και καρακίτς διακόσμηση στον εξωτερικό χώρο (συνήθως ίδιας αισθητικής είναι και το μέσα αλλά δεν μπήκα μέσα, το όνειρο τελειώνει κάπου εδώ αλλά έτσι κι αλλιώς είχα και τα παιδιά μαζί μου... 

Όταν ξύπνησα γκούγκλαρα το όνομα Σούκα από περιέργεια, λέω πώς μου ήρθε, υπάρχει άραγε κάτι τέτοιο, κάπου; Βρήκα λοιπόν ότι στις Φιλιππίνες υπάρχει ένα νησί που λέγεται Suka Suka Dacula ...

Ρε, λες;

Σχόλια