Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Δουλειά

Το προλεταριακό μαύρισμα...

Τις τελευταίες μέρες, πηγαίνοντας στη δουλειά, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αυτή την αφίσα, κάπου στο Χαλάνδρι... Μου θυμίζει μια σκηνή από τα παιδικά μου χρόνια, όταν ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών...  Ήμασταν στην Κύπρο για καλοκαιρινές διακοπές και μέναμε στο σπίτι του αδερφού της μάνας μου, του θείου μου του Μήτσου... Ο θείος μου δούλευε σε βενζινάδικο όλη του τη ζωή, 12ωρα και 14ωρα, 6 ημέρες την εβδομάδα, μέχρι που πήρε την σύνταξή του... Αν και έχει πράσινα μάτια και τα μαλλιά του είναι ανοιχτόχρωμα καστανά, είναι μαυρισμένος σαν παλιωμένο δέρμα... Ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς από τη δουλειά και πήρε τα ξαδέρφια μου κι εμάς και μας πήγε για μπάνιο... Όταν φτάσαμε στην θάλασσα τα παιδιά μπήκαμε κατευθείαν στη θάλασσα, αυτός έκατσε για λίγο στην πετσέτα, φορώντας την μπλούζα του... Μετά την έβγαλε και μπήκε και αυτός μέσα στο νερό... Μόλις τον είδα συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς μπλούζα και αυτό που έβλεπα ήταν εντυπωσιακό... Ο κατάμαυρος, ηλιοκαμένος

Χωρίς δίχτυ ασφαλείας...

Όταν έπιασα για πρώτη φορά δουλειά πριν από σχεδόν δέκα χρόνια, είχα την τύχη να έχω για συνάδελφο και άμεσο συνεργάτη έναν άνθρωπο, τον Β., στον οποίο οφείλω πολύ μεγάλο κομμάτι της (όποιας) επαγγελματικής μου επιτυχίας και της εξέλιξης μου σαν προγραμματιστής... Έμαθα πολλά τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί και κυρίως έμαθα να σκέφτομαι με συγκεκριμένο τρόπο... Ήξερα ότι όπου και αν κολλούσα, ότι στραβή και να γινόταν αυτός αυτός θα έβρισκε την λύση, θα έκανε το λάθος να χαθεί, όπως και έκανε σε δεδομένη στιγμή όταν χρειάστηκε, ψύχραιμα και αβίαστα, χωρίς να αναφέρει το θέμα ξανά ποτέ από τότε... Ο άνθρωπος αυτός ήταν το δίχτυ ασφαλείας μου... Εδώ και μισό χρόνο περίπου δεν είμαστε άμεσοι συνεργάτες, εξακολουθούμε να είμαστε συνάδελφοι αλλά πλέον δουλεύουμε σε ξεχωριστές ομάδες... Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν αρχικά συνειδητοποίησα αυτό που συνέβαινε πανικοβλήθηκα διότι πια δεν θα ήταν εκεί ο Β. για να με στηρίζει στην στραβή, να με βοηθάει εκεί που τα έβρισκα μπαστούνια, έπρεπε να

Προστατεύοντας τα κεκτημένα μου...

Βρίσκομαι σε μια περίεργη κατάσταση όσον αφορά τα επαγγελματικά μου... Η τοποθέτησή μου στο νέο πόστο από αρχές Ιανουαρίου, από την μία μου άνοιξε ένα καινούργιο κόσμο, τόσο τεχνολογικά όσο και σαν τρόπος δουλειάς, από την άλλη όμως με ξανάφερε στο επίπεδο του junior developer καθώς πλέον δεν κάνω σχεδόν τίποτα από όσα έκανα στα προηγούμενα 9 χρόνια επαγγελματικής πορείας... Δεν κρύβω ότι αυτό με έχει ρίξει πολύ καθώς είναι δυσβάσταχτο για μένα να ξεκινήσω πάλι από το μηδέν στα 36, να αποδείξω τι είμαι από την αρχή ενώ το επαγγελματικό παρελθόν μου απουσιάζει από την εξίσωση, φαίνεται να μην αφορά και να μην ενδιαφέρει αυτούς που βρίσκονται στις θέσεις πιο πάνω από εμένα... Οι καιροί είναι περίεργοι, ο κλάδος που εργάζομαι πρωταγωνιστεί σε κάθε δυσοίωνη φημολογία κι εγώ νιώθω ότι πρέπει να προστατευτώ από πιθανές επαναλήψεις όσων έζησα πριν από ένα χρόνο και κάτι... Πρέπει να κρατήσω επαφή με τα όσα έχω κάνει τόσα χρόνια, να τα πιστοποιήσω και να τα χρησιμοποιήσω υπέρ μου, να

