Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Για μένα...

Αυτή η εποχή του χρόνου...

Πέρσι τέτοια εποχή πέρασα μια περίοδο που ένιωθα μια απόλυτη ματαίωση και που δυσκολευόμουν να σηκωθώ και από το κρεβάτι, τόσο πολύ που ξεκίνησα μια περίοδο από συνεδρίες σε ψυχοθεραπευτή η οποία διεκόπη, όπως και τόσα άλλα στην ζωή μας, από τον κορονοϊό...  Φέτος κι ενώ έχω γυρίσει από τις καλύτερες ίσως διακοπές της ζωής μου, νιώθω αυτό το αίσθημα της ματαιότητας να επανέρχεται... Ξέρω πώς εξελίσσεται και πού πάει και δεν θα το αφήσω φέτος να με ρίξει, πιστεύω όμως ότι ξέρω τον λόγο της επανεμφάνισής του... Είναι ότι το μυαλό μου μετά από αρκετές μέρες μακρυά από μια καθημερινότητα τοξική, από ένα τρόπο ζωής που δεν θέλω πια, που βρίσκω κενό νοήματος, αδυνατεί να μπει ξανά στο καλούπι...  Λύση υπάρχει και αυτή είναι μόνο μία, η επιλογή μιας άλλης καθημερινότητας, ενός άλλου τρόπου ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται... Δεν είναι εύκολη απόφαση, το γνωρίζω πολύ καλά, πρέπει να κάνεις ρήξεις και παραδοχές και με τον εαυτό σου και τους άλλους χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το εγχείρημα θ

42

Εικόνα
 Τα φτάσαμε αισίως... :)

Επιστροφή στην καθημερινότητα...

Εικόνα
Δέκα μέρες διακοπές κάπου στη Βόρεια Εύβοια έφταναν και περίσσευαν για να ηρεμήσω, να κοιμάμαι ήσυχα μεσημέρι και βράδυ, να σταματήσω να τρώω και να πίνω βουλιμικά τα βράδια όταν το σπίτι κοιμάται και το στρες μου ψάχνει διέξοδο... Δεύτερη μέρα στην Αθήνα και νιώθω το σφίξιμο στο στήθος σιγά σιγά να επιστρέφει, η τοξικότητα της καθημερινότητας στην πραγματική ζωή είναι απίστευτη... Δεν θέλω να γυρίσω πίσω στην προ διακοπών κατάσταση μου, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια...

Ποιος φταίει;

Δεν φταίει ούτε ο ανάδρομος, ούτε ο γκαντέμης ο Κούλης, ούτε κάποια άλλη κακόβουλη συναστρία... Φταις εσύ που νομίζεις ότι μπορείς να παίξεις ένα παιχνίδι εξαρχής χαμένο, που εθελοτυφλείς ότι θα το φέρεις στα μέτρα σου και θα το κερδίσεις... Δεν μπορείς να το κερδίσεις ποτέ αυτό το παιχνίδι, κι όσα λεφτά και να ξοδέψεις σε ψυχοθεραπευτές και φάρμακα, η κοτρόνα που σε πλακώνει στο στήθος και σου συνθλίβει το μυαλό δεν θα σηκωθεί ποτέ... Το ίδιο το παιχνίδι είναι το πρόβλημα, αυτό που προκαλεί τα ψυχολογικά σου, το απάλευτο stress, την οργή που ξεχειλίζει, την ντροπή... Όλα αυτά γιατί σε πείσανε ότι μόνο το παιχνίδι υπάρχει και τίποτα άλλο... - Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! - Φταίει ο Θεός που μας μισεί! - Φταίει το κεφάλι το κακό μας! - Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί! Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα. ... Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει, μας πατεί. Δε

Break through...

