Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Ζόρια

Ανασκόπηση 2013...

Δεν θα αποφύγω τα κλισέ και θα επιχειρήσω μια ανασκόπηση της χρονιάς που τελειώνει σε λίγες ώρες, όχι τόσο για όσους διαβάσουν αυτό το post όσο για μένα για να έχω κάπου καταγεγραμμένες τις σκέψεις μου και να μπορώ στο μέλλον να ανατρέχω σε όσα έχω γράψει... Το 2013, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν μια κακή και δύσκολη χρονιά... Ήταν κακή και δύσκολη διότι ξεκίνησε με ένα θέμα υγείας , συνεχίστηκε με τρομερή αναστάτωση σε ότι αφορά τα επαγγελματικά μου, ακολούθησε δουλειά , δουλειά , κι άλλη δουλειά , απλήρωτη, σε κακό κλίμα και ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι που φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση αδράνειας και στασιμότητας η οποία δεν ξέρω ακριβώς που θα καταλήξει... Κάπου μέσα σε αυτό το διάστημα δοκιμάσαμε να πάμε διακοπές  αλλά κουραστήκαμε πολύ περισσότερο απ' όσο καλά περάσαμε ενώ και οι χριστουγεννιάτικες διακοπές μας δεν ήταν όπως τις ονειρευτήκαμε αφού τα υπόλοιπα τρία μέλη της οικογένειας αρρώστησαν... Μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές, στα τέλη του Απρίλη, γεννήθηκε και ο δ

Να σε περιμένω;

Γύρω στις 9:30 σήμερα το πρωί αφού έχω πάει τον Σ. στον παιδικό σταθμό, βρίσκομαι στο πάρκινγκ του Σκλαβενίτη στην Χαλανδρίου, έχω παρκάρει και κατευθύνομαι πεζός στην είσοδο...  Λίγο πριν κάθεται μια έφηβη κοπέλα, τσιγγάνα, μαζί με ένα μικρό αγοράκι σε ένα καροτσάκι... Σηκώνεται και με πλησιάζει, την βλέπω και σκέφτομαι ότι το πορτοφόλι μου είναι άδειο, πρέπει να πάω στο ATM για να ψωνίσω και ότι δεν είναι σπάνιο ένας τσιγγάνος να στέκεται στην είσοδο ενός super market και να ζητάει λεφτά...  Ναι το ξέρω, είναι κλισέ και υποτιμητικό για τους τσιγγάνους συνολικά αλλά το σκέφτηκα...  Για να αισθανθώ εντελώς μαλάκας, μου λέει: "Καλημέρα, δεν θέλω να μου δώσεις λεφτά... Μπορείς να μου πάρεις κανένα λάδι, κανένα ρύζι για να μαγειρέψω να φάνε τα αδέρφια μου; Να σε περιμένω;" ...  Το θερμόμετρο του αυτοκινήτου, λίγο πριν βγω, έδειχνε 8,5 βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος και ψιχάλιζε, σχεδόν χιονόνερο...  Αυτή όμως με περίμενε...

Πώς να πολεμήσεις το άγχος...

Το άγχος είναι η ασθένεια της εποχής, λίγο πολύ όλοι υποφέρουν από αυτό... Κάποιοι από εμάς έχουμε υποφέρει και εξακολουθούμε να υποφέρουμε πολύ από αυτό σε βαθμό που να επηρεάζει τη ζωή μας και την σχέση μας με τους γύρω μας και τον εαυτό μας... Πριν χτυπήσει κάποιος την πόρτα του ψυχίατρου/ψυχαναλυτή για να αναζητήσει επιστημονική βοήθεια υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να κάνει μόνος του για να βοηθήσει τον εαυτό του... Σύμφωνα με τη Wikipedia το άγχος ορίζεται ως εξής:  Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Το άγχος είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή η σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Όταν νιώθεις στρες το σώμα σου είναι σε ένταση και ο εγκέφαλος σου πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις. Ο καθένας μας εκτίθεται καθημερινά σε στρες καταστάσεις. Το στρες μάλιστα μπορεί να είναι και θετικό - το λεγόμενο ευ στρες - όταν καλούμαστε να το αντιμετω

Το μετά...