Ενημέρωση...

Συμβαίνουν πολλά αλλά εγώ δεν μπορώ να βάλω δυο σκέψεις στην σειρά και να τις γράψω στο blog... Είμαι σε εγρήγορση όλο κάτι κάνω, όλο κάπου τρέχω... Καλώς ή κακώς ( κακώς ), ο κόσμος μου είναι αυτός στον οποίο κινούμαι, η οικογένεια, η δουλειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι, όσα με αφορούν, ο υπόλοιπος πλανήτης είναι ερμητικά κλεισμένος απ' έξω είτε από επιλογή είτε λόγω έλλειψης χρόνου...  Στη δουλειά έχω μπει σε ένα εντελώς διαφορετικό κόσμο και κάνω πολλά πράγματα καινούργια... Έχει προβλήματα η φάση, υπάρχουν διαδικασίες και συμπεριφορές που ενίοτε με εξοργίζουν αλλά από την άλλη το βλέπω σαν πρόκληση, γουστάρω ρε παιδί μου... Τις προάλλες έγραψα ένα πρόγραμμα που παίρνει αυτόματα backup κάποιων αρχείων και τα μεταφέρει σε ένα άλλο server την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα και αφού τσεκάρει ότι υπάρχει αρκετός χώρος στο δίσκο, αν όχι ή αν κάτι πάει στραβά, στέλνει mail για ενημέρωση σε συγκεκριμένους χρήστες... Όσο το έγραφα, αφοσιώθηκα 100% σε αυτό... Πρώτη φορά ασχολήθηκα με 

Έξω από τη βολή μου...

Οι Αμερικάνοι έχουν μια επιτυχημένη έκφραση όταν θέλουν να περιγράψουν μια κατάσταση όπου ο άνθρωπος νιώθει ασφαλής και οικειότητα, "in the comfort zone" , εμείς εδώ στην Ελλάδα το λέμε, έχω την βολή μου... Όταν έχω την βολή μου ξέρω τι θα αντιμετωπίσω, ξέρω πως να αντιδράσω, ξέρω τι να περιμένω... Αν ελπίζω για κάτι παραπάνω θα διαψευσθώ στις 9 από τις 10 περιπτώσεις... Οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια σε καταστάσεις που γνωρίζουν και δεν είναι κακό φτάνει η συνήθεια να μην ωραιοποιεί το παρελθόν και φτάνει να μην αποτελεί φρένο για την εξέλιξη... Το να βγεις από την βολή σου, να κάνεις κάτι άλλο, να βουτήξεις σε άγνωστα νερά, είναι ένα ρίσκο, περιέχει πάντα τον παράγοντα της αποτυχίας και της κακής εκτίμησης, δεν γίνεται όμως να μείνεις κολλημένος σε ένα μέτριο παρελθόν μόνο και μόνο επειδή σου είναι οικείο... Η ζωή πάει μπροστά και κάποιες φορές πρέπει να κάνεις επιλογές, να πάρεις ρίσκα και να βγεις από το comfort zone σου... Στη δουλειά μου κι εγώ και οι συνάδελφοι

A night to remember...