Ο Ιούνιος έχει μπει φουριόζος με πολύ πυκνή πληροφόρηση και ροή γεγονότων... Πολύ δουλειά, ένα νέο επαγγελματικό εγχείρημα που είναι στα σπάργανα, οι πρώτες μέρες μετά την καραντίνα που εξακολουθούν να μας συγχύζουν και να μας κάνουν καχύποπτους, εξελίξεις σε κάθε επίπεδο... Είμαι κουρασμένος και δεν κρύβω ότι έχω πολύ stress, ο ύπνος μου έχει γίνει πολύ ανήσυχος, κάθε βράδυ βλέπω όνειρα που καυγαδίζω...  Όσον αφορά τη δουλειά έχω εμπλακεί σε projects τα οποία έχουν πολύ μεγάλη σημασία αυτή την περίοδο για την εταιρεία, ασχολούνται με αυτά άτομα του C-level management και νιώθω ότι επιτέλους η δουλειά μου έχει γίνει γνωστή κι έχει εκτιμηθεί στο σημείο που της άξιζε... Δεν με ενοχλεί η κούραση ή το stress αλλά νιώθω ότι αυτή είναι μια πολύ σημαντική ευκαιρία για το break through σε ένα άλλο level που θα μου επιτρέψει να προσεγγίσω μια ζωή και κάποιους στόχους όπως τους έχω ονειρευτεί εδώ κι χρόνια με την Μάρα κι αυτό με αγχώνει πολύ... Δεν θέλω να χάσω αυτή την ευκαιρία, θέλω να πάνε όλ

Mission accomplished...

Εικόνα
Είμαι τύπος που χρειάζεται να έχει στόχους, κάτι να κυνηγάει... Τους καταστρώνω στο μυαλό μου, τους μελετώ και τους κρατώ σε αναμονή μέχρι να έρθει η ώρα να (γίνει η απόπειρα να) εκπληρωθούν... Ένα στόχος μπορεί να περιμένει για χρόνια αλλά (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) πάντα έρχεται η ώρα του να δοκιμαστεί...  Ένα τέτοιος στόχος ήταν κι ο σημερινός που εκπληρώθηκε... Μια μεγάλη πεζοπορική διαδρομή με πολύ μεγάλες υψομετρικές διαφορές που συνδυάζει βουνό και πόλη... Κουράστηκα πολύ αλλά τα κατάφερα και αυτό έχει την μεγαλύτερη σημασία...

Το δικό μου "Last Dance"...

Τελείωσα σήμερα το πρωί το τελευταίο επεισόδιο του "Last Dance" ...  Βγήκα μετά για ένα μεγάλο περίπατο και σκεφτόμουν στο δρόμο ότι το never give up mentality που χαρακτήριζε τον Michael Jordan είναι ένα χαρακτηριστικό που έχω κι εγώ και χάρηκα πολύ που μοιράζομαι ένα τέτοιο ποιοτικό χαρακτηριστικό με μια τέτοια προσωπικότητα... Κατόπιν βέβαια σκέφτηκα ότι ο   Michael Jordan ήταν απόλυτα στοχοπροσηλωμένος και κάθε αποτυχία τον έκανε μόνο να πεισμώνει περισσότερο, την στιγμή αμέσως μετά την κάθε ήττα ξεκινούσε να βρει τον τρόπο που την επόμενη φορά θα ήταν αυτός ο νικητής... Εγώ σε κάθε αποτυχία περνάω μια περίοδο που οικτίρω τον εαυτό μου, που με μισώ που δεν τα κατάφερα γιατί είμαι ανίκανος... Σε αυτή την περίοδο εγκαταλείπω τον στόχο μου, τον θεωρώ τροχοπέδη και άγχος και προσπαθώ να δικαιολογήσω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζομαι τον στόχο, ότι είναι υπερβολή, ότι είναι λάθος, οτιδήποτε... Όταν περάσει λίγος καιρός θα βρω και πάλι τον δρόμο μου και θα επιχειρήσω ξανά να

All specialized, all reinvented...

Είναι ένας στίχος από ένα κομμάτι των Moderat και μου κόλλησε στο μυαλό εδώ και πολλές μέρες...  Η καραντίνα αν μη τι άλλο μας έδωσε πολύ χρόνο να σκεφτούμε... Είμαι πια σχεδόν 42 και ναι, το λέω ξεκάθαρα, περνάω κρίση μέσης ηλικίας... Μεγαλώνω και αυτό δυσκολεύομαι να το δεχτώ, κοιτάω στον καθρέφτη, τον πραγματικό και αυτόν που κουβαλάμε μέσα μας και δεν με αναγνωρίζω... Δεν ήταν εύκολα τα τελευταία χρόνια, τα νεύρα μου δοκιμάστηκαν πολύ, οι αντοχές μου αδυνάτισαν... Είμαι συχνά σε σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι εύκολο ούτε για μένα ούτε για τους άλλους που στέκονται δίπλα μου...  Οφείλω σε όλους αυτούς να επανεφεύρω τον εαυτό μου από τον άνθρωπο που με τα καλά και τα κακά του με έφερε μέχρι εδώ και δεν τα πήγε άσχημα, στον άνθρωπο που θα με οδηγήσει στο δεύτερο μισό της ζωής μου και θα κάνει το καλύτερο για να είμαι ευτυχισμένος εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι... Δεν θα είναι εύκολο αλλά είναι υπόσχεση...