Η μεταστέγαση έγινε τη Δευτέρα εν μέσω κακοκαιρίας και κοσμοχαλασιάς και η ζωή μου (υποτίθεται ότι) μπαίνει πάλι σε μια σειρά... Πέρα από τα προβλήματα που υπάρχουν σχετικά με την μετακίνηση από και προς στη δουλειά, δεδομένου ότι χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες, η κατάσταση είναι εξαιρετικά ήρεμη, εκνευριστικά θα έλεγα... Δεν κάνω απολύτως τίποτα και απλά περιμένω να περάσει η μέρα και να γυρίσω στο σπίτι... Ίσως θα έπρεπε να το απολαμβάνω αυτό το διάστημα ραχατιού αλλά δεν το βλέπω έτσι... Όχι γιατί δεν μου έχει λείψει ο ελεύθερος χρόνος, ούτε γιατί δεν ξέρω πως να τον αξιοποιήσω... Το πρόβλημα είμαι εγώ... Εγώ δεν θέλω να είμαι εδώ που είμαι... Εγώ δεν θέλω πια να δουλεύω με αυτούς τους όρους και αυτές τις συνθήκες... Εγώ δεν ανέχομαι πια τις μικρές, καθημερινές συμβάσεις και υποχωρήσεις, την καθημερινή υποκρισία που ορίζει τον αξιόλογο εργαζόμενο του σήμερα... Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά

Ανακυκλώνοντας το παρελθόν...

Ανακυκλώνω, ανακυκλώνεις, ανακυκλώνει....  Πακετάρω, πακετάρεις, πακετάρει...  Αυτό κάνω κατά κύριο λόγο εδώ και δυο μέρες αφού η διαδικασία ενσωμάτωσης των υπηρεσιών στο οργανόγραμμα του νέου εργοδότη μπαίνει στην τελική ευθεία... Είμαστε υπ' ατμόν, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να δοθεί το σύνθημα για την μεταστέγαση και από εκεί και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθείτο, το πού θα καταλήξει ο καθένας κανείς δεν το ξέρει με σιγουριά...  Υπάρχει μεγάλη μελαγχολία στο να βάζεις το παρελθόν σου σε κούτες που καταλήγουν στην ανακύκλωση, χαρτιά που μέχρι χθες αρχειοθετούσες διότι ήταν αποδείξεις και τεκμήρια της δουλειάς σου να αποτελούν πρώτη ύλη για το πράσινο προφίλ μιας εταιρείας... Είναι αστείο το πως εξωραΐζουμε το παρελθόν, το πως ξεχνάμε όλα αυτά που μας στενοχώρησαν/εξόργισαν/έβγαλαν από τα ρούχα μας, μπροστά στην αβεβαιότητα του αύριο... Είναι ίδιον του ανθρώπου, μάλλον, να κρατάει μόνο  τις καλές αναμνήσεις από το παρελθόν του όταν διακυβεύεται η ομαλότητα της καθη

Τηλεγράφημα από το μέτωπο...

Χθες δούλευα μέχρι τις 21:45...  Γυρνώντας στο σπίτι βρήκα τον Σ. αφηνιασμένο και την Μ. εξουθενωμένη... Ο μικρός βρίσκεται σε φοβερή υπερένταση κι έχει εκρήξεις εκεί που νομίζεις ότι όλα πάνε καλά... Ίσως να φταίει και που λείπω τόσο πολύ από το σπίτι...  Η Μ. έχει επωμιστεί όλο το βάρος της φροντίδας των παιδιών και αυτό είναι δύσκολο, οι αντοχές της λιγοστεύουν μέρα με την μέρα...  Εν τέλει, ο Σ. κοιμάται, ο Θ. κοιμόταν ήδη, καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο, να φάω και να ξεραθώ στον ύπνο... Στις 4:30 ο Θ. ξυπνάει... Είναι το δεύτερο συνεχόμενο βράδυ εκεί που κοιμόταν σερί όλο το βράδυ εδώ και μια εβδομάδα... Τάισμα, άλλαγμα, κοίμισμα, ξανακοιμήθηκα στις 5:45 και ξύπνησα τελικά στις 7:15 όταν ξύπνησε κι ο Σ. ...  Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά σφίγγω τα δόντια και μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι τις 15... Ξέρω ότι όλη αυτή η πίεση κάπου θα μου βγει και θα κάνει κρότο... Πονάει η μέση μου, πονάει η ουλή της κοίλης μου, πονάει το αριστερό μου πόδι... Κάνω υπομονή, η άλλη επιλογή

Status update...