Όπως ίσως θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog, δουλεύω στον τραπεζικό κλάδο, είμαι προγραμματιστής... Στα αρκετά χρόνια εμπειρίας που έχω, οι στιγμές που μου άφησαν "σημάδια" ήταν αυτές που έζησα κατά τη διάρκεια των δύο projects πιστωτικού ελέγχου στα οποία συμμετείχα, στον έλεγχο των κυπριακών τραπεζών από την Pimco το 2012 και στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την Black Rock το 2013... Ειδικά ο έλεγχος της Pimco ήταν μια εξοντωτική τρίμηνη σχεδόν εμπειρία με 18ωρες βάρδιες, χωρίς σαββατοκύριακα και αργίες, απίστευτο άγχος, πίεση και ένταση... Συζητούσα χθες με μια συνάδελφο με την οποία δουλεύαμε μαζί στα εν λόγω projects και της έλεγα χαριτολογώντας ότι αν ποτέ γράψω τα απομνημονεύματά μου σίγουρα ο έλεγχος της Pimco και ειδικά το παρακάτω περιστατικό θα έχει θέση σε αυτά: Το project του ελέγχου από την Pimco διαρκούσε ήδη περίπου δυο μήνες και μετά από πολλές δύσκολες μέρες και νύχτες και πολλά δοκιμαστικά exports των δεδομένων είχε έρθει η ώρα για

Ανασκόπηση 2013...

Δεν θα αποφύγω τα κλισέ και θα επιχειρήσω μια ανασκόπηση της χρονιάς που τελειώνει σε λίγες ώρες, όχι τόσο για όσους διαβάσουν αυτό το post όσο για μένα για να έχω κάπου καταγεγραμμένες τις σκέψεις μου και να μπορώ στο μέλλον να ανατρέχω σε όσα έχω γράψει... Το 2013, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά... Ήταν κακή και δύσκολη διότι ξεκίνησε με ένα θέμα υγείας , συνεχίστηκε με τρομερή αναστάτωση σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου, ακολούθησε δουλειά , δουλειά , κι άλλη δουλειά , απλήρωτη, σε κακό κλίμα και ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι που φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση αδράνειας και στασιμότητας η οποία δεν ξέρω ακριβώς που θα καταλήξει... Κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα δοκιμάσαμε να πάμε διακοπές  αλλά κουραστήκαμε πολύ περισσότερο απ' όσο καλά περάσαμε ενώ και οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας δεν ήταν όπως τις ονειρευτήκαμε αφού τα υπόλοιπα τρία μέλη της οικογένειας αρρώστησαν... Μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές, στα τέλη του Απρίλη, γεννήθηκε και ο δ

Το μετά...

Η μεταστέγαση έγινε τη Δευτέρα εν μέσω κακοκαιρίας και κοσμοχαλασιάς και η ζωή μου (υποτίθεται ότι) μπαίνει πάλι σε μια σειρά... Πέρα από τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μετακίνηση από και προς στη δουλειά, δεδομένου ότι χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ήρεμη, εκνευριστικά θα έλεγα... Δεν κάνω απολύτως τίποτα και απλά περιμένω να περάσει η μέρα και να γυρίσω στο σπίτι... Ίσως θα έπρεπε να το απολαμβάνω αυτό το διάστημα ραχατιού αλλά δεν το βλέπω έτσι... Όχι γιατί δεν μου έχει λείψει ο ελεύθερος χρόνος, ούτε γιατί δεν ξέρω πως να τον αξιοποιήσω... Το πρόβλημα είμαι εγώ... Εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ που είμαι... Εγώ δεν θέλω πια να δουλεύω με αυτούς τους όρους και αυτές τις συνθήκες... Εγώ δεν ανέχομαι πια τις μικρές, καθημερινές συμβάσεις και υποχωρήσεις, την καθημερινή υποκρισία που ορίζει τον αξιόλογο εργαζόμενο του σήμερα... Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά

Ανακυκλώνοντας το παρελθόν...

