"Η σιωπηλή ασθενής" του Alex Michaelides

Το βιβλίο αυτό ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη από αυτές που σε κάνουν να ανακτάς ξανά την πίστη σου στο διάβασμα, στο συναίσθημα που μπορεί να σου χαρίσει μόνο ένα βιβλίο... Βρέθηκε στα χέρια μου κατά τύχη αφού ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο για την μητέρα μου που το είχε όμως διαβάσει οπότε το κράτησα εγώ και της πήρα κάποιο άλλο και εκ του αποτελέσματος έκανα πολύ καλά που το κράτησα...

Η Άλισον Μπέρενσον είναι μια ζωγράφος που δολοφόνησε τον άντρα της κι έκτοτε, όντας έγκλειστη σε ψυχιατρικό ίδρυμα, έχει κλειστεί στον εαυτό της, αρνείται να μιλήσει σε οποιονδήποτε... Ο Θίο Φέμπερ, φιλόδοξος ψυχοθεραπευτής, προσλαμβάνεται στο ίδρυμα που βρίσκεται η Άλισον και βάζει στόχο να έρθει σε επικοινωνία μαζί της, να την κάνει να ανοιχτεί και να μιλήσει για τα γεγονότα και τα συναισθήματα που την έκαναν να φτάσει στη δολοφονία του συζύγου της... Φαίνεται ότι πίσω από την ιστορία της Άλισον κρύβονται λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και σίγουρα τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά...

Αυτή ακριβώς είναι, κατά την άποψή μου, και η κεντρική ιδέα του βιβλίου, το τι κρύβεται πίσω από τις μάσκες που φοράμε οι άνθρωποι καθημερινά... Σε κάποιους τα προσωπεία είναι προφανή και ευδιάκριτα και σε κάποιους άλλους αδιόρατα... Ο Michaelides έχοντας σπουδάσει κι ο ίδιος ψυχοθεραπευτής για τρία χρόνια έλκεται από την ιδέα της αποκάλυψης, από τι πραγματικά είναι ο καθένας μας και τι κρύβει... Για κάποιο λόγο που αφορά κυρίως ένστικτο παρά στοιχεία συγκεκριμένα, νιώθω ότι ο συγγραφέας έβαλε κομμάτια του εαυτού του στον Θίο και κυρίως στο κομμάτι της σχέσης του με τον πατέρα του που φαίνεται να τον απασχολεί πολύ... Φαντάζομαι ότι ένας Ελληνοκύπριος πατέρας, προερχόμενος από μια φουλ πατριαρχική και "μάτσο" κοινωνία, δεν θα αντιμετώπιζε πολύ θετικά την κλίση του γιου του προς την έρευνα της ψυχής κι ενδεχομένως δεν θα ενέκρινε αυτή την κλίση... Η μη αποδοχή από τον πατέρα του είναι κάτι που βασανίζει τον Θίο, που έτρεξε να φύγει μακρυά του όταν μπόρεσε αλλά ποτέ δεν τα κατάφερε... Ο Θίο σκαλίζει το παρελθόν της Άλισον, ψάχνει απαντήσεις, ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι κι άλλα πρόσωπα έχουν παίξει ρόλο στο δράμα της Άλισον και του συζύγου της... Επεξεργάζεται σχέδια, μιλάει με ανθρώπους, βάζει τον αναγνώστη σε μια διαδικασία έρευνας, ποιος το έκανε, γιατί το έκανε, είναι η Άλισον η δολοφόνος, δεν είναι; Η πλοκή κορυφώνεται σιγά σιγά, από ένα σημείο και μετά οι εξελίξεις μοιάζουν καταιγιστικές και φτάνουμε στο φινάλε το οποίο θα τολμήσω να πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα plot twists που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου... Στην κυριολεξία άνοιξε το στόμα μου από την έκπληξη, οι τελευταίες 150 σελίδες διαβάστηκαν απνευστί...

Το "Η σιωπηλή ασθενής" του Alex Michaelides είναι ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ το οποίο απόλαυσα όσο τίποτε άλλο αυτές τις μέρες, ένα βιβλίο που όπως είπα και πιο πάνω με έκανε να βρω ξανά την πίστη μου στην ανάγνωση...

"Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί" των J.K. Rowling, Jack Thorne και John Tiffany

Δεν διαβάζω εδώ και πάνω από μήνα, έχω βάλει στόχο να τερματίσω το Netflix... Το "Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί" το διάβασα μέσα σε μιάμιση μέρα... Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν, μια ωραία ιστορία να κάνει το μυαλό μου να ξεχαστεί και να χαλαρώσει...

20 σχεδόν χρόνια μετά την Μάχη του Χόγκουαρντς, ο Χάρι Πότερ και οι φίλοι έχουν μεγαλώσει, έχουν δικές τους οικογένειες και αποτελούν σημαντικά μέλη της κοινωνίας των μάγων... Αυτοί οι οποίοι επιβίωσαν από κατασκότεινες μαγικές δυνάμεις στο παρελθόν τα βρίσκουν μπαστούνια με την πιο επικίνδυνη και δύσκολη αποστολή του κόσμου...το μεγάλωμα εφήβων! Τα πράγματα θα περιπλακούν περισσότερο (φυσικά) όταν ένα κακό από το παρελθόν ξαναζωντανεύει και απειλεί να καταστρέψει όλα όσα οι ήρωες μας πολέμησαν σκληρά να χτίσουν...

Η όγδοη εμφάνιση του Χάρι Πότερ στις σελίδες ενός βιβλίου είναι το σενάριο του θεατρικού έργου που ανέβηκε το 2016 στο Λονδίνο, προϊόν της συνεργασίας της J.K. Rowling, του Jack Thorne και του John Tiffany ... Το θεατρικό πρέπει να ήταν καταπληκτικό αν κρίνω από τα βίντεο που είδα στο YouTube και αν και δεν δηλώνω θεατρόφιλος την συγκεκριμένη παράσταση θα ήθελα πολύ να τη δω ζωντανά... Το στυλ γραφής είναι αυτό ενός σεναρίου, υπάρχουν σημειώσεις που περιγράφουν τα σκηνικά, που περιγράφουν τις εκφράσεις ή τον τόνο της φωνής και την εναλλαγή στο διάλογο... Στην αρχή με ξένισε κάπως αλλά η αλήθεια είναι ότι πολύ γρήγορα το συνήθισα... Η ιστορία είναι φυσικά στο ίδιο ύφος και στυλ των υπόλοιπων ιστοριών του Χάρι Πότερ και αν αγάπησε κάποιος τα πρώτα εφτά βιβλία θα ευχαριστηθεί και αυτό... Υπάρχει μια σκοτεινή και απειλητική ατμόσφαιρα όσο η πλοκή κορυφώνεται ενώ το twist κοντά στο τέλος είναι εύστοχο και πετυχημένο... Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσε να εκτιμηθεί το βιβλίο αυτό από κάποιον που δεν έχει εντρυφήσει στο μαγικό σύμπαν του Χάρι Πότερ και δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειές του, νομίζω ότι δεν θα το πετύχει... Το "Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί"  είναι ένα βιβλίο που επενδύει πάνω στην αγάπη και τη δημοφιλία του Χάρι Πότερ χωρίς όμως να εκχυδαΐζει την κληρονομιά του, για τους λάτρεις του είδους είναι πιστεύω ένα πολύ καλό βιβλίο το οποίο πέραν της "μαγικής" ιστορίας στον πυρήνα του έχει έννοιες που αξίζουν το προβληματισμό, όπως η αποδοχή του εαυτού μας και των άλλων, η συμφιλίωση με το παρελθόν και τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας, η αγάπη, το πιο ισχυρό ξόρκι από όλα που μπορεί να οδηγήσει είτε στη ζωή είτε στον όλεθρο...

Μου άρεσε πολύ το "Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί" , χρειαζόμουν αυτή την ικανοποίηση και τη ζεστασιά που μου χάρισε αυτό το βιβλίο, ήταν μια επιστροφή σε ένα αγαπημένο μέρος μετά από καιρό...

"Ο μονάρχης των σκιών" του Javier Cerkas

Δεν υπάρχει τραύμα μεγαλύτερο σε μια κοινωνία από αυτό του εμφυλίου πολέμου... Εκτός της αγριότητας που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει ένα πόλεμο, ο άνθρωπος βιώνει την παράδοξη κι επώδυνη πραγματικότητα της αγριότητας μεταξύ γειτόνων, συγγενών, παιδικών φίλων, από μόνο του κάτι δύσκολο να το δεχτεί το μυαλό, ακόμα χειρότερο όμως είναι το μετά από τον πόλεμο, όταν η κοινωνία έχει χωριστεί σε νικητές και ηττημένους που πρέπει να ζήσουν μαζί και πάλι... Είναι χειρότερο διότι κρατάει για χρόνια και χρόνια κι όλοι νικητές και ηττημένοι πρέπει να μάθουν να ζουν με τις αναμνήσεις τους, την οργή τους και την θλίψη τους...

Όπως και στους "Στρατιώτες της Σαλαμίνας" έτσι κι εδώ στο "Ο μονάρχης των σκιών" ο Javier Cerkas απομονώνει ένα περιστατικό του Ισπανικού Εμφυλίου για να πει μια ιστορία, μια ιστορία που και σε αυτό το βιβλίο προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα που προκάλεσε ο εμφύλιος σπαραγμός... Η ιστορία αφορά ένα συγγενικό του πρόσωπο, τον Μανουέλ Μένα, μέλος της Ισπανικής Φάλαγγας που πολέμησε και σκοτώθηκε στην μάχη του Έβρου με τα στρατεύματα το Φράνκο... Ο Cerkas, που ανήκει στην Ισπανική Αριστερά, για χρόνια αντιμετώπιζε αυτό το κομμάτι του παρελθόντος του σαν κηλίδα και ντροπή, η πάροδος των ετών όμως και τα προσωπικά του βιώματα τον  βάζουν στη διαδικασία να ερευνήσει το παρελθόν του μακρινού του θείου και ξεκινάει ένα οδοιπορικό στα χνάρια του επισκεπτόμενος τα πεδία των μαχών που πολέμησε ο νεαρός Μανουέλ... Στην πορεία αυτή ανακαλύπτει σιγά σιγά μια άλλη αλήθεια που δεν αναγράφεται σε κανένα ιστορικό βιβλίο γραμμένο από οποιαδήποτε πλευρά, την αλήθεια που κρύβεται μέσα του και συνειδητοποιεί ότι είτε σαν άνθρωπος ατομικά είτε σαν κοινωνία δεν μπορείς να επανεφεύρεις τον εαυτό σου αν δεν κατανοήσεις και δεν αποδεχθείς το παρελθόν σου, όχι με την έννοια απαραίτητα της αποδοχής αλλά με την έννοια της συνειδητοποίησης...