Περνάω δεύτερο τραπεζικό διαγνωστικό έλεγχο μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, από Pimco σε Black Rock, ενδιάμεσα ένας επιπλέον έλεγχος από την Clayton, συν μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου... Δουλεύω πάλι σε καταιγιστικούς ρυθμούς, δεν υπάρχουν ωράρια, ούτε σαββατοκύριακα, ίσως ούτε και άδεια αν επαληθευτεί το worst case σενάριο... Είμαι πια μπαρουτοκαπνισμένος, βετεράνος αυτών των projects, έχω εμπειρία που γράφει πολύ καλά στο cv μου, το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να την πουλήσω, δεν θέλω να γίνει καθημερινότητα όλη αυτή η τρέλα... Ο χρόνος που περνάει δεν εξαγοράζεται κι εγώ θέλω ξεκούραση και διακοπές... Υ.Γ. Εννοείται πως ποστάρω από το γραφείο...

Νέμεση...

Το άγχος ψάχνει και βρίσκει μέσα μου όλα τα τρωτά μου σημεία... Τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τα κρίματα μου, τα βρίσκει και μου τα τρίβει στην μούρη... Με πάει σε μέρη που δεν θέλω να πηγαίνω, με κάνει να κάνω σκέψεις που μου κάνουν κακό... Με κάνει να γίνομαι όλα όσα αντιπαθώ, όλα όσα προσπαθώ να ξεφύγω τόσα χρόνια αλλά τελικά δεν τα καταφέρνω... Είναι ο δαίμονας που με κυνηγά, η νέμεση μου...

Τέλος εποχής...

Η αυριανή ημέρα θα είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας μου ζωής... Η επιστροφή στη δουλειά μετά από 10 μέρες συνοδεύεται από πολλά ερωτηματικά... Ότι γνώριζα για 8 χρόνια δεν υπάρχει πια... Το τι υπάρχει στην θέση του δεν το ξέρω ακόμα ή μάλλον το ξέρω αλλά μόνο στην θεωρία, σαν λεζάντα... Τι θα γίνει αύριο, τι θα μας πούνε, τι θα γίνει με τις δουλειές μας, με τους μισθούς μας, με τα δικαιώματά μας, πού θα δουλεύουμε, πάνω σε τι θα δουλεύουμε, είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που γυρνάνε στο μυαλό μου...Το φοβάμαι το αύριο, δεν το κρύβω, γιατί είναι άγνωστο...  Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που δεν έχουν προλάβει να κάτσουν μέσα μου... Προσπαθώ να αυξήσω τα skills μου, τον ελεύθερο χρόνο αυτών των ημερών τον αξιοποίησα, όταν δεν έτρεχα με τον σύλλογο μας, διαβάζοντας πυρετωδώς, γράφοντας κώδικα και επεξεργαζόμενος διάφορα προσωπικά projects... Παρά το γεγονός ότι προτιμώ την ανωνυμία που απολαμβάνω αυτή την στιγμή ως blogger σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να την απωλέσω εκούσια, σ

Για το κυπριακό ΟΧΙ...

Δεν μπορώ να μην φουσκώσω από υπερηφάνεια για την εξ ημισείας κυπριακή καταγωγή μου και να μην χαιρετίσω το ΟΧΙ της κυπριακής βουλής στο πρωτάκουστο σχέδιο "διάσωσης" που θέλησε να επιβάλλει το Eurogroup και η Γερμανία... Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πως το πολιτικό σύστημα συμπορεύεται με την λαική βούληση σε καταστάσεις κρίσης και δεν πάει κόντρα σε αυτή... Οι Κύπριοι βουλευτές και τα κυπριακά πολιτικά κόμματα δεν "μάσησαν" από εκβιαστικά διλλήματα και καταστροφολογικές θεωρίες και επέλεξαν, έστω και από πολιτικό τακτικισμό, να εισακούσουν τον κυπριακό λαό που στάθηκε εξαρχής ενάντιος στην συμφωνία της Παρασκευής... Δεν μπορεί να μην σκεφτεί κάποιος το πόσο διαφορετική στάση κράτησε το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε παρόμοιες καταστάσεις που ζήσαμε πριν από τρία χρόνια εδώ στην Ελλάδα και το πως μπέρδεψε εσκεμμένα την έννοια της τυφλής υποταγής με αυτή της διαπραγμάτευσης... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμα καλοπροαίρετοι υποστηρικτές της ιδέας της ε

Αναμονή...