Ανακυκλώνω, ανακυκλώνεις, ανακυκλώνει....  Πακετάρω, πακετάρεις, πακετάρει...  Αυτό κάνω κατά κύριο λόγο εδώ και δυο μέρες αφού η διαδικασία ενσωμάτωσης των υπηρεσιών στο οργανόγραμμα του νέου εργοδότη μπαίνει στην τελική ευθεία... Είμαστε υπ' ατμόν, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να δοθεί το σύνθημα για την μεταστέγαση και από εκεί και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθείτο, το πού θα καταλήξει ο καθένας κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά...  Υπάρχει μεγάλη μελαγχολία στο να βάζεις το παρελθόν σου σε κούτες που καταλήγουν στην ανακύκλωση, χαρτιά που μέχρι χθες αρχειοθετούσες διότι ήταν αποδείξεις και τεκμήρια της δουλειάς σου να αποτελούν πρώτη ύλη για το πράσινο προφίλ μιας εταιρείας... Είναι αστείο το πως εξωραΐζουμε το παρελθόν, το πως ξεχνάμε όλα αυτά που μας στενοχώρησαν/εξόργισαν/έβγαλαν από τα ρούχα μας, μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο... Είναι ίδιον του ανθρώπου, μάλλον, να κρατάει μόνο  τις καλές αναμνήσεις από το παρελθόν του όταν διακυβεύεται η ομαλότητα της καθη

Σκέψεις για ένα θολό επαγγελματικό αύριο...

Η σιγή του "Ψαροκόκαλου" για μια εβδομάδα δεν ήταν τυχαία... Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν πλήρης γεγονότων τόσο σε προσωπικό όσο κυρίως σε επαγγελματικό επίπεδο... Την πέρασα σε παρουσιάσεις και σεμινάρια με τα νέα "αφεντικά", την ομάδα όπου κατά πως φαίνεται θα καταλήξω...  Οι εντυπώσεις, όχι καλές...  Η διαφαινόμενη τοποθέτηση θα σημάνει ένα τεχνολογικό πισωγύρισμα, μια επιστροφή σε πρακτικές και λογικές που συνάντησα πριν από 9 περίπου χρόνια όταν ξεκίνησα τη δουλειά που κάνω...Η εμπειρία και η τεχνογνωσία που απέκτησα αυτά τα χρόνια θα παραμεριστεί για να επιστρέψω σε legacy συστήματα και υπερεξειδικευμένες τεχνολογίες τις οποίες νόμισα ότι άφησα πίσω μου πριν κάποια χρόνια για τα καλά, κάτι που φυσικά δεν με ικανοποιεί καθόλου...  Τα πρόσωπα που συνάντησα μου προκάλεσαν διφορούμενα συναισθήματα, κάποια καλά και κάποια άσχημα, το δυστύχημα είναι ότι τα άσχημα συναισθήματα προκλήθηκαν κυρίως από τους ψηλά στην ιεραρχία... Καμιά διάθεση για brainstor

Νυχτερινή βάρδια...

Η βάρδια ξεκίνησε στις 12... Είναι έκτακτη περίπτωση, όπως και οι εποχές που ζούμε... Έχει απόλυτη ησυχία, το μόνο που ακούγεται είναι τα ανεμιστηράκια των pc και τα δάχτυλά μου που πληκτρολογούν... Είμαι μόνος μαζί με άλλους δύο ανθρώπους σε ένα κτίριο επτά ορόφων, ο καθένας σε ξεχωριστό όροφο... Έχω ξαναδουλέψει τέτοιες ώρες αλλά ποτέ εντελώς μόνος μου όπως απόψε... Ήπια ένα Red Bull που έφερα μαζί μου και τώρα πίνω την πρώτη γουλιά καφέ, του πρώτου της ημέρας, η νύχτα (και η μέρα) θα είναι μεγάλη...

Τηλεγράφημα από το μέτωπο...