Η πλοκή του βιβλίου εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές γραμμές, μία που κινείται στο παρόν του συγγραφέα όπου περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο την έρευνά του για τον Μανουέλ Μένα, παρεμβάλλοντας πολύ συχνά το προσωπικό στοιχείο καθώς μοιράζεται προσωπικές του σκέψεις και αναμνήσεις από τη δική του ζωή και μία στο παρελθόν ακολουθώντας τα βήματα του θείου του στα πεδία των μαχών και στις επιστροφές του στο χωριό του από το μέτωπο... Στη δεύτερη γραμμή αφήγησης, ειδικά όταν περιγράφονται οι μάχες, ο λόγος του συγγραφέα είναι λιτός και αυστηρός, βρίθει στρατιωτικών αναφορών, κωδικούς υψωμάτων και περιγραφές συστοιχιών πολυβόλων, σαν να διαβάζουμε στρατιωτική αναφορά...  Το βιβλίο καταλήγει σε ένα πολύ όμορφο, σχεδόν μυστηριακό φινάλε όπου ο Cerkas καταλήγει σε μια προσωπική λύτρωση μέσω της αποδοχής των συναισθημάτων και του παρελθόντος του, λύτρωση που εμμέσως εύχεται και για την Ισπανία ολόκληρη...

Το "Ο μονάρχης των σκιών" είναι ένα πολύ όμορφο βιβλίο το οποίο ασχολείται με ένα θέμα για το οποίο έχουν γραφτεί σελίδες και σελίδες αποδεικνύοντας απλά το πόσο πολύ χρειάζονται οι Ισπανοί να εξορκίσουν το φάντασμα του Εμφυλίου... Πιστεύω ότι κι ο δικός μας Εμφύλιος είναι αντίστοιχου βεληνεκούς όσον αφορά το συναισθηματικό αποτύπωμα που έχει αφήσει στην ελληνική κοινωνία το οποίο δεν έχουμε επεξεργαστεί μέσα μας επαρκώς... Οι προσεγγίσεις που έχουν γίνει στον θέμα του ελληνικού εμφυλίου του 1945 -1949 είναι υπερβολικά πολιτικά φορτισμένες για να βοηθήσουν στην κατανόηση των γεγονότων και στην επούλωση των τραυμάτων που άφησε αυτή η μαύρη περίοδος... 

"Βάλε ένα φύλακα" της Harper Lee

Συζητώντας κάποτε στο Twitter με την Ζέτα Θεοδωρακοπούλου διαφωνήσαμε ως προς την ποιότητα του άλλου βιβλίου της Harper Lee, το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"...  Η Ζέτα δεν το θεωρούσε ως δείγμα λογοτεχνίας αξιώσεων εγώ διαφωνούσα κάθετα, το είχα λατρέψει από κάθε άποψη... Θα είχε ενδιαφέρον, αν έχει διαβάσει το  "Βάλε ένα φύλακα" η Ζέτα, να ανταλλάξουμε και για αυτό  απόψεις αν και στοιχηματίζω ότι αυτή την φορά θα συμφωνούσαμε απόλυτα, θα το πετροβολούσαμε κι οι δύο...

Η ιστορία εξελίσσεται 20 χρόνια μετά τα γεγονότα του "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια"... Η Σκάουτ (Τζιν-Λουίζ) ζει πια στην Νέα Υόρκη κι επισκέπτεται το Μέηκομπ της Αλαμπάμα για διακοπές, ο Τζεμ έχει πεθάνει από καρδιακή ανεπάρκεια, ο Άττικους έχει καταπέσει σωματικά λόγω των γηρατειών και της αρθρίτιδας ενώ το γραφείο του το "τρέχει" ο Χανκ, ο παιδικός φίλος, νυν δικηγόρος κι επίδοξος μέλλον σύζυγος της Σκάουτ...  Η ηρωίδα επιστρέφει στην πατρίδα της για να διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα άφησε, ότι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, ότι η ίδια έχει αλλάξει κι ότι έχει έρθει η ώρα να αποδομήσει τους παιδικούς της ήρωες...

Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με άφησε με ένα τεράστιο "Τι στο διάολο διάβασα τώρα;" Τόσο μεγάλο που μπήκα στη διαδικασία να ψάξω στο Internet για το "Βάλε ένα φύλακα" , να βρω απαντήσεις... Το σενάριο που φαίνεται να ευσταθεί περισσότερο είναι αυτό που λέει ότι η υπερήλικας Harper Lee η οποία στο παρελθόν είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να δημοσιεύσει άλλο βιβλίο πλην του "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια", πιέστηκε/εξαπατήθηκε να δώσει την συγκατάθεσή της για την έκδοση ενός sequel 60 χρόνια μετά, το οποίο αν και διαδραματίζεται 20 χρόνια μετά από το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" , προηγήθηκε συγγραφικά αφού όπως λένε αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα της Harper Lee, μια βάση πάνω στην οποία στηρίχτηκε τελικά το Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" ...

Τι διαβάζουμε λοιπόν σε αυτό το βιβλίο; Καταρχήν μια φοβερά αμήχανη προσπάθεια να δομηθεί μια πλοκή... Στις 100 πρώτες σελίδες πραγματικά δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις πού ακριβώς το πάει η συγγραφέας, ποιο είναι το κεντρικό story line που θα επικεντρωθεί... Οι χαρακτήρες είναι εντελώς επιφανειακοί... Αν δεν έχεις διαβάσει τα "Κοτσύφια"και δεν γνωρίζεις πτυχές του χαρακτήρα των πρωταγονιστών αδυνατείς να καταλάβεις βασικές λεπτομέρειες για αυτούς, γιατί ενδεχομένως συμπεριφέρονται όπως παρουσιάζονται... Το μεγάλο σοκ όμως το δέχεσαι μετά την μέση του βιβλίου όταν και αποφασίζει επιτέλους να υπάρξει μαι πλοκή, όταν γίνεται ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα με θύμα ένα λευκό και οδηγό έναν μεθυσμένο μαύρο... Εκεί λοιπόν ξαφνικά παρακολουθούμε την σύγκρουση μεταξύ της Σκάουτ και των Άττικους και Χανκ καθώς η Σκάουτ εξοργίζεται (και πολύ καλά κάνει) για την συμμετοχή των δύο αγαπημένων της προσώπων σε μια επιτροπή πολιτών ξεκάθαρα ρατσιστικού προσανατολισμού... Με ανοιχτό το στόμα παρακολούθησα την προσπάθεια ξεπλύματος των ρατσιστών από τους Αμερικάνους κυρ Παντελήδες που "δεν είναι ρατσιστές, αλλά..." θεωρούν ότι οι μαύροι δεν είναι έτοιμοι για πλήρη δικαιώματα, ότι είναι τεμπέληδες και χαζοί, ότι το Ομοσπονδιακό κράτος δεν πρέπει να επεμβαίνει στα εσωτερικά των Πολιτειών, ότι οι Οργανώσεις για την πρόοδο των μαύρων είναι καιροσκόποι και ανακατωσούρηδες, ότι ο Νότος έχει ιστορία και παράδοση και άλλα τέτοια γραφικά που καμιά διαφορά δεν έχουν από αυτά που έχουμε ακούσει να λέγονται από την ΚΚΚ... Κι όλα αυτά από το στόμα του Άττικους Φιντς, ενός λογοτεχνικού χαρακτήρα κυριολεκτικού συμβόλου της δημοκρατίας και κατά τον φυλετικών διακρίσεων... Παρακολουθείς όλο αυτό τον εμετό για να φτάσεις στο τέλος και να δεις την σύγκρουση της Σκάουτ με τον πατέρα της και τον Χανκ να υποβιβάζεται σε ένα οικογενειακό καυγά που αποδομεί την πατρική φιγούρα μεν αλλά εγκαθιδρύει τον αμοιβαίο σεβασμό και την συναισθηματική ωριμότητα της Σκάουτ... 

ΕΛΕΟΣ!!!

Το "Βάλε ένα φύλακα"  είναι ένα ΚΑΚΟ βιβλίο, τόσο λογοτεχνικά όσο και ηθικά, καμία ανοχή δεν πρέπει να υπάρχει σε ρατσιστικές ιδέες... Είναι ένα δείγμα του μικροαστισμού της αμερικανικής κοινωνίας του Νότου, μια θλιβερή καρικατούρα ηθογραφίας, το μνημείο της ιστορικότερης δολοφονίας λογοτεχνικού χαρακτήρα στα χρονικά, μια χυδαία αρπαχτή... Μόνο τέτοια μπορεί να είναι, δεν θεωρώ ότι η  Harper Lee δεδομένου του "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" κι έχουσα σώας τας φρένας, θα μπορούσε να εκδώσει τέτοιο πράγμα...

ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!

"Ο άνθρωπος από το Πεκίνο" του Henning Mankell

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα... Ασυναρτησίες, αχταρμάς γεγονότων και χαρακτήρων και πολιτικές αναλύσεις που δεν χρειάζονται και προσδίδουν απλά σοβαροφάνεια... Ο λόγος που το διάβασα μέχρι τέλους είναι αφενός το ocd μου, αφετέρου πραγματικά ήθελε να δω πού το πάει τελικά... Οφείλω όμως να εξηγήσω γιατί ξεκινάω αυτό το post τόσο αρνητικά...

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει τα παρακάτω:

Ιανουάριος 2006. Στο μικρό σουηδικό χωριό Χεχουεβάλεν, σφαγιάζονται δεκαεννιά άνθρωποι. Το μοναδικό στοιχείο είναι μια κόκκινη κορδέλα που βρέθηκε στο σημείο του μακελειού.

Η δικαστής Μπιργκίτα Ρόσλιν έχει ακόμα ένα λόγο να είναι σοκαρισμένη. Το ζεύγος Αντρέν, που βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα, δεν είναι άλλο από τους θετούς γονείς της μητέρας της. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η Μπιργκίτα μαθαίνει ότι τα μέλη ακόμα μιας οικογένειας Αντρέν, που ζούσαν στη Νεβάδα των ΗΠΑ, έχουν επίσης δολοφονηθεί. Τότε ανακαλύπτει το ημερολόγιο ενός προγόνου της, που τον 19ο αιώνα δούλευε ως επιστάτης στην κατασκευή του αμερικανικού σιδηρόδρομου, ο οποίος περιγράφει πώς κακοποιούσαν Κινέζους σκλάβους-εργάτες.

Έτσι, ενώ η αστυνομία επιμένει ότι μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε να διαπράξει το μακελειό στο Χεχουεβάλεν, η Μπιργκίτα είναι αποφασισμένη ν' αποκαλύψει μια πολύ πιο περίπλοκη πραγματικότητα.

Η έρευνα οδηγεί στις πιο υψηλές σφαίρες εξουσίας στο σύγχρονο Πεκίνο αλλά και στη Ζιμπάμπουε και τη Μοζαμβίκη. Καθώς η Μπιργκίτα πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά στην επίλυση των φόνων του Χεχουεβάλεν, η ιστορία μας πηγαίνει εκατόν πενήντα χρόνια πίσω, στον καιρό του δουλεμπορίου ανάμεσα στην Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδεικνύοντας ότι η δίψα για εκδίκηση δε σβήνει ποτέ.