Από χθες το πρωΐ,  αν εργάζεσαι σε κυπριακή τράπεζα, όπως εγώ,  δεν βρίσκεις ύπνο... Παρακολουθείς τις ειδήσεις, ψάχνεις στο internet, μιλάς με συναδέλφους στο τηλέφωνο και περιμένεις... Σκέφτεσαι ότι ήρθε ίσως η ώρα να ζήσεις αυτό που εκατομμύρια άλλοι έζησαν πριν από σένα... Ζυγίζεις την κατάσταση, υπολογίζεις, σκέφτεσαι εναλλακτικές, παρακαλάς να κερδίσει το δελτίο του ΤΖΟΚΕΡ που έχεις κολλημένο με μαγνητάκι στο ψυγείο και τρέμεις για το τι θα γίνει από την Τρίτη το πρωΐ στη δουλειά...

Αν είχε η μέρα περισσότερες ώρες...

Πόσο βολικό θα ήταν αν η μέρα δεν είχε 24 ώρες αλλά περισσότερες, 36 ας πούμε ή 48... Πώς να χωρέσω όλα αυτά που πρέπει και θέλω να κάνω σε 24 μόνο ώρες; Ακόμα δεν το έχω καταφέρει...  Μέσα στο 24ώρο πρέπει να στριμώξω 8 ώρες το λιγότερο που βρίσκομαι στη δουλειά και 5 με 6 ώρες ύπνου για να μπορώ να λειτουργώ χωρίς να κουτουλάω στα ντουβάρια από την νύστα...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με το παιδί μου, να παίξω μαζί του, να μην χάσω τις στιγμές μαζί του που δεν ξαναγυρνάνε πίσω...  Πρέπει να βρω χρόνο να περάσω με την Μ., την σύντροφο, τον άνθρωπό μου, την φίλη μου, γιατί πριν και πάνω απ' όλα η ζωή μας ξεκίνησε από εμας τους δυο μαζί μόνους μας κι εκεί θα καταλήξει, φτάνει να προσπαθούμε για αυτή...  Πρέπει να βρω χρόνο για μένα, για τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου, να διαβάσω το βιβλίο μου, να δω κάποια ταινία, να γυμναστώ... Πρέπει να βρω χρόνο να μελετήσω, να αποκτήσω επιπλέον skills που ίσως να με βοηθήσουν και να μην μείνω άνεργος ή αν μείνω άνε

Η ποδηλατάδα έμεινε στην μέση...

Έμαθα σήμερα ότι ένας γνωστός με τον οποίο κάποτε είχαμε βρεθεί σε μια παρέα , σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα οδηγώντας το ποδήλατό του στον γυρισμό από τη δουλειά... Κατευθείαν σκέφτηκα την χήρα γυναίκα του που δεν πρέπει να είναι ούτε τριάντα και το τρίχρονο παιδάκι τους, ίδια ηλικία με τον Σ. μου... Το δικό μου ποδήλατο κάθεται στην αποθήκη εδώ και πολύ καιρό... Αυτές τις μέρες όλο μου περνούσε από το μυαλό να το πουλήσω... Δεν κατάφερα ποτέ να το εντάξω στην καθημερινότητά μου είτε σαν μέσο μεταφοράς είτε σαν όργανο γυμναστικής... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα άνετα να οδηγώ στους δρόμους και ο χρόνος ήταν και είναι εξαιρετικά περιορισμένος για ποδηλατάδες σε δάση και εξοχές... Επιμένω, και από σήμερα ακόμα περισσότερο, ότι η Αθήνα τόσο από άποψη γεωγραφικού αναγλύφου, όσο και από άποψη ποιότητας δρόμων και συνολικής απουσίας της ποδηλατικής κουλτούρας, είναι ακατάλληλη για ποδηλάτες... Μακάρι τα πράγματα να ήταν όπως στο Άμστερνταμ ή ακόμα και στα Τρίκαλα και την Κ

Twitter-like posts #3...