Χθες δούλευα μέχρι τις 21:45...  Γυρνώντας στο σπίτι βρήκα τον Σ. αφηνιασμένο και την Μ. εξουθενωμένη... Ο μικρός βρίσκεται σε φοβερή υπερένταση κι έχει εκρήξεις εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά... Ίσως να φταίει και που λείπω τόσο πολύ από το σπίτι...  Η Μ. έχει επωμιστεί όλο το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό είναι δύσκολο, οι αντοχές της λιγοστεύουν μέρα με την μέρα...  Εν τέλει, ο Σ. κοιμάται, ο Θ. κοιμόταν ήδη, καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεραθώ στον ύπνο... Στις 4:30 ο Θ. ξυπνάει... Είναι το δεύτερο συνεχόμενο βράδυ εκεί που κοιμόταν σερί όλο το βράδυ εδώ και μια εβδομάδα... Τάισμα, άλλαγμα, κοίμισμα, ξανακοιμήθηκα στις 5:45 και ξύπνησα τελικά στις 7:15 όταν ξύπνησε κι ο Σ. ...  Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά σφίγγω τα δόντια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 15... Ξέρω ότι όλη αυτή η πίεση κάπου θα μου βγει και θα κάνει κρότο... Πονάει η μέση μου, πονάει η ουλή της κοίλης μου, πονάει το αριστερό μου πόδι... Κάνω υπομονή, η άλλη επιλογή

Status update...

Περνάω δεύτερο τραπεζικό διαγνωστικό έλεγχο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, από Pimco σε Black Rock, ενδιάμεσα ένας επιπλέον έλεγχος από την Clayton, συν μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου... Δουλεύω πάλι σε καταιγιστικούς ρυθμούς, δεν υπάρχουν ωράρια, ούτε σαββατοκύριακα, ίσως ούτε και άδεια αν επαληθευτεί το worst case σενάριο... Είμαι πια μπαρουτοκαπνισμένος, βετεράνος αυτών των projects, έχω εμπειρία που γράφει πολύ καλά στο cv μου, το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να την πουλήσω, δεν θέλω να γίνει καθημερινότητα όλη αυτή η τρέλα... Ο χρόνος που περνάει δεν εξαγοράζεται κι εγώ θέλω ξεκούραση και διακοπές... Υ.Γ. Εννοείται πως ποστάρω από το γραφείο...

Η επόμενη μέρα...

Στην πραγματικότητα δεν έχει έρθει ακόμα... Κάνουμε ότι τίποτε δεν συμβαίνει και ότι η ζωή κυλάει όπως και πριν... με μικρές διαφορές... Υπάρχουν πράγματα που έχουν παγώσει εντελώς και άλλα που έχουν επιταχυνθεί και κινούνται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες... Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν διαβεβαιώσεις ότι καμιά θέση εργασίας δεν κινδυνεύει, η ανασφάλεια υπάρχει και καλύπτει τα πάντα σαν αόρατο πέπλο... Όλες οι συζητήσεις από όπου και αν ξεκινούν καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο, στο μετά και στο αύριο... Ψάχνουμε να βρούμε πληροφορίες για το πως δουλεύουν στο αντίστοιχο τμήμα του νέου μας εργοδότη, τι τεχνολογίες χρησιμοποιούν, να διασταυρώσουμε φήμες και γνωριμίες... Επεξεργαζόμαστε σενάρια που μας βρίσκουν είτε να εργαζόμαστε, χωρίς όμως να έχουμε κατανοήσει το πλαίσιο ακόμα, είτε στο ταμείο ανεργίας... Όσο για μένα, όπως έλεγα και σε προηγούμενη ανάρτηση, προσπαθώ να προετοιμαστώ για κάθε ενδεχόμενο... Έχω στο μυαλό μου το χειρότερο σενάριο και προσπαθώ να βρω τρόπους να είμαι όσ

Για το κυπριακό ΟΧΙ...