Αληθινά δεν ξέρω από πού να το πιάσω και από πού να το αφήσω... Το βιβλίο δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, δεν καταλήγει πουθενά... Προσπαθεί να δομήσει μια πλοκή και ένα περιβάλλον και χαρακτήρες αλλά κάνει τόσες πολλές διακλαδώσεις και καταπιάνεται με τόσα ζητήματα που αφήνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται τι είναι αυτό που διαβάζει... Δεν κατάλαβα ποτέ πού ακριβώς βοηθούσαν την πλοκή οι αρκετές σελίδες σχετικά με την προσωπική ζωή της Μπιργκίτα και της σχέσης της με τον άντρα της... Η κόκκινη κορδέλα που βρίσκεται στον χώρο του εγκλήματος δεν εξηγήθηκε ποτέ γιατί βρέθηκε εκεί, ήταν απλά μια βολική δικαιολογία για να στήσει ο συγγραφέας το story του...  Με κούρασαν οι αλεξιπτωτιστές χαρακτήρες, άχρωμοι και άοσμοι που μπαίνανε στην σκηνή ενδεδυμένοι ένα μανδύα μυστηρίου για να πουν μια ατάκα και να χαθούν χωρίς εξήγηση... Με κούρασαν αφάνταστα οι πολιτικές αναλύσεις περί του Κινέζικου κομμουνισμού και την θέση της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία οι οποίες εν τέλει ουδεμία σχέση είχα με την πλοκή, με το ποιος έκανε τι και γιατί... Το story αυτό καθεαυτό ήταν αστείο, ο μεγιστάνας με το άσβεστο μίσος λόγω της καταπίεσης των προγόνων που ενορχηστρώνει υπερπόντιες σφαγές, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο βιντεοταινίας με πρωταγωνιστή τον Steven Seagal... Μπορώ να πω κι άλλα αλλά θα με μηνύσουν για λίβελο...

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ το "Ο άνθρωπος από το Πεκίνο" του  Henning Mankell ...

"Το εργαστήριο με τις κούκλες" της Elizabeth McNeil

Βικτωριανή Αγγλία, ένα Λονδίνο βρώμικο και σκοτεινό, δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση... Κάποιος θα υπέθετε ότι αυτό το περιβάλλον που περιέγραψα δεν μπορεί να αποτελέσει σκηνικό για ένα επιτυχημένο καλοκαιρινό ανάγνωσμα αλλά θα είχε άδικο... Αν ο συγγραφέας ξέρει να διηγηθεί την ιστορία του καμία συνθήκη δεν μπορεί να εμποδίσει τον αναγνώστη να απολαύσει το βιβλίο του... 

Το Λονδίνο του 1850 είναι το σκηνικό στο οποίο κινούνται ο ήρωες του βιβλίου... Υπάρχει ο Σίλας, ο ιδιόρρυθμος και μοναχικός συλλέκτης και ταριχευτής, ο Άλμπι ένα χαμίνι του δρόμου χωρίς δόντια και η Άιρις μια κοπέλα που εργάζεται σε ένα εργαστήρι με κούκλες, αυτή κι η αδερφή της... Ο πουριτανισμός κυριαρχεί, τα λαϊκά στρώματα υποφέρουν από την πείνα, την εξαθλίωση και τον αλκοολισμό... Οι δρόμοι των τριών θα διασταυρωθούν τυχαία κι ενώ για την Άιρις η συνάντηση με τον Σίλα θα είναι ασήμαντη για τον Σίλα θα είναι κομβική, θα του αλλάξει τη ζωή... Η Άιρις θα γίνει γι' αυτόν εμμονή και πάθος και θα ξυπνήσει αναμνήσεις, ορμές και συναισθήματα καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητό του οδηγώντας τον στο έγκλημα...

Η  Elizabeth McNeil  με το πρώτο της βιβλίο καταφέρνει να φτιάξει μια καθηλωτική, γοτθική ιστορία η οποία συνδυάζει πολλά ιστορικά πρόσωπα και στοιχεία και απεικονίζει την βιαιότητα της βικτοριανής εποχής... Η Άιρις συνδέεται με την Αδελφότητα των Προραφαηλιτών κι επιχειρεί το αδιανόητο για τα ήθη της εποχής, μια γυναίκα και μάλιστα ταπεινής καταγωγής να επιδιώξει μια καριέρα στη ζωγραφική και να συζεί με ένα άντρα εκτός γάμου... Είναι μια γνήσια επαναστατική φιγούρα που σπάει τα στεγανά της εποχής κι ακολουθεί τα όνειρά της και την καρδιά της ρισκάροντας την ίδια της τη ζωή και την υπόληψη... Ο Σίλας από την άλλη πλευρά, είναι ένας χαρακτήρας που δεν ξέρεις αν πρέπει να λυπηθείς ή να μισήσεις... Εμφανώς σημαδεμένος ψυχικά από την εξαθλίωση των παιδικών του χρόνων, ζει απομονωμένος ασχολούμενος με την μακάβρια τέχνη του, ψάχνοντας όμως πάντα την αναγνώριση και την αγάπη που δεν είχε ποτέ του με τρόπους όχι πάντα σώφρονες... Ο Σίλας όπως και η Άιρις είναι μια εμβληματική φιγούρα, είναι το απότοκο της δυστυχίας, της πείνας και της εξαθλίωσης, ένα θλιβερό και τρομακτικό ψυχικό εξάμβλωμα... Αφήνω τον Άλμπι για το τέλος, μια φιγούρα που με συγκίνησε βαθιά... Το χαμίνι χωρίς δόντια, που προσπαθεί  να μαζέψει λεφτά για να αγοράσει μια μασέλα, που προσπαθεί να προστατέψει την εκδιδόμενη αδερφή του, είναι μια απόλυτη τραγική περσόνα, η προσωποποίηση της νεκρής αθωότητας, της πεταμένης στα σκουπίδια ζωής εξαιτίας μιας απάνθρωπης κοινωνίας που φορά το προσωπείο του καθωσπρεπισμού...  Η Elizabeth McNeil καταφέρνει να φτιάξει καταπληκτικές εικόνες του βικτοριανού Λονδίνου που σχεδόν σε κάνουν να μυρίσεις την απλυσιά των ανθρώπινων σωμάτων, το χυμένο αλκοόλ στα καταγώγια, την καπνιά από τις καμινάδες... Χτίζει την ιστορία της με αφήγηση απλή αλλά όχι απλοϊκή και κατορθώνει να συνδυάσει στο βιβλίο της στοιχεία ιστορικά, κοινωνικά, ρομαντικά, γοτθικά και αγωνίας καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει τον αναγνώστη 100%...

Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Elizabeth McNeil, "Το εργαστήριο με τις κούκλες", είναι ένα εξαιρετικό δείγμα λογοτεχνίας εποχής που συστήνεται ανεπιφύλακτα!

"Μαχαίρι" του Jo Nesbo

Το ξέρεις ότι δεν θα κρατήσει για πάντα, πόσες ιστορίες για τον ίδιο άνθρωπο να διαβάσεις... Θα τον αγαπάς πάντα, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η σπίθα θα χαθεί κάποια στιγμή, θα μείνει μια ανάμνηση... Τα τελευταία δύο βιβλία ήταν πολύ καλά, πάντα είναι καλά, αλλά ένιωθα αυτή την σπίθα να έχει χαθεί όμως το "Μαχαίρι" μου θύμισε το παρελθόν, την λαχτάρα της επόμενης σελίδας, την λύπη της τελευταίας...

Ίσως, να περνούσαν παρόμοιες σκέψεις και από το μυαλό του Nesbo... O Harry έχει πενηνταρίσει αλλά μυαλό δεν έχει βάλει, παραμένει αδιόρθωτος, αυτοκαταστροφικός, ευαίσθητος και αδίστακτος ταυτόχρονα, ταλαντούχος στην επίλυση εγκλημάτων... Τι άλλο μπορεί να μας δείξει; Κάτι τέτοιο πρέπει να σκέφτηκε ο Nesbo και αποφάσισε να αποδομήσει πλήρως το περιβάλλον που περιτριγυρίζει τον ήρωά του...  Οι γνώριμες φιγούρες του περιβάλλοντός του έχουν προχωρήσει στις ζωές τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενώ ο Harry βρίσκεται μονίμως μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μετέωρος στο κενό... Η δολοφονία της Ρακέλ (συγνώμη για το spoiler αλλά δεν γινόταν αλλιώς), της οποίας είχε προηγηθεί ο χωρισμός τους, καταστρέφουν το σύμπαν του, του στερούν κάθε διάθεση για ζωή... Μόνος του στόχος είναι η εύρεση και η τιμωρία του δολοφόνου, ο μοναδικός λόγος που δεν αυτοκτονεί κατευθείαν με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, το αλκοόλ... Θα αναζητήσει τον φονιά παντού, σε παλιούς και νέους εχθρούς, στον εαυτό του τον ίδιο, θα μεταχειριστεί κάθε ηθικό και ανήθικο τρόπο για να επιτύχει τον σκοπό του, θα χάσει κάθε ελπίδα και θα την ξαναβρεί την τελευταία στιγμή, στην κυριολεξία, όταν θα βάλει τα κομμάτι του puzzle στην σειρά και θα λύσει το μυστήριο, μια λύση που θα του φέρει τόσο πόνο όσο και λύτρωση...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ whodunnit, διαβάζεται μονορούφι! Η πλοκή κινείται σε διάφορα νήματα και παράλληλες πλοκές που σιγά σιγά συντίθενται μεταξύ τους πριν το αριστουργηματικό φινάλε... Ο αναγνώστης θα ενοχοποιήσει και θα αθωώσει πολλούς υπόπτους όσο διαβάζει ενώ η τελική αποκάλυψη θα προκαλέσει έκπληξη, εμένα μου προκάλεσε... Στο πυρήνα του βιβλίου είναι η έννοια της αγάπης... Πόσα απίθανα, όμορφα ή φρικτά πράγματα, μπορεί να κάνει ο άνθρωπος γι' αυτήν ή εξαιτίας της έλλειψής της, την αγάπη, το πιο όμορφο και το πιο τρομακτικό συναίσθημα του κόσμου... 

Η τελευταία σελίδα βρίσκει τον Harry σε ένα σταυροδρόμι για την ζωή του, τι θα κάνει τώρα που όλος ο κόσμος του δεν υπάρχει πια;

Είμαι σίγουρος ότι θα πάρει την σωστή απόφαση... για όλους μας...

"Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν" της J.K. Rowling

Τελείωσα και την τρίτη περιπέτεια του μικρού μάγου... Όπως έχω πει σε άλλα posts, η περίοδος είναι δύσκολη και απαιτητική το μυαλό χρειάζεται μια απόδραση...

Η τρίτη χρονιά του Χάρι στο Χόγκουαρτς ξεκινάει επεισοδιακά... Η συμβίωση με τους θείους του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη ενώ ένας διαβόητος εγκληματίας αποδρά από το Αζκαμπάν ενώ όλα δείχνουν ότι στόχος της απόδρασής του είναι ο Χάρι... Η σχολική χρονιά ξεκινάει με πολλές προσδοκίες και ευχάριστες εκπλήξεις αλλά ούτε και αυτή την χρονιά θα λείψουν οι κίνδυνοι και οι περιπέτειες... Ίσα ίσα ειδικά από αυτή την χρονιά αρχίζει να φαίνεται σε τι επικίνδυνο δρόμο κινείται η ζωή του Χάρι...