Έκπληξη!!!  Είμαι στη δουλειά πάλι Σαββατιάτικο... Φεύγοντας (ποιος ξέρει τι ώρα) λέω να πάω να πάρω το HOT DOC, να συμμετάσχω κι εγώ στο έγκλημα ...

Twitter-like posts #2...

Ποστάρω από τη δουλειά... Το date και το time του post είναι πραγματικό...

Twitter-like posts #1...

Σάββατο στο γραφείο από τις 9, μέχρι πότε άγνωστο... Θα έρθω και αύριο... Γρουμφ...

Η χρυσή τομή...

Στο post της 29ης Δεκεμβρίου 2011 έγραφα κάνοντας ένα απολογισμό της χρονιάς που τελείωνε: Ελάττωσα το άγχος, έγινα πιο ψύχραιμος, πιο επίμονος, πιο υπομονετικός, μπράβο μου (εγκάρδιο χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη)... Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις...  Κάτι το αβέβαιο αύριο για μένα, τους άλλους και την χώρα, κάτι που την εβδομάδα που μας πέρασε μας ανακοίνωσαν περικοπές, κάτι κάποιες οικογενειακές προστριβές και καυγάδες, κάτι που βρήκα ένα εξωτερικό πελάτη και κλείσαμε μια δουλειά και έτρεχα να προετοιμαστώ καλά γιατί θέλω να τον κρατήσω και για το μέλλον, κάτι που ο Σ. έχει γίνει σκέτος διάολος και αρνείται να κοιμηθεί με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία μέσα στο σπίτι...  Αγχώθηκα... Με πήρε από κάτω, ένιωθα σαν να ήμουν εγκλωβισμένος κάπου και δεν μπορούσα να βγω, παράλυτος, ανίκανος να διαχειριστώ και την πιο απλή κατάσταση...  Σήμερα είναι μια καλύτερη μέρα, αν και αντιμετώπισα μια mini κρίση ερχόμενος στο γραφείο, βγήκα παλικάρι... Με πρ

Κοκομπλόκο...

Να δω πως θα ξεμπλέξω με το μπαλάκι που μου ήρθε... Δεν είναι report αυτό μανούλα μου, κόλαση είναι... :(

Ηρεμία, τάξη και... ανασφάλεια!

Έτσι απάντησα στην ερώτηση που μου έκανε η μάνα μου πριν καμιά ώρα στο τηλέφωνο όταν μιλήσαμε... Παλιά το έλεγα χάριν αστεϊσμού, τώρα το εννοώ...

Λίγες μέρες "ξεκούρασης"...

Λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελά... Μπορεί η συγκεκριμένη ατάκα να ανήκει στην λίστα με τα χίλια πιο ειπωμένα κλισέ αλλά μερικές φορές περιγράφει πολύ καλά την πραγματικότητα... Κόλλησα μια μέρα άδεια την Παρασκευή για να κάτσω τέσσερις μέρες συνεχόμενες με την Μ. και το μωρό, να περάσουμε λίγο χρόνο οι τρεις μας... Χρόνο περάσαμε αρκετό οι τρεις μας αλλά δεν ήταν και τόσο "καλός" ... Ο μικρός αρρώστησε από το δίχως κι έβηχε σαν γαϊδούρι και είχε καταρροή κι ενώ συνεννοηθήκαμε κατευθείαν με τη γιατρό και πήρε φαρμακευτική αγωγή δεν καταφέραμε να ξεμπερδεύουμε εύκολα και γρήγορα, ο μικρός δεν καλυτέρευε και όχι μόνο αυτό αλλά φαινόταν να χειροτερεύει και να το γυρνάει σε λαρυγγίτιδα με αποτέλεσμα να τρέχω μέσα στο Σαββατοκύριακο να βρω φαρμακείο για να αγοράσω άλλα φάρμακα... Σίγουρα η αρρώστια έπαιξε ρόλο αλλά ο μικρός αποφάσισε να εξαντλήσει τα όρια της υπομονής μας και από εκεί που ήταν το πιο ήσυχο και συνεργάσιμο μωρό του κόσμου μεταμορφώθηκε μέσα σε