Δεν μπορώ να μην φουσκώσω από υπερηφάνεια για την εξ ημισείας κυπριακή καταγωγή μου και να μην χαιρετίσω το ΟΧΙ της κυπριακής βουλής στο πρωτάκουστο σχέδιο "διάσωσης" που θέλησε να επιβάλλει το Eurogroup και η Γερμανία... Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πως το πολιτικό σύστημα συμπορεύεται με την λαική βούληση σε καταστάσεις κρίσης και δεν πάει κόντρα σε αυτή... Οι Κύπριοι βουλευτές και τα κυπριακά πολιτικά κόμματα δεν "μάσησαν" από εκβιαστικά διλλήματα και καταστροφολογικές θεωρίες και επέλεξαν, έστω και από πολιτικό τακτικισμό, να εισακούσουν τον κυπριακό λαό που στάθηκε εξαρχής ενάντιος στην συμφωνία της Παρασκευής... Δεν μπορεί να μην σκεφτεί κάποιος το πόσο διαφορετική στάση κράτησε το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε παρόμοιες καταστάσεις που ζήσαμε πριν από τρία χρόνια εδώ στην Ελλάδα και το πως μπέρδεψε εσκεμμένα την έννοια της τυφλής υποταγής με αυτή της διαπραγμάτευσης... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμα καλοπροαίρετοι υποστηρικτές της ιδέας της ε

Αναμονή...

Από χθες το πρωΐ,  αν εργάζεσαι σε κυπριακή τράπεζα, όπως εγώ,  δεν βρίσκεις ύπνο... Παρακολουθείς τις ειδήσεις, ψάχνεις στο internet, μιλάς με συναδέλφους στο τηλέφωνο και περιμένεις... Σκέφτεσαι ότι ήρθε ίσως η ώρα να ζήσεις αυτό που εκατομμύρια άλλοι έζησαν πριν από σένα... Ζυγίζεις την κατάσταση, υπολογίζεις, σκέφτεσαι εναλλακτικές, παρακαλάς να κερδίσει το δελτίο του ΤΖΟΚΕΡ που έχεις κολλημένο με μαγνητάκι στο ψυγείο και τρέμεις για το τι θα γίνει από την Τρίτη το πρωΐ στη δουλειά...

Ένα ελαφρώς καθυστερημένο new year's resolution...

Το παρόν post δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα για τους περισσότερους αναγνώστες αυτού του blog διότι δεν συνηθίζω να αναφέρομαι σε τεχνικά θέματα και τη δουλειά μου συχνά... Άλλοι αναγνώστες που ίσως να έχουν επαφή με το αντικείμενο μπορεί να παραξενευτούν διότι θα τους φανώ ίσως ανακόλουθος... Αυτό το post παίζει τον ρόλο μιας δημόσιας δέσμευσης απέναντι στον εαυτό μου, ένας λόγος να μην τα παρατήσω στα μισά, όπως συνήθως κάνω... Όντας BI Developer δεν υπήρχε απόλυτη ανάγκη να ασχοληθώ με κάποια high level γλώσσα προγραμματισμού... Οι λίγες γραμμές κώδικα που ήταν απαραίτητες μπορούσαν να καλυφθούν από τις αποσπασματικές γνώσεις μου τις οποίες δεν μπήκα στη διαδικασία να αναπτύξω τόσα χρόνια... Οι λόγοι ήταν διάφοροι... Από την μία η φυσική μου απέχθεια για τον πατροπαράδοτο προγραμματισμό, από την άλλη το αντικείμενό μου που απαιτεί γνώσεις στις βάσεις δεδομένων, τα χρόνια πέρασαν και εγώ παρέμεινα στις γνώσεις πασαλείμματα περί προγραμματισμού... Με την πάροδο των χρόνων

Ευχές 2013...