Ο Χάρι είναι 13 ετών πια, έφηβος κανονικός, τα συναισθήματά του είναι πολύ εντονότερα πλέον... Ψάχνει να βρει μια ταυτότητα, να συλλέξει πληροφορίες, αναμνήσεις και συναισθήματα από το παρελθόν του και των γονιών του και τελικά θα βρει αυτό που ζητά στον πιο απίθανο άνθρωπο... Σε αυτό το βιβλίο κάνουν πρώτη φορά την εμφάνισή τους οι Παράφρονες, οι φύλακες του Αζκαμπάν, τερατόμορφα αποκρουστικά πλάσματα που τρέφονται με χαρούμενα συναισθήματα... Οι χαρακτήρες χάνουν μερικές φορές τον δυισμό που συναντάμε στην παιδική λογοτεχνία (καλοί/κακοί), είναι πιο "ενήλικοι", με πάθη και ελαττώματα... Γενικά το όλο στυλ γραφής ακολουθεί ηλικιακά τον Χάρι, μεγαλώνει και "σοβαρεύει", χάνει την παιδικότητα του και γίνεται πιο σκοτεινό, τάση που θα συνεχιστεί ακόμα περισσότερο και στα επόμενα βιβλία, αν κρίνω από τις ταινίες... 

Είναι ένα πολύ καλό βιβλίο για το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας, στα στάνταρ που μας συνήθισε η Rowling,  το οποίο όμως θα τολμήσω να πω ότι το προτιμώ στην κινηματογραφική του έκδοση... Στην έντυπη έκδοση βρήκα σημεία που έκαναν κοιλιά, όπως η όλη ιστορία με τον Ωραιόραμφο, ιστορία που στο πανί την χειρίστηκαν πολύ καλύτερα... Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, βέβαια...

Υ.Γ. Ακολουθεί βιβλίο αγαπημένου Σκανδιναβού συγγραφέα... 😉 

"Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά" της J.K.Rowling

Ο Σπύρος και ο Θάνος λατρεύουν τον Χάρι Πότερ... Έχουν δει όλες τις ταινίες πάνω από μια φορά, έχουν τερματίσει το παιχνίδι στο PS4 και ο Σπύρος διαβάσει ένα ένα και τα βιβλία, αυτές τις ημέρες διαβάζει το "Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς"... Οι μέρες όπως είπαμε στο προηγούμενο post είναι γεμάτες από κάθε άποψη, οπότε τι καλύτερο από το να παρεμβάλλεις μια αγαπημένη, ανάλαφρη ιστορία στα δικά σου αναγνώσματα έτσι ώστε το μυαλό να ξεφύγει ευχάριστα...

Το δεύτερο μέρος της σειράς βιβλίων της J.K. Rowling με ήρωα τον μικρό μάγο, βρίσκει τον Χάρι Πότερ να επιστρέφει στο Χόγκουαρτς για την δεύτερη χρονιά των σπουδών του ενώ πολλοί και πολλές καταστάσεις προσπαθούν να εμποδίσουν την επιστροφή αυτή... Ο Χάρι γνωρίζει περισσότερα για τον εαυτό του, για το παρελθόν του και τις σχέσεις του με τους άλλους και έχει να αντιμετωπίσει ένα αρχαίο κακό που είναι κρυμμένο στα έγκατα της σχολής και έχει αφυπνιστεί μετά από πολλά χρόνια... Ο Χάρι θα χρειαστεί να έρθει άλλη μια φορά αντιμέτωπος με τον χειρότερο εχθρό του, να υπερασπιστεί τους φίλους του και τον εαυτό του και να διαλέξει ποια είναι η θέση του σε αυτόν τον μαγικό κόσμο...

Το "Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά" είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, μια εξαιρετική συνέχεια στο ταξίδι στον κόσμο της μαγείας που έπλασε η φαντασία της  J.K. Rowling... Η παλέτα των χαρακτήρων διανθίζεται είτε σε υφιστάμενους, είτε σε νέους όπως ο Άρθουρ Ουέσλι και ο Λούσιους Μαλφόι, ενώ υπάρχουν χαριτωμένες πινελιές χιούμορ, τέτοια είναι σχεδόν το σύνολο της παρουσίας του καθηγητή Γκιλντρόι Λόκχαρτ... Κατά την άποψή μου το πιο ωραίο στοιχείο που έχει αυτό το βιβλίο, ειδικά για τους νεότερους αναγνώστες, είναι η έμπρακτη ανοχή στο διαφορετικό που παρουσιάζουν οι μικροί ήρωες του βιβλίου, η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη για τον διπλανό μας... Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για καταλάβει ένα μικρό παιδί ότι δεν έχει σημασία αν είσαι Μαγκλ ή Μάγος, άνθρωπος ή ξωτικό, πλούσιος ή φτωχός από μια όμορφη ιστορία...  Ένα άλλο πολύ σημαντικό μήνυμα που περνάει το  "Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα Μυστικά" είναι ότι δεν έχει σημασία ποια είναι η καταγωγή σου, καλή ή κακή, οι επιλογές σου είναι που καθορίζουν τελικά αυτό που είσαι... Πραγματικά τι άλλο να ζητήσει ένας άνθρωπος από τα αναγνώσματα του παιδιού του;

Κατά τ' άλλα, η πλοκή του βιβλίου είναι πολύ καλή και σφιχτοδεμένη, το φινάλε δυναμικό και με αγωνία ενώ βλέπουμε ήδη αυτό που θα διαφανεί περισσότερο στα επόμενα βιβλία... Όσο πλησιάζει η τελική σύγκρουση του Χάρι με τον Λόρδο Βόλντεμορτ (τον Βόλντι, όπως τον λένε ο Σπύρος και ο Θάνος 😃), η πλοκή ενηλικιώνεται με την έννοια του ότι ασχολείται με θέματα, ιδέες και εικόνες που ακουμπάνε περισσότερο στον κόσμο των ενηλίκων παρά των παιδιών, αν το καλοσκεφτείς όμως, ο κόσμος ήταν, είναι και θα είναι μόνο ένας, αλλάζουν μόνο οι τρόποι που προσπαθούμε να τον γνωρίσουμε στα παιδιά μας και κατά την ταπεινή μου άποψη, η  J.K. Rowling έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση...

"Μαουτχάουζεν" του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Το "Μαουτχάουζεν" το ήξερα αλλά δεν το είχα διαβάσει ποτέ... Δεν ξέρω γιατί ή μάλλον ξέρω... Η υπερπληθώρα πληροφορίας σχετικά με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα που είχα καταναλώσει ήδη από πολύ μικρός μέσα από τις εγκυκλοπαίδειες που είχαν αγοράσει οι γονείς μου και τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές που είχα δει με έκανα να πιστεύω ότι δεν είχε κάτι να μου προσφέρει επιπλέον από όσα ήδη ήξερα...  Για το  "Μαουτχάουζεν" μου μίλησε και πάλι σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία ο φίλος μου ο Ηλίας, για το πόσο πολύ τον είχε συγκλονίσει και μάλιστα τον κορόιδευα επειδή είναι κεντροδεξιός και του έλεγα πειραχτικά ότι "Μπα, σε άγγιξε εσένα αυτή η ιστορία, φασιστόμουτρο;".... Οι κουβέντες μας όμως για αυτό το βιβλίο κάνανε ένα κλικ μέσα στο μυαλό μου και το είχα στον νου μου να το διαβάσω οπότε όταν είδα ότι προσφερόταν σε σκληρόδετη έκδοση με το ΒΗΜΑ της Κυριακής μέσα στον Φλεβάρη, αγόρασα εφημερίδα μετά από πολλά πολλά χρόνια και το πήρα στα χέρια μου... Δεν το διάβασα κατευθείαν, περίμενε αρκετό καιρό στο κομοδίνο, έκανε μια βόλτα και μέχρι τον Ταύρο στην μάνα μου και εν τέλει αφού επέστρεψε όταν χαλάρωσε λίγο η καραντίνα και ξαναείδα τους γονείς μου, το διάβασα, το τελείωσα χθες το βράδυ... 

Κάθε βιβλίο είναι σαν ένα ταξίδι, ότι και να σου περιγράψει ο άλλος πρέπει να το κάνεις μόνος σου για να το νιώσεις και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα νιώσεις το ίδιο που ένιωσε κάποιος άλλος, είναι μια εμπειρία καθαρά προσωπική... Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε το "Μαουτχάουζεν"  20 χρόνια μετά από την απελευθέρωση του από το ομώνυμο στρατόπεδο... Όπως λέει ο ίδιος στον πρόλογο χρειαζόταν χρόνο να αποστασιοποιηθεί από αυτή την εμπειρία και να κατασταλάξουν όλα τα γεγονότα μέσα του... Το "Μαουτχάουζεν" ξεκινάει στις 5 Μαΐου του 1945 όταν ένα αμερικάνικο άρμα μάχης γκρέμισε την πύλη του στρατοπέδου και απελευθέρωσε τους κρατουμένους... Περιγράφει τα γεγονότα που ακολούθησαν τους επόμενους μήνες μέχρι και την φυγή του Καμπανέλλη από το στρατόπεδο με τους τελευταίους κρατούμενους, τους Εβραίους του στρατοπέδου, ως συνοδός των Ελλήνων Εβραίων... Στην ιστορία παρεμβάλλονται συχνά flash back στα γεγονότα που έζησε ή άκουσε και διαδραματίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια στο στρατόπεδο...

Ο πυρήνας του βιβλίου είναι η ζωή... Η ζωή που είναι τόσο πολύτιμη και τόσο φτηνή, η ζωή που κερδίζεται και η ζωή που σπαταλιέται, η ζωή που κερδίζει στο τέλος με το όποιο κόστος... Δεν χρειάζεται να αναπαράγω τις φρικιαστικές ιστορίες των εγκλημάτων των Ναζί, δεν θα περιγράψω κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί και αναπαραχθεί πολλές φορές... Η διαστροφή του Ναζισμού και η συγκλονιστική ηλιθιότητα και κακία απέναντι στον άνθρωπο ήταν μια ύβρις απέναντι στην ίδια την φύση... Μόνο μίσος και απέχθεια μπορούν να γεννήσουν οι περιγραφές των κατορθωμάτων αυτών των τεράτων που η ανθρωπότητα τους φέρθηκε πολύ καλύτερα από ότι τους άξιζε αφού όλοι τους βρήκαν μοίρα πολύ καλύτερη από αυτή των θυμάτων τους... Οργή θα προκαλέσουν στον αναγνώστη και οι "καλοί νοικοκυραίοι" που κοίταζαν αλλού τόσα χρόνια που λειτουργούσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που επωφελούνταν από τα τζάμπα εργατικά χέρια, που συμφωνούσαν με το ξεπάστρεμα των Εβραίων, των κομμουνιστών, των ομοφυλόφιλων, των τσιγγάνων... Μου θυμίζουν πάρα πολύ νοικοκυραίους του σήμερα, τύπους "εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά..." ...