Καραντίνα ημέρα 34η...

Οι μέρες κυλάνε η μια πίσω από την άλλη με πολύ μικρές παραλλαγές... Συνηθίζω αυτό που ζω από ανάγκη για να μην σαλτάρω αλλά στην σκέψη και μόνο ότι ίσως δεν θα μπορώ να κάνω ένα μπάνιο στην θάλασσα όταν ανοίξει ο καιρός, μου έρχεται τρέλα, είναι το σενάριο που δεν θέλω να σκέφτομαι... Ψυχολογικά είμαι κουρασμένος αλλά είμαι όρθιος, δεν με έχει ρίξει από κάτω, όχι πολύ τουλάχιστον και όχι κάθε μέρα...  Το έχω ρίξει στη γυμναστική, ο διάδρομος αναστενάζει κάθε μέρα, ήταν η πιο καλή αγορά που έκανα εδώ και πολλά χρόνια... Ευελπιστώ ότι θα χάσω και κανένα κιλό, ακόμα δεν έχει δείξει κάτι η ζυγαριά και δεν τρώω πιο πολύ από προ καραντίνας αλλά επιμένω... Με τα αγόρια πάμε βόλτες και πεζοπορίες στο βουνό, στέλνουμε ένα μήνυμα για μετακίνηση νούμερο 6 και ξεκινάμε... Έβαλα Netflix την πιο σωστή στιγμή, 5 μόλις ημέρες πριν την έναρξη του εγκλεισμού, και του έχω δώσει κι έχει καταλάβει και τα παιδιά κι η Μάρα το ίδιο...  Μου λείπουν πολύ οι δικοί μου, οι φίλοι μου... Σήμερα θα έρ

Καραντίνα ημέρα 21η...

Πριν τις 10 είχα καταφέρει να μαλώσω με δύο διαφορετικούς συναδέλφους, τηλεφωνικά και μέσω chat... Πράγματα που άλλες μέρες μπορεί να τα περνούσα στο ντούκου, τώρα δεν διανοούμαι καν να τα αφήσω να πεσουν κάτω... Αν είναι κάτι που δοκιμάζεται αυτές τις μέρες σίγουρα είναι η υπομονή μας και τα νεύρα μας, για ανθρώπους όμως σαν και μένα, δύσκολους στην επικοινωνία, δοκιμάζεται και η ικανότητά μας να επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους και να χειριζόμαστε συμπεριφορές... Είναι 10:48 και δεν έχω καμία διάθεση για δουλειά, το μόνο που θέλω είναι να σκεπαστώ με την κουβέρτα, να δω Netflix και να κοιμηθώ...

Ήρθε η ώρα...

Εικόνα
😢😢😢

Ποδαρικό...

Η χρονιά έχει ξεκινήσει με πολύ άγχος και πολύ στενοχώρια... Πολλά μέτωπα ανοιχτά, αποφάσεις σημαντικές που πρέπει να παρθούν, συναισθήματα που καταπνίγονται... Μέσα σε όλα αυτά όμως την Τετάρτη που μας πέρασε είχα μια σημαντική ευκαιρία να πάρω τα πάνω μου...  Προσεκλήθην από μια εταιρεία με την οποία διατηρώ συνεργασία και προσωπικές σχέσεις εδώ και χρόνια να μιλήσω για τη δουλειά μου σε ένα σεμινάριο που διοργανώθηκε στο ACEin σχετικά με τα Data Analytics και τις τεχνολογίες της Qlik... Το ακροατήριο ήταν στελέχη επιχειρήσεων που συμμετέχουν σε σχετικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα που προφέρεται από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών... Παρά το αρχικό άγχος, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι παρόμοιο , ένιωσα καλά που μίλησα για τη δουλειά μου, για αυτά που κάνω τόσα χρόνια, σε ένα κοινό που έδειχνε να συμμερίζεται τις απόψεις μου και να κατανοεί τις εμπειρίες μου και ένιωσα ακόμα καλύτερα όταν στο τέλος της διάλεξης μου έγιναν ερωτήσεις και κανά δυο ήρθαν να πιάσουμε και

2020...