Ο χρόνος τελειώνει κι εγώ είμαι στη δουλειά και βλέπω το inbox μου να γεμίζει με email αποχωρήσεων... Από την Τετάρτη τα πράγματα θα είναι εντελώς διαφορετικά και το μέλλον σίγουρα θολό... Δεν μπορώ να κάνω κάτι αυτή την στιγμή, προσπαθώ να σταματήσω να σκέφτομαι την χρονιά που έρχεται διότι μπαίνω σε ένα loop κακών σκέψεων και άγχους... Όλα είναι αβέβαια και δυσοίωνα αλλά πρέπει να σταθούμε όρθιοι και να την παλέψουμε αν όχι για μας αλλά γι' αυτούς που αγαπάμε... Καλή χρονιά με υγεία εύχομαι σε όλους... Μακάρι το 2013 αν δεν μπορεί να μας χαρίσει περισσότερες χαρές από το 2012, να μας χαρίσει τουλάχιστον περισσότερη ελπίδα... Στον εαυτό μου εύχομαι να συνεχίσει να περπατάει στο μονοπάτι που έχει ήδη ανοίξει και που μακάρι να γίνει δρόμος... Καλά να είμαστε όλοι!

Burnout...

Και πάνω εκεί που λες ότι τίποτα δεν πάει χειρότερα κάτι μπορεί να συμβεί και να στραβώσουν κι άλλο τα πράγματα... Να σε θεωρήσουν μαλάκα και δεδομένο και να σου βγάζουν και τη γλώσσα από πάνω κοροϊδευτικά...   Προσπαθώ να μην "πέφτω" αλλά το burnout δείχνει κανονικά τα σημάδια του... Νιώθω ότι είμαι σε φάση που έχει κλείσει ένας κύκλος και πρέπει να ανοίξει ένας νέος αλλά πάλι αυτό είναι το συναίσθημα που έχω πάντα μετά από περιόδους μεγάλης πίεσης... Από την άλλη ίσως όντως να έχει έρθει η ώρα για γενναίες αποφάσεις...  Παλεύω απεγνωσμένα να βρω κάτι να κρατάω το μυαλό μου ξύπνιο, να βρω κάτι νέο και ενδιαφέρον... Έγραψα PHP για πρώτη φορά, επαγγελματικά και όχι σαν προσωπική άσκηση και μου άρεσε, ένιωσα καλά... Κυνηγάω την Python , μήπως βρω μια άκρη, αυτή η γλώσσα μου κρατάει το ενδιαφέρον καιρό τώρα, είναι καρμική η σχέση μας...  Δεν ξέρω αν η περαιτέρω εμβάθυνση στον κόσμο της Πληροφορικής είναι η σανίδα της ψυχολογικής μου σωτηρίας  αλλά δεν ξέρω κι άλλο

Η Κραυγή...

Εικόνα
Χθες το βράδυ (Κυριακή, 28η Οκτωβρίου) κι ενώ πάλι δούλευα, ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου η "Κραυγή" του Edvard Munch , ένας πίνακας που αποτυπώνει τον ανθρώπινο τρόμο και την απελπισία... Η ψυχική μου διάθεση και η σωματική μου κόπωση, προφανώς, έψαχναν να βρουν μια εικόνα να εκφραστούν και αυτή ήταν η ιδανική...  Περιμένοντας να τρέξουν αμέτρητες stored procedures ζωγράφιζα με κόκκινο στυλό σχεδιάκια που άλλοτε προσπαθούσαν να μοιάζουν στην "Κραυγή" και άλλοτε στον Κθούλου ... Έφυγα πιο νωρίς από τους άλλους γύρω στις 8:30 γιατί δεν άντεχα άλλο... Τα σχεδιάκια μου έγιναν αντικείμενο συζήτησης και προσοχής... Κάποια κοπέλα μου είπε σήμερα ότι αν δείχναμε τα σχέδια σε ψυχολόγο, αυτός θα συμβούλευε να κλειδώσουμε τον ζωγράφο και να πετάξουμε το κλειδί...Δεν θα είχε και πολύ άδικο ο ψυχολόγος... Η πλάκα είναι ότι τα σχέδια άρεσαν σε όλους και ότι πήρα επαίνους που δεν περίμενα ποτέ να πάρω για τις καλλιτεχνικές μου επιδόσεις...