Μέσα σε αυτό τον οχετό όμως η ζωή κατάφερνε να υπάρχει... Στη δίψα των κρατουμένων για μια ακόμα μέρα πάνω στη γη έστω και σε αυτή την κόλαση... Στους τρόπους που μηχανεύονταν για να "κερδίσουν" τους θύτες τους.... Στην αλληλεγγύη, την αγάπη, το τσιγάρο και το κομμάτι το ψωμί που μοιράζονταν, στο αγκωνάρι που φορτωνόταν ο ένας για τον άλλο για να μην πάρει χαμπάρι ο σκοπός... Σε αυτά και στον έρωτα, στα βλέμματα γεμάτα λαχτάρα μέσα από συρματοπλέγματα ενώ το σώμα ήταν ανίκανο για την ερωτική πράξη... Ο έρωτας αυτός όμως ακόμα και μετά την απελευθέρωση δεν ήταν προορισμένος να ανθίσει.... Οι επιζήσαντες των στρατοπέδων είχαν πολλά τραύματα μέσα στις ψυχές τους και συχνά δεν άντεχαν να κουβαλούν και να μοιράζονται και αυτά του συντρόφου τους, θέλανε μόνο να ξεχάσουν...

Όσοι άντεξαν και επέζησαν αυτή της κόλασης δεν έζησαν τελικό το νέο κόσμο που πίστευαν ότι θα γεννηθεί από τις στάχτες του πολέμου... Η προσαρμογή στην ζωή εκτός στρατοπέδου δεν ήταν εύκολη, η ζωή όμως συνεχίστηκε, δεν γινόταν να γίνει διαφορετικά...

Για το τέλος θέλω να παραθέσω ένα απόσπασμα χωρίς σχόλια... 

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του... 

"Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση

Φαίνεται προσχεδιασμένο αλλά δεν είναι... Πάντα ήθελα να διαβάσω το "Ανθρωποφύλακες" του Περικλή Κοροβέση αλλά κάτι το ένα κάτι το άλλο, το αμελούσα... Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του, βρήκα ένα link στο Twitter με ένα free pdf αντίγραφο του βιβλίου και το κατέβασα... Ξεκίνησα να το διαβάζω χθες το απόγευμα γύρω στις 19:30 και το τελείωσα γύρω στις 1:30 τα ξημερώματα... Ξημέρωνε 21η Απριλίου...

Το βιβλίο αφορά τα απομνημονεύματα του Περικλή Κοροβέση από τις εμπειρίες του στα χέρια της Χούντας, την κράτηση και τον απάνθρωπο βασανισμό του στην Ασφάλεια Αθηνών και το 401 ΓΣΝ... Οι "Ανθρωποφύλακες" διαβάστηκαν σε όλο τον κόσμο και ήταν ένα από τα κυριότερα εργαλεία στα χέρια αυτών που ήθελαν να αποκαλύψουν την πραγματικότητα του δικτατορικού καθεστώτος το οποίο είχε επιβληθεί στην Ελλάδα, μια πραγματικότητα που η Χούντα προσπαθούσε επιμελώς και διακαώς να αποκρύψει από τα μάτια και τα αυτιά του πολιτισμένου κόσμου...

Οι "Ανθρωποφύλακες"  είναι ένα ντοκουμέντο, μια συλλογή από επώδυνες μνήμες, είναι όμως και μια πραγματεία πάνω στην φύση της εξουσίας και στην ανθρώπινη φύση... Η εξουσία στόχο έχει την απόλυτη υποταγή του ατόμου, φυσική και πνευματική και μεταχειρίζεται τη βία χωρίς τύψεις και δεύτερες σκέψεις, είναι ένα εργαλείο, ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις διαχρονικά...

"Υπάρχουνε όρια κ. Λάμπρου, υπάρχουνε ανθρώπινα δικαιώματα. Σας υπενθυμίζω την Σύμβαση της Ρώμης, τον ΟΗΕ, τον Ερυθρό Σταυρό", διαμαρτύρεται ο κρατούμενος.

Απάντηση: "Ήμουνα στη θέση αυτή σ' όλες τις κυβερνήσεις και να 'σαι σίγουρος ότι θα είμαι και ύστερα από αυτή".

Τα παραδείγματα των κ. Λάμπρου αυτής της κοινωνίας, αμέτρητα... Η εξουσία δεν θέλει ποτέ να τους αποχωριστεί γιατί κάνουν τη βρωμοδουλειά της... Δεν είναι τυχαίο ότι πλην των πλέον "διαβόητων" βασανιστών (Μπάμπαλης, Μάλλιος, Θεοφιλογιαννάκος, κτλ), ο μηχανισμός της βίας παρέμεινε ανέγγιχτος, η μεγάλη πλειοψηφία των βασανιστών δεν διώχθηκαν, δεν έχασαν τις δουλειές τους, συνέχισαν την καριέρα τους και συνταξιοδοτήθηκαν, εν δόξη και τιμή...

Αυτό που προσωπικά με συντάραξε από την ανάγνωση του "Ανθρωποφύλακες", όπως και στα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου (link1, link2), είναι ο βασανιστής αυτός καθαυτός... Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, το καλό παιδί από το χωριό, ο οικογενειάρχης που πάει κάθε Κυριακή την οικογένεια του στην ταβέρνα, ο πατέρας των φίλων μας, ο συγγενής μας... Αυτός που εντελώς διεστραμμένα θεωρεί φυσιολογικό να βασανίσει, να πονέσει, να τρομοκρατήσει, να εξευτελίσει τον εχθρό που του υποδεικνύει ο προϊστάμενος, η εκάστοτε εξουσία που υπηρετεί, γιατί αυτή είναι η δουλειά του... Αυτός που δεν αμφισβητεί καμιά εντολή παρά μόνο υπακούει και πολλές φορές για να "διακριθεί" γίνεται βασιλικότερος του βασιλέως... Αυτό τον άνθρωπο τον σιχαίνομαι και τον μισώ ταυτόχρονα, τον βάζω απέναντι μου τόσο φυσικά όσο και πνευματικά...

"Ξέρεις ένα πράγμα, σίγουρο, καθαρό. Όχι, μ' αυτούς δεν υπάρχει γέφυρα. Ανήκουμε σ' άλλο πολιτισμό."

Το "Ανθρωποφύλακες"  είναι ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα που οφείλει να διαβαστεί από όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης, που πιστεύουν στον ουμανισμό, στην νίκη του πνεύματος επί της ωμής βίας και παραμένει πάντα επίκαιρο, μέχρι ότου  ο άνθρωπος πάψει να βασανίζει ένα άλλο άνθρωπο, σωματικά ή ψυχικά...

"Άγρια φύση" της Jane Harper

Σαν επιστροφή σε ένα γνώριμο από τα παλιά μέρος που έχει όμως ακόμα κρυμμένους άσσους στο μανίκι του για να σε εκπλήξει... Κάπως έτσι ένιωσα διαβάζοντας το δεύτερο μυθιστόρημα της Jane Harper της οποίας το πρώτο βιβλίο είχα διαβάσει πριν από περίπου 6,5 μήνες και μου είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις... Αφού έχω ολοκληρώσει πλέον και το δεύτερο βιβλίο τολμώ να πω ότι έχω αναπτύξει μια αναγνωστική οικειότητα με την Αυστραλή συγγραφέα, είναι μια φίλη που περιμένω πια να μάθω νέα της...

Ένα σαββατοκύριακο εταιρικής απόδρασης στην φύση με τον στόχο της σύσφιξης των σχέσεων των συμμετεχόντων πάει εντελώς στραβά... Μια από τις συμμετέχουσες αγνοείται, οι καταθέσεις των συντροφισσών της που διασώθηκαν μοιάζουν ελλειπείς ενώ η αγνοούμενη είναι βασική μάρτυρας σε υπόθεση ξεπλύματος βρώμικου χρήματος από την εταιρεία που εργάζεται, την Μπέιλι Τέναντς... Αυτοί είναι οι λόγοι που θα οδηγήσουν τον αστυνόμο της Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, Άαρον Φάλκ, που γνωρίσαμε στην "Ξηρασία", να ταξιδέψει μέχρι τους λόφους Γκίραλανγκ, μια δύσβατη περιοχή που αποτέλεσε κάποτε πεδίο δράσης για ένα κατά συρροή δολοφόνο και τώρα αποτελεί πεδίο πεζοπορικών εξορμήσεων μέσα στο οποίο έχει εξαφανιστεί η αγνοούμενη...

Το βιβλίο ακολουθεί δύο μοτίβα ανάπτυξης της πλοκής γνώριμα από την "Ξηρασία" ... Το ένα είναι η ανάπτυξη της πλοκής σε δύο χρονικές περιόδους, μία στο παρόν και μία στο παρελθόν η οποία παρακολουθεί την ομάδα των χαμένων πεζοπόρων και το δεύτερο είναι ο απόλυτα ουσιαστικός ρόλος που παίζουν τα φυσικά φαινόμενα στην εξέλιξη της υπόθεσης... Στην "Ξηρασία" το ομώνυμο φυσικό φαινόμενο καθόρισε το βιβλίο από την αρχή ως το τέλος ενώ στην "Άγρια Φύση" τον ρόλο αυτό τον παίζει η κακοκαιρία, ο αέρας κι η βροχή που δυσχεραίνουν την προσπάθεια διάσωσης της αγνοούμενης Άλις και καθορίζουν την εξέλιξη των γεγονότων... Παρά την επανάληψη αυτών των δύο μοτίβων το "Άγρια Φύση" δεν αντιγράφει καθόλου τον προκάτοχό του, ίσα ίσα αποπνέει φρεσκάδα και ζωντάνια... Κεντρικός ήρωας είναι ο Άαρον Φαλκ ο οποίος συνεχίζει να έχει δαίμονες που πρέπει να αντιμετωπίσει σχετικά με το παρελθόν του και την σχέση με τον πατέρα του αλλά δεν είναι ένας στατικός χαρακτήρας, τον βλέπουμε να εξελίσσεται από την "Ξηρασία", να κάνει βήματα προς μια ειρήνη με τον εαυτό του... Η σχέση γονέων και παιδιών βρίσκεται στο επίκεντρο του "Άγρια Φύση" τόσο παρακολουθώντας το παρελθόν του Φαλκ μέσα από τις αναμνήσεις του όσο και παρακολουθώντας την κορύφωση της πλοκής και φαίνεται να είναι γενικά ένα θέμα που ενδιαφέρει την Harper και γι' αυτό το θίγει επανειλημμένα... Προβληματίζεται έντονα και στην "Άγρια Φύση" για τον πρωτεύοντα ρόλο του παρελθόντος και των επιλογών του καθενός σχετικά με τον άνθρωπο που καταλήγει να είναι και το τίμημα που πληρώνει ο καθένας για το παρελθόν αυτό... Εντάσσει επίσης στην ιστορία της στοιχεία που αφορούν την κατάχρηση των social media και την παραβίαση της ιδιωτικότητας, στοιχείο που τείνει να γίνει μάστιγα, ειδικά σε νεότερες ηλικίες...