Το 2019 τελειώνει για να το διαδεχτεί το 2020 κι εγώ μπαίνω στην διαδικασία του απολογισμού της χρονιάς, ω πόσο πρωτότυπος είμαι...  Το ξανασκέφτομαι όμως και αποφασίζω να μην κάνω ούτε απολογισμό, ούτε λίστες φέτος... Θέλω απλά να θέσω κάποιους στόχους για μένα με την νέα χρονιά, στόχους δύσκολους μα εφικτούς για μένα... Με το τέλος του 2020 θέλω κοιτώντας προς τα πίσω την χρονιά να δω: ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ !!! Λιγότερο ανούσιο κόλλημα σε οθόνες, αν είναι να το κάνω να βγάλω και κανά φράγκο... Περισσότερη άσκηση, πρέπει να αποσβεστεί για τα καλά ο διάδρομος και η συνδρομή στο γυμναστήριο... Το καινούργιο σπίτι μου, αυτό που θέλω εγώ κι η οικογένεια μου... Καλή χρονιά σε όλους!

Αστοχία υλικού...

Συζήτησα και στο παρελθόν το ίδιο θέμα με τον εαυτό μου, γιατί δεν κάνω φίλους, γιατί κρατάω τους ανθρώπους σε απόσταση... Δεν αναιρώ όσα είχα πει τότε αλλά πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο...  Κρατάω τους ανθρώπους μακρυά γιατί φοβάμαι την έννοια τους... Εγκαρδιότητα σημαίνει να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου με τον άλλο, το χαρούμενο και το λυπημένο κι εγώ φοβάμαι να λυπηθώ για κάποιον άλλο, φοβάμαι να επωμισθώ την στενοχώρια του, αυτή που κουβαλάω μέσα μου μου φτάνει, δεν θέλω άλλη...  Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, νιώθω τις ισορροπίες μου να δοκιμάζονται καθημερινά, όχι άλλα stress tests... Προτιμώ, συνειδητά πολλές φορές, την μοναξιά και την σιωπή κάνοντας οικονομία ψυχικού σθένους, από το λίγο που διαθέτω, για τους ανθρώπους που θα πέθαινα χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παιδιά μου και την Μάρα...  Θα ήθελα να ήμουν αλλιώς αλλά δεν είμαι... Ίσως να ήμουν αλλιώς αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στη ζωή μου αλλά τη ζωή δεν την ορίζεις, σου έρχεται

Ενδοσκόπηση...

Ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω το άγχος, την ασχήμια του κόσμου που με περιβάλλει, τις μικρές καθημερινές κηδείες, τα προβλήματα που δεν τελειώνουν και διαρκώς διαφοροποιούνται σαν τους ιούς που προσαρμόζονται στα αντιβιοτικά, ήταν να κλείσω τον κόσμο απ' έξω, να γίνω αναίσθητος σε πολλά πράγματα...  Αυτό ο τρόπος απέτυχε να με βοηθήσει...  Αφενός δεν είμαι ευχαριστημένος που πολλές φορές είμαι και συμπεριφέρομαι σαν ένα εγωιστικό καθίκι, αφετέρου ο τρόπος αυτός δεν δούλεψε, το άγχος, η ένταση, τα αρνητικά συναισθήματα με έχουν νικήσει...  Πολύ άσχημο είναι ότι συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεσπά στους πρόχειρους μπόσικους που βρίσκω μπροστά μου που στις 99,9% των περιπτώσεων είναι μέλη της οικογένειάς μου και ειλικρινά φοβάμαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την μελλοντική μας σχέση αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω... Η συνειδητοποίηση αυτή γεννά περισσότερα άσχημα συναισθήματα και ο κύκλος ξαναρχίζει...  Κάποιος θα μου πει, κι ενδεχομένως κι εγώ αυτό

Αυτό...

Εικόνα
Ίσως είναι λίγο νωρίς για New Year's Resolutions, ίσως είναι και μάταια, τα περισσότερα New Year's Resolutions τα τελευταία χρόνια πήγαν άκλαφτα, το συγκεκριμένο όμως είναι just to the point, απόλυτα ρεαλιστικό κι επίκαιρο... Link 

Ου γαρ έρχεται μόνον...

Μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε για να νιώσουμε καλύτερα... Ότι τα 40 είναι τα νέα 20, ότι δείχνουμε μια χαρά στον καθρέφτη, ότι καθόλου δεν αλλάξαμε... Εγώ ένα πράγμα ξέρω... 'Οτι τον κύριο που με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη του κουρέα χθες το απόγευμα, με τις ρυτίδες δίπλα από το στόμα, τα κρεμασμένα μάγουλα, το κουρασμένο βλέμμα,  το προκοίλι  και τα βυζάκια που διαγράφονταν κάτω από το πουκάμισο, μου πήρε ένα δυο δευτερόλεπτα να τον αναγνωρίσω, περισσότερο γιατί δεν ήθελα να τον αναγνωρίσω όχι γιατί δεν μπορούσα...

Ζήλεια...

Είναι ζήλεια; Ναι, είναι...  Δεν είναι όμως κακοπροαίρετη, δεν συνοδεύεται από φθόνο για τον άλλο... Είναι μια λαχτάρα για αυτό που θα ήθελα να έχω καταφέρει κι εγώ, να έχω τον διαθέσιμο χρόνο, το σθένος και τους πόρους για να το φέρω εις πέρας... Το παθαίνω συχνά για διάφορους λόγους και αιτίες...  Φταίει που δεν μπορώ να βάλω όριο στις φιλοδοξίες και στα σχέδια μου, που προσπαθώ πάντα να κατακτήσω στόχους, πολλές φορές ανέφικτους και μη ρεαλιστικούς... Προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι πάντα όλες τις αντικειμενικές παραμέτρους που με εμποδίζουν να πετύχω ένα στόχο, να μην νιώθω "λίγος" και ανεπαρκής... Δυσκολεύομαι να το κάνω, πρέπει πάντα να έχω στόχους να κυνηγάω, νιώθω ότι αν σταματήσω να έχω στόχους θα καταπέσω, θα γεράσω... Πρέπει προφανώς να θέτω πιο ρεαλιστικούς στόχους και να μην τους θέτω όλους μαζί... Υ.Γ. Αιτία του post αυτού ήταν το χαρούμενο νέο ότι ένας πολύ καλός μου φίλος κατάφερε να αποκτήσει ένα πολύ καλό επαγγελματικό

Πληγή...

Σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου οφείλω να στο πω... Νομίζω ότι αυτό που δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ είναι μόνο το γεγονός ότι αναγκάστηκα να συμμετέχω σε ένα χωρισμό από τόσο κοντά, εγώ που είμαι 21 χρόνια με την Μ., εγώ που δένομαι με τα άψυχα αντικείμενα που συνδέω με αναμνήσεις, πόσο μάλλον με ανθρώπους... Οτιδήποτε άλλο μπορώ να στο συγχωρήσω, οτιδήποτε άλλο έβλαψε πρώτα απ' όλα εσένα τον ίδιο, μπορώ να το βάλω πίσω μου αφού μπορείς κι εσύ, αυτό όμως είναι μια πληγή δικιά μου, μια πληγή που δεν χρειαζόμουν και δεν ήθελα να έχω...  Χρόνια σου πολλά κι ευτυχισμένα, σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις...

Κρίματα...

Χθες το απόγευμα επέστρεψα στο σπίτι γύρω στις 19:30 αφού είχα περάσει πρώτα από το super market... Ήταν μια καλή μέρα, όπως καλές ήταν κι όλες αυτές οι μέρες που είχαν περάσει, δεν υπήρχαν σκιές ή περίεργες σκέψεις, ήμουν απλά τόσο κουρασμένος όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που γυρνάει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά... Μιλούσα με την Μ. στο δωμάτιό μας περί ανέμων και υδάτων όταν ξαφνικά άκουσα το απότομο και δυνατό κλάμα του Σ. από το σαλόνι.... Φώναζε: "O Θ. μου έσπασε το δόντι!"  Έτρεξα μέσα και είδα το παιδί κλαμένο και με σπασμένο σχεδόν στη μέση έναν από τους κάτω κοπτήρες... Μου είπε κλαίγοντας ότι ο Θ. του πέταξε ένα παιχνίδι στο πρόσωπο επειδή μάλωσαν... Θόλωσα... Το αίμα βαρούσε στα μηνίγγια μου από τα νεύρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πιάσω στα χέρια μου τον μικρό ο οποίος είχε κρυφτεί κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού... Ουρλιάζοντας ότι θα τον σκοτώσω προσπάθησα να τον τραβήξω κάτω από το τραπεζάκι κι επειδή τραβιόταν όταν άπλων