Ψαροκόκαλο...

Πολλές φορές, ειδικά όταν τον μαλώνω για κάτι που έκανε, η Μ. μου λέει ότι μιλάω στον Σ. σαν είναι μεγάλο παιδί κι όχι 4,5, κι ούτε, χρονών... Όταν αποφασίζουμε τι θα κάνουμε, πού θα πάμε βόλτα, σε ποιο εστιατόριο θα φάμε, τον ρωτάω τι θέλει αυτός... Τον αφήνω να διαλέξει τα ρούχα του, τι θα φάει, τι θα πιει, τι παραμύθι θα διαβάσουμε... Η Μ. μου λέει ότι τον κακομαθαίνω, ότι τον έχω κάνει μπαμπόθρεφτο κι ότι τα ίδια κάνω (κατ' αντιστοιχία) και με τον Θ... Ότι τα παιδιά δεν χρειάζεται να έχουν τόσες επιλογές, ότι τα αποσυντονίζει να παίρνουν τόσες αποφάσεις... Κατά πάσα πιθανότητα έχει δίκιο αλλά κι εγώ έχω τους λόγους μου...  Από την μια θέλω να κανακέψω τα παιδιά μου, να είναι ευτυχισμένα και να έχουν ότι μπορούν να ζητήσουν κι ότι μπορώ να τους προσφέρω... Από την άλλη θέλω να έχουν επιλογές και άποψη, το γεγονός ότι τους ρίχνω 30 χρόνια και βάλε δεν σημαίνει ότι αυτά δεν έχουν γνώμη ή άποψη ή ότι η δική μου είναι καλύτερη από τη δική τους και πρέπει a priori να υπερισχύει

Η μάνα μου λέει ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη... Χρειάζονται όρια, χρειάζονται κανόνες, χρειάζονται σεβασμό... Χρειάζονται να τους λες την αλήθεια, να μοιράζεσαι μαζί τους ότι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, να τους δίνεις ευθύνες... Το σπίτι πρέπει να είναι μια απλοϊκή ρεπλίκα του έξω κόσμου που θα τους προετοιμάσει για την ζωή εκεί έξω...  Τα παιδιά χρειάζονται να τους δώσεις ένα μοντέλο ζωής, να τους το διδάξεις έτσι ώστε να έχουν ένα μπούσουλα μεγαλώνοντας αλλά να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό το μοντέλο δεν είναι ευαγγέλιο, ότι πρέπει να το αμφισβητήσουν, να το αποδομήσουν και να κρατήσουν μόνο που αυτά χρειάζονται και θέλουν...  Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη, χρειάζονται και την αυστηρότητα και την τιμωρία (όχι την σωματική φυσικά)... Πρέπει να προετοιμαστούν ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν θα τους αγαπά όπως οι γονείς και οι παππούδες, ότι η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται από τους ξένους, δεν είναι δεδομένοι όπως μέ