Το "Άγρια Φύση"  δεν είναι ένα κλασσικό whodunnit που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, η αποκάλυψη της αλήθειας γίνεται ήρεμα και αθόρυβα, σαν μια λογική συνέπεια που είναι αναπόφευκτο να έρθει αφού οι πράξεις των πρωταγωνιστών έχουν προδιαγράψει το φινάλε... Η διαπίστωση αυτή δεν αφαιρεί σε τίποτα από το πόσο συναρπαστικό ή όχι είναι το βιβλίο, κάθε άλλο, πιστεύω ότι είναι μια απόλυτα συνειδητή επιλογή της Harper που θέλει να υπογραμμίσει αυτή ακριβώς την ιδέα, της επιλογής και της συνέπειας... Το "Άγρια Φύση" είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα και η πένα της Jane Harper είναι διακριτή και απόλυτα προσωπική, αφήνει υποσχέσεις για ένα μέλλον που φαίνεται να είναι πολλά υποσχόμενο...

"Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" της J.K.Rowling

Αν και στο παρελθόν μπήκα πολλές φορές στο πειρασμό, και κάποιες υπέκυψα, στο να "πετροβολήσω" ένα κοινώς αποδεκτό βιβλίο, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να στοιχειοθετήσεις κάτι το οποίο οι άλλοι θα δυσκολευτούν πολύ να δούν και να καταλάβουν... Στην προκειμένη περιπτωση δεν θέλησα να "πετροβολήσω" κανένα βιβλιο... Η περίπτωση του Χάρι Πότερ δεν αφορά την κατηγορία των λογοτεχνικών έργων που θεωρούνται κλασσικά ή τοτέμ αλλά σίγουρα έχει αποκτήσει ένα πολύ σημαντικό status τόσο σαν λογοτεχνικό δείγμα όσο και σαν ένα σημαντικότατο στοιχείο της pop κουλτούρας... Σίγουρα όταν έγραψε το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" η J.K.Rowling δεν περίμενε την επίδραση που θα είχε τόσο στη δική τους ζωή όσο και των άλλων ανθρώπων...

Το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγονιστή τον μικρό μάγο και μια πρώτη επαφή με τον μαγικό κόσμο που έχτισε η  J.K.Rowling γύρω από αυτόν... Ο Χάρι, ενα ορφανό παιδάκι που μεγαλώνει με τους θείους του που τον παραμελούν και τον κακομεταχειρίζονται, ξαφνικά μαθαίνει ότι είναι απόγονος μάγων, θυμάτων ενός μαγικού πολέμου που διαδραματίστηκε όταν αυτός ήταν ακόμα μωρό και υποψήφιος μαθητής της πιο "διάσημης" μαγικής σχολής, του Χόγκουαρτς... Τα γεγονότα εκτυλλίσονται πάρα πολύ γρήγορα και δεν του επιτρέπουν καν να ξαφνιαστεί ή να αναρωτηθεί αν όλα αυτά που ξαφνικά του συμβαίνουν είναι αλήθεια ή όνειρο, η κατάδυση σε ένα μαγικό, παράλληλο κόσμο έχει ήδη ξεκινήσει... Ένα κόσμο που φαίνεται να είναι παραμυθένιος και γλυκός αλλά και βάναυσος και τρομακτικός ταυτόχρονα, έξω από κάθε λογική από τον κόσμο που ζουν οι Μαγκλ, οι μη μάγοι... Ο Χάρι στο ταξίδι της πρώτης χρονιάς ως μαθητής του Χόγκουαρτς θα κάνει φίλους, εχθρούς, θα μάθει πάρα πολλά πράγματα σχετικά με την μαγεία και τον κόσμο στον οποίο μπήκε τόσο απότομα, θα ζήσει τρομερές περιπέτειες αλλά το κυριότερο θα μάθει πολλά για τον εαυτό του και το παρελθόν του...

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ή ότι "πρέπει" να γράψω περισσσότερα για το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" , λίγο πολύ όλοι ξέρουν την ιστορία του είτε από το βιβλίο είτε από την ταινία... Ο λόγος που αγαπήθηκε τόσο πολύ είναι ότι είναι ένα πανέμορφο παραμύθι που έρχεται να τραβήξει τον αναγνώστη σε ένα ολότελα δικό του αναγνωστικό σύμπαν, ένα σύμπαν το οποίο μου θυμίζει το σύμπαν που έχτισε ο μέγιστος των παραμυθάδων , αν όχι σαν περιεχόμενο και μέγεθος αλλά σαν πρωτοτυπία... Είναι μια όμορφη, ρομαντική ιστορία που μπορεί να διαβαστεί και από μεγάλους και από παιδιά, μια όμορφη απόδραση από την καθημερινότητα... 

Για μένα είναι ένα σημαντικό βιβλίο που θα έχει για πάντα την θέση του στο μυαλό και την καρδιά μου αφού το "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος" είναι το πρώτο βιβλίο που δανείζομαι από τα παιδιά μου, ανήκει στον Σπύρο...  Διαβάζοντας το ένιωσα ότι υπάρχει μια συνέχεια στην οικογενειακή μας παράδοση, όπως εγώ δανειζόμουν τα βιβλία της μάνας μου, τώρα δανείζομαι από τον Σπύρο και ίσως αύριο θα θελήσει κι ο ίδιος να δανειστεί κάποιο από τα δικά μου βιβλία...

"Κάτω από το χώμα" του Peter James

Ένα bachelor party... Μια χοντροκομμένη φάρσα... Ένας άνθρωπος θαμμένος ζωντανός... Ένα δυστύχημα... 

Συνοπτικά έτσι ξεκινάει η υπόθεση του "Κάτω από το χώμα" όταν τέσσερις φίλοι του Μάικλ που πρόκειται να παντρευτεί σε λίγες μέρες αποφασίζουν να του "ξεπληρώσουν" τις πλάκες που τους είχε κάνει στο παρελθόν και την βραδιά του bachelor party του να τον θάψουν ζωντανό μέσα σε ένα φέρετρο για κανά δίωρο για να τον κάνουν να τρομάξει... Όλα θα πήγαιναν καλά με το (αρρωστημένο) σχέδιο τους αν φεύγοντας από το σημείο της ταφής δεν σκοτώνονταν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα... Στο σημείο αυτό ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου να βρεθεί ζωντανός ο Μάικλ, ένας αγώνας δρόμου που συντονίζει ο επιθεωρητής της αστυνομίας του Μπράιτον, Roy Grace... Κατά τη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα αποδειχτεί ότι πολλοί από τον κύκλο του Μάικλ δεν λένε την αλήθεια ενώ ο χρόνος περνάει επικίνδυνα για τον ίδιο...

Το "Κάτω από το χώμα"  είναι μια σχετικά συμπαθής προσπάθεια του καταξιωμένου Peter James για ένα μοντέρνο, αστυνομικό μυθιστόρημα, ημιτελής όμως κατά την προσωπική μου άποψη... Πρώτα απ΄ολα ένιωθα πολλές φορές διαβάζοντάς το ότι διάβαζα σενάριο ταινίας και ως τέτοιο δομούσε την κάθε σκηνή που διαδραματιζόταν...Ιδιαίτερα έντονη ήταν η αίσθηση αυτή όταν περιγράφονταν κάποιες ανατροπές που περιέχονταν σην πλοκή οι οποίες σερβίρονταν στον αναγνώστη εντελώς ωμά και άγαρμπα λες και είχε (ο αναγνώστης) την πολυτέλεια της οπτικής παρατήρησης των σκηνών που περιγράφονταν... Οι χαρακτήρες ήταν επιφανειακοί και αποσπασματικοί ακόμα και του πρωταγονιστή Roy Grace, υπήρχαν πολλές λεπτομέρειες στον καθένα που παρέμειναν "στον αέρα"... Ψάχνοντας στο Google είδα ότι ο  Peter James έχει γράψει κι άλλα βιβλία με πρωταγονιστή τον επιθεωρητή Grace όπου ίσως αναλύει κάποιες από αυτές τις λεπτομέρειες αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία, κάθε βιβλίο οφείλει να μπορεί να στέκεται και μόνο του... Επίσης κάποιοι χαρακτήρες ήταν αφόρητα κλισέ και "περιληπτικοί" όπως αυτοί της Άσλευ και του Μαρκ, γενικά ο συγγραφέας δεν απέφυγε τους μανιερισμούς... Υπήρξαν μεγάλα κενά στην αφήγηση όπως ας πούμε το τι πραγματικά συνέβη στον άτυχο Ντέιβι ή πού τελικά βρίσκεται η εξαφανισμένη από χρόνια Σάντυ, σύζυγος του Roy... Ολόκληρα κομμάτια της πλοκής "ξεπετάχτηκαν" μέσα σε λίγες γραμμές απλά για να προχωρήσει η υπόθεση...

Δεν θεωρώ το "Κάτω από το χώμα" ένα καλό βιβλίο, όχι τουλάχιστον ότι περιμένω εγώ να διαβάσω σε ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα... Ένιωσα διαβάζοντας το σαν να βλέπω μια ταινία δράσης στην τηλεόραση την οποία πετυχαίνεις στο zapping αργά το βράδυ και κολλάς και την βλέπεις μέχρι το τέλος... Αν έχεις και πατατάκια, τέλεια...

"Ο άνθρωπος κιμωλία" της C.J. Tudor

Είχε πολύ καιρό να μου συμβεί να βιάζομαι να γυρίσω από τη δουλειά για να διαβάσω το βιβλίο μου... Μου είχε λείψει αυτή η ερωτική σχέση εξάρτησης που αναπτύσεται όταν πιάνεις στα χέρια σου το "σωστό" βιβλίο...

Θα μπορούσα αντί για κριτική για το "Ο άνθρωπος κιμωλία" της  C.J. Tudor  να ποστάρω την παρακάτω φωτογραφία και ίσως να ήταν αρκετό για να σας πείσω ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο:

               

Έχει δίκιο ο "μεγάλος", αν σου αρέσουν τα δικά του βιβλία τότε θα σου αρέσει και το "Ο άνθρωπος κιμωλία"... Η C.J. Tudor  δεν ανακαλύπτει την Αμερική, στηρίζεται στους ώμους του γίγαντα Stephen King αλλά καταφέρνει να φτιάξει ένα βιβλίο που παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας ως προς τη φόρμα να φαντάζει και να είναι, φρέσκο και ολοζώντανο...

Η ιστορία ξεκινάει πίσω στο 1986, σε μια μικρή αγγλική, επαρχιακή πόλη όπου μια μικρή παρέα παιδιών ετοιμάζεται για την εφηβεία χωρίς να υποψιάζεται τι πρόκειται να συμβεί, γεγονότα που σημαδεύουν τις μεταξύ τους σχέσεις και την ζωή τους ολόκληρη... Fast forward στο 2016, η παρέα έχει ενηλικιωθεί, οι ζωές τους έχουν πάρει τον δρόμος τους, πάντα όμως σημαδεμένες από τα γεγονότα που συνέβησαν πριν 30 χρόνια... Αυτό το εμπρός - πίσω συνεχίζεται σε όλο το βιβλίο και ξετυλίγει την ιστορία σιγά σιγά αποκαλύπτοντας όλα τα καλά κρυμμένα μυστικά που κρύβονται πολλές φορές πίσω από την βιτρίνα των ειδυλλιακών επαρχιακών πόλεων... Ψυχολογική και σωματική βία, ενδοοικογενειακή βία, συντηρητισμός και υποκρισία είναι μερικά από αυτά... Οι ήρωες μας ανεβαίνουν όλοι μεγαλώνοντας τον δικό τους Γολγοθά και έχουν ο καθένας τις δικές του πληγές να φροντίσει, ενώ όλοι όπως φαίνεται κρατούν καλά κρυμμένα μυστικά μόνο για τον εαυτό τους... Οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραία ανεπτυγμένοι, έχουν αποτυπωθεί ξεκάθαρα μέσα από την αφήγηση και κυρίως ο Εντ, ο πρωταγωνιστής και αφηγητής του βιβλίου, ένας ιδιόρρυθμος, μοναχικός τύπος που φλερτάρει με τον αλκοολισμό και την τρέλα... Η κλιμάκωση της πλοκής μέχρι το συγκλονιστικό φινάλε είναι καταπληκτική και είναι το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου... Η  C.J. Tudor  χειρίζεται με απόλυτη μαεστρία τον αναγνώστη, κρατώντας τον σε εγρήγορση και αγωνία, χωρίς όμως λογικούς ακροβατισμούς και πασαλείμματα, στο τέλος του βιβλίου όλα τα κομμάτια του puzzle έχουν μπει στην θέση τους... Τίποτα δεν μένει ασυγχώρητο σε αυτή τη ζωή, karma is a bitch, που λένε οι Αγγλοσάξονες... 

Διαβάστε το "Ο άνθρωπος κιμωλία" ...

Θυμηθείτε με...

"Δόκτωρ Γκλας" του Hjalmar Söderberg

Ο Δόκτωρ Γκλας είναι ένας αξιοσέβαστος, νεαρός επιστήμων γύρω στα 30... Σοβαρός και μετρημένος, ηθικό στοιχείο που τιμά τον όρκο του Ιπποκράτη, οπαδός της ομορφιάς και του ωραίου... Αυτή είναι η βιτρίνα του... Ο Δόκτωρ Γκλας είναι ένας υπό εκκόλαψη serial killer...(;) Πού το ξέρω; Μας το λέει ο ίδιος μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές του και αυτό που βλέπουμε διαβάζοντας τις καταγραφές εκείνου του καλοκαιριού είναι το πώς ο Δόκτωρ Γκλας χτίζει τις δικαιολογίες που χρειάζεται ο ίδιος για να δικαιολογήσει τον φόνο...

Γιατί έγινε ένας τέτοιος άνθρωπος ο Δόκτωρ Γκλας; Είναι ο μόνος άνθρωπος που μεγάλωσε με συναισθηματικά ελλείμματα, με δυσλειτουργική σχέση με τον πατέρα του; Είναι ο μόνος που δυσκολεύεται να εκφράσει τον έρωτα του για μια κοπέλα, να ξεπεράσει την γραμμή εκείνη που θα του επιτρέψει να νιώσει και να εμπνεύσει συναισθήματα; 

Ο Δόκτωρ Γκλας είναι ένας άνθρωπος συναισθηματικά ανάπηρος... Ίσως γιατί δεν του έδειξε κανείς πως να αγαπά και να αγαπιέται... Αγαπάει το ωραίο και μισεί την ασχήμια αλλά αποστασιοποιημένα, σαν παρατηρητής... Είναι πάνω από τα 30 και παρθένος διότι των απωθεί η ιδέα της επαφής των γυμνών σωμάτων... Στοχάζεται πάνω στον έρωτα, στη ζωή, τον θάνατο, ένας διανοούμενος με μηδενικές σχεδόν εμπειρίες ζωής... Δεν διανοείται να θέσει τον εαυτό του στο κέντρο του πλάνου, να διεκδικήσει τη ζωή που δεν έχει ζήσει, συμμετέχει στην ζωή των άλλων σαν διεστραμμένος κουκλοπαίχτης, κινούμενος στο παρασκήνιο, πάντα αθέατος, πάντα μόνος...

Το "Δόκτωρ Γκλας" του Hjalmar Söderberg είναι ένα εξαιρετικό δείγμα noir λογοτεχνίας και παράλληλα μια βαθιά κατάδυση στο ανθρώπινο μυαλό... Συχνά κλειστοφοβικό και πνιγηρό, απεικονίζει τον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή, ταυτόχρονα θύματος και θύτη, και σε αφήνει με την απορία... Θα θελήσει ο Δόκτωρ Γκλας να "διορθώσει" κι άλλα από τα κακώς κείμενα όπως αυτός τα αντιλαμβάνεται; 

Δεν θα το μάθουμε ποτέ...  

Γιλεάδ...

Δεν χρειάζεται να είσαι απαισιόδοξος για να νιώσεις ότι ο κόσμος όλος πάει από το κακό στο χειρότερο κι ότι η γωνιά του πλανήτη που ζεις κάνει ότι μπορεί για να ακολουθήσει κατά πόδας αυτή την κατάντια...

Το χθεσινό εξώφυλλο της Sportime, το οποίο απαξιώ και να αναδημοσιεύσω, και ο τρόπος που επικροτήθηκε και αναπαράχθηκε με θετικό πρόσημο από τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Άδωνη Γεωργιάδη, επιβεβαιώνει ότι η Νέα (Ακρο)Δεξιά του Tea Party είναι εδώ για να μείνει και να μας κάτσει στο σβέρκο...

Με άφησε άναυδο εξ αρχής πώς μια αθλητική εφημερίδα αποφάσισε να πάρει μια τέτοια θέση στηριγμένη σε ΨΕΥΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, (διαβάστε αυτό το thread στο Τwitter, για να καταλάβετε) αλλά δεν θα έπρεπε... Όσο και αν προσπαθούμε να ζήσουμε τις ζωές μας και πολλές φορές κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε γιατί εμείς ζούμε καλύτερα από τους άλλους και η βία που υφίστανται οι άλλοι εμάς δεν μας αγγίζει, το χθεσινό εξώφυλλο σηματοδότησε την επίγνωση ότι η βία αργά ή γρήγορα θα μας αγγίξει όλους...

Πάντα αγαπούσα την επιστημονική φαντασία και τις δυστοπίες αλλά ποτέ ξανά στη ζωή μου δεν ταυτίστηκε τόσο άμεσα στο μυαλό ένα βιβλίο με την επικαιρότητα της χώρας και αυτό ήταν το αριστούργημα  "Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης" της Margaret Atwood... 

Διαβάστε το όσοι δεν θέλετε να ζήσουμε μια Δημοκρατία του Γιλεάδ...

"Η ξηρασία" της Jane Harper

Με δύναμη από την Αυστραλία... Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας υπότιτλος για αυτό το post δεδομένου κιόλας ότι η Jane Harper δεν είναι η πρώτη Αυστραλή συγγραφέας που διαβάζω φέτος (link)... Φαίνεται να υπάρχει ένας λογοτεχνικός δυναμισμός γένους θηλυκού στους Αντίποδες, για την Harper διάβασα σχόλια του τύπου ότι έρχεται να αποτελέσει το αντίπαλος δέος στο σκανδιναβικό noir...  

Λες;

Θα δείξει... 

Η διετής ξηρασία έχει οδηγήσει την μικρή, αγροτική κοινότητα της Κιβάρα στα όριά της και την κατάσταση έρχεται να κάνει ακόμα χειρότερη η διπλή δολοφονίας μια γυναίκας και του μικρού γιου της από τον σύζυγό της και πατέρα του παιδιού, του Λιουκ, ο οποίος μετά αυτοκτόνησε... Με αφορμή την κηδεία θα επιστρέψει μετά από πολλά χρόνια στην Κιβάρα ο Άαρον, ο παιδικός καλύτερος φίλος του Λιουκ, ο οποίος είχε φύγει κακήν κακώς από την πόλη όταν το όνομα του συνδέθηκε με τον θάνατο μιας κοπέλας, της Έλι, όταν ήταν 16 χρονών... Ο Άαρον είναι persona non grata για την πόλη, είναι πλέον αστυνομικός και προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του στην γενέτειρά του όμως έπειτα από παράκληση των γονιών του Λιουκ, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο γιος τους έγινε φονιάς της οικογένειάς του, θα αναλάβει να επανεξετάσει την υπόθεση και να βεβαιωθεί για το ποια είναι η αλήθεια... Η ευθύνη που ανέλαβε θα ξυπνήσει οδυνηρές μνήμες του παρελθόντος, η προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη αλλά η κάθαρση στο τέλος θα έρθει...

Δεν ξέρω αν αποτελεί το αντίπαλο δέος για το σκανδιναβικό noir, οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι μου άρεσε πολύ η οπτική της Harper ... Το στυλ της είναι φρέσκο, έχει χαρακτήρα και πιστεύω ότι αν εξελιχθεί θα διαβάσουμε μεγάλα πράγματα από αυτήν... Η πλοκή εκτυλίσσεται με το γνωστό τρικ της αντιπαράθεσης παρόντος και παρελθόντος, με  flashbacks να εμπλουτίζουν και να ενισχύουν την εξέλιξη της ιστορίας... Οι πρώτες σελίδες του βιβλίου είναι κάπως αμήχανες, δεν θα ενθουσιάσουν τον αναγνώστη, φαίνονται αποχαυνωμένες από την φοβερή ζέστη της Κιβάρα, κατόπιν όμως το βιβλίο γίνεται ένα εξαιρετικό page turner... Πραγματικά απόλαυσα την ροή της ιστορίας, όσο λίγες φορές... Οι χαρακτήρες έχουν δουλευτεί αρκετά, κάποιοι είναι σχηματικοί αλλά είναι και ο ρόλος τους τέτοιος, ο χαρακτήρας του Άαρον έχει δουλευτεί εξαιρετικά και με μεγάλη λεπτομέρεια... Αυτό που θεωρώ το μεγαλύτερο προσόν του βιβλίου αυτού είναι η τρομερή ικανότητα της Harper να φτιάχνει απόλυτα ρεαλιστικές φωτογραφίες με την πένα της για τον αναγνώστη... Κατάφερα να δω τα φρυγμένα από την ζέστη χωράφια των χωρικών της Κιβάρα, τον αέρα που σήκωνε την σκόνη, τον ιδρώτα που γυάλιζε στο πάνω χείλος του Άαρον, καταπληκτική δουλειά... Το φινάλε είναι καταιγιστικό, ο αναγνώστης θα υποπτευθεί και θα απορρίψει πολλούς πιθανούς υπόπτους μέχρι την κορύφωση της ιστορίας όπου όλα τα μυστικά χρόνων και χρόνων θα αποκαλυφθούν... Η κάθαρση θα έρθει σαν αναζωογονητική βροχή στο ξεραμένο χώμα και ο καθένας θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια του και να πάει παρακάτω... 

Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της ζωής...

"Νυχτερινό σχολείο" του Lee Child

Οι Εκδόσεις Bell είναι συνδεδεμένες στο μυαλό μου με το βιβλίο σε pocket/paperback μορφή και το καλοκαίρι... Όσο και αν πλέον η αντίστοιχη pocket σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο είναι περισσότερο του γούστου μου κυρίως από άποψη αισθητικής, τα βιβλιαράκια με τον κίτρινο σηματάκι θα είναι πάντα στην καρδιά μου...

Αγόρασα το "Νυχτερινό σχολείο" από το κέντρο τύπου στην Αίγινα κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, ήθελα μια λύση φθηνή και αξιόπιστη για να καλύψω τις όχι απαιτητικές, φέτος το καλοκαίρι, αναγνωστικές μου ανάγκες... Ο Lee Child και ο ήρωάς του ο Jack Reacher δεν με είχαν απογοητεύσει στο παρελθόν, το βιβλίο είναι το τελευταίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, είναι φθηνό, είναι Bell , ήμουν διακοπές, όλα τέλεια...

Αντιγράφω την υπόθεση από το οπισθόφυλλο:

Ο Τζακ Ρίτσερ επιστρέφει. Στο παρελθόν…

Βρισκόμαστε στο 1996, και ο Ρίτσερ είναι ακόμη στο στρατό. Το πρωί τον παρασημοφορούν και το απόγευμα τον ξαναστέλνουν στο σχολείο. Στην ίδια τάξη είναι κι άλλοι δύο άντρες –ένας πράκτορας του FBI και ένας αναλυτής της CIA. Και οι δύο είναι πρώτης τάξεως στελέχη, έχουν σημειώσει πρόσφατα μια μεγάλη επιτυχία στους τομείς τους και αναρωτιούνται τι στα κομμάτια γυρεύουν εκεί πέρα.

Και μετά το μαθαίνουν: Ένας εν υπνώσει πυρήνας τζιχαντιστών στο Αμβούργο δέχεται μια απροσδόκητη επίσκεψη –ένα Σαουδάραβα αγγελιοφόρο που αναζητεί ασφαλές καταφύγιο μέχρι να συναντηθεί με κάποια άγνωστα πρόσωπα. Ένας πράκτορας της CIA έχει διεισδύσει στον πυρήνα, και πιάνει το αυτί του το ανατριχιαστικό μήνυμα του αγγελιοφόρου: «Ο Αμερικανός θέλει εκατό εκατομμύρια δολάρια».

Για ποιο πράγμα θέλει τόσα λεφτά; Και από ποιον τα θέλει;

Ο Ρίτσερ και οι δυο καινούργιοι φίλοι του παίρνουν εντολή να βρουν τον Αμερικανό. Και πρέπει να βιαστούν. Γιατί αν δεν πιάσουν τον άνθρωπό τους, ο κόσμος θα υποστεί μια τρομοκρατική ενέργεια επικών διαστάσεων.

Το  "Νυχτερινό σχολείο" ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου και συνόδεψε άψογα τα διαβάσματα μου πριν το ευεργετικό μεσημεριανό ύπνο ή τις βραδυνές μου αναγνώσεις συνοδεία μιας μπύρας ή ενός ποτηριού κρασιού στη βεράντα... Είναι ένα κλασσικό ανθρωποκυνηγητό σε γρήγορους ρυθμούς και με ωραία δουλεμένη πλοκή... Ο Lee Child είναι ένας συγγραφέας που σέβεται τον αναγνώστη του και δεν "καταδέχεται" να παρουσιάσει μια πλοκή τραβηγμένη από τα μαλλιά ή με κενά... Η περίοδος που διαδραματίζεται το βιβλίο είναι μια ενδιαφέρουσα, ιστορικά, μεταβατική περίοδος που ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει και νέοι "κακοί" έρχονταν να πάρουν την θέση τους σε ένα κόσμο που είχε μάθει να ζει στην περιβόητη ισορροπία του τρόμου για δεκαετίες... Το γεγονός ότι η υπόθεση διαδραματίζεται το 1996 κάνει το βιβλίο old school, το κυνηγητό δεν διεξάγεται με παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων, ψηφιακών ιχνών και δειγμάτων dna, όπως γίνεται σήμερα, είναι ένα παραδοσιακό παιχνίδι γάτας και ποντικού όπου κερδίζει ο πιο έξυπνος κι όχι ο τεχνολογικά προηγμένος... Το βιβλίο φυσικά και ακολουθεί μια μανιέρα με στοιχεία που επαναλαμβάνονται από προηγούμενα βιβλία αλλά στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος (γνώμη μου είναι ότι) σημαντικό ρόλο παίζει το κυνήγι και η έξαψη που μπορεί να χαρίσει στον αναγνώστη και όχι τόσο η πρωτοτυπία... Ο Jack Reacher  είναι ένας συμπαγής χαρακτήρας, δουλεμένος εδώ και χρόνια, που είτε τον αγαπάς είτε τον μισείς, ακριβώς διότι είναι ακραίος, είναι ο άνθρωπος που επιβάλλει τον ηθικό του κώδικα χωρίς τύψεις και αμφιβολίες, συχνά κόντρα στην κοινά αποδεκτή ηθική...

Σε γρήγορους ρυθμούς αλλά χαλαρά το βιβλίο διαβάστηκε και οι διακοπές τελείωσαν...

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο γραφείο μετά την άδεια... 😢

"Οι Καλοί" της Hannah Kent

Το post γράφεται την έβδομη μέρα των διακοπών μου στην Αίγινα κι ενώ το βιβλίο το έχω τελειώσει πριν φύγω από την Αθήνα... Πάντα λέω ότι για να γράψεις την άποψή σου για ένα βιβλίο είναι καλό να έχουν περάσει πρώτα κάποιες μέρες έτσι ώστε το βιλίο να "κάτσει" μέσα σου... Η αλήθεια βέβαια ότι εκτός από την (όποια) εσωτερική επεξεργασία ρόλο έπαιξε και η διάθεση για διακοπές από όλα...

Το πρώτο βιβλίο της Hannah Kent, το "Έθιμα Ταφής" , πραγματικά το λάτρεψα και ήταν σίγουρα το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς εκείνης... Το "Οι Καλοί" άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, όχι εσκεμμένα αλλά καθαρά από θέμα τύχης... Η υπόθεση διαραματίζεται στην αγροτική Ιρλανδία του 1825... Η χήρα Λίχι αναλαμβάνει την φροντίδα του εγγονού της όταν η κόρης της πεθαίνει... Το παιδί ενώ φαινόταν να μεγαλώνει κανονικά μέχρι την ηλικία των δύο έτών, πλέον στα τέσσερά του δεν μιλάει, δεν περπατάει, είναι παντελώς αβοήθητο... Το γεγονός αυτό γεμίζει απελπισία και θυμό την χήρα που κρύβει το εγγόνι της από τα μάτια του κόσμου από ντροπή... Προσλαμβάνει μια δεκαεξάχρονη κοπέλα για να την βοηθήσει με την ανατροφή του παιδιού που  κατάσταση του απαιτεί εικοσιτετράωρη φροντίδα... Σιγά σιγά ριζώνει μέσα της η πεποίθηση ότι το ανήμπορο παιδί δεν είναι το εγγόνι της, ότι είναι ένα τελώνιο που της άφησαν οι "Καλοί" στην θέση του για να την βασανίζει... Οι "Καλοί" είναι τα πνεύματα και τα ξωτικά των ιρλανδικών παραδόσεων που ζουν στην ύπαιθρο και βασανίζουν τους ανθρώπους κατά πως τους αρέσει... Βρισκόμαστε σε μια εποχή που παρά την επικράτηση του καθολικισμού, οι παγανιστικές δοξασίες και αντιλήψεις δεν έχουν ακόμα διαγραφεί από την συλλογική συνείδηση των ανθρώπων της υπαίθρου... Όταν κακοτυχία και αναποδιές πέφτουν στην κοιλάδα που ζει η χήρα Λίχι τα κουτσομπολιά φουντώνουν μεταξύ των ανθρώπων για το αλλόκοτο παιδί που κρύβει στο σπίτι της και του αποδίδουν όλη τους την κακή τύχη... Μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση, η χήρα αποφασίζει να αναζητήσει βοήθεια από μια πρακτική γιάτρισσα, την Νανς, που έχει το "χάρισμα" και ξέρει τους τρόπους των "Καλών" και από και πέρα το δράμα οδηγείται στην κορύφωσή του... 

Η Kent έχει κάνει φοβερή δουλειά ως προς την ιστορική έρευνα και την απεικόνιση της εποχής... Οι περιγραφές και οι λεπτομέρειες είναι συγκλονιστικές, σχεδόν μυρίζεις την μυρωδιά της σβουνιάς και της τύρφης που καίγεται, της απλυσιάς των σωμάτων των ανθρώπων, της πρωινής υγρασίας στην Κοιλάδα...Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, άνθρωποι εξαιρετικά απλοικοί κι αγράμματοι αλλά τρομερά σύνθετοι, εγκλωβισμένοι στα δεσμά της αμάθειας,της δεισιδαιμονίας και πάνω από όλα της φτώχειας τους... Η τοπική κοινωνία απεικονίζεται με αδρές, σχεδόν βίαιες γραμμές, η ανθρώπινη μικρότητα και η υποκρισία, η ταξικη διαστρωμάτωση ακόμα και μεταξύ των εξαθλιωμένων... 

Όλα αυτά και φυσικά η εξαιρετική πλοκή έφταναν για να αναγάγουν το "Οι Καλοί"  σε ένα αριστούργημα στα μάτια κάθε αναγνώστη... αν δεν είχε προηγηθεί το  "Έθιμα Ταφής"  όπου όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω είχαν ήδη γίνει... Η Kent στο "Οι Καλοί" όπως και στο "Έθιμα Ταφής" , πλάθει μια ιστορία εποχής στηριγμένη σε πραγματικά γεγονότα, τοποθετημένη στις εσχατιές τις Ευρώπης, με εξαιρετική ερευνητική δουλειά που κάνει focus στο ηθογραφικό και κοινωνικό στοιχείο, στο μωσαικό που απεικονίζει την κάθε εποχή... Αν το κάνει καλά; Η απάντηση είναι άμεση και κατηγορηματική: Το κάνει εξαιρετικά! Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για μια συγγραφέα που έκανε ένα τόσο εξαιρετικό συγγραφικό ντεμπούτο όπως το "Έθιμα Ταφής" ... Από μια τέτοια συγγραφέα περιμένεις, άπληστα σκεπτόμενος σίγουρα, να κάνει ένα βήμα παρακάτω και να βρει και πάλι τον τρόπο να σε εκπλήξει... Αυτό το βήμα δεν έγινε, χρησιμοποιήθηκε η ίδια επιτυχημένη συνταγή του πρώτου βιβλίου η οποία είχε σαν αποτέλεσμα ένα πολύ καλό βιβλίο, μέχρι εκεί όμως... Το στοιχείο της έκπληξης δεν υπήρξε ποτέ και αυτό είναι το μόνο μειονέκτημα που θα βρω στο "Οι Καλοί" δεδομένου ότι ο αναγνώστης δεν διαβάζει πρώτη φορά Hannah Kent...